Αβέβαιη σχέση

[Serenita]

(Συγνώμη για τομέγεθος του κειμένου, χρειαζόμουν να τα πω...)

[giorgos35]

Γεια σας! Θέλω απλώς να τα βγάλω όλα από μέσα μου, να τα δω περισσότερο αντικειμενικά και είναι καλοδεχούμενες οι όποιες συμβουλές.

Είμαι 30, 90 κιλά, άνεργη και έχω περάσει από πολλά. Πιστεύω ότι η κατάθλιψη με έπιασε πρώτη φορά στην εφηβεία, με το πολύ άσχημο διαζύγιο των γονιών μου, όμως κανείς δεν ήταν σε θέση τότε να το παρατηρήσει. Ευτυχώς, βρήκα καλές παρέες και σύντομα άρχισα να θέλω να κάνω πράγματα στη ζωή μου. Τώρα που το βλέπω από απόσταση, είναι πολύ μεγάλο κρίμα ένα παιδάκι στα 14 να σκέφτεται τρόπους να αυτοκτονήσει...Ώρες ώρες, λέω αντ'αυτού, καλύτερα που το έριξα στο φαγητό και τα γλυκά.
Τα χρόνια κύλησαν, πήγα πανεπιστήμιο, έκανα παρέες, έβγαινα συνέχεια, δούλευα, έκανα σχέσεις, ήμουν στα ιδανικά κιλά μου, ένιωθα καλά. Μερικά πάνω-κάτω της ζωής, που δεν τους έδωσα σημασία, όμως με την έναρξη της κρίσης όλα ήρθαν τούμπα. Πήρα πτυχίο, τα ιδιαίτερα δεν αρκούσαν (ή αρκούν) ούτε για τσίχλες, δεν έβρισκα δουλειά, τα κιλά άρχισαν να ανεβαίνουν πάλι, κλείστηκα στο σπίτι λόγω έλλειψης χρημάτων, έχασα παρέες γιατί δεν καταλάβαιναν τι σημαίνει να μην έχεις ούτε 2 ευρώ να πας για καφέ και, όταν πήρα την απόφαση να κάνω ένα μεταπτυχιακό ή να ξεκινήσω δουλειά, έπρεπε να μείνω σπίτι για να προσέχω ένα οικογενειακό μέλος που χρειαζόταν φροντίδα. Μη με παρεξηγείτε, δεν το μετανιώνω αυτό, όμως νιώθω ότι μου στέρησε πολλά. Όταν αυτό το μέλος έχασε τη μάχη με την επάρατη νόσο, ένιωσα...ανύπαρκτη. Κόντευα τα 30, χωρίς δουλειά, με κιλά, χωρίς σχέση, έχοντας ξεχάσει πώς είναι να βγαίνεις έξω και να συναναστρέφεσαι κόσμο, να φλερτάρεις, να κάτσεις να πιεις έναν ρημαδοκαφέ, γεμάτη φοβίες και έχοντας σταματήσεις να προσέχω τον εαυτό μου και να κάνω άσχημες σκέψεις. Μετά από λίγους μήνες, όμως, ξαναστάθηκα στα πόδια μου. άρχισα να παλεύω τα κιλά μου, να βρίσκω τα ενδιαφέροντα που είχα ξεχάσει ότι είχα, να βγαίνω από το σπίτι, να κάνω ιδιαίτερα, να ξαναθερμαίνω παλιές φιλίες (όσο μπορούσα δηλαδή). Δεν μπορώ να πω ότι ήμουν στα καλύτερά μου, όμως καλύτερα από πριν. είχα και μια on/off σχέση από παλιότερα που τη χρησιμοποίησα ολίγον για να αισθανθώ καλύτερα.

Και κάπου εκεί, γνώρισα έναν τύπο στο ίντερνετ. Προσεκτικά, μη δίνοντας πολλή σημασία, "έπαιζα", όπως κι εκείνος-κι όχι μόνο με εμένα και το γνώριζα εξαρχής. Μέχρι που ανοιχτήκαμε λίγο, βρήκαμε κοινούς γνωστούς, κοινά στέκια κλπ. Το κράτησα σε εντελώς φιλικό επίπεδο κι εκείνος το ίδιο. Μέχρι που αρχίσαμε και ανοιχτήκαμε πολύ ο ένας στον άλλο, επικοινωνούσαμε καθημερινά, είπαμε τους φόβους μας και όλο αυτό πήγε σε άλλο επίπεδο, για μένα τουλάχιστον. Όταν απόφασίσαμε να βρεθούμε, ήταν σχεδόν στιγμιαίο. Δεθήκαμε ακόμη περισσότερο και αρχίσαμε αυτό που ακόμη κάνουμε καλά, να στηρίζουμε και να ενθαρρύνουμε ο ένας τον άλλον. Είχαμε σχέση από απόσταση, αν κι αυτός το φοβόταν πολύ γι'αυτό και ψιλομιλούσε ακόμη με "φίλες". Το ήξερα όμως. Αποφασίσαμε να περάσουμε αρκετό χρόνο μαζί, ώστε να δούμε κι οι δυο μας τι ειναι αυτό και του έδωσα τελεσίγραφο για τις "φίλες" του. Τις άφησε πίσω και είμαι σίγουρη γι'αυτό. Ο χρόνος μας έδειξε ότι παρά τα προβλήματα και τους καυγάδες, θέλαμε να είμαστε μαζί πραγματικά, αποκλειστικά και ήδη αγαπούσαμε ο ένας τον άλλο τρελά. Οπότε άρχισαν και τα σύρε κι έλα. Και προβλήματα στο ενδιάμεσο, ανασφάλειες, απόσταση, ζήλεια δική μου. Έχουμε φτάσει τόσες φορές να χωρίσουμε, όμως πάντα το παίρνουμε πίσω. Ακόμη εδώ, ακόμη μαζί, οι δυο μας μόνο.

