Υπαρξιακή Κατάθλιψη

[Leonardo]

Γεια σας! Για να μην μπω σε λεπτομερειες και σας κουρασω, θα τα πω συνοπτικα:
Ξεκινησε με κριση πανικου, μετα, κλασικα, αγοραφοβια - κοινωνικη φοβια...και κατεληξε με μια μορφη καταθλιψης, που θα την καταταζα στην Υπαρξιακη Καταθλιψη. Σκεφτομαι οτι ποιο ειναι το νοημα, γιατι παλευουμε να ειμαστε αυτοι που πρεπει ή που θελουμε να ειμαστε αφου δεν οδηγει πουθενα αυτο, αφου πεθαινουμε. Αρχισα να φοβαμαι τον θανατο, οτι καποια μερα θα πεθανω. Αυτο, ισως, να προεκυψε και απο το οτι προσπαθουσα να βρω ποιο ειναι το νοημα της ζωης παρα πολυ και κατα καποιο τροπο να με οδηγησε εκει, σε αυτες τις σκεψεις. Βεβαια, οταν βγαινω εξω και οταν δουλευω που και που με τον πατερα μου ξεχνιεμαι. Θελω να ρωτησω αν υπαρχει καποιος ο οποιος εχει περασει το ιδιο και αν βρηκε βοηθεια απο καπου και ειχε αποτελεσματικοτητα και πως το ξεπερασε... Αν γνωριζεται καποιον ή καποιον τροπο να ξεπεραστει αυτο, ας ποσταρει....
Thanks for reading!

[ Να πω κατι: Δεν αισθανομαι σε μονιμη βαση ετσι, μερικες ωρες της ημερας, κυριως βραδυ, οταν ξαπλωνω για υπνο με "χτυπαει" αυτη η αισθηση. Προκειτε για αισθηση που εχω προς την υπαρξη μας και οχι τοσο τη σκεψη προς αυτην]

[homebod]

Γεια σου Leonardo, προσωπικά βρήκα απαντήσεις στις υπαρξιακές μου ανησυχίες στη Γιόγκα! Μου έδωσε μια κοσμοθεωρία που μου άρεσε και ήταν πολύ ζεστή και δεκτική ατμόσφαιρα.

Υπάρχει και ο Bob Natzemy που μπορείς μέσω διαδικτύου να βρεις πάρα πολλές δημοσιεύσεις του. Ρίξε μια ματιά, δεν είσαι μόνος στις υπαρξιακές ανησυχίες!!

[Leonardo]

