Θέλω να ξεπεράσω έναν άνθρωπο που έχω κάνει ΘΕΟ!

[aimilia]

Χμμμμ...μα εντελώς ίδια περίπτωση ρε παιδί μου;;;;;;;;; Όλοι από το ίδιο μαγαζί \"ψωνίζουμε\"; Τί να πω... :P

Λοιπόν άκου τώρα τί αγαπάς και για τί ακριβώς κλαις και οδύρεσαι: Αγαπάς κλαις και οδύρεσαι για κάτι ιδεατό που έχεις πλάσει στο μυαλό σου. Πώς θα ήσασταν ΑΝ δεν δούλευε τόσο, πως θα ήταν η ζωή σου ΑΝ δεν ήσουν συνέχεια μόνη χωρις αυτόν σε τέσσερις τοίχους, πως θα ήσουν ΑΝ δεν ήταν αρκετά κουρασμένος-απορροφημένος για να κάνετε πράγματα, πως θα ήσουν ΑΝ υπολόγιζε εσένα περισσότερο από την δουλειά του ή ακόμη περισσότερο την μαμά του κ.ο.κ και ξεχνάς την πραγματικότητα δηλαδή το πώς είναι και θα είναι ΟΤΑΝ...!

Όταν λοιπόν αγαπάς κάποιον κινείς βουνά εγώ αυτό ξέρω κι ας ακούγομαι απόλυτη. ΟΤΑΝ αγαπάς κάποιον, λαχταράς να πας σπίτι να χωθείς στην αγκαλιά του. ΌΤΑΝ θέλεις να μοιραστείς την ζωή σου μ έναν άνθρωπο όλοι οι άλλοι περισσεύουν ακόμη και αυτοί που σε γέννησαν. Όλα τα άλλα που σου λέει συγγνώμη αλλά είναι μόνο ....μ....κίες!

Γιατί ΟΤΑΝ θα έκανες οικογένεια μαζί του δεν θα τον έβλεπες ποτέ ούτε εσύ ούτε το παιδί σας. Δεν θα κάνατε πράγματα ούτε μαζί ούτε με το παιδί σας. Τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο δεν θα τον είχες ούτε εσύ, ούτε αυτός ούτε το παιδί σας. Και κάπως έτσι ανάμεσα σε 4 ντουβάρια, έναν άνθρωπο μόνιμα αδιάφορο και κουρασμένο και ενδεχομένως ένα παιδί που θα ζητούσε αλλά θα είχε μόνο από την μαμά να λαμβάνει ή που θα τον κεράτωνες ή που θα χωρίζατε και με ένα μωρό στην πλάτη. Με λίγα λόγια δεν θα είχες καμία αγάπη απέναντί του και θα σου έμενε μόνο ο κλαυθμός και ο οδυρμός αλλά αυτή την φορά για την δική σου ζωή και όχι για εκείνον.

Μην κοιτάς το τώρα, πόσο πονάς κλαις και χτυπιέσαι.

Κοίτα το μέλλον σου.

Αν ο πόνος ήταν αφόρητος δεν θα έφευγες. Για να το κάνεις σημαίνει πως ο πόνος της μοναξιάς μέσα στην ίδια σου την σχέση είχε πολύ μεγαλύτερο κόστος και θα είχε και ακόμη μεγαλύτερο στο μέλλον.

Για μένα δεν φταίει κανένας εξωτερικός παράγοντας (μιας που εμείς τους αφήνουμε να εισβάλλουν τις περισσότερες φορές) αλλά μόνο εσείς οι δύο. Εκείνος που συζούσε με την μαμά του και την ταβέρνα κι εσένα που το δεχόσουν.

Βγες κορίτσι μου να χαρείς που κάθεσαι και κλαις για κάποιον που θέλει να κάνει οικογένεια με την μαμά, την ψησταριά και τον λαντζέρη!

