Πρόβλημα συνύπαρξης με γονείς

[maripapa]

Η προσπάθεια που κάνω να βγαλω ολα αυτά απο μεσα μου ειναι ισως οτι πιο δύσκολο εχω αντιμετώπισει ως τωρα τα 25 μου χρονια.. Ολα κυλουσαν καλα ως ότου ημουν 22 ετών.. Φοιτήτρια τότε ζουσα σε διαφορετική πολη μακρια απο τους γονεις μου. Ειχαν την καλη προθεση να μου πληρώνουν το ενοίκιο οσο ημουν στα βασικα ετη της Σχολής μου 4 χρονια δηλαδή κατι πουτο ήξερα απο την πρωτη μερα που πέρασα στο Πανεπιστήμιο. Εκει ξεκινησαν ολα. Λόγω της οικονομικης βοηθειας που ειχα, παράλληλα ομως υπηρχαν και σχολια του τυπου το.σπιτι ειναι δικο μας, ειναι στο δικο μας ονομα εμεις θα λεμε ποιος μπορει να έρχεται εδω.
Τοτε ειχα γνωρίσει και τον φιλο μου που ειμαστε ακομη μαζι. Ο αδερφός μου δεν τον συμπαθουσε. Το οποίο ανεφερε συχνά στους γονεις μου. Τοτε ο αδερφός μου αφου ερχοταν συχνα εκειπου σπουδαζα πηρε τους κ δικους μου απο facebook και το site και τα εδωσε στους γονεις μου. Για καη μου τυχη το ανακαλυψα πολυ σύντομα. Σε ολο αυτο το διαστημα που ειχαν τους κωδικους μου εβλεπα ποτε μιλαω με ποιον, ποτε εβγαινα ποτε ερχοταν ο φιλος μου σπιτι ποτε πηγαινα εγω. Ετσι ωστε καθε φορα που εβλεπαν κατι που δεβ τους αρεσε(να βρισκομαι με το αγορι μου) με επαιρναν τηλεφωνο και απαιτούσαν με αυταρχικο και με επικληση του φοβου να παω σπιτι τους. Ολο αυτο το μαρτηριο τελειωσε αφου πήρα το πτυχιο. Μετα απο καυγαδες, συζητησεις που δεν εβγαζαν πουθενα καπως τα ειχαμε βρει αλλα παντα υπηρχαν ολα στο μυαλό μου. Τώρα 3 χρόνια μετα αφου ζω μονη μου και συντηρουμαι νιωθω οτι δεν εχω κανενα κοινο μαζί τους. Όταν τυχαινει να τους συναντω,σπανια διότι μόνο αρνητικη και επικριτικη αυρα μου βγαζουν, το μόνο που μου ερχεται στο μυαλό ειναι ολες οι φρικιαστικές λεξεις που μου εχουνε πει, ολες οι υποτιμήσεις που μου εχουν κανει, ολες οι θεωρίες τους για το τι ειμαι. Αλλα εχω αποδειξει οτι ειναι απολυτα λαθος καθε σκεψη τους. Και οχι πως το εκανα για να τους αποδειξω κατι, δεν με ενδιαφέρει καν. Το εκανα γιατι αυτο ημουν και ηθελα να ειμαι εγω απο πάντα.
Πλεον νοιαζονται να πουνε πως δεν με βοηθανε καθολου και τα βγαζω μομη μου. Ικανοποιώντας το μιζερο μυαλο τους. Ασχετα αν εχω δυσκολιες, μηνες που βγαίνουν μη ξεροντας πως. Αλλα περα απο ολα αυτα τωρα ειμαι εγώ,ειμαι ο εαυτος μού και νιωθω ελεύθερη.
Ο φιλος μου μεσα σε ολα αυτα ηξερε ελαχιστα. Ντρεπομουν να του πω και πολλα. Αλλα εχει τυχει σε σκηνικα πολυ ακραία. Ποτε δεν με αφησε ομως. Πηγε τους αντιμετωπισε μια.φορα διοτι.ελεγαν ακραία πραγματα κι γι αυτόν. Θεωρίες χωρις βαση και νοημα.

Σε αυτο που θελω την βοήθεια σας ειναι να μου πειτε αν.ειναι φυσιολογικο που μολις.τους βλεπω να σκεφτομαι μονο ασχημα πραματα. Πολυ εντονα ομως συμβαίνει αυτο τελευταία που τους συνάντησα. Ουτε διάλογο μπορούσα να κανω μαζι τους. Απλα αδιαφορουσα.

