H ιστορία μου είναι το νικ μου

[PAnick]

Προφανώς γεννήθηκα αγχωμένη κι έτσι πορεύτηκα έως τώρα στη ζωή μου, φορώντας πάντα τη μάσκα της δύναμης για να καλύψω το φουσκωμένο ποτάμι ευαισθησίας που με κατακλύζει.

Πριν μερικά χρόνια, καταστάσεις προσωπικές και επαγγελματικές μ\' έφεραν στην καρέκλα της ψυχανάλυσης. Είχε ήδη αρχίσει το άγχος μου να σωματοποιείται και κάποιος παθολόγος μ\' ανοιχτό μυαλό με προέτρεψε να σταματήσω τις επισκέψεις μου στα εφημερεύοντα νοσοκομεία και ν\' αρχίσω τις επισκέψεις σε ψυχολόγο. Αυτό και έκανα.
Επί τρία χρόνια έπαιρνα ladose κι έκανα συνεδρίες σε συχνή βάση.
Με πρωτοβουλία δική μου, σταμάτησα κάποια στιγμή τις συνεδρίες, όχι ότι έννοιωθα μέσα μου έτοιμη, αλλά με είχαν στριμώξει οι επαγγελματικές υποχρεώσεις. Ίσως αυτό να ήταν και μιά δικαιολογία, γιατί εκ των υστέρων αποδείχθηκε ότι σταμάτησα την πιό λάθος στιγμή.

Το αυξανόμενο στρες στη δουλειά, με παράλληλη προσωπική απογοήτευση, ήρθαν κάποια στιγμή κι έδεσαν, στέλνοντάς με στο νοσοκομείο με υπέρταση πολύ υψηλή και αδικαιολόγητη για την ηλικία μου. Εννοείται ότι μπήκα σε διαδικασία ιατρικών εξετάσεων για να δει ο καρδιολόγος που επισκέφθηκα τις αιτίες των επανηλημένων υπερτασικών κρίσεων (εκ των υστέρων κι αυτός με παρέπεμψε σε νευρολόγο-ψυχίατρο), οι οποίες δεν έδειξαν τίποτα παθολογικό.
Από τη δουλειά μου παραιτήθηκα, μόνο η ιδέα ότι θα επέστρεφα σ\' εκείνο το περιβάλλον με φόβιζε. Πέρασε ένας χρόνος άγονος επαγγελματικά, όλες οι πόρτες ξαφνικά είχαν κλείσει, η απελπισία και η αίσθηση αποτυχίας είχαν γίνει ρούχο πάνω μου. Πολλές φορές έμενα κλεισμένη στο σπίτι κλαίγοντας με λυγμούς επί ώρες και σκίζοντας εφημερίδες με αγγελίες.
\'Οταν αποφάσισα να κάνω \"έκπτωση\" στις αναζητήσεις μου, πήγα σε μιά δουλειά τελείως άσχετη με το επάγγελμά μου, αλλά σε πολύ φιλικό περιβάλλον, χωρίς ευθύνες, με ελάχιστες όμως απολαβές.

Εκεί άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα συμπτώματα.... ταχυκαρδία, εφίδρωση, θολή όραση.Όταν έγιναν καθημερινό φαινόμενο, οποιαδήποτε ώρα της μέρας είτε στη δουλειά είτε στο σπίτι άρχισα να ανησυχώ. Ταχυκαρδία, αίσθηση πνιγμού, εφίδρωση, τρέμουλο άκρων και λάμψεις στα μάτια με θολή όραση ταυτόχρονα. Νόμιζα πως τυφλωνόμουνα, πως πάθαινα έμφραγμα, πως τρελλαινόμουν και σε λίγο θα πέθαινα. Φυσικά ξανάρχισαν οι άκαρπες εσπευσμένες επισκέψεις στα εφημερεύοντα νοσοκομεία. Στο τέλος είχα φτάσει στο σημείο να παρακαλάω να έχω κάτι οργανικό... δεν είχα, κι ο δέκατος ή εκατοστός
νευρολόγος-παθολόγος-καρδιολόγος με παρέπεμψε σε ψυχίατρο με διάγνωση: ΚΡΙΣΕΙΣ ΠΑΝΙΚΟΥ.
Όταν πληκτρολόγησα τις λέξεις στο google, και είδα τι σημαίνει από τη μία ταράχτηκα από την άλλη ανακουφίστηκα βλέποντας πόσοι άλλοι ζουν τα ίδια με μένα.

