Ενός λεπτού σιγή για τους απελπισμενους

[Kounavi]

Γεια σας. Θα ήθελα να μοιραστώ κι εγω την εμπειρία μου εδώ για να βοηθήσω κυρίως όσους είναι συμπασχοντες. Εδώ και παραπάνω από έναν χρόνο έχω σταματήσει να είμαι λειτουργική, αισθάνομαι ότι ο εγκέφαλος μου υπολειτουργει, η διάθεση μου εννοείται ότι είναι απαίσια και βασικά έχω αποφασίσει να αυτοκτονήσω. Όλα αυτά βέβαια δεν έγιναν από τη μια μέρα στην άλλη. Από παιδί είχα διάφορα προβλήματα κοινωνικοποιησης αλλά και ψυχολογικά τα οποία οι άνθρωποι του περιβάλλοντος μου(ειδικοί και οικογένεια) αγνόησαν με αποτέλεσμα εγώ να βρίσκομαι σήμερα σε αυτή την κατάσταση. Το πρόβλημα οξυνθηκε μετά το πρώτο έτος στο πανεπιστήμιο όταν κατάλαβα ότι η κατάστασή μου δεν θα μου επιτρέψει ποτέ να κάνω τα πράγματα που θέλω. Άρχισα να επισκέπτομαι έναν ψυχίατρο ο οποίος έκανε την πολύ δύσκολη διάγνωση(!) της κατάθλιψης και μου έδωσε κάποια φάρμακα. Σε αυτό το σημείο θέλω να πω ότι η κατάθλιψη δεν είναι ασθένεια αλλά σύμπτωμα. Αυτό σημαίνει ότι όλοι όσοι έχετε κατάθλιψη είναι πολύ πιθανόν να πασχετε από κάτι άλλο πολύ πιο σύνθετο που ΔΕΝ θεραπεύεται. Η κατάστασή μου όλο και χειροτερευε, τα φάρμακα δεν έκαναν τίποτα, είχα φτάσει να παίρνω τεράστιες ποσοτητες και μετά από κάποιες αυτοκαταστροφικες ενέργειες συμφώνησα να νοσηλευτω. Στο νοσοκομείο το προσωπικό ήταν κατά βάση άσχετοι νοσηλευτές, αδιάφοροι γιατροί με αδικαιολογητα μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους και κάτι ειδικευομενοι που έρχονταν για να κάνουν πασαρέλα τα συνολακια που αγόραζαν το σαββατοκύριακο. Α, ναι, και κάτι κυρίες που έκαναν χειροτεχνίες. Με κράτησαν μέσα 2,5 μήνες(δεν θα συμφωνούσα ποτέ να μπω εάν το γνώριζα αυτό), μου άλλαξαν την αγωγή και όταν βγήκα μου έδωσαν ένα μπακαλοχαρτο που έγραφε ότι και καλά πέρασα κάποιο καταθλιπτικό επεισόδιο. Μετά το εξιτήριο δεν βρήκαν ποτέ που θα με στείλουν, τελικά με έστειλαν κακήν κακώς για συνέντευξη σε μια μονάδα ημερήσιας νοσηλείας στην οποία δεν με πήραν ποτέ και σαν δικαιολογία για αυτό κατηγόρησαν τη στάση μου(!). Ξέρετε αυτή είναι η δικαιολογία όλων των αχρηστων που το παίζουν γιατροί ή ψυχολόγοι. Έχετε ακούσει ποτέ κάποιον γιατρό άλλης ειδικότητας να λέει στον ασθενή “εσύ φταις”; Από τότε άρχισα να επισκέπτομαι διάφορους γιατρούς, οι