Απογοήτευση και θυμός...

[Sofia]

νομιζω πώς η λογικη κ το συναισθημα μπορει να αλληλοσυμπληρώνονται....κ πώς την λογικη την νιωθεις αν σου κολλαει ή οχι.κατι λογικο για μενα για σενα μπορει να ναι παραλογο.........

[stella78]

balance...το ότι το συναισθημα σε οδηγεί σε διαφορετικό μονοπάτι δεν σημαίνει ότι δεν είναι αλήθεια τα γεγονότα...κάποιο λόγο εχει που διαφοροποιείται...

[BALANCE]

Αλλο όμως να θεωρώ ότι η δική σου λογική είναι παράλογη και τελεία και άλλο να θεωρώ και πάλι ότι η λογική σου είναι παράλογη και να τρελαίνομαι από θυμό...

Εκεί κάτι υπάρχει που μάλλον θέλει ψάξιμο...

[BALANCE]

Η να αναγνωρίζω ότι αυτά που πιστεύεις είναι απολύτως σωστά και λογικά και παρόλ\' αυτά να είμαι τρελά θυμωμένη μαζί σου...

[stella78]

ο θυμός καλή μου είναι συναίσθημα...το σωστό και λάθος είναι λογική...μην τα μπερδεύεις, σόρυ που επεμβαίνω :)...

[BALANCE]

:)

Αν φτάσω στο σημείο να μην καταλαβαίνω τη διαφορά, έχω ξεφύγει εντελώς!!!

Αυτό που εννοούσα ήταν ότι πχ μου λες ότι η μπάλα (πως το σκέφτηκα αυτό;) είναι στρογγυλή και χρησιμοποιείται για να παίξεις ποδόσφαιρο, εγώ σου λέω ότι ναι δίκιο έχεις αλλά μπορείς να παίξεις και μπάσκετ και να θυμώνω μαζί σου γιατί συνεχίζεις να επιμένεις στο ότι είναι για το ποδόσφαιρο χωρίς να συμφωνείς φωναχτά για το ότι είναι και για το καταραμένο μπάσκετ ή και για το τέννις ή και για εγώ δεν ξέρω τι!!!!

Πάει... Ξέφυγα μάλλον!

Με έχουν πιάσει τα γέλια... Φοβερό παράδειγμα...

[Sofia]

Originally posted by BALANCE
Αλλο όμως να θεωρώ ότι η δική σου λογική είναι παράλογη και τελεία και άλλο να θεωρώ και πάλι ότι η λογική σου είναι παράλογη και να τρελαίνομαι από θυμό...

Εκεί κάτι υπάρχει που μάλλον θέλει ψάξιμο...

τρελενεσαι απο θυμο με τον άλλο ή με σενα την ιδια?

[stella78]

oxi!!!!μην τρελαίνεσαι...ειναι θετικό το ότι τα μπερδεύεις...σημαίνει ότι ψάχνεις την ισορροπία ανάμεσα στα δύο...συμφωνω απόλυτα με την Σοφία...ψεξε με ποιόν είσαι θυμωμένη...εγω στεκομαι σε αυτό το \"να συμφωνησει φωναχτα\" πως είναι και για το μπασκετ..λεει πολλά balance...και γυρίζει νομίζω στο αρχικό σου ποστ...:)

[olorou]

Η κουβέντα σας ήταν η βελόνα που έσπασε μια πελώρια φούσκα μέσα μου.
Σας ευχαριστώ από καρδιάς.

Τώρα πάω να βρίσω…

[mstrouf]

δεν θέλω να συμπληρώσω ή να πώ κάτι για όλα τα παραπάνω, μόνο ότι BALANCE νιώθω απόλυτα τα όσα γράφεις κ με τις απαντήσεις των υπόλοιπων παιδίων με πήρε μια συγκίνηση με όλα αυτά. ακόμα θέλω να συμπληρώσω στο ποστ μου, οτι καιρό είχα να διαβάσω κάτι που να είναι αληθινό κ να με αγγίξει, γιατί τελευταία έχουν ξεφύγει τα πράγματα κ με έχει στεναχωρήσει πολύ. συνεχίστε να εκφράζεστε όπως αισθάνεστε, παρατηρώ μέσα μου ότι έχω ανάγκη κ μου έχει λείψει η επικοινωνία που είχα εδώ μέσα.
Καλημέρα κ ας η πραγματικότητα είναι σκληρή κ ας μας στελνει βαθιά μέσα μας να ανακαλύπτουμε ολοένα κ καινούρια πράγματα για τους εαυτούς μας.

