Νεα αρχη για μενα αλλα ΠΙΕΖΟΜΑΙ ΠΟΛΥ...

[Winston_man]

Παιδια εχω να σας πω οτι χτες αρχισα μαθηματα οδηγησης. Σημερα εκανα το 2ο μαθημα. Θα δωσω και για αμαξι και για μηχανη (μικρο) Δεν εχω αγχος για τις θεωριες που κανω τωρα αλλα για τη πραξη.

[pennoula_v]

και ολα θα πανε καλα.........!!

[Winston_man]

Παιδια αυριο δινω εξετασεις θεωρια για αμαξι και μηχανη. Το περιεργο ειναι οτι δεν εχω καθολου σχεδον αγχος-μεχρι στιγμης τουλαχιστον. Τωρα δεν ξερω για αυριο τι θα γινει. Ειμαι καλα διαβασμενος και ελπίζω να περασω μην τρεχω ξανα. Θα σας ενημερωσω για το αυριανο αποτελεσμα.

[Arsi]

Πρόσφατα πήρα δίπλωμα.Ολα θα πάνε καλά.Κ να έχεις κ λίγο αγχος δεν πειράζει,φυσιολογικό είναι.Όλοι έχουν.Καλή επιτυχία!!!!!!!!!!

[krino]

Originally posted by Winston_man
Παιδια αυριο δινω εξετασεις θεωρια για αμαξι και μηχανη.

πως περασαν οι μηνες ετσι???
και πως απο σκεψη το διπλωμα εγινε πραξη....

Το παρεις η οχι το διπλωμα εχει ελαχιστη σημασια (μονο λιγοτερη ταλαιπωρια) εκεινο που εχει σημασια ειναι ο στοχος και ποσο κοντα εισαι.


Ευχομαι παντα τετοια.

[Tasos75]

Originally posted by Winston_man
Καντε το κοπο να το διαβασετε. Ειναι σημαντικο-Ευχαριστω

Ανοιγω καινουργιο θεμα γιατι νιωθω την αναγκη να πω κατι νεο που με απασχολεί. Για οσους δεν ξερουν πασχω απο βαρια κοινωνικη φοβια με κρισεις πανικού, παιρνω φαρμακα και κανω ψυχοθεραπεία. Πριν περιπου ενα μηνα αρχισα κατοπιν παροτρυνσης του ψυχιατρου που με παρακολουθει να πηγαινω σε ενα Ψυχοθεραπευτικο κεντρο και να αρχισω ομαδικη θεραπεια παραλληλα με την ατομική ωστε να ερθω σε επαφη με κοσμο και να αρχισω να κοινωνικοποιούμαι σταδιακά. Μεχρι στιγμης ολα πανε σχετικα ομαλα/καλα. Στην αρχη ειχα αγχος μπολικο που θα συγχροτιστω με αγνωστους και στις πρωτες συναντησεις περα απο τα φαρμακα που παιρνω καθημερινα επαιρνα και ηρεμιστικα ζάναξ για να χαλαρώσω. Υστερα απο καποιες συνεδριες μειωσα τη δοση στο μισο (50 mg) και σημερα αποφασισα να παω και να δοκιμασω τις δυναμεις μου χωρις ηρεμιστικο. Δεν πηρα τιποτα. (Εννοειται πως τα αλλα μου φαρμακα τα παιρνω κανονικα καθημερινα) Ημουν χαλαρος σε γενικες γραμμες και χαρηκα που τα καταφερα. Φυσικα δεν τρεφω αυταπατες οτι ελυσα το προβλημα μου, απλα κερδισα μια μαχη. Σκεφτομαι εφτασα 26 χρονων και τι εχω κανει? Τιποτα ουσιαστικο. Ουτε για οδηγηση δεν εχω παει γιατι φοβαμαι να πατησω στη σχολη-ποσο μαλλον να δωσω και εξετασεις. Θελω πολυ να βγαλω διπλωμα για αμαξι και μηχανη κυριως.