Το θέμα είναι ότι φοβάμαι πως δε με καλύπτει όλο αυτό. Είναι ένας άνθρωπος με αρκετές ανασφάλειες, που έχω προσπαθήσει και ακόμη βοηθάω να τις βγάλει. Και χαίρομαι για το αποτέλεσμα. Έχουν υπάρξει φορές που έχει αναρωτηθεί αν τα κιλά μου προκαλούν έλλειψη ερωτισμού ή αν πρέπει πρώτα να περάσει από "χαρέμι" και μετά να έβρισκε εμένα. Πολλές συζητήσεις, ανασφάλειες, κλάματα κι όμως ακόμη εδώ και οι δύο. Του "έμαθα" να βγαίνει έξω, να αγαπάει τον εαυτό του, να ανακαλύψει καινούρια πράγματα και ανθρώπους. Όμως, τα κάνει όλα μαζεμένα κι εγώ πλέον παίρνω ό,τι ξεμένει από τον χρόνο του. Κάποιες φορές σκέφτομαι μήπως τον πνίγω, δεν μπορώ άλλο την απόσταση, αλλά εκείνος φοβάται να πάω εκεί να ψάξω για δουλειά ώστε να δούμε αν μπορούμε να είμαστε μαζί, γιατί φοβάται τη συγκατοίκηση και μη δεν είμαι η κατάλληλη τελικά για να περάσει τη ζωή του. Όσο κι αν του εξηγώ πως καμία σχέση δεν υπάρχει που να έχει ταμπέλα "100 χρόνια".

Με έχει κουράσει η αναβλητικότητά και οι ανασφάλειές του. Με αγαπάει και είναι μόνο με εμένα, για αυτό είμαι σίγουρη. Όμως είναι 1 χρόνος τώρα και πόσο θα περιμένω για να δω αν θα πάει μπροστά, αν είμαστε καλά μαζί. Ψάχνω για δουλειά εδώ, εκεί, αλλά τπτ. Αν βρω κάτι εδώ θα το αφήσω όταν αποφασίσει ότι είναι έτοιμος? Αν είναι να βρω δουλειά εκεί, πώς θα γίνει χωρίς να είμαι εκεί? Μπερδεύομαι και κολλάω. συνεχείς καυγάδες και γκρίνια. Θέλει να είμαστε μαζί αλλά φοβάται/δε θέλει το "μαζί", προτιμά να βγαίνει καθημερινά κι όπου με χωρέσει. Εγώ έχω πάρει τα κάτω μου πάλι, το βλέπω να έρχεται και δεν ξέρω τι να κάνω. Δε θέλω να τον πιέζω, τον αγαπάω. Αν δεν ήταν η απόσταση ούτε κι εγω θα είχα θέμα. Με την απόσταση όμως, νιώθω οτι πηγαίνω πίσω πάλι τον εαυτό μου για τους φόβους του και για μια σχέση που δεν ξέρω πού θα με βγάλει. Και πέφτω. Αυτός ο άνθρωπος με βοήθησε να σηκωθώ όσο ψηλά δεν είχα μπορέσει ποτέ μου και τώρα φοβάμαι ότι ξαναπέφτω και κοντεύω να τα χαλάσω όλα με τη γκρίνια μου. Αλλά δεν αντέχω την αβεβαιότητα. Ξέρω, μοιάζω καταπιεστική και στρίγγλα, αλλά νιώθω ότι πάω πίσω και το μέλλον μου είναι αβέβαιο και αγχώνομαι. Έχω βάλει στόχο να χάσω τα κιλά μου και να βρω δουλειά όπως και να έχει, όμως θα ήθελα να νιώθω ότι και αυτός με θέλει πραγματικά. Είναι όλο αυτό επειδή είμαι υπερβολική λόγω του άγχους μου και τον "πνιγω" ή όντως δε με θέλει το ίδιο? Ήξερα εξ'αρχής τους φόβους του, όμως δεν ξέρω αν μπορώ άλλο με αυτούς. Τον αγαπάω τόσο όμως που είναι κρίμα να μη δούμε πώς είμαστε χωρίς απόσταση, το μόνο που του έχει μείνει ως δικλείδα ασφαλείας. Δεν ξερω...είμαι έτσι γιατί με ξαναπιάνει κατάθλιψη και το βγάζω πάνω του ή γιατί συνειδητοποιώ ότι δε με θέλει και τόσο?....

(Συγνώμη για τομέγεθος του κειμένου, χρειαζόμουν να τα πω...)