[kria]

Καλησπέρα! Αντιμετωπίζω παρόμοια θέματα με τους δικούς μου...Αρχικά μπράβο σου ,που μπόρεσες και έφυγες μακριά τους κάτι που εγώ δεν μπόρεσα να κάνω και κοντεύουν να με τρελανουν.
Δεν φταις εσύ που σκέφτεσαι αρνητικά πράγματα γιαυτους, η συμπεριφορά τους φταίει. Αυτοί τα δημιούργησαν όλα.
Να είσαι με άτομα που σαγαπανε και σε σέβονται. Δυστυχώς είμαστε άτυχοι με αυτούς τους γονείς που έχουμε, αλλά ας είμαστε ευγνομονες που έχουμε δίπλα μας άτομα που μας αγαπούν.

[maripapa]

Καλησπέρα! Αντιμετωπίζω παρόμοια θέματα με τους δικούς μου...Αρχικά μπράβο σου ,που μπόρεσες και έφυγες μακριά τους κάτι που εγώ δεν μπόρεσα να κάνω και κοντεύουν να με τρελανουν.
Δεν φταις εσύ που σκέφτεσαι αρνητικά πράγματα γιαυτους, η συμπεριφορά τους φταίει. Αυτοί τα δημιούργησαν όλα.
Να είσαι με άτομα που σαγαπανε και σε σέβονται. Δυστυχώς είμαστε άτυχοι με αυτούς τους γονείς που έχουμε, αλλά ας είμαστε ευγνομονες που έχουμε δίπλα μας άτομα που μας αγαπούν.

Ειναι φυσιολογικες αυτες οι σκεψεις?? Εχω πιασει τον εαυτο μου αφου εχει γύρισει την πλατη η μανα μου εγω μεσα μου να την βρισω φερνοντας ολα αυτα που μου ειπε πριν 3 χρονια. Τα θυμαμαι ολα κατα λεξη. Και δυστυχως δεν φευγουν απο το μυαλο μου μολις τους βλεπω. Αλλα γινεται να εξαφανιστείς απο προσωπου γης? Πχ θελω να βλεπω τους παππουδες μου αλλα δεν γινεται να μην δω και αυτους απο τη στιγμη που μενουν μαζι..

[oeo]

Ειναι φυσιολογικες αυτες οι σκεψεις?? Εχω πιασει τον εαυτο μου αφου εχει γύρισει την πλατη η μανα μου εγω μεσα μου να την βρισω φερνοντας ολα αυτα που μου ειπε πριν 3 χρονια. Τα θυμαμαι ολα κατα λεξη. Και δυστυχως δεν φευγουν απο το μυαλο μου μολις τους βλεπω. Αλλα γινεται να εξαφανιστείς απο προσωπου γης? Πχ θελω να βλεπω τους παππουδες μου αλλα δεν γινεται να μην δω και αυτους απο τη στιγμη που μενουν μαζι..

Η πλειοψηφια των γονεων ειναι για τον πεο..Πιστεψε με εισαι ΜΙΑ ΧΑΡΑ κα ιεισαι εξυπνο ατομο που μπορεις να σπασεις τα ιερα κα ιοσια,δηλαδη ολες τις Π@π@ΡΙΕΣ που μας χωνουν στο κεφαλι απο μικρα παιδακια του στυλ ''τιμα τον πατερα και τη μητερα σου'' και ολη αυτη την προπαγανδα που εχει να κανει με ελεγχο των νεων ανθρωπων.Να ξερες τι εχω τραβηξει εγω εκτος απο την υποτιμηση και ξυλο κτλ.Σε πληροφορω η αδερφη μου που τραβηξε τα ιδια ξερεις τι λεει?:''Ελα ρε μη κολλας σ αυτα,δε περασαμε και ασχημα'' κτλ.Η αδερφη μου με λιγα λογια ειναι ηλιθια/αδυναμη γιατι δεν εχει τα κοτσια να αντιμετωπισει την πραγματικοτητα,προτιμαει να λεει ψεμματα στον εαυτο της για να αισθανεται καλα.

