Κοινωνική φοβία.

[John11]

μιας και ήμουνα κοντά στο σημείο μη επιστροφής,

Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Αν στο είπε κάποιος, τότε κάνει λάθος.


> Σ'αυτό που ρωτάς θα σου απαντήσω ότι τουλάχιστον για μένα δεν δούλεψε. Κι αυτό γιατί δεν είχα
> τις απαραίτητες υποδομές τότε για να τα καταφέρω μόνος μου - μιλάω για το πανεπιστήμιο όπου
> πήγαινα κόντρα στο φόβο μου συνειδητά κι όμως το κοινωνικό μου άγχος γινόταν όλο και χειρότερο.

Από τη δική μου εμπειρία έχω καταλάβει ότι η κόντρα δημιουργεί μεγαλύτερο πρόβλημα.


> Βέβαια... τώρα είναι λίγο αργά μιας και πλέον έχω τον εκπληκτικό αριθμό
> των 0 φίλων, αλλά οκ από κάπου πρέπει να ξεκινήσεις

Τότε βλέπεις ότι ποτέ δεν υπάρχει σημείο "μη επιστροφής". Πράγματι, όσο καλύτερα τόσο καλύτερα... Το λέω για πλάκα, αλλά -φυσικά- μιλάω σοβαρά. Δεν είναι ακριβώς το αργά. Ούτε το σημείο. Δεν υπάρχει σημείο που κάποιος άποφασίζει να ξεκινήσει. Πάντα ξεκινάμε, πάντα σε ένα ξεκίνημα να καλυτερέψουμε τη ζωή μας είμαστε. Πάντα προσπαθούμε να λύσουμε το πρόβλημα ή τη δυσκολία στην οποία βρισκόμαστε. Ποτέ δεν υπήρξε στιγμή που να μην προσπαθήσεις, έτσι δεν είναι; Στα 40+ χρόνια μου στην ουσία έχω μηδέν φίλους. Αν και υπάρχει ένας περίγυρος μακρυνός, ο κοντινός είναι μηδέν. Θα προτιμούσα να μην ήταν έτσι. Αλλά από την άλλη δες γύρω σου. Εγώ βλέπω ανθρώπους που δεν έχουν αγοραφοβία να είναι εξίσου "φυλακισμένοι" όσο εγώ. Εξίσου λυπημένοι. Δεν το λέω για παρηγοριά, το λέω για να προσέξεις να δεις πόσος πόνος υπάρχει, και τότε θα καταλάβεις και την αιτία της αγοραφοβίας. Ξέρεις την αιτία αυτού του πράγματος;

[ioannis2]

Το να ξεπεράσεις την κοινωνική φοβία δε σημαίνει απαραίτητα ότι θα αποκτήσεις φίλους. Με το που την ξεπερασες βγαίνεις έξω, συχναζεις σε χωρους όπου πολλής κόσμος, εισαι σε παρεες κλπ, λες άνετα την γνωμη σου αλλά μπορεί παρ' όλα αυτά να εισαι στο σημείο των 0 φίλων. Επειδή η φιλία δεν είναι θέμα κοινωνικοποίησης και υπέρβασης της κοινωνικής φοβίας, είναι θέμα χημείας στους χαρακτηρες, κοινών ενδιαφερόντων και ικανότητας στην επικοινωνία και στο να κερδίζεις τους άλλους. Μόνο αν διαθετεις αφθονα αυτα τα προσόντα θα κάνεις φίλους διαφορετικά όλα θα τελείωνουν στο χωρο εκεί που συναντας τους άλλους και όπου φαινομενικά θα παιρνάς ωραία μαζι τους. Γιατι ανθρωποι που θεωρούνταν κοινωνικοί στο τελος πεθαναν μονοι και αβοήθητοι? Όμως η κοινωνικοποίηση και η υπέρβαση της κοινωνικής φοβιας βοηθάνε τα μεγιστα, γιατι πρωτα νοιωθεις ότι πετυχες μια μεγαλη νικη στη ζωη σου, μετα παιρνας ωραία, χαρουμενα και φευγει αρκετα η θλίψη της μοναξιάς και τριτο σημαντικό με τον τροπο αυτό αργά ή γρήγορα θα εντοπίσεις τα έστω πολύ λίγα άτομα με τα οποία ταιριάζεις και έτσι μπορεις λίγο να ελπίζεις ότι οι φιλίες σου θα πάνε πάνω από το 0.
Κόρθα ένας καλός τρόπος για να νικήσεις την κοινωνική φοβία είναι να έχεις ένα άνθρωπο δίπλα σου όταν πας εκει που εχει κοσμο ή εκει που γενικά φοβάσαι, πχ φίλο, αδερφό κλπ, κι αυτο μέχρι να νοιωθεις πιο ανετα να το κανεις μονη σου, επειδή υποσυνείδητα η παρεα και η παρουσια του διπλα σου σου προσφερει ασφάλεια και θάρρος. Βοηθα τα μεγιστα στο να ξεπερασεις συντομα το πρόβλημα. Και συνηδητοποίηση επιπλεον για τα πόσα χανουμε όταν μενουμε κλειστοί κι αμίλητοι.

