Το παιχνίδι στην ζωή μας

[serios]

Θυμάστε τον εαυτό σας όταν ήταν μικρός;;
Πόσο εύκολα δοκίμαζε νέα πράγματα, πόσο εύκολα συγκεντρωνόταν στην ομορφιά του κόσμου και πόσο εύκολα έχανε την συγκέντρωση του στους κανόνες των μεγάλων που του έλεγαν να προσέξει στο μάθημα πχ στην ξερή αυτή εκπαίδευση με έλλειψη ζωντάνιας αυθορμητισμού και ομορφιάς.

Οταν παίζαμε ήμασταν προσηλωμένοι στον στόχο μας. Να συνεργαστούμε και να κερδίσει η ομάδα μας να γελάσουμε όλοι παρέα μετα με πειράγματα και σκανταλιές.

Υστερα μεγαλώναμε. Μάθαμε πως οι στόχοι είναι το παν και πως θα μας κάνουν ευτυχισμένους αν τους επιτύχουμε. Μάθαμε να κυνηγάμε την ουρά μας και να κατακλιζόμαστε με ευθύνες που για να τις διεκπεραιώσεις έπρεπε να είχες την ανάλογη σοβαρότητα.
Τίποτα πια δεν είχε κάτι από το παιχνίδι, την ξεγνοιασιά, το μάθημα μέσα από την πράξη και την εμπειρία. Όλα έγιναν μηχανικά. Γίναμε τυφλοί μέσα σε μια καθημερινότητα ρουτίνας που τπτ δεν αλλάζει.

Αραγε μήπως πρέπει να ξαναθυμηθούμε το πως βλέπαμε τον κόσμο μικρότεροι και να αφήσουμε την ανοησία των μεγάλων που μας τον παρουσιάζουν απαισιόδοξο και μίζερο με σκοπό να μας δημιουργούν ανασφάλεια και ματαιότητα;;

Μήπως τα ψυχολογικά προβλήματα μας είναι και απόρρεια του παιδιού που χάσαμε μέσα μας;;

[Yoco Choco]

Μήπως τα ψυχολογικά προβλήματα μας είναι και απόρρεια του παιδιού που χάσαμε μέσα μας;;

Εγώ πάλι φοβάμαι ότι τα θεματάκια μας είναι απόρροια του παιδιού που έχει παραμείνει μέσα μας και δεν λέει να ξεκουμπιστεί και βάζει τα κλάματα για να το λυπηθούμε και να το κρατήσουμε.
Όσοι προσαρμόστηκαν αδιαμαρτύρητα και χωρίς δράματα στο κοστούμι του ενήλικα μια χαρά βλέπω να τα πάνε στην ζωή τους...Χωρίς ανησυχίες,χωρίς απωθημένα,χωρίς τύψεις που δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τις ανάγκες και τα θέλω του παιδιού που έχει παραμείνει μέσα τους.

[serios]

Noμίζω μιλάς για την ανωριμότητα στους ανθρώπους με τα όποια απωθημένα.

Αυτό που λέω είναι ότι ξεχνάμε να βλέπουμε τον κόσμο με τα μάτια και την διαίσθηση ενός παιδιού που προϋποθέτει αγνότητα και ανοιχτούς ορίζοντες.
Αυτό δεν σημαίνει οτι δεν ωριμάζεις και ότι συμπεριφέρεσαι συνεχώς παιδιάστικα απλά η ματιά σου κ η αντιμετώπιση των καταστάσεων έχουν κάτι από την αισιοδοξία κ την ανεμελιά εκείνης της περιόδου.

[Jane Lovegood]

Το παιχνίδι είναι ένα πολύ καλό μέσο διεξόδου, οπότε προσωπικά το βρίσκω πολύ λογικό να έχουμε αρνητικά συναισθήματα χωρίς αυτό. Για αυτό κάθε άνθρωπος παρόλες τις ευθύνες που μπορεί να έχει, πρέπει να βρίσκει λίγο χρόνο για να κάνει πράγματα που τον ευχαριστούν, ώστε να βάζει περισσότερο χρώμα στη ζωή του.

[elisabet]

Εγώ πάλι φοβάμαι ότι τα θεματάκια μας είναι απόρροια του παιδιού που έχει παραμείνει μέσα μας και δεν λέει να ξεκουμπιστεί και βάζει τα κλάματα για να το λυπηθούμε και να το κρατήσουμε.
Όσοι προσαρμόστηκαν αδιαμαρτύρητα και χωρίς δράματα στο κοστούμι του ενήλικα μια χαρά βλέπω να τα πάνε στην ζωή τους...Χωρίς ανησυχίες,χωρίς απωθημένα,χωρίς τύψεις που δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τις ανάγκες και τα θέλω του παιδιού που έχει παραμείνει μέσα τους.

