Είναι άτυπη οριακή διαταραχή;

[Pasifai]

Δεν ζητάω διάγνωση στο φόρουμ απλά θέλω να συζητήσω με ανθρώπους που έχουν την ίδια εμπειρία με μένα. Πάσχω χρόνια από κατάθλιψη - και δεν μιλάω για απλή στεναχώρια αλλά για ένα συνεχές συναίσθημα θλίψης, ένα απόλυτο σκοτάδι όπου τίποτα δεν αξίζει και πάνω από όλα δεν αξίζω εγώ. Ένα συναίσθημα που δεν σε αφήνει να σηκωθείς και να λειτουργήσεις και που συνεχώς κλαις και δεν βλέπεις άλλη διαφυγή από το τέλος. Αυτό διαρκεί για μέρες και μετά ακολουθεί κάποια περίοδος ηρεμίας . Και μετά πάλι. Παράλληλα βασανίζομαι από αγχωδη διαταραχή, από ένα συναίσθημα κενού και από ένα επίμονο φόβο απόρριψης. Παρόλα αυτά είμαι λειτουργικό άτομο, το κρύβω καλά και έχω μια σχετικά πετυχημένη καριέρα. Βέβαια συνεχώς εάν κάποιος μου κάνει κριτική απευθείας αντί να σκεφτώ λογικά νιώθω ότι με μισεί , ότι θέλει να με καταστρέψει ότι περιστοιχίζομαι από φίδια και φτιάχνω απίθανα σεναρια στο μυαλό μου. Συνεχώς είναι όλα άσπρο μαύρο. Παρόλα αυτά δεν έχω εκρήξεις θυμού ή επιθετικότητα. Δεν βρίζω, δεν φωνάζω δεν παθαίνω κρίσεις θυμού διότι όλα τα εσωτερικευω και έτσι τον θυμό τον βγάζω σε μένα. Όταν κάποια στιγμή έπιασα πάτο πήγα σε ψυχίατρο. Μου έδωσε θεραπεία για την κατάθλιψη και την αγχωδη διαταραχή και είδα μια θεαματική αλλαγή στη διάθεσή μου. Παρόλα αυτά ο τρόπος σκέψης παραμένει ο ίδιος. Αυτό το συναίσθημα άλλοτε ότι με μισούν όλοι, άλλοτε ότι είμαι έξω από το σώμα μου και όσα συμβαίνουν δεν είμαι εγώ αλλά μια ταινία (αυτό σταμάτησε με τα χάπια)...ο γιατρός μου έχει θεωρεί ότι έχω μεταιχμιακη διαταραχή αν και στην περίπτωση μου λείπει η επιθετικότητα και οι καταχρήσεις ( δεν πίνω, δεν καπνίζω, δεν έχω κάποιο πάθος με τζόγο κλπ). Ναι αναγνωρίζω αρκετά στοιχεία, όπως την αμφιθυμια, μετανιώνω συνεχώς για τις αποφάσεις μου, έχω έντονο το δραματικό στοιχείο στις αντιδράσεις μου, προβλήματα με τις σχέσεις μου αν κ δεν υπήρξα ζηλιάρα διότι πάντα το μέλημα μου ήταν να μη γίνω ρεζίλι και μπορεί η απώλεια να με έριχνε σε μαύρα σκοτάδια αλλά δεν πήγαινα ποτέ μα εκβιαζω η να παρακαλέσω τον άλλο να κάτσει μαζί μου. Απλά το εσωτερίκευα και διαλυομουν τελείως κάθε φορά διότι ακόμα κ αν μην ήθελα κάποιον δεν άντεχα στην ιδέα της απόρριψης ή ότι θα τον χασω. Όλα αυτά όμως δεν με πείθουν για οριακή διαταραχή διότι το στοιχεία του θυμού, των καταχωρήσεων, του χειρισμού λείπει σε μένα. Έχει κάποιος παρόμοιες εμπειρίες;

[diogenis]

