Πως καταλαβαινεις οτι εχεις καταθλιψη?
ICPS banner

[ Όροι Χρήσης Forum - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ] [ Προστασία ανηλίκων ]

Results 1 to 9 of 9
  1. #1
    Junior Member
    Join Date
    Jun 2018
    Posts
    3

    Πως καταλαβαινεις οτι εχεις καταθλιψη?

    Ειμαι 20 χρονων και εχω χασει το ενδιαφερον μου για τα παντα. Παντα ημουν πολυ κοινωνικη, ειχα αρκετους φιλους, εβγαινα συνεχεια, τα πηγαινα σχετικα καλα με τα μαθηματα και γενικα περαν τα κλασικα προβληματα καθε εφηβου στο σπιτι δεν ειχα κατι το ιδιαιτερο να με απασχολει. Αρχες της τριτης λυκειους εκανα την πρωτη μ ολοκληρωμενη σχεση και αφου χωρισα ολα πηραν την κατω βολτα. Χωρισα περιπου τελη Μαρτιου και παρατησα πανελληνιες και γενικα τα παντα. Γραφτηκα σε μια ιδιωτικη σχολη για σπουδες ομως τον πρωτο χρονο ημουν σαν ζομπι, το πρωτο μηνα ημουν ενθουσιασμενη αλλα μετα δεν εβρισκα το νοημα να ασχοληθω. Ηρθε το δευτερο ετος και παλι ξεκινησα με ενθουσιασμο οτι αυτη την φορα θα τα καταφερω να τα παω καλα, θα ξεκινησω παλι το γυμναστηριο , θα γνωρισω παλι παρεες αλλα περασαν 2 μηνες και παλι τα παρατησα ολα. Ειναι καλοκαιρι τωρα, ξεπερασα τον προηγουμενο χωρισμο και ειμαι με εναν υπεροχο ανθρωπο σε σχεση εδω και 5 μηνες τον οποιον τον αγαπαω αλλα για καποιο λογο παλι δεν νιωθω καλα, νιωθω οτι δεν μπορω να δω μελλον μπροστα μ. Ειμαι μονιμος στεναχωρημενη, και αν υπαρχουν καποιες στιγμες ευτυχιες, δεν τις νιωθω παντα αληθινες, πανω που νομιζω οτι ειμαι καλα, πεφτει η ψυχολογια μ χωρις καποιο αιτιο ή καποιο συγκεκριμενο λογο. Δεν εχω καταθλιψη το ξερω αυτο αλλα γιατι ειμαι μονιμος στεναχωρημενη?? Δεν εχω περασει καποια τρομερη τραγωδια στην ζωη μ, δεν το δικαιολογω στον εαυτο μ να ειμαι σε μια τετοια κατασταση οταν δεν εχω κατι τοσο ασχημο απο πισω να το αιτιολογει. Δεν εχω περασει και τα καλυτερα χρονια αλλα υπαρχουν πολυ χειροτερα που τα δικα μ μπροστα τους ειναι τοσο μα τοσο ασημαντα. Εχω παει πολλες φορες σε ψυχολογους, αλλα μετα απο καποιες συνεδριες σταματαω γιατι δεν νιωθω καλα να τους μιλαω, ειναι φορες που νιωθω οτι δεν υπαρχει λογος να μιλησω γιατι δεν υπαρχει κατι σημαντικο να πω αλλα παλι δεν νιωθω καλα. Εχω μεγαλωσει σε μια οικογενεια οπου οι γονεις μ με λατρευουν και εμενα και τα αδερφια μ, βεβαια εχω φαει παρα πολυ ξυλο απο το πατερα μ και δεν μπορω να το ξεχασω αλλα δεν το θεωρω κατι σημαντικο, ποιο παιδι δεν εχει φαει εστω μια σφαλιαρα απο τους γονεις τ επειδη ηταν ατακτο? Βεβαια ηταν αυστηροι, κυριως ο πατερας μ, οταν εκανα κατι καλο δεν μ ελεγε ποτε μπραβο, αλλα οταν εκανα κατι που δεν του αρεσε ή ελεγα ψεματα για ενα μηνα δεν μπορουσα να βγω μπορει και παραπανω, αλλα ειναι κατι που οι περισσοτεροι εχουν ζησει, ετσι δεν ειναι? Μεγαλωσα ομως με πολλες ανασφαλειες, πραγμα που ολοι βιωνουν, στην δικη μ περιπτωση βεβαια ηταν σε πολυ μεγαλο βαθμο, πολλες φορες κοιτουσα τον εαυτο μ στον καθρεφτη και με εβριζα για το τροπο που ειμαι, ακομα κ για τον χαρακτηρα μ, κλασσικα της εφηβιας. Ειμαι ομως 20 χρονων και η γνωμη που εχω για τον εαυτο μ εχει πιασει πιο πατο απο ποτέ. Οταν ημουν γυμνασιο ειχα προσπαθησει να αυτοκτονησω επειδη ενιωθα οτι δεν ημουν αρκετα καλη, δυστυχως δεν τα καταφερα. Σκεφτομαι πολλες φορες τον θανατο, αλλα επιμενω οτι δεν εχω ζησει ΤΙΠΟΤΑ το σπουδαιο να με κανει να νιωθω τοσο ασχημα και δεν μπορω να καταλαβω γιατι δεν αλλαζει... Δεν εχω καταθλιψη απλα ειμαι πολυ στεναχωρημενη, που δεν ειμαι αρκετα καλη για τους γονεις μ, που ποτε δεν θα ειμαι αρκετα καλη για το αγορι μ, δεν θα ειμαι αρκετα καλη για τους φιλους μ , και πανω απ'ολα ποτε δεν ειμαι αρκετα καλη για τον εαυτο μ. Και ξερω οτι κανεις δεν ειναι τελειος αλλα δεν παυουν αυτες οι σκεψεις να υπαρχουν. Ειναι πολυ ανωριμο εκ μερους μ να εχω ολες αυτες τις σκεψεις στην ηλικια που ειμαι αλλα οσο χαζο και να ακουγεται, ειναι κατι που νιωθω και αν δεν κανω κατι να το αλλαξω προβλεπω να παραταω και σχολη και οτι αλλο εχω και πρεπει να το φτιαξω! Γιατι το χειροτερο απ'ολα ειναι οτι δεν θελω να αλλαξω τιποτα, 2 χρονια τωρα που νιωθω οτι ειμαι μονη μ, και εχω κανει ολους οσους ειχα διπλα μ περασ συνηθησα στην μοναξια μ και αρχισε να μαρεσει... Δεν ειναι κακο το να σαρεσει να εισαι μονος αλλα φοβαμαι οτι θα το μετανιωσω καποια στιγμη και θα ειναι πολυ αργα, φοβαμαι θα χασω καθε ανθρωπο που εχει μεινει διπλα μ αν δεν αλλαξω τον τροπο που νιωθω. Τι στο καλο παει λαθος με μενα? Νιωθω λες και κολλησα στο μυαλο μιας 14χρονης κοπελας και τα βλεπω ολα μαυρα απο το πουθενα.
    Last edited by JesK; 27-08-2018 at 21:10.

