Απογοήτευση και θυμός...

[weird]

Originally posted by BALANCE
Αλλο όμως να θεωρώ ότι η δική σου λογική είναι παράλογη και τελεία και άλλο να θεωρώ και πάλι ότι η λογική σου είναι παράλογη και να τρελαίνομαι από θυμό...

Εκεί κάτι υπάρχει που μάλλον θέλει ψάξιμο...

Εκει μαλλον θελει συνομιλία με το θυμωμένο παιδάκι,
που πρεπει να καταλάβει οτι υπάρχει μια πραγματικότητα που οφείλει να αποδεχτεί, μεγαλώνοντας....
Το να δίνεις βαρύτητα στις \"λογικές\" των άλλων, κρυβει απο πίσω του αυτόν τον θυμό.
Αντι να δεις καταματα την σχετικότητα της κάθε λογικής,
τρελαινεσαι απο θυμό που ο άλλος είναι παράλογος με βαση την ΔΙΚΗ ΣΟΥ λογική.
Αρα, επειδη δεν θελεις να το δεις αυτο το στοιχείο πάνω σου, δεν σου γυαλίζει, δεν σου αρεσει,
προτιμας να προσπαθεις εσυ να ταυτιστεις με την λογική του άλλου, για να φτασετε
στην πολυπόθητη συμφωνία.
Ομως, η αληθεια είναι σχετική.

[weird]

Η δική σου λογική υπάρχει,
φτανει να βρεις το θαρρος να την κοιτάξεις,
να την φέρεις στο φως.
Μην τα φοβάσαι τα δικά σου, κι ας ΔΙΑΦΕΡΟΥΝ απο των άλλων.
BALANCE
δεν ειμαι ψυχολόγος....
Λεω απλα μια γνωμη, μπορει να πεφτω κι εξω....Η τολμη μου να συμπεραινω οφειλεται στο οτι πιστευω πως εχουμε αρκετα κοινα.
Σε καληνυχτω προς το παρον.

[weird]

Originally posted by BALANCE
:)

Αν φτάσω στο σημείο να μην καταλαβαίνω τη διαφορά, έχω ξεφύγει εντελώς!!!

Αυτό που εννοούσα ήταν ότι πχ μου λες ότι η μπάλα (πως το σκέφτηκα αυτό;) είναι στρογγυλή και χρησιμοποιείται για να παίξεις ποδόσφαιρο, εγώ σου λέω ότι ναι δίκιο έχεις αλλά μπορείς να παίξεις και μπάσκετ και να θυμώνω μαζί σου γιατί συνεχίζεις να επιμένεις στο ότι είναι για το ποδόσφαιρο χωρίς να συμφωνείς φωναχτά για το ότι είναι και για το καταραμένο μπάσκετ ή και για το τέννις ή και για εγώ δεν ξέρω τι!!!!

Πάει... Ξέφυγα μάλλον!

Με έχουν πιάσει τα γέλια... Φοβερό παράδειγμα...

1. Η δική σου λογική δεν χρειάζεται την αναγνώριση του άλλου για να σταθεί.
Ειναι σαν να του λες \" ΔΕΣ!! Καλα, δεν διαφωνω μαζι σου, αλλα υπαρχει ΚΑΙ αυτο, που εσυ δεν βλεπεις αλλα εγω το βλεπω! Κοιτα!\"
Σε αυτην την περίπτωση, θα πρεπει να εισαι ετοιμη να υποστηριξεις μόνη σου αυτο το αλλο που βλεπεις, αν ο αλλος δεν ειναι διατεθιμένος να σου το αναγνωρίσει...
Ξερω, ειναι δυσκολο.
2. Δες πόσο σε μπερδευει η στενη αλληλεπίδρασή σου με εναν συντροφο που αντιλαμβανεται διαφορετικά.
Προσπαθεις να ταυτίσετε τις αντιληψεις σας για να επικοινωνήσετε?
Η συνθήκη αυτη δεν πολυβοηθα στην ολη φαση μπερδεματος.

[weird]

Ειδες ποσο με εμπνεεις?
Κοιτω τωρα τι εχω γραψει και γελαω!!! Λεω, αν ειναι δυνατον....
Σου εχει τύχει,
εκει που πρεπει, προκειμενου να πετυχει η επικοινωνια, να κρατας πισινες και να μην λες αυτό που σκεφτεσαι.
Κι εκει που δεν πρεπει, να εισαι στο αλλο ακρο.
Εξαιρετικα αυθορμητη, λεγοντας ΧΩΡΙΣ ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΚΕΨΗ, αυτο που σκεφτεσαι?
Την απαντηση θα την δω το πρωι:)
Παω για υπνο,
καληνυχτα!

[BALANCE]

Καλή μου με έχεις εντυπωσιάσει απίστευτα!

Προφανώς σε εμπνέω γιατί αυτό που έκανες είναι κάτι που εγώ δεν ξέρω αν θα είχα το κουράγιο να κάνω όσο κι αν ήθελα να βοηθήσω τον άλλο!