περισσότεροι εντελώς ανίκανοι και περιορισμενης αντίληψης. Στο μεταξύ, είχα πάρει αρκετά κιλά, είχα φοβερούς πόνους στο στομάχι (για τους οποίους αναγκαστηκα να πάρω άλλο φάρμακο) και μπορεί να ήμουν κάπως λιγότερο απελπισμένη όμως η διάθεσή μου εξακολουθουσε να είναι πάρα πολύ άσχημη και εγώ ανίκανη να επιλυσω τα προβλήματα της καθημερινότητας. Ένας γιατρός έκανε λόγο για οριακή διαταραχή προσωπικότητας, μου έγραψε κάποια φάρμακα, είπε ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα και με παρέπεμψε σε έναν ψυχολόγο. Εκεί δεν μπόρεσα να συνεχίσω αφενός γιατί δεν με ενέπνεε καθόλου το άτομο και αφετέρου για οικονομικούς λόγους. Θα είμαι ειλικρινής ως προς αυτό. Δεν έχω σε καμία εκτίμηση τους ψυχολογους. Έχω πάει σε αρκετούς και για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα και δεν με έχουν βοηθήσει ποτέ σε τίποτα. Ούτε οι ίδιοι δεν ξέρουν τι δουλειά κάνουν. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν ένας γιατρός που μου μίλησε ελάχιστα, με έβαλε να χρυσοπληρωσω για να κάνω ένα τεστ που είχα κάνει και στο νοσοκομείο και έβγαλε άλλα αποτελέσματα(πολύ αξιόπιστο τεστ δηλαδή) και μου έγραψε κι άλλα αντιψυχωσικα. Με το που πήρα αυτά τα φάρμακα άρχισαν να πονάνε πολύ τα ποδια μου και η πλάτη μου σε σημείο που να μην μπορώ ούτε να σκυψω. Μου είπε για αυτό να πάρω κάτι χάπια που παίρνουν όσοι έχουν Πάρκινσον. Επειδή λοιπόν τους σιχάθηκα όλους γιατί παραδέχονται και οι ίδιοι ότι δεν έχουν ιδέα, έκοψα όλα τα φάρμακα, που ουσιαστικά βοήθησαν σε πολύ λίγα πράγματα και με πολύ μεγάλο κόστος. Χωρίς να θέλω να γίνομαι δραματική καταλαβαίνω ότι το τέλος μου πλησιάζει. Ο εγκέφαλος μου θεωρώ έχει μπει στη λογική του μελλοθανατου γι αυτό δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Θα μπορούσα να γράψω άπειρες σελίδες με τις εμπειρίες μου τον τελευταίο χρόνο αλλά δεν ξέρω εάν θα το διάβαζε κανείς. Θέλω απλώς να υπάρχει αυτό εδώ για όσους ταυτιστούν μαζί μου. Τέλος, έχω καταλάβει κάτι: εάν πασχετε από κάτι το οποίο ΔΕΝ θεραπεύεται και πρέπει απλώς να μάθετε να ζείτε με αυτό δεν πρόκειται να σας κάνει καλά κανένας γιατρός και κανένας ψυχολόγος. Πρέπει να έχετε υποστηρικτικο περιβάλλον, λεφτά, αλλά και κάποια δραστηριότητα που να σας γεμίζει. Χωρίς αυτά ο ειδικός δεν μπορεί να κάνει τίποτα.

