Ο πατέρας μου

[elis]

Ελισαβετ κι εγω παλια στο κουρμπετι ειμαι επειδη μαζι με τον καρκινο μπορει να παθει κ σχιζο οι βιταμινεσ ειναι η θεραπεια τησ σχιζο στο λεω εγω εγγυημενα ετσι ζουμε εμεισ ακομα εγω προσωπικα επρεπε να εχω πεθανει απο το 2010

[blackbird]

Καλή δύναμη κοπέλα μου. Εύχομαι να πάνε όλα καλά... Με συγκίνησε και μένα πολύ το μήνυμά σου.

Ακόμη κι' αν χρειαστεί να το μάθει, πώς να το πω τώρα... φρόντισε να πιστέψεις και εσύ πως όντως θα το παλέψετε και θα βγείτε νικητές. Όσο γίνεται, που αυτή θα είναι και η μεγαλύτερη σου μάχη (αλλά αυτό που θα σε κρατάει κιόλας), να μην βλέπει φόβο στα μάτια σου αλλά δύναμη, κουράγιο και αισιοδοξία. Είπε κάτι πολύ σωστό ο Μακ. Δεν πρέπει να τον καταβάλει και να πιστέψει πως το έχασε το παιχνίδι, ούτε να απελπιστεί.

[Remedy]

Το ξερουν μονο δυο συγγενεις που χρειαστηκα την βοηθεια τους με γιατρους κτλ κ η αδερφη μου. Κανεις αλλος.
Εχω αποφασισει να το πω αμεσα στην μανα μου κ μετα ολοι μαζι στον ιδιο.

Ηθελα πριν το πω να χω βρει ακρες, γιατρους, να χω δρομολογησει ραντεβου κτλ ωστε να μην τους πιασει ολους πανικος.

αν εχεις κι αλλα αδερφια, θεωρω οτι ολα τα αδερφια πρεπει να το ξερουν, εκτος αν υπαρχει ανηλικο.
αν νομιζεις οτι για λογους υγειας η μητερα πρεπει να το μαθει αφου εχετε ψαξει καποια πραγματα οπως λες, ειναι οκ. αλλα αυτοι οι πολυ κοντινοι πρεπει να το μαθουν ολοι γιατι ειστε στην ιδια μοιρα και ως προς τις ευθυνες και ως προς την σχεση σας με τον ιδιο.
ο καθενας τοσο κοντινος, νομιζω οτι πρεπει να εχει τον χρονο να διαχειριστει την σχεση του με τον ασθενη οπως νομιζει.

το αν και ποτε θα το πειτε στον ιδιο, ειναι ενα πολυ σοβαρο θεμα.
εγω δεν ειμαι της αποψης να το λεμε σε ολους.
εχεις μαι αριστη σχεση και επικοινωνια με τον πατερα σου ευτυχως , ελπιζω και οι αλλοι το ιδιο και ισως αν το σκεφτειτε προσεκτικα εσεις που τον ξερετε κι οχι οι τριτοι, θα μπορειτε να βγαλετε ενα συμπερασμα αν ΘΕΛΕΙ να το ξερει η οχι.
πραγματικα υπαρχουν ασθενεις που δεν θελουν να το ξερουν.
νομιζω οτι οι περισσοτεροι, οταν εχουν σοβαρη ασθενεια κατα βαθος το ξερουν. δεν θελουν ολοι να το ακουσουν ξεκαθαρα. προτιμουν να το σκεφτονται στο βαθος, να διατηρουν μια ελπιδα οτι μπορει να μην ειναι ακριβως αυτο αλλα κατι αλλο κλπ.
οποτε, ενα βαρυ εργο ειναι να αποφασισετε τι θελει εκεινος (κι οχι τι θελετε εσεις να ξερει η να μην ξερει).
εχω γνωρισει στο παρελθον μια κυρια 70 ετων που δεν ηθελε να ξερει.
σιγουρα ηξερε γιατι ειχε και νεα ενα κρουσμα, στα 35, εζησε μια καλη ζωη εως τα 70 και ξαφνικα επανηλθε με γρηγορους ρυθμους και ειχε μια εξελιξη γυρω στον 1- 1,5 χρονο.
σιγουρα ηξερε κατα βαθος. αλλα ουτε το ελεγε ουτε της το λεγαμε. πολλες φορες αναρωτιοταν , μα τι εχω τεσπα, γιατι ποναω τοσο. "ρωτουσε" κι εμας αλλα δεν της λεγαμε , γιατι δεν ηθελε να της πουμε...
ειναι λιγο πολυπλοκο, το ξερω, αλλα μονο εσεις μπορειτε να αφουγκραστειτε τι θα θελε ο ιδιος.