Το ολο σχεδιο οπως το ειχα στο μυαλο μου ηταν να κανω μικρα μικρα βηματακια προοδου. Ζουσα απομονωμενος μεχρι προτεινος με μονη συντροφια τους γονεις μου και τον ψυχιατρο μου. Κατα τα αλλα μου αρεσε να κανω μοναχικες βολτες και να καθομαι σε απομερα μερη. Με τα νεα φαρμακα βελτιωθηκα και πριν 10-12 μηνες αρχισε να υποχωρει καπως το ολο αγχος και να μπορω να περνω το λεωφορειο, το τρολει, να καθομαι σε μια καφετερια μονος μου χωρις πανικους. Ηταν ενα θετικο βημα συμφωνα με το γιατρο μου και δεν υπέφερα πλεον ανοιχτα. Για καμποσο διαστημα μονιμοποιηθηκα σε αυτη τη κατασταση. Δεν υπέφερα και οι μηνες περναγαν... Βολευτηκα στο να κανω μονος μου βολτες να καθομαι μονος μου σε καφετεριες να μπορω να παιρνω μεσα μεταφορας κτλ... Φυσικα το προβλημα μου δεν λυθηκε αφου δεν ηρθα ποτε σε κοντρα με αυτο που φοβομουν - να \"χτυπηθω\" μαζι του δηλαδη και να το νικησω.Απλα ηταν πλεον σε μια ΛΑΝΘΑΝΟΥΣΑ μορφη. Υπηρχε αλλα αφου δεν εκανα κατι που να μου προκαλουσε αγχος δεν εκδηλονοταν και ημουν ευχαριστημενος που δεν υπέφερα. Ευχαριστημενος και ΤΕΛΕΙΩΣ ΜΟΝΟΣ.(Εκτος τους γονεις μου και το γιατρο μου-αν αυτα θεωρουνται παρεα...)

Ετσι εφτασε μια στιγμη που ο γιατρος μου μου ειπε πρεπει να κανεις ενα βημα ακομα εφτασε ο καιρος και πρεπει να προχωρησεις αρκετα εμεινες στασιμος. Θα αρχισουμε με κατι ευκολο για αρχη. Να αρχισεις ομαδικη ψυχοθερπαεια. Να εκτεθεις δηλαδη σε κοσμο σε αυτο που φοβασαι. (κυριως τις προσωπο με προσωπο συζητησεις με αλλα ατομα-δεν με τρομαζει τοσο ο κοσμος σαν μαζα/ποσοτητα) Δωστου και δωστου ως που να με πεισει περασαν μηνες δεν το περνα αποφαση φοβομουν. Τελικα εμαθα για αυτο το κεντρο και το αποφασισα να παω και οτι γινει.

Πηγα λοιπόν στις πρωτες συναντησεις με ηρεμιστικα, σταδιακα μειωσα στο μισο τις δοσεις και σημερα πηγα χωρις καθολου ηρεμιστικα ενα περιπου μηνα μετα. Αλλα σκεφτομαι ποιο θα ειναι το μελλον και με αγχωνει αυτο ΠΟΛΥ.

Θελω να πω μπηκα σε μια διαδικασια να κανω βηματα. Το νερο ξεκινησε σταυλακι επομενως μετα το κεντρο τι? Σχολη οδηγησης? Απ τη μια το θελω απτην αλλη φοβαμαι να παω Μεταπτυχιακο μετα? Παντα ηθελα να κανω αλλα παντα φοβομουν να μπλεξω παλι με σχολες. Εδω με τα χιλια ζορια εβγαλα την σχολη μου. Θελω να ειναι αυτα τα επομενα βηματα μου αλλα ΠΙΕΖΟΜΑΙ ΠΟΛΥ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ ΦΟΒΑΜΑΙ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΩ. Νιωθω οπως ενιωθα (και ισως χειροτερα) πριν παω στη σχολη μου 18 χρονων. Ολο αγχος και αγωνια για το αυριο. Απ την αλλη θελω να προχωρησω αλλα φοβαμαι. Φοβαμαι οτι αν ακολουθησω αυτο το δρομο θα ειναι πολυ ψυχοφθορος για μενα. Θα πληρωσω μεγαλο κοστος ψυχολογικα... Δεν ξερω τι να κανω. ΠΙΕΖΟΜΑΙ ΠΟΛΥ-ΣΑς ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΕΣΤΕ ΜΟΥ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΣΑΣ.

-Ωρες ωρες σκεφτομαι να τα παρατησω ολα και να παω στο χωριο μου να μεινω μονος μου και να φυλαξω γιδια. Ουτε αγχος ουτε τιποτα ΑΛΛΑ τοτε θα αισθανομαι ενας ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟΣ και αυτο ισως ειναι χειροτερο για μενα... Τι να κανω?? Δεν ξερω...

ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΩ ΜΕ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΚΟΣΤΟΣ Ή ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΑΤΗΣΩ ΤΕΛΕΙΩΣ, ΝΑ ΓΛΙΤΩΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΑΓΧΟΣ/ΕΝΝΟΙΕΣ ΑΛΛΑ ΝΑ ΝΙΩΘΩ ΕΝΑΣ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟς???(Για το υπόλοιπο της ζωής μου πιθανότατα...)

ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ Τι θα κανατε αν ησασταν στη θεση μου?? (Δηλαδη ενα ατομο με βαρια κοινωνικη φοβια και πανικους να σας εμποδιζουν να προχωρησετε και να επρεπε να πατε ΚΟΝΤΡΑ στο ρεμα?? Ειναι ΠΟΛΥ ΕΠΙΠΟΝΟ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΗΔΗ ΝΙΩΘΩ ΠΙΕΣΗ ΜΕΓΑΛΗ. ΠΕΣΤΕ ΜΟΥ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

Καταρχήν ΜΠΡΑΒΟ για την πρόοδό σου. Σκέψου από πού ξεκίνησες και πού βρίσκεσαι!
Η δική μου γνώμη είναι να συνεχίσεις με μικρά βηματάκια. Για το μεταπτυχιακό θα σου πω τη δική μου εμπειρία. Έκανα και είδα ότι είναι ψιλοχάσιμο χρόνου (αν βγάλεις χριστούγεννα προτούγεννα πάσχα εθνικές εορτές κλπ διαρκεί από λίγο εώς ελάχιστο χρόνο που δεν προλαβαίνεις να μάθεις και πολλά). Αν όμως το θέλεις τόσο πολύ κάντο. Αν δεν αποκομίσεις τις γνώσεις που περίμενες, σίγουρα θα σου κάνει καλό στο θέμα της κοινονικοποίησης. Μαζί με τα φάρμακα και το γιατρό σου θα τα πας μια χαρά!
Όσο για το δίπλωμα πάρε μηχανής ;-) άλλη αίσθηση το 2τροχο.
Ο γιατρός σου τί γνώμη έχει για τα παραπάνω;
Πάντως για να λέει ο γιατρός σου ότι πρέπει να κάνεις βήματα, κάτι παραπάνω θα ξέρει και θα έχει δει! Αυτός θα σου δείξει το δρόμο σιγά σιγά να ξεπεράσεις το πρόβλημά σου.
Να είσαι καλά!

[Winston_man]

Παιδια εχω να σας πω ευχαριστα (?) νεα. Περασα τοσο για μηχανακι οσο και για αυτοκινητο τις θεωρίες. Ετσι εχω το δικαιωμα πλέον να αρχίσω πρακτική εξάσκηση με το δάσκαλό μου.

Πριν μου πειτε μπραβο, συγχαρητηρια κτλ κτλ οφειλω να σας πω οτι δεν ξερω αν χαρηκα σταλήθεια. Γιατι τωρα αρχιζουν τα δυσκολα και εχω αγχος για τη πρακτικη εξέταση μεγάλο. Αν χτυπα ξυλο με πιασει καμια κριση πανω στο τιμονι?? Εκει δεν εχει ανοιγω τη πορτα και φευγω... Επισης δεν μπορω να παρω ηρεμιστηκα διοτι δεν θα μπορω να οδηγησω. Επομενως??

Ειπα στο δασκαλο μου θα τον παρω τηλεφ. για ποτε να αρχισουμε μαθηματα. Δεν ηθελα να κλεισω ραντεβου και το αφησα ετσι.

[krino]

Originally posted by Winston_man

Επομενως??

επομενως οπως εκανες ενα μικρο βημα και τα καταφερες θα επιχειρησεις ενα ακομα και πιο μετα αλλο ενα.

Προχθες δεν ηξερες αν θα τα καταφερνες αν δεν προσπαθουσες.
Τελικα εμαθες.... μενει τωρα να μαθεις για το επομενο βημα πως ειναι.

[weird]

Originally posted by Winston_man
Παιδια εχω να σας πω ευχαριστα (?) νεα. Περασα τοσο για μηχανακι οσο και για αυτοκινητο τις θεωρίες. Ετσι εχω το δικαιωμα πλέον να αρχίσω πρακτική εξάσκηση με το δάσκαλό μου.

Πριν μου πειτε μπραβο, συγχαρητηρια κτλ κτλ οφειλω να σας πω οτι δεν ξερω αν χαρηκα σταλήθεια. Γιατι τωρα αρχιζουν τα δυσκολα και εχω αγχος για τη πρακτικη εξέταση μεγάλο. Αν χτυπα ξυλο με πιασει καμια κριση πανω στο τιμονι?? Εκει δεν εχει ανοιγω τη πορτα και φευγω... Επισης δεν μπορω να παρω ηρεμιστηκα διοτι δεν θα μπορω να οδηγησω. Επομενως??

Ειπα στο δασκαλο μου θα τον παρω τηλεφ. για ποτε να αρχισουμε μαθηματα. Δεν ηθελα να κλεισω ραντεβου και το αφησα ετσι.

Κάθε αρχή και δύσκολη φίλε μου,
αλλά πίστεψε,
είναι αυτό ακριβώς, η αρχή μόνο θα σε δυσκολέψει.
Συγχαρητήρια έχεις κάνει μεγάλη πρόοδο και σίγουρα θα κάνεις κι άλλη.
Είμαστε δίπλα σου!!!!

[Winston_man]

Ευχαριστω παιδια ειναι σημαντικο να ξερω οτι εχω καποια ατομα διπλα μου. Να ειστε καλα.

[weird]

Πάντως μπράβο και πάλι. Είναι αξιοθαύμαστο που έχεις φτάσει μέχρι εδω

[iberis]

Winston_Man με έχει συγκινήσει η προσπάθειά σου....είμαι σίγουρη ότι ο αγώνας που κάνεις θα ανταμοιφθεί!
Αν έχεις διάθεση πάρε να διαβάσεις το \"Ανακαλύψτε τον εαυτό σας.Η τέχνη της ευτυχίας\" του Dale Carnegie.

[Angie]

Originally posted by Winston_man
Καντε το κοπο να το διαβασετε. Ειναι σημαντικο-Ευχαριστω

Ανοιγω καινουργιο θεμα γιατι νιωθω την αναγκη να πω κατι νεο που με απασχολεί. Για οσους δεν ξερουν πασχω απο βαρια κοινωνικη φοβια με κρισεις πανικού, παιρνω φαρμακα και κανω ψυχοθεραπεία. Πριν περιπου ενα μηνα αρχισα κατοπιν παροτρυνσης του ψυχιατρου που με παρακολουθει να πηγαινω σε ενα Ψυχοθεραπευτικο κεντρο και να αρχισω ομαδικη θεραπεια παραλληλα με την ατομική ωστε να ερθω σε επαφη με κοσμο και να αρχισω να κοινωνικοποιούμαι σταδιακά. Μεχρι στιγμης ολα πανε σχετικα ομαλα/καλα. Στην αρχη ειχα αγχος μπολικο που θα συγχροτιστω με αγνωστους και στις πρωτες συναντησεις περα απο τα φαρμακα που παιρνω καθημερινα επαιρνα και ηρεμιστικα ζάναξ για να χαλαρώσω. Υστερα απο καποιες συνεδριες μειωσα τη δοση στο μισο (50 mg) και σημερα αποφασισα να παω και να δοκιμασω τις δυναμεις μου χωρις ηρεμιστικο. Δεν πηρα τιποτα. (Εννοειται πως τα αλλα μου φαρμακα τα παιρνω κανονικα καθημερινα) Ημουν χαλαρος σε γενικες γραμμες και χαρηκα που τα καταφερα. Φυσικα δεν τρεφω αυταπατες οτι ελυσα το προβλημα μου, απλα κερδισα μια μαχη. Σκεφτομαι εφτασα 26 χρονων και τι εχω κανει? Τιποτα ουσιαστικο. Ουτε για οδηγηση δεν εχω παει γιατι φοβαμαι να πατησω στη σχολη-ποσο μαλλον να δωσω και εξετασεις. Θελω πολυ να βγαλω διπλωμα για αμαξι και μηχανη κυριως.

Το ολο σχεδιο οπως το ειχα στο μυαλο μου ηταν να κανω μικρα μικρα βηματακια προοδου. Ζουσα απομονωμενος μεχρι προτεινος με μονη συντροφια τους γονεις μου και τον ψυχιατρο μου. Κατα τα αλλα μου αρεσε να κανω μοναχικες βολτες και να καθομαι σε απομερα μερη. Με τα νεα φαρμακα βελτιωθηκα και πριν 10-12 μηνες αρχισε να υποχωρει καπως το ολο αγχος και να μπορω να περνω το λεωφορειο, το τρολει, να καθομαι σε μια καφετερια μονος μου χωρις πανικους. Ηταν ενα θετικο βημα συμφωνα με το γιατρο μου και δεν υπέφερα πλεον ανοιχτα. Για καμποσο διαστημα μονιμοποιηθηκα σε αυτη τη κατασταση. Δεν υπέφερα και οι μηνες περναγαν... Βολευτηκα στο να κανω μονος μου βολτες να καθομαι μονος μου σε καφετεριες να μπορω να παιρνω μεσα μεταφορας κτλ... Φυσικα το προβλημα μου δεν λυθηκε αφου δεν ηρθα ποτε σε κοντρα με αυτο που φοβομουν - να \"χτυπηθω\" μαζι του δηλαδη και να το νικησω.Απλα ηταν πλεον σε μια ΛΑΝΘΑΝΟΥΣΑ μορφη. Υπηρχε αλλα αφου δεν εκανα κατι που να μου προκαλουσε αγχος δεν εκδηλονοταν και ημουν ευχαριστημενος που δεν υπέφερα. Ευχαριστημενος και ΤΕΛΕΙΩΣ ΜΟΝΟΣ.(Εκτος τους γονεις μου και το γιατρο μου-αν αυτα θεωρουνται παρεα...)

Ετσι εφτασε μια στιγμη που ο γιατρος μου μου ειπε πρεπει να κανεις ενα βημα ακομα εφτασε ο καιρος και πρεπει να προχωρησεις αρκετα εμεινες στασιμος. Θα αρχισουμε με κατι ευκολο για αρχη. Να αρχισεις ομαδικη ψυχοθερπαεια. Να εκτεθεις δηλαδη σε κοσμο σε αυτο που φοβασαι. (κυριως τις προσωπο με προσωπο συζητησεις με αλλα ατομα-δεν με τρομαζει τοσο ο κοσμος σαν μαζα/ποσοτητα) Δωστου και δωστου ως που να με πεισει περασαν μηνες δεν το περνα αποφαση φοβομουν. Τελικα εμαθα για αυτο το κεντρο και το αποφασισα να παω και οτι γινει.

Πηγα λοιπόν στις πρωτες συναντησεις με ηρεμιστικα, σταδιακα μειωσα στο μισο τις δοσεις και σημερα πηγα χωρις καθολου ηρεμιστικα ενα περιπου μηνα μετα. Αλλα σκεφτομαι ποιο θα ειναι το μελλον και με αγχωνει αυτο ΠΟΛΥ.

Θελω να πω μπηκα σε μια διαδικασια να κανω βηματα. Το νερο ξεκινησε σταυλακι επομενως μετα το κεντρο τι? Σχολη οδηγησης? Απ τη μια το θελω απτην αλλη φοβαμαι να παω Μεταπτυχιακο μετα? Παντα ηθελα να κανω αλλα παντα φοβομουν να μπλεξω παλι με σχολες. Εδω με τα χιλια ζορια εβγαλα την σχολη μου. Θελω να ειναι αυτα τα επομενα βηματα μου αλλα ΠΙΕΖΟΜΑΙ ΠΟΛΥ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ ΦΟΒΑΜΑΙ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΩ. Νιωθω οπως ενιωθα (και ισως χειροτερα) πριν παω στη σχολη μου 18 χρονων. Ολο αγχος και αγωνια για το αυριο. Απ την αλλη θελω να προχωρησω αλλα φοβαμαι. Φοβαμαι οτι αν ακολουθησω αυτο το δρομο θα ειναι πολυ ψυχοφθορος για μενα. Θα πληρωσω μεγαλο κοστος ψυχολογικα... Δεν ξερω τι να κανω. ΠΙΕΖΟΜΑΙ ΠΟΛΥ-ΣΑς ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΕΣΤΕ ΜΟΥ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΣΑΣ.

-Ωρες ωρες σκεφτομαι να τα παρατησω ολα και να παω στο χωριο μου να μεινω μονος μου και να φυλαξω γιδια. Ουτε αγχος ουτε τιποτα ΑΛΛΑ τοτε θα αισθανομαι ενας ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟΣ και αυτο ισως ειναι χειροτερο για μενα... Τι να κανω?? Δεν ξερω...

ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΩ ΜΕ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΚΟΣΤΟΣ Ή ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΑΤΗΣΩ ΤΕΛΕΙΩΣ, ΝΑ ΓΛΙΤΩΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΑΓΧΟΣ/ΕΝΝΟΙΕΣ ΑΛΛΑ ΝΑ ΝΙΩΘΩ ΕΝΑΣ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟς???(Για το υπόλοιπο της ζωής μου πιθανότατα...)

ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ Τι θα κανατε αν ησασταν στη θεση μου?? (Δηλαδη ενα ατομο με βαρια κοινωνικη φοβια και πανικους να σας εμποδιζουν να προχωρησετε και να επρεπε να πατε ΚΟΝΤΡΑ στο ρεμα?? Ειναι ΠΟΛΥ ΕΠΙΠΟΝΟ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΗΔΗ ΝΙΩΘΩ ΠΙΕΣΗ ΜΕΓΑΛΗ. ΠΕΣΤΕ ΜΟΥ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

[Angie]

Κι εγώ υποφέρω από κρίσεις πανικού αλλά προσπαθώ όσο μπορώ να το ξεπεράσω. Παίρνω τα φάρμακα που μου σύστησε ο γιατρός μου αν και πολλές φορές έχω τόση ένταση που δεν την υποφέρω. Μπράβο σου για όσα πέτυχες ως τώρα... Δεν είναι κρίμα να τα παρατήσεις και να καταλήξουν όλα στα σκουπίδια; Εγώ πάντως σου εύχομαι καλή τύχη!!!

[Winston_man]

Παιδια σημερα πηγα στον δασκαλο και εκλεισα ραντεβου για πρωτο μαθημα αυριο μεσημερι. Θα αρχισω με αμαξι τελικά. Ελπίζω να πανε ολα καλα.