  2. #2
    Senior Member
    Join Date
    May 2013
    Location
    Sin City
    Posts
    2,406
    Μπορει να θεωρουμε οτι ειναι φυσιολογικη μια σφαλιαρα αλλα καθε γονιος που θα ηταν ενημερος για τις επιπτωσεις της στην αυτοεικονα κ αυτοεκτιμηση του παιδιου, αν ηθελε να λεγεται γονιος δεν θα το ξαναεκανε.

    Πιθανον απο το πως εχεις διαμορφωθει εχεις μια στρεβλη εικονα για τον εαυτο σου.
    Νιωθεις οτι δεν πληρεις τα κριτηρια των αλλων κ αυτο σε γεμιζει συναισθηματα ανεπαρκειας κ χαμηλης αυτοεκτιμησης κ σε κανει να απομονωνεσαι γιατι μεσα σου λες οτι δεν εισαι το τελειο ατομο για τους ρολους που καλεισαι να εκπληρωσεις.
    Αυτον της φιλης,της συντροφου,της μαθητριας,της αδερφης,του παιδιου.
    Οι αλλοι ισως δεν αποδεχτηκαν τον πραγματικο σου εαυτο κ στην προσπαθεια τους να σε βαλουν σε καλουπια σε εκαναν να αμφισβητεις εσενα κ να αμφιβαλεις συνεχως.

