Απογοήτευση και θυμός...

[BALANCE]

Εδώ και μήνες νιώθω μία τρελή απογοήτευση.

Κοιτάζω τους γονείς μου, το σύντροφο μου, τον αδερφό μου και τους φίλους μου και νιώθω μία τρελή απογοήτευση.

Ποιοί είναι όλοι αυτοί; Λες και ξύπνησα μία μέρα και όλοι γύρω μου άλλαξαν. Εγιναν διαφορετικοί. Εγιναν εγωιστές, κυνικοί, εύθικτοι, πεισματάρηδες, αδύναμοι... Δεν μπορώ να το εξηγήσω.

Με την απογοήτευση ξύπνησε κι ένας τρελός θυμός.... Νιώθω όπως το ανέκδοτο "άντε γ... εσύ κι ο γρύλος σου". Δεν θέλω να μιλήσω σε κανέναν τους. Δεν τους καταλαβαίνω πια. Σαν να κινούμαστε σε διαφορετικό μήκος κύματος πια.

Δεν έχω φίλους πια. Κοιτάω αυτούς τους ανθρώπους που παλιότερα θα τους εκμυστηρευόμουν τα πάντα και δεν θέλω να τους μιλήσω. Δεν μπορούν να με καταλάβουν. Λάθος. Δεν μπορούν να με ΝΙΩΣΟΥΝ αν καταλαβαίνετε τι εννοώ...

Εχω ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον και να του πω ότι γκρεμίστηκε η πραγματικότητα που κουβαλούσα μέσα μου τόσα χρόνια. Είμαι τρομερά επικοινωνιακός άνθρωπος και η επαφή με τον κόσμο με βοηθά να καταλάβω τι κρύβω μέσα μου. Και τώρα δεν μπορώ να επικοινωνήσω με κανέναν τους.

Ολα αυτά τα χρόνια όλοι μου έλεγαν ότι πετούσα στα σύννεφα. Ολοι. Μου έλεγαν ότι βρισκόμουν πάνω σε ροζ σύννεφο και ότι ζούσα στον κόσμο μου. Αστείο είναι που τους πίστευα. Γιατί τώρα πια διαπιστώνω ότι τελικά όλοι αυτοί που μου το έλεγαν ζουν κι αυτοί στο δικό τους κόσμο. Απλά δεν το έχουν καταλάβει ακόμα...

Εχω έναν απίστευτο θυμό. Θέλω να γκρεμίσω τον κόσμο τους. Θέλω να βγάλω από μέσα μου όλα αυτά που δεν έλεγα τόσα χρόνια για να μην τους πληγώσω και να τους τα πετάξω στη μούρη. Δικαιολόγησα ανθρώπους, καταστάσεις, γεγονότα και ποιο το όφελος; Να αισθάνομαι ηλίθια πια. Γιατί τώρα δεν μπορώ να δικαιολογήσω κανέναν τους.

Ακόμα και τώρα που γράφω, σκέφτομαι ότι δεν μπορώ να τους το κάνω αυτό το πράγμα. Νιώθω άσχημα. Δεν φταίνε γι αυτό που είναι. Δεν μπορούν ν' αλλάξουν. Ούτε και μπορώ να τους αλλάξω εγώ. Δεν πρέπει. Αλλά δεν μπορώ ν' αλλάξω ούτε εγώ. Και τελικά μήπως δεν έχουν αυτοί το πρόβλημα αλλά το έχω εγώ;

Πάλι δικαιολογώ... Ετσι θα είναι η ζωή μου από δω και πέρα; Μέσα στην απογοήτευση και το θυμό; Και μόνιμα στη δικαιολογία των άλλων γι αυτά που λένε και κάνουν;

Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε. Νομίζω όμως ότι σ' αυτή τη φάση μόνο εσείς μπορείτε να με καταλάβετε. Και να μη με καταλάβετε, σημασία έχει να μοιραστώ με κάποιον αυτό που νιώθω... Εχω ανάγκη να ξαναβρώ την ισορροπία μου...

Εχω ανάγκη να βρω ποια είμαι και να νιώσω ασφαλής μ' αυτό που θα ανακαλύψω....

