Αδιέξοδο και βοήθεια...

[BALANCE]

Originally posted by Sofia

Originally posted by BALANCE
Εχω σταματήσει την ψυχοθεραπεία εδώ και δύο μήνες λόγω οικονομικών προβλημάτων και νιώθω να πνίγομαι πάλι (βλέπετε, η ανάγκη μου να μου πει κάποιος άλλος ποιο είναι το σωστό γιατί εγώ δεν ξέρω...)

Βalance,

καλως ήρθες:)

καταλαβαινω την αγωνια σου για τη σχεση σου, τη θεση σου μεσα σ αυτη κ την πορεια της. Ομως, αληθινα περιμενεις απο τον οποιο θεραπευτη να σου δειξει το σωστο ή το λάθος? Δεν ειναι το σωστό κάτι που το νιωθεις?Νομιζω το θεμα ειναι αυτο το να νιωσεις κάτι, το σωστο ή το λάθος. Δεν υποδεικνυεται, απλα το νιωθεις. Κ το σωστο το δικο σου δεν μπορει να ταυτιζεται με τα σωστα ολου του πλανητη. Ειναι ισως δυσκολο να υποστηριξεις τις επιλογες σου, ειδικα αν δεν σου εδωσαν τον χωρο αυτο ποτε....Οπως κ το να αναλαβεις εσυ την ευθυνη που συνεπαγονται οι οποιες επιλογες...Ομως δεν νιωθεις ολο αυτο σαν ενα βαρος?

Sofia σ\' ευχαριστώ για το καλώς όρισες! :)

Είναι τεράστιο βάρος, γεγονός. Και στην πραγματικότητα κανένας σωστός θεραπευτής δεν θα μου πει ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος. Εγώ πρέπει να το αντιληφθώ, απλά νιώθω χαμένη αυτόν τον καιρό και όλα φαίνονται βουνο...

Κι αν καθήσω και το σκεφτώ λίγο γενικότερα, δεν υπάρχει σωστό και λάθος... Μόνο αυτό που νιώθεις γιατί είναι δικό σου...

[weird]

Συνεχίζω...
Στο θεμα της όρασης, ναι μαθαινεις να ΒΛΕΠΕΙΣ και να ΑΚΟΥΣ με εναν νεο, διαφορετικό τροπο που βρισκεται πιο κοντα στην αληθεια. Ειναι επωδυνο, ειδικα στην αρχη. Και ξερεις, οτι δεν υπάρχει επιστροφη. Δεν μπορω να σου περιγράψω, το μεγεθος του θυμου προς τη θεραπευτρια μου, οταν καταλαβα τα παραπανω. Την κατηγορουσα που με εβαλε στη δυσαρεστη θεση να βλεπω αληθειες και να μην μπορω να αλλαξω τις μηχανικες μου συμπεριφορες, υποφερωντας περισσότερο.
Δεν μπορω να σου περιγραψω τον πανικο, τον ΤΡΟΜΟ, ιοταν αρχισα να πρωτοσυνειδητοποιω οτι κατι αλαλζε οριστικα μεσα μου, οτι δεν θα ημουν ποτε πια η ιδια...
Εχει περασει πολυς καιρός απο τοτε.
Υπηρξαν στιγμες που θελησα, πασχισα, κατεβαλα καθε προσπαθεια να εθελοτυφλησω, να κλεισω τα ματια, οπως παλια... Δεν μπορεσα.
Η οραση μου με πηρε απο το μανικι κι εγιναν αλλαγες στη ζωη μου. Αλλαγες, μεσοπροθεσμα επωδυνες αλλα μακροπροθεσμα ωφελιμες καθως με οδηγησαν πιο κοντα στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ μου.
Η ελευθερια σου αγαπητη φιλη, σε οδηγησε σ αυτο το μονοπατι. Ποναει στην αρχη μα εχε πιστη και υπομονη. Σιγα σιγα, θα ερεθι η προσαρμογη και η αναθεωρηση.
Εξαλλου, αν ησουν ευτυχισμενη με την αγνοια σου, με την πλανερη ματια , δεν θα επαναστατουσε ο οργανισμος σου με αγχος και τα σχετικα.
Ακολουθα τον δρομο, αλλα προσεχε, ποτε πρεπει να λειτουργεις με το μυαλο και ποτε με την καρδια.
Και το να ψυχαναλυεις, ειναι ενας ρολος.
Βγες απο αυτον, οταν σε βλαπτει, μπες σε αυτον, οταν σε ωφελει και κυριως στα πλαισια της θεραπειας σου.