    Το αν εχεις καταθλιψη δεν μπορω να το διαγνωσω οπως κανεις εδω μεσα αλλα μπορω να δω την συγχηση που σου δημιουργηθηκε για τα συναισθηματα σου τα οποια ισως καποιοι δεν ελαβαν υποψην τους.

    Παντως το να σκεφτεται καποιος την αυτοκτονια δεν ειναι κ τοσο αθωο οσο νομιζεις.

  3. #3
    Senior Member
    Join Date
    Sep 2016
    Posts
    1,741
    έκατσα και διάβασα όλο το post που έκανες αναλυτικά.. και πραγματικά μπορεί να απαγορεύεται μέσα από ένα forum να κάνω διάγνωση... όμως δεν μπορείς να λες δεν έχω κατάθλιψη απλά είμαι πολύ στεναχωρημένη... έχεις μπερδέψει κάποια πράγματα... ακριβώς αυτό είναι η κατάθλιψη... η μπορεί να είναι η αρχή μιας κατάθλιψης.... το ότι αποφεύγεις να μιλήσεις με ψυχολόγο ακόμα και αυτό δείχνει συμτοματα κατάθλιψης... η τάσης αυτοκτονίας πάλι... και το ότι δεν έχεις ενδιαφέρον για τίποτα είναι συμτώματα κατάθλιψης... όσο το αφήνεις αυτό γίνετε χειρότερα... δοκίμασε να πας πάλι σε ψυχολόγο αλλα να βρείς ένα ψυχολόγο που θα μπορέσεις να δημιουργήσεις μια σχέση εμπιστοσύνης... άνοιξε την ψυχή σου και μιλα ανοιχτά... μην τα λες αυτά μέσα σε ένα forum.... αν πιστεύεις ότι μπορεί να σε βοηθήσει ο ψυχολόγος τότε πρέπει να πας χωρίς παρεξήγηση σε ένα ψυχίατρο/ψυχοθεραπευτή.. είναι ο μοναδικός που θα μπορέσει να σε βοηθήσει με φαρμακευτική αγωγή και ψυχοθεραπεία ταυτόχρονα ώστε να έχεις ξανά όρεξη για ζωή και να βγείς από αυτό όσο είναι νωρίς...!!


    πριν από όλα αυτά όμως να κανεις γενικές αίματος μήπως οφείλεται κάπου αλλου το πρόβλημα... και οπωσδήποτε έλεγχο του θυροειδή...!

    σου εύχομαι να είσαι όσο πιο σύντομα γίνετε καλά...!!

  4. #4
    Quote Originally Posted by JesK View Post
    ........ απλα ειμαι πολυ στεναχωρημενη, που δεν ειμαι αρκετα καλη για τους γονεις μ, που ποτε δεν θα ειμαι αρκετα καλη για το αγορι μ, δεν θα ειμαι αρκετα καλη για τους φιλους μ , και πανω απ'ολα ποτε δεν ειμαι αρκετα καλη για τον εαυτο μ. ......... Γιατι το χειροτερο απ'ολα ειναι οτι δεν θελω να αλλαξω τιποτα, 2 χρονια τωρα που νιωθω οτι ειμαι μονη μ, και εχω κανει ολους οσους ειχα διπλα μ περασ συνηθησα στην μοναξια μ και αρχισε να μαρεσει... Δεν ειναι κακο το να σαρεσει να εισαι μονος αλλα φοβαμαι οτι θα το μετανιωσω καποια στιγμη και θα ειναι πολυ αργα, φοβαμαι θα χασω καθε ανθρωπο που εχει μεινει διπλα μ αν δεν αλλαξω τον τροπο που νιωθω. Τι στο καλο παει λαθος με μενα?
    Ποια ανατροφοδότηση (feedback που λένε οι Άγγλοι) πήρες από τους γονείς, αγόρι, φίλο κλπ ότι δεν είσαι αρκετά καλή γι αυτούς? Κι αν η αιτία της στεναχώριας σου είναι αυτή - δλδ αναγνώρισες την αιτία του προβλήματος - τι κάνεις ή τι θα πρεπε να κάνεις για να σου φύγει η στεναχώρια? Κι έτσι να εστιαστείς σ' αυτά.