Τελικά είμαστε ή φαινόμαστε; Και πως μπορούμε να καταλάβουμε τη διαφορά;

Αλλη μία κρίση απογοήτευσης..........

:(

[weird]

Ξερεις,
οτι δεν άλλαξαν εκείνοι αλλα εσυ.....
ειναι τρομακτικός, ο δρόμος της αλλαγής. Ξαφνικά συνειδητοποιείς οτι ίσως να μην ήσουν αυτό που είχες συνηθίσει τόσα χρόνια να ορίζεις ως ταυτότητα.
Μετά έρχεται η στιγμή που βλέπεις να παίζεις και να παίζονται μπροστά στα μάτια σου τα παλιά ρολάκια. Επώδυνη η ΟΡΑΣΗ οταν αποκτιέται.
Μετα, αναλογίζεσαι.... ποσα πανω κάτω πρεπει να φέρω στη ζωή μου, για να χωρά ο αληθινός μου εαυτός μέσα σε αυτήν?
Ποσα πρεπει να διαλύσω? Πόσα πρέπει να κρατήσω?
Πως θα ερθουν τα πάνω κάτω, χωρίς να ξέρω τι θα μείνει σταθερό?

[weird]

Το κακό στάδιο, με την αλλαγή, ειναι οτι συχνά μπορείς να νιώσεις μόνος.
Ξαφνικά, αυτοί που σε ήξεραν, δεν ήξεραν εσένα αλλα το ρολάκι σου και τώρα αναλογίζεσαι αν θα άξιζε να σε μάθουν, να σε γνωρίζουν. ΑΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΕΠΕΛΕΓΕΣ.
Ξερεις τώρα πια, οτι θα προτιμήσεις να δεις την επώδυνη αλήθεια, απο το να νιώσεις ηλίθια, γιατί αντέχεις, γιατι εχεις την επιγνωση που χρειάζεται.
Δεν θα τους κάνεις το χατίρι να απαρνηθείς εσυ αυτό που είσαι, για να μην ερθουν εκεινοι αντιμετωποι με όσα τους πονάνε.
Ναι,
οταν αρχιζεις να βλεπεις αληθειες, να ακους,
τοτε, η εικόνα είναι συχνά ζοφερή.
Πονάς.
Πονεσα κι εγω, με την αδυναμία των γύρω μου, με τα συνδρομά τους, με τους αθλιους χειρισμούς τους, με τα κόμπλεξ, την ανασφάλεια, τις προβολές τους.
Εχε στο νου όμως, οτι δεν είναι μόνο αυτά. Αυτά είναι τα \"καινούργια\", αυτά που δεν έβλεπες, γι αυτό τωρα καταλαμβάνουν όλη την όρασή σου.
Εχε επίσης στο νου,
οτι είναι θέμα επιλογής.
Προτιμάς να ζεις χαρούμενη κι ανέμελη μέσα στην άγνοια,
ή να ΒΛΕΠΕΙΣ, να κατανοεις αυτό που οι άλλιο καμια φορά φοβούνται, να σεβεσαι και να διεκδικεις να εισαι αυτό που είσαι, με κόστος την ανησυχία, την συγκρουση, την ευθύνη?
Καλή μου προλαβαίνεις να κανεις την επιλογή, ακόμα και τώρα.

[weird]

Μπορεί να έχουν ανοιξει οι ορίζοντες της όρασής σου και να εχει σπάσει η εθελοτυφλία σου προς το παρόν,
αλλα κουβαλάμε ισχυροτατους αμυντικούς μηχανισμούς εμείς οι άνθρωποι.
Ετσι, αν απλα αδρανήσεις να γεμίσεις τη ζωή σου με πράξεις ορατές που θα εσαρκώνουν την αλλαγή,
το πιθανότερο είναι να επανέλθεις κάποια στιγμή στο \"χαρούμενο\", ροζ συννεφάκι.