[weird]

Αλλάζω,
Δεν σημαίνει ότι εγκαταλείπω κάθετί παλιό,
Αλλα ότι διαφοροποιούμαι από το παλιό.
Για να με καθησυχάσω, χρησιμοποίησα τις εξής σκέψεις, τις οποίες βρήκα πολύ αληθινές: ο πυρήνας σου μένει αναλλοίωτος.
Αυτά που σε κάνουν να γελάς, κι όσα σου φέρνουν κλάμα.
Αυτά που σε πληρώνουν, οι εμπειρίες και τα βιώματα, οι γκριμάτσες, το χιούμορ σου,
Η ματιά σου πάνω στα πράγματα.
Υπάρχει ενας πυρήνας μέσα σου, που τίποτα δεν μπορεί να τον ακουμπήσει.
Ο πυρήνας αυτός πάντα έλαμπε μέσα από χαραμάδες και κατά καιρούς ερχόσουν σε επαφή μαζί του.
Απλά τώρα ισως το κάνεις λίγο πιο συνειδητά…
Καλη μου, κι εγω είναι σαν να διαβαζω εμένα.
Εχω πολλά να πω πάνω στην λογική και το συναίσθημα.
Πάνω στο είναι και στο φαίνεσθαι…
Πραγματα, θέματα που με έχουν και εμενα απασχολήσει και με απασχολούν.
Ο καθένας σε αυτή τη ζωή, οφείλει να βρεί εκείνη την κατάλληλη εσωτερική στάση, που θα του επιτρέπει να ζει σε αρμονία με τις αντιθέσεις του μέσα αλλα και του έξω του.
Η εύρεση μιας τέτοιας στάσης,
Συνδέεται και με την ε π ί γ ν ω σ η της διαφοράς στην λειτουργία τη συναισθηματική και την εγκεφαλική-λογική.
Όταν δρω λογικά προγραμματίζω, θέτω μακριπρόθεσμα σχέδια και δημιουργώ σταθερές.
Η Ύπαρξη όμως έχει μέσα της ένα πλήθος ασταθών στοιχείων, είναι ρευστή.
Μέσα της παλεύουν το αιώνιο με το εφήμερο,
Το διαρκές με το στιγμιαίο.
η λογική με το συναίσθημα.
Η επιβίωση με το βίωμα.
Χτίζουμε ζωές, ρουτίνες, καριέρες. Κι έρχεται κάτι εφήμερο και τα χάνουμε γιατί δεν ξέρουμε πώς να το συνταιριάξουμε με τις λοιπές σταθερές μας.
Με την λογική υπολογίζεις, προγραμματίζεις.
Με την καρδιά αισθάνεσαι, αφήνεσαι, ζεις τη στιγμή.
Η κατάλληλη εσωτερική στάση προυποθέτει αυτογνωσία και ωριμοτητα (εμπειρία)
Ώστε να βρει ο καθεις την δική του αναλογία χρήσης της καρδιάς και της λογικής του.
Καπως ετσι, το νιωθω στη φαση που βρίσκομαι.

[weird]

Originally posted by BALANCE
Weird μου στο το είπα σε άλλο θέμα, θα σου το ξαναπώ.

Πραγματικά σε νιώθω σαν εμένα. Σε νιώθω σαν το άτομο που ήμουν και θέλω να γίνω. Αντιλαμβάνεσαι απόλυτα αυτό που θέλω να πω και δεν μπορώ να το εκφράσω. Φοβερό...

Και ξεκινώ.

Εγραψες \"επώδυνη η όραση όταν αποκτιέται\". Αυτό ακριβώς συμβαίνει. Αρχισα να βλέπω τις πτυχές των ανθρώπων γύρω μου που τόσα χρόνια επιμελώς αγνοούσα γιατί δεν ήθελα να δεχτώ ότι υπήρχαν. Μάλλον δεν τις αγνοούσα. Τις δικαιολογούσα θεωρώντας ότι είναι προσωρινές. Προτιμούσα να στέκομαι στα καλά τους σημεία αντί να λαμβάνω υπόψιν μου τις αδυναμίες τους γιατί αυτό θα με τρόμαζε....

