Καλησπέρα. Θα περιγράψω το πρόβλημά μου όσο πιο ολοκληρωμένα και σύντομα μπορώ. Είμαι 23 στα 24 χρονών, πρόσφατα απόφοιτη πανεπιστημίου. Από μικρή έχω το σύνδρομο υπερευαίσθητου εντέρου (ή αλλιώς σπαστική κολίτιδα). Υπέφερα κατά διαστήματα από πόνους και διάφορα συναφή, και τέσπα δεν το είχαμε ψάξει ποτέ και τυχαία γύρω στα 19 που πήγα παθολόγο συνειδητοποίησα ότι ήταν από ασυνείδητο άγχος σε συνδυασμό με τροφές που με πείραζαν (βγάζει νόημα αν σκεφτείς ότι στα 11 είχα ΙΔΨ για ένα χρόνο κι ότι από συνεδρίες που έκανα πέρσι με μια ψυχολόγο συνειδητοποίησα ότι είμαι πολύ αγχώδης). Υπάρχουν φάσεις που το έντερο δεν παρεμβαίνει και τόσο στην καθημερινότητά μου, αλλά και φάσεις που συμβαίνει αυτό. Πολλές φορές έχει τύχει να ακυρώσω κάποια έξοδο λόγω του θέματος αυτού ή εθελοντισμό ή να μην πάω μάθημα κλπ κλπ. Από τον φετινό χειμώνα η κατάσταση είναι αρκετά χάλια. Αλλά επειδή κυρίως απλά με έπιανε το πρωί, την υπόλοιπη μέρα συνέχιζα σχεδόν κανονικά το πρόγραμμά μου, κι απλά κάποιες φορές με εμπόδιζε (σε όχι τόσο ενοχλητικό βαθμό ας πούμε). Όμως τους τελευταίους μήνες έχει χειροτερέψει αρκετά. Αρκετές φορές έφτασα στο σημείο ενώ είμαι στον δρόμο για κάπου, να γυρίσω σπίτι τελικά, ή καθώς πηγαίνω κέντρο να αλλάζω προορισμό και να πηγαίνω στη γιαγιά μου (που είναι κοντά στο κέντρο ενώ το σπίτι μου αρκετά πιο μακριά). Ή να είμαι για φαγητό και ξαφνικά να με πιάνει πολύ άσχημο επεισόδιο κολικού(αναγκαστικά πήγα τουαλέτα στο μαγαζί) και πήρα τον μπαμπά μου να έρθει να με πάρει. Αυτό όμως που με προβληματίζει την τελευταία εβδομάδα είναι το εξής. Παρατηρώ ότι για την διαδρομή από σπίτι - κέντρο που θέλω σίγουρα 45λ το πρωί, με πιάνει άγχος μην με πιάσει, γιατί τι θα κάνω; Δεν έχω διαφυγή στη μέση της διαδρομής, μέσα στο αστικό. Που όλα πάνε γοργά κιόλας, με κίνηση. Με αποτέλεσμα να παρατηρώ ότι στη διαδρομή σκέφτομαι συνέχεια μην με πιάσει, και σήμερα πραγματικά ήμουν πολύ χάλια, ήθελα να κλάψω, και το θέμα είναι ότι το άγχος χειροτερεύει το στομάχι μου και γι' αυτό πολλές φορές καταλήγω να πηγαίνω στη γιαγιά. Την προηγούμενη εβδομάδα, είχα να παρακολουθήσω μία ομάδα για 1,5 ώρα, και τυχαίνει να μην είναι πολύ καλά το στομάχι μου και αγχώθηκα, γιατί λέω αν θέλω τουαλέτα τι θα κάνω, και σκεφτόμουν ότι δεν μπορώ έτσι να σηκωθώ να πω γεια σας φεύγω. Και ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι μου, ένιωθα ότι δεν υπάρχει σωτηρία, τρόπος διαφυγής. Και τελικά βρήκα ευκαιρία να φύγω λίγο πριν το τέλος και πήγα στη γιαγιά μου. Αυτό με το αίμα στο κεφάλι το ένιωσα και σήμερα λίγο, με τα μάγουλα μου να καίνε. Και τώρα ξέρετε τι γίνεται, φοβάμαι μην με πιάσει το στομάχι, αλλά και φοβάμαι μην πιάσει ο φόρος για το στομάχι. Και δεν θέλω να καταλήξω να αποφεύγω το λεωφορείο, τις μακρινές αποστάσεις κλπ κλπ. Θα κλείσω σίγουρα ραντεβού με τη ψυχολόγο μου (την είχα αραιώσει λόγω οικονομικών). Είναι συμβουλευτική και δεν ξέρω αν με βοηθάει αυτό, γιατί δεν ακολουθεί διαγνώσεις και τέλος πάντων, θα το συζητήσω μαζί της για το τι είναι καλύτερο να κάνω. Πραγματικά σόρρι που τα γράφω έτσι μπερδεμένα, και εγώ προσπαθώ να βάλω μια τάξη σε όλο αυτό.