Επιμονή, πάθος, εμμονή, ένταση.

[weird]

Νορα,
κυριως παθος μου εβγαζε αρχικα.
Απο ενα σημειο κι επειτα,
αρχισε να μου βγαζει κι αλλα,
αλλα ξερω, οτι δεν κανει για σχεση.
Οτι απλα θα ζήσουμε κατι εντονο μαζι και τερμα.
Μου φαινεται ανικανος να δεσμευτει.....
Αν ηταν αλλιως, φυσικα και θα ήθελα να ζήσω τον έρωτά μου μαζί του.
Μα μου εφτανε απλα να ζησω το παθος΄.

[Nora]

Διαβαζοντας ολη την ιστορια σου, πιστευω οτι αυτος ο αντρας πρωτιστως σε ελκυει παρα πολυ...και φυσικο ειναι ολο αυτο το παιχνιδι να σε βαζει σε διαφορες σκεψεις

Αλλα επειδη ακριβως ειναι κατι πρωτογνωρο για σενα ολο αυτο, δεν ξερεις πως να το διαχειριστεις

Επισης, δεν μπορεις να ξερεις πως ειναι ενας ανθρωπος σε μια σχεση η ακομα και ερωτικα κανοντας 2-3 κουβεντες και ενα φλερτ...

Φοβασαι να αφησεις τον ευατο σου να παρασυρθει...
Ξενερωσες οπως λες, γιατι αλλα περιμενες και αλλα βλεπεις

Θα το ξαναεπαναφερεις το θεμα, οταν το ξαναδεις;)

[Φοίβη]

Originally posted by weird

Εχω θυληκότητα αλλά την γυναικεία μου πτυχή την εχω λίγο καταχωνιασμένη... ( εχω τα θέματά μου με το να διατηρώ έλεγχο,να είμαι δυνατή, αρνούμενη έτσι τον ρόλο του αδύναμμου φύλου) κι αυτός, με εκανε να νιωθω τόσο γυναίκα....

Να βλέπω το ΑΦΗΜΑ και την ΥΠΟΤΑΓΗ σαν κατι επιθυμητο.....

Και ίσως....ίσως... κάτι που έχει τη δική του παράξενη δύναμη? Ή όχι?
Σχετικά με τη γυναίκα ως αδύναμο φύλο ... είχα(κι ακόμα έχω αλλά σε μικρότερο βαθμό) κι εγώ παρόμοια θέματα. Αν διαβάζεις καλά αγγλικά ψάξε το βιβλίο Women who run with the wolves της Clarissa Pincola Estes. Διαβάζοντάς το διαισθάνθηκα(κι όχι κατάλαβα) τη δύναμη της γυναικείας φύσης.;)

[weird]

Μαλιστα κάποια στιγμή,
εγειρε το κεφάλι του στον ώμο μου κι ενιωθα να απολαμβάνει πολύ την αγκαλιά που του πρόσφερα..
Εβγαλα όλη μου την αμυνα απο πάνω μου κι αφεθηκα τελειως χαλαρη....
Ειναι χαζό, σκεφτομαι, μα χωρις να τον ξερω, νιωθω σαν να τον ξέρω.
Νιωθω τρυφερότητα, νοιάξιμο.... αλλα δεν δίνω και πολυ βάση σε αυτά τα συναισθήματα.
Θεωρω πιο πραγματικό το πάθος και τη σαρκική έλξη που μου βγάζει.
Περασε όμορφα η νύχτα.
Την άλλη μερα του έστειλα ενα πολύ ζεστό μήνυμα, που αναφερόταν στο χτες, και του πρότεινα να πάμε βόλτα.
Δεχτηκε.
Εκανα όνειρα,
γευόμουν τη λαχτάρα της προσμονής....
Ειχαμε πει 9 με 10 το βραδυ, αυτος δηλ.
Περιμενα, περίμενα, ετοιμαζόμουν....
Στις 8 μου το ακυρώνει, γιατι λεει ετυχε κατι στο μα γαζί.
Λυπαμαι....αλλά δυστυχώς....
Νευρίασα, χαλάστηκα, γειώθηκα....
Και πάνω στο σαματά μου το μήνυμα που εστελνα στη φίλη μου που με ρώτησε τι ωρα θα βγαιναμε, το στειλα σε αυτόν.
\"Ειμαι σιγουρη σχεδόν οτι ο τύπος παίζει..δεν μου ανανεωσε το ραντεβου ουτε μου είπε να πάω απο εκεί.Αυτό το πάθος θα με ελιωνε κτλ\".