Ανατρέπεται ο κόσμος που έχω δημιουργήσει. Αυτό δεν με κάνει να νιώθω μόνη τόσο. Αλλά με πονάει αφάνταστα. Τόσο έξω είχα πέσει όλα αυτά τα χρόνια;

Εγραψες για τους αμυντικούς μηχανισμούς μας. Εχεις δίκιο. Το πρόβλημα μου όμως όπως έχω ξαναπεί είναι ότι δεν ξέρω να κάνω την αλλαγή (ή ίσως φοβάμαι να κάνω την αλλαγή) από τη μία κι από την άλλη δεν μπορώ να ξανανέβω στο συννεφάκι μου. Επαψα να εθελοτυφλώ και ταυτόχρονα έχω πανικοβληθεί γιατί αυτό που είδα με έκανε να διαπιστώσω ότι η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική από αυτή που νόμιζα. Και ναι μεν αμύνομαι αλλά τελικά από τι αμύνομαι; Και τώρα είναι μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα...

Εχω δημιουργήσει όλα αυτά τα χρόνια μία τέλεια εικόνα. Εγινα αυτό που οι άλλοι ήθελαν να γίνω και παίζω όλους τους ρόλους (γι\' αυτό και είμαι εξαιρετικά προσαρμοστικός άνθρωπος! σωστός χαμαιλέων!) Μέσα όμως από όλους αυτούς τους ρόλους και λόγω της έλλειψης αυτοεκτίμησης και των εξαρτήσεων μου ξέχασα ποια είμαι. Στηριζόμουν σ\' αυτό που μου έλεγαν για να αυτοπροσδιοριστώ. Και δεν μπορώ να ξεφύγω ακόμα. Μάλλον ξεφεύγω αλλά δεν έχω κάτι να αντιτάξω σ\' αυτό που μου λένε. Κι αυτό είναι τραγικό...

Πχ. Ο σύντροφος μου πιστεύει ότι είμαι αφελής και δεν αντιλαμβάνομαι ότι η φίλη μου θέλει να μου κάνει κακό ή ότι μου φέρεται με τρόπο που δεν μου αξίζει. Εχει δίκιο βάσει λογικής και είναι άνθρωπος που λειτουργεί πολύ μ\' αυτή. Εγώ όμως του λέω ότι δεν είμαι γιατί δεν νιώθω αφελής αλλά αντιλαμβάνομαι (ή δικαιολογώ;;;) ότι έχει νεύρα αυτόν τον καιρό και γι\' αυτό φέρεται έτσι η φίλη. Και θυμώνω κιόλας μαζί του. Τον κατηγορώ (από μέσα μου βεβαίως!!!) ότι αυτός είναι μονόχνωτος και αντικοινωνικός και ότι θέλει να με διώξει από τη φίλη μου. Στη συνέχεια όμως σκέφτομαι καλύτερα αυτό που λέει και αναρωτιέμαι \"ρε συ, μήπως είσαι αφελής και αυτός είναι απ\' έξω και βλέπει κάτι που εσύ δεν βλέπεις;\" και βλέποντας τη δική του οπτική γωνία αντιλαμβάνομαι ότι έχει απόλυτο δίκιο σ\' αυτό που μου λέει για τις συγκεκριμένες συμπεριφορές της. Κι εκεί χάνω το μπούσουλα. Τελικά είμαι ή δεν είμαι αφελής;; Ενα όχι και τόσο χαρακτηριστικό παράδειγμα αλλά σαφέστατο δείγμα για το πως νιώθω... Η αντίληψη βλέπεις ότι οι άλλοι ξέρουν καλύτερα από μένα τι μου συμβαίνει...

Γράφεις \"Ειχα και έχω το \"εξαιρετικό\" χάρισμα, να μπορώ να διαισθανθώ το τι εχει αναγκη ο άλλος. Τόσο πολύ επηρεαζόμουν απο την εικόνα του αυτή που σταματούσα απλά να ΕΙΜΑΙ και άρχιζα να ΓΙΝΟΜΑΙ ένα ρολάκι. \" Αυτή ακριβώς η φράση αντικατοπτρίζει εμένα απόλυτα...