[inartecubus]

είμαι 17 ετών και αντιμετωπίζω αυτο το πρόβλημα εδώ και παρα πολυ καιρο...παντα ημουν ντροπαλη και μοναχικη.βιωνα συνεχωσ αγχοσ.δεν ετρωγα δημοσια και ειχα φιλουσ και προσπαθουσα να περναω απαρατηρητη..εδω ομωσ και 3 χρονια ειναι τα πραγματα χειροτερα.με το ζορι με βαλανε τα πω προσευχη..στο σχολειο ημουν καινουρια..εχασα τα λογια μου με επιασε ταχυκαρδια τρεμουλο ναυτια για πρωτη φορα..τα παιδια με κοροιδευαν..ελεγαν πωσ ακουγομουν σαν να εκλαιγα..νιωθω τοσο χαλια για το σωμα μου το βαδισμα μου..νιωθω τοση μοναξια..βαρεθηκα να κλαιω να αποφευγω να απαντησω και σε μια απλη ερωτηση.νιωθω οτι ειμαι το επικεντρο του κοσμου και επειτα σκεφτομαι'ειμαι τοσο ασημαντη που δεν νοιαζεται κανενασ'.δεν την χαιρομαι την ζωη μου..δεν μπορω να αποφυγω την αναγνωση στο σχολειο πια. μιλησα στουσ γονεισ μου προχτεσ ...λενε οτι ειναι απλη ντροπη ..χαιρομαι που δεν ειμαι η μονη που τα αντιμετωπιζω αυτα.μου δωσατε πολυ κουραγιο..ευχαριστω μεσα απο την καρδια μου... θα δωσω αγωνα..και νομιζω οτι θα τ καταφερω.

[ioannis2]

είμαι 17 ετών και αντιμετωπίζω αυτο το πρόβλημα εδώ και παρα πολυ καιρο...παντα ημουν ντροπαλη και μοναχικη.βιωνα συνεχωσ αγχοσ.δεν ετρωγα δημοσια και ειχα φιλουσ και προσπαθουσα να περναω απαρατηρητη..εδω ομωσ και 3 χρονια ειναι τα πραγματα χειροτερα.με το ζορι με βαλανε τα πω προσευχη..στο σχολειο ημουν καινουρια..εχασα τα λογια μου με επιασε ταχυκαρδια τρεμουλο ναυτια για πρωτη φορα..τα παιδια με κοροιδευαν..ελεγαν πωσ ακουγομουν σαν να εκλαιγα..νιωθω τοσο χαλια για το σωμα μου το βαδισμα μου..νιωθω τοση μοναξια..βαρεθηκα να κλαιω να αποφευγω να απαντησω και σε μια απλη ερωτηση.νιωθω οτι ειμαι το επικεντρο του κοσμου και επειτα σκεφτομαι'ειμαι τοσο ασημαντη που δεν νοιαζεται κανενασ'.δεν την χαιρομαι την ζωη μου..δεν μπορω να αποφυγω την αναγνωση στο σχολειο πια. μιλησα στουσ γονεισ μου προχτεσ ...λενε οτι ειναι απλη ντροπη ..χαιρομαι που δεν ειμαι η μονη που τα αντιμετωπιζω αυτα.μου δωσατε πολυ κουραγιο..ευχαριστω μεσα απο την καρδια μου... θα δωσω αγωνα..και νομιζω οτι θα τ καταφερω.

