Η ιστορία μου ως τώρα
ICPS banner

[ Όροι Χρήσης Forum - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ] [ Προστασία ανηλίκων ]

Page 1 of 8 123 ... LastLast
Results 1 to 15 of 110
  1. #1
    Junior Member
    Join Date
    Oct 2007
    Posts
    23
    Δεν είσαι και ο μόνος φιλαράκι αν αυτό μπορεί να σου πεί κάτι .. Λίγο πάνω λίγο κάτω έτσι και εγώ χρόοονια τώρα , που θα πάει λέω ? .. και απαντώ μονολογόντας οπου το πάω εγώ θα πάει κι αυτό .. Γαμώτο είναι τόσο δύσκολα αλλά δεν βαριέσε .. Δύναμη θέλει και αυτή την έχουμε , τον τρόπο ψάχνουμε να βρούμε ... Το σίγουρο είναι πάντος ότι δεν σκοτώνει απλά τρομοκρατή .. και είναι καλό σε αυτό και η πλάκα είναι οτι τώρα τελευταία αρχισα να το πέρνω χαμπάρι και να παίζω μαζί του .. αισθάνομε οτι κάτι δεν παει καλά ; .. το δέχομε και το πέρνω απο το χεράκι να πάμε να παίξουμε , να μου δείξει για ακόμη μια φορά πόσο δυνατο είναι αλλα χάλια μαυρα συνέχια υποχωρή .. τόσα χρόνια .. συνέχεια ερχετε δυνατό , κανει τον καμπόσο δες ποιοσ είμαι εγώ μου λεει αλλα στο τέλος υποχωρή .. και εμείς ? τι κανουμε εμείς ? παράλογα το φοβόμαστε ακόμη αλλα ως πότε ?
    μην μασάς και πιάσε τον ταυρο απ΄ τα αρχ.. εξάλου μια ζωή έχουμε να ζήσουμε ας ειναι αυτή που μας ταιριάζει !!

  2. #2
    Senior Member
    Join Date
    Apr 2006
    Location
    athina
    Posts
    3,863
    Τωρα πια που δεν πανικοβαλεσαι βρε καλο μου...βρεσ μια κοπελα...ζητα απο καμια κοπελα να βγειτε...τσουκου τσουκου θα δεισ που με την τριφεροτητα ολα θα φτιαξουν...
    ...Η μονη μας υποχρεωση..... ειναι να σωσουμε τα ονειρα μας...


    ..ελπιδα ειναι η αισθηση που εχεισ οτι αυτο που νιωθεισ να σε βαραινει τωρα,δεν θα κρατησει για παντα....

    ..Μονο στα ηρεμα νερα καθρεφτιζεται κατι χωρις ν αλλαζει μορφη.
    Μονο σ ενα ηρεμο μυαλο υπαρχει η καθαρη αντιληψη του κοσμου...

  3. #3
    Senior Member
    Join Date
    Nov 2007
    Posts
    103
    Κάπου βαθιά εκεί μέσα στο μυαλό σου αν μεριάσεις τα σύννεφα του φόβου και της απαισιοδοξίας σου θα δεις ότι τα χάπια, ο γιατρός, οι γονείς κάνουν μέρος της δουλειάς. Τα υπόλοιπα τα καταφέρνεις μόνος σου. Διαβάζοντας το 1ο ποστ σου απογοητεύτηκα. Διαβάζοντας το 2ο είδα και σε σένα αυτό που καταλαβαίνει κάποιος με όποιον \'\'πανικοπληκτο\'\' μιλήσει. Η βελτίωση έρχεται αργά ή γρήγορα. Σπρώξε όμως κα λίγο την κατάσταση προς τα κει. Δύσκολο θα μου πεις μετά από τόσα χρόνια. Κ τα δύσκολα καλέ μου μέρος της ζωούλας μας είναι. Κ είναι το μεγαλύτερο μέρος της έτσι. Πάρε την απόφαση κ προχώρα. Αφού υπάρχουν κ άλλοι που μπόρεσαν, έστω κ ένας, μπορείς κ εσύ.