Η λύση είναι να ξαναφτιάξω τον κόσμο μου όπως λες...
Ναι, το θέλω σαν τρελή. Πως όμως; Με ποιες απλές πρακτικές που θα χρησιμοποιώ σαν μπούσουλα; Και στην τελική, ποιός είναι ο κόσμος μου;

Και το παιδί μέσα μου ουρλιάζει... \"Ας ξαναγίνουν τα πράγματα όπως ήταν πριν! Ας αλλάξουν οι άλλοι! Οχι εγώ!\"

Ναι, ειχες πεσει τόσο έξω…
Γιατι σε ενοχλεί αυτό?
Δεν εβλεπες και δεν ακουγες, για να προστατευσεις τον εαυλωτο εαυτό σου.
Τωρα, μεγαλωσες, δυναμωσες, κι ηρθε η ωρα να δεις καθαρα, για να αναλαβεις την ευθύνη του εαυτού σου μεσα σε όλα αυτά.
Είναι λογικό να φοβάσαι μπροστά στην αλλαγή.
Εχεις ψαξει μηπως υπήρχαν και πιο βαθια κινητρα για την διακοπή της θεραπείας?
Μηπως ηταν και ένας τρόπος αντιστασης στην αλλαγη?
Θα ηταν όλα πιο ομαλα, αν δεν διέκοπτες, τουλάχιστον σε αυτή την φάση.
Είναι μια κρίσιμη φάση αυτό το ενδιάμεσο που περιγράφεις.
Επαψα να εθελοτυφλώ, αλλα ακόμα, δεν εχω αποδεχτεί την πραγματικότητα που βλέπω και δεν ξέρω πως μπορώ να λειτουργήσω μέσα σε αυτήν, λες.
Είναι λογικό να θελεις να ξεφύγεις από το τι ησουν όταν εθελοτυφλούσες, αλλα να μην εχεις α κ ό μ α κάτι να αντιτάξεις, αφού τώρα κι εσυ ανακαλύπτεις κάποιες νέες πλευρές σου. Αυτές οι πλευρές θελουν να αναπτυχθούν πρώτα, για να μπορούν να στηρίξουν την πιο πάνω αντιπαραβολή.
Όταν εχεις μάθει να σε βλέπεις, μεσα από τα μάτια των άλλων, τρομάζεις όταν σε βλέπεις με τα δικά σου. Νιώθεις αόματος αν και βλέπεις. Νιώθεις το δικό σου βλέμμα να μην αρκεί…
Θα αυτοπροσδιοριστείς σιγά σιγά, θελει ΧΡΟΝΟ και καλυτερα πιστεύω, καθοδήγηση από τον θεραπευτή σου.
Γράφεις: Πχ. Ο σύντροφος μου πιστεύει ότι είμαι αφελής και δεν αντιλαμβάνομαι ότι η φίλη μου θέλει να μου κάνει κακό ή ότι μου φέρεται με τρόπο που δεν μου αξίζει. Εχει δίκιο βάσει λογικής και είναι άνθρωπος που λειτουργεί πολύ μ\' αυτή. Εγώ όμως του λέω ότι δεν είμαι γιατί δεν νιώθω αφελής αλλά αντιλαμβάνομαι (ή δικαιολογώ;;;) ότι έχει νεύρα αυτόν τον καιρό και γι\' αυτό φέρεται έτσι η φίλη. Και θυμώνω κιόλας μαζί του. Τον κατηγορώ (από μέσα μου βεβαίως!!!) ότι αυτός είναι μονόχνωτος και αντικοινωνικός και ότι θέλει να με διώξει από τη φίλη μου. Στη συνέχεια όμως σκέφτομαι καλύτερα αυτό που λέει και αναρωτιέμαι \"ρε συ, μήπως είσαι αφελής και αυτός είναι απ\' έξω και βλέπει κάτι που εσύ δεν βλέπεις;\" και βλέποντας τη δική του οπτική γωνία αντιλαμβάνομαι ότι έχει απόλυτο δίκιο σ\' αυτό που μου λέει για τις συγκεκριμένες συμπεριφορές της. Κι εκεί χάνω το μπούσουλα. Τελικά είμαι ή δεν είμαι αφελής;; Ενα όχι και τόσο χαρακτηριστικό παράδειγμα αλλά σαφέστατο δείγμα για το πως νιώθω... Η αντίληψη βλέπεις ότι οι άλλοι ξέρουν καλύτερα από μένα τι μου συμβαίνει...