Να δώσεις αγώνα όσο είναι καιρός, γιατι όσο περναει ο καιρός και δεν κανεις τιποτα να το αλλάξεις η κατασταση αυτη θα παγιώνεται μεσα σου. Το να φευγεις από αυτα που υποτιθεται σε φοβίζουν είναι παγίωση, δεν ειναι λύση. Πρωτα μέσα σου να καταλάβεις ότι ο φόβος σου είναι κατι παράλογο, δεν έχει έρεισμα στην πραγματικότητα παρά μόνο στη σκέψη σου, δεν κινδυνευεις από τίποτα, είναι απλά μια εμμονή της σκέψης και τιποτα άλλο. Πρωτα κατανόησε μέσα σου και εμπέδωσε αυτό. Έτσι θα ειναι πιο ευκολος ο αγωνας σου. Και είσαι άνθρωπος έχει τοσα να πει και να προσφέρει, μην αφηνεις αυτη την κατασταση να σου στεκεται εμπόδιο. Και μη λαμβανεις καθολου υπόψη το ότι σε κοροιδεύουν γιατι αμα το λαμβανεις υπόψη η κατασταση θα χειροτερευει. Επεδίωκε να μιλάς, να παιρνεις το λόγο, να βρισκεις παρεες, μόνο έτσι φευγει ο φοβος. Με το να εκτιθεσαι σε αυτο που σε φοβίζει σταδιακα εξοικειώνεσαι με αυτο και ο φοβος φευγει. Αυτη ειναι η μεθοδος, στην αρχη θα γινεται δύσκολα και τα παοτελέσματα θα ναι ασήμαντα όμως όσο παιρνα ο καιρός και εφαρμοζεις αυτο σε συνεχη βαση τα πραγνατα θα γινονται όλο και πιο ευκολα. Έτσι είναι όπως σου λέω. Θα το δεις! και τοτε είναι που θα αλλάξει και η σταση των αλλων απεναντι σου.

[inartecubus]

σε ευχαριστω πολυ για τις συμβουλες σου εχεις απολυτο δικιο ..ο φοβοσ ειναι παραλογος και το εχω συνειδητοποιησει και εγω..απλα ολα αυτα τα 'συμπτωματα' εμφανιζονται τοσο αποτομα και με πιανει πανικος..μηπως γνωριζεις καποιους τροπους να χαλαρωσω σε αυτες τις στιγμες??εχω δοκιμασει αρκετα αλλα δεν εχουν αποτελεσματα.θελω ολος ο φοβος να εξαφανιστει οσο το δυνατον πιο γρηγορα.βλεπεις, απο μικρη ηθελα να γινω φιλολογος..ειναι ενα ονειρο ζωης .. δεν απαιτει μονο γνωση αλλα και επικοινωνια με τουσ νεους...και φοβαμαι πωσ αυτο το προβληματακι μπορει να μετατραπει σε εμποδιο.χτες το βραδυ καποιος γνωστος μας μου ειπε οτι στη ζωη πρεπει να επιδιωκουμε την προσοχη για το ηθοσ και τις γνωσεισ μας και οχι να κρυβομαστε..ειχε τελικα πολυ δικιο..αυτο που ειπε με αγγιξε.

[NamelessOne]

σε ευχαριστω πολυ για τις συμβουλες σου εχεις απολυτο δικιο ..ο φοβοσ ειναι παραλογος και το εχω συνειδητοποιησει και εγω..απλα ολα αυτα τα 'συμπτωματα' εμφανιζονται τοσο αποτομα και με πιανει πανικος..μηπως γνωριζεις καποιους τροπους να χαλαρωσω σε αυτες τις στιγμες??εχω δοκιμασει αρκετα αλλα δεν εχουν αποτελεσματα.θελω ολος ο φοβος να εξαφανιστει οσο το δυνατον πιο γρηγορα.βλεπεις, απο μικρη ηθελα να γινω φιλολογος..ειναι ενα ονειρο ζωης .. δεν απαιτει μονο γνωση αλλα και επικοινωνια με τουσ νεους...και φοβαμαι πωσ αυτο το προβληματακι μπορει να μετατραπει σε εμποδιο.χτες το βραδυ καποιος γνωστος μας μου ειπε οτι στη ζωη πρεπει να επιδιωκουμε την προσοχη για το ηθοσ και τις γνωσεισ μας και οχι να κρυβομαστε..ειχε τελικα πολυ δικιο..αυτο που ειπε με αγγιξε.

