Άγχος Υγείας και Φόβος για Λύσσα

[Jane Shepard]

Καλησπέρα. Νέο μέλος, πρώτη ανάρτηση, καθότι χρειάζομαι την βοήθεια "συναδέλφων" νοσοφοβικών. Αν έχετε κάποια συμβουλή για το πώς ξεπερνάτε ένα επεισόδιο πάνω στη "φούντωση" του, παρακαλώ μοιραστείτε το διότι δεν μπορώ να διαχειριστώ άλλο το άγχος που βιώνω.

Το βράδυ της 25ης Απριλίου μπήκε μία νυχτερίδα σπίτι - προφανώς από την καμινάδα (υποθέτω ότι το κλαπέτο δεν κλείνει καλά και πλέον έχω "σφραγίσει" την πρόσοψη του τζακιού με χαρτόνι) μιας και παράθυρα και μπαλκονόπορτες ήταν κλειστά (ούτως ή άλλως έχω σίτες). Την ανακάλυψα να πετάει στο σαλόνι στις 23:30 αν και αργότερα κατάλαβα ότι ήταν αρκετή ώρα μέσα στο σπίτι μιας και βρήκα 3 περιττώματα της και στον επάνω όροφο του σπιτιού ο οποίος δεν κατοικείται· πράγμα που σημαίνει ότι ήταν αρκετή ώρα μέσα ώστε να ανέβει πάνω όπου ήταν σκοτεινά, να κάνει τις βόλτες της, κι όταν έκλεισα τα φώτα του σαλονιού, ξανακατέβηκε κάτω. Νιώθω άβολα στη σκέψη ότι βρισκόταν μέσα στο σπίτι τόση ώρα δίχως εγώ να το έχω πάρει είδηση. Με το που άναψα το φως του σαλονιού και την είδα, άνοιξα την μπαλκονόπορτα και προσπάθησα (μάταια) για αρκετά λεπτά να την "οδηγήσω" προς τα εκεί, ώσπου σκέφτηκα να ανάψω το φως του μπαλκονιού και να σβήσω τα φώτα στο σαλόνι, οπότε και είδα αμέσως την σιλουέτα της να στρίβει προς το μπαλκόνι και δεν την ξαναείδα. Δεν με γρατζούνισε, ούτε με δάγκωσε (θαρρώ πως θα το είχα καταλάβει αν με ακουμπούσε κατά την πτήση της) ωστόσο για κάποια λεπτά πετούσε προς το μέρος μου, τριγύρω μου, δίπλα μου, από πάνω μου. Κι εγώ μες στον πανικό μου είχα στραμμένο το πρόσωπο μου προς το μέρος της για να βλέπω πού πάει. Διάβασα στο διαδίκτυο ότι η λύσσα είναι πιθανό να μεταφερθεί και από επαφή του σάλιου ενός μολυσμένου ζώου με το βλεννογόνο του ανθρώπου (μάτια, μύτη, στόμα). Ανησύχησα λοιπόν πως καθώς εκείνη πετούσε από πάνω μου κι εγώ είχα στραμμένο το πρόσωπο μου προς αυτή φωνάζοντας μέσα στον πανικό μου σαν την "κότα" που είμαι, σταγονίδια από το σάλιο της έπεσαν στα μάτια, τη μύτη, ή το στόμα μου και με μόλυναν. Πήρα τηλέφωνο στο ΚΕΕΛΠΝΟ αλλά μου είπαν πως αντιλυσσικός εμβολιασμός γίνεται μόνο σε περίπτωση δήγματος και πως από τη στιγμή που δεν με δάγκωσε, δεν θεωρείται έκθεση και άρα λόγος για εμβολιασμό (παρόλο που και αυτοί στην ιστοσελίδα τους αναφέρουν την περίπτωση επαφής σάλιου με βλεννογόνο).

