Νομιζω οτι ο αντρας μου εχει καταθλιψη

[Αντζυ]

Ειμαστε παντρεμενοι πολλα χρονια, εχουμε παιδια απο δημοτικο ως εφηβεια.
Και οι δυο ειχαμε ασχημες εμπειριες απο παιδια, ο αντρας μου με πατερα αλκοολικο και μανα με βαρεια και μη θεραπευμενη καταθλιψη, εγω με πατερα βιαιο, μαμα με καταθλιψη, αδερφο με συνδυασμο ψυχιατρικων παθησεων (διαταραχη προσωπικοτητας, σχιζοφρενεια).
Υποστηριξη λοιπον απο οικογενεια δεν ειχαμε, ουτε και υγιη προτυπα σιγουρα.

Ο αντρας μου παντα ηταν "βαρυς", εχω σκεφτει για καταθλιψη μεσα στα χρονια, αντιδρα σαν να τον μαχαιρωνω και δε δεχεται να μιλησει με γιατρο για κανενα λογο, εχει τραγικες εμπειρειες απο τη μακαριτισσα τη μανα του, σε αλλες εποχες, με εγκλεισμους σε ψυχιατρεια, ανυπαρκτα φαρμακα κλπ.

Εγω παλι πανικοβαλλομαι ευκολα, φωναζω, λεω και καμια φορα πραγματα με σκληρο τροπο, εχω πει και το "σηκω και φυγε αν ειναι να συμπεριφερεσαι ετσι" πολλες φορες, χωρις να το εννοω.

Πριν 2 χρονια, απολυθηκαμε και οι δυο μας, μετα απο κοντα 20 χρονια στην ιδια δουλεια, την ιδια μερα. Ο αντρας μου επαθε σοκ, ηταν σε τραγικη κατασταση για μηνες, ας πουμε οτι συνηλθε, ξαναβρηκαμε δουλεια, δεν πηγε για κανεναν πολυ καλα, αλλαξαμε παλι και τωρα ναι μεν ειμαστε καλα οικονομικα, αλλα ο αντρας μου εχει τρελο στρες, τι θα γινει αν παλι κατι παει στραβα, ειναι και πια 50ρης, ανησυχει, αλλα σε τρελο βαθμο. Παντα, οταν κατι τον αγχωνει, γινεται επιθετικος. Οχι βιαιος, αλλα ειρωνευται, αναλυει ο,τι πω για να αποδειξει τι αδικο εχω, δε μιλα για μερες.
Μεσα σε ολα αυτα, να πω οτι γενικα εχω και αρκετα χαμηλη λιμπιντο, για το οποιο με κατηγορει χρονια τωρα. Οχι ανυπαρκτη, αλλα ειμαι ενταξει πχ. με επαφες μια φορα το μηνα, εκεινος οχι, με πιεζε παντα, απο την αλλη εγω ηθελα και λιγη τρυφεροτητα, που εκεινος, με τιποτα, ουτε μια αγκαλια τα τελευταια χρονια.

Τωρα λοιπον δουλευει απο το σπιτι, 10-15 ωρες τη μερα (χωρις υπερβολη), αμοιβεται καλα, αλλα ειναι απομονωμενος. Αρχισε να παραμελει τον εαυτο του, εγινε ακομη πιο αποτομος, δεν συμμετειχε για μηνες σε δραστηριοτητες με τα παιδια (μια βολτα, ενα επιτραπεζιο, εστω μια κουβεντα), εψαχνε για καβγα συνεχεια. Ξαναειπα για καταθλιψη, να παρουμε μια γνωμη, εγινε εξω φρενων.

Μια μερα πρ 2-3 μηνων, με κατηγορησε παλι για τη λιμπιντο μου που καταστρεφει το γαμο μας. Δεν αντεξα αλλο, λεω κι εγω "ας μιλησουμε τιμια σε παρακαλω", συμφωνησε. Του λεω, ομολογω μαλλον σκληρα "κανε κι εσυ μια προσπαθεια, παρε μια αγκαλια χωρις λογο, κανενα λιγο πιο συχνα μπανιο, αλλαζε εσωρουχα να μη βρωμανε, χασε λιγο βαρος, φροντισε τον εαυτο σου".

Ε τι το ηθελα; Ηδη κοιμομασταν συχνα χωρια, γιατι ροχαλιζει παρα πολυ, και αρνειται και γι αυτο να μιλησει σε γιατρο, μετακομησε μονιμα στον καναπε.

Του εδωσα χρονο, δεν αλλαξε κατι, του λεω συχνα οτι τον αγαπαω, και θυμωνει, αν παω να τον αγγιξω εστω και στο χερι γινεται εξαλλος. Μιλησαμε, τσακωθηκαμε, εκλαψα, φωναξα, παρακαλεσα, απολογηθηκα, δεν.
Λεει θελει χρονο, ειναι σοκαρισμενος, εγω δεν τον αγαπω, δεν ειμαστε πια ερωτευμενοι, και δεν ξερει τι θα κανει. Θελει ελευθερια, του λειπουν λεει οσα εκανε νεος (μιλαμε 30 χρονια πριν), νιωθει παγιδευμενος. Ειναι σαφες οτι δε βρισκει πια χαρα σε τιποτα. Και καλα να νομιζω οτι ειναι, μια βολτα ολοι μαζι να παμε π.χ. αργα η γρηγορα ξανακατσουφιαζει. Εχω καταντησει να περναω τη μερα μου σκεπτομενη τι να μην πω και τον στεναχωρεσω η τον θυμωσω, να προλαβω και τα παιδια, μεχρι κι η κορη μου ειπε "σταματα πια να προσπαθεις ολη μερα να μη θυμωσει ο μπαμπας, ειναι αξιοθρηνητο".