απο εκει και περα, αν χρειαζονται βαριες νοσηλειες, αφενος μαλλον θα το καταλαβει, αφετερου υπαρχει ο κινδυνος να του μιλησει με το ονομα του γι αυτο καποιος ασχετος, καποιος νοσηλευτης, ακομα και γιατρος.
δεν νομιζω να ειναι ευκολο να πιανεις οποιονδηποτε συνανταει και να του λες να μην μιλησει.

πραγματικα, κουραγιο σε σενα και σε ολους, δωσε στους δικους σου , μονο τους πολυ κοντινους, την ευκαιρια να μαθουν αλλα και να μοιραστουν το βαρος σου και το τρεξιμο, ακου τους γιατρους που θα αποφασισεις να εμπιστευθεις και βρες τις ακρες για το ιατρειο πονου να μην ποναει ο ανθρωπος.
ευχομαι να ερθουν καλυτερες μερες για ολους σας, συντομα.

[elisabet]

αν εχεις κι αλλα αδερφια, θεωρω οτι ολα τα αδερφια πρεπει να το ξερουν, εκτος αν υπαρχει ανηλικο.
αν νομιζεις οτι για λογους υγειας η μητερα πρεπει να το μαθει αφου εχετε ψαξει καποια πραγματα οπως λες, ειναι οκ. αλλα αυτοι οι πολυ κοντινοι πρεπει να το μαθουν ολοι γιατι ειστε στην ιδια μοιρα και ως προς τις ευθυνες και ως προς την σχεση σας με τον ιδιο.
ο καθενας τοσο κοντινος, νομιζω οτι πρεπει να εχει τον χρονο να διαχειριστει την σχεση του με τον ασθενη οπως νομιζει.

το αν και ποτε θα το πειτε στον ιδιο, ειναι ενα πολυ σοβαρο θεμα.
εγω δεν ειμαι της αποψης να το λεμε σε ολους.
εχεις μαι αριστη σχεση και επικοινωνια με τον πατερα σου ευτυχως , ελπιζω και οι αλλοι το ιδιο και ισως αν το σκεφτειτε προσεκτικα εσεις που τον ξερετε κι οχι οι τριτοι, θα μπορειτε να βγαλετε ενα συμπερασμα αν ΘΕΛΕΙ να το ξερει η οχι.
πραγματικα υπαρχουν ασθενεις που δεν θελουν να το ξερουν.
νομιζω οτι οι περισσοτεροι, οταν εχουν σοβαρη ασθενεια κατα βαθος το ξερουν. δεν θελουν ολοι να το ακουσουν ξεκαθαρα. προτιμουν να το σκεφτονται στο βαθος, να διατηρουν μια ελπιδα οτι μπορει να μην ειναι ακριβως αυτο αλλα κατι αλλο κλπ.
οποτε, ενα βαρυ εργο ειναι να αποφασισετε τι θελει εκεινος (κι οχι τι θελετε εσεις να ξερει η να μην ξερει).
εχω γνωρισει στο παρελθον μια κυρια 70 ετων που δεν ηθελε να ξερει.
σιγουρα ηξερε γιατι ειχε και νεα ενα κρουσμα, στα 35, εζησε μια καλη ζωη εως τα 70 και ξαφνικα επανηλθε με γρηγορους ρυθμους και ειχε μια εξελιξη γυρω στον 1- 1,5 χρονο.
σιγουρα ηξερε κατα βαθος. αλλα ουτε το ελεγε ουτε της το λεγαμε. πολλες φορες αναρωτιοταν , μα τι εχω τεσπα, γιατι ποναω τοσο. "ρωτουσε" κι εμας αλλα δεν της λεγαμε , γιατι δεν ηθελε να της πουμε...
ειναι λιγο πολυπλοκο, το ξερω, αλλα μονο εσεις μπορειτε να αφουγκραστειτε τι θα θελε ο ιδιος.

απο εκει και περα, αν χρειαζονται βαριες νοσηλειες, αφενος μαλλον θα το καταλαβει, αφετερου υπαρχει ο κινδυνος να του μιλησει με το ονομα του γι αυτο καποιος ασχετος, καποιος νοσηλευτης, ακομα και γιατρος.
δεν νομιζω να ειναι ευκολο να πιανεις οποιονδηποτε συνανταει και να του λες να μην μιλησει.

πραγματικα, κουραγιο σε σενα και σε ολους, δωσε στους δικους σου , μονο τους πολυ κοντινους, την ευκαιρια να μαθουν αλλα και να μοιραστουν το βαρος σου και το τρεξιμο, ακου τους γιατρους που θα αποφασισεις να εμπιστευθεις και βρες τις ακρες για το ιατρειο πονου να μην ποναει ο ανθρωπος.
ευχομαι να ερθουν καλυτερες μερες για ολους σας, συντομα.