  4. #4
    Senior Member
    Join Date
    May 2007
    Posts
    703
    το ότι είσαι πολύ καλύτερα από παλιότερα είναι πολύ θετικό.
    επίσης πολύ θετικό είναι οτι έχεις έναν αξιόλογο θεραπευτή,όπως λες!
    ο στρατός και η γνώμη των συγγενών, προσπάθησε να μην σε αγχώνουν,γιατί το σημαντικότερο είναι να είσαι καλά και όχι να \"φαίνεσαι\" καλά στους τρίτους!(στον συγκεκριμενο τομέα βέβαια σε καταλαβαίνω απόλυτα γιατί και οι δικοί μου γονείς τρέμουν για την εντύπωση που δίνω στους γνωστούς τους-συγγενείς, και αυτό το άγχος μου το έχουν μεταφέρει).
    πιστεύω πως με αρκετή προσπάθεια και τη βοήθεια του γιατρού σου θα κατακτήσεις και άλλους στόχους και σιγα-σιγα θα κοινωνικοποιηθείς περισσότερο αρκεί να το θες!ήδη έχεις κάνει κάποια βήματα!ΜΠΟΡΕΙΣ να κάνεις πολλά περισσότερα!!!!

  5. #5
    Senior Member
    Join Date
    May 2007
    Posts
    703
    δεν είσαι ο μόνος!
    και γω είμαι τίγκα στο χάπι εδώ και πολλά χρόνια!
    όσο για το πόσα έχω δώσει σε γιατρούς,αν τα αθροίσω,ίσως και να χα πάρει οικόπεδο με αυτά τα χρήματα!:P

  6. #6
    Senior Member
    Join Date
    Dec 2006
    Posts
    1,416
    Προσπάθισε να μην σκέφτεσαι για τον στρατό και αγχώνεσαι περισσότερο.Εχεις 1,5 χρόνο ακόμα.Μπορεί να αλλάξουν τα πράγματα μέχρι τότε.Κοίτα τον εαυτό σου τώρα και για το στρατό θα αποφασίσεις όταν έρθει εκείνη η ώρα.

    Το τι θα πουν οι άλλοι παλιότερα με απασχολούσε πάρα πολύ.Τώρα πια δεν με απασχολεί και τόσο.Ή τουλάχιστον προσπαθώ να μην με απασχολεί,να μην σκέφτομαι τι μπορεί να λένε οι άλλοι για μένα.Γιατί ξέρω ότι αν μπω σ\'αυτήν τη διαδικασία γίνομαι χειρότερα και δεν έχω και πολλά περιθώρια να γίνω χειρότερα.Δεν μας φτάνει δηλαδή ο πόνος μας,έχουμε και τους συγγενείς και τους γνωστούς να ρωτάνε.

    Καλά,όσο αφορά τους ψυχολόγους-ψυχιάτρους κι εγώ ένα σωρό χρήματα τους έχω δώσει τόσα χρόνια που πηγαίνω.Η αλήθεια είναι ότι δεν ένιωσα ποτέ τύψεις απέναντι στους γονείς μου που πληρώνουν τόσα λεφτά.Ξέρω ότι τους χρειάζομαι τους γιατρούς,δεν μπορώ χωρίς αυτούς.

  7. #7
    Senior Member
    Join Date
    Jan 2008
    Posts
    676
    Winston man, αν και δε με αφορα στο εγγυς μελλον ο στρατος λογω αναβολης, σε 3-4 χρονακια ομως θα με απασχολει και μενα και μαλιστα αρχισα να το σκεφτομαι απο την πρωτη στιγμη που με επιασαν κρισεις. Θα συμφωνησω με τη Dalia οτι ΔΕΝ πρεπει να σε απασχολει τι λενε οι αλλοι για σενα, γιατι απλα ΔΕΝ εχουν ιδεα τι περνας. Πρωτα πρωτα σκεψου οτι η κατασταση που περνας δεν ειναι απλα στρατος, ειναι πιο δυσκολα κι απ τα Ο.Υ.Κ., κι ομως καταφερνεις να επιβιωνεις. Αρα το συμπερασμα ειναι οτι δεν εχεις να αποδειξεις τιποτα και σε κανεναν και να μην αγχωνεσαι. Σκεψου το οσο πιο χαλαρα μπορεις και ζυγισε τα μεσα στο μυαλο σου. Φαντασου πως θα εισαι ψυχολογικα αμα πας στρατο και επισης αμα δεν πας.
    Οπως ειπα, αφου δεν εχεις να αποδειξεις κατι, θα σταματησεις να σκεφτεσαι με γνωμονα τι θα πουν οι αλλοι και πως θα σε αντιμετωπιζουν και θα σκεφτεις μονο με γνωμονα εσενα. Ξερεις τι, καταστασεις εχουν δειξει οτι απο τα πιο αρνητικα πραγματα μπορει να προκυψουν και οι πιο θετικες καταστασεις.

