Ξεπέρασα τα όρια μου και συνεχίζω..

[nightlost]

Καλησπέρα σας.
Έχω ξαναγράψει στο φόρουμ πριν από μερικά χρόνια άλλες δυο φορές σε σχέση με μένα και το άγχος.
Όλα ξεκίνησαν πριν από 9 χρόνια όταν περνούσα κρίσεις πανικού αλλά μη γνωρίζοντας τι είναι πίστευα ότι είναι κάτι παθολογικό. Ναι μεν αλλά δε το έψαξα και ποτέ. Μέχρι που κάποια στιγμή έπαθα τη μεγαλύτερη κρίση πανικού και φυσικά με κινητοποίησε να αναζητήσω βοήθεια.
Πέρασα 3 χρόνια με φαρμακευτική αγωγή και συμβολή Ψυχίατρου-ψυχοθεραπευτή (η οποία διέγνωσε ΓΑΔ) και άλλα 5 στη πορεία με σχεδόν μηδαμινά συμπτώματα και πλήρως λειτουργικός στη καθημερινότητα μου.

Μέχρι που πριν από έναν χρόνο ξεκίνησαν και πάλι συμπτώματα όπως πονοκέφαλοι, μουδιάσματα στα χέρια, στα πόδια και στο κεφάλι, μυϊκούς σπασμούς σε όλο το σώμα αλλά και στα βλέφαρα!
Το κακό σε όλη την υπόθεση δεν είναι τα συμπτώματα που εύκολα μπορεί κανείς να αναγάγει στο άγχος αλλά στο πως αντιμετωπίζεις όλη αυτή τη συμπτωματολογία και πόσο την επιδεινώνεις καθημερινά κάνοντας ελιγμούς κινδύνου. Και φυσικά εννοώ να ψάχνεις στο διαδίκτυο για τα συμπτώματα και να σου βγάζει αποτελέσματα από βαρύτατες νευρολογικές ασθένειες ως το οτιδήποτε υπάρχει εκεί έξω. Μπήκα στη διαδικασία και έκανα ηλεκτρομυογράφημα, συνάντησα όχι έναν, όχι δύο αλλά τρεις διαφορετικούς νευρολόγους για να μου πουν το ίδιο πράγμα. Άγχος. Τίποτε περισσότερο τίποτε λιγότερο. Ο τελευταίος σε δική μου πίεση μου έγραψε μια σειρά εξετάσεων που ήταν γενικές αίματος, βιταμινών, ιχνοστοιχείων και φυσικά αξονική.
Την αξονική δε την έκανα ποτέ. Τα αποτελέσματα των αιματολογικών είχαν έλλειψη βιταμίνης D3, έλλειψη φεριτίνης ορού και στα όρια το μαγνήσιο. Φίλος μου Φαρμακοποιός μου έδωσε ότι καλύτερο κυκλοφορεί εκεί έξω. Τα πήρα αλλά τα συμπτώματα δεν υποχωρούσαν με τη πάροδο του χρόνου.

Όταν ξαφνικά θυμήθηκα στην "εκπαίδευση" που είχα λάβει από την ψυχίατρο τα τρία χρόνια που έκανα ψυχοθεραπεία πως όλα είναι θέμα εστίασης. Και κατάλαβα πως όσο εστιάζω στον μυ που πετάγεται τόσο αυτό θα επιμένει να συμβαίνει και τόσο θα εντείνω το πρόβλημα. Όσο το αγνοώ τόσο λιγότερο θα συμβαίνει μέχρι που δε θα συμβαίνει ή θα συμβαίνει και δε θα με ενοχλεί. Και αυτό έκανα. Ξεκίνησα να αγνοώ το "πρόβλημα" και να εστιάζω σε μένα στα θέλω μου, στο ποιος είμαι και σε όλα τα καλά που μου έχουν συμβεί.

Το κάνω ακόμη και σήμερα αλλά δεν είναι αρκετό. Ποτέ δεν είναι αρκετό.

