Seropram

[Macgyver]

Καλημέρα,
είχα αγοραφοβία, κρίσεις πανικού και καταθλιπτικές τάσεις.
Δεν έμαθε ποτέ κανείς τίποτα γι' αυτό που πέρασα, πέρα από τους γονείς μου, οπότε δεν είχα στήριξη από το φιλικό περιβάλλον. Δεν ξέρω αν φταίει η θεραπεία, ή η αποδοχή και η προσωπική προσπάθεια που έκανα, όμως πραγματικά το έχω ξεπεράσει. . Έμαθα να αποδέχομαι τις αλλαγές, τις δυσκολίες και δεν επιτρέπω πλέον να ζορίσω ξανά τόσο πολύ τον εαυτό μου.

Καλησπερα , εγω ειχα εντονη κτθλψη , απο το 2006 , δεν ειχα καμμια στηριξη απο το αμεσο περιβαλλον μου , και νομιζω οτι ολα οφειλονται στην προσωπικη προσπαθεια ............. δεν το εχω ξεπερασει , αλλα ειμαι καλυτερα , και οντως το ζορισμα δεν ωφελει σε κατι ......αποδεχομαι το οτι ειναι μιααναποδια της ζωης , α[πο τις τοσες πολλες , και προχωρω , οσο μπορω .......μπραβο σου ....εισαι φαινεται θετικο παιδι ......

[iamverysad]

Εφόσον λοιπόν ολοι είδαμε μια αλλαγή στην αρχή όταν τα πήραμε, γι αυτό το λόγο δε πρέπει να γράφουμε στους ανθρώπους που τα ξεκινούν τώρα οτι είναι άχρηστα και δε θα δουν καμία βελτίωση. Οταν ο άνθρωπος που έχει κατάθλιψη ή διαταραχή άγχους, δει έστω και μια μικρή βελτίωση μπορεί μετά να πάρει τα πάνω του και να κάνει και προσπάθειες μόνος του, να πάρει μια μικρή δύναμη. Και βέβαια δε πιστεύουμε οτι ένα φαρμακάκι μπορεί να σου αλλάξει τελείως τη ζωή και να σε κάνει απο δυστυχισμένο, ευτυχισμένο, θέλει και μεγάλη προσωπική προσπάθεια μετά, και αλλαγή σκέψης, αλλά είναι τουλάχιστον μια αρχή για να γίνει αυτή η προσπάθεια...και το λέω εγώ που σε γενικές γραμμές είμαι κατά των φαρμάκων. Το πήρα το εσκιταλοπράμ 5 μήνες, μου έδωσε ότι μου έδωσε, τωρα ξεκινώ να το κόβω με συννενόηση γιατρού γιατί και εγώ συμφωνώ μαζί σου δεν εχει να μου δώσει κάτι παραπάνω. Απο εκεί και πέρα πήρα εγώ τη δύναμη που ήθελα να προσπαθήσω μόνη μου να βοηθήσω τον εαυτό μου, όσο μπορώ...

άννα, δούλεψε και το κόβεις από μόνη σου χωρίς να σταματήσει να δρα;

Αν υπάρχει κάποιο πολύ τραυματκό γεγονός στη ζωή σου, πχ αν έχεις κάποιο σοβαρό θέμα υγείας εσύ ή κάποιος δικός σου που σου δημιουργει κατάθλιψη το καταλαβαίνω, μπορείς να πας για συμβουλευτική στο ΙΕΘΣ διαφορετικά είναι ευκολο να νικήσεις την κατάθλιψη. Μιλα με το γιατρο μήπως σου αλλάξει το φάρμακο επίσης

Δεν είναι θέμα τραυματικού γεγονότος. Από μικρός αισθάνομαι ατονία στις καθημερινές μου δραστηριότητες και και πόνο μέσα μου χωρίς λόγο. Οι διαπροσωπικές μου σχέσεις με τους άλλους είναι στα τάρταρα. Σπάνια νιώθω χαρούμενος. Είναι οργανικό το θέμα, δεν φταίει το περιβάλλον, το έχω εξακριβώσει αυτό.
Να προσθέσω και το γεγονός ότι πάντα είχα εμμονές (του στυλ αν έκλεισα το ψυγείο ή το παράθυρο κλπ) και φοβίες με αρρώστιες.

[iamverysad]

Παιδιά, έχει κανείς κανά καλό γιατρό να προτείνει στην Αθήνα; Ας στείλει pm παρακαλώ.

[NATURALE75]

Είμαι καινούργιος εδώ

Γενικά έχω θέματα με άγχος από μικρός.