Στην αρχή των εξετάσεων δεν ρωτούσε τίποτα, οπότε υπέθεσα αυτό που λες, οτι δεν θέλει να ξέρει.
Τώρα ρωτάει συνεχώς όμως κι έχει αρχίσει και καταλαβαίνει αν δεν ξέρει ήδη. Ρωτάει και ξεστομίζει και την λέξη καρκίνος. Δεν είναι χαζός, όσο κι αν προσπάθησα να τα μπαλώσω είδε οτι πήγαμε σε αντικαρκινικό για να κάνει εξετάσεις, βλέπει την αλλαγή στην συμπεριφορά μου, απορεί συνεχώς γιατί δεν μίλησε στον ίδιο ο γιατρός και μίλησε μόνο σε μένα, απορεί γιατί δεν του δώσανε θεραπεία άμεσα, απορεί γιατί δνε του περνάει ο πόνος ενώ πίνει διάφορα... φοβάμαι οτι με το να μην του λέω τίποτα του προκαλώ μεγαλύτερο άγχος, ήδη ψυχολογικά έχει πέσει πάρα πολύ απ όλο αυτό. Δεν σκέφτομαι σε καμιά περίπτωση να του πω ολόκληρη την αλήθεια όπως την άκουσα εγώ ατπους γιατρούς, αλλά κάτι πρέπει να πω. Και φοβάμαι ότι τώρα σε αυτή την άγνοια που τον έχω αφήσει μπορεί να νομίζει πως δεν μας νοιάζει, πως τον έχουμε παρατήσει ή μπορεί να σκέφτεται το χειρότερο πως τον έχουμε ξεγραμμένο και δεν γίνεται τίποτα.
Επίσης φοβάμαι πάρα πολύ αυτό που λες, το να το μάθει από κάποιον τρίτο κατά λάθος.

Και μετά μπαίνει το ηθικό δίλημμα : ποιος μπορεί να αποφασίσει για κάποιον άλλον πώς θέλει να χειριστεί την υγεία του και με ποιον τρόπο;

[Remedy]

Στην αρχή των εξετάσεων δεν ρωτούσε τίποτα, οπότε υπέθεσα αυτό που λες, οτι δεν θέλει να ξέρει.
Τώρα ρωτάει συνεχώς όμως κι έχει αρχίσει και καταλαβαίνει αν δεν ξέρει ήδη. Ρωτάει και ξεστομίζει και την λέξη καρκίνος. Δεν είναι χαζός, όσο κι αν προσπάθησα να τα μπαλώσω είδε οτι πήγαμε σε αντικαρκινικό για να κάνει εξετάσεις, βλέπει την αλλαγή στην συμπεριφορά μου, απορεί συνεχώς γιατί δεν μίλησε στον ίδιο ο γιατρός και μίλησε μόνο σε μένα, απορεί γιατί δεν του δώσανε θεραπεία άμεσα, απορεί γιατί δνε του περνάει ο πόνος ενώ πίνει διάφορα... φοβάμαι οτι με το να μην του λέω τίποτα του προκαλώ μεγαλύτερο άγχος, ήδη ψυχολογικά έχει πέσει πάρα πολύ απ όλο αυτό. Δεν σκέφτομαι σε καμιά περίπτωση να του πω ολόκληρη την αλήθεια όπως την άκουσα εγώ ατπους γιατρούς, αλλά κάτι πρέπει να πω. Και φοβάμαι ότι τώρα σε αυτή την άγνοια που τον έχω αφήσει μπορεί να νομίζει πως δεν μας νοιάζει, πως τον έχουμε παρατήσει ή μπορεί να σκέφτεται το χειρότερο πως τον έχουμε ξεγραμμένο και δεν γίνεται τίποτα.
Επίσης φοβάμαι πάρα πολύ αυτό που λες, το να το μάθει από κάποιον τρίτο κατά λάθος.

Και μετά μπαίνει το ηθικό δίλημμα : ποιος μπορεί να αποφασίσει για κάποιον άλλον πώς θέλει να χειριστεί την υγεία του και με ποιον τρόπο;