ΑΜΦΙΒΑΛΛΩ. Το να θετει καποιος τον εαυτό του σε αμφιβολία απαιτεί δύναμη.
Συνήθως, οι άνθρωποι φορούν παρωπίδες, βαφτίζοντας την δική τους αντίληψη ως την αντικειμενικά σωστή, ΑΚΡΙΒΩΣ για να μην μπαινουν στην πιο πανω ταλαιπωρία αγαπητη μου, στην οποια μπηκες εσυ, εγώ και πολλοι αλλοι ανθρωποι που ζοριζουν το μυαλουδακι τους, που ψαχνονται.
Εχω απολυτο δικιο ή εχει απολυτο δικιο?
Χμμμ… η εννοια της ταμπελας σωστου – λαθους αλλα και το απολυτο, σε δυσκολευουν.
Δεν θα ταν καλυτερα να το δεις στην πιο ρεαλιστική του διασταση?
Κατά μια αποψη, και οι δυο εχετε ΣΧΕΤΙΚΟ δικιο. Απλα διαφέρει η αντίληψή σας.
Εσυ επιλέγεις να δικαιολογήσεις κατι που εκείνος δεν θα ανεχόταν ως ύπουλο. Τα όρια που θέτετε διαφέρουν. Εσυ δινεις ανεκτικά την πολυτελεια στην φίλη σου να σου φερθεί έτσι γιατι εχει την χ δικαιολογία ( πραγμα που θα ήθελες να κανει κι η φίλη σου για σενα, να σε δικαιολογλησει σε αντιστοιχη δικη σου συμπεριφορά). Εκείνος θεωρεί απαράδεκτη την συμπεριφορά, ότι κι αν κρύβεται από πίσω. Προχωρά ένα βήμα παρα περα με το να χαρακτηρίσει αφελή, αυτόν που δεν αντιδρά όπως ο ίδιος σε μια τέτοια συμπεριφορά.
Μου θυμιζεις τόσο πολύ εμενα…. Υπηρχαν εποχές που πνιγόμουν μέσα σε ανάλογα διλήμματα!! Η ουσία και το παράδοξο, όλων αυτών των διλημμάτων, ηταν το εξής. Ενώ συχνά ενιωθα αρκετα εξυπνη, διαισθητικη, αντιληπτικη, ικανη, ενιωθα ταυτόχρονα αφελής σε βαθμό ηλιθιότητας, όταν για παράδειγμα θεωρούσα ότι οι άλλοι εβλεπαν αυτό που θα έπρεπε και για μένα να είναι οφθαλμοφανές!!! Νομιζω, μπορεις να καταλάβεις τι εννοω.
Δεν ξέρω πως βγήκα από όλο αυτό, όυτε θελω να παινευτω οτι βγηκα οριστικά.
Παντως, η όραση του δικού μου δίκιου, της δικής μου αντίληψης, είναι πλεον τόσο καθαρή που δεν τιθεμαι υπο παρόμοια διλήμματα. Ξερω ότι θα τον κάνω με τον τρόπο μου, ο οποιος τρόπος μου έχει τα υπέρ και τα κατά του.
Βασικά ξερω ότι ο τρόπος μου θα με βγάλει εκει που είναι καλύτερα για μενα. Αυτό αρκει.
Επαψα να ασχολούμαι με των αλλων την αντίληψη που στην τελική δεν ηταν απαραίτητα λανθασμένη, αλλα εμενα, δεν μου ταιριάζει.
Βασικα, και το συνειδητοποιώ τωρα που σου γράφω, εχω βγει από τη διαδικασία της σύγκρισης.
Τις πρακτικες για τον δικό σου κόσμο, θα τις βρεις εσυ. Μονο τότε θα έχουν αξία πιστεύω.
Εξήγησε στο παιδί μέσα σου, ότι αν τα πράγματα γίνουν όπως πριν, θα εθελοτυφλείς, θα πονάς υπόγεια και θα αρρωστήσει πάλι η ψυχή σου…

[weird]

Originally posted by BALANCE
Μαρίνα μου ευχαριστώ για την απάντηση σου.