δεν μου άρεσε ποτε μου να σηκώνομαι να λέω μάθημα. Κοκκίνιζα πολύ.

έως τώρα ακόμα κοκκινίζω και με γυναίκες και με εργασία .

Τώρα όμως έχω γίνει manager και χρειάζεται να είμαι social πολύ και να κάνω presentations.

δεν αντέχω και θέλω να φύγω.

Παίρνω κάποιο φάρμακο για ηρεμία το Entact .

αλλα και να φύγω από την εργασία το θέμα δεν λύνεται.

τι προτείνεται? είμαι ο μονος με auto το θέμα?

[iamverysad]

Δεν είσαι μόνος φίλε. Και γω περνάω τον Γολγοθά μου.
Για να γίνεις manager, δεν σημαίνει ότι σε αξιολογήσαν θετικά ως προς τις κοινωνικές δεξιότητες;

[Anna137]

άννα, δούλεψε και το κόβεις από μόνη σου χωρίς να σταματήσει να δρα;



Δεν είναι θέμα τραυματικού γεγονότος. Από μικρός αισθάνομαι ατονία στις καθημερινές μου δραστηριότητες και και πόνο μέσα μου χωρίς λόγο. Οι διαπροσωπικές μου σχέσεις με τους άλλους είναι στα τάρταρα. Σπάνια νιώθω χαρούμενος. Είναι οργανικό το θέμα, δεν φταίει το περιβάλλον, το έχω εξακριβώσει αυτό.
Να προσθέσω και το γεγονός ότι πάντα είχα εμμονές (του στυλ αν έκλεισα το ψυγείο ή το παράθυρο κλπ) και φοβίες με αρρώστιες.

Δεν κατάλαβα την ερώτηση σου...ναι το πήρα γύρω στους 5 μήνες και όχι σε μεγάλη δόση. Στην δόση των 20μγ μόνο 3μήνες. Κοίτα θεραπεύτικά απ τις κρίσεις πανικού, οταν άρχισε να δρα το φάρμακο κ αισθανόμουν πιο δυνατή, (εδώ θα γελάσετε) εβλεπα πολυ survivor φετος...χαχα..ενώ περυσι το κορόιδευα..εγώ λοιπόν το χειμώνα επαθα 3 φορές κρίση πανικού στο αυτοκίνητο μέσα στην κίνηση και μάλιστα σε αυτοκινητόδρομο κ δεν είχα που να σταματήσω..ετσι λοιπόν σταμάτησα να οδηγώ για κανένα τρίμηνο.
Εβλεπα λοιπόν μανιωδώς survivor...θαύμαζα την Μελίνα πχ. Αυτό πιστεύω +το φάρμακο μου άλλαξαν τις συνάψεις του εγκεφάλου. Κάποια στιγμή οταν η παικτρια κ η Δαλάκα πήδαγαν σαν πουλια στον αέρα απο μια νεροτσουλίθρα που ήταν παρα πολυ μεγάλη κ κάθετη, μου έγινε ένα κλικ. Προφανώς σκέφτηκα...καλά αυτές τώρα πηδάνε κ το διασκεδάζουν εκεί πέρα με κίνδυνο να τραυματιστούν ...και εγώ φοβάμαι να οδηγήσω?? Θα τρελλαθούμε τελείως?? Την άλλη μέρα σε πληροφορώ πήρα το αυτοκίνητο κανονικότατα κ έκανα κ μεγάλη διαδρομή...την ώρα που πήγαινα να σκεφτώ αρνητικά κ φοβόμουν ξέρεις ποια εικόνα έμπαινε αυτομάτως στο μυαλό μου? Η εικόνα της Μελίνας που πήδαγε σα πουλί...ασε την άλλη τη Δαλάκα που έπεσε απο ένα τοιχο 2 μετρων κάτω...λέω πάει αυτή τωρα έσπασε ώμο έτσι όπως έσκασε και αυτή μετά απο ενα τέταρτο ξαναβγήκε (ενώ πονούσε) αγωνίστηκε σα λιοντάρι και κέρδισε..αυτό ήταν το δεύτερο κλικ.οπότε αυτές οι εικόνες εγιναν αυτόματες στο φόβο και τώρα είμαι και πιο γκαζάτη απο πριν.
Ολα τα θέματα μου δεν τα έλυσα, το παλεύω ακόμη σε μια σκέψη που με τσιτώνει και δεν έχω βρει τη γέφυρα προς το θετικό. Ομως το εσκιταλοπράμ το έκοψα γιατί οπως μου είπε ο γιατρός τα χάπια αυτά βοηθάνε πρώτα στην κατάθλιψη κ μετά στις διαταραχές άγχους. Ασε που επρεπε ν αυξήσω και τη δοσολογία κ να περιμένω κ άλλο...οπότε λογικά και εσύ πρέπει μαζί με το φάρμακο, που εύχομαι να σε βοηθήσει στην κατάθλιψη δε ξέρω πως, να βρεις τον τρόπο να μετατρέπεις τις αρνητικές σκέψεις σε ουδέτερες αν όχι σε θετικές...δεν είναι εύκολο, το ξέρω...
Προσπάθησε να στραφείς στην πίστη της ανώτερης δύναμης, στο Θεό, στο Χριστό, αν δεν έχεις άλλα παθολογικά προβλήματα εκτος απο κατάθλιψη, είναι θέλημα Θεού, κάνε κάθε μέρα λιγο διαλογισμό ευγνωμοσύνης για τα θετικά που έχεις κ να επικαλείσαι τον Χριστό στα δύσκολα...δε ξερεις πως αυτή πίστη, θ αλλάξει τις συνάψεις του εγκεφάλου σου, θα σου δώσει δύναμή κ θ άλλάξει αλλάξει τη ζωή σου!!