    Ομως τωρα μου περασε απο το μυαλο οτι το να καθομαι και να φιλοσοφω και να δινω γενικολογες συμβουλες δεν ειναι οτι καλυτερο μπορω να κανω, γι αυτο και θα σου πω τι θα εκανα εγω-οπως αυθορμητα το σκεφτομαι τωρα- αν ηταν να παω σε 1,5 χρονο στρατο.Καταρχην δεν υπαρχει ΚΑΝΕΝΑΣ που να θελει να παει στρατο και να χασει ενα χρονο απο τη ζωη του.Το 95% οσων πηγαν συμφωνουν οτι ειναι χαμενος χρονος κι αν μπορουσαν να τον παρακαμψουν θα το καναν με τετοια λουφα που επικρατει.

    Φυσικα τα προβληματα φαινομενικα πολλα θα ηταν που θα με απασχολουσαν, τι θα πουν οι αλλοι για μενα, πως θα διαχειριστω τις κρισεις στο στρατο αναμεσα σε τοσα ατομα κτλ, κτλ., και θα εστιαζα σε οποιονδηποτε αλλο εκτος απο μενα. Καταρχην οπως ολοι μας εισαι νεος και για να εχουμε μια αρμονικη ζωη πρεπει να λυσουμε τα προβληματα μας. Για να τα λυσουμε πρεπει να τα εντοπισουμε και να τα αντιμετωπισουμε. Εχω παρατηρησει στον εαυτο μου πρωτα απο ολα και μετα στους αλλους οτι οταν εχω ενα απλο προβλημα και η λυση ειναι απλη, τοτε την εφαρμοζω. Οταν ομως το προβλημα ειναι μεγαλο και πολυδιαστατο τοτε εννοειται οτι η λυση ειναι πολυ πιο δυσκολη. Οταν λοιπον η λυση εχει αμφιβολα αποτελεσματα και περναει μεσα απο μια διαδικασια πονου και κουρασης ψυχοσωματικη, τοτε εφαρμοζουμε τον ευκολο δρομο και το καλυπτουμε ετσι ωστε να το αποδεχομαστε το προβλημα ως φυσιολογικο να υπαρχει, αρα στην ουσια δεν αποτελει πια προβλημα αλλα ειναι φυσιολογικο κομματι της ζωης μας. Αυτο οδηγει οπως παρατηρησα σε ενα γενικο αγχος για ολα τα πραματα και την αισθηση οτι δεν ξερουμε απο που προερχεται το αγχος, ή ακομα οτι δεν ξερουμε ποιο απο ολα μας το πρωτοπροκαλει.

    Να δωσω ενα παραδειγμα. Οταν πηγαινα σχολειο ειχα υπερβολικο αγχος για ολα, ειδικα στο γυμνασιο, αλλα και στο λυκειο. Λοιπον δεν ηξερα ακριβως τι ειναι αυτο που το προκαλουσε, ηταν τα μαθηματα, ηταν οι συμμαθητες μου, ηταν οτι δεν μου αρεσε το σχολειο? Η αληθεια ειναι οτι λιγο πολυ ολα προκαλουσαν λιγο αγχος, αλλα τελικα το πιο πολυ και η κυρια πηγη του ηταν η γνωμη των αλλων για μενα. Για να ειμαι κουλ, επρεπε υποτιθεται να τρωω πολλες αποβολες, να γραφω παντα μοναδα στα διαγωνισματα, να ειμαι επιθετικος και να ανηκω σε καμια συμμορια. Αυτο ηταν το προτυπο του κουλ τυπα. Δυστυχως οσο βρισκομουν στο λουκι με τα ιδια και τα ιδια ατομα το αγχος για το πως με βλεπουν οι αλλοι δεν εφευγε, καθως και το αγχος για ολα τα πραματα. Το προβλημα αρχισε να λυνεται οταν αρχισα να ανακαλυπτω τι πραγματικα ηθελα εγω, πως ηθελα να ντυνομαι, τι μουσικη να ακουω, αν ηθελα να ειμαι καλος μαθητης κτλ., κι οχι πως ηθελαν οι αλλοι να ειμαι. Απο τη στιγμη λοιπον που ανακαλυψα εστω και μερικως το τι θελω και αρχισα να το εφαρμοζω σταδιακα ενιωθα καλυτερα, μου εφευγε το αγχος και σιγουρα η αυτοπεποιθηση μου ηταν καλυτερη. Βεβαια το αγχος εξαφανιστηκε τελειως οταν τελειωσα το σχολειο και μοιραια δεν εβλεπα τα ιδια και τα ιδια ατομα. Το προβλημα ομως ειναι οτι οσο ειχα αγχος ΔΕΝ ηθελα να παραδεχτω την πηγη προελευσης του γιατι ηταν τοσο δυσκολο και για να την σταματησω επρεπε να ερθω σε συγκρουση με πολλα και πρωτα απο ολα το εαυτο μου. Ετσι ουσιαστικα καλυπτα το αγχος με το να αποδεχομαι την κατασταση γυρω μου σαν κατι το φυσιολογικοτατο και προσπαθοντας να γινω μερος της. Δηλαδη το καλυπτα με το να προσπαθω κι ας μην το ηθελα να γινω οπως με ηθελαν οι αλλοι για να θεωρουμαι ο μαγκας του σχολειου, κι ας μην γινομουν ποτε.