Δεν εκανε κατι άλλο.

Μετα απο μερες, τον συνάντησα καπου τυχαία και ητανφιλικος,ζεστος, μου διευκρίνησε οτι \"Δεν φταίω εγω, με εχωσαν τελευταία στιγμή...Βεβαια δεν σου είπα να ερθεις στο μαγαζι\" \"Ναι, δεν μου είπες....\" Είπα κι εγω ναζιάρικα και παραπονεμένα.

Του εστειλα μηνυμα να τον ρωτησω πως τα πηγε μετα.
Μου απαντησε οτι το μόνο όμορφο που του συνεβη στην μέρα του, ηταν που με συνάντησε...

Ε, δεν ηθελα και πολύ.
ΞΕΧΑΣΑ με μιας το θυμό μου για το ραντεβού και το ίδιο βράδυ πήγα στο μαγαζί....

Βεβαια το βαρυ ολποστασιο των αμυνων μου που ειχα παραμερισει την προηγουμενη φορα, δεν απουσίαζε εντελως.
Σκεφτόμουν μεσα μου, οτι κανω υποχωρήσεις κι ερχομαι. Αλλα ας ξεκαθαρίσει τη θέση του. Αν δεν με θελει, δεν θα κατσω να τρελαθω κιολας, απλα θα σταματησω να ασχολουμαι.
Ημουν πιο παγωμένη, λιγοτερο διαχυτική.

Αυτος ήρθε, εκατσε κοντά μας, μιλήσαμε, με πείραζε με διαφορους τρόπους σαν να παιχνίδιζε κτλ.Μου εριξε το μπαλακι να παμε καμια μερα σινεμα.

Μας κέρασε ποτάκι και όταν φευγαμε, πηγα να τον χαιρετησω ( συνηθως εφευγα χωρις γεια, κι αυτος ερχόταν πίσω μου στην πόρτα ).
Πολυ φιλικά, μου πρότεινε να έρθει την επόμενη σε ενα παρτυ κατι φιλων μου που τον είχαν καλέσει κι εκείνο γιατι ηταν μαζί μου στο μαγαζί την προηγούμενη φορά.

Του είπα που είναι το πάρτυ, και μου είπε μόνος του, κατα τις 5 θα είναι εκει.(γιορταζει μια φίλη και θα μας βγάλει, ,με το ζόρι πάω, θα φύγω νωρίς και κατα τις 5 θα ρθω)

Ερχεται η μερα, η επόμενη, παει 5 και. Τον παίρνει η φίλη μου, δεν το σηκώνει. Μετα απο λίγο μας στέλνει \"κορίτσια, έίμαι στα γενέθλια αλλα με την πρώτη ευκαιρία θα εθρω να σας βρω\"

Η ανυπομονησία και η χαρά μουήταν εμφανείς..... πέρασε μια, δυο, τρεις ώρες και δεν φάνηκε...η δύναμη της ματαιωσης για αλλη μια φορά με σκοτείνιασε.

Κατάλαβα, οτι όντως παίζει κι οτι αν και εχει αποφασίσει οτι τερμα μαζί μου, θελει να το τραβηξει μόνο και μόνο για να πάρει πίσω το αίμα του θιγμένου του εγωισμού, τότε που εγω πηγαινα με άμυνες.

Μετα απο αυτό, ξευτελίστηκε λίγο στα μάτια μου.....
τέτοια ανωριμότητα, απο εναν αντρα 43?

Οχι,
δεν θα ασχοληθω αλλο, γιατι αρχισε να ξεφουσκώνει η φούσκα.
Τετοιες συμπεριφορες, δεν μπορουν να με κανουν να κολλησω.

[weird]

Originally posted by Nora
Διαβαζοντας ολη την ιστορια σου, πιστευω οτι αυτος ο αντρας πρωτιστως σε ελκυει παρα πολυ...και φυσικο ειναι ολο αυτο το παιχνιδι να σε βαζει σε διαφορες σκεψεις

Αλλα επειδη ακριβως ειναι κατι πρωτογνωρο για σενα ολο αυτο, δεν ξερεις πως να το διαχειριστεις

Επισης, δεν μπορεις να ξερεις πως ειναι ενας ανθρωπος σε μια σχεση η ακομα και ερωτικα κανοντας 2-3 κουβεντες και ενα φλερτ...