[weird]

Όσον αφορά στο τελευταίο σου ερώτημα....
Λες οτι μέσα απο την επαφή με τους ανθρώπους καταλαβαίνεις καλύτερα εσενα...
Κι εγω ετσι είμαι, έχουμε πολλα κοινα.
Καποια στιγμή στη ζωή μου, κατάλαβα, οτι δεν είμαι η εικόνα που βλέπουν οι άλλοι,
αν και
οταν κάποιος άλλος μπορέσει να με δεί βαθιά( μεσω μιας στενης και βαθιας επικοινωνίας),
μπορώ να ωφεληθώ και να ανακαλύψω πράγματα για τον εαυτό μου.
Επίσης αρχισα να δουλεύω το να μην γινομαι, αλλα να είμαι.
Ειχα και έχω το \"εξαιρετικό\" χάρισμα, να μπορώ να διαισθανθώ το τι εχει αναγκη ο άλλος. Τόσο πολύ επηρεαζόμουν απο την εικόνα του αυτή που σταματούσα απλά να ΕΙΜΑΙ και άρχιζα να ΓΙΝΟΜΑΙ ένα ρολάκι.

[weird]

Θέλω να γκρεμίσω τον κόσμο τους λες...
το θέμα είναι να ξαναφτιάξεις τον δικό σου :)

[Finlandos]

Woow! Τοσος θυμος, τετοια αγανακτιση! Δυναμικοτητα!

Δεν θελω να πω κατι, να μην χαλασω την τεκμηριωμενη αποψη του παραξενου φιλου μου πιο πανω.

Αλλα μπορώ να πώ οτι σε ζηλεύω! Οταν ειχα περασει παρομοια κατασταση ημουν σαν το αρνακι, απλα αναρωτιομουν γιατι και γιατι ...Δεν νευριασα ποτε ωστε να πω, Αντε γ**** εσυ και ο γρυλος σου!

Καλημερες!

[BALANCE]

Originally posted by Finlandos
Woow! Τοσος θυμος, τετοια αγανακτιση! Δυναμικοτητα!

Δεν θελω να πω κατι, να μην χαλασω την τεκμηριωμενη αποψη του παραξενου φιλου μου πιο πανω.

Αλλα μπορώ να πώ οτι σε ζηλεύω! Οταν ειχα περασει παρομοια κατασταση ημουν σαν το αρνακι, απλα αναρωτιομουν γιατι και γιατι ...Δεν νευριασα ποτε ωστε να πω, Αντε γ**** εσυ και ο γρυλος σου!

Καλημερες!

Φινλανδέ τόσα χρόνια κι εγώ σαν το αρνάκι ήμουν. Το γιατί ήταν σε μόνιμη βάση στο λεξιλόγιο μου. Μαζί με την κατάθλιψη...

Αρκετά όμως. Και στην τελική, προτιμώ (αν θα μπορούσα ποτέ να επιλέξω ανάμεσα σ\' αυτά τα συναισθήματα!) να είμαι θυμωμένη από το να είμαι στενοχωρημένη και μέσα στην κατάθλιψη, το οποίο αν το σκεφτείς, από την ίδια ρίζα προέρχονται...

Τις καλημέρες μου και σε σένα!

[stella78]

Balance, σε πολλά από αυτά που διάβασα αναγνωρίζω τον εαυτό μου λίγα χρόνια πριν ( εκτός από το επικοινωνιακό κομμάτι που η άμυνά μου ήταν να κάνω το αντίστροφο ) ...όλο αυτό που νιώθεις είναι επόμενο…συνήθως η συναισθηματική καταπίεση, η κατάθλιψη και όλα αυτά τα συναισθήματα, ακολουθούνται από θυμό. Το πιο εύκολο ξέρεις είναι να κοιτάμε τον διπλανό μας και να βάζουμε ταμπέλες, είναι στον κόσμο του ( δεν είμαστε όλοι; ) κτλ. Για μένα, όλο αυτό που περιγράφεις είναι το ξύπνημά σου, ο θυμός δεν είναι κάτι a priori κακό κι αν βρεις τι είναι αυτό που σε θυμώνει, τότε βρίσκεις την ισορροπία σου, με παράπλευρες απώλειες ίσως αλλά αυτό δεν έχει τόση σημασία γιατί έτσι κι αλλιώς αυτές οι απώλειες αποδέχονταν κάτι άλλο από αυτό που εσύ θεωρείς ότι είσαι. Θες να βρεις ποια είσαι, και να νιώσεις ασφαλής με αυτό που θα ανακαλύψεις…απαλλάξου λοιπόν από ενοχές γι αυτό που δεν είσαι, το αποδεκτό για κείνους με τους οποίους έχεις θυμώσει…κι όταν όλοι γύρω μας έχουν μια άλλη εικόνα για μας, τότε σίγουρα ψάχνουμε μέσα μας, γιατί το αφήσαμε να συμβεί και τι σκοπό εξυπηρετούσε ( αποδοχή, άμυνες κτλ. ) όχι για να κατηγορήσουμε τον εαυτό μας αλλά για να απαλλαγούμε από αυτό το βάρος. Και γω έχω αναρωτηθεί πολλές φορές αν είμαστε ή φαινόμαστε, αλλά κατέληξα πως επιδίωξή μου είναι να ταυτίσω το «είναι» μου με το «φαίνεσθαι»…