Καλα αυτος ο αδερφος σου τι φιδι ειναι?Δεν ντρεπεται λιγο να δινει τους προσωπικου σου κωδικους?Τραβα και σε αυτον ενα μακροχρονιο Χ για να καταλαβει οτι η συγγενεια δεν θεωρειται δεδομενη κι ας το λενε οι ''νομοι''

Αν θες τη γνωμη μου μεινε μακρυα τους και μονο για την υγεια τους να ενδιαφερεσαι για τιποτ αλλο,η οικογενεια σου ειναι ο ηλιθιος μεσος ορος που καναν παιδια απλα επειδη καναν και οι αλλοι γυρω τους.Να σαι καλυτερη απ αυτους και μη δεχεσαι κανεναν ελεγχο.

[kutchunie]

Ναι, ειναι εντελώς φυσιολογική η αντίδρασή σου, ετσι όπως τα λες. Αν ηταν σουπετ σωστοι θα ηταν παραλογο. Το θέμα είναι το εξής. Εσυ ασχετα απο τον θυμό που νοιωθεις γι αυτους, τους αγαπάς? Ή θα ήθελες να τους αγαπάς? Θεωρείς πως σου στερουν τη δυνατοτητα να νοιωθεις ομορφα γι αυτους; δεύτερον, ακόμη κι αν ηταν υπεροχη η σχεση με τους δικους σου, πιστεύεις πως κάνεις ακριβώς αυτό που θέλεις ή το καλύτερο δυνατο για τη ζωή σου ή βιοπορίζεσαι με δυσκολία ή μένεις με το φιλο σου τον κατα την κριση τους ανεπαρκη για εσενα για να τους δωσεις την ευκαιρια να διορθωσουν να επανορθωσουν φροντίζοντάς σε οικονομικά ή αποδρχόμενοι πλήρως τον φιλο σου ως επιλογή σου?

Γενικότερα θεωρω πως δεν πρεπει να ανησυχείς για το τι νοιωθεις, ούτε για το πιο "ποταπό" συναίσθημα. Δεν ειναι το ιδανικό να νοιωθεις άσχημα αλλά είναι απολυτα φυσιολογικό εφόσον υπαρχουν αιτίες. Ολοι θυμωνουν με τους γονεις τους. Ποιος ειναι όμως ο φοβος που σε κάνει να αμφιβάλλεις για το συναίσθημα που νοιωθεις;

[maripapa]

Τους αγαπω στα όρια της ενοιας των γονιών, πιο συγκεκριμένα πως μοιαζομαι ηια ρην υγεια τους, για το αν είναι καλα, δηλαδή στα πολυ βασικα θέματα. Ξερω πως έχουν κανει θυσιες να με μεγαλωσουν, να με ντυσουν, να με ταισουν, να με βοηθησουν να σπουδασω αλλά μεσα μου ξερω πωςδεν ηθελα να γινει διότι τωρα μου το χτυπανε με την που μου λενε πολλες φορες "σου ελλειψε ποτε τιποτα?, εμεις καναμε τοσα για εσένα και εσυ κανεις τα δικα σου.." .

Επι του θέματος..πριν δυο χρονια για το πτυχιο μού μου εκαναν δωρο ενα λαπτοπ, μολις εμαθαν πως το αφησα σπιτι του φιλου μου ενα βραδυ εγινε το ελα να δεις. Διότι αυτοι μου το πηραν με δικα τους χρήματα και μπορουν να έχουν τον απολυτο ελεγχο πανω σε αυτο. Την επομενη μερα εννοείται πως τους το εδωσα πισω λεγοντας τους πως δεν θελω ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ τιποτα απο αυτούς. Γενικα ημουν και ειμαι παντα άνθρωπος της προσφορας,σε λογικα πλαίσια παντα, και ποτε δεν μου περασε απο το μυαλο το γεγονός πως θα μπορουσαν να επιβληθουν μεχρι και σε αυτο. Βέβαια ευτυχως εχουν καταλαβει πλεον πως ο έλεγχος τους δεν περναει σε οτι ειναι δικο μου οικονομικα αποκτημενο . Δηλαδή αν το λάπτοπ το είχα αγοράσει μόνη δεν θα έλεγαν τίποτα και ας το ειχα χαρίσει.