υπαρχουν ελπιδες, εστω και μικρες η ειναι θεμα χρονου;
αν υπαρχουν εστω και λιγες εσυ θα υπερβαλεις στις ελπιδες, αλλα αν πρεπει να κανει χημειοθεραπειες, θα το καταλαβει. οποτε αν ρωταει αγωνιωδως τι ειναι αυτα που γινονται και γιατι δεν του μιλατε ειλικρινα και τον παιδευετε ετσι, θα κατσεις και θα του πεις μια αισιοδοξη εκδοχη της πραγματικοτητας. ΠΟΛΥ αισιοδοξη.
αν παρολα τα περιεργα που θα γινονται δεν ρωταει σοβαρα και επιμονα κι απλα παραξενευεται η δεν ρωταει καν, μην του λες...
εχει καποιους γιατρους που ειναι και ανθρωποι και μπορουν να σε συμβουλευσουν. εχουν δει πολλα περιστατικα κι αν νοιωθουν, μπορουν καπως να σε ξεμπλεξουν..
αν αυτοι που εμπιστευεσαι ειναι απο αυτους που λεω, παρε μια γνωμη κι απο εκει. ισως ξεμπερδευτεις.
παντως, αν προκειται να γινουν θεραπειες, μαλλον το να πεις "κατι" κοντα στην αληθεια, ειναι μονοδρομος..
αχ καημενουλα μου. ολοι να ειμαστε διακοπες κι εσυ σε τετοια μαυρη θαλασσα.
κουραγιο...

[elisabet]

υπαρχουν ελπιδες, εστω και μικρες η ειναι θεμα χρονου;
αν υπαρχουν εστω και λιγες εσυ θα υπερβαλεις στις ελπιδες, αλλα αν πρεπει να κανει χημειοθεραπειες, θα το καταλαβει. οποτε αν ρωταει αγωνιωδως τι ειναι αυτα που γινονται και γιατι δεν του μιλατε ειλικρινα και τον παιδευετε ετσι, θα κατσεις και θα του πεις μια αισιοδοξη εκδοχη της πραγματικοτητας. ΠΟΛΥ αισιοδοξη.
αν παρολα τα περιεργα που θα γινονται δεν ρωταει σοβαρα και επιμονα κι απλα παραξενευεται η δεν ρωταει καν, μην του λες...
εχει καποιους γιατρους που ειναι και ανθρωποι και μπορουν να σε συμβουλευσουν. εχουν δει πολλα περιστατικα κι αν νοιωθουν, μπορουν καπως να σε ξεμπλεξουν..
αν αυτοι που εμπιστευεσαι ειναι απο αυτους που λεω, παρε μια γνωμη κι απο εκει. ισως ξεμπερδευτεις.
παντως, αν προκειται να γινουν θεραπειες, μαλλον το να πεις "κατι" κοντα στην αληθεια, ειναι μονοδρομος..
αχ καημενουλα μου. ολοι να ειμαστε διακοπες κι εσυ σε τετοια μαυρη θαλασσα.
κουραγιο...

Οι γιατροί μου μίλησαν για μήνες. Δεν μου άφησαν περιθώρια για ελπίδες.
Όμως ξέρω πως υπάρχουν άνθρωποι που έζησαν αρκετά χρόνια με αυτό, και όπως και να χει αβοήθητο αποκλείεται να τον αφήσω. Ο,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό θα το κάνω για να είναι χαρούμενος όσο χρόνο κι αν έχει.
Κι αυτό είναι που με τρομάζει περισσότερο. Η ψυχολογική του κατάπτωση ξαφνικά λες και ξέρει, ίσως του είπε κι ο ακτινολόγος καμιά μαλακία όταν του έκανε την εξέταση και δεν μας το λέει. Ξαφνικά με το που ξεκινήσαμε τις εξετάσεις είναι λες κι έχει παραιτηθεί εντελώς, ενώ όλοι οι γιατροί μου λένε πως αποκλείεται να εξελίσσεται τόσο γρήγορα. Ψυχολογικά μοιάζει ράκος όμως και φοβάμαι πως μπορεί να ξέρει και να το περνάει μόνος του όλο αυτό.

Το τελευταίο που με νοιάζει είναι το ******** καλοκαίρι βρε Ρεμ κι οι διακοπές, να τον βοηθήσω με νοιάζει.

[Remedy]

Οι γιατροί μου μίλησαν για μήνες. Δεν μου άφησαν περιθώρια για ελπίδες.
Όμως ξέρω πως υπάρχουν άνθρωποι που έζησαν αρκετά χρόνια με αυτό, και όπως και να χει αβοήθητο αποκλείεται να τον αφήσω. Ο,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό θα το κάνω για να είναι χαρούμενος όσο χρόνο κι αν έχει.
Κι αυτό είναι που με τρομάζει περισσότερο. Η ψυχολογική του κατάπτωση ξαφνικά λες και ξέρει, ίσως του είπε κι ο ακτινολόγος καμιά μαλακία όταν του έκανε την εξέταση και δεν μας το λέει. Ξαφνικά με το που ξεκινήσαμε τις εξετάσεις είναι λες κι έχει παραιτηθεί εντελώς, ενώ όλοι οι γιατροί μου λένε πως αποκλείεται να εξελίσσεται τόσο γρήγορα. Ψυχολογικά μοιάζει ράκος όμως και φοβάμαι πως μπορεί να ξέρει και να το περνάει μόνος του όλο αυτό.