Διαφωνώ κάθετα. Το παιδί που όλοι έχουμε μέσα μας, όσο καταπιέζεται και φιμώνεται γινόμαστε δυστυχείς. Κανείς δεν κατάφερε να είναι καλά χωρίς να προσέχει, να αγαπά και να φροντίζει το παιδί μέσα του. Και λέω να είναι καλά, όχι να φαίνεται απλώς καλά.

Το παιδί μέσα μας είναι αυτό που θέλει να μάθει από αγνή περιέργεια κι όχι για να πάρει πτυχίο ή καλό βαθμό , είναι αυτό που θέλει να παίξει και να σαχλαμαρίσει, είναι αυτό που θέλει να βάλει τα κλάματα όταν πληγώνεται ή πονάει, αυτό που θέλει να γελάσει δυνατά αδιαφορώντας για τα βλέμματα που θα στραφούν πάνω του όταν είναι χαρούμενο, αυτό που θα θέλει να φωνάξει όταν νιώθει πως αδικείται για να βρει το δίκιο του αδιαφορώντας για τις συνέπειες, αυτό που θα ενθουσιαστεί με ένα καινούργιο παιχνίδι και δεν θα νιώσει χαζός που κάνει έτσι για κάτι τόσο ασήμαντο. Το παιδί μέσα μας, είναι τα συναισθήματα μας που μεγαλώνοντας μαθαίνουμε όλοι σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό να κρύβουμε στον βωμό της σοβαρότητας,της περηφάνειας ή της υποτιθέμενης ωριμότητας και δύναμης.

Κι όταν το παιδί μέσα μας ουρλιάζει να το ακούσουμε και μεις το μόνο που κάνουμε ως ενήλικες είναι να το περιφρονούμε ή να υποτιμούμε τον πόνο του και τις ανάγκες του, τότε γινόμαστε πραγματικά δυστυχείς.

Κάποτε έξαλλη με το παιδί μέσα μου είπα σε έναν φίλο τότε " δεν το θέλω άλλο, θέλω να το βουλώσει, το βαρέθηκα, όλο μου ζητάει και μου ζητάει και θα φάει τα μούτρα του στο τέλος..." κι εκείνος μου απάντησε : "μα είσαι τρελή; Όλα σε αυτό τα χρωστάς, εγώ γιαυτό σε αγάπησα"

[keep_walking]

Κατα την ταπεινη μου αποψη ολοι παραμενουμε παιδια , απλως αλλαζουμε τους κανονες και παλευουμε για την επιβιωση μας μονοι μας δεδομενων των συνθηκων που αντιμετωπιζουμε. "Παιδικη" συμπεριφορα απο εναν ενηλικα κατα τη γνωμη μου υποδηλωνει μεγαλο πονο.

[keep_walking]

Το παραμενουμε παιδια σε παρενθεση , δεν μπορεις να εισαι παιδι ποτε παλι , ειναι οργανικα αδυνατον να δουλεψει ο εγκεφαλος σου με τον τροπο που ο εγκεφαλος των παιδιων πραγματικα φεγγει.

[Dimikoko]

Διαφωνώ κάθετα. Το παιδί που όλοι έχουμε μέσα μας, όσο καταπιέζεται και φιμώνεται γινόμαστε δυστυχείς. Κανείς δεν κατάφερε να είναι καλά χωρίς να προσέχει, να αγαπά και να φροντίζει το παιδί μέσα του. Και λέω να είναι καλά, όχι να φαίνεται απλώς καλά.

Το παιδί μέσα μας είναι αυτό που θέλει να μάθει από αγνή περιέργεια κι όχι για να πάρει πτυχίο ή καλό βαθμό , είναι αυτό που θέλει να παίξει και να σαχλαμαρίσει, είναι αυτό που θέλει να βάλει τα κλάματα όταν πληγώνεται ή πονάει, αυτό που θέλει να γελάσει δυνατά αδιαφορώντας για τα βλέμματα που θα στραφούν πάνω του όταν είναι χαρούμενο, αυτό που θα θέλει να φωνάξει όταν νιώθει πως αδικείται για να βρει το δίκιο του αδιαφορώντας για τις συνέπειες, αυτό που θα ενθουσιαστεί με ένα καινούργιο παιχνίδι και δεν θα νιώσει χαζός που κάνει έτσι για κάτι τόσο ασήμαντο. Το παιδί μέσα μας, είναι τα συναισθήματα μας που μεγαλώνοντας μαθαίνουμε όλοι σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό να κρύβουμε στον βωμό της σοβαρότητας,της περηφάνειας ή της υποτιθέμενης ωριμότητας και δύναμης.