Επι της δευτερης ερώτησης πιστευω πως κανω οτι δυνατό περναει απο το χερι μου ωστε να εξελισσομαι είτε ως άνθρωπος ειτε στο επαγγελμα μου. Ο φοβος μου ειναι η συνεχως επικριση τους οταν τους βλέπω και η υποκριασια τους που συμπεριφέρονται σαν να μην συνεβη ποτε τιποτα και τα αφηνουμε πισω γιατί ειμαι "παιδι τους" ιδιοκηστησια τους ( μεσα στον μικροκοσμο που εχουνε στο μυαλο τους)και θα επρεπε να τα ξεχναμε αυτα σαν να μην συνεβησαν ποτε. Εμενα ομως μεσα μου ειναι βαθιες χαρακιες που τρέχουν στο μυαλο μου οταν τους αντικριζω και δεν σβήνονται ουτε επουλονονται.

[toureter]

Καλημέρα έχω και εγώ πρόβλημα με τους δικούς μου και θέλω πάρα πολύ να φύγω από το πατρικό αλλά δεν ξέρω που να πάω. Τι να κάνω;;;[emoji26]

Εστάλη από PRA-LX1 στο E-Psychology.gr Mobile App

[Vox]

Τους αγαπω στα όρια της ενοιας των γονιών, πιο συγκεκριμένα πως μοιαζομαι ηια ρην υγεια τους, για το αν είναι καλα, δηλαδή στα πολυ βασικα θέματα.

Αυτό είναι αναμενόμενο. Οι γονείς θα είναι πάντα γονείς και θα υπάρχει πάντα αυτή η βασική αγάπη γιατί σ' αυτούς οφείλεις την ύπαρξή σου, όπως και όλοι μας άλλωστε. Αλλά κάπου εκεί τελειώνει η ιστορία. Τα παιδιά είναι διαφορετικές, ανεξάρτητες και ελεύθερες οντότητες, δεν υπάρχει ταύτιση με τους
γονείς παρά τις όποιες ομοιότητες και δεν μπορούν εκείνοι να απαιτούν τίποτα σχετικά με όλα αυτά.

Ξερω πως έχουν κανει θυσιες να με μεγαλωσουν, να με ντυσουν, να με ταισουν, να με βοηθησουν να σπουδασω αλλά μεσα μου ξερω πωςδεν ηθελα να γινει διότι τωρα μου το χτυπανε με την που μου λενε πολλες φορες "σου ελλειψε ποτε τιποτα?, εμεις καναμε τοσα για εσένα και εσυ κανεις τα δικα σου.." .

Πολύ άσχημα αυτά που περιγράφεις. Οι γονείς υποχρεούνται να κάνουν όλα όσα είναι απαραίτητα για την αξιοπρεπή διαβίωση των παιδιών τους. Αυτή η προσφορά γενικά πρέπει να είναι ανιδιοτελής. Φυσικά δεν αναφέρομαι σε υλικό αντάλλαγμα μόνο αλλά και στην προσδοκία τους ότι θα κάνεις στη ζωή σου αυτά που εκείνοι θέλουν.

Εμενα ομως μεσα μου ειναι βαθιες χαρακιες που τρέχουν στο μυαλο μου οταν τους αντικριζω και δεν σβήνονται ουτε επουλονονται.

Πιστεύω ότι είναι φυσικό να σε διακατέχουν μετά απ' όλα αυτά τόσο αρνητικές σκέψεις για εκείνους. Με τους γονείς μου δεν είχα ποτέ το παραμικρό πρόβλημα, παρ' όλα αυτά ένιωθα ότι «εγώ είμαι εγώ» και «εκείνοι είναι εκείνοι». Διαφορετικοί άνθρωποι (πολύ όμως στην περίπτωσή μου) με διαφορετικές προσδοκίες και επιδιώξεις σ' αυτή τη ζωή.

Από την άλλη είσαι τυχερή που μπόρεσες να εγκαταλείψεις την οικογενειακή στέγη και ανεξαρτητοποιήθηκες νωρίς. Άλλοι παλεύουν γι' αυτό για πολλά χρόνια και δεν τα καταφέρνουν, ζώντας σε μια κατάσταση που νοσεί ολοένα και περισσότερο με το χρόνο που περνάει.

Μην αφήνεις τις αρνητικές σκέψεις να σε καταβάλουν. Μπορείς να τους δείχνεις ότι τους αγαπάς, έστω αυτή τη βασική αγάπη που ανέφερες, αλλά από την άλλη μπορείς να θέσεις όρια ώστε να μην παρεμβαίνουν στην καθημερινότητά σου. Ούτε χρειάζεται να ξέρουν τις λεπτομέρειες της προσωπικής ζωής σου, αφού δημιουργούνται τριβές. Από μακριά και αγαπημένοι που λέμε.