Το τελευταίο που με νοιάζει είναι το ******** καλοκαίρι βρε Ρεμ κι οι διακοπές, να τον βοηθήσω με νοιάζει.

μηπως να τον επαιρνες να πατε διακοπες;
αν ειναι θεμα μηνων, γιατι να ταλαιπωρειται ο ανθρωπος;

μηπως να λυσετε το θεμα του πονου και να πατε διακοπες;
την μαλακια μου λεω κι εγω, μην βασιζεσαι..
αλλα ειναι σημαντικο καποιος να σου πει αν υπαρχει και η παραμικρη ελπιδα. δεν ειναι;
αν αποφασισετε να προχωρησετε στις θεραπειες, μην λες την "λεξη". πες του για το συγκεκριμενο οργανο που πασχει οτι οι εξετασεις δειχνουν οτι εχει προβλημα και χρειαζεται θεραπεια.

οσο γι αυτο που λεγαμε, αν εχεις ηθικο δικαιωμα να του στερησεις να παρει αποφασεις, για να παρει σωστες αποφασεις, θα πρεπει να ξερει ΑΚΡΙΒΩΣ την αληθεια. και ακριβως την αληθεια δεν μπορεις να την πεις.
πρεπει να εχει ελπιδες, αν μαθει...

[Remedy]

επισης να ξερεις οτι οι γιατροι τα λενε λιγο χειροτερα απ οτι ειναι για να ειναι καλυμμενοι.

[elisabet]

μηπως να τον επαιρνες να πατε διακοπες;
αν ειναι θεμα μηνων, γιατι να ταλαιπωρειται ο ανθρωπος;

μηπως να λυσετε το θεμα του πονου και να πατε διακοπες;
την μαλακια μου λεω κι εγω, μην βασιζεσαι..
αλλα ειναι σημαντικο καποιος να σου πει αν υπαρχει και η παραμικρη ελπιδα. δεν ειναι;
αν αποφασισετε να προχωρησετε στις θεραπειες, μην λες την "λεξη". πες του για το συγκεκριμενο οργανο που πασχει οτι οι εξετασεις δειχνουν οτι εχει προβλημα και χρειαζεται θεραπεια.

οσο γι αυτο που λεγαμε, αν εχεις ηθικο δικαιωμα να του στερησεις να παρει αποφασεις, για να παρει σωστες αποφασεις, θα πρεπει να ξερει ΑΚΡΙΒΩΣ την αληθεια. και ακριβως την αληθεια δεν μπορεις να την πεις.
πρεπει να εχει ελπιδες, αν μαθει...

Τι να πω ρε συ, δεν ξέρω.... δεν είχα κι άλλη εμπειρία με το θέμα βλέπεις, δεν είχε τύχει ποτέ σε άτομο της ευρύτερης οικογένειας ή στενό φιλικό κι έτσι δεν είχα ιδέα τι ακριβώς λένε οι γιατροί κτλ. Τώρα διαπίστωσα πως οι γιατροί σου λένε στην ψύχρα : λίγοι μήνες ζωής, δεν θεραπεύεται, χημειοθεραπεία και τέλος.
Τώρα μαθαίνω συζητώντας το ότι υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που τους είπαν ακριβώς το ίδιο κι έζησαν 5-8-10 χρόνια. Δεν ξέρω τι παίζει.

Προσωπικά είμαι κατά των χήμο. θεωρώ πως αν είχα εγώ καρκίνο σε προχωρήμενο στάδιο και είχα δικαίωμα επιλογής δεν θα έκανα χήμο. Όμως πώς να το αποφασίσω για αυτόν; Πώς όταν μου λένε οτι οι χήμο μπορεί να βοηθήσουν και να κερδίσουμε λίγο χρόνο τώρα στην αρχή και μετά να το παλέψουμε όπως μπορούμε;

[Yoco Choco]

FYI...Περισσότεροι καρκινοπαθείς φεύγουν από τις χήμο παρά από την νόσο καθ'εαυτήν.
Mε τον Σαμαντά επικοινώνησες?

[Remedy]

Τι να πω ρε συ, δεν ξέρω.... δεν είχα κι άλλη εμπειρία με το θέμα βλέπεις, δεν είχε τύχει ποτέ σε άτομο της ευρύτερης οικογένειας ή στενό φιλικό κι έτσι δεν είχα ιδέα τι ακριβώς λένε οι γιατροί κτλ. Τώρα διαπίστωσα πως οι γιατροί σου λένε στην ψύχρα : λίγοι μήνες ζωής, δεν θεραπεύεται, χημειοθεραπεία και τέλος.
Τώρα μαθαίνω συζητώντας το ότι υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που τους είπαν ακριβώς το ίδιο κι έζησαν 5-8-10 χρόνια. Δεν ξέρω τι παίζει.