ουφ πολυ μεγαλο το κειμενο σου οντως..δεν πειραζει ομως γιαυτο ειναι το φορουμ να τα λεμε για να νοιωσουμε καλυτερα...λοιπον
καταρχην πολυ σωστη η αποφαση σου στο να χασεις κιλα,,νεο κοριτσι εισαι γιατι να μην μπορεις να βαλεις οτι θελεις και να νοιωθεις και καλα με το σωμα σου..το δικαιουσε αλλωστε..
οσο για τα οικονομικα σου μην αγχωνεσε δεν εισαι η μονη...ολοι η νεολαια υποφερει απτην ανεργια και εγω το ιδιο φυσικα..να σου προτεινο μια πρωσωρινη λυση εαν θελεις μπορεις να πιασεις μια δουλεια στα διαφημιστικα ενα χαρτζιλικη ανετα θα το βγαλεις ετσι θα περπατας κι ολας..οποτε ειναι ενας καλος συνδιασμος ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΚΑΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ..
τωρα οσο για το αγορι σου μου φενετε πολυ κουφο να μην θελει να συγκατοικησετε..αφου σε αγαπαει και τον αγαπας.ποιο ειναι ακριβως το προβλημα??φοβατε μην ανακαλυψη τελικα οτι δεν τεριαζετε??κουραφεξαλα μου ακουγονται αυτα...μα αμα δεν περνατε αρκετο καιρο χρονο μαζι πως θα το ξερετε αυτο αν τεριαζετε η οχι??κανονικα επρεπε να το δεχτη μετα χαρας..πανω σε αυτο κατι δεν μου αρεσει..αλλα τελοσπαντων..οπως και να εχει μην σε επιρεαζη η σχεση σου...μην αισθανεσε οτι πας πισω..σιγα σιγα θα φτιαξουν και τα επαγγελματικα μην απογοητευεσε..προσεχε τον εαυτο σου δωσε προτεραιοτητα στην διαιτα σου και στην υγεια σου γενικοτερα και ολα θα πανε καλα..ολοι τα περναμε δυσκολα μην νομιζεις και εγω χιλιες διαφορετικες δουλειες κανω για να ζησω και σπουδασα ηλεκτρονικος ομως πολλα παιδια που εχουν σπουδασει κανουν πρωσωρινα αλλες δουλειες για να ζησουν δεν εισαι η μονη..
οσο για το χωρισμο τον γονιων σου αν και αυτο ειναι παλια ιστορια δεν πιστευω ακομα να σε επιρεαζει???τοτες ησουν παιδι και το πηρες βαρια..τωρα μεγαλη κοπελα εισαι..και εγω παιδι χωρισμενων γονιον ειμαι..αν και οι δικοι μου οταν χωρισαν εγω χαρικα απιστευτα πολη..αυτα συμβενουν δεν ειναι και το τελος του κοσμου..εχεις σκεφτει ποτε οτι αν δεν χωριζαν για το χ.ψ λογο μπορει να ηταν χειροτερα και γιαυτους και για εσενα???δηλαδη να περνουσες ακομα χειροτερα δηλαδη..αν και η πρωσωπικη μου γνωμη ειναι και συγχωρεστε με γιαυτο ειναι οτι τα παιδια χωρισμενων γωνιον ειναι πιο ωριμα...

[Remedy]

.....

Και κάπου εκεί, γνώρισα έναν τύπο στο ίντερνετ. Προσεκτικά, μη δίνοντας πολλή σημασία, "έπαιζα", όπως κι εκείνος-κι όχι μόνο με εμένα και το γνώριζα εξαρχής. Μέχρι που ανοιχτήκαμε λίγο, βρήκαμε κοινούς γνωστούς, κοινά στέκια κλπ. Το κράτησα σε εντελώς φιλικό επίπεδο κι εκείνος το ίδιο. Μέχρι που αρχίσαμε και ανοιχτήκαμε πολύ ο ένας στον άλλο, επικοινωνούσαμε καθημερινά, είπαμε τους φόβους μας και όλο αυτό πήγε σε άλλο επίπεδο, για μένα τουλάχιστον. Όταν απόφασίσαμε να βρεθούμε, ήταν σχεδόν στιγμιαίο. Δεθήκαμε ακόμη περισσότερο και αρχίσαμε αυτό που ακόμη κάνουμε καλά, να στηρίζουμε και να ενθαρρύνουμε ο ένας τον άλλον. Είχαμε σχέση από απόσταση, αν κι αυτός το φοβόταν πολύ γι'αυτό και ψιλομιλούσε ακόμη με "φίλες". Το ήξερα όμως. Αποφασίσαμε να περάσουμε αρκετό χρόνο μαζί, ώστε να δούμε κι οι δυο μας τι ειναι αυτό και του έδωσα τελεσίγραφο για τις "φίλες" του. Τις άφησε πίσω και είμαι σίγουρη γι'αυτό. Ο χρόνος μας έδειξε ότι παρά τα προβλήματα και τους καυγάδες, θέλαμε να είμαστε μαζί πραγματικά, αποκλειστικά και ήδη αγαπούσαμε ο ένας τον άλλο τρελά. Οπότε άρχισαν και τα σύρε κι έλα. Και προβλήματα στο ενδιάμεσο, ανασφάλειες, απόσταση, ζήλεια δική μου. Έχουμε φτάσει τόσες φορές να χωρίσουμε, όμως πάντα το παίρνουμε πίσω. Ακόμη εδώ, ακόμη μαζί, οι δυο μας μόνο.