Φοβασαι να αφησεις τον ευατο σου να παρασυρθει...
Ξενερωσες οπως λες, γιατι αλλα περιμενες και αλλα βλεπεις

Θα το ξαναεπαναφερεις το θεμα, οταν το ξαναδεις;)

Γενικότερα,
αγαπώ πολύ τον έλεγχο αν και είμαι εξίσου καλή στον να τον χάνω έκεί που πρέπει πρωτίστως να τον έχω, να τον βρίσκω, εκεί που πρέπει απλά να τον χάνω και να αφήνομαι....

Οντως,
δεν ηξερα να το διαχειριστω,
ειχα πελαγώσει.
και φυσικά έκανα ότι συνηθίζω να κανω σε περιπτώσεις παρόμοιες:σπασμωδικές κινήσεις άμυνας.

Τωρα όμως,
ημουν αλλοιώτικη.
Πηγα πιο αποφασισμένη και πιο ελευθερη....
Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως, εξαρταται κι απο εκεινον.

Εμπιστευομαι σε μεγαλο βαθμό την κρίση και την διαισθηση μου με τους ανθρωπους,
ωστε απο τον ενα χρόνο που τον ξερω κι αλληλεπιδρώ μαζιτου,
να πιασω και τον χαρακτηρα του που δεν αντεχει να δεσμευεται σε κατι αλλο περα απο τον ίδιο του τον εαυτό( και το μαγαζί του),
και τα σημάδια που μου έδειχνε,
του τύπου,
να βρισκόμαστε, αλλα στο χαλαρό.

[weird]

Originally posted by Φοίβη

Originally posted by weird

Εχω θυληκότητα αλλά την γυναικεία μου πτυχή την εχω λίγο καταχωνιασμένη... ( εχω τα θέματά μου με το να διατηρώ έλεγχο,να είμαι δυνατή, αρνούμενη έτσι τον ρόλο του αδύναμμου φύλου) κι αυτός, με εκανε να νιωθω τόσο γυναίκα....

Να βλέπω το ΑΦΗΜΑ και την ΥΠΟΤΑΓΗ σαν κατι επιθυμητο.....

Και ίσως....ίσως... κάτι που έχει τη δική του παράξενη δύναμη? Ή όχι?
Σχετικά με τη γυναίκα ως αδύναμο φύλο ... είχα(κι ακόμα έχω αλλά σε μικρότερο βαθμό) κι εγώ παρόμοια θέματα. Αν διαβάζεις καλά αγγλικά ψάξε το βιβλίο Women who run with the wolves της Clarissa Pincola Estes. Διαβάζοντάς το διαισθάνθηκα(κι όχι κατάλαβα) τη δύναμη της γυναικείας φύσης.;)

Να σαι καλα!!

Σαν κατι,
που με απαλάσσει απο ενα βάρος
και με ελευθερώνει απο μια ψευδαίσθηση.
Το άφημα και την υποταγή
σαν μια δύναμη,
που συμβαδίζει με τη φυσική ροή της ζωής,
και με ελευθερώνει απο τα δεσμά του εαυτού μου.....

[Nora]

Νομιζω οτι υπεραναλυεις τα πραγματα με αποτελεσμα να τα κανεις δυσκολοτερα απο οσο πραγματικα ειναι

Αποστασιοποιησου και δες τι πραγματικα θες εσυ απο αυτον τον ανθρωπο γιατι απο τα γραφομενα σου δεν νομιζω οτι εχεις ξενερωσει,και ολα αυτα ειναι απλα μια αμυνα

Ναι μεν ειναι ανωριμος κτλ αλλα εσυ τον θες:)

[Φοίβη]

Σαν να φοράς ένα άβολο κουστούμι, φτιαγμένο για άντρες κι όχι για το δικό σου θηλυκό σώμα...κι αυτό το άφημα και η υποταγή μοιάζει λίγο σαν να το πετάς απο πάνω σου και να μένεις γυμνή?
Φαντάζομαι εκείνη την ώρα νιώθεις πολύ όμορφα κι ελεύθερη μεσα στο σώμα σου...μέχρι να έρθει η ντροπή... Ντροπή για το άφημα και την υποταγή?