Οσο για το τελευταίο που έγραψες, σε διαβεβαιώνω ότι ο αυθεντικός μου εαυτός είναι τόσο αυθόρμητος και παρορμητικός που θέλω πάντα να λέω αυτό που σκέφτομαι χωρίς να το επεξεργαστώ πρώτα. Από μικρό παιδάκι ήμουν έτσι, τουλάχιστον αυτό λέει η μητέρα μου... Και γεγονός είναι ότι θα το επεξεργαστώ από τη στιγμή που θα το εκφράσω και μετά. Πληρώνοντας το τίμημα βεβαίως αφού έτσι πληγώνω ανρθώπους αλλά είναι κομμάτι μου και δυσκολεύομαι απίστευτα να το τιθασεύω!

Πάντως η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να κρατήσω πισινές και να μην λέω αυτό που σκέφτομαι. Απλά πλέον προσπαθώ (με απίστευτη δυσκολία βεβαίως!) να λέω αυτό που σκέφτομαι με τον πιο... ανώδυνο τρόπο για τον άλλο....

Μεταξύ μας όμως, νιώθω ότι αυτή η προσπάθεια μου είναι ο λόγος για τον οποίο τόσες μα τόσες φορές μπλοκάρω συναισθηματικά και τα αποτελέσματα αναφέρονται στο θέμα που σήκωσα. Ισως να νιώθω ότι υποκρίνομαι όταν δεν εκφράζομαι έτσι όπως είμαι. Δεν ξέρω...

Τι κάνεις εσύ για να τιθασεύσεις τον παρορμητικό εαυτό σου; Τον εκφράζεις αυθεντικά ή τον χαλιναγωγείς;



Επί τη εικαιρία, σας ευχαριστώ πάρα πολύ όλους σας για τη συμπαράσταση σας. Ηταν εξαιρετικά πολύτιμη η βοήθεια σας και πιστέψτε με, συνειδητοποιώ ότι τη στιγμή που πνίγεσαι ακόμα και μία καλή κουβέντα συμπαράστασης, αν όχι λύσης, είναι σανίδα σωτήριας. Τουλάχιστον εγώ έτσι νιώθω αφού από τη στιγμή που διάβασα τις απαντήσεις σας, ήδη νιώθω πάρα πολύ καλύτερα...

:)

[weird]

Bασικά,
νιωθω πως ξέφυγα και ίσως φερθηκα αυθόρμητα και παρορμητικά, κατι που συγκρατώ ( το παρορμητικό) στο φόρουμ κιρίως. Απλα.... ενιωθα.. λες και μιλούσα στον εαυτό μου.
Απιστευτο.... όλο το βράδυ είχα αναλαμπές να γράψω κι άλλα.
Το μετάνιωσα, που στα εγραψα αυτά.
Ισως ήταν παραπάνω απο ότι χρειαζόταν...
Τελοσπαντων,
η αληθεια είναι οτι ακόμα το χειρίζομαι.... το πότε θα αφηνομαι στον αυθορμητισμό μου, τη φυσική κατάσταση και πότε θα συμμαζεύομαι γιατί δεν με παίνρει.
Δύσκολα όμως πολύ.
Καλη συνεχεια, ευχομαι να βρεις, την ισορροπια;)

[BALANCE]

Προφανώς έχεις κάποιους λόγους που το μετάνιωσες, τους οποίους βεβαίως εγώ δεν μπορώ να καταλάβω και μου φαίνεται περίεργο αυτό που αισθάνεσαι.

Παρόλ\' αυτά, πάντως το ότι είσαι αυθεντικός άνθρωπος και εκφράστηκες έτσι ακριβώς όπως το έχεις βιώσει και όπως θα συμβούλευες τον εαυτό σου με κάνει να νιώθω πολύ όμορφα από την άποψη ότι αυτό χρειάζομαι, τουλάχιστον εγώ, στην ζωή μου. Αυθεντικούς ανθρώπους που λένε αυτό που νιώθουν και δεν ντρέπονται γι\' αυτό. Εχω μπουχτίσει από τους δήθεν...

Σ\' ευχαριστώ ιδιαίτερα... Ακομα κι αν το μετάνιωσες!!!

:)


Υ.Γ.: Να συνεχίσεις να γράφεις έτσι... Βοηθάς πολλούς ανθρώπους, όπως κι εμένα, που ψάχνουν να βρουν τον εαυτό τους...