Το θέμα είναι ότι φοβάμαι πως δε με καλύπτει όλο αυτό. Είναι ένας άνθρωπος με αρκετές ανασφάλειες, που έχω προσπαθήσει και ακόμη βοηθάω να τις βγάλει. Και χαίρομαι για το αποτέλεσμα. Έχουν υπάρξει φορές που έχει αναρωτηθεί αν τα κιλά μου προκαλούν έλλειψη ερωτισμού ή αν πρέπει πρώτα να περάσει από "χαρέμι" και μετά να έβρισκε εμένα. Πολλές συζητήσεις, ανασφάλειες, κλάματα κι όμως ακόμη εδώ και οι δύο. Του "έμαθα" να βγαίνει έξω, να αγαπάει τον εαυτό του, να ανακαλύψει καινούρια πράγματα και ανθρώπους. Όμως, τα κάνει όλα μαζεμένα κι εγώ πλέον παίρνω ό,τι ξεμένει από τον χρόνο του. Κάποιες φορές σκέφτομαι μήπως τον πνίγω, δεν μπορώ άλλο την απόσταση, αλλά εκείνος φοβάται να πάω εκεί να ψάξω για δουλειά ώστε να δούμε αν μπορούμε να είμαστε μαζί, γιατί φοβάται τη συγκατοίκηση και μη δεν είμαι η κατάλληλη τελικά για να περάσει τη ζωή του. Όσο κι αν του εξηγώ πως καμία σχέση δεν υπάρχει που να έχει ταμπέλα "100 χρόνια".

Με έχει κουράσει η αναβλητικότητά και οι ανασφάλειές του. Με αγαπάει και είναι μόνο με εμένα, για αυτό είμαι σίγουρη. Όμως είναι 1 χρόνος τώρα και πόσο θα περιμένω για να δω αν θα πάει μπροστά, αν είμαστε καλά μαζί. Ψάχνω για δουλειά εδώ, εκεί, αλλά τπτ. Αν βρω κάτι εδώ θα το αφήσω όταν αποφασίσει ότι είναι έτοιμος? Αν είναι να βρω δουλειά εκεί, πώς θα γίνει χωρίς να είμαι εκεί? Μπερδεύομαι και κολλάω. συνεχείς καυγάδες και γκρίνια. Θέλει να είμαστε μαζί αλλά φοβάται/δε θέλει το "μαζί", προτιμά να βγαίνει καθημερινά κι όπου με χωρέσει. Εγώ έχω πάρει τα κάτω μου πάλι, το βλέπω να έρχεται και δεν ξέρω τι να κάνω. Δε θέλω να τον πιέζω, τον αγαπάω. Αν δεν ήταν η απόσταση ούτε κι εγω θα είχα θέμα. Με την απόσταση όμως, νιώθω οτι πηγαίνω πίσω πάλι τον εαυτό μου για τους φόβους του και για μια σχέση που δεν ξέρω πού θα με βγάλει. Και πέφτω. Αυτός ο άνθρωπος με βοήθησε να σηκωθώ όσο ψηλά δεν είχα μπορέσει ποτέ μου και τώρα φοβάμαι ότι ξαναπέφτω και κοντεύω να τα χαλάσω όλα με τη γκρίνια μου. Αλλά δεν αντέχω την αβεβαιότητα. Ξέρω, μοιάζω καταπιεστική και στρίγγλα, αλλά νιώθω ότι πάω πίσω και το μέλλον μου είναι αβέβαιο και αγχώνομαι. Έχω βάλει στόχο να χάσω τα κιλά μου και να βρω δουλειά όπως και να έχει, όμως θα ήθελα να νιώθω ότι και αυτός με θέλει πραγματικά. Είναι όλο αυτό επειδή είμαι υπερβολική λόγω του άγχους μου και τον "πνιγω" ή όντως δε με θέλει το ίδιο? Ήξερα εξ'αρχής τους φόβους του, όμως δεν ξέρω αν μπορώ άλλο με αυτούς. Τον αγαπάω τόσο όμως που είναι κρίμα να μη δούμε πώς είμαστε χωρίς απόσταση, το μόνο που του έχει μείνει ως δικλείδα ασφαλείας. Δεν ξερω...είμαι έτσι γιατί με ξαναπιάνει κατάθλιψη και το βγάζω πάνω του ή γιατί συνειδητοποιώ ότι δε με θέλει και τόσο?....

(Συγνώμη για τομέγεθος του κειμένου, χρειαζόμουν να τα πω...)

καλημερα :)

για ποση αποσταση μιλαμε?
εισαι μπερδεμενη και κολλας, επειδη εθελοτυφλεις.
αν οπου λες οτι "φοβαται" (φοβαται να πας εκει, φοβαται το ενα , φοβαται το αλλο) βαλεις το "δεν θελει", που κατα την γνωμη μου ειναι η πραγματικοτητα, θα σου λυθουν ολα τα μπερδεματα.
τι να φοβαται δλδ , ενας ανδρας που εχει γνωρισει καποια απ την καλη κι απ την αναποδη κι υποτιθεται οτι την θελει????
τπτ δεν φοβαται. απλα δεν σε θελει αρκετα για κατι πιο κοντινο.
μιλας για αποκλειστικοτητα, οτι δεν υπαρχουν αλλες και εισαι τοσο σιγουρη, κλπ.
πως συναδει αυτο με το οτι βγαινει, διασκεδαζει, κανει οτι θελει χωρις εσενα κι εσενα σε χωνει οταν του περισσεψει χρονος?
αποκλειστικοτητα σημαινει οτι ειστε ΜΑΖΙ και κανει τα υπολοιπα οταν περισσεψει χρονος (μιλω για σχεσεις και διασκεδασεις, οι υποχρεωσεις εννοουνται)

αναρωτιεσαι αν πρεπει να ψαξεις εδω η εκει για δουλεια.
πλαστο διλλημα. αφου δεν θελει να πας εκει, πως θα ψαξεις εκει για δουλεια? με το ζορι θα πας?

να στο πω απλα και θα το διαπιστωσεις στο μελλον.
οι ανδρες ΔΕΝ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ (μια σχεση, μια δεσμευση) κλπ, οταν ειναι επιθυμητοι κι απ την αλλη πλευρα, εννοειται. διεκδικουν τις σχεσεις που θελουν μια χαρα. οταν βρισκεσαι σε τετοιες αποριες αν φοβαται, τι φοβαται, γιατι προτιμησε μια αλλη, κλπ. να ξερεις οτι απλα, αυτο ηθελε να κανει. ουτε φοβαται ουτε ποναει.

που καταληγουμε?
κανενα διλλημα δεν εχεις, παρα μονο αν θα συνεχισεις αυτην την σχεση ως εχει, με τα υπολειματα που σου παρεχει, εφοσον δεν θελει να ειστε μαζι, αλλα να μεινετε απο αποσταση και να βγαινει μονος να κανει οτι γουσταρει.
κατα τα αλλα, θα ψαξεις δουλεια οχι στο δικο του μερος , αφου δεν θελει, θα χασεις μια χαρα τα κιλα σου που ειναι μια κινηση με πολλαπλα οφελη οπως εχεις διαπιστωσει και στο παρελθον που τα εχασες, και η ζωη σου θα βρει μια χαρα τον δρομο της με η χωρις εκεινον και καποια στιγμη που θα εισαι οπως θελεις εσυ, θα βρεθει ο πραγματικα ταιριαστος, που , μαντεψε.... ΔΕΝ θα "φοβαται".

[Serenita]

θέλω επιτέλους να γίνει κάτι καλό!
Ευχαριστώ και πάλι.

[Sonia]

Εγώ πάλι νομίζω ότι αυτό το ίντερνετ έχει κάψει πάρα μα πάρα πολύ κόσμο. Εδώ βλέπεις τον άλλο κάθε μέρα και μπορεί να κάνεις χρόνια να τον γνωρίσεις πραγματικά, να δεις ότι ταιριάζετε και να τον εμπιστευτείς και ξαφνικά κάνουν όλοι σχέσεις από το ίντερνετ και λέγεται σχέση αν τον βλέπεις μια φορά το τρίμηνο και μιλάτε μέσα από τα τηλέφωνα και τις οθόνες. Καθημερινά στο vyber μπορεί να μιλάω και με την θειά μου στο Σικάγο, χαίρω πολύ, αυτό δεν σημαίνει ότι έχω σχέση μαζί της. Άλλο να έχεις γνωρίσει κάποιον από κοντά και να δεις ότι ταιριάζετε και τα βρίσκετε και μετά για κάποιους λόγους και για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα να συνεχίσεις σχέση από απόσταση κι άλλο σχέση από απόσταση εξαρχής. Κι ακόμα περισσότερο γνωριμία μέσω ίντερνετ.

Εδώ υποτίθεται ότι στον πρώτο χρόνο μίας σχέσης τα πράγματα πρέπει να είναι μέλι-γάλα κι εσύ περιγράφεις ότι όλο τσακώνεστε, έχεις και έχει ανασφάλειες, του κάνεις τον παιδαγωγό για το αν θα βγαίνει και πως είναι η ζωή και πάει λέγοντας. Να μην πιάσω τα του σεξουαλικού, που είναι κι αυτό βασικό σε ένα ζευγάρι...Τι σόι σχέση είναι αυτή;

Το πρόβλημά σου σε όλα αυτά είναι η χαμηλή σου αυτοπεποίθηση και η πεσμένη σου ψυχολογία αυτή την στιγμή. Αλλιώς και κάποια γνωριμία έξω στον πραγματικό κόσμο θα έκανες και μόλις ο άλλος άρχιζε τις βλακείες θα τον είχες σουτάρει αντί να κάθεσαι να ασχολείσαι και να το υπεραναλύεις.

Απλά λέω την γνώμη μου και συγγνώμη αν σε ενόχλησε το σχόλιό μου.

Εγώ στην θέση σου θα άλλαζα την καθημερινότητά μου χωρίς να αγχώνομαι υπερβολικά για το πότε θα βρω γκόμενο. Θα προσπαθούσα να βγω έξω να κάνω παρέες και γνωριμίες και θα άφηνα τα πράγματα να εξελιχθούν φυσιολογικά αν τυχόν γνώριζα κάποιον, δεν θα έπεφτα με τα μούτρα. Επειδή θα πεις για το οικονομικό, με το να βγεις έξω δεν εννοώ να πάρεις σβάρνα τα μπαράκια κάθε βράδυ. Εννοώ βγες από το σπίτι και έλα σε επαφή με ανθρώπους. Πήγαινε για περπάτημα. Άραξε σε ένα παγκάκι/στο πάρκο. Πήγαινε σε μία εκδήλωση ή έκθεση που έχει δωρεάν είσοδο. Γράψου σε κάποιον σύλλογο ανάλογα με τα ενδιαφέροντά σου. Ξεκίνα κάποια καινούρια δραστηριότητα. Μίλα με κόσμο, κοινωνικοποιήσου. Άσε τα πράγματα να συμβούν και μην αγχώνεσαι να τα κάνεις να συμβούν.

[Sonia]

Επίσης να πω και κάτι άλλο που με έχει ενοχλήσει αρκετά διαβάζοντας τα θέματα στο φόρουμ και όχι συγκεκριμένα το δικό σου... Το να έχει κανείς αρκετά κιλά, σίγουρα δεν είναι καλό για την υγεία του κι αν δεν αισθάνεται και καλά με τον εαυτό του του ρίχνει την αυτοπεποίθηση. Από εκεί και πέρα όμως, είδα και κάποια σχόλια τριγύρω που είναι σαν να λένε ότι αν είσαι χοντρή δεν έχεις καμία ελπίδα να κάνεις σχέση ή να είσαι αρεστή ή θα πρέπει να βολευτείς με "δεύτερες" επιλογές, ότι ξεμένει από τις λεπτές και όμορφες. Εγώ πάλι στον κύκλο μου δεν το βλέπω αυτό, ίσως γενικά επειδή τυχαίνει οι χοντρές κοπέλες που ξέρω να έχουν αυτοπεποίθηση. Υπέρβαρη προς παχύσαρκη είμαι κι εγώ όλη μου την ζωή, αλλά ποτέ δεν είχα θέμα να κάνω σχέσεις ή να γνωρίσω κόσμο. Φυσικά δεν μπορούμε να αρέσουμε όλοι σε όλους και φυσικά ένα σώμα κοντά στα ιδανικά κιλά είναι πιο υγιές, αλλά από την άλλη, γιατί υποτιμάς τον εαυτό σου;

[giorgos35]

Ευχαριστώ παιδιά για τις απαντήσεις σας. Αχ, τι να πω, αισθάνομαι...μουδιασμένη :/

Γιώργο, δεν ξέρω από δουλειά. Τα έχω σκεφτεί όλα, αλλά και τα ιδιαίτερά μου πάλι τα ίδια λεφτά είναι. Ανύπαρκτα σχεδόν δλδ. Απλώς, θέλω κάτι πιο μόνιμο. Όμως, από παντού οι απαντήσεις είναι αρνητικές (άααμα τύχει και με καλέσουν σε καμιά συνέντευξη), αν απαντήσουν κιόλας.

Remedy, η απόσταση είναι αρκετά μεγάλη. Ελλάδα-Ελβετία δεν το λες και λίγο. Ξέρω πολύ καλά αυτά που μου λες, έχω πει κι εγώ πολλές φορές στις φίλες μου παρόμοια. Όχι, δεν υπάρχει άλλη, αυτό το ξέρω, μου τα λέει όλα, αποδεδειγμένα. Απλώς, είναι ανώριμος, ένα καταπιεσμένο παιδί που έμεινε παιδί μέχρι να τελειώσει όοολες τις σπουδές του. Εγώ ήμουν και είμαι αυτή που τον παροτρύνει να βγει, να κάνει πράγματα, να βρει τον εαυτό του (όλα αυτα που έπρεπε ήδη να έχει κάνει νωρίτερα), οπότε ίσως βάζω τα χεράκια μου να βγάλω τα ματάκια μου, δεν ξέρω. (το οποίο, ναι, του έχω ήδη τρίψει στη μούρη ότι είναι μια δικαιολογία για να μην αναλαμβάνει ακόμη την ευθύνη του εαυτού του).
Είμαι η πρώτη του σοβαρή σχέση και όλα τον φοβίζουν. Μέχρι τώρα ήταν ένα παιδί και τώρα πνίγεται ακόμη και στα βασικά. Δεν μπορώ να πω, έχει μείνει μέσα για μας, μου στέκεται, πάντα έχει επιλέξει εμένα όταν υπήρξε ανταγωνισμός, αλλά δε θέλω να τον κλείνω μέσα- να υπάρχει μια ισορροπία θέλω, αυτός έχει πέσει με τα μούτρα τώρα και φοβάμαι θα μας βγει σε κακό.

