Απογοήτευση και θυμός...

[Triella]

Originally posted by BALANCE

Triella μου σ\' ευχαριστώ πάρα πολύ για την απάντηση. Εχεις πάρα πολύ δίκιο σε ότι έγραψες. Το μόνο που ξέρω σίγουρα πια είναι πως αυτή είναι μία μεταβατική περίοδος στη ζωή μου. Οπως επίσης ξέρω μέσα μου ότι αν καταφέρω και ξεμπερδέψω το κουβάρι μέσα μου τώρα θα ελευθερωθώ....

Διαβάζω την απάντηση σου μέρες τώρα και δεν απάντησα γιατί προβληματίστηκα. Και συγκεκριμένα, παράλληλα με καλή φίλη και ψυχολόγο, συνειδητοποίησα ένα πράγμα που έγραψες κι εσύ...
\"Μηπως λοιπον τελικα δεν ημουν θυμωμενη μαζι τους αλλα με τον εαυτο μου που δεν μπορουσε να τους κατανοησει?\"

Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι αυτή την περίοδο λειτουργώ απόλυτα εγωιστικά. Θα μου πεις βεβαίως ότι αυτό είναι και το ζητούμενο κι αν σκεφτείς ότι έχω υπάρξει ένας άνθρωπος που έκανε πάντοτε τον εγωισμό του στην άκρη για χάρη των άλλων αυτό είναι και το καλύτερο σ\' αυτή τη φάση της ζωής μου. Ξαφνικά όμως βλέπω (πες το σαν έκλαμψη ένα πράγμα) ότι στέκομαι σ\' αυτούς, στις πράξεις τους, στον τρόπο λειτουργίας τους κλπ χωρίς να εμφανίζω τον εαυτό μου εκεί κάπου τριγύρω. Εγώ τους βλέπω έτσι. Και σαφώς είναι έτσι αλλιώς εγώ είμαι ψυχασθενής... Αλλά γιατί αυτό μου δημιουργεί εμένα τόσο αρνητικά συναισθήματα; Και τελικά μήπως τους κατηγορώ γιατί απλά εγώ δεν τους καταλαβαίνω ή δεν θέλω να τους δω έτσι όπως είναι και θυμώνω και απογοητεύομαι με μένα; Μήπως τελικά πρέπει να δω το θέμα από άλλη οπτική γωνία;

Κατηγορώ τους ανθρώπους γύρω μου γιατί έτσι αποφεύγω να κατηγορήσω τον εαυτό μου; Δεν είναι απίθανο. Αν σκεφτείς ότι υπήρξα ανέκαθεν ενοχικό άτομο και τα φορτωνόμουν εγώ όλα, τώρα ίσως αρνούμαι να μπω σ\' αυτή τη θέση και προτιμώ να κατηγορώ τους άλλους γύρω μου. Δεν είναι δίκαιο. Το ξέρω. Αλλά δεν μπορώ να το αποφύγω. Απλά αυτό που προσπαθώ καθημερινά πλέον είναι να εκτονώνω το θυμό μου όπου μπορώ και με οποιοδήποτε τρόπο και πιστεύω ότι πολύ σύντομα θα καθαρίσει το τοπίο και θα συνειδητοποιήσω τι συμβαίνει και να το αποδεχτώ.

Πάντως δεν ξέρω αν συγχωρώ τον εαυτό μου γι αυτόν τον βαθυ θυμό που νιώθω. Ξέρω όμως ότι τουλάχιστον σ\' αυτή τη φάση δέχομαι ότι είμαι εξαιρετικά θυμωμένη και απογοητευμένη. Κι αυτό νομίζω ότι είναι ένα πολύ καλό βήμα για την αυτογνωσία μου...

Να σαι καλά!

:)

Καλη μου γνωριζω ενα πραγμα το οποιο θα σε βοηθησει να το ξεπερασεις...συγχωρεσε τον εαυτο σου....αρχικα ζητα του ενα μεγαλο συγνωμη για τον τροπο που του φερθηκες αυτο τον καιρο...πρωτα πρεπει να συμφιλιωθεις με τον εαυτο σου για να μπορεσεις να δεις και τους αλλους φιλους και γονεις με αλλο ματι...
το γεγονος οτι παραδεχεσαι το θυμο σου ειναι πολυ σημαντικο....και ακομα πιο σημαντικο θα ειναι οταν κοιταχτεις στον καθρεφτη (δεν κανω πλακα...κυριολεκτικα μιλαω) και παραδεχτεις και στην Balance οτι εισαι θυμωμενη....μετα ζητα συγνωμη και επισης ζητα συγψωρεση απο εκεινη...θα σου φευγει σιγα σιγα ενα βαρος...

να ξερεις σιγουρα οτι ολα αυτα ερχονται και παρερχονται και πανω απο ολα ειναι απαραιτητα για να μπορεσουμε να διαβουμε το μονοπατι της αυτογνωσιας.

[weird]

Originally posted by BALANCE

Originally posted by weird
Ο μηχανισμός της αποφυγής της πραγματικότητας, της συσκότισης της αλήθειας, της εθελοτυφλίας και της εξιδανίκευσης είναι πολύπλοκος.
Κατα βάση, ξεκινάμε να πορευόμαστε \"κουφοί\" και \"τυφλοί\". Όταν η ασθένεια μας χτυπά την πόρτα, αυτό σημαίνει οτι δεν είδαμε και δεν ακούσαμε πολλά και κυρίως εμάς τους ίδιους και τις αλήθιες- ανάγκες μας. Μπορεί έτσι η ασθένεια να γίνει μια καλή αφορμή για να μάθουμε να βλέπουμε και να ακούμε.
Πως λειτουργεί ο μηχανισμός?
Πιστεύω οτι αποδίδουμε εσφαλμένες ερμηνείες ( αυτές δηλ που μας βολεύουν) στα διάφορα ερεθίσματα.
Μια όμορφη στιγμή που βίωσα με τον σύντροφο, τον γονιό, τον φίλο, μερικά λεπτά κοντινότητας και επαφής με οδηγούν, με καθησυχάζουν οτι όλα πάνε καλά! Τι ψευδαίσθηση και τούτη.
Επικεντρώνομαι επιλεκτικά στο πριεχόμενο στιγμών και δεν στέκομαι, δεν βλέπω, τη διαδικασία της σχέσης....