[BALANCE]

Weird μου στο το είπα σε άλλο θέμα, θα σου το ξαναπώ.

Πραγματικά σε νιώθω σαν εμένα. Σε νιώθω σαν το άτομο που ήμουν και θέλω να γίνω. Αντιλαμβάνεσαι απόλυτα αυτό που θέλω να πω και δεν μπορώ να το εκφράσω. Φοβερό...

Και ξεκινώ.

Εγραψες \"επώδυνη η όραση όταν αποκτιέται\". Αυτό ακριβώς συμβαίνει. Αρχισα να βλέπω τις πτυχές των ανθρώπων γύρω μου που τόσα χρόνια επιμελώς αγνοούσα γιατί δεν ήθελα να δεχτώ ότι υπήρχαν. Μάλλον δεν τις αγνοούσα. Τις δικαιολογούσα θεωρώντας ότι είναι προσωρινές. Προτιμούσα να στέκομαι στα καλά τους σημεία αντί να λαμβάνω υπόψιν μου τις αδυναμίες τους γιατί αυτό θα με τρόμαζε....

Ανατρέπεται ο κόσμος που έχω δημιουργήσει. Αυτό δεν με κάνει να νιώθω μόνη τόσο. Αλλά με πονάει αφάνταστα. Τόσο έξω είχα πέσει όλα αυτά τα χρόνια;

Εγραψες για τους αμυντικούς μηχανισμούς μας. Εχεις δίκιο. Το πρόβλημα μου όμως όπως έχω ξαναπεί είναι ότι δεν ξέρω να κάνω την αλλαγή (ή ίσως φοβάμαι να κάνω την αλλαγή) από τη μία κι από την άλλη δεν μπορώ να ξανανέβω στο συννεφάκι μου. Επαψα να εθελοτυφλώ και ταυτόχρονα έχω πανικοβληθεί γιατί αυτό που είδα με έκανε να διαπιστώσω ότι η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική από αυτή που νόμιζα. Και ναι μεν αμύνομαι αλλά τελικά από τι αμύνομαι; Και τώρα είναι μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα...

Εχω δημιουργήσει όλα αυτά τα χρόνια μία τέλεια εικόνα. Εγινα αυτό που οι άλλοι ήθελαν να γίνω και παίζω όλους τους ρόλους (γι\' αυτό και είμαι εξαιρετικά προσαρμοστικός άνθρωπος! σωστός χαμαιλέων!) Μέσα όμως από όλους αυτούς τους ρόλους και λόγω της έλλειψης αυτοεκτίμησης και των εξαρτήσεων μου ξέχασα ποια είμαι. Στηριζόμουν σ\' αυτό που μου έλεγαν για να αυτοπροσδιοριστώ. Και δεν μπορώ να ξεφύγω ακόμα. Μάλλον ξεφεύγω αλλά δεν έχω κάτι να αντιτάξω σ\' αυτό που μου λένε. Κι αυτό είναι τραγικό...