[stella78]

Εγώ πάλι ούτε ανάξιο τον θεωρώ τον φίλο σου, ούτε ότι σε αγαπάει λιγότερο, μπορεί να συμβαίνει δηλ., αλλά δεν το διακρίνω από την συμπεριφορά που αναφέρεις, δεν πιστεύω σε διλλήματα τύπου «αν σε αγαπούσε θα κανε το α ή το β» γιατί καθένας αγαπά διαφορετικά. Τον βρίσκω απλά διαφορετικό από εσένα, με άλλες προτεραιότητες και άλλη καθημερινότητα, και σε κάποιο βαθμό παίζει ρόλο και η ηλικία σας, όχι η διαφορά των 4 χρόνων, αλλά η φάση ζωής στην οποία βρίσκεστε τώρα. Η δική μου γνώμη είναι πως όταν αγαπάμε, δεν χάνουμε τον άλλο κόσμο γύρω μας, την οικογένεια, τους φίλους, τις σπουδές-δουλειά μας, βρίσκουμε βέβαια χώρο και χρόνο μέσα κι έξω μας για τον άνθρωπό μας, αλλά δεν έρχεται να διαγράψει την υπόλοιπη ζωή μας, τώρα το πόσο χώρο και χρόνο θα καλύψει…αυτά είναι τελείως υποκειμενικά και έχουν να κάνουν και με τον χαρακτήρα μας, όχι μόνο με το επάγγελμά μας ή τις όποιες υποχρεώσεις μας. Υπάρχουν όμως πολύ απαιτητικά επαγγέλματα που εφόσον επιλέγεις να είσαι με αυτόν που τα ασκεί μαθαίνεις να ζεις με αυτό ή…καταλαβαίνεις ότι δεν σου πάει και αποχωρείς. Νομίζω ότι η απόφαση περί χωρισμού δεν είναι αποκλειστικά δική του, φαινομενικά ίσως είναι έτσι, αλλά οι αιτίες του χωρισμού υπήρχαν και σε σένα, ήθελες παραπάνω χρόνο, απόλυτα σεβαστό για τα δικά σου δεδομένα, αλλά δεν πήρε αυτός μόνο την απόφαση, το ότι ένας εκ των δύο την εκφράζει μερικές φορές είναι τυπική λεπτομέρεια, που ίσως μας κάνει να νιώθουμε απόρριψη, ενώ αν το δούμε καλύτερα θα δούμε ότι δεν είναι έτσι αλλά κάτι αμφίπλευρο. Προσωπικά, επειδή όλοι μου οι φίλοι είναι στην δημιουργική ηλικία των πάνω κάτω 30 και προσπαθούν να «φτιαχτούν» επαγγελματικά και δουλεύουν πολλές ώρες, γνωρίζω πολλά ζευγάρια που χώρισαν γι αυτό τον λόγο και άλλα τόσα όμως που έμειναν μαζί, βρήκαν κοινούς κώδικες και είναι πολύ καλά…με αυτό θέλω απλά να πω πως δεν είναι εκείνος λάθος και εσύ σωστή, ούτε το αντίστροφο, εάν είναι τόσο αγεφύρωτη η καθημερινότητά σας απλά έχετε διαφορετική οπτική, αλλά δεν νομίζω πως αυτή η διαφορετικότητα είναι και η ζυγαριά για το αν αγαπάς ή όχι κάποιον…

[aimilia]