[iamverysad]

Η ερώτηση ήταν αν το συνήθισες και το κόβεις ή αν το κόβεις ενώ κάνει δουλειά ακόμα.


Κοίτα. Δεν είναι θέμα τι σκέφτομαι. Αισθάνομαι χάλια και θλιμμένα διαρκώς. Τώρα έχω αυξήσει την δοσολογία στα 40mg. Που και που παρατηρώ ότι αισθάνομαι αναλαμπές χαράς (πχ 3-4 ώρες κάθε 2 μέρες) στα καλά του καθουμένου. Δεν ξέρω, λες να πιάνει τίποτα; Πριν 3 μήνες το άρχισα από 5mg και το αύξανα σταδιακά.
Είναι ξεκάθαρα πρόβλημα αυτό που έχω. Και αισθάνομαι ότι δεν παίζουν ρόλο οι σκέψεις. Πχ, χτες το πρωί, σηκώθηκα από το κρεβάτι με θλίψη μέσα μου και ατονία. Σήμερα σηκώθηκα κεφάτος, άλλος άνθρωπος. Βέβαια κράτησε μόνο 3 ώρες πάλι.... μετά πάλι χάλια...

[Anna137]

Η ερώτηση ήταν αν το συνήθισες και το κόβεις ή αν το κόβεις ενώ κάνει δουλειά ακόμα.


Κοίτα. Δεν είναι θέμα τι σκέφτομαι. Αισθάνομαι χάλια και θλιμμένα διαρκώς. Τώρα έχω αυξήσει την δοσολογία στα 40mg. Που και που παρατηρώ ότι αισθάνομαι αναλαμπές χαράς (πχ 3-4 ώρες κάθε 2 μέρες) στα καλά του καθουμένου. Δεν ξέρω, λες να πιάνει τίποτα; Πριν 3 μήνες το άρχισα από 5mg και το αύξανα σταδιακά.
Είναι ξεκάθαρα πρόβλημα αυτό που έχω. Και αισθάνομαι ότι δεν παίζουν ρόλο οι σκέψεις. Πχ, χτες το πρωί, σηκώθηκα από το κρεβάτι με θλίψη μέσα μου και ατονία. Σήμερα σηκώθηκα κεφάτος, άλλος άνθρωπος. Βέβαια κράτησε μόνο 3 ώρες πάλι.... μετά πάλι χάλια...

Ναι το έκοψα ενώ εκανε δουλειά, και μόλις πήρα λιγο τα πάνω μου. Το ίδιο έχω κάνει και στο παρελθόν...τα εχω πάρει πχ για ένα χρόνο κάποια άλλα τα cipralex και τα έκοψα οταν αρχισα να νιώθω κάπως δυνατή. Και αυτό γιατί δε θέλω να περνάω σε μεγαλύτερες δόσεις γιατί εκει πηγαίνουν κ αυτά και ας λένε οι γιατροί ότι τα αγχολυτικά είναι εθιστικά ενώ αυτά δεν είναι...δε μ αρέσουν καθόλου οι εθισμοί..