[Macgyver]

Μην το δραματοποιεις τοσο το πραμα , κι εγω υποφερβω απο κτθλψη 14 χρονια , αλλα δεν σκεφτομαι ναυτοκτονησω στο εγγυς μελλον , και ολα τα παιδια που εχουν κατθλψη , συμεριλαμβανου εμου , καπου τους περναει ( ισως ) η ιδεα της αυτοκτοκονιας , φευγαλεα ομως ....ειναι αληθεια οτι και σε μενα που εχω δοκιμασει οοοοοολα τα φαρμακα δεν ειδα αποτελεσμα , και τωρα δεν παιρνω τιποτα , παρα ζαναξ ......... ασημη φαση η κτθλψη , αλλα δεν αυοκτονουμε επειδη την εχουμε , παλευεται η κτθλψη , ιδιαις δυναμεις , εως ενος σημειου βεβαια .....

[geodim]

Ο εγκέφαλός σου είναι εσύ, δεν είστε ξεχωριστές οντότητες για να μπαίνει μόνος του σε κάποια δική του λογική. Το οτι νιώθεις πως δεν μπορείς να κάνεις τίποτα είναι το ένα από τα πιο χαρακτηριστικά σημάδια της κατάθλιψης και όχι επειδή έχεις μπει σε mood μελλοθάνατου. Όλοι οι άνθρωποι ζουν περιόδους κατάθλιψης και ένα από τα πρώτα πράγματα που βιώνουν είναι η απουσία όρεξης για οτιδήποτε σε συνδυασμό με σκέψεις ματαιότητας ή/και κούρασης σωματικής και ψυχολογικής. Πόσο μάλλον εσύ που ζεις μεγάλο διάστημα σε αυτό το στάδιο και σε έχει φτάσει σε σημείο απελπισίας.
Δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις δυστυχώς. Μην χάνεις την ελπίδα όμως, "τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ' αυτό μένειν" είχε πει ο Ηράκλειτος. Είναι από τις μεγαλύτερες αλήθειες του κόσμου στον οποίο ζούμε.

[Yoco Choco]

Είσαι κομματάκι πεισματάρα και μουλαρώνεις εύκολα μου φαίνεται
Αν η κατάσταση σου μοιάζει αδιέξοδη και ανυπόφορη μετά από μόλις έναν χρόνο παλέματος,τί να πούν και αυτοί που παλεύουν πάνω από δέκα χρόνια και η κατάθλιψη τους έχει γίνει δεύτερη φύση...Τους είναι ο μοναδικός σύντροφος που δεν μπορούν να αποχωριστούν ποτέ.
Αφού απαξιώνεις τόσο τους γιατρούς και ίσως και να μην έχεις άδικο στο ότι είναι ανίκανοι να σε βοηθήσουν(το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωσή μου), γιατί δεν αποκωδικοποιείς εσύ η ίδια την διαταραχή σου απ'την στιγμή που είσαι εσύ που βιώνει από πρώτο χέρι τα συμπτώματα και μπορείς να τα καταλάβεις καλύτερα?...Μήπως είμαστε και εμείς το ίδιο ανίκανοι με τους γιατρούς?
Και τέλος, δεν θα σου πω αφού δεν μπορείς να το νικήσεις just embrace it,αλλά λες ότι από μικρό παιδί υπέβοσκε η διαταραχή μέσα σου και ίσως να είναι ανεξίτηλο στοιχείο του χαρακτήρα σου,άρα πολύ πιθανό να είναι και δικό μας δημιούργημα που παραδόξως μπορεί και να μας εξυπηρετεί, ασχέτως αν μας πονάει τόσο.

[Kounavi]

Είσαι κομματάκι πεισματάρα και μουλαρώνεις εύκολα μου φαίνεται
Αν η κατάσταση σου μοιάζει αδιέξοδη και ανυπόφορη μετά από μόλις έναν χρόνο παλέματος,τί να πούν και αυτοί που παλεύουν πάνω από δέκα χρόνια και η κατάθλιψη τους έχει γίνει δεύτερη φύση...Τους είναι ο μοναδικός σύντροφος που δεν μπορούν να αποχωριστούν ποτέ.
Αφού απαξιώνεις τόσο τους γιατρούς και ίσως και να μην έχεις άδικο στο ότι είναι ανίκανοι να σε βοηθήσουν(το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωσή μου), γιατί δεν αποκωδικοποιείς εσύ η ίδια την διαταραχή σου απ'την στιγμή που είσαι εσύ που βιώνει από πρώτο χέρι τα συμπτώματα και μπορείς να τα καταλάβεις καλύτερα?...Μήπως είμαστε και εμείς το ίδιο ανίκανοι με τους γιατρούς?
Και τέλος, δεν θα σου πω αφού δεν μπορείς να το νικήσεις just embrace it,αλλά λες ότι από μικρό παιδί υπέβοσκε η διαταραχή μέσα σου και ίσως να είναι ανεξίτηλο στοιχείο του χαρακτήρα σου,άρα πολύ πιθανό να είναι και δικό μας δημιούργημα που παραδόξως μπορεί και να μας εξυπηρετεί, ασχέτως αν μας πονάει τόσο.