[Vox]

Καλημέρα έχω και εγώ πρόβλημα με τους δικούς μου και θέλω πάρα πολύ να φύγω από το πατρικό αλλά δεν ξέρω που να πάω. Τι να κάνω;;;[emoji26]

Πόσων ετών είσαι; Σπουδάζεις; Εργάζεσαι;

[kerasi]

Μηπως γνωρίζεις για ποιο λόγο δεν συμπαθούν τον φίλο σου;

[maripapa]

Όλα ξεκίνησαν γιατί δεν τον συμπαθησε ποτε ο αδερφός μου. Και οταν ημουν τοτε εγω φοιτήτρια ήθελε να έρχεται συνεχώς να μένει σε εμένα για βολτα και μια φορα τους είπα πως δεν μπορω γιατι εχω κανονισει ,λεγοντας πως δεν έχω πρόβλημα να έρθει μετα απο δυο μερες και τοτε αρχισαν ολα. Πως προτιμαω να ερχονται ξένοι, να τους απαγορευω να έρχονται σπιτι τους που του ανήκε κλπ. Μετα εβρισκαν διαφορους λογους του τυπου ηταν 24 ετών τοτε και δεν ειχε τελεθωσει την σχολη του, δεν ειχε παει στρατο, δεν ειχε μια σταθερη δουλεία και αλλα τετοια ανουσία.. Στην Ελλάδα του 2018 πειτε μου ποιος 24 τα εχει ολα αυτα. Ολα εδω πληρωνονται ομως. Ο αδερφός μου τωρα 22 στον δεύτερο ετος της σχολης γιατι εχασε χρονιες, ουτε στρατο εκπλήρωσε ουτε πτυχιο πηρε ουτε δουλεύει. Αυτα ομως δεν τα βλεπουμε γιατί ειναι δικο τους παιδί...
Μετα μου έλεγαν πως φοβοταν πως δεν ηξεραν πως θα εξελιχθεί λεγανε εσυ θα τον παντρεύτεις. Ολα αυτα ομως πηγαζαν απο το γεγονος που ειχανε τους κωδικους του φβ μου και βλεπανε τι λέγαμε. Τοτε ειμασταν κι εμεις στα μελια και όπως καιε ζευγαρι ελεγε τα γλυκολογα του. Και πως είμαι η γυναικα της ζωης και πως θα με παντρευτεί κι αλλα τετοια... αλλα αυτά δεν ηταν κυριολεκτικά αλλα λογια ενθουσιασμου οπως λενε ολοι οι νεοι..Κι ετσι ηταν ενας φαυλος κυκλος ολη η ιστορία που οι γονείς μου ειχαν επεμβει τοσο πολυ αφου έβλεπαν ολημου την ζωή βγαζοντας τα δικα τους συμπερασματα.

Να σας πω πως η μητέρα ειναι τρομερα αγχωτικο ατομο παιρνει ηρεμιστικα παθαινει κρισεις πανικου και αγχους και παντα εχει την δικαιολογία "αφου φοβάμαι" και οι αλλοι φταίνε που αγχώνεται και να της κανουμεολα τα χατηρια. Σκεφτγτε παιρνει ηρεμιστικά με εναν απλο πονοκεφαλο χωρίς συβταγη γιατρου και α δινει και στον πατερα μου ειναι το γνωστο μεταξύ τους "χαπακι". Λενε πηρα ενα χαπακι ακικαι κοιμηθηκα μια χαρα. Δεν καταλαβαινει πως είναι δικο της το πρόβλημα και οχι η ζωη των αλλονων που ασχολείται.

[toureter]

Πόσων ετών είσαι; Σπουδάζεις; Εργάζεσαι;

20 είμαι, ούτε σπουδάζω, ούτε δουλεύω.

Εστάλη από PRA-LX1 στο E-Psychology.gr Mobile App

[kria]

Και εγώ τα ίδια κάνω. Μην νοιώθεις άσχημα .Αυτοί μας το προκαλούν. Αυτοί θα πρέπει να νοιώθουν άσχημα που δεν κατάφεραν να έχουμε υγιή συναισθήματα για αυτούς. Ευτυχώς εγώ μπορώ και βλέπω ελευθερα τους παππούδες ,γιατί ούτε με αυτούς δεν τα έχουν καλα. Αλλά όταν έρχονται οι γιορτές μου είναι δυσκολο να πηγαίνω σπίτι τους και να τους εύχομαι, ενώ είναι με τα μούτρα μέχρι κάτω και δεν θέλουν να πηγαίνω. Απλά μην απομακρυνθείς από τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Μην τους κάνεις τη χάρη.