[weird]

Σ ευχαριστώ..
μου φαινεται περίεργο που σου φαίνεται περίεργο.
Μαλλον εδώ μπαίνει το δικό μου κομμάτι...
αφενός μια ενοχή.
αφετέρου μια θλίψη.
την θλίψη,κ μπορω να την καταλάβω, θυμηθηκα τα δικά μου. Ουσιαστικά διαβάζοντας τα λόγια σου, ενιωθα σαν να εχω απεναντι μου εναν ανθρωπο που εκπεμπει στο ίδιο μηκος κύματος.
Κάποιες φορές, ίσως μας ταυτισα, λανθασμένα. Αλλα, γραφοντας, τα θυμήθηκα. Ποση εξάρτηση είχα απο τους αλλους, κι αυτό με πόνεσε.
Μετά η ενοχή... μα τι κανω?
Απο τη μια σου λεω, να βρεις εσυ τον δρόμο, κι απο την άλλη σου δίνω την τρελή ανάλυση?
Ποσο βοηθητικό είναι εν τέλει αυτό?
Μια δουλειά που καλό είναι να κάνεις μόνη.
Καθε φορά που δρω παρορμητικά αυτά παθαινω μετα, μετανιώνω.
Ας σταματήσω επιτέλους να μιλώ για μένα.
Χαίρομαι αν κάπως νιωθεις οτι τουλαχιστον, δεν είσαι παράλογη, δεν είσαι μόνη κτλ.
Κι εσυ, είσαι πολύ αληθινός άνθρωπος, αυτό ήταν ενα απο τα πράγματα που με άγγιξε.
Φιλάκια.

[Triella]

Balance οπως μπορεις να διαπιστωσεις απο τις τοσες απαντησεις, δεν εισαι η μονη που νιωθεις ετσι.....δυστυχως σε τακτα χρονικα διαστηματα, πεφτω και γω σε αυτη την κατασταση, οπου πραγματικα δεν ξερω τελικα αν ο πραγματικος μου εαυτος ηταν αυτος που ειχα τοσο καιρο η αυτος που εχω τωρα...μεσα μου τα βαζω συχνα με τους δικους μου, γιατι ενω ειναι καλοι ανθρωποι και προσπαθουν, σε μερικα πραγματα, δεν μπορουν αλλα ουτε και θελουν να καταλαβουν...αυτο ειναι σαν να αναιρει καπως τα οσα κανουν για μενα. Οσο για τους φιλους....εχω πολλους, αλλα δεν νομιζω να υπαρχει ενας που να μην προσποιουμαι που και που παρολο που ειμαι αυθορμητος και ευχαριστος ανθρωπος (και θελω να λεω την αληθεια).

Αυτη η απογοητευση σε εχει επηρεασει καθολου στον επαγγελματικο οπως και στον κοινωνικο περιγυρο? Αν εισαι ακομα μαθητρια η φοιτητρια, τοτε σε εχει επηρεασει και εκει???
Προσφατα εκανα μια κουβεντα με μια πολυ καλη φιλη που μου εδωσε τα φοντα για αυτη την \"ασθενεια\". Οποτε λεω να την μοιραστω μαζι σου για να παρω και γω αλλη μια γνωμη...;)

Υπαρχουν μεταβατικες περιοδοι στη ζωη μας στη ζωη μας, στις οποιες αλλαζουμε σαν ανθρωποι ξαφνικα και δεν μπορουμε να δουμε τους αλλους με το ιδιο ματι που τους βλεπαμε πριν. Αυτο εχει αντικτυπο και σε πραγματα και καταστασεις. Π.χ. ειμαι φοιτητρια θετικων επιστημων στο εκτο ετος τωρα και εχω αρκετες δυσκολιες να διαβασω για να παρω το ρημαδι το πτυχιο. Οι δυσκολιες αυτες ξεκινησαν με τις καταληψεις που μας πηγαν πισω και καποιες \"πορτες\" που εφαγα πανω στην προσπαθεια να αποδειξω την αξια μου. Αυτο με εριξε ψυχολογικα, και επεφτα σιγα σιγα σε ενα τελμα στο οποιο ενιωθα οτι δεν μπορουσε να με καταλαβει κανεις, η τα εριχνα ολα στον εαυτο μου και ημουν ασχημα, οτι τελικα μηπως δεν μπορουσα να καταφερω και πολλα τελικα. Προσφατα ειχα μια εμπειρια η οποια με ανεβασε καπως και μου εδωσε να καταλαβω οτι τελικα...ισως εγω ημουν λιγακι τυφλη και δεν μπορουσα να δω για λιγο με τα ματια των αλλων.

Μηπως λοιπον τελικα δεν ημουν θυμωμενη μαζι τους αλλα με τον εαυτο μου που δεν μπορουσε να τους κατανοησει?

Η αλλη πραγματικοτητα που συχνα βλεπουμε και δεν μας αρεσει, μπορει να ειναι διαστρεβλωμενη γιατι εμεις την εχουμε δημιουργησει χωρις να το θελουμε. Τα παιρνουμε ολα τα τοσο σοβαρα, που συχνα καταληγουμε να ανησυχουμε και για την καρφιτσα που θα πεσει. Ολα αυτα ειναι συμπτωματα της μεταβατικης αυτης περιοδου...

Για να το ξεπερασεις λοιπον, το πρωτο πραγμα που πρεπει να κανεις ειναι να παψεις να κατηγορεις τους αλλους για αυτο που βιωνεις αλλα ΚΑΙ τον εαυτο σου για τα αρνητικα αυτα συναισθηματα και τον θυμο που σε κατεχει. Ειναι σιγουρο οτι δεν τα δημιουργησες εσυ ηθελημενα ουτε αυτα ηρθαν απο μονα τους. Μια σειρα συγκυριων ειναι αυτη που τα εφερε στην επιφανεια. Επειτα γνωριζεις πολυ καλα οτι δεν μπορεις να αλλαξεις τους αλλους, επομενως αυτη που πρεπει να αλλαξεις εισαι εσυ...και βοηθαει πολυ συγχωρωντας τον εαυτο μας για τον θυμο και την απογοητευση που νιωθει.

Η απογοητευση αυτη που περνας θα σε βοηθησει να καταλαβεις αν τελικα φαινεσαι η εισαι....Αν φαινεσαι τοτε ειναι στο χερι σου να γινεις αυθεντικη. Αν ηδη εισαι, τοτε να παραμεινεις και να μην ακους οτι σου λενε οι αλλοι...αν τα εχεις καλα με τον εαυτο σου, τοτε ο μπενακης και ο βγενακης τα λογια τους.
Και η αυθεντικοτητα ομως με ορια...οι πολυ μεγαλες και στγνες αληθειες, μπορει να πληγωσουν ανεπανορθωτα. Το να συγκρατεις τον εαυτο σου, απαιτει χρονο και κοπο και ειναι μερος της καταστασης που βιωνεις τωρα.
Κυριως μην νιωθεις ενοχες για αυτο που σου συμβαινει, αποδεξου το σαν φυσικη συνεχεια της πορειας για να βρεις τον εαυτο σου.
Μην νομιζεις οτι επειδη τα λεω τα εφαρμοζω και γω ολα....εξακολουθω να βρισκομαι σε λιγο δυσκολη κατασταση αλλα το παλευω και προσπαθω να αποδεχτω καποια πραγματα. Απλα βρισκομαι και γω στην πορεια...

triella

[Sofia]

Η ζωές ολων μας εχουν -αλλων σε μεγαλυτερο βαθμο, άλλων σε μικροτερο-ψευδαισθήσεις, αφού η πραγματικοτητα, μάς ειναι πολλες φορές ασήκωτη. Κι ετσι την φτιαχνουμε καπως μεσα στο κεφάλι μας ωστε να μπορουμε να πορευτουμε. Κι έτσι φτιαχνουμε στο μυαλο μας πιο ομορφη τη σχεση με τους γονεις μας, πιο τρυφερη τη σχεση μας με τον συντροφο μας, πιο ιδανικη τη σχεση με τους φιλους μας. Κι ας ειναι σχεσεις που μπαζουν απο παντου, με σοβαρα προβληματα επικοινωνιας, με ελλειψη νοιαξιματος, πραγματικες φυλακές.

Κι ομως, οσο περνανε τα χρονια, τοσο περισσοτερο νιωθουμε το κοστος που έχει η αποφυγή της προσωπικης μας αληθειας. Το οποιο κ ερχομαστε να πληρώσουμε με μορφή μιας κατάθλιψης, κρισεων πανικου ή οποιων άλλων ασθενειων...Κ αναρωτιομαστε απο που ήρθαν αυτά?

Η ανακάλυψη της προσωπικης αληθειας, δεν ειναι μια διαδικασια ουτε απλη, ουτε ευχάριστη.Αντιθετα, ειναι εξαιρετικα επιπονη. Κ θέλει χρονο. Μας φέρνει αντιμέτωπους με τον αληθινο, βαθύτερο εαυτο μας, που δεν του δωσαμε τον χωρο του κ γι αυτο ασφυκτια... φερνει τα πανω κάτω...όμως φέρνει κ την ηρεμια κ την απελευθέρωση απο τα δεσμα...Εξαιρετικα λυτρωτικο.

[weird]

Ο μηχανισμός της αποφυγής της πραγματικότητας, της συσκότισης της αλήθειας, της εθελοτυφλίας και της εξιδανίκευσης είναι πολύπλοκος.
Κατα βάση, ξεκινάμε να πορευόμαστε \"κουφοί\" και \"τυφλοί\". Όταν η ασθένεια μας χτυπά την πόρτα, αυτό σημαίνει οτι δεν είδαμε και δεν ακούσαμε πολλά και κυρίως εμάς τους ίδιους και τις αλήθιες- ανάγκες μας. Μπορεί έτσι η ασθένεια να γίνει μια καλή αφορμή για να μάθουμε να βλέπουμε και να ακούμε.
Πως λειτουργεί ο μηχανισμός?
Πιστεύω οτι αποδίδουμε εσφαλμένες ερμηνείες ( αυτές δηλ που μας βολεύουν) στα διάφορα ερεθίσματα.
Μια όμορφη στιγμή που βίωσα με τον σύντροφο, τον γονιό, τον φίλο, μερικά λεπτά κοντινότητας και επαφής με οδηγούν, με καθησυχάζουν οτι όλα πάνε καλά! Τι ψευδαίσθηση και τούτη.
Επικεντρώνομαι επιλεκτικά στο πριεχόμενο στιγμών και δεν στέκομαι, δεν βλέπω, τη διαδικασία της σχέσης....

Τι είδους κόλλα μας δένει?
Πόσο δίνει ο ένας και πόσο ο άλλος? ( Εννοώ εδώ, οτι το να εξασφαλίζω τις παραπάνω, βολικές για την εθελοτυφλία μου στιγμές, ειναι στο χέρι μου, πραγμα επικίνδυνο. Φροντίζω καθε φορά να δημιουργώ τις συνθήκες τους, να καλύπτω υπέρμετρες αποστάσεις του χάσματος και αρα να τρεφω την αίσθηση οτι η σχέση παει καλα)
Ποιες αναγκες και σε ποιο βαθμό καλύπτει ο καθένας?
Πως ποτι ΖΟΥΜΕ τη σχεση μας?

Αλλιως σε δένει το κοινό βίωμα, οι δύσκολες ώρες που περάσατε μαζί, ο χρόνος και ο τρόπος που η σχέση δοκιμάστηκε μέσα του
κι αλλιώς
το μέγεθος της επικοινωνίας και της επαφής, οι γεμάτες νόημα και ουσία στιγμές.
Το ένα κινείται στο επίπεδο της διαδικασίας του δεσμού, ενω το άλλο σε εκείνο του περιεχομένου του δεσμού.
Το ένα παρέχει πληροφορίες για την ανθεκτικότητα του δεσμού,
ενω το άλλο για το ιδιαίτερο χρώμα και την ποιότητά του.
Συνήθως τα μπλέκουμε αυτα τα δύο επίπεδα, όταν δεν εχουμε μαθει να βλεπουμε και να ακουμε, τι γίνεται....

Η εύρεση της αλήθειας του καθενός,
είναι πιστεύω μια στάση ζωής
που όταν πραγματώνεται νοηματοδοτεί και μορφοποιεί την ύπαρξη.
Σίγουρα όμως, δεν είναι ο εύκολος δρόμος....
Εχει πολλή ευθύνη μέσα της η αλήθεια.

[BALANCE]

Originally posted by Triella
Balance οπως μπορεις να διαπιστωσεις απο τις τοσες απαντησεις, δεν εισαι η μονη που νιωθεις ετσι.....δυστυχως σε τακτα χρονικα διαστηματα, πεφτω και γω σε αυτη την κατασταση, οπου πραγματικα δεν ξερω τελικα αν ο πραγματικος μου εαυτος ηταν αυτος που ειχα τοσο καιρο η αυτος που εχω τωρα...μεσα μου τα βαζω συχνα με τους δικους μου, γιατι ενω ειναι καλοι ανθρωποι και προσπαθουν, σε μερικα πραγματα, δεν μπορουν αλλα ουτε και θελουν να καταλαβουν...αυτο ειναι σαν να αναιρει καπως τα οσα κανουν για μενα. Οσο για τους φιλους....εχω πολλους, αλλα δεν νομιζω να υπαρχει ενας που να μην προσποιουμαι που και που παρολο που ειμαι αυθορμητος και ευχαριστος ανθρωπος (και θελω να λεω την αληθεια).

Αυτη η απογοητευση σε εχει επηρεασει καθολου στον επαγγελματικο οπως και στον κοινωνικο περιγυρο? Αν εισαι ακομα μαθητρια η φοιτητρια, τοτε σε εχει επηρεασει και εκει???
Προσφατα εκανα μια κουβεντα με μια πολυ καλη φιλη που μου εδωσε τα φοντα για αυτη την \"ασθενεια\". Οποτε λεω να την μοιραστω μαζι σου για να παρω και γω αλλη μια γνωμη...;)

Υπαρχουν μεταβατικες περιοδοι στη ζωη μας στη ζωη μας, στις οποιες αλλαζουμε σαν ανθρωποι ξαφνικα και δεν μπορουμε να δουμε τους αλλους με το ιδιο ματι που τους βλεπαμε πριν. Αυτο εχει αντικτυπο και σε πραγματα και καταστασεις. Π.χ. ειμαι φοιτητρια θετικων επιστημων στο εκτο ετος τωρα και εχω αρκετες δυσκολιες να διαβασω για να παρω το ρημαδι το πτυχιο. Οι δυσκολιες αυτες ξεκινησαν με τις καταληψεις που μας πηγαν πισω και καποιες \"πορτες\" που εφαγα πανω στην προσπαθεια να αποδειξω την αξια μου. Αυτο με εριξε ψυχολογικα, και επεφτα σιγα σιγα σε ενα τελμα στο οποιο ενιωθα οτι δεν μπορουσε να με καταλαβει κανεις, η τα εριχνα ολα στον εαυτο μου και ημουν ασχημα, οτι τελικα μηπως δεν μπορουσα να καταφερω και πολλα τελικα. Προσφατα ειχα μια εμπειρια η οποια με ανεβασε καπως και μου εδωσε να καταλαβω οτι τελικα...ισως εγω ημουν λιγακι τυφλη και δεν μπορουσα να δω για λιγο με τα ματια των αλλων.

Μηπως λοιπον τελικα δεν ημουν θυμωμενη μαζι τους αλλα με τον εαυτο μου που δεν μπορουσε να τους κατανοησει?

Η αλλη πραγματικοτητα που συχνα βλεπουμε και δεν μας αρεσει, μπορει να ειναι διαστρεβλωμενη γιατι εμεις την εχουμε δημιουργησει χωρις να το θελουμε. Τα παιρνουμε ολα τα τοσο σοβαρα, που συχνα καταληγουμε να ανησυχουμε και για την καρφιτσα που θα πεσει. Ολα αυτα ειναι συμπτωματα της μεταβατικης αυτης περιοδου...

Για να το ξεπερασεις λοιπον, το πρωτο πραγμα που πρεπει να κανεις ειναι να παψεις να κατηγορεις τους αλλους για αυτο που βιωνεις αλλα ΚΑΙ τον εαυτο σου για τα αρνητικα αυτα συναισθηματα και τον θυμο που σε κατεχει. Ειναι σιγουρο οτι δεν τα δημιουργησες εσυ ηθελημενα ουτε αυτα ηρθαν απο μονα τους. Μια σειρα συγκυριων ειναι αυτη που τα εφερε στην επιφανεια. Επειτα γνωριζεις πολυ καλα οτι δεν μπορεις να αλλαξεις τους αλλους, επομενως αυτη που πρεπει να αλλαξεις εισαι εσυ...και βοηθαει πολυ συγχωρωντας τον εαυτο μας για τον θυμο και την απογοητευση που νιωθει.

Η απογοητευση αυτη που περνας θα σε βοηθησει να καταλαβεις αν τελικα φαινεσαι η εισαι....Αν φαινεσαι τοτε ειναι στο χερι σου να γινεις αυθεντικη. Αν ηδη εισαι, τοτε να παραμεινεις και να μην ακους οτι σου λενε οι αλλοι...αν τα εχεις καλα με τον εαυτο σου, τοτε ο μπενακης και ο βγενακης τα λογια τους.
Και η αυθεντικοτητα ομως με ορια...οι πολυ μεγαλες και στγνες αληθειες, μπορει να πληγωσουν ανεπανορθωτα. Το να συγκρατεις τον εαυτο σου, απαιτει χρονο και κοπο και ειναι μερος της καταστασης που βιωνεις τωρα.
Κυριως μην νιωθεις ενοχες για αυτο που σου συμβαινει, αποδεξου το σαν φυσικη συνεχεια της πορειας για να βρεις τον εαυτο σου.
Μην νομιζεις οτι επειδη τα λεω τα εφαρμοζω και γω ολα....εξακολουθω να βρισκομαι σε λιγο δυσκολη κατασταση αλλα το παλευω και προσπαθω να αποδεχτω καποια πραγματα. Απλα βρισκομαι και γω στην πορεια...

triella

Triella μου σ\' ευχαριστώ πάρα πολύ για την απάντηση. Εχεις πάρα πολύ δίκιο σε ότι έγραψες. Το μόνο που ξέρω σίγουρα πια είναι πως αυτή είναι μία μεταβατική περίοδος στη ζωή μου. Οπως επίσης ξέρω μέσα μου ότι αν καταφέρω και ξεμπερδέψω το κουβάρι μέσα μου τώρα θα ελευθερωθώ....

Διαβάζω την απάντηση σου μέρες τώρα και δεν απάντησα γιατί προβληματίστηκα. Και συγκεκριμένα, παράλληλα με καλή φίλη και ψυχολόγο, συνειδητοποίησα ένα πράγμα που έγραψες κι εσύ...
\"Μηπως λοιπον τελικα δεν ημουν θυμωμενη μαζι τους αλλα με τον εαυτο μου που δεν μπορουσε να τους κατανοησει?\"

Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι αυτή την περίοδο λειτουργώ απόλυτα εγωιστικά. Θα μου πεις βεβαίως ότι αυτό είναι και το ζητούμενο κι αν σκεφτείς ότι έχω υπάρξει ένας άνθρωπος που έκανε πάντοτε τον εγωισμό του στην άκρη για χάρη των άλλων αυτό είναι και το καλύτερο σ\' αυτή τη φάση της ζωής μου. Ξαφνικά όμως βλέπω (πες το σαν έκλαμψη ένα πράγμα) ότι στέκομαι σ\' αυτούς, στις πράξεις τους, στον τρόπο λειτουργίας τους κλπ χωρίς να εμφανίζω τον εαυτό μου εκεί κάπου τριγύρω. Εγώ τους βλέπω έτσι. Και σαφώς είναι έτσι αλλιώς εγώ είμαι ψυχασθενής... Αλλά γιατί αυτό μου δημιουργεί εμένα τόσο αρνητικά συναισθήματα; Και τελικά μήπως τους κατηγορώ γιατί απλά εγώ δεν τους καταλαβαίνω ή δεν θέλω να τους δω έτσι όπως είναι και θυμώνω και απογοητεύομαι με μένα; Μήπως τελικά πρέπει να δω το θέμα από άλλη οπτική γωνία;

Κατηγορώ τους ανθρώπους γύρω μου γιατί έτσι αποφεύγω να κατηγορήσω τον εαυτό μου; Δεν είναι απίθανο. Αν σκεφτείς ότι υπήρξα ανέκαθεν ενοχικό άτομο και τα φορτωνόμουν εγώ όλα, τώρα ίσως αρνούμαι να μπω σ\' αυτή τη θέση και προτιμώ να κατηγορώ τους άλλους γύρω μου. Δεν είναι δίκαιο. Το ξέρω. Αλλά δεν μπορώ να το αποφύγω. Απλά αυτό που προσπαθώ καθημερινά πλέον είναι να εκτονώνω το θυμό μου όπου μπορώ και με οποιοδήποτε τρόπο και πιστεύω ότι πολύ σύντομα θα καθαρίσει το τοπίο και θα συνειδητοποιήσω τι συμβαίνει και να το αποδεχτώ.

Πάντως δεν ξέρω αν συγχωρώ τον εαυτό μου γι αυτόν τον βαθυ θυμό που νιώθω. Ξέρω όμως ότι τουλάχιστον σ\' αυτή τη φάση δέχομαι ότι είμαι εξαιρετικά θυμωμένη και απογοητευμένη. Κι αυτό νομίζω ότι είναι ένα πολύ καλό βήμα για την αυτογνωσία μου...

Να σαι καλά!

:)

[BALANCE]

Originally posted by Sofia
Η ζωές ολων μας εχουν -αλλων σε μεγαλυτερο βαθμο, άλλων σε μικροτερο-ψευδαισθήσεις, αφού η πραγματικοτητα, μάς ειναι πολλες φορές ασήκωτη. Κι ετσι την φτιαχνουμε καπως μεσα στο κεφάλι μας ωστε να μπορουμε να πορευτουμε. Κι έτσι φτιαχνουμε στο μυαλο μας πιο ομορφη τη σχεση με τους γονεις μας, πιο τρυφερη τη σχεση μας με τον συντροφο μας, πιο ιδανικη τη σχεση με τους φιλους μας. Κι ας ειναι σχεσεις που μπαζουν απο παντου, με σοβαρα προβληματα επικοινωνιας, με ελλειψη νοιαξιματος, πραγματικες φυλακές.

Κι ομως, οσο περνανε τα χρονια, τοσο περισσοτερο νιωθουμε το κοστος που έχει η αποφυγή της προσωπικης μας αληθειας. Το οποιο κ ερχομαστε να πληρώσουμε με μορφή μιας κατάθλιψης, κρισεων πανικου ή οποιων άλλων ασθενειων...Κ αναρωτιομαστε απο που ήρθαν αυτά?

Η ανακάλυψη της προσωπικης αληθειας, δεν ειναι μια διαδικασια ουτε απλη, ουτε ευχάριστη.Αντιθετα, ειναι εξαιρετικα επιπονη. Κ θέλει χρονο. Μας φέρνει αντιμέτωπους με τον αληθινο, βαθύτερο εαυτο μας, που δεν του δωσαμε τον χωρο του κ γι αυτο ασφυκτια... φερνει τα πανω κάτω...όμως φέρνει κ την ηρεμια κ την απελευθέρωση απο τα δεσμα...Εξαιρετικα λυτρωτικο.

Ψευδαισθήσεις...

Η ζωή μου είναι γεμάτη από τέτοιες. Η πραγματικότητα πονούσε πολύ βλέπεις...

Και τώρα πονάει ακόμα περισσότερο γιατί οι ψευδαισθήσεις κατέρευσαν...

Τι στο καλό. Εδώ περάσαμε τόσα και τόσα... Εδώ θα κολλήσουμε; Και στο κάτω κάτω, όπως έλεγε και ο ψυχοθεραπευτής μου, και η άλλη πλευρά που θα ανακαλύψεις για σένα, δική σου είναι. Φώτισε την και αν σ\' αρέσει, κράτα την αλλιώς αποδέξου την και άφησε την στην ησυχία της χωρίς να νιώθεις ενοχές γι\' αυτή...

:)

[BALANCE]

Originally posted by weird
Ο μηχανισμός της αποφυγής της πραγματικότητας, της συσκότισης της αλήθειας, της εθελοτυφλίας και της εξιδανίκευσης είναι πολύπλοκος.
Κατα βάση, ξεκινάμε να πορευόμαστε \"κουφοί\" και \"τυφλοί\". Όταν η ασθένεια μας χτυπά την πόρτα, αυτό σημαίνει οτι δεν είδαμε και δεν ακούσαμε πολλά και κυρίως εμάς τους ίδιους και τις αλήθιες- ανάγκες μας. Μπορεί έτσι η ασθένεια να γίνει μια καλή αφορμή για να μάθουμε να βλέπουμε και να ακούμε.
Πως λειτουργεί ο μηχανισμός?
Πιστεύω οτι αποδίδουμε εσφαλμένες ερμηνείες ( αυτές δηλ που μας βολεύουν) στα διάφορα ερεθίσματα.
Μια όμορφη στιγμή που βίωσα με τον σύντροφο, τον γονιό, τον φίλο, μερικά λεπτά κοντινότητας και επαφής με οδηγούν, με καθησυχάζουν οτι όλα πάνε καλά! Τι ψευδαίσθηση και τούτη.
Επικεντρώνομαι επιλεκτικά στο πριεχόμενο στιγμών και δεν στέκομαι, δεν βλέπω, τη διαδικασία της σχέσης....

Τι είδους κόλλα μας δένει?
Πόσο δίνει ο ένας και πόσο ο άλλος? ( Εννοώ εδώ, οτι το να εξασφαλίζω τις παραπάνω, βολικές για την εθελοτυφλία μου στιγμές, ειναι στο χέρι μου, πραγμα επικίνδυνο. Φροντίζω καθε φορά να δημιουργώ τις συνθήκες τους, να καλύπτω υπέρμετρες αποστάσεις του χάσματος και αρα να τρεφω την αίσθηση οτι η σχέση παει καλα)
Ποιες αναγκες και σε ποιο βαθμό καλύπτει ο καθένας?
Πως ποτι ΖΟΥΜΕ τη σχεση μας?

Αλλιως σε δένει το κοινό βίωμα, οι δύσκολες ώρες που περάσατε μαζί, ο χρόνος και ο τρόπος που η σχέση δοκιμάστηκε μέσα του
κι αλλιώς
το μέγεθος της επικοινωνίας και της επαφής, οι γεμάτες νόημα και ουσία στιγμές.
Το ένα κινείται στο επίπεδο της διαδικασίας του δεσμού, ενω το άλλο σε εκείνο του περιεχομένου του δεσμού.
Το ένα παρέχει πληροφορίες για την ανθεκτικότητα του δεσμού,
ενω το άλλο για το ιδιαίτερο χρώμα και την ποιότητά του.
Συνήθως τα μπλέκουμε αυτα τα δύο επίπεδα, όταν δεν εχουμε μαθει να βλεπουμε και να ακουμε, τι γίνεται....

Η εύρεση της αλήθειας του καθενός,
είναι πιστεύω μια στάση ζωής
που όταν πραγματώνεται νοηματοδοτεί και μορφοποιεί την ύπαρξη.
Σίγουρα όμως, δεν είναι ο εύκολος δρόμος....
Εχει πολλή ευθύνη μέσα της η αλήθεια.

...\"Μια όμορφη στιγμή που βίωσα με τον σύντροφο, τον γονιό, τον φίλο, μερικά λεπτά κοντινότητας και επαφής με οδηγούν, με καθησυχάζουν οτι όλα πάνε καλά! Τι ψευδαίσθηση και τούτη.
Επικεντρώνομαι επιλεκτικά στο πριεχόμενο στιγμών και δεν στέκομαι, δεν βλέπω, τη διαδικασία της σχέσης....\"

Η πραγματικότητα μου μέχρι πρόσφατα... Φοβερό. Ανατρίχιασα όταν το διάβασα...

Κι αυτό που πάντα απέφευγα ήταν αυτό το σφίξιμο κάπου βαθιά μου που μου έλεγε ότι δεν πάνε όλα καλά. Πρόσεχε... Είναι σαν να είσαι πάνω στο σύννεφο σου, να ακούς τις βροντές και να λες στον εαυτό σου για να τον πείσεις ότι είναι απλά κροτίδες και όχι η καταιγίδα που βρίσκεται γύρω σου... Σαν παιδάκι...

Ακόμα και τώρα που βρίσκομαι μέσα στην καταιγίδα και βρέχομαι, πολλές φορές προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν μου συμβαίνει αυτό το πράγμα... Αντιστέκομαι στην αλλαγή που νιώθω να έρχεται... Και τότε απλά προσπαθώ να χαλαρώσω την αντίσταση και να καθησυχάσω τον εαυτό μου. \"Μην ανησυχείς γλυκιά μου. Μπόρα είναι και θα περάσει κι αυτή... Κι όλα μετά θα είναι διαφορετικά και πολύ καλύτερα από πριν...\"

[Sofia]

Originally posted by BALANCE


Ψευδαισθήσεις...

Η ζωή μου είναι γεμάτη από τέτοιες. Η πραγματικότητα πονούσε πολύ βλέπεις...

Και τώρα πονάει ακόμα περισσότερο γιατί οι ψευδαισθήσεις κατέρευσαν...

Τι στο καλό. Εδώ περάσαμε τόσα και τόσα... Εδώ θα κολλήσουμε;
:)

χαχα, μα αμα δεν κολλησουμε εδω...που θα κολλησουμε?ειναι ενα critical point!

καλο ξεκολλημα! η αισθηση της αποκολλησης ειναι ανεπαναληπτη