Ξαναπήγα στην παλιά μου γιατρό κι άρχισα άμεση θεραπεία.Xanax και Ζoloft συν εβδομαδιαίες συνεδρίες, στις οποίες πήγαινα συνοδευόμενη. Έβγαινα από το σπίτι μόνο για να πηγαίνω εκεί. Για ένα μήνα είχα χαθεί από παντού, ούτε στο τηλέφωνο δεν ήθελα να μιλάω, καθόμουν μόνη κι έλυνα σταυρόλεξα για να απασχολείται το μυαλό μου και να μην μετράω σφυγμούς... η ζέστη δε του καλοκαιριού με είχε αποτελειώσει. Οι κρίσεις συνεχίζονταν φυσικά, πότε την ώρα που ήμουν στο μπάνιο κι έβγαινα με τις σαπουνάδες, πότε την ώρα που κοιμόμουν και ξύπναγα αναστατωμένη, πότε όταν έβλεπα ένα έργο στην τηλεόραση.
Να συμπληρώσω πως δεν ήθελα να τρώω, και είχα μια απίστευτη απέχθεια προς τα γλυκά που μέχρι τότε τα λάτρευα.
Προσπαθούσα να μην ανησυχώ τον ηλικωμένο πατέρα μου, δεν καταλάβαινε κιόλας τι μου συμβαίνει, κι όποτε αγρίευαν τα πράγματα έπαιρνα τηλέφωνο ένα φίλο και του έλεγα: έχω κρίση πανικού, δεν μπορώ να σου μιλήσω, μίλα μου εσύ και λέγε ό,τι σου \'ρθει στο μυαλό μέχρι να μου περάσει.

\'Ετσι πέρασε ένας εφιαλτικός μήνας, κι όταν άρχισα να κάνω τα πρώτα μου δειλά βήματα προς τα έξω, στο περίπτερο, σε κοντινά φιλικά σπίτια, στην πλατεία... άρχισε το άλλο πρόβλημα: Διάρροιες. Εξετάσεις και πάλι, επώδυνες αυτή τη φορά εκτός απο οικονομικά αιματηρές. Για να μην μακρυγορώ, μετά από δύο μήνες σ\' αυτή την κατάσταση ανακαλύφθηκε η αιτία: με πείραζαν τα zoloft , μόλις τα έκοψα και τα αντικατέστησα με συμβουλή της γιατρού με ladose, τελείωσε και το πρόβλημα. Ήμουν και άτυχη, εκτός των άλλων μάλλον...
Τώρα, μετά από τρεις και κάτι μήνες θεραπεία, κι αρχίζοντας να ελαττώνω και τα xanax δεν μπορώ να πω ότι νοιώθω τέλεια ψυχολογικά, αλλά χαίρομαι που μπορώ όταν έρχονται απρόσκλητες κάποιες μικρές κρίσεις πανικού να ξέρω τι είναι και να προσπαθώ να τις ελέγχω.
Δεν ξέρω αν κάποια στιγμή, αντιμετωπίσω ξανά το ίδιο πρόβλημα σε τόσο έντονη μορφή,το απεύχομαι, αλλά είμαι σίγουρη πως θα συνεχίσω την ψυχανάλυση!!!

υ.γ. αν όπως λένε ουδεν κακόν αμιγές καλού, στην δική μου περίπτωση το καλό ήταν ότι έχασα κάποια περιττά, χμ και λίγο παραπάνω, κιλά

[ΖΗΝΑ]

ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΟΥ .....ΚΑΤΑΡΧΗΝ ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΡΙΣΕΙΣ ΠΑΝΙΚΟΥ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΙΛΗ ΜΟΥ .ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΩ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΩΣ .ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΤΗΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΗΣ ΜΕ ΕΧΕΙ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΕΙ .ΕΙΔΑ ΠΑΝΩ ΤΗΣ ΟΛΑ ΤΑ ΣΥΜΠΩΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΝΕΦΕΡΕΣ ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΕΣΥ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΩ ΤΗΝ ΦΙΛΗ ΜΟΥ .ΑΝ ΒΕΒΑΙΑ ΜΠΟΡΩ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΕΜΒΩ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΗΣ .ΜΕ ΤΙΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΜΑΣ ΤΗΣ ΠΡΟΤΕΙΝΑ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙ ΚΑΠΟΙΟΝ ΨΥΧΟΛΟΓΟ ΚΑΙ ΤΟ ΔΕΧΘΗΚΕ ,ΘΕΛΗΣΕ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΗ ΑΛΛΑ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ ,ΜΟΝΟ ΚΑΠΟΙΟΙ ΨΥΧΙΑΤΡΟΙ ΠΟΥ ΣΟΥ ΔΙΝΟΥΝ ΑΠΛΩΣ ΧΑΠΙΑ .....ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΜΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙΣ ΚΑΤΙ;

[PAnick]

Οι κρίσεις πανικού, όταν είναι σε έντονη μορφή, πιστεύω πως καλό είναι να αντιμετωπίζονται και φαρμακευτικά και με τη μορφή ψυχανάλυσης.
Σαν αρχή, θεωρώ πως πρέπει να πάει η φίλη σου σε ψυχίατρο, και μετά να κοιτάξει τι μπορεί να κάνει για ψυχοθεραπεία είτε ατομική είτε ομαδική.
Ας πάρει ακόμα-ακόμα κάποια βιβλία σχετικά να διαβάσει.
Και το κυριώτερο: μείνε δίπλα της, αυτή τη στιγμή δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ανάγκη σε έχει ακόμα κι αν δεν το δείχνει.

Ας μας πουν κι οι άλλοι τη γνώμη τους...

[ΖΗΝΑ]

ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΘΑ ΚΑΝΩ ,ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΠΑΝΤΑ ΔΙΠΛΑ ΤΗΣ ,ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ
ΚΑΙ ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΜΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ ΝΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΙΣ .ΕΧΕΙΣ ΑΡΚΕΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΦΟΒΗΘΕΙΣ ΝΑ ΤΗΝ ΒΓΑΛΕΙΣ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ
ΦΙΛΑΚΙΑ!!!!!!!!!

[LOGOPSYXOS]

Originally posted by PAnick
Προφανώς γεννήθηκα αγχωμένη κι έτσι πορεύτηκα έως τώρα στη ζωή μου, φορώντας πάντα τη μάσκα της δύναμης για να καλύψω το φουσκωμένο ποτάμι ευαισθησίας που με κατακλύζει.

Πριν μερικά χρόνια, καταστάσεις προσωπικές και επαγγελματικές μ\' έφεραν στην καρέκλα της ψυχανάλυσης. Είχε ήδη αρχίσει το άγχος μου να σωματοποιείται και κάποιος παθολόγος μ\' ανοιχτό μυαλό με προέτρεψε να σταματήσω τις επισκέψεις μου στα εφημερεύοντα νοσοκομεία και ν\' αρχίσω τις επισκέψεις σε ψυχολόγο. Αυτό και έκανα.
Επί τρία χρόνια έπαιρνα ladose κι έκανα συνεδρίες σε συχνή βάση.
Με πρωτοβουλία δική μου, σταμάτησα κάποια στιγμή τις συνεδρίες, όχι ότι έννοιωθα μέσα μου έτοιμη, αλλά με είχαν στριμώξει οι επαγγελματικές υποχρεώσεις. Ίσως αυτό να ήταν και μιά δικαιολογία, γιατί εκ των υστέρων αποδείχθηκε ότι σταμάτησα την πιό λάθος στιγμή.