Όλα αυτά πηγάζουν απ'την ιδέα που έχεις για τον εαυτό σου (πχ κατώτερη, ασήμαντη κτλ). Αυτά πρέπει να πολεμήσεις με τη λογική σου.
Αν δεν τα πιστεύεις πραγματικά είναι εύκολο να το ξεπεράσεις, αλλιώς θα πρέπει να εκπαιδεύσεις το μυαλό σου να απαντάει στις αρνητικές σκέψεις.

πχ
"Όλοι με κοιτάνε στην προσευχή" -> "Στην πραγματικότητα μάλλον βαριούνται παρά ενδιαφέρονται για το τι κάνω εγώ"
"Δεν θέλω να φάω μπροστά στους άλλους" -> "Γιατί να έχουν οι άλλοι το δικαίωμα κι όχι εγώ; Πρέπει να είμαι πιο διεκδικητική"
και τα λοιπά

Πάντως το καλύτερο είναι να πας σε κάποιο ψυχολόγο, θα σε βοηθήσει απίστευτα.
Τέλος, αν δεν σε καταλαβαίνουν οι γονείς μπορείς να τους δείξεις αυτό το ντοκιμαντέρ (αλλά πρέπει να ξέρουν αγγλικά)

http://www.youtube.com/watch?v=gmEJEfy5f50

[Winston_man_2]

Το θέμα είναι να μπορεσεις να αντεξεις μια συνεχη πιεση ωσπου να το ξεπερασεις. Δεν ειναι απλο αυτο. Πρεπει να το θες πραγματικα και να το παλεψεις πραγματικα. Και θα διαρκεσει σε χρονο αναλογο της σοβαροτητας του προβληματος. Ξερω πολλους που δεν τα καταφεραν παντως.... Ελπίζω εσυ να διαφερεις γιατι αλλιως θα "καεις" αν το αμελησεις οπως λεει ο ιωαννης.

Σε ειδικο ΘΕΣ να πας? Αν ναι ισως βοηθησει. Διαλεξε ψυχιατρο που ισως μπορει να σε "ενισχυσει" με φαρμακα. Εμενα με βοηθησαν αρκετα σε σχεση με πριν.

[ioannis2]

σε ευχαριστω πολυ για τις συμβουλες σου εχεις απολυτο δικιο ..ο φοβοσ ειναι παραλογος και το εχω συνειδητοποιησει και εγω..απλα ολα αυτα τα 'συμπτωματα' εμφανιζονται τοσο αποτομα και με πιανει πανικος..μηπως γνωριζεις καποιους τροπους να χαλαρωσω σε αυτες τις στιγμες??εχω δοκιμασει αρκετα αλλα δεν εχουν αποτελεσματα.θελω ολος ο φοβος να εξαφανιστει οσο το δυνατον πιο γρηγορα.βλεπεις, απο μικρη ηθελα να γινω φιλολογος..ειναι ενα ονειρο ζωης .. δεν απαιτει μονο γνωση αλλα και επικοινωνια με τουσ νεους...και φοβαμαι πωσ αυτο το προβληματακι μπορει να μετατραπει σε εμποδιο.χτες το βραδυ καποιος γνωστος μας μου ειπε οτι στη ζωη πρεπει να επιδιωκουμε την προσοχη για το ηθοσ και τις γνωσεισ μας και οχι να κρυβομαστε..ειχε τελικα πολυ δικιο..αυτο που ειπε με αγγιξε.

΄Διαφωνω με τον Winston man. Δε δίνεις εικονα να χρειαζεσαι ψυχιατρο. Σε ενα καλό ψυχολογο να πας που θα σαι βεβαιη ότι σε καταλαβαινει, κι αν αυτος κρινει ότι θες ψυχιατρο τοτε να πας σε ψυχιατρο. Σου χρειαζεται ενας ψυχολογος που θα σε βοηθησει τωρα που εισαι μικρη και οι αλλαγες γινονται πιο ευκολα να τονωσεις την αυτοεκτιμηση σου (που ειναι πολυ χαμηλη), να ξεπερασεις τα κομπλαρισματα που εχεις και την προκαταληψη που νοιωθεις στις συναναστροφες με τους αλλους και να βρεις τις δυναμεις που όντως υπαρχουν μεσα σου και δεν τις χρησιμοποιείς για να πραγματωσεις αυτα που παντα ονειρευοσουν. Σου λειπει ο τροπος για να μπουν αυτα στην πραξη. Ενας καλος ψυχολογος θα μπορουσε να σου τον βρει. Και ρωτα και εδω ότι θες να σου πουμε μεσα από τις δικες μας εμπειρίες. Δεν εχεις προβλημα με την επικοινωνια, σου έχει δημιουργηθει κατι σαν εμμμονη ότι εχεις προβλημα με την επικοινωνια, μεσα σου εχεις τις δυναμεις για να σαι πολυ επικοινωνιακη, πρεπει να βρεθει ο τροπος που σου ταιριαζει για να βγουν στην επιφανεια.