Τα συμπτώματα αυτά φυσικά και έχουν σταματήσει ή συμβαίνουν μια στο τόσο και δε με ενοχλούν και καθόλου. Τη θέση τους πήραν άλλα συμπτώματα αυτά του αίσθημα καψίματος στο πρόσωπο (λες και έχεις πυρετό, αλλά φυσικά δεν έχεις), εσωτερικής ανησυχίας που είσαι συνεχώς σε ένταση και αγωνία για κάτι απροσδιόριστο, αίσθημα ότι σου κόβονται τα πόδια και είσαι σε φάση γενικευμένης αγχώδους διαταραχής όλη μέρα κάθε μέρα. Αφού πολλές φορές πιστεύω ότι κάτι θα πάθω από την υπερένταση.

Τους τελευταίους 2 μήνες ξεκίνησα γυμναστική, η οποία μεν βοηθά και το έχω δει στη πράξη, αλλά από την άλλη δε η υπερένταση διπλασιάζεται με αποτέλεσμα να έχω προβλήματα αϋπνίας. Ξεκίνησα ψυχοθεραπεία με μια εξαιρετική ψυχολόγο και κάνω μια προσπάθεια να λύσω τα θέματα χωρίς να μπω στη διαδικασία φαρμακευτικής αγωγής. Όχι επειδή φοβάμαι, επειδή είμαι εναντίον ή γιατί θα φανεί αδυναμία. Απλά θέλω να το πολεμήσω αυτή τη φορά με όλο μου το είναι. Χωρίς επιπρόσθετη βοήθεια. Πιθανόν λάθος γιατί κάθε μάχη πρέπει να κερδίζεται με όλα τα όπλα που υπάρχουν διαθέσιμα αλλά και στη φάση που είμαι τώρα με καθημερινή υπερένταση στη κάθε ώρα, στο κάθε λεπτό και δευτερόλεπτο της ημέρας νιώθω ότι το σωστό είναι να με υποστηρίξει και κάτι ακόμη.

Δε ξέρω. Ακόμη δεν έχω καταλήξει για αγωγή αν και νιώθω ότι τη χρειάζομαι αυτή τη φορά περισσότερο από όσο ποτέ. Ότι και να γίνει με εμένα, ελπίζω όλοι όσοι βιώνετε αρνητικά συναισθήματα, όσοι έχετε έντονο στρες και σωματικά συμπτώματα, να τα ξεπεράσετε αναζητώντας βοήθεια από όπου και αν αυτή προέρχεται.

[kostas62]

Δυστυχως αγαπητέ μου, τα συμπτώματα που αντιμετωπίζεις, το πιθανότερο είναι ότι προέρχονται από την διακοπή της φαρμακευτική αγωγής.

Εάν το ψάξεις, αναφέρεται στην διεθνή βιβλιογραφία, ως protracted Withdrawal symptom (PWS).

Συμβαίνει στην πλειοψηφία αυτών που παίρνουν αντικαταθληπτικα και παρόμοια φάρμακα, όταν τα διακόπτουν.

Έχουν την αυταπάτη, ότι επειδή για ένα μικρό ή μεγάλο διάστημα αισθάνονται περίφημα μετά την διακοπή τους, όλα ξεπεράστηκαν και λύθηκε το πρόβλημα!

Όμως ανάλογα με το χρονικό διάστημα που κάποιος τα έχει πάρει, αυτά έχουν προκαλέσει σημαντικές αλλαγές στα ορμονικα συστήματα οργανισμού και σε με μια νέα ομοιοσταση.

Αργά ή γρήγορα αυτός το
αντιλαμβάνεται ότι δεν υπάρχει πλέον το φάρμακο , με συνέπεια να προσπαθεί να βρει μια νέα ισσοροπια χωρίς αυτό.
Εξ ου και όλα τα συμπτώματα που αισθανόμαστε.
Κάποτε θα την βρει, αλλά μέχρι τότε μπορεί να δυσκολευτουμε αρκετά.

Η παγίδα εδώ είναι, νέες φαρμακευτικες αγωγές για να ξεφύγουμε, με άγνωστο πολλές φορές αποτέλεσμα.

Εμένα μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες να τα σταματήσω, τελικά τα κατάφερα μετά από μια πολύ πολύ σταδιακή διακοπή που διήρκεσε χρόνια, και παρόλα αυτά, συμπτώματα μου εμφανίστηκαν τρία χρόνια μετά!!

Γνώριζα όμως πια το θέμα, έσφιξα τα δόντια, ταλαιπωρηθηκα για ένα περίπου χρόνο μέχρι που έφυγαν, χωρίς να ξαναπάρω φάρμακο.

Τώρα για αρκετά χρόνια είμαι πολύ καλά χωρίς κανένα φάρμακο.

Μιλάω πάντως μόνο για την περίπτωσή μου που αφορούσε ssri, και το πρόβλημα μου ήταν δραματικό Burn out από εργασιακό άγχος.

[nightlost]

Καλησπέρα Κώστα και σε ευχαριστώ για την απάντηση σου.

Η αλήθεια είναι πως το έχω ξανακούσει αλλά δε δίνεις βάση, γιατί σκέφτεσαι "μα μετά από τόσα χρόνια σύνδρομο απόσυρσης;"
Και να σου πω τη δεύτερη αλήθεια πως μπορεί να τελείωσα την αγωγή εδώ και 5,5 χρόνια, αλλά η διακοπή της ήταν για μένα ένας ΕΦΙΑΛΤΗΣ. Δε μπορείς να περιγράψεις με απλές λέξεις "σύνδρομο απόσυρσης" αλλά μια καθημερινή τρέλα που κράτησε περισσότερο από 4 μήνες, με όλα τα συμπτώματα που περιγράφονται από ασθενείς που παρουσιάζουν τα αντίστοιχα συμπτώματα διακοπής φαρμάκου. (και δε παρουσιάζουν όλοι οι ασθενείς στερητικό σύνδρομο αλλά ένα μικρό ποσοστό)

Πολλές φορές ναι, μοιάζει κατά πολύ η αδυναμία που νιώθω, οι πονοκέφαλοι και που σου κόβονται τα πόδια, με στερητικό σύνδρομο.

Η προηγούμενη ψυχολόγος που είχα προσπάθησε να με βάλει στο τρυπάκι, αυτή της νέας φαρμακευτικής αγωγής. Αλλά ήμουν αρνητικός εξ αρχής και προσπάθησα να της δώσω να καταλάβει πως θα ήθελα να μπω στη διαδικασία αυτής της "γνωστικής ψυχολογίας", να εμβαθύνω σε προσωπικό επίπεδο και να καταφέρω να ξεπεράσω ως τον ανάλογο βαθμό όλη αυτή την αρνητική συμπεριφορά. Να μου κάνει δηλαδή αυτό το εγκεφαλικό restart που διαφημίζουν και διατυμπανίζουν οι περισσότεροι ψυχολόγοι μακριά από χημικά σκευάσματα. ( που ξαναλέω δεν είμαι αρνητικός)
Όμως θεωρώ πως ήταν επιλογή μου και ήθελα να έχω την ευκαιρία να "θεραπευτώ" με διαφορετικό σχήμα αυτή τη φορά, χωρίς αυτό να σημαίνει πως παίρνω τη θέση του ειδικού και απορρίπτω τη θέση της πραγματικού ειδικού.
Και φυσικά δεν ευδοκίμησε η σχέση μας γιατί επέμεινε πως με τη ΓΑΔ είναι επιτακτική ανάγκη να ακολουθήσω και χρόνια φαρμακευτική αγωγή.

Τώρα τους τελευταίους 2-3 μήνες, είμαι με μια ψυχολόγο, που η κάθε συνεδρία είναι πιο λυτρωτική από την προηγούμενη. Έχω δει σημαντική διαφορά, αλλά είναι ακόμη πολύ νωρίς. Ακόμη συνεχίζω να έχω υφέσεις και εξάρσεις στα συμπτώματα, παρά ταύτα δε το βάζω κάτω και δίνω μάχη καθημερινά όπως όλοι μας.

Και ξαναλέω προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν είμαι ενάντια στη φαρμακευτική αγωγή, ίσα ίσα όπως έχω πει και στο πρώτο νήμα, είμαι υπέρ γιατί όλα τα όπλα πρέπει να παραταχθούν σε μια μάχη, αλλά νιώθω ότι πρέπει να σου δίνεται η ευκαιρία να νικήσεις και με μια διαφορετική προσέγγιση που έχουν κάνει τόσοι άλλοι, με μεγαλύτερα τέρατα και νίκησαν!