    Η τάση για μοναξιά είναι συνήθως παροδική. Συνήθως αφορά άτομα που ήδη έχουν κύκλο, φίλους κλπ κι άρα δεν είναι μόνοι και πολύ πιθανόν να ναι αποτέλεσμα κορεσμού, ρουτίνας η οποία δεν εμπλουτίζεται με νέα στοιχεία αλλά αποτελεί γενικά επανάληψη των ίδιων πραγμάτων κι έτσι έχασε το ενδιαφέρον της. Δεν λες πουθενά ότι δεν σε γεμίζουν, δεν θες τα άτομα αυτά. Το να επιδιώξεις μοναξιά σημαίνει απομάκρυνση, κι αν κάποτε μετανιώσεις (πολύ πιθανόν) τότε θα τρέχεις όλους αυτούς να τους βρεις και να ψάχνεις να ξαναφτιάξεις και ενδυναμώσεις τους δεσμούς μαζί τους.
    Συμφωνώ επίσης με την εισήγηση του Akis 1 να δεις το ενδεχόμενο να απευθυνθείς σε ψυχολόγο.
    γιάννης

  5. #5
    Senior Member
    Join Date
    Nov 2006
    Location
    Planet Love
    Posts
    23,537
    Quote Originally Posted by JesK View Post
    Ειμαι 20 χρονων και εχω χασει το ενδιαφερον μου για τα παντα. Παντα ημουν πολυ κοινωνικη, ειχα αρκετους φιλους, εβγαινα συνεχεια, τα πηγαινα σχετικα καλα με τα μαθηματα και γενικα περαν τα κλασικα προβληματα καθε εφηβου στο σπιτι δεν ειχα κατι το ιδιαιτερο να με απασχολει. Αρχες της τριτης λυκειους εκανα την πρωτη μ ολοκληρωμενη σχεση και αφου χωρισα ολα πηραν την κατω βολτα. Χωρισα περιπου τελη Μαρτιου και παρατησα πανελληνιες και γενικα τα παντα. Γραφτηκα σε μια ιδιωτικη σχολη για σπουδες ομως τον πρωτο χρονο ημουν σαν ζομπι, το πρωτο μηνα ημουν ενθουσιασμενη αλλα μετα δεν εβρισκα το νοημα να ασχοληθω. Ηρθε το δευτερο ετος και παλι ξεκινησα με ενθουσιασμο οτι αυτη την φορα θα τα καταφερω να τα παω καλα, θα ξεκινησω παλι το γυμναστηριο , θα γνωρισω παλι παρεες αλλα περασαν 2 μηνες και παλι τα παρατησα ολα. Ειναι καλοκαιρι τωρα, ξεπερασα τον προηγουμενο χωρισμο και ειμαι με εναν υπεροχο ανθρωπο σε σχεση εδω και 5 μηνες τον οποιον τον αγαπαω αλλα για καποιο λογο παλι δεν νιωθω καλα, νιωθω οτι δεν μπορω να δω μελλον μπροστα μ. Ειμαι μονιμος στεναχωρημενη, και αν υπαρχουν καποιες στιγμες ευτυχιες, δεν τις νιωθω παντα αληθινες, πανω που νομιζω οτι ειμαι καλα, πεφτει η ψυχολογια μ χωρις καποιο αιτιο ή καποιο συγκεκριμενο λογο. Δεν εχω καταθλιψη το ξερω αυτο αλλα γιατι ειμαι μονιμος στεναχωρημενη?? Δεν εχω περασει καποια τρομερη τραγωδια στην ζωη μ, δεν το δικαιολογω στον εαυτο μ να ειμαι σε μια τετοια κατασταση οταν δεν εχω κατι τοσο ασχημο απο πισω να το αιτιολογει. Δεν εχω περασει και τα καλυτερα χρονια αλλα υπαρχουν πολυ χειροτερα που τα δικα μ μπροστα τους ειναι τοσο μα τοσο ασημαντα. Εχω παει πολλες φορες σε ψυχολογους, αλλα μετα απο καποιες συνεδριες σταματαω γιατι δεν νιωθω καλα να τους μιλαω, ειναι φορες που νιωθω οτι δεν υπαρχει λογος να μιλησω γιατι δεν υπαρχει κατι σημαντικο να πω