Ο αόρατος εχθρός.

[Total_black]

Καλησπέρα σε όλους παιδιά.
Λογικά είναι η ώρα που οι περισσότεροι από εμάς έχουμε ήδη κλειστεί στο καβούκι μας έχουμε αρχίσει να παίρνουμε αυτές τις ανάσες τις ζορικες που δεν φτάνουν ποτέ μέχρι τα πνευμόνια μας και σκεφτόμαστε την "επόμενη ασθένεια" που θα μας χτυπήσει παράλληλα με "αυτή" που βιώνουμε αυτή την στιγμή.
Είμαι 45 και μαμά δύο παιδιών. Παντρεμένη αρκετά χρόνια και τους γονείς μου εν ζωή. Άψογα σκέφτεστε ε !?!?
Με λίγα λόγια φαινομενικά μια υγιής οικογένεια και θα σταθώ στο φαινομενικά γιατί στο βάθος εκεί που κανένας δεν μπορεί να δει εγώ είμαι ψυχικά άρρωστη.
Όσο παραξηγημενη κι αν ακούγεται αυτή η λέξη.
Άρρωστη νιώθω όμως. Και πέρα απ' την ψυχή και στο σώμα με συμπτώματα που πλέον δεν είναι μόνο στο μυαλό.
Οι παλμοί μου που ακούγονται σχεδόν απέναντι. Η ταχυκαρδία και τα απότομα σταματηματα , η ανεξάντλητη κόπωση οι ζαλάδες. Η θολή όραση. Ο συνεχόμενος πόνος στην πλάτη και ενίοτε και σαν μαχαιριές. Κυρίως όμως η μόνιμη κόπωση που με κάνει ανίκανη. Ακόμα και να πάω από το ένα δωμάτιο στο άλλο. Νιώθω ότι σερνομαι.
Κι όσο το νιώθω τόσο φοβάμαι τόσο χειρότερη γίνεται η κατάσταση και ο τρόμος. Ο τρομος για όλα. Για την επόμενη ασθένεια. Σ' εμένα ή σε κάποιον δικό μου.
Άπειρες εξετάσεις ,χρήματα πεταμένα, γιατροί που με κοίταξαν σχεδόν ασήμαντα και κρυφό γέλασαν με την υστερία μου , ατελείωτες ώρες φόβου και η οικογένεια μου που δεν με καταλαβαίνει. Ή που δεν ξέρει πως να με χειριστεί. Όλοι με βρίσκουν υπερβολική.
Πλέον σε ένα σπίτι κλεισμένη να περιμένω το κακο.
Απομονωμένη από τους υγιείς...από τους ζωντανούς να παλεύω με τους φόβους.
Βλέπω μια ψυχίατρο η οποία επιμένει ότι μπορώ να τα καταφέρω χωρίς αγωγή γιατί έχω φάσεις που το ξεπερνάω για λίγο καιρό. Όταν πχ παίρνω καλές εξετάσεις πατάω μια παύση.
Γράφω εδώ γιατί στις αναρτήσεις σας βλέπω εμένα. Είμαστε τόσοι πολλοί ρε παιδιά με τα ακριβώς ίδια συναισθήματα τα ίδια συμπτώματα τους ίδιους φόβους. Δεν είναι σύμπτωση. Είναι η ριμάδα η κατάθλιψη. Πρέπει να βρούμε τρόπο να βγούμε από αυτό. Κι έστω από εδώ να βοηθάμε ο ένας τον άλλον. Μακάρι να υπήρχε τρόπος να γνωριστούμε και να μιλάμε έξω από εδώ. έξω από εις οθόνες.
Να κοιταζομαστε να χαμογελάμε ή να κλαίμε και απέναντι μας να είναι κάποιος που πραγματικά θα μας νιώσει.
Καλό βράδυ σε όλους. Από την καρδιά μου.

[mary_exa]

Σε καταλαβαίνω απόλυτα....κι εγώ μανα με δύο παιδιά είμαι...πάντως αν νιώθεις ότι δεν μπορείς να λειτουργήσεις θα σου έλεγα να πάρεις για λίγο καιρό μια ελαφριά αγωγή.

[Άλις]

Καλησπέρα κι εγώ έχω δυο παιδιά που νιώθω ανεπαρκής να μεγαλώσω και σέρνομαι από δωμάτιο σε δωμάτιο νιώθοντας μια ανείπωτη κούραση κι ένα αίσθημα ματαιότητας για όλα. Το πρωί σηκώνομαι με το ζόρι να πάω στη δουλειά, αν και η δουλειά με κρατάει κάπως ακόμα κοινωνικά ενεργή, αυτό το αναγνωρίζω. Σε καταλαβαίνω απόλυτα, αυτό ήθελα να σου πω, καλό βράδυ

[Total_black]

Δυστυχώς είμαι άνεργη πλέον.
Η δουλειά σε κρατάει σε μια επαγρύπνηση. Σου σπαταλάει κάποιες ώρες χωρίς να σκέφτεσαι τα άσχημα

[Άλις]

Δυστυχώς είμαι άνεργη πλέον.
Η δουλειά σε κρατάει σε μια επαγρύπνηση. Σου σπαταλάει κάποιες ώρες χωρίς να σκέφτεσαι τα άσχημα

Δεν έχεις κάτι που να σε ευχαριστεί, να σε γεμίζει; Ένα χόμπι, κάποιες σπουδές... Γιατί η μητρότητα, όπως όλες μας ανακαλύψαμε εκ των υστέρων, δεν είναι πανάκεια, δημιουργεί τόσα προβλήματα όσα υποτίθεται ότι λύνει...

