Μόνιμη αναζήτηση αποδοχής...

[giorgos panou]

Νεφελη ,η ψυχαναλυση δεν εχει σκοπο να τα βαλουμε με τους γωνεις μας για τα λαθοι τους οπου οπως θα ξερεις ειναι δεδομενα ! το ζητημα ειναι να βρουμε τι λαθοι εκαναν , σε τι μας επηρεασαν εμας κι κουβεντιαζωντας με θεραπευτη προσπαθουμε μεσω της γνωσιακης τεχνικης να διωρθοθουμε ,να καλητερεψουμαι την ζωη μας. Βεβαια τα αναφερουμε τα λαθοι αυτα στους γωνεις αλλα οχι με εκδηκιτικο τροπο αφου οπως λες δεν ειχαν γνωσεις.Τελος σκοπος του θεραπευτη ειναι "να σπασει την λεγομενη αλυσιδα" δλδη να μην μεταφερθουν τα λαθοι αυτα στα παιδια μας.
Συνεχιζωντας Νεφελη στο θεμα σου εχω να σου πω το εξης.Στο προβλημα οπου αντιμετοπιζεις εχεις κνει τα πρωτα μεαγλα βηματα.Καταφερες να αναγνωρησεις το προβλημα και να το μεταφερεις απο το ασυνηδειτο ατο συνειδητο μερος.
Ακολουθεις καποα θεραπεια? εαν ναι τωτες νομιζω οτι ο θεραπευτης σου θα μπορεσει να σου πει τροπους ανακαμψης της δυναμικης σου αλλα και αποφυγη της καταθλιψης καλητερα απο ολους ας εδω μεσα.
Αυτο που εχω εγω να σου πω, να σου πρωτεινω ειναι να μην νιωθεις ντροπη για το αν εισαι μονη για καποιο δυαστημα, απεναντια εαν γινετε με μετρο ειναι κατις πολυ υγειες ! διοτις μαθαινεις τον εαυτο σου, τον αγαπας και τον φρωντιζεις! εξαλου η φιλικη αγαπη και η ερωτικη αγαπη οπου αναζητας θα ερχετε απο ατομα ολο κι πιο αξιολογα εαν πρωτα αγαπας εσυ την Νεφελη!! Διοτις οσο πιο πολυ προσεχεις για παραδηγμα το κορμι σου, και την ομορφια σου τοσο κι πιο πολυ θα σε πωθει ο ανδρας που θα βρεις, οσο πιο πολυ εχεις καλλιεργησει το πνευμα σου και εχεις "χρωματησει" τα συναισθηματα σου τοσο πιο δυνατοτερα θα ειναι και τα αισθηματα του ανδρος σου προς εσενα. Καπως αντιστοιχα θα ειναι και με φιλες σου, αλλα και με τον επαγγελματικο σου τομεα!

[take a break]

Καταρχάς θυμάμαι να το νιώθω από πολύ μικρή. Στο δημοτικό 6-7 χρόνων. Άρχισα να νιώθω ότι είμαι περίεργη και τα άλλα παιδιά δεν με κάνουν παρέα. Είχα φίλους, αλλά εγώ ένιωθα έτσι. Παράξενη και ότι συνέχεια δεν είμαι τόσο καλή όσο οι γύρω μου. Στα μαθηματα, στους βαθμούς, στις παρέες.
Μεγαλώνοντας όλο αυτό φυσικά εξελισσόταν. Εφηβεία ο χαμός.
Ένιωθα ότι υστερώ σε όλα. Στους φίλους (είχα κολλητή), στα γκομενικά (υπήρχαν φλερτ, με κοίταζαν τα αγόρια), στην εμφάνιση (οι άλλοι έλεγαν ότι είμαι όμορφη και εντυπωσιακή), στις επιδόσεις στο σχολείο ( μαθήτρια του 16-17 ήμουν).
Μετά όλο αυτό γιγαντωνοταν.
Θυμάμαι να ψάχνω συνεχώς την επιβεβαίωση απο τους άλλους.
Να νιώθω λίγη, μικρή, ανούσια, αόρατη πολλές φορές σε σχέση με τους υπόλοιπους γύρω μου.
Πόσες φορές έχω ακούσει (μέχρι και πολύ πρόσφατα), από διάφορους ανθρώπους στη ζωή μου την ίδια ακριβώς ατάκα: «δεν ξέρεις την αξία σου».
Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι νιώθω μειονεκτικά. Το ακούω αυτό που λένε, αλλά εγώ νιώθω έτσι.
Μέσα από τις ψυχοθεραπειες ήρθαν στην επιφάνεια όλα αυτά και αναγκάστηκα να τα αναλύσω και να τα αντιμετωπίσω.
Πρόσφατα περασα ένα οξύ ψυχωσικο επεισόδιο, το οποίο ξαναέφερε στο προσκήνιο το μέγεθος αυτής της αίσθησης μειονεξίας.
Κουραστηκα να ψάχνω εκει έξω την αγαπη, την αποδοχή και την αναγνώριση. Πραγματικά κουραστηκα παρα πολύ...