αλλα παλι δεν νιωθω καλα. Εχω μεγαλωσει σε μια οικογενεια οπου οι γονεις μ με λατρευουν και εμενα και τα αδερφια μ, βεβαια εχω φαει παρα πολυ ξυλο απο το πατερα μ και δεν μπορω να το ξεχασω αλλα δεν το θεωρω κατι σημαντικο, ποιο παιδι δεν εχει φαει εστω μια σφαλιαρα απο τους γονεις τ επειδη ηταν ατακτο? Βεβαια ηταν αυστηροι, κυριως ο πατερας μ, οταν εκανα κατι καλο δεν μ ελεγε ποτε μπραβο, αλλα οταν εκανα κατι που δεν του αρεσε ή ελεγα ψεματα για ενα μηνα δεν μπορουσα να βγω μπορει και παραπανω, αλλα ειναι κατι που οι περισσοτεροι εχουν ζησει, ετσι δεν ειναι? Μεγαλωσα ομως με πολλες ανασφαλειες, πραγμα που ολοι βιωνουν, στην δικη μ περιπτωση βεβαια ηταν σε πολυ μεγαλο βαθμο, πολλες φορες κοιτουσα τον εαυτο μ στον καθρεφτη και με εβριζα για το τροπο που ειμαι, ακομα κ για τον χαρακτηρα μ, κλασσικα της εφηβιας. Ειμαι ομως 20 χρονων και η γνωμη που εχω για τον εαυτο μ εχει πιασει πιο πατο απο ποτέ. Οταν ημουν γυμνασιο ειχα προσπαθησει να αυτοκτονησω επειδη ενιωθα οτι δεν ημουν αρκετα καλη, δυστυχως δεν τα καταφερα. Σκεφτομαι πολλες φορες τον θανατο, αλλα επιμενω οτι δεν εχω ζησει ΤΙΠΟΤΑ το σπουδαιο να με κανει να νιωθω τοσο ασχημα και δεν μπορω να καταλαβω γιατι δεν αλλαζει... Δεν εχω καταθλιψη απλα ειμαι πολυ στεναχωρημενη, που δεν ειμαι αρκετα καλη για τους γονεις μ, που ποτε δεν θα ειμαι αρκετα καλη για το αγορι μ, δεν θα ειμαι αρκετα καλη για τους φιλους μ , και πανω απ'ολα ποτε δεν ειμαι αρκετα καλη για τον εαυτο μ. Και ξερω οτι κανεις δεν ειναι τελειος αλλα δεν παυουν αυτες οι σκεψεις να υπαρχουν. Ειναι πολυ ανωριμο εκ μερους μ να εχω ολες αυτες τις σκεψεις στην ηλικια που ειμαι αλλα οσο χαζο και να ακουγεται, ειναι κατι που νιωθω και αν δεν κανω κατι να το αλλαξω προβλεπω να παραταω και σχολη και οτι αλλο εχω και πρεπει να το φτιαξω! Γιατι το χειροτερο απ'ολα ειναι οτι δεν θελω να αλλαξω τιποτα, 2 χρονια τωρα που νιωθω οτι ειμαι μονη μ, και εχω κανει ολους οσους ειχα διπλα μ περασ συνηθησα στην μοναξια μ και αρχισε να μαρεσει... Δεν ειναι κακο το να σαρεσει να εισαι μονος αλλα φοβαμαι οτι θα το μετανιωσω καποια στιγμη και θα ειναι πολυ αργα, φοβαμαι θα χασω καθε ανθρωπο που εχει μεινει διπλα μ αν δεν αλλαξω τον τροπο που νιωθω. Τι στο καλο παει λαθος με μενα? Νιωθω λες και κολλησα στο μυαλο μιας 14χρονης κοπελας και τα βλεπω ολα μαυρα απο το πουθενα.
    καλημερα jess.
    εχεις πολυ μεγαλο μπερδεμα και δεν ξερεις ουτε τον λογο ουτε πως να το ξεμπερδεψεις.
    οταν ειμαστε ετσι, μονο ειδικος μπορει να βοηθησει..
    μπορει να βαριεσαι η να το βλεπεις ματαιο, αλλα εγω θα σε παρακαλουσα να συνεχισεις την προσπαθεια να βρεις εναν ψυχολογο που θα μπορεσεις να επικοινωνησεις και να μιλας μαζι του.