[weird]

Το σωστο και το λαθος ειναι πλανες.
Υπαρχει αυτο που με ωφελει,με δυσκολευει ωφελιμα με εξελισσει, με γεμιζει, με πονα αλλα με παει μπροστά, με δυναμωνει, μου μαθαινει, μου προσφερει, με καλυπτει, με συγκινεί, με φερνει σε επαφη με τον εαυτό μου και το άλλο που
με αρρωσταίνει, μου βγαζει οτι πιο ασχημο εχω μεσα μου , με πληγωνει, με παει πίσω, με βλάπτει, με απομακρύνει, με μικραίνει.

[BALANCE]

Weird μου θέλω να σε ευχαριστήσω ιδιαιτέρως που μπήκες στον κόπο να γραφεις και να γραφεις και να γράφεις...

Θα σου πω το εξής: Από την ώρα που διάβασα τις απαντήσεις σου, γελάω συνέχεια και νιώθω απίστευτα ανακουφισμένη! Προς θεού. Μην με παρεξηγήσεις για το γέλιο. Απλά, διαβάζοντας σε, ένιωσα πως είμαι εγώ. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα καλύτερα να περιγράψω τον εαυτό μου κι αυτό που νιώθω τον τελευταίο χρόνο. Και χαίρομαι επιτέλους γιατί διαπιστώνω ότι αυτό που περνούσα και περνάω ακόμα και τώρα, το έχει περάσει κι άλλος ένας τουλάχιστον άνθρωπος με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και τα κατάφερε!!!

Είναι φοβερό πως περιγράφεις τη διαδικασία. Αυτή ακριβώς είναι. Αυτό ακριβώς βιώνω, μόνο που επειδή βρίσκομαι μέσα στον ανεμοστρόβιλο, δεν μπορώ να το δω... Βρίσκομαι μέσα στο τούνελ, απόλυτο σκοτάδι και ψάχνω απελπισμένα το φως στην άκρη του. Δεν έχει έρθει ακόμα η απελευθέρωση μου και προς το παρόν νιώθω παγιδευμένη. Φοβάμαι μην κάνω λάθος, φοβάμαι μην πληγώσω κανέναν, φοβάμαι όλους τους φόβους μου που έχουν ενεργοποιηθεί τώρα και πάει λέγοντας...

Απλά, αν με δω απ έξω, θα σου πω ότι βρίσκομαι μετέωρη ανάμεσα στον οικείο τρόπο που λειτουργούσα όλα αυτά τα χρόνια, τον γνωρίζω, ξέρω πως λειτουργεί αλλά με κρατάει πίσω και στον καινούργιο τρόπο που ξέρω ότι θα με απελευθερώσει αλλά δεν γνωρίζω τι θα συμβεί, πως λειτουργεί και που θα καταλήξει και φοβάμαι να τον δοκιμάσω...

Και προσπαθώ ν\' αποφασίσω τι να κάνω... Χωρίς να κάνω τίποτα στην πραγματικότητα... Μόνο να μένω μετέωρη...




Θέλω να σας ευχαριστήσω όλους πάρα πολύ για την συμπαράσταση σας. Ενιωσα πραγματικά πως είχα φίλους απέναντι μου και όχι ανθρώπους που το μόνο που θέλουν να κάνουν είναι να πετάξουν μία ατάκα, έτσι για το θεαθήναι, και να δείξουν ότι είναι ειδικοί επί του θέματος. Ξέρω πως ακούγομαι λίγο τετριμμένη αλλά πραγματικά χαίρομαι που αποφάσισα να ζητήσω τη συμβουλή σας. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ που με είδατε σαν φίλη σας!

:):):):)