[weird]

Originally posted by Nora
Νομιζω οτι υπεραναλυεις τα πραγματα με αποτελεσμα να τα κανεις δυσκολοτερα απο οσο πραγματικα ειναι

Αποστασιοποιησου και δες τι πραγματικα θες εσυ απο αυτον τον ανθρωπο γιατι απο τα γραφομενα σου δεν νομιζω οτι εχεις ξενερωσει,και ολα αυτα ειναι απλα μια αμυνα

Ναι μεν ειναι ανωριμος κτλ αλλα εσυ τον θες:)

Πολλοι ανθρωποι που δεν σκεφτονται με τον ίδιο τρόπο,
μου εχουν πει το ίδιο πραγμα.
Για μενα αυτό που εσυ θεωρείς δυσκολότερο,
ειναι τρόπος ζωής, αντίληψης.

Δεν θα ήμουν πιο ευτυχισμένη, αν απλά έκανα το βουρ που λες, είναι ενα σχημα δράσης που δεν μου ταιριάζει.

Ποτε δεν ειμαι ακριβως σιγουρη για οτι θελω,
ειναι και θεμα επιλογής.
Η αμφισβήτηση είναι για μένα ωραίο κομμάτι,
και δεν κολλάω να με αμφιισβητώ συχνά.

Φυσικά κι ακόμα τον θέλω.... είναι πολύ ισχυρό αυτό που νιώθω.

Το οτι ενδεχομένως δεν εχω αποδεχτεί ως συναίσθημα το γυμνό πάθος,
κι ετσι προσπαθώ να το ντύσω με αισθήματα στοργής,
για να νιώθω πιο άνετα με αυτό και να το εντάξω στις γνώριμες δομές μου,
το εχω υπόψιν,
στο
πίσω μέρος του μυαλού μου.
όσο \'ομως κι αν τον θέλω ( πράγμα το οποίο φαίνεται να σε μπερδεψε - εννοω, το τι νιωθω τελικα)

δεν είμαι διατεθειμένη να επιβάλλω το θέλω μου στο δικό του .....

Ξενερωνω = ελλειψη διαθεσης να το κηνυγήσω.

[Nora]

Με ξεμπερδεψες και με καλυψες εντελει;)

Τοτε δεν εχω παρα να σου ευχηθω να εχει μια καλη καταληξη σε αυτο και να μην σε στεναχωρει πια

Εχεις πληρη αυτογνωσια, κατι σπανιο στους ανθρωπους και αυτο θα σε βοηθησει παρα πολυ

Ναι, οντως σκεφτομαστε διαφορετικα, γιατι εγω οταν θελω κατι το κυνηγω με οποιοσδηποτε συνεπειες.Ασε που στην πορεια, γνωριζω ολο και περισσοτερα απο τον ευατο μου

Για να μην το κυνηγω και να ειμαι ντεμι - ντεμι που λενε, μαλλον δεν το πολυγουσταρω, οποτε και το αφηνω στην ακρη

Ωραια ειναι να αμφισβητεις τον ευατο σου, γιατι ετσι τον προκαλεις κιολας, αλλα γενικοτερα δεν θα μπορουσα με τιποτα να ζω σε μια \"αμφισβητηση\"

[weird]

Originally posted by Φοίβη
Σαν να φοράς ένα άβολο κουστούμι, φτιαγμένο για άντρες κι όχι για το δικό σου θηλυκό σώμα...κι αυτό το άφημα και η υποταγή μοιάζει λίγο σαν να το πετάς απο πάνω σου και να μένεις γυμνή?
Φαντάζομαι εκείνη την ώρα νιώθεις πολύ όμορφα κι ελεύθερη μεσα στο σώμα σου...μέχρι να έρθει η ντροπή... Ντροπή για το άφημα και την υποταγή?

Φοράω ενα κοστούμι,
πολύ βαρύ καμιά φορά,
για την ελαφριά ψυχή μου,
πολύ σκληρό,
για τα μαλακά μου αισθήματα,
πολύ αιχμηρό,
για τις καμπύλες μου
και μαύρο πολύ,
σε σχεση με το εσωτερικό μου φως....