Κι όταν το παιδί μέσα μας ουρλιάζει να το ακούσουμε και μεις το μόνο που κάνουμε ως ενήλικες είναι να το περιφρονούμε ή να υποτιμούμε τον πόνο του και τις ανάγκες του, τότε γινόμαστε πραγματικά δυστυχείς.

Κάποτε έξαλλη με το παιδί μέσα μου είπα σε έναν φίλο τότε " δεν το θέλω άλλο, θέλω να το βουλώσει, το βαρέθηκα, όλο μου ζητάει και μου ζητάει και θα φάει τα μούτρα του στο τέλος..." κι εκείνος μου απάντησε : "μα είσαι τρελή; Όλα σε αυτό τα χρωστάς, εγώ γιαυτό σε αγάπησα"

Συμφωνώ απόλυτα.. Πολύ ωραίο κείμενο.. Λίγη αθωότητα και αγνή πίστη για τα πάντα είναι αυτά που έχουν λείψει περισσότερο στον ενήλικο εαυτό μου..

Εγώ είμαι πάλι...

[iwannaaa]

Χαχα εχω ανεβασει κατι παρομοιο , χαμενη παιδικοτητα

Εστάλη από SM-J510FN στο E-Psychology.gr Mobile App

[menis_64]

Χαχα εχω ανεβασει κατι παρομοιο , χαμενη παιδικοτητα

Εστάλη από SM-J510FN στο E-Psychology.gr Mobile App

Ρε δεν πας να βοσκισεις χορτάρι μαζί με την φοραδα στο αλώνι;; κάθεσαι και αναπολείς περασμένα χρόνια...αντί να κοιτάς μπροστά

[iwannaaa]

Ρε δεν πας να βοσκισεις χορτάρι μαζί με την φοραδα στο αλώνι;; κάθεσαι και αναπολείς περασμένα χρόνια...αντί να κοιτάς μπροστά

Χαχα

Εστάλη από SM-J510FN στο E-Psychology.gr Mobile App

[menis_64]

Χαχα

Εστάλη από SM-J510FN στο E-Psychology.gr Mobile App

Γελάς;; που βρήκες το αστείο μωρή;;; αλλά ξέχασα ναι οσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια, το ίδιο και εσύ... Αλήθεια, βρήκες τελικά τι θες από την ζωή σου;;;

[iwannaaa]

Λιγη προσοχη στο λεξιλογιο δε βλαπτει.τεσπα αστειο ηταν .σε παρακαλω κοψε τις κοντρες αλλιως θα επικαλεστω τη διαχειρηση.δε μιλας ωραια.και μην πεις οτι εκοψα επικοινωνια μαζι σ κ σε πεταξα απλως δε ταιριαζαμε σα χαρακτηρες.εγω δε σε προσβαλλω κ περιμενω να το κανεις κ συ κ να μπορουμε να συμβιωσουμε στο χωρο.επειδη εχεις προσωπικη αντιπαλοτητα μαζι μ σδε σημαινει οτι σου επιτρεπω να με βριζεις δημοσια.ο, τι εχεις λυστο μαζι μ σε πμ κ βρισε με οσο θες .αλλιως θα αποκλειστεις απο το φορουμ.σεβασμος στους κανονες της διαχειρισης.
Επισης το τι θα κανω με τη ζωη μ αφορα μονο εμενα.
Εστάλη από SM-J510FN στο E-Psychology.gr Mobile App

[Delmember031219]

Μιας και η λέξη "παιχνίδι" παραπέμπει στο "παιδί" θα πω μια σκέψη μου. Κάποτε πριν πολλά χρόνια, όταν πήγαινα στην πρώτη δημοτικού, καθόμουνα μόνος και ήρθε ένας συμμαθητής μου και μου είπε "δεν έχεις παρέα; θες να γίνουμε φίλοι;" Και αυτό ήταν. Τόσο απλό. Έκανα παρέα με αυτό το παιδί μέχρι την πρώτη γυμνάσιου. Μετά μετακόμισαν μακριά και χαθήκαμε. Και σκέφτομαι πόσο ποιο απλά ήταν τα πράγματα τότε. Και τώρα έχουμε μπλέξει με κώδικες συμπεριφοράς, με τακτικές, με στρατηγικές, με υπονοούμενα, με σκέψεις τύπου "καλύτερα μην το πω γιατί δεν θα αρέσει και δεν θα με θέλουν", με κλίκες, με προσπάθεια να καταλάβουμε τι σκέφτεται ο άλλος για να τον εκμεταλλευτούμε κτλ Κάναμε μόνοι μας τα πράγματα ποιο δύσκολα σε κάθε τομέα, όχι μόνο της φιλίας. Κάναμε τα εύκολα, δύσκολα.