    ωστοσο θα σου πω λιγα πραγματα που σκεφτηκα εγω, διαβαζοντας σε.
    καταρχην δεν μπορεις να ξεμπλεξεις τπτ λογοκρινοντας τον εαυτο σου.
    πας να πεις τι νοιωθεις, τι φταιει κι αμεσως λες οτι αυτα που σκεφτεσαι και νοιωθεις ειναι σιγουρα ασημαντα γιατι ολοι εχουν ζησει ετσι και δεν επαθαν τπτ.
    πρωτα απ ολα δεν ειναι αληθεια. ΔΕΝ εζησαν ολοι "ετσι", δεν εφαγαν ολα τα παιδια ξυλο , τιμωρια κι απαξιωση, κι ακομα κι αυτα που εφαγαν δεν σημαινει οτι αντιδρουν με τον ιδιο τροπο.
    ναι, μπορει εσενα να σε επηρρεασε παρα πολυ η συμπεριφορα του πατερα σου, γιατι ετσι εισαι ΕΣΥ.
    δεν ειμαστε ολοι ιδιοι και δεν αντεχουμε τα ιδια χωρις να επηρεαζομαστε.
    και δεν ξερω τι αγαπη ειναι αυτη για την οποια εισαι σιγουρη μαλιστα, οταν εχει μαζι τοσο ξυλο και απαξιωση.
    θετεις σαν βεβαιοτητα οτι σε ΛΑΤΡΕΥΟΥΝ οι γονεις ενω σου φερθηκαν με τροπο που σου δημιουργουσε ανασφαλεια και σε τιμωρουσαν. αυτο ειναι ενα ακομα πραγμα που σου δημιουργει μπερδεματα.
    καποιος που σε μειωνει και σε δερνει δεν σε αγαπαει κι ας ειναι και γονιος σου.
    νοιωσε ελευθερη να κρινεις την συμπεριφορα του πατερα σου και να την αποριψεις.
    παντα πατερας σου θα ειναι, αυτο δεν αλλαζει. αλλαζει ομως οτι δεν σου αξιζε τετοια συμπεριφορα και οτι δεν φερονται ολοι οι πατεραδες ετσι, οπως λες...
    ΔΕΝ λεω οτι αυτο φταιει για τα προβληματα σου. λεω οτι πρεπει να απενοχοποιηθεις οταν σκεφτεσαι οτι σου εκανε κακο αυτη η συμπεριφορα.

    μετα,
    ξεκινας να εξιστορεις οτι κατι στραβωσε στην τριτη λυκειου μετα απο τον χωρισμο σου και πριν κλεισεις το σημειωμα, πετας την βομβα οτι στο γυμνασιο εκανες αποπειρα.
    ΠΡΟΦΑΝΩΣ και κατι δεν παει καλα απο πολυ νωρις εφοσον εκανες αποπειρα σε εκεινη τη ηλικια, και δεν φταιει ουτε ο χωρισμος , ουτε η τριτη λυκειου.
    δεν ειναι ουτε ανωριμο, ουτε χαζο, ουτε απο το πουθενα να νοιωθεις ασχημα, αλλα πρεπει να βρεις τι φταιει και τι πρεπει να κανεις.
    δεν χρειαζεται να ξεκινησεις βρισκοντας μονη σου την ορεξη να δραστηριοποιηθεις.
    ξεκινα με την ορεξη να ξεμπερδεψεις το κουβαρι σου.
    ΒΡΕΣ ΕΝΑΝ ΚΑΛΟ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΗ ΓΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ.