Το αυξανόμενο στρες στη δουλειά, με παράλληλη προσωπική απογοήτευση, ήρθαν κάποια στιγμή κι έδεσαν, στέλνοντάς με στο νοσοκομείο με υπέρταση πολύ υψηλή και αδικαιολόγητη για την ηλικία μου. Εννοείται ότι μπήκα σε διαδικασία ιατρικών εξετάσεων για να δει ο καρδιολόγος που επισκέφθηκα τις αιτίες των επανηλημένων υπερτασικών κρίσεων (εκ των υστέρων κι αυτός με παρέπεμψε σε νευρολόγο-ψυχίατρο), οι οποίες δεν έδειξαν τίποτα παθολογικό.
Από τη δουλειά μου παραιτήθηκα, μόνο η ιδέα ότι θα επέστρεφα σ\' εκείνο το περιβάλλον με φόβιζε. Πέρασε ένας χρόνος άγονος επαγγελματικά, όλες οι πόρτες ξαφνικά είχαν κλείσει, η απελπισία και η αίσθηση αποτυχίας είχαν γίνει ρούχο πάνω μου. Πολλές φορές έμενα κλεισμένη στο σπίτι κλαίγοντας με λυγμούς επί ώρες και σκίζοντας εφημερίδες με αγγελίες.
\'Οταν αποφάσισα να κάνω \"έκπτωση\" στις αναζητήσεις μου, πήγα σε μιά δουλειά τελείως άσχετη με το επάγγελμά μου, αλλά σε πολύ φιλικό περιβάλλον, χωρίς ευθύνες, με ελάχιστες όμως απολαβές.

Εκεί άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα συμπτώματα.... ταχυκαρδία, εφίδρωση, θολή όραση.Όταν έγιναν καθημερινό φαινόμενο, οποιαδήποτε ώρα της μέρας είτε στη δουλειά είτε στο σπίτι άρχισα να ανησυχώ. Ταχυκαρδία, αίσθηση πνιγμού, εφίδρωση, τρέμουλο άκρων και λάμψεις στα μάτια με θολή όραση ταυτόχρονα. Νόμιζα πως τυφλωνόμουνα, πως πάθαινα έμφραγμα, πως τρελλαινόμουν και σε λίγο θα πέθαινα. Φυσικά ξανάρχισαν οι άκαρπες εσπευσμένες επισκέψεις στα εφημερεύοντα νοσοκομεία. Στο τέλος είχα φτάσει στο σημείο να παρακαλάω να έχω κάτι οργανικό... δεν είχα, κι ο δέκατος ή εκατοστός
νευρολόγος-παθολόγος-καρδιολόγος με παρέπεμψε σε ψυχίατρο με διάγνωση: ΚΡΙΣΕΙΣ ΠΑΝΙΚΟΥ.
Όταν πληκτρολόγησα τις λέξεις στο google, και είδα τι σημαίνει από τη μία ταράχτηκα από την άλλη ανακουφίστηκα βλέποντας πόσοι άλλοι ζουν τα ίδια με μένα.

Ξαναπήγα στην παλιά μου γιατρό κι άρχισα άμεση θεραπεία.Xanax και Ζoloft συν εβδομαδιαίες συνεδρίες, στις οποίες πήγαινα συνοδευόμενη. Έβγαινα από το σπίτι μόνο για να πηγαίνω εκεί. Για ένα μήνα είχα χαθεί από παντού, ούτε στο τηλέφωνο δεν ήθελα να μιλάω, καθόμουν μόνη κι έλυνα σταυρόλεξα για να απασχολείται το μυαλό μου και να μην μετράω σφυγμούς... η ζέστη δε του καλοκαιριού με είχε αποτελειώσει. Οι κρίσεις συνεχίζονταν φυσικά, πότε την ώρα που ήμουν στο μπάνιο κι έβγαινα με τις σαπουνάδες, πότε την ώρα που κοιμόμουν και ξύπναγα αναστατωμένη, πότε όταν έβλεπα ένα έργο στην τηλεόραση.
Να συμπληρώσω πως δεν ήθελα να τρώω, και είχα μια απίστευτη απέχθεια προς τα γλυκά που μέχρι τότε τα λάτρευα.
Προσπαθούσα να μην ανησυχώ τον ηλικωμένο πατέρα μου, δεν καταλάβαινε κιόλας τι μου συμβαίνει, κι όποτε αγρίευαν τα πράγματα έπαιρνα τηλέφωνο ένα φίλο και του έλεγα: έχω κρίση πανικού, δεν μπορώ να σου μιλήσω, μίλα μου εσύ και λέγε ό,τι σου \'ρθει στο μυαλό μέχρι να μου περάσει.

\'Ετσι πέρασε ένας εφιαλτικός μήνας, κι όταν άρχισα να κάνω τα πρώτα μου δειλά βήματα προς τα έξω, στο περίπτερο, σε κοντινά φιλικά σπίτια, στην πλατεία... άρχισε το άλλο πρόβλημα: Διάρροιες. Εξετάσεις και πάλι, επώδυνες αυτή τη φορά εκτός απο οικονομικά αιματηρές. Για να μην μακρυγορώ, μετά από δύο μήνες σ\' αυτή την κατάσταση ανακαλύφθηκε η αιτία: με πείραζαν τα zoloft , μόλις τα έκοψα και τα αντικατέστησα με συμβουλή της γιατρού με ladose, τελείωσε και το πρόβλημα. Ήμουν και άτυχη, εκτός των άλλων μάλλον...
Τώρα, μετά από τρεις και κάτι μήνες θεραπεία, κι αρχίζοντας να ελαττώνω και τα xanax δεν μπορώ να πω ότι νοιώθω τέλεια ψυχολογικά, αλλά χαίρομαι που μπορώ όταν έρχονται απρόσκλητες κάποιες μικρές κρίσεις πανικού να ξέρω τι είναι και να προσπαθώ να τις ελέγχω.
Δεν ξέρω αν κάποια στιγμή, αντιμετωπίσω ξανά το ίδιο πρόβλημα σε τόσο έντονη μορφή,το απεύχομαι, αλλά είμαι σίγουρη πως θα συνεχίσω την ψυχανάλυση!!!

υ.γ. αν όπως λένε ουδεν κακόν αμιγές καλού, στην δική μου περίπτωση το καλό ήταν ότι έχασα κάποια περιττά, χμ και λίγο παραπάνω, κιλά

Αγαπητή φίλη Panick.....η κατάσταση που περνάς δεν είναι ακριβώς η ασθένεια αλλά μάλλον το ηθικό δίδαγμα της ασθένειας.....για την ακρίβεια ασθενής δεν είναι η ψυχή σου αλλά οι οπτικές ενδεχομένως που έχεις σε κάποιες καταστάσεις (αυτές που σε πρωτοδήγησαν στον καναπέ του ψυχαναλυτή).Η ψυχή σου και το σώμα σου σε μια προσπάθεια να σε προφυλάξουν απο αυτές τις οπτικές ή να σε προειδοποιήσουν γι αυτές ...μπαίνουν στην διαδικασία του ψυχοσωματικού συνδρόμου.ʼν διάβασες το σχετικό θρέντ μου \" ΕΙΜΑΙ ΑΣΦΑΛΗΣ ΑΦΟΥ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΑΝΙΚΟΒΑΛΟΜΑΙ\" στο σημείο που αναφέρομαι στην απενεργοποίηση του συναγερμού μας που λέγεται πανικός....επισημαίνω οτι πρώτα οφείλουμε να τσεκάρουμε αν χρειάζομαστε πράγματι ενεργοποιημένο τον συναγερμό ...δηλαδή άν κινδυνεύει η ζωή μας.Ο μόνος πραγματικός κίνδυνος που πρέπει οπωσδήποτε κάτι να κάνουμε γι αυτόν ...είναι ο κίνδυνος εκείνος που απειλεί τη ζωή μας....όλοι οι άλλοι αντιμετωπίζονται με διάφορους τρόπους και σε καμμιά περίπτωση δεν χρειάζεται να μας πανικοβάλουν.