Γνωρίζω πως στην Ελλάδα δεν έχει υπάρξει ποτέ κρούσμα λύσσας σε άνθρωπο από νυχτερίδα, πως κρούσματα λύσσας γενικά τα τελευταία χρόνια είχαμε μόνο από το 2012 έως το 2014 (από το 1987 έως το 2012 η Ελλάδα δεν είχε κρούσματα λύσσας), πως στην Αμερική (τουλάχιστον) μόνο 0,5-1% ή 5-6% (ανάλογα την έρευνα) του πληθυσμού των νυχτερίδων νοσεί από λύσσα, και πως τέτοιοι νυχτερινοί επισκέπτες είναι συχνό φαινόμενο σε πολλά σπίτια της Ελλάδας κατά τους καλοκαιρινούς μήνες δίχως να έχουν οδηγήσει στον θάνατο κανενός. Η συμπεριφορά της συγκεκριμένης νυχτερίδας φαινόταν "υγιής" καθώς ήταν νύχτα όταν μπήκε στο σπίτι, δεν ήταν αδρανής/υποτονική, και δεν ήταν επιθετική - αν μη τι άλλο, προσπαθούσε να με αποφύγει κάνοντας μανούβρες μόλις με παρα-πλησίαζε κατά την πτήση της. Ωστόσο, διάβασα πως υπάρχει ένα χρονικό "παράθυρο" κατά το οποίο οι νυχτερίδες μπορεί να φέρουν τον ιό της λύσσας και να τον μεταδώσουν δίχως να έχουν ακόμη αναπτύξει οι ίδιες συμπτώματα. Επιπλέον, οι νυχτερίδες φέρουν ένα δικό τους σκέλος της λύσσας οπότε το γεγονός ότι δεν είχαμε κρούσματα σε άλλα θηλαστικά στη χώρα μας από το 2014, δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν κρούσματα και ανάμεσα στις νυχτερίδες.

Βρήκα και επικοινώνησα με μία περιβαλλοντολόγο με εξειδίκευση στην οικολογία των νυχτερίδων η οποία μου είπε πως ο ιός της λύσσας δεν μεταφέρεται τόσο εύκολα, πως στην χώρα μας δεν υπάρχουν γνωστά κρούσματα, και πως στην Ελλάδα πιθανά είναι φορείς είδη νυχτερίδας τα οποία καμία σχέση δεν έχουν με τη νυχτερίδα που μπήκε στο σπίτι μου. Αυτό με καθησύχασε για λίγο, ωστόσο το άγχος και ο φόβος μου με κυρίευσαν και πάλι αφού ως γνωστόν τα συναισθήματα δεν έχουν λογική και άρα δεν υπακούν σε λογικά επιχειρήματα.

Μιας και λοιπόν δεν υπάρχει τρόπος να γνωρίζω με 100% σιγουριά αν έχω μολυνθεί ή όχι, το να με "πείσω" πως δεν έχω τίποτα δεν το βλέπω εφικτό. Επίσης, μιας και η λύσσα στον άνθρωπο μπορεί να κάνει από δύο έως οχτώ εβδομάδες, ή και τρεις μήνες, ή και ολόκληρο χρόνο για να εμφανίσει συμπτώματα, το να περιμένω απλά μια Χ χρονική περίοδο για να δω αν θα νοσήσω ή όχι, δε μπορεί να εφαρμοστεί σε αυτή την περίπτωση. Οπότε το μόνο που μου μένει είναι να προσπαθήσω να αντιμετωπίσω με κάποιον τρόπο τον φόβο μου. Και γι' αυτό κάνω αυτή την ανάρτηση, ώστε αν έχει κανείς άλλος βρει κάποιο τρόπο σκέψης ή κάποια πρακτική που τον βοηθάει να βγει από τον μαύρο κύκλο του φόβου και των αρνητικών σκέψεων, να το μοιραστεί γιατί πραγματικά δεν αντέχω να συνεχίσω να ζω άλλο με αυτό το μόνιμο άγχος. Σήμερα π.χ. αισθάνομαι μυρμήγκιασμα και βελονιές σε χέρια-πόδια και είμαι πεπεισμένη πως είναι σύμπτωμα της λύσσας. Ξυπνάω κάθε πρωί και για λίγα δευτερόλεπτα αισθάνομαι ΟΚ ώσπου θυμάμαι τι έχει γίνει και ο φόβος μου με κυριεύει ξανά. Κι αυτό είναι το πρόβλημα με το άγχος υγείας: κουβαλάς παντού και πάντα μαζί τον φόβο σου, γιατί το αντικείμενο του φόβου σου, η αρρώστια, βρίσκεται (εάν βρίσκεται) μέσα στο ίδιο σου το σώμα. Δεν είναι κάτι εξωγενές που να μπορείς να παρατηρήσεις, να αποφύγεις, να απομακρύνεις. Και όταν αισθάνομαι έτσι, νιώθω τόσο μόνη που αποτραβιέμαι ακόμα περισσότερο, μιας και κανείς από τον κύκλο μου δεν με καταλαβαίνει, χάνεται κάθε ποιότητα ζωής καθώς η καθημερινότητά μου είναι κυριευμένη από τον φόβο και το άγχος, και στο τέλος οδηγούμαι στο ότι μόνος τρόπος διαφυγής είναι η αυτοκτονία, όχι επειδή θέλω να πεθάνω αλλά επειδή δεν αντέχω άλλο να ζω έτσι. Και ναι, έχω κάνει ψυχοθεραπεία στο παρελθόν αλλά στο θέμα άγχους υγείας δεν κατάφερα ποτέ να βοηθηθώ διότι έχουν γίνει πολλά γεγονότα στη ζωή μου που επιβεβαιώνουν τους φόβους μου και που εμποδίζουν κάθε απόπειρα αμφισβήτησης και άρα αντικατάστασης των φοβικών μου σκέψεων.

Ζητώ συγγνώμη εκ των υστέρων για το μακροσκελές μου μήνυμα.

[Άλις]

Πού μένεις και μπήκε στο σπίτι σου νυχτερίδα;

[Jane Shepard]

Έξω από την Θεσσαλονίκη. Υπάρχουν αρκετές εδώ, μπορείς να τις δεις στα φώτα του δρόμου τις νύχτες καθώς κυνηγούν τα έντομα.

[Άλις]

Έτσι όπως το περιγράφεις, δε μου φαίνεται πιθανό να έχεις κολλήσει λύσσα. Άλλωστε δεν φαντάζομαι η νυχτερίδα να ήρθε πάνω σου και να σε έφτυσε κι εσύ να ήπιες το σάλιο της. Κι έπειτα γιατί την καταδικάζεις την καημένη; Πρέπει να είναι σώνει και καλά άρρωστη; Εγώ πάντως είχα βρει μια ψόφια στο σπίτι της γιαγιάς μου στην επαρχία (μάλλον μπήκε στο σπίτι, δεν είχε τρόπο να βγει και ψόφησε εκεί) και την μετακίνησα κιόλας με το χέρι. Όταν ήμουν μικρή χάιδευα και τα ψόφια ποντίκια που έβρισκα (στην επαρχία), αλλά όπως βλέπεις μεγάλωσα.

[Άλις]

Δε σε ειρωνεύομαι, ελπίζω ότι καταλαβαίνεις ότι είναι απίθανο να έχεις κολλήσει κάτι...

[Jane Shepard]

Κι έπειτα γιατί την καταδικάζεις την καημένη; Πρέπει να είναι σώνει και καλά άρρωστη;

Η αλήθεια είναι πως όλες αυτές τις μέρες, το γεγονός ότι δε μπορώ να γνωρίζω με σιγουριά το ότι η νυχτερίδα ήταν λυσσασμένη, είναι η μόνη σκέψη που μπορεί κάπως να με καθησυχάσει. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι υγιέστατη. Απλά όντας αρρωστοφοβική, "σκαλώνω" στην πιθανότητα να μην ήταν διότι "τρέφει" τον φόβο μου μιας και η λύσσα είναι 100% θανατηφόρα.

Edit: το καταλαβαίνω ότι δεν με ειρωνεύεσαι :) Και σ' ευχαριστώ για τον χρόνο σου και που κάθισες κι ασχολήθηκες :)

[Άλις]

Μήπως κάτι άλλο συμβαίνει στη ζωή σου που σε στεναχωρεί και σε αγχώνει, γι' αυτό προτιμάς να ασχολείσαι με τη λύσσα; Εγώ πάντως τελευταία φορά που διάβασα για λύσσα ήταν στο βιβλίο του Μάρκες "περί έρωτος και άλλων δαιμονίων", αλλά την πρωταγωνίστρια την είχε δαγκώσει λυσσασμένος σκύλος

[Άλις]

Από τον τρόπο που γράφεις φαίνεσαι καλλιεργημένη κοπέλα. Είσαι φοιτήτρια;

[Jane Shepard]

Τι μου θύμησες τώρα, το 'χα διαβάσει πριν πολλά (18;) χρόνια αυτό το βιβλίο :) Στη ζωή μου δυστυχώς έχουν γίνει και γίνονται πολλά που με στεναχωρούν αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση δε νομίζω ότι φταίει αυτό κι έφαγα το "σκάλωμα" με την λύσσα, κυρίως επειδή συγκριτικά με άλλες περιόδους τον τελευταίο καιρό ήμουν σχετικά καλά. Όμως μου έχουν συμβεί διάφορα από μικρή ηλικία τα οποία μου δημιούργησαν, μου ενίσχυσαν, και μου διατήρησαν ένα άγχος υγείας, μία φοβία προς τις ασθένειες, και μία τάση για καταστροφολογία. Δυστυχώς, είναι τα γεγονότα τέτοια που δε μπορώ να "πιαστώ" από κάτι και να το χρησιμοποιήσω ως αντεπιχείρημα στους φόβους μου. Έχουν υπάρξει φορές που το άγχος με έχει εξουθενώσει τόσο πολύ που πραγματικά πιστεύω πως ο μόνος λόγος που βρίσκομαι ακόμη εδώ είναι το ότι δεν είχα ποτέ μου ένα όπλο για να βάλω ένα άμεσο και αποτελεσματικό τέλος.

[Άλις]

Έχεις κάνει κάτι γι' αυτό; Έχεις επισκεφθεί κάποιον ειδικό;

[WhyAlwaysMe?]

Επειδή διάβασα μόνο την λέξη νοσοφοβικών,μια φιλική συμβουλή:
Παιδια μην πιστεύετε ότι διαβάζετε στο internet πάνω σε τετοια θέματα,γιατί γίνεστε χειρότερα...

[Jane Shepard]

Ναι, έχω κάνει γνωσιακή συμπεριφορική ψυχοθεραπεία τρεις φορές στο παρελθόν, κάθε φορά σε διαφορετική φάση της ζωής μου και με διαφορετικό ψυχοθεραπευτή (όχι επειδή δεν είχα μείνει ικανοποιημένη από τους άλλους, αλλά λόγω αλλαγής τόπου διαμονής). Έχω υπάρξει ικανοποιημένη, με βοήθησε σε πολλά πράγματα αλλά στο κομμάτι του άγχους υγείας δεν τα κατάφερε, όχι λόγω έλλειψης ικανότητας των θεραπευτών, αλλά επειδή δε μπορώ να αμφισβητήσω τις φοβικές μου σκέψεις με απτά επιχειρήματα/βιώματα. Είναι βαθιά ριζωμένες μέσα μου και δυστυχώς "επιβεβαιώθηκαν" με διάφορα τραυματικά γεγονότα ανά τα χρόνια.

[Jane Shepard]

Επειδή διάβασα μόνο την λέξη νοσοφοβικών,μια φιλική συμβουλή:
Παιδια μην πιστεύετε ότι διαβάζετε στο internet πάνω σε τετοια θέματα,γιατί γίνεστε χειρότερα...

Όντως, ο "Dr Google" είναι ο μεγαλύτερος εχθρός ημών των νοσοφοβικών υποκρινόμενος τον σύμμαχο που θα μας καθησυχάσει από τους φόβους μας.

[Άλις]

Είχες δηλαδή περιστατικά βαριών ασθενειών στο περιβάλλον σου ή σ' εσένα. Αυτό εννοείς ότι επιβεβαιώθηκαν οι φοβικές σου σκέψεις;

[WhyAlwaysMe?]

Όντως, ο "Dr Google" είναι ο μεγαλύτερος εχθρός ημών των νοσοφοβικών υποκρινόμενος τον σύμμαχο που θα μας καθησυχάσει από τους φόβους μας.

Εγω υπήρξα νοσοφοβικός μόνο για λίγες ημέρες,αλλά μου έφυγε...