Πχ. Ο σύντροφος μου πιστεύει ότι είμαι αφελής και δεν αντιλαμβάνομαι ότι η φίλη μου θέλει να μου κάνει κακό ή ότι μου φέρεται με τρόπο που δεν μου αξίζει. Εχει δίκιο βάσει λογικής και είναι άνθρωπος που λειτουργεί πολύ μ\' αυτή. Εγώ όμως του λέω ότι δεν είμαι γιατί δεν νιώθω αφελής αλλά αντιλαμβάνομαι (ή δικαιολογώ;;;) ότι έχει νεύρα αυτόν τον καιρό και γι\' αυτό φέρεται έτσι η φίλη. Και θυμώνω κιόλας μαζί του. Τον κατηγορώ (από μέσα μου βεβαίως!!!) ότι αυτός είναι μονόχνωτος και αντικοινωνικός και ότι θέλει να με διώξει από τη φίλη μου. Στη συνέχεια όμως σκέφτομαι καλύτερα αυτό που λέει και αναρωτιέμαι \"ρε συ, μήπως είσαι αφελής και αυτός είναι απ\' έξω και βλέπει κάτι που εσύ δεν βλέπεις;\" και βλέποντας τη δική του οπτική γωνία αντιλαμβάνομαι ότι έχει απόλυτο δίκιο σ\' αυτό που μου λέει για τις συγκεκριμένες συμπεριφορές της. Κι εκεί χάνω το μπούσουλα. Τελικά είμαι ή δεν είμαι αφελής;; Ενα όχι και τόσο χαρακτηριστικό παράδειγμα αλλά σαφέστατο δείγμα για το πως νιώθω... Η αντίληψη βλέπεις ότι οι άλλοι ξέρουν καλύτερα από μένα τι μου συμβαίνει...

Γράφεις \"Ειχα και έχω το \"εξαιρετικό\" χάρισμα, να μπορώ να διαισθανθώ το τι εχει αναγκη ο άλλος. Τόσο πολύ επηρεαζόμουν απο την εικόνα του αυτή που σταματούσα απλά να ΕΙΜΑΙ και άρχιζα να ΓΙΝΟΜΑΙ ένα ρολάκι. \" Αυτή ακριβώς η φράση αντικατοπτρίζει εμένα απόλυτα...

Η λύση είναι να ξαναφτιάξω τον κόσμο μου όπως λες...
Ναι, το θέλω σαν τρελή. Πως όμως; Με ποιες απλές πρακτικές που θα χρησιμοποιώ σαν μπούσουλα; Και στην τελική, ποιός είναι ο κόσμος μου;

Και το παιδί μέσα μου ουρλιάζει... \"Ας ξαναγίνουν τα πράγματα όπως ήταν πριν! Ας αλλάξουν οι άλλοι! Οχι εγώ!\"

[BALANCE]

Originally posted by stella78
Balance, σε πολλά από αυτά που διάβασα αναγνωρίζω τον εαυτό μου λίγα χρόνια πριν ( εκτός από το επικοινωνιακό κομμάτι που η άμυνά μου ήταν να κάνω το αντίστροφο ) ...όλο αυτό που νιώθεις είναι επόμενο…συνήθως η συναισθηματική καταπίεση, η κατάθλιψη και όλα αυτά τα συναισθήματα, ακολουθούνται από θυμό. Το πιο εύκολο ξέρεις είναι να κοιτάμε τον διπλανό μας και να βάζουμε ταμπέλες, είναι στον κόσμο του ( δεν είμαστε όλοι; ) κτλ. Για μένα, όλο αυτό που περιγράφεις είναι το ξύπνημά σου, ο θυμός δεν είναι κάτι a priori κακό κι αν βρεις τι είναι αυτό που σε θυμώνει, τότε βρίσκεις την ισορροπία σου, με παράπλευρες απώλειες ίσως αλλά αυτό δεν έχει τόση σημασία γιατί έτσι κι αλλιώς αυτές οι απώλειες αποδέχονταν κάτι άλλο από αυτό που εσύ θεωρείς ότι είσαι. Θες να βρεις ποια είσαι, και να νιώσεις ασφαλής με αυτό που θα ανακαλύψεις…απαλλάξου λοιπόν από ενοχές γι αυτό που δεν είσαι, το αποδεκτό για κείνους με τους οποίους έχεις θυμώσει…κι όταν όλοι γύρω μας έχουν μια άλλη εικόνα για μας, τότε σίγουρα ψάχνουμε μέσα μας, γιατί το αφήσαμε να συμβεί και τι σκοπό εξυπηρετούσε ( αποδοχή, άμυνες κτλ. ) όχι για να κατηγορήσουμε τον εαυτό μας αλλά για να απαλλαγούμε από αυτό το βάρος. Και γω έχω αναρωτηθεί πολλές φορές αν είμαστε ή φαινόμαστε, αλλά κατέληξα πως επιδίωξή μου είναι να ταυτίσω το «είναι» μου με το «φαίνεσθαι»…