Σε καταλαβαίνω απόλυτα...πέρασα εφέτος το χειρότερο χειμώνα της ζωής μου. Δεν ήθελα να βγαίνω έξω, δεν ήθελα καθολου να μιλάω σε κόσμο, ακόμη και στο παιδί μου όταν μιλούσα μ έπιανε υπερένταση. Επίσης συμφωνώ μαζί σου, δε σκεφτόμουν κατευθείαν αισθανόμουν υπερένταση ή ζαλάδα....οπότε οπως λες δεν υπήρχε σκέψη, υπήρχε ενα αυτοματοποιημένο πολυ βασανιστικό αρνητικό συναίσθημα. Αυτό επειδή το βιώνουμε ολη την ώρα σχεδον το ονομάζουμε πονόσωμα...
Επίσης το πρώτο δίμηνο που πήρα το χάπι (δε ξερω αν συνέβει σε σένα) ήμουν χειρότερα απο πριν. Μου δημιουργουσε διπλάσια υπερένταση, ανασφάλεια σε βαθμό να φοβάμαι όχι μόνο να οδηγώ μόνη, αλλά να κυκλοφορώ και μόνη. Τόσο χάλια ήμουν...
Ομως να, που όλη αυτή η πολύ δύσκολη φάση κάπως ξεπεράστηκε. Και αυτό δεν οφείλεται μόνο στο φάρμακο...γιατί αν οφειλόταν, οταν μ έπιανε αυτο το ψυχαναγκαστικό συναίσθημα, (με ορισμένους ανθρώπους όταν συζητώ, μαζί μ αυτούς και το παιδί μου πολλές φορές με πιάνει υπερένταση ή ζαλάδα και μου φεύγει οταν τους εξομολογούμαι οτι εχω άγχος εκεινη τη στιγμη. Δε το κάνω όμως, παρά μονο στις φίλες μου, για να μη με περάσουν για τρελή, οπότε μιλάω μια χαρά μαζί τους, κανένας δε καταλαβαίνει τίποτα γιατί είμαι πολύ γελαστή και ομιλιτική και απο μέσα μου τσιτώνομαι, οπότε ουτε το δικό μου είναι σκέψη, είναι αυτοματο συναίσθημα). Το φάρμακο το πήρα απο το Φεβρουάριο μέχρι αρχές Ιουνίου. Σ αυτό το ψυχαναγκαστικό συναίσθημα δεν κατάφερε τιποτα...αντε να κατάφερε την υπερένταση να την μετατρέπει σε ζαλάδα, που εντάξει ειναι λιγότερο βασανιστικό.

Παρόλα αυτά οταν τέλειωσαν οι παρενέργειες του χαπιου, και όταν άρχισε να δουλευει λίγο, πέρασα αυτομάτως στη δράση...Πηγαινα πολύ συχνά γυμναστήριο, σκεφτόμουν πολύ τη διατροφή μου, αρχισα να πηγαίνω βόλτες με τις φίλες μου, και εστίαζα πολύ πως να γινω καλύτερη στη δουλειά μου κ ν αυξήσω τις πωλήσεις της. Παράλληλα εβλεπα οπως σου ειπα το παιχνίδι, άρχισα να ξαναπαίρνω το αυτοκίνητο, τις πρωτες 10 φορές με συνοδεία οκ και μετά πάλι μόνη μου. Ετσι κάπως ξεπέρασα τις κρίσεις πανικού. Το φιλοσόφησα κιολας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι κάποια στιγμή θα πεθάνουμε...εεε... μέχρι να έρθει αυτή η στιγμή...πρέπει να Ζήσουμε...οπότε νιώθω (νομίζω) πιο δυνατή απέναντι στο θάνατο...και μου έρχεται στο μυαλό "καλύτερα μιας ώρας ελευθερη ζωή παρά 40 χρόνια σκλαβιά και φυλακή του μυαλού".
Και εγώ λοιπόν συνεχίζω να έχω ακόμη αυτό το αρνητικό συναίσθημα, ομως δεν είμαι μόνο αυτό! Μπορώ να είμαι κ πάρα πολλά άλλα συναισθήματα πια μέσα στη μέρα...
Αλήθεια δουλεύεις αυτή τη στιγμή? Κανεις αρκετές δραστηριότητες μέσα στη μέρα σου?? Μη στηρίζεσαι μόνο στα φάρμακα, θέλει ΔΡΑΣΗ κ φίλους το πράγμα., αν εβγαινες πιο συχνά έξω δε θα παρατηρούσες τόσο πολύ τον εαυτό σου, πιστεψέ με. Μήπως είναι και η ώρα ν αλλάξεις το nick name σου?? Τι πάει να πει...Ι am very sad...κάθε ιδιότητα ή όνομα που δίνεις στον εαυτό σου είναι ένας ισχυρός προγραμματισμός του ασυνείδητου νου σου! Αλλάξε το σήμερα!!
Εφόσον όπως λες εχεις κ 4 ώρες χαρουμενες μέσα στη μερα...εκμεταλλεύσου τις!! Είναι φανερό πως αρχίζουν και δρουν τα φάρμακα...Δεν αρκουν όμως μόνο τα φάρμακα τώρα, θέλει μεγάλη προσωπική προσπάθεια και έξω απ την πόρτα...καλοκαίρι είναι, εκμεταλλευσου το!!!