Στις περιγραφές λοιπόν της κατάστασης σου αναφέρεις...ότι όταν περνάς τις κρίσεις πανικού νομίζεις οτι θα πάθεις έμφραγμα ή θα πεθάνεις.Αυτό είναι και το πιο σπουδαίο μάθημα που σου δίνει η ύπαρξη σου....ναι το μόνο που πραγματικά αξίζει να σε πανικοβάλει είναι η έλευση του τέλους της ζωής...όλα τα άλλα είναι ασήμαντα μπροστά σε αυτό.Πιθανόν εσύ να έδινες την ίδια βαρύτητα και σε άλλες καταστάσεις...και ενδεχομένως κάποια γεγονότα που είχαν ένα μικρό ρίσκο ...για εσένα να παίρνουν διαστάσεις συντέλειας του κόσμου.Ο δάσκαλος που κρύβουμε μέσα μας...έρχεται λοιπόν σε εκείνη τη φάση και μας διδάσκει με βιωματικό τρόπο για ποιό και μόνο πράγμα αξίζει να ανησυχούμε τόσο πολύ...για την απώλεια της ζωής μας ...κι ο πανικός δεν είναι τίποτα άλλο απο μίμηση των στιγμών εκείνων που η ζωή μας βρίσκεται σε κίνδυνο (όπως λές νομίζεις οτι θα πεθάνεις).Ταυτόχρονα μας αποσπά και την προσοχή απο όλα εκείνα τα γεγονότα που τα δίναμε διαστάσεις ζωής και θανάτου...ενώ ήταν πολύ μα πολύ μικρότερης σημασίας.

Τα φάρμακα που δίνουν οι γιατροί προσπαθούν να ελατώσουν αυτά τα επεισόδια και να τα θέσουν υπο έλεγχο...και πραγματικά πετυχαίνουν πολλά.Ο ψυχαναλυτής θα πάρει το ψυχοσεξουαλικό σου σώμα ...θα το αναλύσει και θα προσπαθήσει να σε βοηθήσει στο να τακτοποιήσεις κάποια πράγματα μέσα σου.Ωστόσο δείκτης πραγματικής θεραπείας...θα είναι οι οπτικές μέσα απ τις οποίες αντιμετωπίζεις τα πράγματα που σε προβλημάτιζαν και σε οδήγησαν σε αυτήν την κατάσταση.Παρότι αυτές οι νέες οπτικές...μπορεί να είναι το τελικό αποτέλεσμα ενός θεραπευτικού σχήματος ( φαρμακοθεραπείας και ψυχοθεραπείας)....πιστεύω οτι σε επίπεδο φόρουμ θα μπορούσαμε να συζητάμε γι αυτές.Ίσως τελικά...αυτό να είναι και το μέγιστο που μπορεί να προσφέρει ένα φόρουμ....οπτικές άλλων ανθρώπων που θα μπορούσαμε (όποιες νομίζουμε οτι μας βολεύουν καλύτερα) να τις δοκιμάσουμε.Παίρνω λοιπόν ευκαιρία απ το δικό σου μήνυμα...και προτείνω ...σε κάποια φάση πέραν απ τα όποια συμπτώματα και πορεία της κατάστασης συζητούμε...να μιλήσουμε και για οπτικές που πιστεύουμε οτι μας οδήγησαν στην κατάσταση αυτή ή προηγήθηκαν της κατάστασης αυτής.Κι όταν λέω οπτικές εννοώ τρόπο που βλέπαμε κάποια πράγματα ...και πως αντιδρούσαμε.

[Black Rose]

και πολυ καλά θα κάνεις να συνεχίσεις την ψυχανάλυση. Στο πρώτο διάστημα της θεραπείας πότε είμαστε καλά ποτε λιγοτερο καλα και συχνά ξαναπέφτουμε στις μαυρες μας. Και το πέσιμο ειναι οδυνηρό γιατί χάνουμε την ελπίδα μας και γυρίζουμε πίσω.

Μην το θεωρεις και πολυ καλό που έχασες κιλά. Πέρασα και εγω στην ανορεξία και είχα και ένα επιπλέον πρόβλημα. Η ανορεξία καμιά φορά ακολουθεί τον πανικό και την κατάθλιψη όπως και η βουλιμία.

Εαν έχεις τον ψυχαναλυτη σου να σε στηρίζει στα δύσκολα θα περάσεις πιο εύκολα την στενωπό των πρώτων σταδίων και τα πάνω-κάτω..

Και μετά , όταν θα έχεις απαλλαγεις από τα σωματικά συμπτώματα θα σκύψεις βαθια μεσα σου , να βρεις τον πραγματικό σου εαυτό, την φωτεινή πλευρά της υπαρξής σου και τότε να περιμένεις πολλά θαύματα να συμβούν στη ζωή σου...