Τι είδους κόλλα μας δένει?
Πόσο δίνει ο ένας και πόσο ο άλλος? ( Εννοώ εδώ, οτι το να εξασφαλίζω τις παραπάνω, βολικές για την εθελοτυφλία μου στιγμές, ειναι στο χέρι μου, πραγμα επικίνδυνο. Φροντίζω καθε φορά να δημιουργώ τις συνθήκες τους, να καλύπτω υπέρμετρες αποστάσεις του χάσματος και αρα να τρεφω την αίσθηση οτι η σχέση παει καλα)
Ποιες αναγκες και σε ποιο βαθμό καλύπτει ο καθένας?
Πως ποτι ΖΟΥΜΕ τη σχεση μας?

Αλλιως σε δένει το κοινό βίωμα, οι δύσκολες ώρες που περάσατε μαζί, ο χρόνος και ο τρόπος που η σχέση δοκιμάστηκε μέσα του
κι αλλιώς
το μέγεθος της επικοινωνίας και της επαφής, οι γεμάτες νόημα και ουσία στιγμές.
Το ένα κινείται στο επίπεδο της διαδικασίας του δεσμού, ενω το άλλο σε εκείνο του περιεχομένου του δεσμού.
Το ένα παρέχει πληροφορίες για την ανθεκτικότητα του δεσμού,
ενω το άλλο για το ιδιαίτερο χρώμα και την ποιότητά του.
Συνήθως τα μπλέκουμε αυτα τα δύο επίπεδα, όταν δεν εχουμε μαθει να βλεπουμε και να ακουμε, τι γίνεται....

Η εύρεση της αλήθειας του καθενός,
είναι πιστεύω μια στάση ζωής
που όταν πραγματώνεται νοηματοδοτεί και μορφοποιεί την ύπαρξη.
Σίγουρα όμως, δεν είναι ο εύκολος δρόμος....
Εχει πολλή ευθύνη μέσα της η αλήθεια.

...\"Μια όμορφη στιγμή που βίωσα με τον σύντροφο, τον γονιό, τον φίλο, μερικά λεπτά κοντινότητας και επαφής με οδηγούν, με καθησυχάζουν οτι όλα πάνε καλά! Τι ψευδαίσθηση και τούτη.
Επικεντρώνομαι επιλεκτικά στο πριεχόμενο στιγμών και δεν στέκομαι, δεν βλέπω, τη διαδικασία της σχέσης....\"

Η πραγματικότητα μου μέχρι πρόσφατα... Φοβερό. Ανατρίχιασα όταν το διάβασα...

Κι αυτό που πάντα απέφευγα ήταν αυτό το σφίξιμο κάπου βαθιά μου που μου έλεγε ότι δεν πάνε όλα καλά. Πρόσεχε... Είναι σαν να είσαι πάνω στο σύννεφο σου, να ακούς τις βροντές και να λες στον εαυτό σου για να τον πείσεις ότι είναι απλά κροτίδες και όχι η καταιγίδα που βρίσκεται γύρω σου... Σαν παιδάκι...

Ακόμα και τώρα που βρίσκομαι μέσα στην καταιγίδα και βρέχομαι, πολλές φορές προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν μου συμβαίνει αυτό το πράγμα... Αντιστέκομαι στην αλλαγή που νιώθω να έρχεται... Και τότε απλά προσπαθώ να χαλαρώσω την αντίσταση και να καθησυχάσω τον εαυτό μου. \"Μην ανησυχείς γλυκιά μου. Μπόρα είναι και θα περάσει κι αυτή... Κι όλα μετά θα είναι διαφορετικά και πολύ καλύτερα από πριν...\"

Καλη μου κοπέλα,
βλεπω εναν ανθρωπο που εχει κανει και κανει μεγαλη δουλεια με τον εαυτό του....
και χαιρομαι να μας δίνεις δείγματα αυτής της δουλειάς.
Σταθηκα όμως σε δυο σημεία που με χαροποίησαν ακόμα περισσότερο.
Το ένα είναι οτι εχεις αντιληφθεί και ασθανθεί το σφίξιμο,
εχεις ερθει σε επαφη μαζί του και πλεον, δεν θα του είναι τόσο εύκολο να σε ξεγελά. Μα εισαι επισης σε επαφη και με τις αντιστάσεις σου μπροστά στην αλλαγή, πραγμα επισης σημαντικό.
Το άλλο που μου έκανε εντυπωση είναι οτι μιλάς γλυκά στον εαυτό σου και τον καθησυχάζεις!
Υπέροχο πραγμα.
Ξερεις ΠΟΣΟ καιρό μου πήρε να μπορέσω να μιλώ ευθεως σε εμενα, χωρις να διαμεσολαβω ακομα και μεσα στην σκεψη μου καποιον αλλο???
ΠΟλυ.
Το πιο απλο πραγμα και το πιο χρησιμο απο όλα πιστυευω,
ειναι να μιλούμε στον εαυτό μας,
και φυσικά να τον ακούμε.
Φιλάκια:)