Να εχεις μερικες φιλοσοφιες στη/για τη ζωη, ΟΚ. Οχι ομως να φτανει σε επιπεδο που να σε μπλοκαρει. Οπως ειπα, δεν ειναι τοσο απλο. Δεν ειμαι και του θανατα, ενταξει, βγαινω καμια βολτα, πηγαινω με τον πατερα μου δουλευω απο το πρωι ως το βραδυ, και το χαιρομαι παρα πολυ. Βασικα, το κανω, οχι τοσο για τα λεφτα ή το μεροκαματο, αλλα γιατι ξεχνιεμαι και οταν τελειωνουμε, ερχομαι σπιτι με πολυ ωραια διαθεση το οτι σημερα αξιοποιησα την ημερα μου με κατι...και ειμαι τοσο κομματια, που με παιρνει κατευθειαν ο υπνος... Ας πουμε οτι η φαρμακευτικη αγωγη ειναι αυτο που κανω ωστε να αισθανομαι καλυτερα. Αλλα και παλι, αισθανομαι χαμενος, αφηρημενος, αισθανομαι οτι χανω τον χαρακτηρα μου, την προσωπικοτητα και ωρες ωρες φυτο (ειναι αυτο που ειπα οτι χανομαι). Εχω παρα μα παρα πολυ ορεξη να γραφτω γυμναστηριο και ολη αυτη η ενταση και η ενεργεια που συσσωρευεται μεσα μου να εκτονονεται, ειτε κανοντας παλη και με πλακωνουν στο ξυλο ειτε κανοντας την κανονικη γυμναστικη γυμναστηριου. Το προβλημα ειναι, οτι δεν μπορω να το κανω μονος μου. Χρειαζομαι καποιον να πηγαινω μαζι του, να μπορω να τον εχω και για παρεα και σε περιπτωση που μου συμβει το οτιδηποτε... (πανικος, φοβος γενικα), δηλαδη να τον εχω σαν coach, σαν στηριγμα, αλλιως δεν παιρνω τα πανω μου. Οταν πηγαινω για δουλεια εχω τον πατερα μου, αλλα για να κανω κατι αλλο, οπως το να βγω για καφε, γυμναστηριο ή βολτα, δεν εχω καποιον ωστε να το κανω.
Δεν ειναι και ευκολο να βγεις με καποιον που θα σε καταλαβει και θα σου σταθει στο προβλημα σου και θα σε βοηθησει να το πολεμησεις, να σε στηριξει κτλ.. . Αυτοι που εχω εδω, που εβγαινα, οταν ειμουν καλα, κοροιδευουν, ειρωνευονται κτλ, οπως κανουν οι περισσοτεροι, κυριως, σε μικρες-κλειστες κοινωνιες, που ειναι ολοι κλειστομυαλοι και ντεπεσαι να βγεις μην το μαθουν και βουηξει η πολη κ.ο.κ. Ξερεις πως ειναι να ζεις σε μικρες πολεις και δεν εχεις πολλες επιλογες. Θα πηγαινα γυμναστηριο και με τη γυμναστικη, ειμαι εκατο τοις εκατο σιγουρος οτι θα βρω τον εαυτο μου, θα κοιμαμαι καλυτερα και θα φτιαξει η διαθεση μου...και σιγα σιγα το ξερω οτι θα παρω τα πανω μου...αλλα δεν μπορω να βρω καποιον, που θα του εξηγησω τι περναω, να το καταλαβει και να μην κρινει, αλλα να βοηθησει και να μου σταθει, πηγαινοντας μαζι γημναστηριο κτλ., οπως πηγαινω με τον πατερα μου για δουλεια και ξεροντας τι περναω, αισθανομαι πιο ανετα και προσπαθει να με βοηθησει να το ξεπερασω... Ελπιζω να εγινα σαφης. Ισως ενας ειδικος με συμβουλευε σε καποια πραγματα, γιατι η γυμναστικη ειναι σαν να παιρνεις χαπια, σαν να κανεις αγωγη, αλλα το προβλημα δεν λυνεται στο να ξαναχτισω τον χαρακτηρα μου και να κανω εναν τροπο ζωης που θα μου ταιριαζει. Οποιος το εχει περασει αυτο που περναω εγω με καποιον ειδικο, ας μου τον προτεινει... Οσο για τη γυμναστικη, το ξερω.

[stefamw]

Νομιζω πως και γω πασχω απο κατι παρομοιο, πασχω απο δυσθυμια και ανηδονια, πληρη καταθλιψη δεν θα το ελεγα γιατι ακομα μπορω να τρωω και να κοιμαμαι αν και με δυσκολια.

Εχω χασει καθε ενδιαφερον για ζωη οπως και σε οτι hobby ειχα παλιοτερα, ασχολουμαι συνεχως στο ιντερνετ με πνευματικα θεματα, οπως με το ποιο ειναι το νοημα της ζωης (και καταληγω στο κανενα, εως και στο οτι ο πλανητης μας ειναι η ιδια η κολαση, η κατωτερη μορφη υπαρξης, οπου εδω πετανε τις ψυχες να υποφερουν λογω του καρμα σε καποια αλλη υπαρξη υλικη ή αυλη).

Απο την αλλη δεν φοβαμαι τοσο το θανατο, ειμαι 26 αλλα αυτο που με φοβιζει ειναι οτι πλεον εχω μεγαλωσει και στα επομενα χρονια που θα ειμαι πλεον μεσηλικας τα πραγματα αναμενονται ιδιαιτερα δυσοιωνα λογω του οτι πασχω απο γαδ και κοινωνικη φοβια, οπου μαζι με τα οικονομικα προβληματα που αντιμετωπιζω και κανενα φιλο ή ατομο να βγαινω εξω μαλλον σε κανα μοναστηρι με βλεπω να καταληγω.

Mε ανησυχει ιδιαιτερα οτι "σαπιζω", περνανε τα χρονια και δεν κανω τιποτα, και ολα αυτα με οδηγουν στη σκεψη οτι ειμαστε προορισμενοι να σαπισουμε εως οτου πεθανουμε μια μερα.