Ηταν για χρόνια μια καλή παραλλαγή,
γιατί το μέσα,
επρεπε να μείνει κρυφό,
αφού δεν θα ταιριαζε στο έξω.

Μεσα στο βαρύ αυτό κοστούμι,
η γυναίκα που είμαι,
ακροβατούσε επικύνδυνα,
και ώρες ώρες την αισθανόμουν νεκρή.

Αισθανόμουν πολύ ζωντανούς
εναν αντρα, κι ενα παιδί.

Τώρα,
όταν βγάζω καμια φορά,
το βαρύ κοστούμι,
νοιωθω πιο ελαφριά,
απο οτι είμαι,
πιο γυμνή,
απο οτι ήμουν,
πιο όμορφα,
απο την πρόκληση της εξέλιξης και του καινούργιου,
πιο ασχημα,
λόγω αυτών που βλέπω οτι καταπίεσα....
πιο ντροπαλή,
μπροστά σε μένα,
στο άγνωστο,
στον άντρα....

[weird]

Originally posted by Nora
Με ξεμπερδεψες και με καλυψες εντελει;)

Τοτε δεν εχω παρα να σου ευχηθω να εχει μια καλη καταληξη σε αυτο και να μην σε στεναχωρει πια

Εχεις πληρη αυτογνωσια, κατι σπανιο στους ανθρωπους και αυτο θα σε βοηθησει παρα πολυ

Ναι, οντως σκεφτομαστε διαφορετικα, γιατι εγω οταν θελω κατι το κυνηγω με οποιοσδηποτε συνεπειες.Ασε που στην πορεια, γνωριζω ολο και περισσοτερα απο τον ευατο μου

Για να μην το κυνηγω και να ειμαι ντεμι - ντεμι που λενε, μαλλον δεν το πολυγουσταρω, οποτε και το αφηνω στην ακρη

Ωραια ειναι να αμφισβητεις τον ευατο σου, γιατι ετσι τον προκαλεις κιολας, αλλα γενικοτερα δεν θα μπορουσα με τιποτα να ζω σε μια \"αμφισβητηση\"

Ναι,
εχει τα κακα της καθε υπερβολη.
Και το να ζεις διαρκως σε μια αμφισβήτηση,
σιγουρα είναι επιζήμιο...

Το ζηλευω με την καλη εννοια , αυτο που εχεις....
Φαινεσαι ανθρωπος της δρασης,
εγω ειμαι πολύ της θεωριας.
Φαινεσαι μυαλό πρακτικό,
ενω εγω θεωρητικό...... μπορω να γραψω ενα βιβλίο,
γεματο πλούσιες ιδέες και συγκινήσεις,
αλλα καμια φορά πελαγώνω στην πράξη.
Κολλάω στην δράση.
Διστάζω....
Θελω να γεφυρώσω το χασμα.....
Να τολμώ περισσότερα,
να μαθαινω βιωματικα για εμενα.

Ισως η πολυ σκεψη, καποιες φορες,
λειτουργει ανασταλτικα.....

[weird]

Αλλα Νόρα,
διαβασες τι εγινε
με εχει περασει ήδη,
γνωριζοντας πόσο τον γουσταρω,
απο ψυχρολουσίες....
Εσυ,
παρολαυτα
θα συνεχιζες???????????
Δεν το πιστευω!

[Φοίβη]

Δεν είναι κι εύκολο πράγμα...απο κει που είχες μόνιμα ένα σκληρό και αιχμηρό και βαρύ και μαύρο κοστούμι να σε προστατεύει, ξαφνικά να υπάρχουν φορές που όλοι, ακόμα κι εσύ, να μπορούν να δουν και να αγγίξουν το φως σου, την ψυχή σου, τα αισθήματά σου, τη θυληκότητά σου.
Δεν είναι εύκολο...είναι όμως και τόσο απελευθερωτικό...

[weird]

Μετα απο τετοια κοροιδια,
τετοιο εμπαιγμό,
να συνεχίσω,
να τρεχω πισω του? ( δλδ στο μαγαζι του)
...............
Δεν μπαινει στη μεση και η αξία που δίνω στον ευατό μου?
Η συμπεριφορά του
ειναι ευγενικά αγενής, προσβλητική...
Θα μου φεροταν σιγουρα ασχημα,
και ισως θα ηταν πιο επωδυνο,
αν ειμαμε κανει κατι.