[inartecubus]

MASTERRIDLY εχεις δικιο δεν το ειχα σκεφτει απο αυτη την οπτικη γωνια...χεχε δυστυχως οι γονεισ μου δεν ξερουν αγγλικα ξερω ομωσ εγω και θα δω σημερα το ντοκιμαντερ που μου προτεινες..τωρα winston man 2 πηγα σε ψυχιατρο πριν 2 μερες..μου επιβεβαιωσε οτι οντωσ εχω κοινωνικη φοβια απεφυγε να μου δωσει φαρμακα ομωσ. μου ειπε να το λυσω μονη και να τον επισκεφτω σε ενα μηνα...μου αναπτερωσε ομωσ το ηθικο και μου εξηγησε οτι ο φοβοσ μου ειναι παραλογος και ειμαι δυνατη να τ αντιμετπισω...προσπαθω να μιλω πιο πολυ και να εκφραζω την γνωμη μου ΙΟΑΝΝΙ τι προβλημα αντιμετωπιζεισ ακριβωσ???

[ME&I]

inartecubus είμαι 17 ετών και αντιμετωπίζω αυτο το πρόβλημα εδώ και παρα πολυ καιρο...παντα ημουν ντροπαλη και μοναχικη.... θα δωσω αγωνα..και νομιζω οτι θα τ καταφερω.

Κοριτσακι μου ομορφο δωσε τον αγωνα σου και ειμαι σιγουρη οτι θα τα καταφέρεις. Ολα στο μυαλο μας ειναι, δεν ασχολειται κανενασ ουτε με εμενα ουτε με σενα, ολοι βρισκονται στο δικο τους μικροκοσμο, εσυ το μονο που πρεπει να λες στον εαυτο σου είναι: δεν ειμαι το κεντρο του κοσμου, αυτο θα σε βοηθησει να χαλαρώσεις κ να να μην αισθανεσαι ολη την ωρα οτι καποιος σε παρατηρει. οταν θα ξανανιωσεις ετσι μη προσπαθησεις να εμποδισεις το αισθημα της ντροπης που θα σε κυριευσει, θα αγχωθεις περισσοτερο κ μετα θα απογοητευτεισ, σκεψου οτι οκ θα περάσει, του χρονου δεν θα θυμαμαι τιποτα απο αυτη την κατασταση, με αυτο τον τροπο θα δεις οτι σιγα σιγα οι κρισεις θα μειώνονται ή τουλαχιστον θα μπορεις να ελεγχεις την ενταση οσοτου εξαφανιστουν τελειως!

ευχομαι ενα καλο κ σταθερο ξεκινημα, βημα βημα και θα τα καταφερεις

[Winston_man_2]

΄Διαφωνω με τον Winston man. Δε δίνεις εικονα να χρειαζεσαι ψυχιατρο. Σε ενα καλό ψυχολογο να πας που θα σαι βεβαιη ότι σε καταλαβαινει, κι αν αυτος κρινει ότι θες ψυχιατρο τοτε να πας σε ψυχιατρο. Σου χρειαζεται ενας ψυχολογος που θα σε βοηθησει τωρα που εισαι μικρη και οι αλλαγες γινονται πιο ευκολα να τονωσεις την αυτοεκτιμηση σου (που ειναι πολυ χαμηλη), να ξεπερασεις τα κομπλαρισματα που εχεις και την προκαταληψη που νοιωθεις στις συναναστροφες με τους αλλους και να βρεις τις δυναμεις που όντως υπαρχουν μεσα σου και δεν τις χρησιμοποιείς για να πραγματωσεις αυτα που παντα ονειρευοσουν. Σου λειπει ο τροπος για να μπουν αυτα στην πραξη. Ενας καλος ψυχολογος θα μπορουσε να σου τον βρει. Και ρωτα και εδω ότι θες να σου πουμε μεσα από τις δικες μας εμπειρίες. Δεν εχεις προβλημα με την επικοινωνια, σου έχει δημιουργηθει κατι σαν εμμμονη ότι εχεις προβλημα με την επικοινωνια, μεσα σου εχεις τις δυναμεις για να σαι πολυ επικοινωνιακη, πρεπει να βρεθει ο τροπος που σου ταιριαζει για να βγουν στην επιφανεια.