Νεφέλη εγώ παρουσιάζω τον εαυτό μου εξαρχής οπως είναι με τα καλά και τα κακά του και την κατάθλιψη του, το λέω περναω κατάθλιψη οποίος με θέλει με την κατάθλιψη μου και τις ανασφάλειες μου καλώς οποίος όχι δεν πειράζει. Αυτή είμαι

[el.gre]

Να σου πω την αληθεια εγω δε σε καταλαβα.κι εγω εχω διαγνωστει με αυτα που διαγνωσθηκες κι εσυ αλλα δε νιωθω ετσι οπως εσυ.Βασικα δεν μπορω να καταλαβω αφου αναγνωριζεις τοσα θετικα στον εαυτο σου αφου οι αλλοι σε περιγραφουν εξωστρεφη αισιοδοξη κ πετυχημενη τοτε γιατι νιωθεις ετσι;ξερεις οταν καποιος ειναι εξωστρεφης αισιοδοξος ομορφος πετυχημενος ειναι κ ευκολα αγαπησιμος κ ερωτευσιμος εσυ γιατι νιωθεις οτι τα κυνηγας αυτα;

[kutchunie]

Καλησπέρα.

Να σου πω κάτι βρε Νεφέλη μου; επειδη σε θυμαμαι ως χρηστη απο παλια και ξερω πως δεν τρολλάρεις κ εισαι σοβαρο άτομο, απο οσα μπορει καποιος να αντιληφθει απο την αισθηση που αφηνουν τα γραφτα σου, θα σου μιλήσω κάπως σκληρά, αλλά αυτο θα γινει τερμα καλοπροαιρετα και πιστευω πως ειναι ο καταλληλος τροπος να σου μιλήσει κάποιος. Αν σε πληγωσω, συγγνωμη προκαταβολικά.

Λοιπον, θεωρω πως εισαι μια drama queen, που δεν θελει για κανενα λόγο να αυτοπροσδιοριστει γιατι αυτο σημαίνει αναλαμβάνω ευθυνη του ποιος θελω να είναι και πρεπει να ξεχάσω την κλάψα μια για παντα, του τυπου, ολα τα κανω για την κοινωνια, γιατι αυτη δεν μου φαιρεται σαν πραγματική βασιλισα; θα στο πω οσο πιο ωμα μπορω. Χεστηκαν όλοι, αν εχεις μεταπτυχιακα και διδακτορικα αν βγαζεις 10χ το μηνα και αν κυκλοφορεις με καγιεν. Ειλικρινα θα σου πουν μπραβο, αλλα χεστηκε ο καθενας τι πετυχες και ειναι φυσιολογικο αυτο, ξερεις γιατι; γιατι οτι κανει και οτι πετυχαινει ο καθενας, το πετυχαινει για την πάρτι του. Εδω ο τεσλα με τοσες τεχνολογιες και τοση προσφορά στην επιστημη, μετα βίας τον γνωρίζουν. Εσυ γιατι θα πρέπει να εισαι το κεντρο του κόσμου; εννοειται πως δεν θεωρω τρελη την αναγκη σου να νοιωθεις αποδεκτή. Είναι φυσιολογικό και ανθρωπινο, ολοι το θέλουν, αλλά βρες ενα μέτρο σε αυτο.