[iamverysad]

Δεν είναι θέμα προσπάθειας....
Ίσα ίσα γελοιοποιούμαι πιο πολύ να δείξω στους άλλους ότι έχω όρεξη ενώ δεν έχω...
Όταν είμαι καλά, αυτόματα βγάζω μια θετική ενέργεια γύρω μου...
Αν δεν είμαι καλά και πάω να υποκριθώ, τότε γελοιοποιούμαι, κάνω κάτι πολύ φτιαχτό και χωρίς αποτέλεσμα... και μόλις οι άλλοι μιλήσουν δε μου βγαίνει καν θάρρος να απαντήσω..

Το νικ μου δε μου δημιουργεί την θλίψη, η θλίψη δημιούργησε το νικ.

[Anna137]

Η θλίψη είναι υποσυναίσθημα του φόβου...τι φοβάσαι αλήθεια το έχεις ψάξει?

[iamverysad]

Πιστεύω το αντίθετο... Τις ελάχιστες φορές που αισθάνομαι χαρούμενος (είτε με τα χάπια τελευταία είτε αν συμβεί κάτι συνταρακτικά χαρούμενο και χαρώ για λίγες ώρες), τότε μου φεύγει ο φόβος και όλα είναι τέλεια.

[Anna137]

Πιστεύω το αντίθετο... Τις ελάχιστες φορές που αισθάνομαι χαρούμενος (είτε με τα χάπια τελευταία είτε αν συμβεί κάτι συνταρακτικά χαρούμενο και χαρώ για λίγες ώρες), τότε μου φεύγει ο φόβος και όλα είναι τέλεια.

Ποιο αντίθετο? Το ίδιο πράγμα λέμε..οταν υπάρχει χαρά εννοείται ότι δεν υπάρχει φόβος...
Καταλαβαίνω να είσαι θλιμμένος αν υπάρχει σοβαρό θέμα με την υγεία κάποιου απ τους αγαπημένους σου, μη αναστρέψιμο, σε διαφορετική περίπτωση γιατί να είσαι θλιμμένος....τι φοβάσαι?

[iamverysad]

Ποιο αντίθετο? Το ίδιο πράγμα λέμε..οταν υπάρχει χαρά εννοείται ότι δεν υπάρχει φόβος...
Καταλαβαίνω να είσαι θλιμμένος αν υπάρχει σοβαρό θέμα με την υγεία κάποιου απ τους αγαπημένους σου, μη αναστρέψιμο, σε διαφορετική περίπτωση γιατί να είσαι θλιμμένος....τι φοβάσαι?

Δεν υπάρχει θέμα λογικής. Δεν θλίβομαι επειδή μου συμβαίνει κάτι ή μου λείπει κάτι. Θλίβομαι απροσδιόριστα, χωρίς να ξέρω γιατί. Συνεχώς. Από μικρός. Ποτέ δεν είχα διάθεση να συναναστραφώ με άλλα άτομα. Και στα ξαδέρφια μου, και οι συμμαθητές μου, πάντα με είχαν στην απομόνωση και με κοροιδεύανε. Ημουν εκτός παρέας πάντα. Αν μάλιστα έκανα προσπάθειες να δείξω κοινωνικός, τότε γελοιποιόμουν και τελείως, θεωρούμουν ενοχλητικός και δεχόμουν χοντρό bullying. Αυτό είναι οργανικό. Όση ψυχοθεραπεία και να πάρω, είμαι φτιαγμένος έτσι. Τώρα για διαπροσωπικές σχέσεις, δεν το συζητώ καν. Οι ερωτικές απογοητεύσεις η μία πίσω απ την άλλη και φυσικά φίλοι μηδέν.
άρα καταλαβαίνεις ότι δε με βασανίζει κάποιο πρόβλημα. Εγώ είμαι το πρόβλημα.

[iamverysad]

Το citalopram τι διαφορά έχει με το seropram παιδιά;

[Anna137]

Το citalopram τι διαφορά έχει με το seropram παιδιά;

Νομίζω το citalopram είναι το ίδιο με το cipralex...ολα αυτά έχουν κάποια διαφορά στη σύστασή τους...και βέβαια στον καθένα μας κάνουν εντελώς διαφορετική δουλειά...(αν κάνουν κιολας, στις περιπτώσεις γαλήνης απο αγχος...πολύ αμφιβάλλω)
Εσύ είσαι καλύτερα?