Προσωπικά είμαι κατά των χήμο. θεωρώ πως αν είχα εγώ καρκίνο σε προχωρήμενο στάδιο και είχα δικαίωμα επιλογής δεν θα έκανα χήμο. Όμως πώς να το αποφασίσω για αυτόν; Πώς όταν μου λένε οτι οι χήμο μπορεί να βοηθήσουν και να κερδίσουμε λίγο χρόνο τώρα στην αρχή και μετά να το παλέψουμε όπως μπορούμε;

δυστυχως δεν εχω αρκετη ενημερωση για την ασθενεια για κανω καποια κριση. πρεπει να βρεις κι αλλες πληροφοριες και κυριως γιατρο που να αποφασισεις οτι εμπιστευεσαι. αυτον που μιλαει με τοση σιγουρια για λιγους μηνες, γιατι δεν τον ρωτας, αν ειναι μονο λιγοι μηνες γιατι προτεινει να βαλετε τον ανθρωπο σε τετοια δοκιμασια;

[Sonia]

elisabet, πολύ συγκινητικό το μήνυμά σου... Καλή δύναμη σου εύχομαι... Νομίζω ότι πρέπει να ενημερώσεις την οικογένειά σου και μετά τον πατέρα σου, αλλά είναι σημαντικό να προσπαθήσετε να τηρήσετε μία κοινή στάση όσο γίνεται σε θέματα συμπεριφοράς απέναντί του. Θεωρώ ότι κάνεις λάθος να το καθυστερείς να ενημερώσεις τους γύρω σου, καθώς θα χρειαστούν χρόνο να μπορέσουν να ισορροπήσουν λίγο, να οργανωθούν ψυχικά και να μπορούν όσο γίνεται να είναι ψύχραιμοι και αισιόδοξοι με τον πατέρα σου. Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις, αλλά δεν μπορείτε να κάνετε και κάτι άλλο, πρέπει να φαίνεστε δυνατοί και ήρεμοι για να είναι όσο το δυνατόν κι αυτός ήρεμος και δυνατός κι αισιόδοξος.

Αν και δεν έχω παράδειγμα στο πολύ στενό μου περιβάλλον, θεωρώ πως ότι κι αν λένε οι γιατροί, δεν είναι σωστή αντιμετώπιση να τον κλαις τον άνθρωπο πριν την ώρα του. Η ψυχολογία των γύρω του και του ίδιου είναι πολύ σημαντικό να είναι όσο το δυνατόν ανεβασμένη δεδομένων των συνθηκών. Σε περίπτωση που οι γιατροί πέσουν μέσα, θα ζήσει με λιγότερο άγχος τους τελευταίους μήνες την ζωής του, αλλά πόσο σίγουρη είσαι ότι θα πέσουν μέσα; Η ίδια λες υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ζήσει πολλά χρόνια μετά από μία τέτοια διάγνωση. Εγώ θεωρώ ότι είναι λάθος μόλις ακούμε για καρκίνο να τον ξεγράφουμε τον άλλο, όσο σοβαρή κι αν είναι η περίπτωσή του. Δεν λέω να εθελοτυφλούμε μπροστά σε μία σοβαρή κατάσταση, αλλά όχι και να σταματάμε να ελπίζουμε... Και κυρίως να προσφέρουμε μία καλή ποιότητα ζωής όσο γίνεται στον παθόντα.

Θυμάμαι πριν λίγα χρόνια μία συνέντευξη με ανθρώπους που είχαν πάθει λευχαιμία σαν παιδιά και πλέον μέσω κάποιου συλλόγου που είχαν συστήσει πρόσφεραν στήριξη σε οικογένειες που τα παιδιά πάλευαν με την λευχαιμία τώρα. Κι έλεγε μία κοπέλα ότι είναι πολύ άδικο μόλις ακούει κανείς την λέξη λευχαιμία να σε ΄χει ξεγραμμένο. Έλεγε ότι το ποσοστό των παιδιών που γιατρεύονται πλέον είναι -νομίζω- πάνω από το 65% κι ότι είναι πολύ άδικο να αντιμετωπίζεις τα παιδιά σαν ετοιμοθάνατα, αντί να τους δώσεις κουράγιο και ελπίδα. Κι ότι ίσως ακόμα πιο πολύ κι από τον καρκίνο της ήταν δύσκολο να ξεπεράσει τα τραύματα που της είχε αφήσει η συμπεριφορά των γύρω της στα 9-10, όταν οι περισσότεροι είτε κλαίγαν και φεύγαν από το δωμάτιο, είτε της κάναν ξαφνικά όλα τα χατήρια είτε γενικά δεν της συμπεριφερόντουσαν φυσιολογικά και εκείνη αισθανόταν ότι της λέγανε ψέματα ή την λυπόντουσαν.