    Προσεξτε λοιπον ενα κυριο προβλημα και δυο διαφορετικες αντιμετωπισεις. Το προβλημα και οι αγχωδεις συνεπειες του ειναι ενα, το πως με βλεπουν οι αλλοι.
    Εαν εφαρμοσεις την αντιμετωπιση του στυλ ειναι φυσιολογικο να με απασχολει συνεχεια πως με βλεπουν οι αλλοι (αρα δεχεσαι σαν σωστο και λογικο το προβλημα), τοτε οι συνεπειες ειναι να κανεις συνεχεια οτι θελουν οι αλλοι για να εισαι αρεστος. Αυτο θα μετριασει μεν το αγχος σου γιατι θα ξερεις οτι οι αλλοι σε αποδεχονται και δεν σε κριτικαρουν τοσο πολυ, ομως μοιραια μπαινεις σε ενα φαυλο κυκλο να μην εισαι ο εαυτος σου και να εισαι οπως θελουν οι αλλοι να εισαι. Αρα το αγχος ουσιαστικα παραμενει αλλα σε λανθανουσα κατασταση, γιατι νομιζεις οτι λυθηκε το προβλημα αφου εισαι μεν αρεστος, αλλα εχεις το αγχος να διατηρησεις μια αρρωστημενη κατασταση του να μην εισαι ο εαυτος σου, αρα θα εχεις και παλι αγχος αφου δεν θα σαι ο εαυτος σου και μαλιστα δεν θα ξερεις απο που προερχεται αφου δε βρισκεις κατι λαθος στην αρχικη σου παραδοχη οτι πρεπει να ειμαι οπως με θελουν οι αλλοι, ή ισως και να το ξερεις αλλα να φοβασαι να το σκεφτεις. Και γιατι να φοβασαι να το σκεφτεις? Μα γιατι κανοντας το θα πρεπει να παραδεχτεις οτι κανεις λαθος στη σκεψη σου, και το να ξερεις οτι σε κατι κανεις λαθος θα πρεπει και να το διορθωσεις. Και για να το διορθωσεις θα πρεπει να βρεις μεγαλή δυναμη να ερθεις σε συγκρουση με τους αλλους, αρα θα πρεπει να περασεις απο μυρια κυματα και να καταναλωσεις πολυ ενεργεια για να το διορθωσεις. Ισως τωρα που το σκεφτομαι για αυτο πολλες φορες δεν παραδεχομαστε τα προβληματα μας, γιατι ο εγκεφαλος προσπαθει να λυσει ενα προβλημα με την μικροτερη καταναλωση ενεργειας. Οπως γινεται φανερο, η παθητικοτητα και η αποδοχη στην παραπανω κατασταση απαιτει λιγοτερη ενεργεια απο την ενεργεια που χρειαζεται στην εντοπιση και αντιμετωπιση του πραγματικου προβληματος.
    Εαν ομως εφαρμοσεις τη δευτερη αντιμετωπιση, δηλαδη να πεις οτι δεν δεχομαι οτι ειναι σωστο να ειμαι οπως θελουν οι αλλοι να ειμαι, τοτε αυτοματως λυνεται το προβλημα γιατι εισαι οπως θελεις εσυ να εισαι και δεν εχεις κανενα αγχος. Βεβαια αυτο ειναι πιο δυσκολο σαν αντιμετωπιση γιατι οπως ειπα και πριν για να το κανεις αυτο προυποθετει να ερθεις σε κοντρα με τους γυρω σου, καθως προυποθετει και αυστηρη και ωμη αυτοκριτικη του εαυτου σου.
    Αρα σαν τελικο συμπερασμα στο ιδιο προβλημα ειναι οτι η πρωτη αντιμετωπιση φερνει φαινομενικη και μονο λυση στο προβλημα και παραμενει λιγοτερο (φαινομενικα) αγχος το οποιο ειναι ομως ισοβιο. Η δευτερη αντιμετωπιση, σου φερνει πολυ αγχος (εξαιτιας της ενεργειας που καταναλωνεις στη λυση του προβληματος) το οποιο ομως ειναι προσωρινο και καταληγει να φυγει τελειως.

    Ολα αυτα τα ειπα γιατι πρωτα αν δεν εφαρμοσουμε την πραγματικη και ενδεχομενως πολυ δυσκολη λυση στα προβληματα μας δεν θα φυγει ποτε το αγχος, καθως και θα φοβομαστε οποιαδηποτε μελλοντικη κατασταση εξαιτιας του γενικευμενου αγχους που θα μας εχει καταβαλει.
    Φιλε winston man, αυτο που θα πω το λεω πρωτα στον εαυτο μου και μετα σε σενα. Μηπως το κυριο προβλημα δεν ειναι ο στρατος αλλα ειναι κατι στην ιδια μας τη ζωη που φοβομαστε να το αντιμετωπισουμε και αναποφευκτα κι ο στρατος μας αγχωνει?

    Ειπα στην αρχη οτι θα πω τι θα εκανα αν ημουν στη θεση σου. Θα ελεγα αρκετα μεχρι εδω, τωρα θα αντιμετωπισω τα πραγματικα προβληματα μου, και θα προσπαθουσα να κανω μια γυμνη αυτοκριτικη στον εαυτο μου για το τι ειναι αυτο που μου προκαλει το κυριο προβλημα στη ζωη μου, αρα και το αγχος. Αν το κανουμε αυτο μπορει να παραδεχτουμε πραγματα που θα μας τρομαξουν, αλλα η αληθεια παντα τρομαζει. Σε δευτερη φαση θα εκανα στρατηγικες αντιμετωπισης του πραγματικου προβληματος και οταν θα ημουν ετοιμος θα τις αντιμετωπιζα. Να ξερεις οτι οταν αντιμετωπιζεις τις πραγματικες αιτιες του αγχους τοτε φευγει κιολας. Θα αρχιζα εναν ανελεητο πολεμο με τα προβληματα μου και στο τελος του 1,5 χρονου αναλογα με το πως τα εχω παει θα αποφασιζα αν θα πηγαινα ή οχι. Πχ αν ειχα αντιμετωπισει με επιτυχια το αγχος και κατα συνεπεια με επιτυχια τις κρισεις, ισως να πηγαινα για να αποδειξω στον εαυτο μου και μονο και σε κανεναν αλλο οτι μπορω να καταφερω ακομα κι αυτο. Ισως ομως και να εκρινα οτι δεν χρειαζεται, ή να εκρινα οτι αφου ηδη απεδειξα στον εαυτο μου οτι ειμαι δυνατος, δεν χρειαζεται κι ο στρατος. Επομενως το καλυτερο που εχεις να κανεις ειναι να καταστρωσεις στρατηγικες αντιμετωπισης του τωρα και αναλογα πως θα τα εχεις παει σε 1,5 χρονο, αποφασιζεις αν θα πας στρατο ή οχι.

    Τι με εχει πιασει ρε γμτ και γραφω τοσα πολλα?

  8. #8
    Senior Member
    Join Date
    Jan 2008
    Posts
    676
    Καταρχην πρεπει να σκεφτεσαι οτι δεν υπαρχει αλυτο προβλημα. Το κακο που κανεις στον εαυτο σου ειναι οτι το βλεπεις αλυτο.
    Το ξερω οτι θα πω κοινοτυπα πραματα αλλα και μονο που φοβασαι μη σε ξαναπιασει δεν ειναι αρκετο για να σε πιασει? Το ιδιο κι εγω το σκεφτομαι συνεχεια και καποια συμπτωματα με πιανουν. Κοιτα απο τη στιγμη που παιρνεις τα φαρμακα δεν θα σε πιασει, παει και τελειωσε, αλλωστε αυτο το σκοπο εχουν τα φαρμακα. Εγω λεω να πας στη συναντηση. Να αρχισεις να κανεις πραγματα που φοβασαι και στο τελος να ψαξεις για δουλεια. Δηλαδη αφου εχεις αρχισει ηδη να σκεφτεσαι να κανεις βηματα προς τη θεραπεια, να τα κανεις σταδιακα, κι οχι μαζεμενα. Αν τα κανεις μαζεμενα και κατι δεν παει καλα τοτε θα απογοητευτεις πιθανον. Αν κι εχω προαισθημα οτι μια χαρα θα τα πας. Το κακο ειναι οτι καθε ενας μοιραια εξ ιδιων κρινει τα αλλοτρια. Γενικως αν ηξερα τι ατομο εισαι θα σου ελεγα αναλογα πραματα. Εχεις εντοπισει κατι στη ζωη σου που να θεωρεις σαν πρωταρχικη αιτια του αγχους, ακομα κι αν ειναι κατι που παραμενει χρονια, το οποιο συντηρει τις κρισεις, εκτος απο τον φοβο των ιδιων των κρισεων?

  9. #9
    Senior Member
    Join Date
    Jan 2008
    Posts
    676
    Ρε συ υπαρχει λυση στο καθε προβλημα. Το μυαλο σου ειναι πολυ δυνατο. Σ αυτο που πρεπει να στηριχτουμε ολοι νομιζω ειναι οτι αφου καποιοι εχουν καταφερει να ξεπερασουν τις κρισεις, μπορουμε ολοι. Παντως σχετικα με τις σκεψεις και τα αγχη που σε βασανιζουν και δε μπορεις να τα βγαλεις απο το μυαλο σου, αν θεωρησεις καποια στιγμη οτι πρεπει να τα γραψεις να σου πουμε τη γνωμη μας γραψτα ή στειλε pm, γιατι που ξερεις, μπορει να εχουμε περασει ή να περναμε απο το ιδιο λουκι σκεψεων και να μπορουμε να βγαλουμε καποια ακρη, οσο παραλογες και να φαινονται. Να εισαι δυνατος, εγω και μονο που γραφω εδω στο φορουμ νιωθω ψυχολογικα πολυ καλυτερα. Παντως να θυμασαι οτι δεν υπαρχουν αλυτα προβληματα, ουτε ανοητες σκεψεις. Υπαρχουν προβληματα και υπαρχουν και λυσεις. Μονο που οι λυσεις ισως να μην ειναι παντα τοσο προφανεις οσο φανταζομαστε.

  10. #10
    Senior Member
    Join Date
    May 2007
    Posts
    703
    winston καλημέρα
    η γνώμη μου είναι,αφού νοιώθεις καλύτερα,να αρχίσεις να κάνεις σιγά-σιγά μικρά βηματάκια(όπως το να πας σε αυτό meeting).θα διαπιστώσεις και μόνος σου οτι δεν είναι τπτ φοβερό και έτσι θα πάρεις δυνάμεις για να προχωρήσεις σε πιο μεγάλα βήματα(όπως η αναζήτηση δουλειάς).μην φοβάσαι την επέλευση κρίσης πανικού,εξάλλου έχει πολύ καιρό να εμφανιστεί.αλλά και αν εμφανιστεί(μπροστά σε κόσμο εννοώ) δεν ήρθε η συντελεια του κόσμου.βρίσκεις μια δικαιολογία ότι είσαι άρρωστος πχ. και παίρνεις μια άδεια.νομίζω ότι στη φάση που είσαι θα σου κάνει καλό να κάνεις βήματα,γιατί μένοντας στάσιμος ίσως μελαγχολείς περισσότερο και πέφτει το ηθικό σου,χώρια τη βαρεμάρα του να είσαι όλη μέρα μες στο σπίτι...
    όταν νοιώσεις έτοιμος προχώρα!!!