Η ζωη για μενα δεν ειναι τιποτα διαφορετικο απο ενα πιατο φαγητο που δεν "κατεβαινει" με τιποτα, σα να με αναγκαζει καποιος να φαω κουνουπιδι που δεν μπορω ουτε να το μυρισω.

Η γυμναστικη ναι μεν βοηθαει αλλα εκεινη τη στιγμη, δεν γινεται να γυμναζομαι 24ωρες το 24ωρο. Προς το παρον τις πολυ μαυρες μερες τις αντιμετωπιζω με φαρμακα αλλα καποια στιγμη θα εξαντληθουν.

[Leonardo]

Ναι, η γυμναστικη βοηθαει για λιγο, επειδη ο εγκεφαλος, οταν γυμναζομαστε παραγει καποιες ουσιες που μας κανει να αισθανομαστε ομορφα, ωραια, που στην ουσια ειναι σαν παιρνεις χαπια, βασικα, καλυτερο απο τα χαπια... Τα χαπια, απλα, σε μολυνουν χωρις αποτελεσμα. Εννοω οτι...ισως να σε βοηθανε βραχυπροθεσμα, αλλα πιστευω οτι αφηνουν καποιο κουσουρι. Αλλιως, ολος ο κοσμος που εχει προβλημα, θα τα επαιρνε και θα ηταν ΟΚ. Κανενας δεν θα επασχε απο καμια ψυχικη διαταραχη... Αν ψαξεις για δολοφονιες, χτυπηματα, και αλλες τετοιες ενεργειες (κακες), θα δεις οτι αυτος που το εκανε εκανε κατα πασα πιθανοτητα φαρμ.αγωγη. Οποτε, δεν ειναι τοσο αθωα οσο νομιζουμε, που θα χαπακωθεις και θα εξαφανιστει δια μαγειας. Οι πιο πολλοι, απλα, πανω στην απελπισια και στο οτι αισθανονται χαμενοι, δεν ειναι και δυσκολο να τους πεισεις να ξεκινησουν φαρμακευτικη αγωγη. Εγω, προσωπικα, το βλεπω και λιγο σαν εκμεταλευση των γιατρων προς τους ασθενεις. Τις περισσοτερες φορες κρυβεται και το μαρκετινγκ απο πισω, που οι ιδιες οι εταιριες "αναγκαζουν" τους γιατρους να τα συνταγογραφουν για να παιρνουν και ποσοστα οι ιδιοι, αλλα και να κερδιζει η βιομηχανια φαρμακων. Δεν θελω να μπω σε περισσοτερες λεπτομερειες, επειδη δεν τα γνωριζω καλα, απλως λεω την γνωμη μου πανω σε αυτο, οσον αναφορα τα φαρμακα. Οσους εχω ρωτησει, που εκαναν αγωγη, μου ειπαν πως δεν βοηθηθηκαν απο τα φαρμακα, οτι δεν ειχαν αποτελεσμα, σε βαθος χρονου, ετσι; Πιστευω η παρεα, η ομορφες συζητησεις, ο σεβασμος, η αγαπη, το φιλοτιμο, ολα αυτα μεταξυ φιλων - παρεας και, φυσικα, στην κοινωνια, η διατροφη, το περπατημα, μια οποιαδηποτε χαλαρη ασκηση, βοηθανε πραγματικα στην καταπολεμηση πολλων πραγματων. Εδω ενας τυπας που ειχε κολλησει AIDS, με σιγουρο θανατο... ξεκινησε να γυμναζεται υπερβολικα παρα πολυ, με προγραμμα, το ξεπερασε. Οποτε, δεν κανει καλο μονο στην ψυχη και στο πνευμα, αλλα και στο σωμα. Η καταθλιψη δεν ειναι κατι που αισθανομαστε, ειναι κατι που κανουμε (λαθος).