Originally posted by stella78
Εγώ πάλι ούτε ανάξιο τον θεωρώ τον φίλο σου, ούτε ότι σε αγαπάει λιγότερο, μπορεί να συμβαίνει δηλ., αλλά δεν το διακρίνω από την συμπεριφορά που αναφέρεις, δεν πιστεύω σε διλλήματα τύπου «αν σε αγαπούσε θα κανε το α ή το β» γιατί καθένας αγαπά διαφορετικά. Τον βρίσκω απλά διαφορετικό από εσένα, με άλλες προτεραιότητες και άλλη καθημερινότητα, και σε κάποιο βαθμό παίζει ρόλο και η ηλικία σας, όχι η διαφορά των 4 χρόνων, αλλά η φάση ζωής στην οποία βρίσκεστε τώρα. Η δική μου γνώμη είναι πως όταν αγαπάμε, δεν χάνουμε τον άλλο κόσμο γύρω μας, την οικογένεια, τους φίλους, τις σπουδές-δουλειά μας, βρίσκουμε βέβαια χώρο και χρόνο μέσα κι έξω μας για τον άνθρωπό μας, αλλά δεν έρχεται να διαγράψει την υπόλοιπη ζωή μας, τώρα το πόσο χώρο και χρόνο θα καλύψει…αυτά είναι τελείως υποκειμενικά και έχουν να κάνουν και με τον χαρακτήρα μας, όχι μόνο με το επάγγελμά μας ή τις όποιες υποχρεώσεις μας. Υπάρχουν όμως πολύ απαιτητικά επαγγέλματα που εφόσον επιλέγεις να είσαι με αυτόν που τα ασκεί μαθαίνεις να ζεις με αυτό ή…καταλαβαίνεις ότι δεν σου πάει και αποχωρείς. Νομίζω ότι η απόφαση περί χωρισμού δεν είναι αποκλειστικά δική του, φαινομενικά ίσως είναι έτσι, αλλά οι αιτίες του χωρισμού υπήρχαν και σε σένα, ήθελες παραπάνω χρόνο, απόλυτα σεβαστό για τα δικά σου δεδομένα, αλλά δεν πήρε αυτός μόνο την απόφαση, το ότι ένας εκ των δύο την εκφράζει μερικές φορές είναι τυπική λεπτομέρεια, που ίσως μας κάνει να νιώθουμε απόρριψη, ενώ αν το δούμε καλύτερα θα δούμε ότι δεν είναι έτσι αλλά κάτι αμφίπλευρο. Προσωπικά, επειδή όλοι μου οι φίλοι είναι στην δημιουργική ηλικία των πάνω κάτω 30 και προσπαθούν να «φτιαχτούν» επαγγελματικά και δουλεύουν πολλές ώρες, γνωρίζω πολλά ζευγάρια που χώρισαν γι αυτό τον λόγο και άλλα τόσα όμως που έμειναν μαζί, βρήκαν κοινούς κώδικες και είναι πολύ καλά…με αυτό θέλω απλά να πω πως δεν είναι εκείνος λάθος και εσύ σωστή, ούτε το αντίστροφο, εάν είναι τόσο αγεφύρωτη η καθημερινότητά σας απλά έχετε διαφορετική οπτική, αλλά δεν νομίζω πως αυτή η διαφορετικότητα είναι και η ζυγαριά για το αν αγαπάς ή όχι κάποιον…

Στέλλα μου δεν μίλησα για την διαφορετικότητα σαν ζυγαριά αγάπης, ίσα ίσα που συμφωνώ πως το διαφορετικό δεν αναιρεί τα αισθήματα αλλά....

Άλλο έχω διαφορετική καθημερινότητα άλλο επιδιώκω να λείπω 150 ώρες την ημέρα εφόσον δουλεύω σε δικό μου μαγαζί και όχι σε μαγαζί ξένου.

Όταν η επιχείρηση είναι της μαμάς σου θεωρώ πως έχεις μεγαλύτερη ευχέρεια να κάνεις εσύ τον όποιο προγραμματισμό, σε αντίθεση με την εργασία σε έναν άγνωστο που θα σε επιβαρύνει και με 2 ώρες παραπάνω.

Επομένως όταν έχεις τέτοια \"ευχέρεια\" αλλά παρόλα αυτά λείπεις ολημερίς είτε αδυνατείς να επιβληθείς στην / επηρρεάζεσαι από την μαμά ή όλο αυτό αποτελεί πρόσχημα γιατί δεν κόβεις και φλέβα.

Διότι με την λογική της δικής του καθημερινότητας, ο άνθρωπος αυτός δεν θα μπορέσει ποτέ να κρατήσει μια σχέση εξ αποστάσεως....ε, δεν νομίζω, εκτός αν πάει να μονάσει!

Άμα του έλειπε η κοπέλα του, επιζητούσε την επαφή μαζί της και δεν ήθελε να την χάσει μια χαρά θα ρύθμιζε τα επαγγελματικά του (ιδίως όταν είναι μέρος των οικογενειακών σου!).
Προφανώς ο άνθρωπος έθεσε τις προτεραιότητές του και η φίλη μας δεν ήταν καν στην πρώτη πεντάδα...κι αυτό έλλειψη αγάπης δεν είναι;

[MDASK]

Κορίτσια ευχαριστώ για το ενδιαφέρον.
Να σας ενημερώσω για τις εξελίξεις.

Εχει φύγει επαρχία στους παππούδες για να μαζέψει τις ελιές. Διανύουμε την 3η εβδομάδα που απουσιάζει από την ταβέρνα (αν αυτό σας λέει κάτι).

Μετά από 2-3 τηλεφωνικές επικοινωνίες (πάντα από δική μου πρωτοβουλία κινήσεων) και αφού του γύμνωσα την ψυχή μου και την καρδιά μου για άλλη μία φορά και λέγοντάς του πως όταν υπάρχει αγάπη και κατανόηση όλα λύνονται, πως θα τα βάλουμε κάτω, τι θέλει και τι θέλω και θα βρούμε τη χρυσή τομή, πως άλλα ζευγάρια αντιμετωπίζουν πολύ πιο σοβαρά προβλήματα αλλά καταφέρνουν να είναι μαζί, έλαβα ένα ξερό \"θα βρεθούμε να μιλήσουμε μόλις γυρίσω\".
Ήμουν λίγο πιο ήρεμη μετά από αυτό. Μετά από 3 μέρες που πάλι ένιωσα την ανάγκη να επικοινωνήσω , έτσι μόνο για να τον ακούσω, δεν ήθελα λύσεις και απαντήσεις, του ξανατηλεφώνησα βρέθηκα αντιμέτωπη με μία αδιάφορη συμπεριφορά, υπεροπτική κλπ. Σκέφτομουν ότι δεν είναι ο άνθρωπος που γνωρίζω, που αγάπησα και λάτρεψα, ένας ξένος, κακός εκδικητικός, αμείλικτος άνθρωπος έχει πάρει τη θέση του.
Τον ρώτησα αν όλες αυτές τις μέρες ένιωσε καθόλου την ανάγκη να μου μιλήσει, και αν ναι γιατί δεν το έκανε. Μήπως προσπαθεί να με πονέσει;
Η απάντησή του ήταν, πως ναι, και γι αυτό (ΝΑ ΜΕ ΠΟΝΕΣΕΙ)!
Να με πονέσεις κι άλλο;, του είπα. Υπάρχει λόγος;
Ρώτησα αν πιστεύει πως αυτή η συμπεριφορά αρμόζει σε μένα και ακόμα για ποιό λόγο έχω βρεθεί απολογούμενη ή κατηγορούμενη ή δεν ξέρω και γω τι...
Η απάντηση ήταν \"δε μπορώ να μιλήσω τώρα , πρέπει να κλείσω...\"
Ούτε θα σε πάρω εγώ, ούτε πάρε με αργότερα, ΤΙΠΟΤΑ!

Μετά από όλο αυτό και αφού έχω χάσει τη γη κάτω από τα πόδια μου, του έστειλα μήνυμα πως δε χρειάζεται να βρεθούμε όταν γυρίσει, πως αν ενδιαφερόταν θα είχε φανεί ήδη, πως ακόμα και αν ο εγωισμός του δεν τον αφήνει τώρα, δεν πρόκειται ποτέ να τον αφήσει να μου δείξει πως νιώθει για μένα .
Τέλος πως λυπάμαι πολύ που άφησα τον εαυτό μου να τον αγαπήσει γιατί δεν άξιζε ούτε τα μισά από όσα έδωσα!

Φυσικά δεν απάντησε ούτε τότε ούτε ακόμα ( 4 μέρες τώρα )

Το κακό είναι πως ενώ βλέπω οτι αυτά δεν είναι συστατικά για μια υγιή σχέση,- ρε κορίτσια, πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει ένας άνθρωπος;- πολλές φορές μπήκα στον πειρασμό να τον ξαναπάρω και να κουβεντιάσω μπας και άλλαξε γνώμη και με δυσκολία αντιστέκομαι!

Δε με αναγνωρίζω πια...
Μάλλον αρνούμαι να πιστέψω πως αδιαφορεί!
Δε μπορώ να δεχτώ ότι έκανα τόσο μεγάλο λάθος.
Οτι επένδυσα σε έναν άνθρωπο τόσο παρτάκια και σκληρό σαν πέτρα, υπολογιστή και αδιάλλακτο, που δε λυγίζει ούτε στα δικά του συναισθήματα!!!!!!

Η μοναξιά είναι τόσο σκληρή. Το κενό τόσο μεγάλο!!!!!!

[deleted-member141015]

Απουσιάζει από την ταβέρνα, αλλά πάλι με κάτι \'οικογενειακό\' ασχολείται... Επειδή όπως σου είπα έχω ζήσει παρόμοια κατάσταση από πολύ κοντά, τα ίδια ακριβώς πράγματα συνέβαιναν και στη φίλη μου, δηλαδή ο καλός της συμφωνούσε το πρόγραμμά του αποκλειστικά και μόνο με την οικογένεια. Το εστιατόριο, οι ελιές, άλλοτε να φτιάξουν το σπίτι στο χωριό και πάει λέγοντας. Με τη φίλη μου χώρισαν, αλλά εκείνος στην πορεία βρήκε άλλες κοπέλες που ταίριαζαν στη λογική της δικής του καθημερινότητας.

Ο φίλος σου μάλλον αποφάσισε ότι δεν ταιριάζεις μέσα στο πλαίσιο της ζωής του και λογικά, αφού κι εσύ δεν ήσουν ευχαριστημένη. Το γιατί πήρε την απόφαση να απομακρυνθεί....ίσως κουράστηκε, βαρέθηκε, διαπίστωσε ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε όσα ζητάς. Το δικό σου λάθος ίσως είναι ότι ενώ έβλεπες πως μια κατάσταση δεν \'τραβούσε\', πιεζόσουν, έκανες θυσίες, ήλπιζες ότι τα πράγματα \'θα\' αλλάξουν.

Η μοναξιά είναι σίγουρα πολύ άσχημη, αλλά όπως λες κι εσύ, βλέπεις πως εκείνος δεν ενδιαφέρεται πλέον και πως δεν υπάρχουν τα συστατικά για μια υγιή σχέση. Παρόλο που η απόρριψη πονάει, ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να μην κάνει πίσω σε μια απόφαση που έχει πάρει. Λες πως είναι κακός, εκδικητικός, σκληρός, αδιάλλακτος κλπ, αλλά από την πλευρά του μπορεί να νιώθει πως εξάντλησε τα περιθώρια των διαπραγματεύσεων και δεν έχει άλλο τρόπο να σου περάσει αλλιώς το μήνυμα ότι δεν θέλει άλλο. Καταλαβαίνω ότι θα ήθελες να νιώσεις ότι νοιάζεται και νοιαζόταν, αλλά άστον στις επιλογές του και προχώρα μπροστά. Μπορείς σίγουρα να βρεις έναν άνθρωπο που θα νοιάζεται και θα σου ταιριάζει. :)

[MDASK]

Μαρίνα, εντελώς ενημερωτικά, ο άνθρωπος που αναφέρεις πόσο ετών ήταν; Και ακόμα, εξακολούθησε να λειτουργεί με τους ίδιους ρυθμούς ακόμα και όταν χώρισε με τη φίλη σου; Ή κάποια στιγμή αντιλήφθηκε πως θέλει να ζήσει και άρχισε να προσέχει και τον εαυτό του;

Αν πάντως σας λέει κάτι, η εξήγηση που δίνω για τη συμπεριφορά του δικού μου είναι η εξής:
Ξέρει πως έχω δίκιο, λαχταράει και εκείνος να ζήσει και να διασκεδάσει, θέλει να είναι ανεξάρτητος, ΑΛΛΑ
από τη μία φοβάται την απόρριψη από τους γονείς του ( ίσως και τη μικρή κοινωνία του χωριού ) αν αποφασίσει να κάνει αυτό που πραγματικά θέλει,
από την άλλη αρνείται να μου δώσει οποιοδήποτε δίκιο και έχει κακιώσει μαζί μου ειδικά επειδή εναντιώθηκα σε εκείνους!

[deleted-member141015]

Ήταν πάνω από 30!... Και ναι εξακολούθησε να λειτουργεί έτσι, αλλά κάποια στιγμή, όταν βρήκε μια κοπέλα που ενέκριναν και τα σόγια, και διακοπές πήγαινε μαζί της και βράδια έβγαινε κι απ\' όλα.... Τελικά δουλεύουν μαζί στο μαγαζί.

Ο φίλος σου πάντως, μπορεί να λαχταράει να ζήσει, να διασκεδάσει, να είναι ανεξάρτητος, ΑΛΛΑ δεν θέλει να το κάνει μαζί σου ή δεν θέλει να το κάνει τώρα. Γενικά θέλω να πω πως για κάθε άνθρωπο υπάρχει η κατάλληλη στιγμή και ο κατάλληλος άνθρωπος. Δυστυχώς για τον δικό σου ή δεν έχει έρθει αυτή η στιγμή ή δεν σε θεωρεί το κατάλληλο άτομο, ή και τα δύο μαζί.