Αν ήταν Ελλάδα, δε θα με ένοιαζε, αλλά αυτή η απόσταση με τσακίζει. Θα μου πεις, ένας χρόνος σχέση είναι μόνο, αλλά πώς μπορείς να δεις τι είναι όταν βλεπόσαστε μια βδομάδα ανά δίμηνο? Θέλω την αγκαλιά του και δεν την έχω. Το Skype ή το viber για πόσο είναι σχέση? Έκανα το βήμα να προτείνω να πάω και να ψάξω δουλειά εκεί (πιο εύκολο αν βγάλεις άδεια και μένεις ήδη εκεί) κι αν δεν κάτσει, ψαχνόμαστε αλλιώς. Δεν είπε όχι, αλλά αγχώθηκε τόσο για την ενδεχόμενη συγκατοίκηση που το πήρα πίσω. Με θέλει, μου το έχει δείξει με πολλούς τρόπους, αλλά είναι ακόμη ανώριμος- κι εγώ νιώθω ότι πηγαίνω πίσω και πιέζομαι.

Δεν ξέρω, ίσως έχεις δίκιο και δε με θέλει και τόσο, το σκέφτομαι κι αυτό καμιά φορά. Όμως, είναι ακόμη εδώ. νιώθω ότι δεν έχω την πολυτέλεια, όμως, να περιμένω 2-3 χρόνια για να βρω δουλειά και να δω αν αυτή η σχέση κρατάει- μπορείς να το δεις αυτό από μακριά? Αν βρω εδώ δουλειά, πώς θα την αφήσω να φύγω, όταν θα νιώσει εκείνος έτοιμος? Αν συνεχίσω να ψάχνω εκεί χωρίς να είμαι, απλώς δε θα βρω. νιώθω ότι έχει έρθει αυτή η απόσταση σε μια περίοδο που κρίνεται η καριέρα και η ζωή μου.

Ουφ, δεν ξέρω. Συγνώμη που σας κουράζω. Είμαι τόσο μπερδεμένη, πιεσμένη, νομίζω επανήλθε η κατάθλιψη. Σκέφτομαι ότι είναι μόνο ένας χρόνος, αλλά η απόσταση είναι καταλυτική- δεν είμαι 20 να έχω όλον τον κόσμο στα πόδια μου- πρέπει και θέλω να βρω δουλειά. Όσο για τα κιλά μου, ναι, αποκλειστικά δική μου απόφαση και για εμένα και μόνο. Θα με βοηθήσει καιμε τη δουλειά και με τη διάθεσή μου, το ξέρω.

Μόνο να μην ένιωθα τόσο άδεια αυτόν τον καιρό...θέλω επιτέλους να γίνει κάτι καλό!
Ευχαριστώ και πάλι.

Θεματοθετρια είναι πολύ δύσκολο στην Ελλάδα πλέον να βρεις κάτι μόνιμο χωρίς να θέλω να σε απογοητεύσω αλλά άμα δεν έχεις γέρο βύσμα πάντα θα είσαι σε προσωρινές δουλειές από δω και από κει.το να φύγεις Ελβετία μου φένετε η ιδανική λύση αυτή τη στιγμη...γιατί κανετε τα εύκολα δύσκολα δεν μπορώ να το καταλάβω..ένα εισιτήριο βγάζεις περίπου 120€ έχει το έψαξα πριν μερικές εβδομάδες..δουλειές έχει πολλές από τι έχω ψάξει και έχω ρωτήσω πολλές καλές αμοιβές αστρονομικά ποσά θα έλεγα..απλώς είναι ακριβει η ζωή πανάκριβη όμως...
Αλλά άμα φύγεις είσαι κοντά στο αγόρι σου θα έχει λύση το πρόβλημα που ακούει στο όνομα απόσταση..θα ζησης με το αγόρι σου..όλο και κάποια δουλειά θα βρεις στην αρχή είναι λίγο δύσκολα αλλά οκ.λιγη υπομονή και σιγά σιγά θα βρεις και μια δουλειά για τα μέτρα σου..έτσι θα είσαι και με το αγόρι σου θα έχεις λύση και το θέμα της ανεργίας...γιατί φοβάστε τόσο πολύ το αγόρι σου??ολόκληρος άντρας είναι..δεν μπορεί να πάρει κάποιες προτοβουλιες και ευθύνες??αύριο μεθαύριο πως θα ανοίξει το δικό του σπιτη??δεν ξέρω στη θέση σου θα το ξανά σκεφτόμουν..

[Remedy]

δεν πιστευω να εχει καποια αλλη που να την θελει βρε σερενιτα, γιατι τοτε θα εξαφανιζοταν.
το οτι δεν ειναι σιγουρος οτι εισαι η γυναικα της ζωης του ομως και πανω σε αυτο δισταζει να συζησετε, τα λεει ,ολα.

το οτι ειναι στην ελβετια, ενας λογος παραπανω να σε καλουσε οχι μονο κοπελα του αν ησουν, αλλα ακομα και απλη φιλη, ξεροντας ποσο ασχημη ειναι η κατασταση με τις δουλειες εδω.
για να μην σε καλει, ενω θα λυσεις προσωπικο σου σοβαρο προβλημα, περα απο το συναισθηματικο, για μενα ειναι ενδειξη οτι ειναι με το ενα ποδι εξω απο αυτην την σχεση και ειναι θεμα χρονου να βρει κατι αλλο.