Θα ξεκινήσω από το τέλος. Αυτό που έπαθα με την ψυχοθεραπεία είναι ότι την ξεκίνησα πριν ένα περίπου χρόνο (είχα ξανακάνει και παλιότερα για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και συγκεκριμένα μιλάω για σωματική ψυχοθεραπεία με τη μορφή ψυχανάλυσης, ότι έκανα και τώρα) σε μία φάση ζωής που ήμουν έτοιμη να αποδεχτώ αλήθειες και συναισθήματα και αναγκάστηκα να τη σταματήσω πριν μερικούς μήνες λόγω οικονομικού.

Αυτό που \"έπαθα\" ήταν ότι ανακάλυψα από που προέρχονται συναισθήματα, τρόποι συμπεριφοράς, σκέψεις, ήρθα σε επαφή μαζί τους αλλά άνοιξα πάρα πολλά \"κουτάκια\" ταυτόχρονα και χάθηκα μέσα στο συναίσθημα. Οταν ξαφνικά, λίγο πριν αναγκαστώ να σταματήσω, άρχισα να χάνομαι (ξέρετε, εκείνο το συναίσθημα ότι βρίσκομαι σε ένα σκοτεινό τούνελ και κατρακυλώ στο μαύρο σκοτάδι χωρίς την παρουσία φωτός στο τέλος του) ζητούσα απεγνωσμένα από τον ψυχοθεραπευτή μου να μου δείξει τον τρόπο να ξεφύγω αλλά αυτός πίστευε ότι πρέπει να το βιώσω το συναίσθημα απόλυτα, να φτάσω στον πυρήνα του κι εκεί θα λυτρωθώ. Δυστυχώς, στη μορφή ψυχοθεραπείας που έκανα δεν υπήρχαν πρακτικές συμβουλές. Μόνο \"κάθαρση\"...

Το αποτέλεσμα λοιπόν ήταν αυτό που υποθέτεις και νιώθω κι εγώ. Κατάλαβα απίστευτα πράγματα για μένα αλλά δεν μπορώ να παγιώσω αυτή τη γνώση και να περάσω στη δράση. Τουλάχιστον όχι στο πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής μου, στις προσωπικές μου σχέσεις με τους ανθρώπους που αγαπώ. Σε άλλους τομείς είδα τεράστια διαφορά αλλά όχι εκεί που ήθελα. Ισως να έχω ακόμα μπολικο υλικό μέσα μου και πιστεύω ότι πάντα θα έχω και κάτι. Δεν θα \"καθαριστώ\" απόλυτα. Αλλά το συναίσθημα που μου έχει ενεργοποιηθεί δεν με βοηθά να δω ψύχραιμα ή με τη λογική αν θέλεις, το τι συμβαίνει πραγματικά με μένα και τους ανθρώπους της ζωής μου....

Το μόνο καλό πάντως ήταν ότι ανακάλυψα τους ρόλους που έπαιζα όλη μου τη ζωή. Και προσπάθησα ή ακόμα προσπαθώ να τους απαρνηθώ με πολύ καλά αποτελέσματα μέχρι τώρα. Απλά κάτι συμβαίνει ξαφνικά, κάποιο άσχημο γεγονός κι εκεί χάνομαι και νιώθω ότι ξαναγυρίζω στην αρχή. Κι εκεί αρχίζει ο πανικός και ξεχνάω τι έχω κάνει μέχρι σήμερα...