[krino]

αν μη τι αλλο ο τιτλος που εβαλες δεν ισχυει πια...
τελειωσαν και οι θεοι και οι ημιθεοι....

Εγω αυτο που βλεπω ειναι οχι οτι πληγωθηκες (καθε σχεση που διαλυεται ειναι φρικτη εμπειρια) αλλα το ποσο λαθος ειχες τοποθετηθει.


Πιστευω οτι θα επρεπε να πας πιο πισω και να δεις τον εαυτο σου.
Μαντευω οτι εχεις κανει πολλα λαθη και οτι θα επρεπε να σε βαλουν σε σκεψεις ετσι ωστε να βρεις
τους λογους που υπηρξε ολη αυτη η κατασταση.



Τελος μην ασχοληθεις αν ο αλλος ηταν σκληρος η οτι.
Ο καθε αλλος μπορει να ειναι οτι θελει.
Το ζητουμενο ειναι εσυ τι εισαι - τι κανεις και με ποιο σκεπτικο κινείσαι.

[weird]

Αγαπητή φίλη, μας γράφεις
\"Έχω χτίσει όλα μου τα όνειρα, όλη μου τη ζωή μαζί του, δε μπορεί να έχω πέσει τόσο έξω...


πως επένδυσα συναισθηματικά σε έναν άνθρωπο ανάξιό μου?

(Εδώ κλαίω!!!!!!! Ανάξιος ο άνθρωπός μου; ο Θεός μου; η μεγάλη αγάπη μου; δε μπορεί... δε γίνεται.... )

Και από τότε ζω με την ανάμνηση των πρώτων μηνών της σχέσης μας , όπου γνώρισα έναν άνθρωπο κοινωνικό, της παρέας, έξω καρδιά, του χαβαλέ και της υπερβολής, όχι ένα πιόνι της κάθε πονεμένης μανούλας...

Ντρέπομαι πολλές φορές για τις πράξεις μου...

... Διαφορετικά δε θα είχα μείνει σε μια τέτοια κατάσταση αν ήταν όπως σήμερα από την αρχή

…..δεν ξέρω αν υπάρχει απέναντί μου ο άνθρωπος που γνώρισα κάποτε


Σκέφτομουν ότι δεν είναι ο άνθρωπος που γνωρίζω, που αγάπησα και λάτρεψα, ένας ξένος, κακός εκδικητικός, αμείλικτος άνθρωπος έχει πάρει τη θέση του.

Τέλος πως λυπάμαι πολύ που άφησα τον εαυτό μου να τον αγαπήσει γιατί δεν άξιζε ούτε τα μισά από όσα έδωσα!\"


Το κυριότερο θέμα που βλέπω εγώ είναι η ΕΝΟΧΗ. Απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό.
Πρέπει να βρεις τρόπο να συγχωρέσεις τον εαυτό σου …. να κατευνάσεις τον εγωισμό που εξεγείρεται….


Αλλά είναι και κάτι ακόμα που βλέπω…. πόσο πολύ βιωμα υπήρχε σε αυτή τη σχέση και πόση πολλη προσμονη για κατι άλλο, διαφορετικό ?
ΜΗΠΩΣ, μια υπόθεση κάνω, αυτός ο ξένος που είδες τελικά,
ήταν αυτός που τόσο καιρό ανέβαλες να δεις σε όλες τις πλευρές του? Που έβλεπες επιλεκτικά ότι ήθελες, με βοηθούς σου σε όλο αυτό το επίπλαστο, τις λίγες ώρες που αλληλεπιδρούσατε, την καλή πρωτη εντύπωση και ανάμνηση, την αναγκη σου να πιστεψεις σε εσενα και στις επιλογές σου?

[aimilia]

Originally posted by marina38
Απουσιάζει από την ταβέρνα, αλλά πάλι με κάτι \'οικογενειακό\' ασχολείται... Επειδή όπως σου είπα έχω ζήσει παρόμοια κατάσταση από πολύ κοντά, τα ίδια ακριβώς πράγματα συνέβαιναν και στη φίλη μου, δηλαδή ο καλός της συμφωνούσε το πρόγραμμά του αποκλειστικά και μόνο με την οικογένεια. Το εστιατόριο, οι ελιές, άλλοτε να φτιάξουν το σπίτι στο χωριό και πάει λέγοντας. Με τη φίλη μου χώρισαν, αλλά εκείνος στην πορεία βρήκε άλλες κοπέλες που ταίριαζαν στη λογική της δικής του καθημερινότητας.

Ο φίλος σου μάλλον αποφάσισε ότι δεν ταιριάζεις μέσα στο πλαίσιο της ζωής του και λογικά, αφού κι εσύ δεν ήσουν ευχαριστημένη. Το γιατί πήρε την απόφαση να απομακρυνθεί....ίσως κουράστηκε, βαρέθηκε, διαπίστωσε ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε όσα ζητάς. Το δικό σου λάθος ίσως είναι ότι ενώ έβλεπες πως μια κατάσταση δεν \'τραβούσε\', πιεζόσουν, έκανες θυσίες, ήλπιζες ότι τα πράγματα \'θα\' αλλάξουν.

Η μοναξιά είναι σίγουρα πολύ άσχημη, αλλά όπως λες κι εσύ, βλέπεις πως εκείνος δεν ενδιαφέρεται πλέον και πως δεν υπάρχουν τα συστατικά για μια υγιή σχέση. Παρόλο που η απόρριψη πονάει, ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να μην κάνει πίσω σε μια απόφαση που έχει πάρει. Λες πως είναι κακός, εκδικητικός, σκληρός, αδιάλλακτος κλπ, αλλά από την πλευρά του μπορεί να νιώθει πως εξάντλησε τα περιθώρια των διαπραγματεύσεων και δεν έχει άλλο τρόπο να σου περάσει αλλιώς το μήνυμα ότι δεν θέλει άλλο. Καταλαβαίνω ότι θα ήθελες να νιώσεις ότι νοιάζεται και νοιαζόταν, αλλά άστον στις επιλογές του και προχώρα μπροστά. Μπορείς σίγουρα να βρεις έναν άνθρωπο που θα νοιάζεται και θα σου ταιριάζει. :)

Μαρίνα καλά όλα αυτά, ο άνθρωπος φαίνεται πως δεν ενδιαφερόταν, πως βαρέθηκε, πως του τέλειωσε χίλια δυο.

Το \"γαμώτο\" της υπόθεσης είναι πως όχι μόνο δεν το παραδέχεται ανοιχτά αλλά το θράσσος είναι που προσπαθεί να μεταθέσει το φταίξιμο στην κοπέλα του.

Δηλαδή έφταιγε η φίλη μας αν εκείνος έβαζε την ταβέρνα, την μαμά και τις ελιές πάνω από την ίδια;

Θα μου πεις \"τί σημασία έχει αν το παραδεχτεί;\". Καμία σημασία για έναν άνθρωπο αναίσθητο.

Όταν όμως ο άλλος πονάει, πως μπορείς και του φορτώνεις κι εσύ από πάνω την δική σου ευθύνη;

[MDASK]

καλημέρα,

είναι μέρες που δυσκολεύομαι να σηκωθώ από το κρεβάτι. (σήμερα ήταν μία από αυτές)
Η απουσία του είναι πιο αισθητή τα βράδια, δυσκολεύομαι να κοιμηθώ...
Μόνη μου, χωρίς την αγκαλιά του, χωρίς τη γνώριμη μυρωδιά του...
Τα πάντα στο χώρο μου τον θυμίζουν, ό,τι άγγιξε, ότι αγάπησε, δώρα που μας έκαναν για την κοινή μας ζωή...
Κατά βάθος ελπίζω (δεν ξέρω γιατί) πως θα κάνει μια κίνηση να με προσεγγίσει...
Δεν τολμάω να το παραδεχτώ ούτε στον εαυτό μου πως μάλλον δεν πρόκειται να ξαναγυρίσει...

Οι μέρες δε βοηθάνε, το κλίμα της \"ευτυχίας\" είναι αδυσώπητο για μένα ...
Προσπαθώ να βγώ , να διασκεδάσω, να ξεχαστώ...
οταν γυρίσω σπίτι, το αποτέλεσμα είναι ίδιο: το κενό της απουσίας του,
δεν το αντέχω...
Ντρέπομαι για μένα...
Λυπάμαι για μας...

[Δοδις]

καλημέρα, επέστρεψα πάλι....
νομίζω πως απο αυτό περνάμε όλοι....και οι μέρες όντως δεν βοηθούν....δεν ξέρω να υπάρχει κάποια συνταγή, κάποια φόρμουλα για να περάσει όλο αυτό ανώδυνα...δυστυχώς....
ποιός ο λόγος να ντρέπεσαι? δεν το καταλαβαίνω αυτό...
το να το παραδεχτείς μάλλον είναι το πρώτο βήμα....
αυτό να συνεχίσεις να κάνεις, να προσπαθείς να βγαίνεις, να διασκεδάζεις...
απο την στιγμή που οι κινήσεις του δείχνουν πως δεν θέλει να επιστρέψει, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι έναν απολογισμό των λαθών σου και να προχωρήσεις παρακάτω...
θα το αντέξεις, όλοι μας το αντέξαμε....και περάσαμε και βγήκαμε ζωντανοι και πιο δυνατοί...αυτό θα κάνεις κι εσύ....θα βγεις πιο δυνατή και πιο σίγουρη για σενα και έτοιμη για το επόμενο βήμα...

[weird]

Το κυριότερο θέμα που βλέπω εγώ είναι η ΕΝΟΧΗ. Απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό.
Πρέπει να βρεις τρόπο να συγχωρέσεις τον εαυτό σου …. να κατευνάσεις τον εγωισμό που εξεγείρεται….


Αλλά είναι και κάτι ακόμα που βλέπω…. πόσο πολύ βιωμα υπήρχε σε αυτή τη σχέση και πόση πολλη προσμονη για κατι άλλο, διαφορετικό ?
ΜΗΠΩΣ, μια υπόθεση κάνω, αυτός ο ξένος που είδες τελικά,
ήταν αυτός που τόσο καιρό ανέβαλες να δεις σε όλες τις πλευρές του? Που έβλεπες επιλεκτικά ότι ήθελες, με βοηθούς σου σε όλο αυτό το επίπλαστο, τις λίγες ώρες που αλληλεπιδρούσατε, την καλή πρωτη εντύπωση και ανάμνηση, την αναγκη σου να πιστεψεις σε εσενα και στις επιλογές σου?

[weird]

Θελω επίσης να σου πω κατι ακόμα, μια πιο πρακτική συμβουλή.
Δεν ξέρω αν σε βοηθάει, αλλα φαντάσου, οτι είσαι μια εξαρτημένη που χρειάζεται την δοση της.
Φαντάσου ένα εθιστικό ναρκωτικό, όπως η ηρωίνη.....
Καπως έτσι είναι πιστευω η κατάσταση όταν χωρίζουμε απο κάτι χωρίς το οποίο νίώθουμε πως δεν μπορούμε να ζήσουμε.

Ειναι λοιπόν εύκολη η ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ???
Οχι φυσικα! Αυτοί που καταφερνουν να περάσουν την διαδικασία και να προχωρήσουν στο επόμενο στάδιο παλευουν πολυ.

Ετσι κι εσυ χρειαζεται να δώσεις την δική σου πάλη.
Προς το παρόν ο χρόνος είναι ο εχθρός σου. Μα όσο αντέχεις και δεν κανεις καποια κίνηση για να πάρεις την δόση σου ( τηλεφωνο, μηνυμα, αδιεξοδη κουβεντα, οποιαδηποτε προσεγγιση) , τόσο ο χρόνος θα γίνεται σύμμαχός σου και θα περάσεις στο επόμενο στάδιο της απεξάρτησης....

Στο στάδιο του μαθαίνω να στέκομαι στα πόδια μου και να απέχω απο παρόμοιες εξαρτήσεις ( δηλ. αγαπω τον εαυτό μου κι εχω αυτον ως κέντρο) = πρόληψη.

Δεν σου μιλώ σαν ειδικός μα σαν άνθρωπος που έχει περάσει απο παρόμοια φάση.

Κουράγιο!

[Nora]

Όταν όμως ο άλλος πονάει, πως μπορείς και του φορτώνεις κι εσύ από πάνω την δική σου ευθύνη;

Πολλοί το κάνουν αυτό προκειμένου να αποποιηθούν τις ευθύνες.Ποιος έχει τα κότσια να πει ¨ΕΦΤΑΙΞΑ\" ή \"ΜΟΥ ΤΕΛΕΙΩΣΕ\" στα ίσα?

Αλλά εντέλει όπως σωστά είπες...έχει σημασία?

Το αποτέλεσμα μετράει...

Από την στιγμή που ο άλλος δεν είναι δίπλα σου τα λόγια και οι πράξεις είναι περιττά