Εγω, στο θεμα το υπαρξιακο, δεν εχω μπει τοσο βαθια, σκεφτομαι οτι αφου θα πεθανουμε μια μερα μερα ολοι και οτι ο κοσμος δεν θα τελειωσει ποτε, οτι δεν υπαρχει καποιο "τελος" ,γενικα, τοτε ποιος ο λογος να κανουμε αυτο, εκεινο, το αλλο, να φτιαχνουμε περιουσιες, να δινουμε εμφαση τοσο στα υλικα πραγματα, τα οποια δεν σου προσφερουν τιποτα.... Να πω οτι δεν τα σκεφτομαι, τα αισθανομαι ολα αυτα. Ειναι η αισθηση προς την υπαρξη και το νοημα της ζωης, οχι τοσο το αναλυω φιλοσοφικα... Ελπιζω να με καταλαβατε τι θελω να πω.

Παρατηρησα οτι η κινηση και η επικοινωνια με τον κοσμο κανει το μυαλο να μη σκεφτεται και να ειναι ελευθερο. Γι' αυτο και με πιανει βραδυ αυτη η μαλακια... Αισθανομαι κατι ενοχλησεις στην καρδια, οταν ξαπλωνω για υπνο. Σαν να ηλεκτριζεται, σε φαση "τζζζ τζζζ", σαν να τρεμει. Και οταν ξαπλωνω απο τη μερια της καρδιας στα πλαγια, την αισθανομαι σαν να κρεμεται στην ακρη του στηθους μου και αν χτυπαει εκει περα...και ειναι πολυ ασχημη αισθηση. Επισης, πολλες φορες, αισθανομαι και εναν μονιμο πονο ή πιασιμο ακριβως στην πλατη, στο μερος της καρδιας... Αγχος θα ελεγε καποιος...
Αυτο συμβαινει μονο οταν περασει η μερα ετσι, χωρις να εχω κανει κατι ωστε να κουραστω και να κοιμηθω σαν πουλακι και να χορτασω απο τον υπνο και οχι να κουραζομαι ενω κοιμαμε και να ξυπναω εξουθενομενος. Το προβλημα μου ειναι τωρα, οτι δισταζω να βγω με αυτους που εβγαινα, επειδη θα αρχισουν να κοροιδευουν, να ειρωνευονται, και αν γινει το οτιδηποτε και με πιασει κανας πανικος, δεν ξερω τι θα τους πω. Οποτε, δεν εχει νοημα να βγω μαζι τους και να το κραταω κρυφο. Αν εβρισκα καποιον φιλο ή φιλη, κανενα προβλημα το φυλλο, που να κατανοει μερικα πραγματα και να μην κρινει, χλευαζει κτλ, θα το ξεπερνουσα μερα με τη μερα, γιατι θα ηξερα οτι εχω καποιον φιλο πλαι που θα με βοηθησει.

Μονος, δεν μπορω να κανω και δεν θελω, γιατι οσο και να γυμναζομαι ή να εργαζομαι, ξερω στο τελος της ημερας οτι ειμαι μονος, χαμενος, χωρις φιλους, και οτι καθε μερα θα ειναι ιδια. Οκ, θα μασω χρηματα, θα αισθανομαι καλυτερα, θα ξεχνιεμαι για ολοκληρη τη μερα, αλλα το να γυρνας σπιτι, ξερωντας οτι δεν εχεις καποιο φιλαρακι ή γκομενα/κοπελα για να μιλησεις, να βγεις για ποτα ή καφεδες, τοτε δεν βρισκω κανενα νοημα. Ολοι οσοι αντιμετωπιζουν προβληματα αγχους κτλ, ξερω οτι μονο με φιλους το εχουν ξεπερασει. Και το πιστευω 100%, οτι ο ανθρωπος, τελικα, χρειαζεται παρεα, επικοινωνια με αλλους ανθρωπους, να βγαινεις να μεθας, να περνας καλα. Μονο ετσι ξεχνιεσαι και στο τελος σου μενουν αυτες οι στιγμες που περνουσες πινοντας, κανοντας διαφορα με φιλους και γκομενες κ.ο.κ.
Σιγουρα δεν μπηκα εδω να ψαξω για φιλους. Καθαρα λεω την αποψη μου πανω στην αντιμετωπιση ενος προβληματος... Αυτο! Εχω δεχτει προτασεις απο 2 διαφορετικες χωρες στο εξωτερικο, με ετοιμα ολα, τα ατομα που μου το προτειναν τους ξερω, και εγω ο μαλακας καθομαι εδω και κλαιω την καταντια μου... Ολοι παραπονιουνται που δεν βρισκουν εργασια και εγω που μου δινονται ευκαιριες καθημερινα, που εχω διπλα τους γονεις μου, να με παρακαλανε, να φροντιζουν καθε μερα για το οτιδηποτε... να γινομαι χωρις να το θελω "αχαριστος", εξαιτιας αυτης της σιχαμενης, καταραμενης, βρωμερης ασθενειας που λεγεται καταθλιψη-κριση πανικου-κοιν.φοβια. Αν ξερει κανεις καποιον φθηνο και καλο coach ή ειδικο για το θεμα μου, ας στειλει ενα PM. Θα ηταν καλυτερα coach, αλλα ας ειναι και αστροναυτης, δεν με πειραζει, αρκει να με βοηθησει. Ισως να κανω καιρο να βρω τους καταλληλους φιλους/παρεα....