Δεν ζητάω διάγνωση στο φόρουμ απλά θέλω να συζητήσω με ανθρώπους που έχουν την ίδια εμπειρία με μένα. Πάσχω χρόνια από κατάθλιψη - και δεν μιλάω για απλή στεναχώρια αλλά για ένα συνεχές συναίσθημα θλίψης, ένα απόλυτο σκοτάδι όπου τίποτα δεν αξίζει και πάνω από όλα δεν αξίζω εγώ. Ένα συναίσθημα που δεν σε αφήνει να σηκωθείς και να λειτουργήσεις και που συνεχώς κλαις και δεν βλέπεις άλλη διαφυγή από το τέλος. Αυτό διαρκεί για μέρες και μετά ακολουθεί κάποια περίοδος ηρεμίας . Και μετά πάλι. Παράλληλα βασανίζομαι από αγχωδη διαταραχή, από ένα συναίσθημα κενού και από ένα επίμονο φόβο απόρριψης. Παρόλα αυτά είμαι λειτουργικό άτομο, το κρύβω καλά και έχω μια σχετικά πετυχημένη καριέρα. Βέβαια συνεχώς εάν κάποιος μου κάνει κριτική απευθείας αντί να σκεφτώ λογικά νιώθω ότι με μισεί , ότι θέλει να με καταστρέψει ότι περιστοιχίζομαι από φίδια και φτιάχνω απίθανα σεναρια στο μυαλό μου. Συνεχώς είναι όλα άσπρο μαύρο. Παρόλα αυτά δεν έχω εκρήξεις θυμού ή επιθετικότητα. Δεν βρίζω, δεν φωνάζω δεν παθαίνω κρίσεις θυμού διότι όλα τα εσωτερικευω και έτσι τον θυμό τον βγάζω σε μένα. Όταν κάποια στιγμή έπιασα πάτο πήγα σε ψυχίατρο. Μου έδωσε θεραπεία για την κατάθλιψη και την αγχωδη διαταραχή και είδα μια θεαματική αλλαγή στη διάθεσή μου. Παρόλα αυτά ο τρόπος σκέψης παραμένει ο ίδιος. Αυτό το συναίσθημα άλλοτε ότι με μισούν όλοι, άλλοτε ότι είμαι έξω από το σώμα μου και όσα συμβαίνουν δεν είμαι εγώ αλλά μια ταινία (αυτό σταμάτησε με τα χάπια)...ο γιατρός μου έχει θεωρεί ότι έχω μεταιχμιακη διαταραχή αν και στην περίπτωση μου λείπει η επιθετικότητα και οι καταχρήσεις ( δεν πίνω, δεν καπνίζω, δεν έχω κάποιο πάθος με τζόγο κλπ). Ναι αναγνωρίζω αρκετά στοιχεία, όπως την αμφιθυμια, μετανιώνω συνεχώς για τις αποφάσεις μου, έχω έντονο το δραματικό στοιχείο στις αντιδράσεις μου, προβλήματα με τις σχέσεις μου αν κ δεν υπήρξα ζηλιάρα διότι πάντα το μέλημα μου ήταν να μη γίνω ρεζίλι και μπορεί η απώλεια να με έριχνε σε μαύρα σκοτάδια αλλά δεν πήγαινα ποτέ μα εκβιαζω η να παρακαλέσω τον άλλο να κάτσει μαζί μου. Απλά το εσωτερίκευα και διαλυομουν τελείως κάθε φορά διότι ακόμα κ αν μην ήθελα κάποιον δεν άντεχα στην ιδέα της απόρριψης ή ότι θα τον χασω. Όλα αυτά όμως δεν με πείθουν για οριακή διαταραχή διότι το στοιχεία του θυμού, των καταχωρήσεων, του χειρισμού λείπει σε μένα. Έχει κάποιος παρόμοιες εμπειρίες;

πολλά είναι αυτά τα οποία θα μπορούσαν να ειπωθούν

έχεις θυμοκαι αντί να τον βγάλεις προς αυτούς που σε θυμώνουν δικαίως τον βγάζεις προς τον εαυτό σου..

τι στο καλό σου έχει κάνει αυτός εαυτό σου και τον πληγώνεις τόσο πολύ?

αγαπα τον πλησιον σου ως σεαυτόν....

μόνο που εσύ δεν αγαπάς τον εαυτό σου...

και φαίνεσαι πολύ εντάξει άτομο


χρειάζεται λοιπόν να αγαπήσεις ουσιαστικά τον εαυτό σου

[Pasifai]

πολλά είναι αυτά τα οποία θα μπορούσαν να ειπωθούν

έχεις θυμοκαι αντί να τον βγάλεις προς αυτούς που σε θυμώνουν δικαίως τον βγάζεις προς τον εαυτό σου..

τι στο καλό σου έχει κάνει αυτός εαυτό σου και τον πληγώνεις τόσο πολύ?

αγαπα τον πλησιον σου ως σεαυτόν....

μόνο που εσύ δεν αγαπάς τον εαυτό σου...

και φαίνεσαι πολύ εντάξει άτομο


χρειάζεται λοιπόν να αγαπήσεις ουσιαστικά τον εαυτό σου

Σωστα τα λες και σε ευχαριστω. Οπως φαινεται εχω πολλα στοιχεια μεταιχμιακης προσωπικοτητας αλλα δεν εχω τη διαταραχη. Βεβαια αυτο δεν κανει τη ζωη πιο ευκολημ δυστυχως. Πρεπει να αλλαξω τελειως τον τροπο σκεψης μου και αυτο ειναι δυσκολομ δεν ξερω πως να το κανω.

[diogenis]

Σωστα τα λες και σε ευχαριστω. Οπως φαινεται εχω πολλα στοιχεια μεταιχμιακης προσωπικοτητας αλλα δεν εχω τη διαταραχη. Βεβαια αυτο δεν κανει τη ζωη πιο ευκολημ δυστυχως. Πρεπει να αλλαξω τελειως τον τροπο σκεψης μου και αυτο ειναι δυσκολομ δεν ξερω πως να το κανω.