Μια γηραιά θεία του πατέρα μου παρουσίασε καρκίνο στα 40κατι στο στήθος και στο στομάχι και την είχαν ξεγραμμένη, τώρα είναι 80τόσο και παρόλο που στάθηκε άτυχη με την υγεία της, καθώς έχει εμφανίσει τα τελευταία χρόνια ένα σωρό άλλα προβλήματα, έχει σπιρτάδα και τσαγανό που μας βάζει κάτω όλους.
Εδώ που μένω πέθανε ο πατέρας μιας παλιάς μου συμμαθήτριας από καρδιά στα 67 του και όλοι θυμήθηκαν ότι είχε περάσει καρκίνο και μάλιστα στα οστά κι είχε κάνει μεταμόσχευση στα 30-40, εγώ δεν το ήξερα ή δεν το θυμόμουν καν. Μια ζωή υγιή τον θυμάμαι τον άνθρωπο. Όλα είναι σχετικά λοιπόν...


Για να μην πω ότι τα βλέπω κι όλα ρόδινα, μπορεί μία κατάσταση να είναι δύσκολη, αλλά το πως διαχειρίζεσαι την καθημερινότητα του άρρωστου είναι σημαντικό. Ένας άνθρωπος, ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι είναι ετοιμοθάνατος, δεν είναι απλά ετοιμοθάνατος, έχει κι άλλες ιδιότητες σαν άνθρωπος. Δεν είναι σωστό να εστιάζουμε μόνο στην αρρώστια του.
Μία αγαπημένη μου παλιά συνάδελφος Αγγλίδα, 35αρα,παρουσίασε μία πάρα πολύ σπάνια μορφή καρκίνου και δεν της δίνανε πάνω από 2-3 μήνες ζωής. Η περίπτωσή της έλαβε αρκετή δημοσιότητα στην Αγγλία, ήξερε ότι ο χρόνος της ήταν μετρημένος, αλλά είπε θα το παλέψω όσο μπορώ και θα ζήσω την κάθε στιγμή. Έζησε άλλους 14 μήνες οργανώνοντας ένα σωρό events για ενημέρωση, για να στηρίξει την θεραπεία της, για να στηρίξει την έρευνα σε σπάνιες μορφές καρκίνου, είχε κοντά της όλους τους φίλους και συγγενείς, είχε απίστευτη συμπαράσταση κι από άγνωστο κόσμο, όσο της επέτρεπε η κατάστασή της έβγαινε έξω, πήγαινε σε δραστηριότητες και πάρτυ, έπαιζε με το παιδί της, περνούσε χρόνο με την γυναίκα της, την αδερφή της και τους γονείς της και στις τελευταίες της επιθυμίες ήταν ότι ποσό συγκεντρώθηκε να πάει σε καλό σκοπό αφού πεθάνει κι ήδη είχε βάλει τις βάσεις για τα σχετικά ιδρύματα/οργανισμούς και δράσεις όσο ζούσε. Νομίζω πέρα από την προσφορά της στην κοινωνία, πέρασε πολύ δημιουργικά τους τελευταίους της μήνες. Φυσικά υπήρχαν και οι πολύ δύσκολες στιγμές, αλλά παρέτεινε την ζωή της όσο μπορούσε και είχε μία κάποια ποιότητα ζωής, έστω και μέσω αυθυποβολής. Δεν καθόταν σε ένα δωμάτιο να περιμένει πότε θα πεθάνει, ούτε οι δικοί της κλαίγαν τον μακαρίτη πριν την ώρα του... Charley Ashton την λέγανε αν θες να την googlάρεις κι ήταν ένα από τα πιο γαμάτα άτομα που έχω γνωρίσει...

[elisabet]

Παιδιά ευχαριστώ όλους για την στήριξη σας και τα καλά σας λόγια.
Yoko όχι, τον έψαξα στην αρχή δεν μπόρεσα να έρθω σε επαφή και τελικά βρήκα άλλον που να είναι πιο κοντά μου.

Ήταν πραγματικά κεραυνός εν αιθρία για μένα αυτά τα νέα. Ο πατέρας μου είναι ένας άνθρωπος που μέχρι πριν έναν μήνα δούλευε κάθε μέρα στο χωράφι, πήγαινε για το καθημερινό του περπάτημα, πρόσεχε την διατροφή του, δεν έπινε, δεν κάπνιζε, έκανε το τσεκ απ του κάθε χρόνο κι απλά τον τελευταίο καιρό ένιωθε να κουράζεται λίγο πιο εύκολα και μια ενόχληση στην μέση του που τα δικαιολογούσαμε με βάση την ηλικία του. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που εξετάσεις του βγαίνανε πιο καλές απ τις δικές μου!