[stefamw]

Η γυμναστικη βοηθαει οντως γιατι κανει το σωμα να παραγει ενδορφινες. Οτι κανουν και τα οπιουχα απλα το ενα παραγει οσο γυμναζεσαι και εισαι κοντα στα ορια σου, το αλλο απλα δινει αυτη την ουσια ετοιμη στον οργανισμο για πολλες ωρες. Ενδορφινες παραγονται υστερα απο σοβαρα τραυματα στο σωμα (οπως τροχαια δυστυχηματα, καταγματα κτλ), υστερα απο κολυμπι σε παγωμενο νερο (το εχω δοκιμασει στον Ολυμπο σε ρεματα και "μαστουρωσα" με το που βγηκα απο το νερο, οχι γιαυτο το λογο λολ) οπως επισης και απο εξαιρετικα καυτερα φαγητα/μπαχαρικα και γενικα οτι καταπονει πολυ το σωμα μεσα σε πολυ συντομο χρονικο διαστημα.

Εγω δεν παιρνω καμια φαρμακευτικη αγωγη καθε μερα. Ειμαι εναντια σαυτο για την ακριβεια. Απλα εχω καποια φαρμακα που με βοηθανε που και που.

Συμφωνω με το κομματι της φιλιας, αν εχεις καλη παρεα και βγαινεις, μιλας ουσιαστικα, κανεις πλακα μεθας και ξεχνιεσαι, εχεις λιγοτερο χρονο στο μυαλο σου να επεξεργαστεις πραγματα αρνητικα. Η πχ να δουλευεις, να γυρνας κομματια, μετα να βγαινεις και να την πεφτεις. Δεν σου μενει χρονος για αρνητικες και υπαρξιακες σκεψεις, σωστα ?

Ε λοιπον εγω παρεα δεν εχω καμια, δουλεια δεν εχω δεν θελει και πολυ για να αρχισεις να σκεφτεσαι φιολοσοφικα και καταθλιπτικα θεματα!
Η ζωη εχει ή δεν εχει νοημα, αυτο δεν το ξερει κανεις. Εσυ βαζεις στοχους και προτεραιοτητες. Δεν υπαρχει καποιος κανονας που σου δωθηκε απο καποια ανωτερη μορφη ζωης που πρεπει να επιτελεστει ουτε θα σε περιμενει η τελικη εξεταση οταν πεθανεις για να δει αν περασες καλα ή οχι σαυτη τη ζωη, τι εκανες ή τι δεν εκανες και να μοριοδοτεισαι για κατι καλυτερο. Μιζερη ξεμιζερη ζωη εχεις, πεθαiνεις μετα και δεν εχει πλεον καμια σημασια τι ζωη εκανες. Ακομα και να υπαρχει μεταθαντια ζωη, εγκεφαλο δεν θα εχεις πλεον για να κρατησεις τις αναμνησεις σου για οτι επεται. Δεν θελω να επεκταθω σε περισσοτερο πνευματικες συζητησεις περι ζωης και θανατου ή μεταθανατιας ζωης γιατι δεν εχει σχεση με το θεμα και θα ανοιξουμε αλλο τεραστιο. Παντως σκοπος της ζωης μας ειναι να περασουμε καλα χρησιμοποιωντας καθε μεσο για να το καταφερουμε. Ειτε αυτο ειναι λεφτα (αρα δουλεια), ειτε παρεες κτλ. Να σπαταλησυμε αυτο το λιγο χρονο που εχουμε ζωη οπως καλυτερα μπορουμε και να νιωσουμε ευχαριστηση και οχι καταθλιψη. Αλλιως δεν θα ειχαμε υποδοχεις ντοπαμινης (ανταμοιβη και ευχαριστηση) στον εγκεφαλο.