    υ.γ. δεν ειναι κακο να θελεις να εισαι μονος.
    αλλα αν πραγματικα ηθελες να εισαι μονη, θα ησουν χαρουμενη,.
    εφοσον εισαι στεναχωρημενη, δεν θες να εισαι μονη, μενεις μονη αναγκαστικα, επειδη δεν μπορεις να διαχειριστεις αυτο που συμβαινει.

  6. #6
    Senior Member
    Join Date
    Sep 2009
    Posts
    22,651
    Οτι οι αδερφεσ και μπετοβλακεσ που κυβερνανε σασ ειπαν οτι δεν ξεπερνιουνται σασ γαμησανε γτ εγω μπορει να ειμαι φτωχοσ αλλα τα ξεπερναω αλλα αμα λεει η αδερφη οτι δεν ξεπερνιουνται ανοιγουμε πολεμο να μη σασ τα πολυλογω μονο εγω και πεντε κοριτσια ειμαστε καλα εγω κι οι κορεσ μου οι υπολοιποι γαμηθηκατε δε φταιω τα παοκτσακια ξεραν οτι ξεπερνιεται το ειχα ξεπερασει απο το 2001 μεχρι το 2004 τρια χρονια θελει για να φυγει σοου σιμπλ με συμπληρωματα κ καφεδεσ
    Φιλικά ο φτωχόΜπίνες της διπλανής πόρτας :)))

  7. #7
    Senior Member
    Join Date
    Sep 2009
    Posts
    22,651
    Τον κυρηξαν ανεπιθυμητο στη β ελλαδα υποψην να ξερετε εσεισ οι κατωαυλακιωτεσ
    Φιλικά ο φτωχόΜπίνες της διπλανής πόρτας :)))

  8. #8
    Senior Member
    Join Date
    Sep 2009
    Posts
    22,651
    Φιλικά ο φτωχόΜπίνες της διπλανής πόρτας :)))

  9. #9
    Δεν μπορώ να διαγνώσω αν έχεις κατάθλιψη ή όχι γιατί δεν είμαι ειδικός και δεν θέλω να σου λέω βλακείες, αλλά σίγουρα οι σκέψεις και η απόπειρα αυτοκτονίας είναι πολύ ανησυχητικά πράγματα και όπως και οι προηγούμενοι θα σε συμβούλευα να βρεις κάποιον ψυχολόγο που να τον εμπιστεύεσαι και να νιώθεις άνετα μαζί του, ώστε να μπορέσεις να μιλήσεις για όσα νιώθεις χωρίς να σκέφτεσαι πώς αυτά που θα πεις είναι ασήμαντα για να μπορέσει να σε βοηθήσει.

    Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App

Similar Threads

  1. Πως λες σε κάποιον οτι έχεις κολλήσει ΣΜΝ??
    By mariannagk in forum Σχέσεις και Επικοινωνία
    Replies: 21
    Last Post: 26-11-2017, 19:59
  2. Εχεις U2U - Προσωπικό μύνημα
    By polinaki1983 in forum Παχυσαρκία
    Replies: 11
    Last Post: 16-04-2017, 23:33
  3. Οταν σκεφτεσαι και ζηλευεις οσα δεν εχεις
    By stefanos14587 in forum Κατάθλιψη - Δυσθυμία
    Replies: 35
    Last Post: 21-12-2012, 15:31
  4. Πως να δειχνεις οτι εχεις αυτοπεποιθηση και πως να την αποκτησεις
    By xrhstos in forum Ψυχολογική Υποστήριξη & Αυτοβοήθεια
    Replies: 21
    Last Post: 02-10-2012, 21:04
  5. Replies: 11
    Last Post: 28-12-2009, 10:57

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •