Nα πάρω φάρμακα ή να μην πάρω;

[Macgyver]

Εγω λεω να μην μπλεξεις με φαρμακα .......... για κτθλψη που δεν ξερω αν εχεις ...... μετα δεν θα ξεμπλεκεις ........εχω παρει οοοοοοολα ταντικαταθλιπτικα , δεν ειδα αποτελεσμα , δεν παιρνω κανενα πια , κι ειμαι καλυτερα .....

[Kallie]

Απαντάω στα διάφορα που γράψατε από πάνω. Είμαι περίπου 30 και νομίζω πως μετά τα 40-45 είναι πιο εύκολο να γνωρίσεις κόσμο. Υπάρχουν αυτές που έχουν κουραστεί με την ρουτίνα σπίτι-δουλειά-παιδιά και βγαίνουν έξω, ασχολούνται με πράγματα και γνωρίζονται. Φοβάμαι ότι όπου και να γραφτώ θα βρω είτε άτομα γύρω στα 20 είτε 40+. Δεν έχω πρόβλημα με την ηλικία (ως αριθμό) των άλλων.

Μέσω internet έτυχε να γνωρίσω μία που είχαμε κοινά ενδιαφέροντα και συνεννοούμασταν. Δεν το προσπάθησα, ούτε είχα στο μυαλό μου κάτι τέτοιο, απλά έτυχε. Εκείνο το διάστημα ήμουν αρκετά χαρούμενη μπορώ να πω. Αλλά δεν συνέχισε τελικά για κάποιους λόγους.

Κατάθλιψη λογικά έχω και πιθανότατα όχι σκέτη. Μάλλον είναι πιο περίπλοκη η κατάσταση. Περνάω φάσεις που είμαι σχετικά καλά αλλά έρχονται και στιγμές που κοιτάω την κολώνα της ΔΕΗ και φαντάζομαι τι ωραία που θα ήταν να με έβρισκαν κρεμασμένη εκεί πάνω. (Μη μου κλέψει κανείς την ιδέα) Και στην ταράτσα έχω περάσει ώρες να κοιτάω κάτω και να σκέφτομαι τι να κάνω.

Θα προσπαθήσω να δοκιμάσω διάφορα και θα δω αν θα δουλέψει κάτι.

[airetikos]

Είσαι τόσο νέα έχεις ακόμα να κάνεις πολλά πράγματα, κοίτα να προσέχεις τον ευατό σου και θα έρθουν και καλύτερες μέρες. Η συναναστροφή με ανθρώπους θα σε ρυθμίσει να σκέφτεσαι όμορφα και η ψυχανάληση αλλά αν του πεις αυτά του γιατρού πρέπει να είναι μάγκας να στη κάνει καθαρή κρίμα να σε κουμπώσει δεν είναι μαγκιά να παιρνεις χημεία. Κοίτα θα φας και πατάτα οτι και να κάνεις, άλλοι έχουν κύκλο όνομα και φήμη και τρώνε πατάτα αλλά μη το βάζεις κάτω.

[airetikos]

Σε πείραμε απο τα μούτρα, πες μας και τίποτα είμαστε καλά παιδιά.

[Kallie]

Να σας πω κάτι λοιπόν (σχετικό με το αρχικό ποστ) Έχω ζητήσει από τη γιαγιά μου να με πάει στην παιδική χαρά όπως έκανε παλιά αλλά δε θέλει. Δε μπορώ να καταλάβω τον λόγο που αρνείται. Τελικά είμαι σοβαρά ή όχι; Έχω και τρομερό άγχος και πρόβλημα με τον ύπνο εκτός όλων των άλλων και δεν ξέρω από που να ξεκινήσω και τι να πρωτοδιορθώσω.

[airetikos]

Η γιαγιά σου είναι μεγάλη γυναίκα τι παιδικές χαρές δε τα καταλαβαίνει αυτά, κοίτα να κουράζεσαι για να κοιμάσαι και να μη χουζουρεύεις ώρες. Εγώ μια χαρά σε κόβω απογοητευμένη είσαι απλά και δεν έχεις πράγματα να σε συγκινούν απο κει προκύπτει και το άγχος. Όλα αυτά με τα παιδίκα σου χρόνια είναι πολύ φυσιολογικά και η αισθητική σου για τα πράγματα. Εγώ πήγα σε μια παιδική χαρά που έπαιζα στο δημοτικό και με έπιασε θλίψη τα παιδία δε ξέραν να παίξουν και για μπάλα δε μαζευόντουσαν καν να παίξουν ομάδες και φλωράκια όσο δε πάει. Τεχνολογία και παγκοσμιοποίηση.

[kobo]

Υπάρχουν αλλά νομίζω δεν είναι όπως ακριβώς τα φαντάζομαι. Αν έμενα στην Αθήνα θα είχα περισσότερες επιλογές αλλά δε θα ήθελα να μένω στην Αθήνα. Τέλος πάντων, όπως ξαναείπα δε πιστεύω πως οι περισσότεροι έχουν διάθεση να γνωρίσουν νέα άτομα. Δηλαδή αν κάποια έχει μια καλή φίλη δε νομίζω ότι την ενδιαφέρει να βρει δεύτερη. Δε με ενδιαφέρουν οι απλές παρέες που απλά υπάρχουν για να περνάς καλά σε μια έξοδο και τίποτα παραπάνω.

Σε διαδικασία ψυχανάλυσης δε θα ήθελα να μπω. Δεν περισσέυουν και χρήματα για ψυχαναλύσεις. Σε γιατρό θα πήγαινα μόνο για να μου γράψει φάρμακα.

Kallie στην Αθήνα η αποξένωση ειναι ακόμη χειροτερη οταν μπαινεις στα 30plus, οπότε μήν νομίζεις οτι εδώ θα ήταν καλύτερα.
Δίμηνη ενασχόληση με κάτι δεν ειναι αρκετή για να κάνεις παρέες. Εγω γράφτηκα θεατρικό και στον τριτο μήνα αρχίσαμε να μιλάμε.
Ξεκίνα κάτι με τα πολιτιστικά του Δήμου σου, παραδοσιακοί χοροί + θεατρικό + χορωδία κτλ κτλ.

Ναι μπορεί να είναι 40+ χρονών οι περισσότεροι σε αυτές τις ομάδες αλλα δεν πρεπει να το δείς σαν σημείο ψαρέματος φιλιών.
Πρεπει να το δείς σαν δραστηριότητα που θα γεμίζει λιγο πιο ποιοτικά το χρόνο σου πχ απο την τηλεόραση το νετφλιξ και το φεισμπουκ

Ψυχανάλυση πρέπει να κάνεις οπωσδήποτε! αυτό θα σε αλαφρύνει κάπως και οχι τα χάπια.

Τέλος, μεγάλη σημασία παίζει το τί ερέθισμα εκπέμπουμε προς τα εξω, για να είμαστε και πιο δεκτικοί στις νέες γνωριμίες και πιθανά νέες φιλίες.

Πρέπει να βάλεις ενδιαφέροντα στη ζωή σου και να τα αφήσεις να δουλέψουν μέσα σου ουτωσώστε να εκπέμπεις και μια πιο κατασταλλαγμένη αύρα.
Το ΞΕΡΩ είναι πολλά και δύσκολα.
Βήμα - βήμα λοιπόν.
Απευθύνσου στο πολιστικό σύλλογο του Δήμου σου. Τώρα κιόλας. Βρες το τηλέφωνο και πάρε τους να μάθεις.
Θα χαρώ να μου πείς τι διάλεξες!!

[Kallie]

Δεν έχει σημασία ο αριθμός αλλά το πόσο αισθανόμαστε και το πόσο φαινόμαστε. Εγώ και νιώθω μικρότερη και φαίνομαι. (Στη σχολή η άλλη που ήταν 10 χρόνια μικρότερη νόμιζε πως έχουμε την ίδια ηλικία) Στην Αθήνα είναι κάπως χειρότερα τα πράγματα απ'ότι εδώ αλλά έχεις περισσότερες επιλογές. Αυτά που με ενδιαφέρουν εμένα ή δεν τα βρίσκεις εδώ ή είναι περιορισμένα. Αυτή τη στιγμή προσπαθώ να τελειώσω τη σχολή μου (αποφάσισα πριν λίγα χρόνια να ξανασπουδάσω) Στην Αθήνα γίνονται συνεχώς σεμινάρια και εργαστήρια σχετικά με αυτό που σπουδάζω και με αυτό που θέλω να κάνω ...όταν μεγαλώσω! 'Ατομα με κοινά ενδιαφέροντα θα γνωρίσω μόνο σε τέτοιους χώρους, οπότε η Αθήνα θα με βοηθούσε. Τον χρόνο μου μπορώ να τον γεμίσω ποιοτικά και στο σπίτι ζωγραφίζοντας. Να γνωρίσω και κανέναν άνθρωπο θέλω. Στον Δήμο οι εγγραφές γίνονται Οκτώβρη. Τώρα δεν μπορώ να κάνω και πολλά. Κοίταξα αλλού για ζωγραφική αλλά εκτός από τα παιδικά τμήματα στα υπόλοιπα είναι όλοι 50+, ούτε καν 40. Μέσα στην εβδομάδα θα ζητήσω από κάποιον που μάλλον γνωρίζει να μου προτείνει κάποιον χώρο (σχετικό με αυτά τα 1-2 πράγματα που με ενδιαφέρουν) αν υπάρχει όπως τον θέλω. Του χρόνου μάλλον θα αναγκαστώ να πηγαινοέρχομαι Αθήνα.

[teatree]

Kallie να ήξερες πόσο σε νιώθω όσον αφορά τις φιλίες. Ακριβώς το ιδιο αντιμετωπίζω κι εγώ. Ειμαι 43 κι έχω άφθονο ελεύθερο χρόνο και δεν ξέρω τι να κάνω για να περνάω καλά , αφού πλέον οι παρεές μου είναι ελάχιστες κι οι φίλες απούσες.
περνάνε μέρες και τυχαίνει να μην μιλήσω με άνθρωπο...
οι φιλες απομακρύνθηκαν(άλλη συζεί και βγαίνει μονο το σκ με τον δικό της, άλλη δουλευει τρελές ωρες και θελει απλα στον ελεύθερο χρόνο της να καθεται σπίτι να χαλαρώνει κτλ)
παλιά είχα γραφτεί σε θεατρικές ομάδες κι ειχα γνωρισει αξιόλογα άτομα και κάναμε παρεα ,δεν ηταν οι κλσσικοι ρηχοι τυποι, καναμε ωραιες συζητησεις και ειχαμε δεθει αρκετά. θα σου προτεινα κι εγώ απο οκτώβριο να γραφτείς σε μια καλη θεατρική ομάδα να εχεις μια ενδιαφερουσα ασχολια και να κανεις φίλους που-ποιός ξέρει- ίσως αποδειχτούν μακροχρόνια "διαμάντια".
όσον αφορά τα χάπια , αν εχεις σκεφτει τόσο ασχημα πράγματα σαν αυτά που ανέφερες ισως θα ηταν μια καλη ιδέα να πας σε εναν καλό ψυχίατρο που όμως θα έχεις ρωτησει τριγυρω αν είναι απο αυτούς που "χαπακώνουν"με το παραμικρο κι αν ναι...μακρυα.
δεν εχω εμπειρια με αντικαταθλιπτικα χάπια αν και ωρες ωρες σκεφτομουν να τα ξεκινησω κι εγω αλλα συγκρατηθηκα!
Εχω παρει μονο κατι xanax σε στιγμες άγχουςμια στο τοσο,δεν νομιζω να βοηθούν μακροχρόνια τα αντικαταθλιπτικά, απλα κουκουλωνουν το προβλημα...καλύτερα μην μπλεξεις με τετοια !

[nymeriawolf63]

Καλησπέρα Kallie,

Αυτός ο ωκεανός αναμνήσεων και συγκίνησης που περιγράφεις μου θυμίζει κάποιες περιόδους της δικής μου ζωής.Θα σου περιγράψω την εμπειρία μου και τι συμπεράσματα έβγαλα απ'αυτήν και ελπίζω να σε βοηθήσω.
Δε θα έλεγα ότι είχα κάποια φοβερά τρομακτική εμπειρία στην παιδική μου ηλικία,ωστόσο με έπιαναν ανα περιόδους διάφορες φοβίες και έντονες συγκινήσεις.Οντας ένα φοβισμένο παιδί,κάθε φορά που ήμουν αντιμέτωπος με μια ζόρικη κατάσταση κλεινόμουν στον εαυτό μου και έκανα αναδρομή στο παρελθόν.Κλεινόμουν δηλαδή στις ευχάριστες αναμνήσεις του παρελθόντος,επειδή δεν είχα το θάρρος να αντιμετωπίσω τη δύσκολη κατάσταση του παρόντος.Αυτό ξεκίνησε σε πρώτη φασή στην ηλικία των 11,μετά συνέβη ξανά στα 13-14 όταν είχα θέματα με bullying κτλ στο σχολείο.Η μέθοδος μου ήταν η ίδια κάθε φορά!Εφόσον είμαι ανίκανος να αντιμετωπίσω τα τωρίνα προβλήματα,βάζω το κεφάλι στην άμμο σα τη στρουθοκάμηλο και σκέφτομαι τα πιο ''χαρούμενα'' που ανήκουν στο παρελθόν.
Όταν στην ηλικία των 16 περίπου άρχισα να αντιμετωπίζω προβλήματα λόγω ΙΨΔ,εφάρμοσα φυσικά και πάλι την ίδια μέθοδο.Αναπολούσα την εποχή που δεν είχα θέματα με ΙΨΔ.Στα πρώτα χρόνια της ενήλικης ζωής μου όταν άρχισε να χειροτερεύει αυτό το θέμα επειδή δεν έκανα τίποτα για αυτό,και πάλι αναπολούσα την περίοδο που η ΙΨΔ δεν ήταν τόσο έντονη.Μετά όταν ο αδερφός μου πέρασε μια περιπέτεια με την υγεία του,πάλι το ίδιο,αναπολούσα την εποχή που δεν είχε αυτό το πρόβλημα για να νιώσω λίγο πιο ευτυχισμένος.
Για να μην τα πολυλογώ,και τους τελευταίους 6 μήνες που περνάω κατά την άποψη μου τη δυσκολότερη περίοδο της ζωής μου,η μέθοδος είναι η ίδια,μοιρολατρία και αναπόληση του παρελθόντος και το πόσο καλά ήμουν ''πριν''.Αυτό που συνειδητοποίω είναι ότι όσο εγώ αναπολώ,χάνω χρόνο από τη ζωή μου.Και πρέπει επιτέλους να το πάρω απόφαση ότι η ζωή πάντα θα έχει προβλήματα και πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι και καταστάσεις που θα σε κάνουν να θες να τα παρατήσεις και να κλειστείς μεσα.Αν όμως κλειστείς μέσα στον εαυτό σου θεωρώ ότι δε ζεις μια ολοκληρωμένη ζωή.Οπότε το μόνο που μπορεί κάποιος να κάνει είναι απλά να ζήσει τη ζωή του.Να κάνει αυτά που θέλει πραγματικά,πέρα από οποιοδήποτε ''πρέπει'' και πάντα εντός των δυνατοτήτων του.Να βρίσκει λόγους να προχωρεί και να χαμογελά όποιες και να είναι οι συνθήκες.Και πάνω απ'όλα:Να κρατάει κοντά του ανθρώπους που αγαπάει και τον αγαπάνε.Γιατί αυτοί θα μας σπρώξουν να πάμε μπροστά!