Παντως Δεν διαφερουμε και πολυ απο τα ζωα, εκτος απο φαι και αναπαραγωγη ειμαστε απλα κοινωνικα οντα.

[oeo]

εγω δε καταλαβα γιατι τις θεωρεις κακες σκεψεις,οκ μπορει εσενα να σε ριχνουν ψυχολογικα στη φαση που εισαι αλλα αυτο δε σημαινει οτι ειναι κακες απλα εσυ ισως να μην μπορεις να τις ''σηκωσεις''...εμενα τετοιες σκεψεις με καναν πιο δυνατο και αισιοδοξο(περιεργως),οταν εχεις απο μικρο παιδι τοσα αγχη στη ζωη σου να παρεις πτυχια να βρεις την καλη δουλεια να κανεις οικογενεια κτλ κτλ φτανεις σε ενα σημειο που βλεπεις οτι δε μπορεις να τα κανεις και σε πιανει καταθλιψη.

Και μετα απο πολλες υπαρξιακες σκεψεις κα ιαφου συνειδητοποιήσεις οτι το παιχνιδι ειναι χαμενο(και μαλιστα στημενο) τα γ@μας ολα,αποφευγεις οσο το δυνατον περισσοτερες ευθυνες στη ζωη σου και τα κανεις ολα χαλαρα αφηνοντας το χρονο να τσουλαει χωρις φοβο για το αυριο γιατι πολυ απλα δεν εισαι ουτε εκλεκτος ουτε τιποτα,ενα αναλωσιμο γραναζι και τιποτ αλλο.Ενας φορος εισαι,ενας σκλαβος,η ατυχη πλειοψηφια που δνε εχει ιδεα πως λειτουργει ο κοσμος.
Οσο πιο νωρις το καταλαβεις τοσο πιο ψυχικα υγιης θα αισθανεσαι και τοσο πιο εγωιστης θα γινεσαι.Ασε τους αλλους να λενε,ο εγωισμος ειναι η πιο εξυπνη συμπεριφορα αρκει να ξερεις πως να τον χειριστεις.Λες ποιο το νοημα να φτιαξεις περιουσια,μα το θεμα δεν ειναι να περνας ζωαρα,η ζωαρα ειναι η ''παρενεργεια''...,η περιουσια σου εξασφαλιζει ασφαλεια δυναμη και ελευθερια,σου εξασφαλιζει οτι κατα ενα μεγαλο ποσοστο θα πεθανεις με τους δικους σου ορους και οχι απο πεινα και ανεχεια μεσα στην αρενα που μας βαζουν ολους.

Παρε τη ζωη στην πλακα,μαζευε και ΚΡΥΒΕ οσα πιο πολλα χρηματα μπορεις και να παιρνεις παντα τις δικες σου αποφασεις.Να φανταζεσαι τον εαυτο σου στα 50 με ασπρο μουσι σε μια ξαπλωστρα με μια μπυρα στο χερι ν αραζεις και να γελας με ολους αυτους γυρω σου που συγκεντρωνουν ενα σωρο υποχρεωσεις σα τα ρομποτ και στο τελος τους ερχεται το....''κοστος χρησης'' κι απο πανω.

ΤΟ να βρεις ετσι στο ξεκαρφωτο μια παρεα η γκομενα που λες απλα θα σου ''τρωνε'' τα λεφτα που μαζευεις με σκοπο τη δικη τους ευχαριστηση,ξερεις ποσα λεφτα εχω δωσει για να βλεπω πχ μπαλα που δε τη γουσταρω μονο και μονο επειδη αρεσε στην παρεα?Βρες ενα χομπι το οποιο θα γουσταρεις ΕΣΥ και μεσα απο αυτο να γνωρισεις κοσμο.Ολα τα λεφτα που θα ξοδευεις να τα ξοδευεις για τη δικη σου ευχαριστηση κα ιαπλα εκει που θα τα ξοδευεις να βρισκονται και φιλοι και γκομενες,να παιζεις με τους δικους σου ''ορους''.