Ειχα ξεκινησει με ψυχολογο που μου ελεγε θεωριες οτι δεν χρειαζονται ψυχιατρος και φαρμακα... Το κακο του το φλαρο. Απλα δεν ηθελε να με χασει απο πελατη. Χωρις φαρμακα δεν θα εβγαινα καν απο εδω. Βεβαια η κοπελα μπορει να ειναι πιο ελαφρα οντως. Ας κρινει αυτη τι θελει. Ας ξερεις ομως οτι τα χρονια περνανε σα νερο. Και αν φτασεις μια ηλικια και μετα εχεις "καει" και δεν υπαρχει επιστροφη. Δεν γυρναει ο χρονος πισω. Πριν λοιπον καταντησεις σαν εμενα και τον ιοαννη καμμενο χαρτι, κανε κατι ΤΩΡΑ ή μαλλον ΧΤΕΣ. Ξεκινα δυνατα αλλιως το προβλημα θα συντηρηθει για πολυ καιρο οδηγοντας σε αδιεξοδο.

[ioannis2]

Ειχα ξεκινησει με ψυχολογο που μου ελεγε θεωριες οτι δεν χρειαζονται ψυχιατρος και φαρμακα... Το κακο του το φλαρο. Απλα δεν ηθελε να με χασει απο πελατη. Χωρις φαρμακα δεν θα εβγαινα καν απο εδω. Βεβαια η κοπελα μπορει να ειναι πιο ελαφρα οντως. Ας κρινει αυτη τι θελει. Ας ξερεις ομως οτι τα χρονια περνανε σα νερο. Και αν φτασεις μια ηλικια και μετα εχεις "καει" και δεν υπαρχει επιστροφη. Δεν γυρναει ο χρονος πισω. Πριν λοιπον καταντησεις σαν εμενα και τον ιοαννη καμμενο χαρτι, κανε κατι ΤΩΡΑ ή μαλλον ΧΤΕΣ. Ξεκινα δυνατα αλλιως το προβλημα θα συντηρηθει για πολυ καιρο οδηγοντας σε αδιεξοδο.

Φίλε, ευτυχώς με την κοπέλα που το συνειδητοποίησε το προβλημα και την αναγκη για βοηθεια από ειδικο σε μικρή ηλικία πριν ακόμα δλδ μπει στη φαση της ζωης που παρουσιάζονται οι ευκαιρίες και τοτε να τις χανει μεσα από τα χερια της και να ερχεται χρονια μετα να τις αναπολεί και να μετανοιώνει! Νομίζω καταλαβαίνεις τι θελω να πω....
Τωρα, γι αυτο που λες για τον ψυχολόγο δε θα διαφωνήσω μαζι σου, καποιοι το βλέπουν οικονομικά και καρφι δεν τους καιγεται τι θα γινει ο άλλος, επεσες φαινεται σε ακατάλληλο άτομο το οποιο προσπαθουσε να σε εγκλωβίσει κοντα του για να μη χασει τον πελάτη. Το αν χρειάζονται φαρμακα εξαρταται από το επίπεδο του προβλήματος που έχει ο καθένας. Ένας καλός ψυχίατρος θα μπορούσε να το κρινει αυτο (παντως όχι απ αυτους που σε φορτωνουν με φαρμακα). Βεβαια και σε ψυχολόγο να πας το ζητημα ειναι αν αυτο που προσφέρει ταιριάζει σε σενα, μπορει δλδ να ειναι μεν πολύ καλός αλλά η μεθοδος του να μην ειναι κατάλληλη για σενα (πχ να κανει καλή ψυχανάλυση ενώ το καταλληλο θα ήταν γνωστικη συμπεριφορικη μεθοδος για να σε βοηθησει να κοινωνικοποιηθεις και να ξεπερασεις φοβιες κλπ).
inartecubus Ξεκίνα δυνατα όπως σου λεει ο winston man! Καθημερινά, με πρόγραμμα και μεθοδικα! Για να μην κλαις μετα από χρονια!! Αν ειναι φοβιες και χαμηλη αυτοεκτιμηση το προβλημα, θα σου συνιστουσα, μεσα από τη δική μου εμπειρία, αφου βεβαια παρεις και τη συμβουλη του γιατρου, να βρεις ενα καλό ψυχολογο κατα προτιμηση της γνωστικης συμπεριφορικης μεθοδου η οποια εχει να κανει με αντιμετωπιση φοβιων, εμμονων, αυτοεκτιμησης. Υπαρχει μεθοδος αντιμετωπισης τους!
Επειδή αμα νοιωθεις κατώτερη αυτα που θα αποκτας σε όλους τους τομείς της ζωης σου (σχεσεις, δουλεια, λεφτα, μορφωση κλπ) θα ειναι κατώτερα, δλδ κατωτερα των πραγματικων σου δυνατοτητων, κι αμα καταλαβεις τη διαφορα και δεις τα κατωτερα στα χερια σου αντι αυτα που πραγματικα σου αξιζαν εκεί θα ειναι η μεγαλη δυστυχια για σενα.