[kria]

Τους αγαπω στα όρια της ενοιας των γονιών, πιο συγκεκριμένα πως μοιαζομαι ηια ρην υγεια τους, για το αν είναι καλα, δηλαδή στα πολυ βασικα θέματα. Ξερω πως έχουν κανει θυσιες να με μεγαλωσουν, να με ντυσουν, να με ταισουν, να με βοηθησουν να σπουδασω αλλά μεσα μου ξερω πωςδεν ηθελα να γινει διότι τωρα μου το χτυπανε με την που μου λενε πολλες φορες "σου ελλειψε ποτε τιποτα?, εμεις καναμε τοσα για εσένα και εσυ κανεις τα δικα σου.." .

Επι του θέματος..πριν δυο χρονια για το πτυχιο μού μου εκαναν δωρο ενα λαπτοπ, μολις εμαθαν πως το αφησα σπιτι του φιλου μου ενα βραδυ εγινε το ελα να δεις. Διότι αυτοι μου το πηραν με δικα τους χρήματα και μπορουν να έχουν τον απολυτο ελεγχο πανω σε αυτο. Την επομενη μερα εννοείται πως τους το εδωσα πισω λεγοντας τους πως δεν θελω ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ τιποτα απο αυτούς. Γενικα ημουν και ειμαι παντα άνθρωπος της προσφορας,σε λογικα πλαίσια παντα, και ποτε δεν μου περασε απο το μυαλο το γεγονός πως θα μπορουσαν να επιβληθουν μεχρι και σε αυτο. Βέβαια ευτυχως εχουν καταλαβει πλεον πως ο έλεγχος τους δεν περναει σε οτι ειναι δικο μου οικονομικα αποκτημενο . Δηλαδή αν το λάπτοπ το είχα αγοράσει μόνη δεν θα έλεγαν τίποτα και ας το ειχα χαρίσει.

Επι της δευτερης ερώτησης πιστευω πως κανω οτι δυνατό περναει απο το χερι μου ωστε να εξελισσομαι είτε ως άνθρωπος ειτε στο επαγγελμα μου. Ο φοβος μου ειναι η συνεχως επικριση τους οταν τους βλέπω και η υποκριασια τους που συμπεριφέρονται σαν να μην συνεβη ποτε τιποτα και τα αφηνουμε πισω γιατί ειμαι "παιδι τους" ιδιοκηστησια τους ( μεσα στον μικροκοσμο που εχουνε στο μυαλο τους)και θα επρεπε να τα ξεχναμε αυτα σαν να μην συνεβησαν ποτε. Εμενα ομως μεσα μου ειναι βαθιες χαρακιες που τρέχουν στο μυαλο μου οταν τους αντικριζω και δεν σβήνονται ουτε επουλονονται.

Πόσο σε καταλαβαίνω! Πόσο ίδια γεγονότα αντιμετωπιζουμε. Και εμένα επειδή με σπούδασα να και μου έφτιαξαν σπίτι πρέπει να δουλεύω μέρα νύχτα στην επιχείρηση τους για να τους τα ξεχρεωνω. Αλλά έχουν ξεχάσει ότι δουλεύω εκεί απ τα 12 και δεν μου δίνουν τίποτα. Εδώ 2 φρούτα παιρνουν στο μωρό μου και θέλουν να δουλεύω και εγώ και ο σύζυγός μου γιαυτους. Γιαυτό και εγώ δεν θέλω τίποτα από αυτούς.
Έχουν υποχρέωση να μας δώσουν τα πάντα αφού μας φερνουν στη ζωή. Αυτά κσι περισσότερο πρέπει να κανουν. Εδώ ο θείος μου ξενιτευτηκε στην Αμερική για να δώσει τα πάντα στους δικούς του.
Μήπως νοιώθεις ενοχές. Να σκέφτεσαι ότι είναι έχουν υποχρέωση ως γονείς.

[maripapa]

Και πιστευα πως συμβαίνουν μόνο σε εμένα αυτα.....