τα πισωγυρίσματα,
ειναι λογικό να σου συμβαίνουν. Κανεις δεν μπορεί να πετύχει να ολοκληρώσει μια δυσκολη δοκιμασία, χωρίς προπόνηση, με την πρώτη προσπάθεια.
Μην πανικοβάλλεσαι και δέξου, είναι απλά δύσκολο.
Μη φοβάσαι, δεν θα ξεχάσεις, όχι έτσι απλά.
Κι εγω πολλές φορές ΞΕΧΝΑΩ....
Ειναι ενα απιστευτο πραγμα που με εχει ταλαιπωρησει πολυ στην θεραπεία.
Ωρες ωρες, νιωθω τεραστια ευγνωμοσύνη που η θεραπεύτρια μου είναι ενα σταθερό σημείο που με βλέπει και μου θυμίζει και μόνο η όψη της, το τι εχω περάσει, τα βήματα που εχω κάνει.
Αν δεν την είχα σαν σταθερα, θα χανόμουν, όπως επιχειρησα πολλες φορες να κανω, αλλα η ίδια δεν με άφησε, λέγοντας μου πχ\" Ειναι σαν να αρνεισαι οτι εζησες αυτα που εχεις ζησει! Ομως, τα εχεις ζησει! Μην το ξεχνας\".
Η χιλιοπαιγμενη κασετα των φόβων, των προβολών, του παγιωμένου, επαιζε μεσα στο κεφάλι μου και τα θόλωνε όλα!! Κι εγω μπερδευόμουν. Ηταν σαν τα τόσα βηματα που ειχα κανει, απλα να μην υπήρξαν...
Γι αυτο σου προτεινα, να ξαναγυρίσεις στη θεραπέια.
Το καταλαβαίνω που φοβάσαι τη λήθη.
Κι εγω την τρεμω.
Ο εαυτός μου, ειχε μαθει απο νωρις να ξεχνά, να ξεχνά τα δίκια του, να ξεχνά τα \"χαστούκια\" που έτρωγε, ετσι, για να επιβιωνει \"ανέμελα\".


Απο την συνειδητοποίηση στην πράξη....
αυτό ειναι το δευτερο βήμα.
Μην ζητάς οδηγίες χρήσης της δικής σου πατούσας! Μονο εσυ ξερεις, πως πρεπει να βαδίσεις.
Επμιστευσου εσενα. ΚΑΝΕΝΑΣ αλλος, δεν εχει τον σωστό τρόπο. Γιατι δεν υπάρχει ΣΩΣΤΟΣ τρόπος.
Υπάρχει μόνο κατάλληλος και ακατάλληλος τρόπος.
Αφουγκράσου όσο θες τον εαυτό σου, για να δεις το κατάλληλο για εσενα.

[weird]

Originally posted by BALANCE
Στέλλα μου με προβλημάτισε η απάντηση σου αφού την ώρα που σου έγραφα ήμουν πολύ αυθόρμητη χωρίς να σκεφτώ τι σου απαντούσα. Εξ ου και η διαφορετική άποψη για τις ενοχές μου που δεν είχα σκεφτεί μέχρι αυτή τη στιγμή...

Δεν νομίζω τώρα που το σκέφτομαι ότι έβγαζα προς τα έξω κάτι που δεν ήμουν. Αλλά ξέρω ότι δεν έβγαζα προς τα έξω το πως ένιωθα σε σχέση με τα αρνητικά συναισθήματα μου. Κι ακόμα δυσκολεύομαι να το βγάλω προς τα έξω...

Πχ. όταν είμαι στη σχέση μου και ο σύντροφος μου με θυμώνει απίστευτα γιατί εγώ θεωρώ ότι με αυτά που λέει είναι επικριτικός και τραγικά παράλογος ως προς αυτό που πιστεύει, θέλω να το εκφράσω έτσι όπως το νιώθω εκείνη τη στιμή. Αντίθέτως, εγώ μέσα σε δευτερόλεπτα θα σκεφτώ ότι αν του το εκφράσω έτσι όπως το νιώθω, εκείνος θα θυμώσει, θα απογοητευτεί, θα νιώσει ότι δεν τον καταλαβαίνω και δεν του συμπαραστέκομαι και αποφασίζω να μην του πω τίποτα, ίσως και για να μην τον χάσω. Οπότε πες μου, αυτό δεν είναι κοροιδία; Δεν υποκρίνομαι; Και σε εκείνο το σημείο νιώθω ενοχές ως προς τον εαυτό μου γιατί δεν λειτουργώ παρορμητικά και νιώθω ενοχές ως προς το σύντροφο μου γιατί είμαι τρελή από θυμό μαζί του ενώ δεν θα έπρεπε...

Επίσης έχεις και δίκιο όσον αφορά στο κομμάτι του ότι αισθάνομαι ενοχές γιατί φοβάμαι ίσως να αποδεχτώ αυτό που ανακαλύπτω για μένα...

Απλά, σ\' αυτό το σημείο να σου πω ότι χαίρομαι πάρα πολύ που μπορώ να εκφράζω εδώ μέσα αυτό που νιώθω γιατί με αυτόν τον τρόπο και όση ώρα σας απαντώ, αντιλαμβάνομαι συναισθήματα και πράγματα για μένα που από μόνη μου δεν μπορούσα τόσες μέρες να συνειδητοποιήσω...

Ακομα και σε αυτό μου θυμίζεις, εμενα.
ΠΟλλες φορές ο αυθορμητισμός μου ισοπεδωνόταν απο καλά υπολογισμένες σταθμίσεις του μυαλού μου και ανάλογη ( μέσα σε δευτερόλεπτα) προσαρμογή της συμπεροφοράς μου ωστε να κυλήσει ομαλά το πράγμα!
Ηταν σαν η εσωτερική μου αντίδραση να εβγαινε φιλτραρισμένη προς τα εξω.
Ολο αυτό γινόταν ασυνείδητα και μηχανικά, αλλα υπήρχε μια υπόγεια ενοχή μέσα μου οτι είμαι δήθεν/διπρόσωπη , κι αυτό το καταλάβαινα απο το πόσο εύκολα αρπαζόμουν αν κάποιος εστω και για πλάκα υπονοούσε οτι δεν είμαι αληθινή ή αυθόρμητη.... ή οτι δρω βάσει σχεδίου.
.... Απο που εκκινούσε όλο αυτό?
Απο μια ψευδαίσθηση προστασίας του άλλου
Ηταν σαν να μην του ελεγα αυτό που οντως σκεφτόμουν γιατι μπορεί να τον έβλαπτε. !!!
Αργότερα κατάλαβα πως απλα φοβόμουν να βγαλω αυτούσιο τον εαυτό μου,
τον εβγαζα πρώτα σε εμενα και μετα,τροποποιημενο καταλληλα, στον άλλο.
Αυτό δεν γινόταν πάντα και σχεδον ποτε δεν το καταλάβαινα συνειδητά.
Μετα φυσικά,
συσσωρεύεται μεσα ο θυμός γιατί δεν τον εβγαλες, δεν το είπες, για να προστατεύσεις τον συντροφο.
Τελικά γκρινιάζεις για αλλους λόγους, ασχετους, μικροαφορμες και η σχεση βλαπτεται.
Επίσης θυμωνεις οταν δεν κανει κι εκεινος το ίδιο! Δεν σε \"φροντιζει\" με τον ιδιο τρόπο αλλα είναι τόσο σπαστικά ειλικρινης... τόσο \"αναισθητα\" ( κατ εσε, αφου πριν μιλησει θα επρεπε να σε σκεφτει πρωτα) επιπόλαιος.
Κι ομως, κατι μεσα σου σου λεει οτι ειναι αληθινος, και τότε,
τα βάζεις με εσενα.....

[weird]

Originally posted by BALANCE
Θεωρείς ότι η λογική και το συναίσθημα ταυτίζονται;

Τι εννοώ... Μπορεί με τη λογική να συνειδητοποιείς την αλήθεια των λέξεων και των γεγονότων αλλά το συναίσθημα να σε οδηγεί σε διαφορετικό μονοπάτι; Στο ότι δεν είναι αλήθεια;

Αυτά τα δύο πρέπει να ταυτίζονται;

Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητή εδώ...

Αλλο η νοητικη λογική
κι αλλο η συναισθηματική λογικη.
Η λογική οδηγεί σε συμπεράσματα
Το συναίσθημα σε νιώσιμο.
Ο δρόμος, θα πρεπει να διαλεχτεί με την σωστή αναλογία συμπεράσματος και νιωσίματος.
Η αναλογία εχει να κάνει με το τι ταιριαζει σε εσενα.
Η αληθεια, ειναι μια εννοια σχετική και μπορει να ειδωθεί απο πολλες μεριες.