[Kortha]

απο το βιντεο καταλαβα οτι το θεμα ειναι και ιατρικο, κατι σαν δυσλειτουργια του εγκεφαλου.Δεν ξερω για σας αλλα εγω δεν αντεχω να ζω κουβαλωντας παντα αυτο το βαρος, αυτο το φοβο που με εμποδιζει απο το να κανω οτιδηποτε. Θα παρω και φαρμακα, θα πιεσω τον ευατο μου, θα κανω τα παντα. Πρεπει να παω σε ψυχολογο ή ψυχιατρο και ποσο κοστιζει αυτο, ξερει καποιος?

[NamelessOne]

απο το βιντεο καταλαβα οτι το θεμα ειναι και ιατρικο, κατι σαν δυσλειτουργια του εγκεφαλου.Δεν ξερω για σας αλλα εγω δεν αντεχω να ζω κουβαλωντας παντα αυτο το βαρος, αυτο το φοβο που με εμποδιζει απο το να κανω οτιδηποτε. Θα παρω και φαρμακα, θα πιεσω τον ευατο μου, θα κανω τα παντα. Πρεπει να παω σε ψυχολογο ή ψυχιατρο και ποσο κοστιζει αυτο, ξερει καποιος?

Κόρθα και ναι και όχι. Απ'την μία είναι σωματικό και παίρνοντας τα χάπια όντως το σωματικό σου άγχος μειώνεται.
Δηλαδή, απ'την εμπειρία μου, μπορεί σε μια κατάσταση που πριν δεν ήξερα που παν τα 4, τώρα απλά να ιδρώνω και το άγχος μου να είναι διαχειρίσιμο

Αυτό που δεν αλλάζει είναι οι σκέψεις, δηλαδή αν πριν σκεφτόσουνα "Κάνω τους άλλους να νιώθουν άβολα" θα συνεχίσεις να το σκέφτεσαι.
Αυτό το αλλάζεις μόνο με ψυχολόγο! Και γενικώς αυτό το "θα παλέψω, θα κάνω τα πάντα" κτλ δεν βοηθάει αν δεν έχεις βοήθεια και τα κατάλληλα όπλα.
Μπορείς κάλλιστα να χειροτερέψεις...

Αν ρωτάς για την τιμή των ψυχολόγων, εγώ είχα πάει στο κέντρο (βλέπε ibrt.gr) με τιμή 15 ευρώ αλλά είχε τεράστια αναμονή (μπορεί και 5 μήνες!

Αν ρωτάς για την τιμή των φαρμάκων, είναι 40 ευρώ το μήνα και δεν ξέρω αν στα δίνουν χωρίς συνταγή από ψυχίατρο.

Ελπίζω να βοήθησα. Ότι άλλο θες ρώτα.

[Kortha]

ΘΕΛΩ να βγω εξω απο το σπιτι μου και να διεκδικησω ζωη, δραση , ενεργεια , να εκτεθω, να συναναστραφω με ανθρωπους !! ειμαι καθηλωμενη στην αδρανεια ! Προκαταδικη για απραξια. Υποφερω, δεν το καταλαβαινεται? Παλευω με το μυαλο μου, ενα αιωνιο πεδιο μαχης... Ουτε τη δυναμη να παω σε εναν ειδικο δεν εχω. Νιωθω αρρωστη και αυτη η αρρωστια με εχει καταβαλει πολυ ασχημα..