[Leonardo]

Φιλε "oeo", εχεις απολυτο δικιο. Συμφωνω μαζι σου. Οι σκεψεις αυτες ειναι για αυτους που το αντεχουν. Βασικα, ειναι καλο το να σκεφτεσαι και τετοια θεματα, γιατι "αλλαζεις" κατα καποιον τροπο το φασμα ή το μυκος κυματος των σκεψεων και βγαινεις απο εκεινα τα "συνορα" των σκεψεων σου, ανοιγουν οι οριζοντες σου. Βλεπω καποιους που ολη μερα δουλευουν, καθε μερα, ασταματητα, αγχωμενοι, προσπαθωντας να κρατησουν τον ελεγχο της καταστασης τους, χωρις να αντιλαμβανονται ποιες ειναι, πραγματικα, οι μικρες αλλα σημαντικες απολαυσεις της ζωης, και οτι δεν πρεπει να αγχωνομαστε ουτε να μας νοιαζει και τοσο η γνωμη των αλλων, ειδικα αν ζουμε σε μια κλειστη, μικρη κοινωνια (επαρχια).
Το αλλο που λες οτι η παρενεργεια ειναι η ζωαρα που κανεις, ακριβως ετσι ειναι... Οκ, σιγουρα ειναι καλο να εχεις περιουσια, αλλα να μην πορωνεσαι μονο με αυτην και πως θα αποκτησεις και αλλη...
Οσο για τους φιλους που λες, εχω τετοιους φιλους εδω περα που ζω, και αν θελω ανα πασα στιγμη μπορω να βγω μαζι τους, αλλα ειναι αυτο που ειπες. Αυτοι βγαινουν ΠΣΚ ανοιγουν μπουκαλια, πινουν, και κοιταει ο ενας τον αλλον σε κλαμπ. Δλδ, δεν βρισκω καποιο νοημα και ουσια σε αυτο... Αντε μια στο τοσο ΟΚ. Οχι ομως να το κανεις καθε φορα, σαν υποχρεωση. Θα προτιμουσα ενα ταξιδακι για παραδειγμα ή κατι αλλο το οποιο θα αποκτησεις αναμνησεις απο αυτο. Κατι που θα εχει ουσια - νοημα.

Stefamw - Το ξερω αυτο με τις ενδορφινες. Επισης, παραγει και ντοπαμινη οταν γυμναζεσαι και σιγουρα αλλες ουσιες, γι' αυτο αισθανεσαι αυτη την ωραια ευφορια, και θες να βγεις εξω, θες να γνωρισεις κοσμο, θες να κανεις ΣΕΞ, θες να φας, θες να ξυπνας με ορεξη καθε μερα και να απολαμβανεις τα παντα... Μονο καλα βρισκω στο να γυμναζεσαι. Απλα, μονος δεν μπορω να κανω κατι.

Αυτο που λες με το κρυο το νερο, το κανω οταν με πιανει πανικος ή πεφτω σε περιεργειες σκεψεις και περα απο την πλακα, βοηθαει παρα πολυ. Μετα το μπανιο, το κεφαλι ζεστενεται καπως, και εχεις καλυτερη αισθηση του χωρου, δεν χανεσαι στις σκεψεις σου. Σκεφτεσαι ποιο καθαρα. Σε αναζωγονει το κρυο νερο. Το κρυο νερο ναι μεν κανει καλο και στην υγεια, αλλα ειναι σαν τον ηλιο, περιπου. Δηλαδη, οταν κανεις μπανιο με κρυο νερο, ειναι σαν να εισουν στον ηλιο για αρκετη ωρα. Οταν σε ψηνει πολυ ο ηλιος, ναι μεν μαζευεις βιταμινη D, αλλα απο την αλλη κανει αυτο που κανει και το νερο. Σε "μαστουρωνει", σε "κουραζει", σου φερνει αυτη την ωραια "ευφορια". Γι' αυτο λενε οτι ο ηλιος βοηθαει στην καταπολεμηση της καταθλιψης. 100% ισχυει!!

[Leonardo]

Ισως εαν μιλουσα με καποιον ειδικο που ξερει - ειδικευεται σε αυτα τα υπαρξιακα - υπαρξιακη καταθλιψη, να με βοηθουσε καπως...
Ξαναρωταω: Ξερετε καποιον να μου προτεινεται;