τελείως τον τρόπο σκέψης σου ή το χαρακτήρα σου δεν μπορείς Απλά να τον αλλάξεις γιατί δεν γίνεται

μπορείς όμως με αγώνα και συνειδητοποίηση να τους αλλάξεις τόσο ούτως ώστε να είσαι ικανοποιημένη από τη ζωή σου και να μην πονάς τόσο πολύ όσο πονάς

αλήθεια έχει αντιληφθεί έχει καταλάβει και έχει νιώσει κανένας τον πόνο που πονάς?

[george1520]

Δεν ζητάω διάγνωση στο φόρουμ απλά θέλω να συζητήσω με ανθρώπους που έχουν την ίδια εμπειρία με μένα. Πάσχω χρόνια από κατάθλιψη - και δεν μιλάω για απλή στεναχώρια αλλά για ένα συνεχές συναίσθημα θλίψης, ένα απόλυτο σκοτάδι όπου τίποτα δεν αξίζει και πάνω από όλα δεν αξίζω εγώ. Ένα συναίσθημα που δεν σε αφήνει να σηκωθείς και να λειτουργήσεις και που συνεχώς κλαις και δεν βλέπεις άλλη διαφυγή από το τέλος. Αυτό διαρκεί για μέρες και μετά ακολουθεί κάποια περίοδος ηρεμίας . Και μετά πάλι. Παράλληλα βασανίζομαι από αγχωδη διαταραχή, από ένα συναίσθημα κενού και από ένα επίμονο φόβο απόρριψης. Παρόλα αυτά είμαι λειτουργικό άτομο, το κρύβω καλά και έχω μια σχετικά πετυχημένη καριέρα. Βέβαια συνεχώς εάν κάποιος μου κάνει κριτική απευθείας αντί να σκεφτώ λογικά νιώθω ότι με μισεί , ότι θέλει να με καταστρέψει ότι περιστοιχίζομαι από φίδια και φτιάχνω απίθανα σεναρια στο μυαλό μου. Συνεχώς είναι όλα άσπρο μαύρο. Παρόλα αυτά δεν έχω εκρήξεις θυμού ή επιθετικότητα. Δεν βρίζω, δεν φωνάζω δεν παθαίνω κρίσεις θυμού διότι όλα τα εσωτερικευω και έτσι τον θυμό τον βγάζω σε μένα. Όταν κάποια στιγμή έπιασα πάτο πήγα σε ψυχίατρο. Μου έδωσε θεραπεία για την κατάθλιψη και την αγχωδη διαταραχή και είδα μια θεαματική αλλαγή στη διάθεσή μου. Παρόλα αυτά ο τρόπος σκέψης παραμένει ο ίδιος. Αυτό το συναίσθημα άλλοτε ότι με μισούν όλοι, άλλοτε ότι είμαι έξω από το σώμα μου και όσα συμβαίνουν δεν είμαι εγώ αλλά μια ταινία (αυτό σταμάτησε με τα χάπια)...ο γιατρός μου έχει θεωρεί ότι έχω μεταιχμιακη διαταραχή αν και στην περίπτωση μου λείπει η επιθετικότητα και οι καταχρήσεις ( δεν πίνω, δεν καπνίζω, δεν έχω κάποιο πάθος με τζόγο κλπ). Ναι αναγνωρίζω αρκετά στοιχεία, όπως την αμφιθυμια, μετανιώνω συνεχώς για τις αποφάσεις μου, έχω έντονο το δραματικό στοιχείο στις αντιδράσεις μου, προβλήματα με τις σχέσεις μου αν κ δεν υπήρξα ζηλιάρα διότι πάντα το μέλημα μου ήταν να μη γίνω ρεζίλι και μπορεί η απώλεια να με έριχνε σε μαύρα σκοτάδια αλλά δεν πήγαινα ποτέ μα εκβιαζω η να παρακαλέσω τον άλλο να κάτσει μαζί μου. Απλά το εσωτερίκευα και διαλυομουν τελείως κάθε φορά διότι ακόμα κ αν μην ήθελα κάποιον δεν άντεχα στην ιδέα της απόρριψης ή ότι θα τον χασω. Όλα αυτά όμως δεν με πείθουν για οριακή διαταραχή διότι το στοιχεία του θυμού, των καταχωρήσεων, του χειρισμού λείπει σε μένα. Έχει κάποιος παρόμοιες εμπειρίες;

Είχες στη ζωή σου (στη παιδική σου ηλικία συγκεκριμένα) κάποιο άτομο που να σε έκρινε; Να σε μείωνε γενικά; Να μην πήρες ποτέ την αποδοχή που είχες ανάγκη, πάρα μόνο απόρριψη;