Οσο συνεχιζεται η απομονωση του και μιλα με τον κοσμο μονο μεσα απο υπολογιστη, δε βλεπω φως στο τουνελ. Παρολα τα προβληματα, πραγματικα νοιαζομαι γι αυτον, θυμωνει και που του το λεω. Δε θελω να διαλυθει ο γαμος μας, πραγματικα την αγαπαω την οικογενεια μου, ειδικα τα αγορια μας τον αγαπανε πολυ, και ξερω πως ειναι καλος ανθρωπος.

Δεν ξερω τι να κανω πια. Θελω να παω μετα τις γιορτες σε ψυχολογο, αν και στο παρελθον που το εκανα, δεν ειδα και τρομερη βοηθεια ομολογω. Αλλα πως να βοηθησω αν εκεινος αρνειται να μιλησει με γιατρο και αρνειται και να ερθει σε συμβουλο γαμου;

[Αντζυ]

A και εχει αρχισει να εχει και τυπικες συμπεριφορες εφηβου. Του τυπου να καθεται κλειδωμενος σε ενα δωματιο και να παιζει με τις ωρες κιθαρα χωρις να σεβεται ωρες κοινης ησυχιας κλπ, και μετα να λεει πληγωμενα οτι δεν εκτιμαμε τη μουσικη του και αν τον αγαπουσαμε θα του λεγαμε οτι παιζει καλα αντι να το χαμηλωσει. Και μετα αντι να χαρει με το παιδι που παιζει κι αυτο κιθαρα και κανει μαθηματα, να κανει ειρωνικα σχολια του τυπου "τη μουσικη τη νιωθεις, δεν τη μαθαινεις στα ωδεια." Η να λεει οτι δεν τον ενδιαφερουν τα "πεζα" θεματα της καθημερινοτητας και θα επρεπε να συζηταμε για βιβλια η φιλοσοφια (οχι πως φυσικα εχει ανοιξει τετοια συζητηση).
Αυτα ολα ειναι ουσιαστικα χουγια των τελευταιων 2 χρονων, μαζι με την αυξημενη επιθετικοτητα και αντικοινωνικοτητα.
Επισης εχει αρχισει να αντιμετωπιζει με καχυποψια αθωους τριτους, πχ επαψε να σταματα στην πορτα να ανταλλαξει 5 κουβεντες τη μερα με το γειτονα, και τον αποφευγει και μου ειπε καποια στιγμη πικροχολα "να σαν κι αυτον ηθελες να ειμαι, που περνα ολο το απογευμα με τα παιδια του", χωρις φυσικα να εχω πει ποτε κατι τετοιο εγω.

Δεν ειναι αυτες σκεψεις καταθλιψης;

[Αποστολια]

Πήγαινε εσύ σε ένα συμβουλο γάμου να σου πει τι μπορεις να κάνεις. Είναι δύσκολο να είσαι με έναν άνθρωπο που δεν συνεργαζεται για να σώσεται το γάμο σας

[garida]

καταθλιψη δεν ξερω αν ειναι αυτο. αλλα νομιζω η μονη λυση ειναι ενας ειδικος

[αλεξανδρος_77]

αν του πεις για συμβουλο γαμου θα γινει πυραυλος και να σου πω γιατι οι αντρες ισως το χουν περισσοτερο αυτο γιατι μεσα τους εχουν τη φυση του ανταρτη αισθανεται σα να ειναι ενας τριτος που βρισκεται υπο τις οδηγιες του συμβουλου

σχετικα με αυτο που ελεγες με τη λιμπιντο μαλον θα παιρνεις τιποτα φαρμακα κλπ

ισως το εχω και εγω λιγο αυτο αλλα δεν ειναι επιθετικοτητα ακριβως ειναι ατι σαν θυελα ισως

ολα αυτα ειναι το αποτελεσμα τις φυσιολογικης φθορας της σχεσεις αφου οπως ελεγα μετα απο πολα χρονια τιποτε δεν ειναι ακριβως ιδιο με πριν

[garida]

οχι. η φυσιολογικη φθορα δεν φερνει τετοια συμπεριφορα. ελεος. ολα τα απλοποιουμε πια και τα δικαιολογουμε.
δεν ειναι φυσικη φθορα αυτο. τελεια και παυλα.
δεν ξερω τι ειναι, δεν ειμαι γιατρος, αλλα θα ηταν σοφο και για τους 2 να δουν εναν ειδικο

[αλεξανδρος_77]