  11. #11
    Senior Member
    Join Date
    Jan 2008
    Posts
    676
    Να πας, αν και ειμαι βεβαιος οτι δε θα παθεις τιποτα, σκεψου οτι οτι κι αν συμβει εμεις εδω θα μαστε να σε στηριξουμε!

  12. #12
    Senior Member
    Join Date
    Jan 2008
    Posts
    676
    Αυτο με το Χιθ Λετζερ πολυ απλα δειχνει οτι ΔΕΝ υπαρχει ανθρωπος ΧΩΡΙΣ καποιο ψυχολογικης φυσεως προβλημα και κυριως χωρις αγχος. Μαλιστα ολους αυτους τους ηθοποιους, καθως και τους τραγουδιστες-ψωνια και τις τραγουδιστριες-ξεκωλα σας διαβεβαιωνω οτι ειναι τιγκα στις ουσιες και φαινομενικα μονο ειναι καλα (οταν ειναι στο γυαλι, αφου ειναι υπο την επηρεια). Χαρακτηριστικες ειναι οι περιπτωσεις τωρα τελευταια με μοντελα ή τραγουδιστες προτυπα που συνεληφθησαν για κατοχη ναρκωτικων.
    Νομιζετε οτι ειναι ευτυχισμενοι? Αυτοι στο τελος καταντουν οι πιο αποτυχημενοι, οντας πνιγμενοι απο την ματαιοδοξια τους. Και ολα αυτα τα βλεπουν οι απλοι καθημερινοι ανθρωποι και θελουν να τους μοιασουν, γιατι νομιζουν οτι τα προτυπα τους ειναι ευτυχισμενοι και ισορροπημενοι απο τη φαινομενικη επιτυχια τους και ετσι αγχωνονται περισσοτερο για να μοιασουν σε κατι αρρωστο.
    Ωχ! Αμα επεκταθω θα αρχισω να μιλαω και για συνομοσιες και θα καταντησω γραφικος. Σταματαω εδω!

    Τωρα εγω γενικα μιλουσα, ο Χιθ Λετζερ μπορει να ηταν και αξιολογος ηθοποιος. Οπως ειπες κι εσυ winston, αυτο δειχνει ποσο ευθραυστοι ειμαστε ολοι μας, τιποτα δεν ειναι δεδομενο και ξαφνικα μπορει να βρεθεις απο τα ψηλα στα χαμηλα.

    Οσο για την εμπειρια σου, με ανατριχιασες!! Προσεχε βρε παιδακι μου! Μην παμε και πριν την ωρα μας. Ειχα ακουσει για τετοια περιπτωση που ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ομως η καρδια του! Ειδες ομως και ποσο δυνατο οργανισμο εχεις? Θα μπορουσες να ειχες παθει το χειροτερο και με λιγοτερα χαπια και ομως αντεξες! Με κατι τετειες εμπειριες γινομαστε και πιο υπευθυνοι στον εαυτο μας, αυτο ειναι σιγουρο, αλλα και πιο δυνατοι. Εισαι δυνατος αρκει να το πιστεψεις! Πηγες τελικα στη συναντηση που ελεγες ή δεν εγινε ακομα?

  13. #13
    Senior Member
    Join Date
    May 2007
    Posts
    703
    εγώ-ούσα αυτοκαταστροφική-παρόλο που παίρνω πολλά φάρμακα πίνω που κ που αλλά μόνο μπίρες,καμιά φορά πίνω αρκετούτσικα...με βοηθάει πολύ το ποτό στο να χαλαρώσω και να διώξω -έστω για λίγο-το ανεξέλεγκτο άγχος μου.το ξέρω δεν πρέπει αλλά ώρες-ώρες δεν την παλεύω αλλιώς.επίσης ένα άλλο κακό που κάνω στον εαυτό μου είναι η μεγάλη κατανάλωση φραπέδων που μου προκαλούν τρέμουλο,άγχος και νεύρα...

    υγ.winston να πας στο meeting!!!!!

  14. #14
    Senior Member
    Join Date
    Dec 2006
    Posts
    1,416
    Μπράβο σου που έκανες αυτό το βήμα.Εύχομαι να σε πάρουν και να τα πας καλά!

  15. #15
    Senior Member
    Join Date
    May 2007
    Posts
    703
    μπράβο σου winston!!!!
    πολύ θετική η κίνησή σου!!!

Page 1 of 8 123 ... LastLast

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •