η ζωή μου και το μαρτύριο μου...

[Lizy]

Καλημέρα παιδιά. Έμαθα για το site αυτό απο μία φίλη μου. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα το κουράγιο να διαβάσω πολλά εδώ μέσα, άλλωστε είναι άπειρες οι ιστορίες που υπάρχουν και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο καθένας μας. Έχω ασχοληθεί λίγο με ψυχολογία, από πέρσυ όταν άρχισα να διαβάζω τέτοια βιβλία, τα οποία με βοήθησαν τότε, πιστεύω, για ενα διαστημα.
Το δικό μου story λοιπόν. Οι περισσότεροι συνηθίζουν να με λένε "άτυχη". Ίσως και να είμαι.. προσπαθώ όμως να μη δίνω σημασία, άλλωστε ελεύθερη χώρα είμαστε, ο καθένας μπορεί να λέει ότι θέλει, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι έχουν άδικο, απλά είναι και αυτός ένας τρόπος να το αντιμετωπίζω...να μη δίνω σημασία.
Είμαι 36 χρονών. Έχω περάσει πολλλά στη ζωή μου και νιώθω ότι έχω κουραστεί πάρα πολύ αλλά παρόλα αυτά συνεχίζω γιατί έτσι πρέπει και γιατί ελπίζω ότι θά έρθει και για μένα μία άσπρη μέρα κάποτε.
Στην ουσία δε μου λείπει τίποτα και το ξέρω. Εννοώ ότι είμαι μία χαρά κοπέλα, χειραφετημένη, με πολύ καλή δουλειά (καρριέρα ας το πούμε) με τη μόρφωση μου, το πορτοφόλι μου, γονείς και αδέρφια που με υπεραγαπάνε και μπορούν να με στηρίξουν ανά πάσα στιγμή. Είμαι πολύ ευαίσθητη, ειλικρινής μέχρι αηδίας, δε μου αρέσουν τα προσποιητά και οι "δήθεν" Με λίγα λόγια, είμαι ατόφια. Συγχρόνως, είμαι δυναμική, έχω τσαγανό, και πολεμάω σε αυτή τη ζωή. Αυτά σε γενικές γραμμές. Τώρα.. γιατί είμαι άτυχη?
Ο πρώτος μου δεσμός, ύστερα από 3 χρόνια σχέση, με πρόδωσε γιατί με απάτησε με την καλύτερη μου φίλη τότε, πράγμα που ανακάλυψα ευτυχώς γρήγορα τότε.
Η δεύτερη μου σχέση ύστερα απο 5 χρόνια μαζί όπου είχαμε αρραβωνιαστεί και ετοιμαζόμασταν να παντρευτούμε, αποδείχτηκε ότι ήταν προικοθήρας.
Η τρίτη μου σχέση ήταν πολύ ήρεμη και ένιωθα ότι είχα βρει πια τον άνθρωπο μου και εκεί που ετοιμαζόμασταν να προχωρήσουμε πιο σοβαρά, διαγνώστηκε με καρκίνο όπου και πέθανε ύστερα απο 4 χρόνια. Είχαμε ένα χρόνο δεσμό όταν το ανακάλυψε, έμεινα μαζί του άλλα δύο χρόνια προσπαθώντας να νικήσω τον καρκίνο του επιστρατεύοντας όλες μου τις δυνάμεις, αγάπη, ενημέρωση, Internet, κανόνιζα τα νοσοκομεία και τις εγχειρήσεις σε εξωτερικό και Ελλάδα, γύρναγα τα μοναστήρια και τις εκκλησίες και παρακαλούσα το Θεό να μη τον αφήσει να πεθάνει. Ήταν ένας υπέροχος καλός άνθρωπος πάνω από όλα που ο Θεός φαίνεται είχε άλλα σχέδια για αυτόν. Μετά απο 2 χρόνια τρέλας και ζώντας αυτή την κατασταση στην ωραιότερη, υποτίθεται, περίοδο της ζωής μου (στα 32-33 χρόνια μου) όπου κυνηγούσα μανιωδώς να διώξω το χάρο του, πολεμώντας μόνη μου στην ουσία, κλαίγοντας μόνη μου στο σπίτι κρυφά από αυτόν γιατί έπρεπε να τον στηρίζω και όχι να με βλέπει να κλαίω ή κλαίγοντας στις εκκλησίες μπροστά στις εικόνες, κάνοντας τάματα και ανεβαίνοτας γονατιστή στην Παναγία της Τήνου και αφού είχα γυρίσει μόνη μου από μία ακόμη εγχείρηση του στο εξωτερικό, γνώρισα μέσω της δουλειάς μου, έναν άνθρωπο που μόλις τον είδα ένιωσα ότι φωτίστηκε όλος ο χώρος. Έγινε ο ήλιος μου. Όλο το σύμπαν συνωμότησε για τη συνέχεια. Ύστερα απο 2 βδομάδες που δουλέψαμε μαζί, τελειώσε η δουλειά μαζί του και έπρεπε να φύγω. Ανταλλάξαμε κάποια επαγγελματκά emails και σιγά σιγά αρχίσαμε να μιλάμε στο φιλικό. Έγινε ο καλύτερος φίλος μου, ο ψυχολόγος μου, το ημερολόγιο μου, εκείνος που ένιωθα ότι μπορούσα να ανοιχτώ για όλα αυτά που ένιωθα. Αυτή η φιλία κράτησε περίπου 2 μήνες όπου μετά άρχισε να μου βγάζει και αυτός με τρόπο βέβαια όσα ένιωθε για μένα. Νιώθαμε και οι δύο τα ίδια πράγματα. Χρειαζόμασταν ο ένας τον άλλον και νιώθαμε ότι δεν μπορούμε να είμαστε μαζί γιατί εγώ είχα πει ότι θα μείνω κοντά στον άνθρωπο μου που υπέφερε και δεν υπήρχε περίπτωση να τον αφήσω. Πήρα όμως τη μεγάλη απόφαση, μία μέρα όταν πια είχε γυρίσει και αυτός απο το εξωτερικό και ήταν καλά, δηλαδή δεν είχε εμφανιστεί πουθενά αλλού ο καρκίνος, και έφυγα. Έφυγα και τον άφησα γιατί ήθελα να ζήσω και το ίδιο βράδυ τα έφτιαξα με αυτόν που ένιωθα ότι όμοιος του δεν υπήρχε και ακόμη δεν υπάρχει. Είναι όλα αυτά που ήθελα πάντα σε έναν άντρα. Πέρασα μαζί του ένα υπέροχο καλοκαίρι όπου ένιωθα βασίλισσα δίπλα του και αυτός ένιωθε αντίστοιχα. Μέσα σε 4 μήνες συγκατοικήσαμε. Και τότε άρχισαν τα προβλήματα. Κάτι που δεν έχω πει ακόμη είναι ότι αυτός ο άνθρωπος κουβαλουσε το δικό του σταυρό. Είχε παντρευτεί ήδη 2 φορές στο παρελθόν και έχει 2 παιδιά απο τον 1ο του γάμο. Μου τα είπε όλα απο την αρχή και ήξερε και αυτός τι ήθελα. Μια οικογένεια ήθελα και ευτυχία, έναν άντρα ήθελα δίπλα μου δυνατό να με στηρίξει και να δημιουργήσει μαζί μου, αυτό ήθελα. Και τα ήξερε αυτά. Αρχισα λοιπόν μετά εγώ να νιώθω ότι δεν έχει αρκετο χρόνο μαζί μου, η 2η πρωην γυναίκα του τον ενοχλούσε και εγώ εκνευριζόμουν και τσακωνόμασταν. Η αλήθεια είναι ότι και εγώ δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι αυτός ο άνθρωπος είχε ήδη υποχρεώσεις και βάρη στην πλάτη του, απλά τον ήθελα και τον αγαπούσα τόσο πολύ και αυτός ένιωθε και νιώθει ακόμη το ίδιο. Σιγά σιγά άρχισα να συμβιβάζομαι, να προσαρμόζομαι σε όλο αυτό, αγάπησα τα παιδιά του και αυτά εμένα, η 2η πρώην γυναίκα του εξαφανίστηκε ευτυχώς και ένιωθα ότι πηγαίναμε καλά. Μετά από 1 χρόνο μαζί, άρχισα να του συζητάω για γάμο και οικογένεια ευγενικά στην αρχή και πιο έντονα μετά κα αυτός έδειχνε ότι φοβόταν να πάρει την απόφαση. Μετά ένα μήνα μίας κατάστασης που ένιωθα ότι δεν πάει πουθενά και ούτε πρόκειται ποτέ να αποφασίσει, σηκώθηκα μία ωραία πρωία και έφυγα. Ήμασταν και οι δύο χάλια γιατί δεν αντέχαμε ο ένας μακριά απο τον άλλον. Ηξερε τι ήθελα, έδειχνε στις αρχές ότι το ήθελε και αυτός και περίμενα να το εκτελέσει. Μετά από 2 βδομάδες χώρια, μου είπε ότι δεν αντέχει μακριά μου άλλο και ότι θέλει να προχωρήσουμε. Ήμασταν πάλι μαζί, ξαναμείναμε μαζί αλλά εμενα τα νεύρα μου ήταν τωρα σπασμένα. Πάλι αρχίσαμε να τσακωνόμαστε γιατί πάλι έβλεπα ότι δεν κανονίζαμε τίποτα και μέναμε στα ίδια γιατί φοβοταν να προχωρήσει. Περασε άλλος ένας χρόνος έτσι. Μετα απο εναν χρονο, ξαναεφυγα. Εφευγα απο το σπιτι και κλαιγαμε ο ενας στην αγκαλια του αλλου. Ειχα πολυ θυμο μεσα μου, άρχισα να διαβαζω ψυχολογια και να ασχολουμαι με τον εαυτο μου, να κανω πραγματα για τον εαυτο μου, εβγαινα εξω, πηγα διακοπες με φιλους και μονη μου, γνωρισα κοσμο, κανεις δεν ηταν σαν κι αυτον, κανεις. Αυτος προσπαθουσε να επικοινωνησει μαζι μου και εγω μια του μιλαγα καλα και μια με νευρα. Μετα αρχισα να συνειδητοποιω οτι δε γινεται να τον βγαλω απο τη ζωη μου, δεν ηθελα να τον βγαλω απο τη ζωη μου. Αρχισα να προσπαθω παλι για αυτη τη σχεση και αυτος τωρα δεν ηξερε πως να μου φερθει. Εβλεπα την αγαπη στα ματια του αλλα συγχρονως το δισταγμο. Περασαμε ετσι σχεδον 4 μηνες χωρια μεχρι που αποφασισα να τον διεκδικησω παλι δυναμικα. Για τους επομενους 4 μηνες βρισκομασταν περιστασιακα, το επαιζα τρελη, οτι δε με νοιαζει η οικογενεια, οτι με νοιαζει να ειμαι μαζι του και να περναω καλα και αυτος με κοιταζε και απορουσε, απορουσε γιατι με ηξερε καλα και ηξερε οτι κοροιδευα και τον εαυτο μου και εκεινον συγχρονως. Τελικα ημασταν παλι μαζι και περναγαμε τελεια, απευφευγα να συζηταω το θεμα που με εκαιγε και το εβλεπε αυτος και ηταν αυτος που το εφερνε τωρα στην επιφανεια και εγω το απεφευγα γιατι θεωρουσα οτι αν δεν τον πιεζω και αν με αγαπαει πραγματικα, θα το αποφασισει μονος του. Περναγαμε τελεια μαζι οπως περναμε παντα μαζι. Ειναι το αλλο μου μισο και ειμαι το αλλο του μισο. Αρχισαμε να κανουμε σεξ ελευθερα για να μεινω εγκυος. Αυτος το εκανε για μενα και εγω ενιωθα οτι ετσι μου δειχνει την αγαπη του και οτι πραγματικα με αγαπαει και δε θελει να με χασει και ετσι ημουν ευτυχισμενη και ικανοποιημενη. Ελεγε οτι ηθελε να βρεθει προ τετελεσμενου για να παρει την αποφαση. Του ελεγα οτι αυτο ειναι λαθος. Περασαν ετσι αλλοι 10 μηνες και καποια στιγμη αποφασισα οτι ηταν λαθος ολο αυτο που γινοταν και οτι αν ηθελε να ειναι μαζι μου επρεπε να θελει φυσιολογικα, δηλ να παντρευτουμε και μετα αν ειναι να ερθει ενα παιδι ας ερθει. Με αυτα και με αυτα, ημασταν παλι χαλια, μεχρι που αποφασισε αυτος μετα να μη βλεπομαστε για να αποφασισει γιατι αν ειναι να ειμαστε μαζι, πρεπει να ειμαστε μαζι οπως πρεπει, δηλ να παντρευτουμε και να κανουμε παιδια και οχι να ειμαστε οπως τον βολευει. Η ιστορια αυτη κραταει τωρα 1,5 μηνα, τον εχω δει δυο φορες που βγηκαμε για φαγητο, δεν αντεχω μακρια του και αυτος το ιδιο αλλά δεν εχει αποφασισει. Την προηγουμενη βδομαδα ξεκινησε να βλεπει εναν ψυχολογο για να τον βοηθησει στο οτι αφου δεν μπορει χωρις εμενα και αφου με θελει και με αγαπαει τοσο πολυ, γιατι δισταζει να κανει το βημα. Η αληθεια ειναι οτι φοβαται μην αποτυχει ξανα και νιωθει τυψεις για τα παιδια του μη τα παραμελησει, τα οποια βλεπει καθε σαββατοκυριακο. Δεν ξερω τι θα γινει, ουτε αυτος ξερει. Ξερουμε μονο οτι αγαπαμε πολυ ο ενας τον αλλον και οπως υποφερω εγω υποφερει και αυτος. Μου ειπε οτι ενιωσε καλα με τον ψυχολογο και οτι μιλησαν πολυ για τα παιδια. Την αλλη φορα θα μιλησουν αποκλειστικα για εκεινον. Ο ψυχολογος θελει να τον βαλει σε ομαδικη ψυχοθεραπεια. Μου ειπε οτι παει στον ψυχολογο γιατι πρεπει να παρει μια αποφαση και το κανει αποκλειστικα γιατι με αγαπαει, αν δε με αγαπουσε δε θα το εκανε. Πιστευω οτι ειναι καλο βημα αυτο που εκανε αλλα και παλι δεν αντεχω, νιωθω μονη μου, δεν ξεω τι μελλει γενεσθαι και ποσο μπορει να παρει αυτη η ιστορια και αν θα εχει καλο τελος. Απογοητευομαι πολυ ωρες-ωρες αλλά συνεχιζω να ζω, δεν μπορω να κανω και αλλιως. Απλα εχω κουραστει παρα πολυ στη ζωη μου και νιωθω οτι δεν εχω αλλες δυναμεις, νιωθω οτι θα αρρωστησω και εγω και θα παθω καρκινο. Ισως πρεπει να παω και εγω σε ψυχολογο. Απλα νιωθω πραγματικα οτι αυτος ο ανθρωπος νιωθει τοσο χαλια οπως και εγω και λεει οτι δεν καταλαβαινει γιατι μας το κανει αυτο. Οτι φοβαται μη με απογοητευσει και μην απογοητευσει τον εαυτο του. Λεει ομως κιολας οτι η λυση ειναι μπροστα και προσπαθει να βρει τροπο να την αρπαξει. Απλα νιωθω πολυ χαλια και δεν αντεχω αλλο την αναμονη, θελω να φτιαξω τη ζωη μου και θελω να τη φτιαξω μονο μαζι του, γιατι αυτος ειναι το αλλο μου μισο, αυτος ειναι τα παντα για μενα.

[deleted-member141015]

Lizy, καταρχήν δεν βλέπω καμία ‘ατυχία’ σε όλα αυτά που περιγράφεις. Βλέπω επιλογές σου που δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα. Σχέσεις με ανθρώπους που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να ανταποκριθούν σε όσα λες ότι επιθυμείς.

Μιλάς για χειραφέτηση, αλλά χρειάζεσαι στήριγμα. Και φεύγεις μόνο όταν διαπιστώσεις ότι ο άλλος αδυνατεί να παίξει αυτό το ρόλο.

Από την περιγραφή των σχέσεών σου, παρατηρώ ότι αποδίδεις την αποτυχία σε εξωτερικούς παράγοντες ή χαρακτηριστικά του άλλου. Ο ένας ήταν ‘άπιστος’, ο άλλος ‘προικοθήρας’, ο τρίτος ‘αρρώστησε’ και ο νυν ‘φοβάται τη δέσμευση’. Πάλι λοιπόν περιορίζεσαι στον παθητικό ρόλο του αποδέκτη που αποφεύγει να αντιμετωπίσει τον εαυτό του, να αναλάβει την ευθύνη της ζωής του και κρέμεται από την απόφαση ενός άλλου.

Το ‘μαρτύριο’ της ζωής σου που είναι η αναμονή και η προσπάθεια να φέρεις τους άλλους στα μέτρα σου, το επιβάλεις εσύ στον εαυτό σου.
Βεβαίως να πας σε ψυχολόγο γιατί από το κείμενό σου φαίνεται να υπάρχουν πάρα πολλά που χρειάζεται να ξεδιαλύνεις, να κατανοήσεις και ενδεχομένως να αναθεωρήσεις, είτε πετύχει είτε όχι η σχέση με τον συγκεκριμένο άνθρωπο.

[Lizy]

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για την απάντηση σου. Έχεις δίκιο. Πρέπει να λύσω τα θέματα μου και να πάψω να κρέμομαι από τους άλλους.

[aimilia]

Από όλο το κείμενο αλλά ειδικά από την φράση \"Ηξερε τι ήθελα, έδειχνε στις αρχές ότι το ήθελε και αυτός και περίμενα να το εκτελέσει\" (εν ψυχρώ; :P ) εγώ προσωπικά δεν αντιλαμβάνομαι έναν άνθρωπο άτυχο αλλά μια γυναίκα -σε υπερβολικά και όχι σε φυσιολογικά πλαίσια-αγχωμένη για γάμο και παιδιά.
Μου δίνεις την αίσθηση ότι το θες τόσο πολύ που υπομένεις-ανέχεσαι τα πάντα και κρέμεσαι κυριολεκτικά από τους συντρόφους σου μόνο και μόνο για να καταλήξεις στην εκκλησία, άσχετα που απουσιάζει η ουσία για έναν ευτυχισμένο μελλοντικό γάμο, δηλαδή να περνάς καλά και να έχεις με τον σύντροφό σου κοινούς στόχους.
Δεν είναι κακό να θες οικογένεια, τουναντίον.
Θεωρώ πως ο τρόπος που την διεκδικείς είναι λανθασμένος.
Ακόμη δηλαδή και τώρα που βλέπεις πως ο τελευταίος σου σύντροφος δεν είναι διατεθειμένος να σου δώσει αυτό που θες και να \"εκτελέσει\" την επιθυμία σου (λες και πρόκειται για διαταγή!) -είτε δικαιολογημένα επειδή έχει \"καεί\" δυο φορές είτε αδικαιολόγητα σημασία δεν έχει-εσύ είσαι ακόμη εκεί.
Θα καταλάβαινα αν χώριζες επειδή θέλετε άλλα πράγματα.
Αλλά το να δίνεις παραγγελιές και να αποστασιοποιείσαι μέχρι να σου τις σερβίρει ο άλλος δεν το κατανοώ.
Διεκδίκησε αυτό που θες από κάποιον άλλον αλλά προς Θεού όχι έτσι.
Νομίζω πως ακόμη κι αν βρεις κάποιον που θα θέλει οικογένεια μαζί σου, με έναν τέτοιο χειρισμό, στην καλύτερη θα πανικοβληθεί εφόσον αναθέτεις στους συντρόφους σου όλη την ευθύνη της δικής σου ζωής και ευτυχίας.
Μακάρι να σου πάνε όλα καλά!

[Lizy]

Αιμιλία, μπορεί ο τρόπος μου να είναι λάθος αλλά θέλω πολύ να κάνω οικογένεια και όχι έτσι για να κάνω. Θέλω να κάνω οικογένεια με αυτόν τον άνθρωπο γιατί τον αγαπάω παρα πολυ και είναι αυτό που έψαχνα σε όλη μου τη ζωή. Και αυτός όμως δεν ήταν εντάξει. Στην αρχή μου έδωσε την εντύπωση ότι ήθελε και μετά όλα άλλαξαν.
Όλος ο κόσμος γύρω μου προχωράει και εγώ μένω στα ίδια και στα ίδια. Αφού και αυτός με αγαπάει και λέει ότι φταίει αυτός που φοβάται. Δεν το επέβαλλα με το στανιό αλλά κάποια στιγμή κατάντησε κοροίδια. Η φυσική κατάληξη μίας σοβαρής σχεσης είναι ο γάμος και η οικογένεια. Ο καιρός περνάει και δεν είμαι κοριτσάκι πια. Δεν είμαι 20 χρονών για να χρειάζεται πολύς καιρός να δω τι θέλω. Υποτίθεται ότι είμαστε μεγάλοι και ώριμοι άνθρωποι και ξέρουμε τι θέλουμε σε αυτή την ηλικία. Απλά τον περιμένω γιατί τον αγαπάω και δεν έχω ξανανιώσει ποτέ και με κανέναν όπως ένιωσα με αυτόν και αυτός ισχυρίζεται το ίδιο.

[krino]

αφου τον αγαπας και ενδιαφερεσαι οπως γραφεις, δεν βλεπω κατι αλλο απο το να δωσεις περιθωριο και χωρο στο να αποκτησετε κοινους στοχους.
Αν παραβιασεις αυτη την συνθηκη το μονο που θα καταφερεις ειναι να τα κανεις χειροτερα.
Μιλωντας παντα για τα δεδομενα που αναφερεις.
Αν πιστευεις οτι ειναι αδικο να ασχοληθεις περαιτερω, δεν εχεις παρα να αλλαξεις επιλογες.

Μονο που πιστευω οτι ποτε οι επιλογες μας δεν ειναι αυτες ακριβως που θα ζητουσαμε και ισως ετσι μπλεξεις στο να κυνηγας κατι που δεν υπαρχει.

Κατα τα αλλα, χωρις να εχω και πληρη εικονα θεωρω οτι ο συντροφος σου εχει σωστη συμπεριφορα, τουλαχιστον ειλικρινης αν θες.

[weird]

Originally posted by Lizy
Αιμιλία, μπορεί ο τρόπος μου να είναι λάθος αλλά Λες, μπορεί ο τρόπος μου να είναι λάθος, αλλα... θέλω πολύ. Αυτό που εισπράττω απο τα λόγια σου είναι οτι \"με δικαιολογώ για τον λάθος τρόπο μου γιατί το θέλω πολύ\"θέλω πολύ να κάνω οικογένεια και όχι έτσι για να κάνω. Θέλω να κάνω οικογένεια με αυτόν τον άνθρωπο γιατί τον αγαπάω παρα πολυ και είναι αυτό που έψαχνα σε όλη μου τη ζωή.Ακούω ένα επίμονο θέλω. Θέλω και θέλω, θέλω..... μια σχέση , είναι η συνισταμένη δύο διαφορετικών θελω, η σύνθεσή τους. Τι αξία έχει το να κάνεις τελικά μια οικογένεια,. μαζί του, ενω εκείνος αμφιταλαντευόταν και δεν ήταν σύγουρος, αλλα υπέκυψε, για να μη σε χάσει? Πες, μου αν δεν ειναι μια καθαρά κοινή απόφαση, αξίζει? Εσυ τα νιωθεις καλα, εχοντας εκπληρώσει το ξεκάθαρο θέλω σου. Εκείνος όμως? Και αυτός όμως δεν ήταν εντάξει. Στην αρχή μου έδωσε την εντύπωση ότι ήθελε και μετά όλα άλλαξαν.
Μπορεί όντως να σου εδειχνε οτι ενιωθε... στην αρχη να νομιζε οτι μπορούσε, μετα να είδε οτι αδυνατεί στην παρούσα φάση.... απλα δεν ξερει τι θελει, ενω εσυ ξερεις τι θελεις... ειναι και στον χαρακτηρα του ανθρώπου ξέρεις, πέρα απο τα αρνητικά βιώματα που μπορεί να τον κάνουν διστακτικό, μπορεί να μην λαμβάνει τόσο ευκολα όσο εσύ αποφάσεις. Όλος ο κόσμος γύρω μου προχωράει και εγώ μένω στα ίδια και στα ίδια. Χμμμ... ασε τον κόσμο εξω απο αυτό. Συνήθως το τι κάνει ο κόσμος ειναι ενα επιχείρημα πλάνης... Ετσι κι αυτός παντρεύτηκε, και θα έλεγες αν τον γνωριζες τότε, οτι ανηκεί στον \"κόσμο που προχωράει\". Ποσο προχωράει όμως στα αληθεια, οταν καταληγει στο διαζυγιο? Ασε τι φαινεται... μια πλανη είναι το \"τι κανει ο κόσμος\". Ο καθενας εχει τα δικα του μερτρα και σταθμά. Αφού και αυτός με αγαπάει και λέει ότι φταίει αυτός που φοβάται. Δεν το επέβαλλα με το στανιό αλλά κάποια στιγμή κατάντησε κοροίδια. Εντάξει, συνήθως δεν επιβαλλόμαστε με το στανιό αλλα και με το μαλακό, ασκουμε πολλες μορφές πιεσης. Η φυσική κατάληξη μίας σοβαρής σχεσης είναι ο γάμος και η οικογένεια. Η δική σου φυσική κατάληξη. Κι εξάλλου, ακόμα κι αν αυτός θελει το ίδιο σενάριο (παρά τα προηγούμενα ημιτελή σενάρια της ζωής του) μπορει να μην το θελει ΤΩΡΑ αλλα αργότερα. Εσυ, που τον αγαπάς, ποσο ΧΡΟΝΟ είσαι διατεθειμένη να του δώσεις?Ο καιρός περνάει και δεν είμαι κοριτσάκι πια. Δεν είμαι 20 χρονών για να χρειάζεται πολύς καιρός να δω τι θέλω. Υποτίθεται ότι είμαστε μεγάλοι και ώριμοι άνθρωποι και ξέρουμε τι θέλουμε σε αυτή την ηλικία.Το θεωρώ πολυ ωριμο απο εναν ανθρωπο που είχε ηδη εναν αποτυχημένο γάμο να διστάζει να ξαναπαντρευτεί και να θέλει πρωτα να σταθμίσει καλά όλες τις παραμέτρους. Μην περιμένεις να λειτουργήσει όπως λειτουργείς εσυ γιατι είσαστε διαφορετικοί, εχετε διαφορετικά βιώματα και αντιλήψεις. Αυτά τα \"υποτίθεται\" βγάλτα απο εξω γιατί το τι υποτίθεται για τον καθένα είναι δική του υπόθεση. Απλά τον περιμένω γιατί τον αγαπάω και δεν έχω ξανανιώσει ποτέ και με κανέναν όπως ένιωσα με αυτόν και αυτός ισχυρίζεται το ίδιο.

Το οτι αγαπιέστε,
δεν σημαίνει οτι έχετε ανάγκη και οι δύο τον γάμο και τα παιδιά....

[weird]

Το μαρτύριό σου, μπορείς να το μετριάσεις αν δεχτείς μια πολύ λογική παραδοχή της ευθύνης.
Η κάθε επιλογή μας, κοστίζει.
Είμαι υπεύθυνος, άρα αναλαμβάνω το κόστος των επιλογών μου.
Αν καίγεσαι για οικογένεια και βλέπεις οτι διστάζει, θεσε ενα χρονικό περιθώριο αναμονής και μετά φύγε.
Μπορεί να βρείς καποιον άλλο που δεν θα τον αγαπάς με τον ίδιο τρόπο, αλλα που θα ξέρει τι θέλει και θα σου προσφέρει την οικογένεια...
Συνήθως στην ζωή δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα, δυστυχώς.
Ετσι, δες τι ειναι αυτό που βάζεις πρώτο απο όλα και κάνε την επιλογή σου.

[aimilia]

Originally posted by Lizy
Αιμιλία, μπορεί ο τρόπος μου να είναι λάθος αλλά θέλω πολύ να κάνω οικογένεια και όχι έτσι για να κάνω. Θέλω να κάνω οικογένεια με αυτόν τον άνθρωπο γιατί τον αγαπάω παρα πολυ και είναι αυτό που έψαχνα σε όλη μου τη ζωή. Και αυτός όμως δεν ήταν εντάξει. Στην αρχή μου έδωσε την εντύπωση ότι ήθελε και μετά όλα άλλαξαν.
Όλος ο κόσμος γύρω μου προχωράει και εγώ μένω στα ίδια και στα ίδια. Αφού και αυτός με αγαπάει και λέει ότι φταίει αυτός που φοβάται. Δεν το επέβαλλα με το στανιό αλλά κάποια στιγμή κατάντησε κοροίδια. Η φυσική κατάληξη μίας σοβαρής σχεσης είναι ο γάμος και η οικογένεια. Ο καιρός περνάει και δεν είμαι κοριτσάκι πια. Δεν είμαι 20 χρονών για να χρειάζεται πολύς καιρός να δω τι θέλω. Υποτίθεται ότι είμαστε μεγάλοι και ώριμοι άνθρωποι και ξέρουμε τι θέλουμε σε αυτή την ηλικία. Απλά τον περιμένω γιατί τον αγαπάω και δεν έχω ξανανιώσει ποτέ και με κανέναν όπως ένιωσα με αυτόν και αυτός ισχυρίζεται το ίδιο.

Μα από τον τρόπο σου εξαρτάται αν θα γίνει πραγματικότητα αυτό που θες πολύ!
Μόνη σου λες πως σου έδωσε την εντύπωση πως ήθελε οικογένεια...το μου έδωσε την εντύπωση από το \"θέλει κι αυτός\" απέχει πάρα πολύ όπως διαπίστωσες κι εσύ τώρα που σου ξεκαθάρισε πως δεν έχετε κοινούς στόχους.
Η φυσική κατάληξη μιας σχέσης είναι η ευτυχία κατά την δική μου ταπεινή άποψη.
Χιλιάδες παντρεμένοι γύρω μας είναι δυστυχισμένοι, απόδειξη ότι ούτε το τελετουργικό ούτε το πρωτόκολλο βοήθησαν περισσότερο στην περίπτωσή τους, παρά μόνο έδωσαν μια αίσθηση \"ψευτο-ασφάλειας\" αν θέλεις.
Κατανοώ απόλυτα ότι θέλεις οικογένεια με αυτόν, το έχω νιώσει κι εγώ.
Αν ο άλλος όμως αυτή την φυσική κατάληξη την έχει ζήσει δυο φορές και κυρίως αν θεωρεί πως σε αγαπάει κλπ. αλλά δεν φτάνει σε σημείο να θέλει να το ζήσει αυτό μαζί σου, τί μπορείς να κάνεις εσύ απο την πλευρά σου;
Αυτός ο υποτιθέμενος χρόνος που \"πρέπει\" να του δώσεις για να αποφασίσει μου φαίνεται απλώς σαν παράταση.
Αυτά τα πράγματα ή τα θες ή δεν τα θες στην ηλικία των 30+.
Ο άνθρωπος είναι ειλικρινής μαζί σου.
Αν εσύ θες να καθίσεις να δεις πότε και αν θα αλλάξει γνώμη κάτσε.
Η δική μου γνώμη είναι πως περιμένοντας χάνεις την \"ευκαιρία\" να αποκτήσεις αυτό που χρειάζεσαι.
Όταν θες κάτι πολύ αλλά δεν μπορείς να το έχεις, πάρε αυτό που χρειάζεσαι.
Είμαι σίγουρη πως υπάρχει παρακάτω για σένα!

[Lizy]

Μα τον αγαπάω ρε παιδιά! δεν μπορώ να ζήσω μακριά του. Προσπάθησα 2 φορές και δεν άντεχα μακριά του. Δεν έχω ξανανιώσει έτσι ποτέ! και δεν ξέρω αν υπάρχει περίπτωση να νιώσω. Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό που μου συμβαίνει αλλά απλά η ζωή μου είναι άδεια χωρίς αυτόν. Κανείς δεν μου κάνει αίσθηση. Παντού και σε όλα βλέπω την εικόνα του. Δεν θέλω να βγει από τη ζωή μου, τον λατρεύω, είναι ο Ήλιος μου. Έτσι τον λέω και αυτός μου λέει ότι είμαι η Ιθάκη του. Αυτό που μας δένει δεν μπορεί να συγκριθεί εύκολα με μία απλή αγάπη. Είναι πολύ έντονο και από τους δυό μας. Και αυτός πονάει όπως εγώ, νιώθει όπως εγώ, υποφέρει όπως εγώ. Δεν ξέρω τι να κάνω. Πραγματικά δεν ξέρω. Μιλάμε κάθε μέρα σχεδόν στο τηλέφωνο, με sms, με emails, δεν αντέχουμε να μην μιλήσουμε.
Αυτός μου είπε πλέον ότι αν είναι να είμαστε μαζί, θα είμαστε όπως πρέπει και τώρα καθόμαστε χώρια και δεν ξέρουμε τι είμαστε και προσπαθεί να βγάλει άκρη για να είμαστε μαζί όπως πρέπει και εγώ προσπαθώ να κάνω υπομονή.
Και σκέφτομαι αυτά που μου λέτε, να μην είμαι έρμαιο κανενός, να ορίσω εγώ τη μοίρα μου. Και λέω ότι έτσι είναι και θα κοιτάξω τον εαυτό μου, αλλά τον αγαπάω!!! Μια λέω έτσι, μια αλλιώς.
Αυτό που νιώθω είναι ότι είμαι μισή μακριά του.

[sabb]

Όλες οι τοποθετήσεις είναι κατά τη γνώμη μου απόλυτα σωστές και νομίζω πως αν τις αξιολογήσεις κι εσύ Lizy σωστά, θα σε βοηθήσουν να δεις τα πράγματα κι από την \"άλλη πλευρά\", αν μπορούμε να πούμε έτσι το άλλο μας μισό (όπως νομίζω πως πιστεύεις για τον σύντροφο σου)... Προς το παρόν,λυπάμαι αλλά δεν ανήκετε στην ίδια όχθη, θα πρέπει να συμμεριστείς και τις δικές του ανάγκες για να μπορέσεις να ικανοποιήσεις τις δικές σου επιθυμίες, εφ\' όσον ταυτίζεις την ευτυχία σου με το πρόσωπο του.. Προς το παρόν, αυτό που αντιλαμβάνομαι εγώ είναι μια πανικόβλητη επιθυμία να μετουσιωθεί η σημερινή σας πραγματικότητα σε ΔΙΚΗ σου ευτυχία, μια και σύμφωνα με την άποψη σου η ορθή κατάληξη της σχέσης σας δεν είναι άλλη από τον γάμο και την οικογένεια..Έχω εντελώς αντίθετη γνώμη , πιστεύω πως την ευτυχία δεν την καθορίζουν οι γαμήλιες τελετές κι η επισημοποίηση της καθημερινότητας με ληξιαρχικές πράξεις γάμου, αν αγαπιέστε όπως λες, αρκεί το να είστε μαζί και ν\' αφήσεις να κυλίσουν τα πράγματα χωρίς να βιάζεσαι , χωρίς να πιέζεις και να πιέζεσαι....Άλλωστε, εσύ η ίδια παραδέχθηκες πως στην επανασύνδεση σας , με κοινή συναίνεση κάνατε σεξ ελεύθερα , κι αν ερχόταν το παιδί, η φυσιολογική ροή των πραγμάτων θα ήταν να επισημοποιήσετε τη σχέση σας..Τι δεν σε ικανοποιεί σ\' αυτό το σενάριο και μπλέκεστε με ψυχολόγους ? Τι θεωρία είναι αυτή πως το σωστό θα ήταν να παντρευόσασταν πρώτα και μετά αν ερχόταν το παιδί , θα ήταν όλα καλά ? Προς τι όλη αυτή η φούρια θαρρείς και τελειώνει ο συμπαντικός χρόνος ? Είσαι ΜΟΝΟ 36 χρονών, έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου και κάνεις σαν όλα να τελειώναν αύριο..Λοιπόν, επειδή κατά την άποψη μου για τα επόμενα 200-300 χρόνια, δεν πρόκειται να έρθει η συντέλεια του κόσμου - εκτός αν μας πέσει κανένας κομήτης στο κεφάλι - δώσε χρόνο στον άνθρωπο σου να αναπνεύσει και δες τη σχέση σας με πιο χαλαρή διάθεση , και μόνη σου είπες πως στην επανασύνδεση σας κι αφού το \"παιζες\" πως δεν σ\' ενδιαφέρει η οικογένεια παρά μόνον εκείνος , περνούσατε τέλεια, έτσι δεν είναι ?

[Lizy]

Θεωρούσα ότι δεν ήταν σωστό το να βρεθεί προ τετελεσμένου όπως έλεγε γιατί δε θα ήταν πλήρως συνειδητοποιημένος για αυτό που κάνει. Ηθελα να ήταν 100% σίγουρος για αυτό που κάνει. Μήπως το παραψυρίζω το θέμα? αφού και αυτός δεν ήταν σίγουρος για ότι έκανε και το έβλεπα. Άλλες φορές έλεγε ότι το ήθελε πολύ και άλλες όχι. Σα να είχε 2 διαφορετικά μυαλά στο κεφάλι του.
Σήμερα μου είπε ότι η ψυχολόγος του είπε ότι δεν πρέπει να λέει ότι πρέπει να βρει την άκρη μόνος του αλλά πρέπει να βρει την άκρη μαζί μου. Και είπαμε ότι θα τη βρούμε την άκρη. Τωρα τι θα βρούμε..αυτό είναι άλλη υποθεση.. επίσης του είπε ότι δεν έχει να κάνει τόσο με το να αποφασίσει αυτός κάτι αλλά με το να αποφασίσω εγώ. Δηλαδή έτσι όπως το είπε παραπέμπει στο να μείνω όπως έχουν τα πράγματα ή να φύγω. Αλλά ακόμη κι όταν του είπα ότι εγώ το σκεφτόμουν και αυτό το σενάριο, μου απάντησε ότι είναι πολύ δύσκολο και δεν είναι σωστό για μένα, γιατί ποτέ δε θα πάψω να το σκέφτομαι.
Τι θα κάνω, δεν ξέρω...

[krino]

Originally posted by Lizy
Μα τον αγαπάω ρε παιδιά! δεν μπορώ να ζήσω μακριά του. Προσπάθησα 2 φορές και δεν άντεχα μακριά του. Δεν έχω ξανανιώσει έτσι ποτέ! και δεν ξέρω αν υπάρχει περίπτωση να νιώσω. Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό που μου συμβαίνει αλλά απλά η ζωή μου είναι άδεια χωρίς αυτόν. Κανείς δεν μου κάνει αίσθηση. Παντού και σε όλα βλέπω την εικόνα του. Δεν θέλω να βγει από τη ζωή μου, τον λατρεύω, είναι ο Ήλιος μου. Έτσι τον λέω και αυτός μου λέει ότι είμαι η Ιθάκη του. Αυτό που μας δένει δεν μπορεί να συγκριθεί εύκολα με μία απλή αγάπη. Είναι πολύ έντονο και από τους δυό μας. Και αυτός πονάει όπως εγώ, νιώθει όπως εγώ, υποφέρει όπως εγώ. Δεν ξέρω τι να κάνω. Πραγματικά δεν ξέρω. Μιλάμε κάθε μέρα σχεδόν στο τηλέφωνο, με sms, με emails, δεν αντέχουμε να μην μιλήσουμε.

πολυ ωραια ολα αυτα και νομιζω οτι ολοι - οπως και εγω - χαιρομαστε να διαβαζουμε τετοια κειμενα.


Οποτε λοιπον που ειναι ο κομπος???

αντε για να καταλαβω δηλαδης....

[Thessalo]

Εμένα κάτι δεν μου κάθετε σε όλα αυτά που διαβάζω … σαν κάτι να λυπεί … δεν ξέρω

[nature]

Λιζάκι νομίζω πως στις προηγούμενες περιπτώσεις όντως στάθηκες άτυχη. Δηλαδή στη περίπτωση με τη φίλη σου και στην άλλη με το σύντροφο που χάθηκε. Εδώ όμως…. Τα θέλεις και τα παθαίνεις. Σαν γυναίκα σε καταλαβαίνω λίγο περισσότερο από τους άντρες που σου απάντησαν σχετικά με την αγωνία σου για τεκνοποίηση. Τι να κάνουμε, δεν μπορούμε να αφήνουμε αυτό το θέμα για τα 40 μας. Μην ακούσω πως η επιστήμη έχει κάνει προόδους, και πως η Μαντόνα έκανε παιδί στα 43, κλπ, κλπ. Αν η γυναίκα έχει ένα απλό γυναικολογικό πρόβλημα, τι περιθώρια έχει για να το θεραπεύσει αν αρχίσει να ασχολείται με αυτά στα 40 της? Αυτές οι σκέψεις σου προκαλούν δικαιολογημένα κάποιο άγχος.
Αν έχεις φτάσει στα όριά σου σκέψου τι έχεις περισσότερο ανάγκη, τη σιγουριά ότι θα γίνεις μητέρα ή το να είσαι με αυτό το σύντροφο? Βέβαια δεν σημαίνει ότι οπωσδήποτε το ένα αναιρεί το άλλο αλλά αν ακολουθήσεις και τη συμβουλή κάποιων που σου έλεγαν χαλάρωσε και μην αγχώνεσαι ναι, αν χαλαρώσεις για 10 χρόνια, ε, τότε θα είναι πολύ στενά τα περιθώρια..
Πάντως άσχετα αν μιλάμε για άντρες ή γυναίκες είναι πολύ πιο όμορφο να αποκτούν οι άνθρωποι παιδιά σε νέα ηλικία για να έχουν το κέφι και τη δύναμη να τα μεγαλώσουν, κάτι που δυστυχώς στη χώρα μας δεν συμβαίνει.
Εύχομαι να σου πάνε όλα όπως επιθυμείς αλλά να ξέρεις ότι μετά από όλη αυτή την αναμονή και τη ψυχική σου ταλαιπωρία και την απόρριψη που αισθάνεσαι από τη μεριά του ίσως αν στο τέλος σε λίγα χρόνια παντρευτείς με αυτό τον άνθρωπο θα έχεις ....ξενερώσει.