Με συγκινησες και μου θυμισες τη δικη μου τη γιαγια....
Ποσο της ελειψα, τις στερνες της ωρες και ποσο μακρια της σταθηκα....
Καμια φορα,
το πιο δυσκολο πραγμα ειναι να δειξουμε αγαπη στους ανθρωπους που αγαπουμε όσο τίποτα.
Ειμαι σίγουρη όμως, και να είσαι κι εσυ,
οτι η αγαπη υπερβαινει τα λόγια, υπερβαινει ακόμα και τις πράξεις, και την αναγκη για την απόδειξή της...
Οι ανθρωποι που αγαπησαμε βαθια,
το ενιωσαν, το ξερουν...
Ετσι λεω κι εγω στον εαυτό μου
και προσπαθω να μου επιτρεπω να θυμαμαι τη γιαγιακα μου,
να αναλογιζομαι οτι εχει πεθανει ( την εχασα πριν μερικα χρονια κι ακομα, ειναι σαν να μην εγινε για μενα, δεν εχω ξαναμιλησει για αυτην, δεν εκλαψα, ειναι σαν να παγωσαν ολα εκει).
Κλαψε,
γραψε ενα γραμμα στη γιαγιακα σου,
με οσα θελεις, σκεφτεσαι, νιωθεις, αλλα δεν προλαβες να της πεις!
Ισως αυτοαπαλυνει τον πόνο και το βάρος.
Και κατι τελέυταίο...
Δεν ξερω ποιο περιεργο μυστηριο της ψυχης μας κρυβεται απο πισω,
μα όλοι οι άνθρωποι,
σαν χανουμε καποιο κοντινο και αγαπητο μας πρόσωπο,
κατηγορούμε για κάτι τον εαυτό μας.
Ετουτη η τυψη και η ενοχη που συνοδευει την απώλεια,
μου φέρνει στο μυαλο την ψευδαίσθηση,
οτι θα μπορουσαμε να αποτρεψουμε - ελέγξουμε το αναπότρεπτο...
Κουραγιο,
δεν είσαι η μόνη