[Remedy]

επισης, πολυ καλα τα λεει η σονια.
μια 'σχεση' απο αποσταση με συναντησεις ανα διμηνο, τριμηνο, δεν ειναι σχεση, ειναι γνωριμια.
τα μπουρου μπουρου στα τηλεφωνα για την καθημερινοτητα και το πως θα ζησει την ζωη του ο αλλος, περισσοτερο σε φιλια παραπεμπουν, παρα σε ερωτα.
μην εκπλαγεις αν σε συμβουλευεται και για γυναικες που θα γνωριζει, αργοτερα.
ο ρολος του συμβουλατορα/ψυχολογου, δεν συναδει με ερωτισμο και θα το καταλαβεις καποτε.

[Vox]

Όσο για τα κιλά μου, ναι, αποκλειστικά δική μου απόφαση και για εμένα και μόνο. Θα με βοηθήσει καιμε τη δουλειά και με τη διάθεσή μου, το ξέρω.

Δε φαίνεται να λαμβάνεις υπόψιν την υγεία σου. Γι' αυτό και μόνο το λόγο θα έπρεπε να χάσεις κιλά. Όλα τα άλλα έπονται.

Σημασία προφανώς έχει και το ύψος σου. Αν είσαι δύο μέτρα, τότε θεωρείσαι ελαφρώς υπέρβαρη (με βάση το BMI), οπότε δε χρειάζεται να κάνεις κάτι ιδιαίτερο. Όμως στα 170 cm π.χ. με το βάρος αυτό είσαι κανονικά παχύσαρκη. Τόσο πολλά κιλά επιβαρύνουν τον οργανισμό σε όλα τα επίπεδα και με το χρόνο μπορεί να οδηγήσουν σε διάφορες παθήσεις. Προσοχή λοιπόν στο θέμα αυτό τώρα που είναι νωρίς ακόμα και έχεις περιθώρια.

Στο ερωτικό κομμάτι, αν και μπορείς να βρεις άντρες που δε θα έδιναν σημασία στο σωματικό βάρος, νομίζω ότι πολλοί θα είχαν πράγματι πρόβλημα. Ο δικός σου πώς το βλέπει;

Πληροφοριακά, εδώ μπορείς να ενημερωθείς για τα προβλήματα που συνήθως δημιουργεί η παχυσαρκία στη σεξουαλική ζωή ενός ατόμου.

[Vox]

το οτι ειναι στην ελβετια, ενας λογος παραπανω να σε καλουσε οχι μονο κοπελα του αν ησουν, αλλα ακομα και απλη φιλη, ξεροντας ποσο ασχημη ειναι η κατασταση με τις δουλειες εδω.
για να μην σε καλει, ενω θα λυσεις προσωπικο σου σοβαρο προβλημα, περα απο το συναισθηματικο, για μενα ειναι ενδειξη οτι ειναι με το ενα ποδι εξω απο αυτην την σχεση και ειναι θεμα χρονου να βρει κατι αλλο.

Ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να συγκατοικήσουν. Ίσως ο «φίλος» μας να είναι τέτοια περίπτωση.

[Remedy]

Ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να συγκατοικήσουν. Ίσως ο «φίλος» μας να είναι τέτοια περίπτωση.

εγω δεν ξερω ανθρωπους ερωτευμενους που δεν θελουν και δεν μπορουν να συγκατοικησουν. ξερω ανθρωπους που δεν μπορουν να συγκατοικησουν ουτε με τους πιο καλους τους φιλους, κι εγω ειμαι ενας απο αυτους.
χωρις τον καλο μου ομως, δεν μαρεσει να μενω.

[Vox]

τα μπουρου μπουρου στα τηλεφωνα για την καθημερινοτητα και το πως θα ζησει την ζωη του ο αλλος, περισσοτερο σε φιλια παραπεμπουν, παρα σε ερωτα.

Εγώ θα έλεγα ούτε καν σε φιλία. Μια πραγματική σχέση, οιασδήποτε φύσης, προϋποθέτει αμεσότητα και οπτικοακουστική επαφή από μικρή απόσταση, ή άμεση σωματική επαφή, ανάλογα με το είδος της.

Ακόμα και σε μια απλή φιλική σχέση, θεωρώ απολύτως απαραίτητο τα άτομα να βλέπονται τακτικά από κοντά, ώστε να λειτουργεί στο σύνολό της η ψυχοσωματική οντότητα του καθενός σε συνάρτηση με τα στοιχεία που προσλαμβάνει από την απτή πραγματικότητα. Αυτό προφανώς ισχύει σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό σε μια ερωτική σχέση.

Ίσως να ακούγομαι της παλαιάς σχολής, εμπιστεύομαι όμως αυτό που μπορώ να ανιχνεύσω άμεσα με τις αισθήσεις μου και τη διαίσθηση η οποία εδράζεται στο σήμα που αυτές μεταδίδουν.

[Remedy]

συμφωνω μαζι σου βοξ.
η αποσταση και η σαιμπερ επικοινωνια, ευνοει τα "φαντασματα"
αλλον νομιζουμε, αλλον θελουμε, αλλον θελει, αλλον νομιζει.

[Vox]

εγω δεν ξερω ανθρωπους ερωτευμενους που δεν θελουν και δεν μπορουν να συγκατοικησουν.

Εγώ όμως γνωρίζω. Έχω ένα παράδειγμα ερωτευμένου ανθρώπου που δεν μπόρεσε να συγκατοικήσει με την καλή του.

Έχω κι ένα ακόμα στην γκρίζα ζώνη.