αν παλι κατι παει στραβα, ειναι και πια 50ρης,

δηλαδη εχει πραγματικη ηλικια γυρω στα 16

[αλεξανδρος_77]

στο μονο πραγμα που ειμαι σιγουρος ειναι οτι οι ειδικοι και αυτος δε προκειται να συμβαδισουν παλια το ειχα περισσοτερο αυτο με εκνευριζε αφανταστα να παρεμβαινουν τριτοι υπαληλοι μισθωτοι και αντιδρουσα με τον ιδιο τροπο ακριβως με τα χρονια εγινα πιο δεκτικος απλα επειδη αδιαφορησα και ειπα δε .. δε θα κατσω να τσακωνομαι

[garida]

ναι εισαι σιγουρος ε? πως εισαι σιγουρος? επειδη εσυ δεν ηθελες τον θεραπευτη? τον ξερεις τον κυριο για τον οποιο μας μιλαει η κυρια? οχι. οποτε? γιατι βγαζεις τοσο αυθαιρετα συμπερασματα και μηδενιζεις την προσπαθεια αυτη εδω

[αλεξανδρος_77]

ναι εισαι σιγουρος ε? πως εισαι σιγουρος? επειδη εσυ δεν ηθελες τον θεραπευτη? τον ξερεις τον κυριο για τον οποιο μας μιλαει η κυρια? οχι. οποτε? γιατι βγαζεις τοσο αυθαιρετα συμπερασματα και μηδενιζεις την προσπαθεια αυτη εδω

αν με ηξερες τοσο καλα οσο νομιζεις θα ηξερες οτι το να μου παει καπιος κοντρα ειναι το πιο ματαιο πραγμα που θα μπορουσε να κανει τελοσπαντον το πρασινο μαη θα συνενοηθουμε

[garida]

ας το παρει το ποταμι τελος παντων...

[garida]

για να το λυξουμε, μπαινεις ιγκνορ λιστ και τελος.

ας μην εκτροχιαστει το θεμα που ανοιξε η κυρια παρακαλω.

[αλεξανδρος_77]

θα το εσβηνε αν διαχειρηση αν εγραφα αυτο που σκεφτηκα.ετσι το ΑΥΤΟΣΒΗΝΩ τι ορθολογισμος ε?

[αλεξανδρος_77]

και εγω ψυχολογικη υποστηριξη δεν ειχα καθολου απο την οικογενεια μου οχι επειδη δεν ηθελαν αλλα επειδη απλα δε μπορουσαν γιατι ηταν πολυ δυσκολο να με καταλαβουν γιατι ειμουν ΑΛΛΟΥ παπα ευαγγελιο :-)

αλλα παρ ολα αυτα πιστευω οτι το μυστικο της επιτυχιας ειναι αυτο ακριβως να σε πολεμουν σχεδον απο παντου γιατι ετσι γινεσαι σκληρος και μαθαινεις καλυτερα απο ολους πως να κανεις κοματια οτι εμποδιο βρεις ισως επειδη αυτο γινεται πλεον τροπος ζωης

αλλα ειναι κριμα να χανεις ετσι την ευαισθησια σου που αυτο εχει και μια ομορφια στη τελικη

[oboro]

Αντζυ νομιζω οτι το πιο βασικο απ' ολα το σημειωνεις κι εσυ αρκετες φορες στο ποστ σου: ο αντρας σου αρνειται να ζητησει βοηθεια, δεν πιστευει πως χρειαζεται βοηθεια, δεν ζητα βοηθεια. Αυτο ειναι δυστυχως το πιο κρισιμο. Ολες αυτες οι βελτιωσεις που του ζητας με υπομονη να κανει χωρις ομως ανταποκριση, εντασσονται μοιραια στο ιδιο πλαισιο. Αν μαλιστα εχει καταθλιψη οντως, πραγμα που μονο γιατρος μπορει να το πει, τοτε καποια απο τα πραγματα που του προτεινεις, με απλη θεληση δικη του δεν λυνονται πχ το θεμα της καθαριοτητας η της ελλειψης θετικοτητας. Η καταθλιψη και υδροφοβια και αρνητικη εικονα της πραγματικοτητας δημιουργει. Οποτε αν οντως εχει καταθλιψη κανενα απο τα συμπτωματα που θα αντιστοιχουσαν σε συμπεριφορες του δεν θα μπορουσαν να αντιμετωπιστουν, χωρις να αντιμετωπιστει η ιδια (υποθετικη παντα) η καταθλιψη. Οποτε παλι στο θεμα του ειδικου επιστρεφουμε. Γενικα θα ελεγες οτι ο αντρας σου ειναι σαν προσωπικοτητα "παλαιας κοπης" η αυτο που θα λεγαμε "κλασσικος αντρας"; Αντρες που εχουν ανατραφει με κλασσικα προτυπα ειναι πολυ πιο πιθανο να κρυβουν τις αδυναμιες και τα συναισθηματα τους αλλα και να βλεπουν πχ. την κριση και τις συνεπεις της σαν δικη τους αποτυχια ως αντρες. Δυστυχως στα ψυχολογικα αυτο δρα αντιθετικα με την αναζητηση βοηθειας απο ειδικο.