Το ότι υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν δέκα χρόνια με την κατάθλιψη πρέπει να με κάνει να αισθάνομαι καλύτερα τώρα; Καταρχήν αυτοί οι άνθρωποι εάν βρίσκονται συνεχώς στην κατάσταση που βρίσκομαι εγώ πώς ακριβώς ζουν; Είναι σε θέση να δουλεύουν; Γιατί εγώ δεν είμαι και κάποια στιγμή θα πρέπει να εργαστώ φυσικά, δεν είμαι καμιά αργοσχολη ψυχολόγος που θα την σπουδάζουν οι γονείς της μέχρι τα 35.Επίσης μάλλον δεν κατάλαβες το πρόβλημα που περιέγραψα. Δεν ήμουν πάντα μες στην καλή χαρά και ξαφνικά μια μέρα έπαθα κατάθλιψη. Οπότε, όχι, δεν το παλεύω μόνο έναν χρόνο. Όσο γι αυτό που λες, προφανώς και έχω κάποια άποψη για την κατάστασή μου αλλά αυτή η άποψη δεν είναι διάγνωση, καθώς δεν έχω σπουδάσει ψυχιατρικη. Το θέμα δεν είναι να βρω ένα όνομα να ονομάσω το πρόβλημα, για να μου βάλω μια ταμπελιτσα, το θέμα είναι να βρεθεί λύση. Δεν μπορώ να συνταγογραφησω τα σωστά φάρμακα στον εαυτό μου. Τέλος, δεν μπορώ να "embrace" την κατάσταση διότι δεν μπορώ να δεχτώ ότι εάν ζήσω αυτό θα είναι το υπόλοιπο της ζωής μου.

[Kounavi]

Για να ελπίζεις πρέπει πάντα να υπάρχει κάποιος λόγος. Εάν όλα είναι απαίσια στη ζωή σου, δεν βλέπεις φως από πουθενά κι εσύ ελπίζεις τότε μάλλον έχεις κάποιο πρόβλημα αντίληψης.

[Yoco Choco]

Σε καμμία περίπτωση δεν σου είπα ότι πρέπει να αισθανθείς καλύτερα επειδή κάποιοι άλλοι την έχουν χειρότερα και παλεύουν περισσότερα χρόνια...Άλλωστε δεν υπάρχει αντικειμενικό μέτρο εκτίμησης του πόνου και της υποφοράς...Ο καθένας ερνηνεύει την δυσκολία της κατάστασής του ανάλογα με τις αντοχές του,με το αν είναι υποχόνδριος,ή με το αν είναι υπερήφανος προς τον εαυτό του και δεν αναγνωρίζει τον πόνο...Κάποιοι υπερβάλουν και κάποιοι άλλοι υποτιμούν την κατάστασή τους...Εγώ για ένα διάστημα ανακάλυπτα ολοένα και νέα κατώφλια του πόνου και του αδιέξοδου...Εκεί που πίστευα πως δεν μπορεί να γίνω χειρότερα έπεφτα ακόμα πιο βαθιά στον βάλτο...Και έμαθα ότι μπορούμε να αντέξουμε και σε πολυ ''υψηλές πιέσεις''...Είμαστε resilient.

Τώρα για το πως μπορείς να στρώσεις μια νορμάλ ζωή με εργασία,κοινωνικοποίηση,δρ αστηριότητες κλπ. κουβαλώντας ένα τέτοιο βάρος,δεν μπορώ να σου απαντήσω γιατί και εγώ δεν τα έχω καταφέρει...Αλλά οφείλουμε να το παλέψουμε ,πρώτα απ'όλα για τον εαυτό μας...Το να τα παρατήσουμε μια και καλή είναι φυγοπονία,λιποταξία και λιποψυχία...Άλλωστε γιατί να βιαστείς?...Για να αποφύγεις τον πόνο?...Πιστεύεις ότι ξεμπέρδεψες με όλα τα μυστικά αυτού του κόσμου?...Πιστεύεις ότι δεν κρύβει εκπλήξεις?...Η δικιά μου η ελπίδα έχει να κάνει ακριβώς με αυτό...Με το ότι δεν έχουμε ιδέα για το ποια είναι η πραγματική φύση αυτού του κόσμου...Ελπίδα τυφλή θα μου πείς...Αλλά ελπίδα νεβερδελές,απ'την στιγμή που είμαστε απολύτως βέβαιοι για την δική μας τυφλότητα.