Στέλλα μου κατά βάθος αντιλαμβάνομαι ότι ο θυμός μου θα μου δείξει και το δρόμο να ανακαλύψω τι μου συμβαίνει. Αλλά από τα γραφόμενα σου διαπιστώνω ότι τελικά και οι ενοχές έχουν παίξει σημαντικό ρόλο. Και τελικά μήπως αν βγάλω τον πραγματικό μου εαυτό προς τα έξω οι άλλοι διαπιστώσουν ότι τους \"κοροίδευα\" τόσα χρόνια και γι\' αυτό να αισθάνομαι και ενοχές; Αναρωτιέμαι τώρα που το γράφω αυτό...

Απλά θα ήθελα να μου πεις πως καταφέρνεις, αφού όπως λες βλέπεις τον εαυτό σου πριν χρόνια σε μένα κι επομένως μπορείς να καταλάβεις κι εσύ τι συμβαίνει, πως κατάφερες να ταυτίσεις το \"είναι\" σου με το \"φαίνεσθαι\" σου...

Θα ήθελα να μου πεις απλές πρακτικές συμβουλές που χρησιμοποιούσες και σε βοήθησαν... Θα το εκτιμούσα αφάνταστα από τον οποιοδήποτε σας αυτή την περίοδο και συγκεκριμένα από ανθρώπους που μπορούν να συναισθανθούν αυτό που νιώθω... Που πέρασαν από εδώ που βρίσκομαι εγώ τώρα και προχώρησαν παρακάτω...

[stella78]

θα σου απαντήσω balance αλλά πρώτα θέλω να σου πω ότι προχώρησα παρακάτω, αρκετά μεν, αλλά για τα δικά μου δεδομένα οδεύω ακόμα...θέλω όμως να σε ρωτήσω κάτι...μιλάς για ενοχές...φοβάσαι μήπως πουν ότι τους κορόιδευες..ας πούμε ότι έγινε έτσι...γιατί; μήπως προσπάθησες να γίνεις τέλεια πχ;μήπως δηλ. μία εσωτερική σου ανάγκη, που σε κάποιο βαθμό ενεργοποιήθηκε από αυτούς που ζουν μαζί σου σε ώθησε στο να βγάλεις μπρος τα έξω κατι που δεν είσαι; και σε τί τοποθετούνται οι ενοχές σου; ενοχές νιώθουμε όταν κάνουμε κάτι ¨κακό\"...άρα μήπως νιώθεις ενοχές που τους κορόιδευες, αλλά όχι για την κοροϊδία καθεαυτή, αλλά για το ότι δεν ήσουν αυτό που προέβαλες ως εαυτό; οι ενοχές σου πατάνε πάνω στο ότι τους κορόιδευες ή στον φόβο της αποδοχής αυτού που πραγματικά είσαι;

[deleted-member141015]

Balance, δεν είχες πέσει τόσο έξω όλα αυτά τα χρόνια. Απλά δεν ήθελες να δεις γιατί δεν ήσουν έτοιμη, ή γιατί είχες άλλες ανάγκες από αυτές που έχεις τώρα.

Αυτό που περιγράφεις, ο \'φόβος της αλλαγής\' ή αλλιώς ο φόβος του άγνωστου, του καινούργιου, του απρόβλεπτου είναι από τους πιο συχνούς λόγους που οι άνθρωποι μένουν \'ασθενείς\'. Όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, όσο κι αν υποφέρει κανείς μέσα σε μια κατάθλιψη ή κρίσεις πανικού ή κακές σχέσεις, προτιμά να συντηρεί όλα αυτά τα αρνητικά προκειμένου να αποφύγει να αντιμετωπίσει τι άλλο, τον ίδιο του τον εαυτό.

Γιατί όταν εσύ λειτουργείς μέσα από \'ρόλους\', τότε έχουν μόνο οι άλλοι απαιτήσεις από εσένα και εσύ προσδιορίζεσαι μέσω τον άλλων. Αν όμως λειτουργείς με βάση αυτό που \'είσαι\', τότε φοβάσαι ότι απ\' τη μια θα χάσεις τα στηρίγματα που μια ζωή είχες συνηθίσει να έχεις και οι άλλοι θα είναι πια ισότιμοι ενήλικες, όχι καθοδηγητές. Ίσως αναρωτιέσαι \'μπορώ να είμαι ισότιμη, πώς θα μπορέσω αφού δεν αξίζω και πολλά, αφού είμαι αφελής, αφού είμαι \'παιδί\', αφού οι άλλοι μοιάζουν πάντα να έχουν δίκιο\'.

Ξεκίνα από τη βάση ότι από άποψη δυνατοτήτων έχεις ακριβώς όσα και οι άλλοι. Το τι σου συμβαίνει φυσικά και μπορείς να το ξέρεις εσύ καλύτερα. Όμως οι ερμηνείες που δίνεις πηγάζουν από τη βαθιά πεποίθηση ότι οι \'άλλοι ξέρουν καλύτερα\'. Μα οι άλλοι balance, απλά σου επικοινωνούν τις δικές τους πεποιθήσεις, όχι την απόλυτη αλήθεια. Σε κρίνουν με τη δικιά τους λογική και όχι με βάση τις ανάγκες σου.

Πόσα από αυτά που κάνεις ανταποκρίνονται σε αυτό που θέλεις; Γράψε σ\' ένα φύλλο χαρτί τι \'είσαι\' και τι θέλεις και άρχισε να το επεξεργάζεσαι. Δεν υπάρχει πιο πρακτική συμβουλή από το να αξιολογείς την εμπειρία σου και τον τρόπο σκέψης σου και να θέτεις συγκεκριμένους στόχους που τολμάς να υλοποιήσεις. Επειδή είχες γράψει ότι παλιότερα έκανες ψυχοθεραπεία, μήπως τη διέκοψες πρόωρα και ναι μεν κατάλαβες κάποια πράγματα για τον εαυτό σου αλλά αδυνατείς να παγιώσεις αυτή την κατανόηση και να περάσεις στη δράση; Γιατί βλέπω να παλινδρομείς σε μια κατάσταση \'δώστε μου λύσεις, δώστε μου μπούσουλα\'.

[BALANCE]

Μαρίνα μου ευχαριστώ για την απάντηση σου.

Θα ξεκινήσω από το τέλος. Αυτό που έπαθα με την ψυχοθεραπεία είναι ότι την ξεκίνησα πριν ένα περίπου χρόνο (είχα ξανακάνει και παλιότερα για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και συγκεκριμένα μιλάω για σωματική ψυχοθεραπεία με τη μορφή ψυχανάλυσης, ότι έκανα και τώρα) σε μία φάση ζωής που ήμουν έτοιμη να αποδεχτώ αλήθειες και συναισθήματα και αναγκάστηκα να τη σταματήσω πριν μερικούς μήνες λόγω οικονομικού.

Αυτό που \"έπαθα\" ήταν ότι ανακάλυψα από που προέρχονται συναισθήματα, τρόποι συμπεριφοράς, σκέψεις, ήρθα σε επαφή μαζί τους αλλά άνοιξα πάρα πολλά \"κουτάκια\" ταυτόχρονα και χάθηκα μέσα στο συναίσθημα. Οταν ξαφνικά, λίγο πριν αναγκαστώ να σταματήσω, άρχισα να χάνομαι (ξέρετε, εκείνο το συναίσθημα ότι βρίσκομαι σε ένα σκοτεινό τούνελ και κατρακυλώ στο μαύρο σκοτάδι χωρίς την παρουσία φωτός στο τέλος του) ζητούσα απεγνωσμένα από τον ψυχοθεραπευτή μου να μου δείξει τον τρόπο να ξεφύγω αλλά αυτός πίστευε ότι πρέπει να το βιώσω το συναίσθημα απόλυτα, να φτάσω στον πυρήνα του κι εκεί θα λυτρωθώ. Δυστυχώς, στη μορφή ψυχοθεραπείας που έκανα δεν υπήρχαν πρακτικές συμβουλές. Μόνο \"κάθαρση\"...

Το αποτέλεσμα λοιπόν ήταν αυτό που υποθέτεις και νιώθω κι εγώ. Κατάλαβα απίστευτα πράγματα για μένα αλλά δεν μπορώ να παγιώσω αυτή τη γνώση και να περάσω στη δράση. Τουλάχιστον όχι στο πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής μου, στις προσωπικές μου σχέσεις με τους ανθρώπους που αγαπώ. Σε άλλους τομείς είδα τεράστια διαφορά αλλά όχι εκεί που ήθελα. Ισως να έχω ακόμα μπολικο υλικό μέσα μου και πιστεύω ότι πάντα θα έχω και κάτι. Δεν θα \"καθαριστώ\" απόλυτα. Αλλά το συναίσθημα που μου έχει ενεργοποιηθεί δεν με βοηθά να δω ψύχραιμα ή με τη λογική αν θέλεις, το τι συμβαίνει πραγματικά με μένα και τους ανθρώπους της ζωής μου....

Το μόνο καλό πάντως ήταν ότι ανακάλυψα τους ρόλους που έπαιζα όλη μου τη ζωή. Και προσπάθησα ή ακόμα προσπαθώ να τους απαρνηθώ με πολύ καλά αποτελέσματα μέχρι τώρα. Απλά κάτι συμβαίνει ξαφνικά, κάποιο άσχημο γεγονός κι εκεί χάνομαι και νιώθω ότι ξαναγυρίζω στην αρχή. Κι εκεί αρχίζει ο πανικός και ξεχνάω τι έχω κάνει μέχρι σήμερα...

[BALANCE]

Στέλλα μου με προβλημάτισε η απάντηση σου αφού την ώρα που σου έγραφα ήμουν πολύ αυθόρμητη χωρίς να σκεφτώ τι σου απαντούσα. Εξ ου και η διαφορετική άποψη για τις ενοχές μου που δεν είχα σκεφτεί μέχρι αυτή τη στιγμή...

Δεν νομίζω τώρα που το σκέφτομαι ότι έβγαζα προς τα έξω κάτι που δεν ήμουν. Αλλά ξέρω ότι δεν έβγαζα προς τα έξω το πως ένιωθα σε σχέση με τα αρνητικά συναισθήματα μου. Κι ακόμα δυσκολεύομαι να το βγάλω προς τα έξω...

Πχ. όταν είμαι στη σχέση μου και ο σύντροφος μου με θυμώνει απίστευτα γιατί εγώ θεωρώ ότι με αυτά που λέει είναι επικριτικός και τραγικά παράλογος ως προς αυτό που πιστεύει, θέλω να το εκφράσω έτσι όπως το νιώθω εκείνη τη στιμή. Αντίθέτως, εγώ μέσα σε δευτερόλεπτα θα σκεφτώ ότι αν του το εκφράσω έτσι όπως το νιώθω, εκείνος θα θυμώσει, θα απογοητευτεί, θα νιώσει ότι δεν τον καταλαβαίνω και δεν του συμπαραστέκομαι και αποφασίζω να μην του πω τίποτα, ίσως και για να μην τον χάσω. Οπότε πες μου, αυτό δεν είναι κοροιδία; Δεν υποκρίνομαι; Και σε εκείνο το σημείο νιώθω ενοχές ως προς τον εαυτό μου γιατί δεν λειτουργώ παρορμητικά και νιώθω ενοχές ως προς το σύντροφο μου γιατί είμαι τρελή από θυμό μαζί του ενώ δεν θα έπρεπε...

Επίσης έχεις και δίκιο όσον αφορά στο κομμάτι του ότι αισθάνομαι ενοχές γιατί φοβάμαι ίσως να αποδεχτώ αυτό που ανακαλύπτω για μένα...

Απλά, σ\' αυτό το σημείο να σου πω ότι χαίρομαι πάρα πολύ που μπορώ να εκφράζω εδώ μέσα αυτό που νιώθω γιατί με αυτόν τον τρόπο και όση ώρα σας απαντώ, αντιλαμβάνομαι συναισθήματα και πράγματα για μένα που από μόνη μου δεν μπορούσα τόσες μέρες να συνειδητοποιήσω...