[Demi71]

Μανούλα κι εγώ . Έχω δύο παιδιά με ιδιαιτερότητες, έχασα πρόσφατα τη μητέρα μου και το πατέρα μου εδώ και 18 χρόνια... Μου λείπουν και οι δύο αλλά πιο πολύ η μαμά . Ήταν για μένα μάνα, αδερφή, φίλη και τελευταίο διάστημα το τρίτο μου παιδί. Καλή δύναμη φίλη μου !

[Komissa]

Διάβασα την ανάρτηση σου με μεγάλη προσοχή. Όλα αυτά που περιγράφεις μου είναι γνώριμα, τα είχα βιώσει στο παρελθόν. Θα σου πω από τη δική μου εμπειρία τα εξής: κανένας δεν μπορεί να σε βοηθήσει πραγματικά, ούτε οι φίλοι, ούτε η οικογένεια σου. Είχα (και έχω ακόμα) φίλους καρδιακούς, τα παιδιά μου, τους γονείς μου, τον αδερφό μου. Ο μοναδικός που είναι σε θέση να σου παράσχει βοήθεια είναι ο/η ψυχίατρος. Θα μου επιτρέψεις να σου επισημάνω ότι έχω αμφιβολίες για την ειδικό που έχεις απευθυνθεί. Δεν είναι δυνατόν να επιμένει ότι μπορεί να θεραπευτεί ένας άνθρωπος με κατάθλιψη χωρίς φαρμακευτική υποστήριξη! Το θεωρώ απαράδεκτο, όπως εξίσου απαράδεκτο θα θεωρούσα αν είχες σπάσει το πόδι σου, απευθυνόσουν σε έναν ορθοπεδικό και σου έλεγε ότι δε χρειάζεται να μπει στο γύψο αλλά θα "δέσει" (το πόδι) με θετική σκέψη/διάθεση! Είχα την τύχη να απευθυνθώ σε έναν εξαιρετικό γιατρό. Ακολούθησα τη φαρμακευτική αγωγή που μου υπέδειξε για δύο χρόνια , παράλληλα με ψυχοθεραπεία, και όλα αυτά πια είναι παρελθόν. Ευγνωμονώ το σύμπαν, το Θεό, (ή όπου πιστεύει ο καθένας) που ήρθε η κατάθλιψη στη ζωή μου γιατί κατάφερα να αλλάξω την ποιότητα της ζωής μου μέσα από την ψυχοθεραπεία.
Σου εύχομαι να τα θυμάσαι και εσύ σε λίγα χρόνια όλα αυτά σαν μία εμπειρία ζωής!

[antaveri]

Απο ολα αυτα που διαβαζω τελικα καταλαβαινω οτι μονο με ειδικο μπορει να αντιμετωπιστει ολο αυτο το αγχος ,φοβιες κρισεις πανικου κλπ.... να μππρουσαμε να πατησουμε ενα κουμπακι και να εχουν τελειωσει ολα αυτα. Παιδια ποσες στιγμες ευτυχιας χανουμε απο την ζωη μας με ολα αυτα....

[Nefeli28]

Σε καταλαβαίνω απόλυτα.
Πρόσφατα μετά από όλα αυτά που περιγράφεις, τελικά η ψυχίατρος μου έδωσε αγωγή.
Και κάθομαι να δω αν θα πιάσουν.
Και κάτι φορές όλα είναι μάταια.
Τι διάγνωση έχεις;

[Krisi]

Πέρασα κι εγώ μια άπο τα ίδια μέχρι που νοσηλευτικά σε νοσοκομείο γιατί νομιζω έχω κάτι τελικά με αγωγή άρχισα να τα ξεπερνάω όλα και να συνέρχομαι, νομιζω είναι κριμα από την στιγμή που υπάρχουν φάρμακα να μας βοηθήσουν εμείς να υποφέρουμε σε ένα δωμάτιο.Οπως νοσεί το σώμα και κάνουμε θεραπεία το ίδιο και η ψυχή μας θέλει θεραπεία

[Total_black]

Σε τελευταία επίσκεψη στην ψυχίατρο... ζήτησα αγωγή αλλά μου είπε ότι είμαι λειτουργική και δεν χρειάζομαι φάρμακα.
Νομίζω ότι πρέπει να αλλάξω ψυχίατρο.
Δεν ξέρω από πού να αρχίσω του ψάξιμο και που να βασιστώ για να καταλάβω ότι έχω βρει τον ιδανικό γιατρό.
Είμαι στην ίδια χάλια κατάσταση.
Θλίψη ψυχοσωματικά και άρνηση για ζωή.

[antaveri]

Οχι αγαπητη μου. Η ψυχιατρος σου ειναι μια χαρα. Ετσι ειναι και η δικη μου. Κι εγω το ιδιο σκεφτομουν αλλα ειχε δικικ. Εχει πραγματα να κανεις να κινητοποιησεις το μυαλο σου. Στο λεει γιατι βλεπει οτι μπορεις αν θες να βοηθησεις τον εαυτο σου. Εγω προσωπικα μπαινω στο you tube και προσπαθω να βρω τροπους χαλαρωσης και ασκησεις για το αγχος κλπ. Μεσα απο ολες τις ανοησιες που σκεφτομαι κλπ εζω βρει πραγματι καποια πραγματα που με βοηθουν.και τελος να ξερεις οτι οσο πιο πολυ τα σκεφτεσαι και λες πωπω χαλια ειμαι ... δςν μπορω... σερνομαι κλπ τοσο πιο χαλια θα γινομαι. Βγες μια βολτα για γρηγορο περπατημα να εκτονωθεις... βαλε μουσικη στα αυτια να ακους ή μην βαλεις... εσυ θα ψαξεις να βρςις τι σε βοηθαει. Καλη τυχη