Δςυτερον, μπορω να κατανοησω αυτη σου την αναγκη. Δε θα πάψεις να την εχεις. Ξέρεις γιατι; επειδή ο εταιροπροσδιορισμος που κανεις απο επιλογή, σε εχει ευνουχησει. Εαν κάνεις πραγματα μονο για να σου πουν οι αλλοι μπράβο ή για να σε δεχονται και να σε αγαπουν, μαλλον δεν εχεις χρονο για να ρωτησεις εσένα το τι εχεις αναγκη για να νοιωσεις αποδεκτη και ευχαριστημενη απο τον εαυτό σου. Μπορει να ανακαλυψεις ξερωγω το φαρμακο για τον καρκινο και να συνεχισεις να μην σε αγαπας (ενταξει, υπερβολικό, αλλα το κανω υπερβολικο για να σου δωσω ενα παραδειγμα του τι εννοω), επειδη η αγαπη στον εαυτο μας, δεν ειναι ενα statement απλώς, αλλα μια κατασταση. Σαφώς και το οτι πετυχες 5 ή 10 πραγματα σημαίνει κάτι. Ότι εχεις 5 χαρισματα τουλαχιστον. Αλλά αυτο που πρέπει να βάλεις στο μυαλό σου, εί αι οτι με το να καταφέρεις να "θαμπωνεις" ή να "σκλαβώνεις" (να χεοριζεσαι ουσιαστικλα τους γυρω σου, ναι να χειριζεσαι) δεν θα σε κάνει ουτε ικανοτερη, ουτε καλυτερη απο κανενα. Εισαι αυτο που εισαι το οποίο χρειαζετε εξερευνηση, γιατι θεωρω πως δεν το ξέρεις ουτε εσυ η ίδια, βασει των οσων μας λες. Εισαι ενα ατο.ο ξεχωριστο, ετσι κι αλλιως. Αλλα οσους followers κι αν εχεις, παντα η αξια σου ως ατομικοτητα, θα ειναι η ιδια.
Πνίξε την αναγκη σου για αποδοχή και πριν την ξαναζητησεις, ψαξου. Προετοιμασε τον εαυτο σου να ζητήσει την "απολυτη" αποδοχη και αυτο θα γινει μονο οταν δεν θα εισαι ο αντικατοπτρισμός του απεναντι ή της κοινωνιας με σκοπο να εισαι αποδεκτή, αλλα εσυ και μονο εσυ. Με τα καλα και τα ασχημα σου. Κι εγω ειχα καποτε την ιδια αναγκη σε βαθμο εμονικο ας πουμε. Οση προσοχή και να κερδιζα ως "ειδωλο" των αλλων ηταν ψευτικη, επειδη δεν ημουν εγω, αλλα ενα υβριδιο του εαυτου μου και του πλασματος που φανταζομουν ιδανικό στα ματια της κοινωνιας ή του απεναντη μου.

Εγω σου ευχομαι καλη τυχη, να ηρεμησεις και ειμαι σιγουρη πως θα βρεις την ακρη. Εχε παντα στο πισω μερος του μυαλου σου πως τπτ δεν ειναι τραγικο αν δεν το κανουμε εμεις και ολα λυνονται.

Καλη συνεχεια

[Meditation]

Έχει νιώσεις κανεις αυτή την έλλειψη; Αυτή τη διαρκή επιθυμία να αναγνωριστεί και να γίνει αποδεκτός από τους γύρω του;
Με κάποιο τρόπο όλα να γυρνάνε γύρω από αυτό και να έχει γίνει ένα με αυτό.
Να μην ξεχωρίζει πια ποιος είναι ο εαυτός του και ποια η εμμονή του;
Εμμονή με το να είναι αρεστός, σημαντικός, να αγαπιέται, να είναι αποδεκτός όπως και αν είναι;
Γιατί τόση έλλειψη; Δεν μπορεί για όλα να φταίει η οικογένεια.
Οι ψυχοτετοιοι συνέχεια σε αυτό εστιάζουν.
Εντάξει, κι οι γονείς μας ο,τι μπορούσαν εκαναν. Ειδικά οι παλαιότερες γενιές δεν ήξεραν από ψυχολογίες κλπ.
Είχαν και αυτό το «τι θα πει ο κόσμος» που έκανε σίγουρα κάποια ζημιά.
Αλλά τελικά που σταματάει η οικογένεια και που αρχιζει η αυτόνομη προσωπικότητα;
Ή αυτά πάνε πάντα μαζί;
Κουραστηκα να ψάχνω στους ανθρώπους αυτό που θα με κάνει χαρούμενη.
Ο ψυχολόγος φωναζει ότι πρέπει να αγαπήσω τον εαυτό μου για να βρω την ηρεμία και να μην ζητάω από εξωτερικούς παράγοντες την αναγνώριση εαυτού.
Κι όμως τόσα χρόνια ψυχοθεραπείας ακόμα νιώθω ελλιπής.
Έχω σκεφτεί μήπως τελικά είμαι νάρκισσος.
Εγώ που τόσο τους πολέμησα. Που σχετιστηκα μαζί τους και υπέφερα από τις συμπεριφορές τους.
Μήπως είμαι κι εγώ έτσι;
Αλλιώς γιατί να αποζητάω τόσο την αγαπη, τη στήριξη και την αναγνώριση;;;

Δεν ξέρω αν είσαι μέσα στο φόρουμ και αν το διαβάζεις, γιατί είναι και παλιό το θέμα σου. Εφοσον όμως το ξεθαψαν οι υπόλοιποι χρήστες θέλω και εγώ να συμπληρώσω κάτι.

Δεν είσαι νάρκισσος. Οι ναρκισσοι έχουν μια ψευδή και επιφανειακή αίσθηση αυτοπεποίθησης αλλά ποτέ δεν προσπαθούν να ευχαριστήσουν τους άλλους για να πάρουν αναγνώριση. Δεν έχουν ενσυναισθηση για τους γύρω τους και δεν τους ενδιαφέρουν οι ανάγκες των άλλων ούτε προσπαθούν να μπουν στα καλούπια της κοινωνίας. Εσένα περισσότερο με νεύρωση θυμίζει αυτό και με χαμηλή αυτοεκτίμηση. Θες πάντα να εισαι η καλύτερη και προσπαθείς να κάνεις πράγματα, έχεις έναν ιδανικό εαυτο στο μυαλό σου και προσπαθείς να του μοιάζεις γιατί θεωρείς πως αν πλήρεις όλα αυτά τα κριτήρια οι άλλοι θα σε αποδεχτούν. Εγώ πιστεύω πως φταίει ίσως και ο τρόπος που μεγάλωσες. Εάν οι γονείς σου ήταν συνεχώς απαιτητικοι, εαν είχαν πολλές προσδοκίες από σένα και ήθελαν να τα κάνεις όλα τέλεια (να εισαι η καλύτερη μαθήτρια) και σε επέκριναν αυστηρά όταν κάτι δεν τους άρεσε...σε μεγάλωσαν με τον μηχανισμό του να ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΔΟΧΗ ..... σε έμαθαν οτιι δεν είσαι αρκετή για να αρέσεις και ότι πάντα πρέπει να κάνεις κάτι προκειμένου να σε έκτιμουν και να σε προσέχουν οι γύρω σου.

Εκεί βρίσκεται η ρίζα του προβλήματος.

[Meditation]

Δηλαδή εσύ γνωρίζεις τις απαιτήσεις της κοινωνίας. Έχεις την αίσθηση του "ανηκειν" σε μια κοινωνική ομάδα και επιθυμείς την αναγνώριση από τα υπόλοιπα μέλη της. Ο ναρκισσος αντίθετα δεν έχει τόσο κοινωνική συμπεριφορά. Πιστεύει με τσαμπουκά ότι είναι ο καλύτερος (για δικούς του αδιευκρίνιστους λόγους) και χωρίς απαραίτητα να έχει καταβάλει προσπάθεια να αποκτήσει κάποια αξιώματα. Ξέρει να χειρίζεται τους ανθρώπους γύρω του και να εκμεταλλεύεται τις ανάγκες τους γιατί θεωρεί ότι επιβάλλεται να το κάνει...εφοσον είναι μοναδικό άτομο και επιβάλλεται να έχει ιδιαίτερη μεταχείριση από τους άλλους. Και όλα αυτά για προσωπική του ευχαρίστηση ώστε να μειώσει το κενο που έχει μέσα του. Γιατί θεωρεί ότι είναι ο καλύτερος και το προβάλει, αλλά δεν το πιστεύει