Sonia δεν τον αντιμετωπίζω σαν ετοιμοθάνατο, δεν ξέρω αν αυτό είναι άμυνα, άρνηση της πραγματικότητας ή δεν ξέρω γω τι άλλο, αλλά ειλικρινά εγώ δεν πίστεψα ποτέ ούτε το πιστεύω πως ο πατέρας μου θα πεθάνει σε μερικούς μήνες. Πιστεύω πως θα ανατρέψει όλα τα στατιστικά τους. Αυτό που με καταβάλλει, με κάνει να απελπίζομαι και να πανικοβάλλομαι, είναι όταν τον βλέπω καταβεβλημένο. Όταν βλέπω την ψυχολογία του κουρέλι, όταν πονάει, όταν τον βλέπω ότι τρώει μόνο για να μου κάνει το χατήρι κι όχι επειδή θέλει μέσα σε λίγες μέρες κι ενώ οι γιατροί μου λένε πως αποκλείεται να χειροτερεύει τόσο σε τόσο σύντομο διάστημα κι ότι είναι απλά θέμα ψυχολογίας επειδή πονάει και νιώθει αδύναμος.

Σήμερα τους πήρα όλους και πήγαμε βόλτα. Πήρε το παυσίπονο του βέβαια αλλά όση ώρα ήμασταν εκεί παρατήρησα πως ξέχασε πως είναι άρρωστος. Ήταν πιο κεφάτος, είχε όρεξη να μας μιλάει, να κάνει αστεία, να βγάλουμε φωτογραφίες... ήταν ο μπαμπάς που ξέρω.

Αυτό που θέλω πάνω από όλα, είναι όσος χρόνος του απομένει, όσος κι αν είναι αυτός, να μην μου καταρρεύσει, να μην υποφέρει, να μην χάσει την περηφάνια που πάντα είχε. Αυτό με τσακίζει περισσότερο απ΄όλα.

[Yoco Choco]

Πριν προχωρήσεις σε οποιοδήποτε σχήμα χημειοθεραπείας,ζήτα επιτακτικά από τον γιατρό λεπτομέρειες για τις επιπτώσεις που θα έχει στην καθημερινή λειτουργικότητα του πατέρα σου...Στο λέω αυτό, γιατί συνήθως σε ασθενείς σε terminal στάδιο, δίνουν βαριά σχήματα χημο τα οποία τους καθηλώνουν στο κρεββάτι και τους ''λιώνουν'' χωρίς επιστροφή..Το πολύ-πολύ ζήτα την θεραπεία εγγράφως και συμβουλέψου και άλλον/άλλους ογκολόγους για το αν είναι η ενδεδειγμένη..
Όπως και νά'χει,καλή δύναμη και μην ακούς παπαριές του τύπου ''Ηταν δυνατός και κατάφερε να νικήσει τον καρκίνο'' ή ''Πάλεψε αλλά δεν τα κατάφερε''...Ελάχιστα έχει να κάνει η πρόγνωση ενός καρκίνου με την προσωπική αντιμετώπισή του απ'τον κάθε ασθενή...Υπάρχουν χαμηλής κακοήθειας και υψηλής κακοήθειας περιπτώσεις που δεν περνάει απ'το χέρι σου να κάνεις τίποτα...Εδώ ολόκληρος Steve Jobs, με όλα τα εκατομμύρια και τα καλύτερα νοσοκομεία του κόσμου και δεν κατάφερε να την γλυτώσει...
Και κοίταξε να του δώσετε την ευκαιρία που λες να διασώσει την περηφάνεια του,δημιουργώντας καταστάσεις όπου θα του δίνεται η δυνατότητα να είναι ο εαυτός του.

[Macgyver]

επισης να ξερεις οτι οι γιατροι τα λενε λιγο χειροτερα απ οτι ειναι για να ειναι καλυμμενοι.

Πολυ αληθες αυτο , ρεμεντυ , νοσηλευτηκα δυο φορες απο ατυχημα , μια το ενα νεφρο εχανε αιμα , μια το αλλο , με ειχαν καταδικασει και τις δυο φορες οτι θα το χασω το εκαστοτε νεφρο , τελικα , μια χαρα ειμαι ...........στο 1ο ατυχημα , το 06 , μουπαν να μην ξανακαβαλλησω μηχανη , ουτε να ξανασηκωσψω βαρος , σε τρεις μηνες , τακανα αμφοτερα .....