Συναισθηματικα ανάπηρος.

[Nefeli28]

Είμαστε μαζί 20 χρόνια με ένα διάστημα χωρισμού τα τελευταία χρονια.
Οι χωρισμοί ήταν πάντα στις συζητήσεις μας. Προέρχονταν πάντα από μένα καθώς το μόνιμο παράπονο μου ηταν ότι σεν εκδηλώνει το ενδιαφέρον του και το συναισθημα του προς εμένα. Το να ξέρω ότι νοιάζεται αλλά δρν το δείχνει ποτέ είναι λύση; Είναι σχέση αυτή για δυο ανθρώπους;
Εγώ στο άλλο άκρο. Φουλ συναισθηματική και εκδηλωτική. Να δείχνω τι νοιαξιμο και την αγαπη. Και να τη ζητιανεύω συνέχεια από κεινον. Μετά από κάποιους πολύ έντονους καυγάδες που κατέληξαν σε προσωρινό χωρισμό είπε ξεκάθαρα τη φραση: είμαι συναισθηματικα ανάπηρος, δεν μπορώ να το αλλάξω και εσένα αυτό δεν σου αξίζει.
Μετά από προτροπή της ψυχολόγου για κοινές συνεδριες αποασισαμε να το ξαναδούμε το θέμα. Όμως δυστυχώς δεν αλλάζει τίποτα.
Μέσα σε όλα αυτά εγώ κατέρρευσα συναισθηματικα λόγω της βαριας ιδψ που έχω και άρχισα να παίρνω φάρμακα τα οποία ακόμα δεν έχουν βρεθεί τα κατάλληλα για να πω ότι νιώθω καλύτερα.
Κάθε φορά ππυ του κάνω παράπονα πετάει υπονοούμενα για να χωρίσουμε.
Τι να κάνω; Να μείνω κι άλλο σε αυτή την κατάσταση η ήρθε η ώρα του οριστικού χωρισμού;;

[elis]

Νεφελη γλυκουλα μου 37 χρονων απο τα 13 στην πιατσα εχω φιλεσ μοντελα δεν τουσ την επεσα ποτε ξερει γτ θα σου πω 24 χρονια εχω ακουσει τα παντα οι γυναικεσ ειστε ουφο δεν παλευεστε να σε ξεφορτωθει θελει εγω εχω κορη την καλυτερη και παλι τησ βρηκα γαμπρο και δρομο μετα τα 40 δεν αντεχεισ αλλο εσυ εισαι στον κοσμο σου

[Nefeli28]

Γιατί είμαι στον κόσμο μου ρε ελις;

[Remedy]

Είμαστε μαζί 20 χρόνια με ένα διάστημα χωρισμού τα τελευταία χρονια.
Οι χωρισμοί ήταν πάντα στις συζητήσεις μας. Προέρχονταν πάντα από μένα καθώς το μόνιμο παράπονο μου ηταν ότι σεν εκδηλώνει το ενδιαφέρον του και το συναισθημα του προς εμένα. Το να ξέρω ότι νοιάζεται αλλά δρν το δείχνει ποτέ είναι λύση; Είναι σχέση αυτή για δυο ανθρώπους;
Εγώ στο άλλο άκρο. Φουλ συναισθηματική και εκδηλωτική. Να δείχνω τι νοιαξιμο και την αγαπη. Και να τη ζητιανεύω συνέχεια από κεινον. Μετά από κάποιους πολύ έντονους καυγάδες που κατέληξαν σε προσωρινό χωρισμό είπε ξεκάθαρα τη φραση: είμαι συναισθηματικα ανάπηρος, δεν μπορώ να το αλλάξω και εσένα αυτό δεν σου αξίζει.
Μετά από προτροπή της ψυχολόγου για κοινές συνεδριες αποασισαμε να το ξαναδούμε το θέμα. Όμως δυστυχώς δεν αλλάζει τίποτα.
Μέσα σε όλα αυτά εγώ κατέρρευσα συναισθηματικα λόγω της βαριας ιδψ που έχω και άρχισα να παίρνω φάρμακα τα οποία ακόμα δεν έχουν βρεθεί τα κατάλληλα για να πω ότι νιώθω καλύτερα.
Κάθε φορά ππυ του κάνω παράπονα πετάει υπονοούμενα για να χωρίσουμε.
Τι να κάνω; Να μείνω κι άλλο σε αυτή την κατάσταση η ήρθε η ώρα του οριστικού χωρισμού;;

μιλαμε για γαμο, η για σχεση;
δεν ξερω αν εχεις την αισθηση οτι ΕΣΥ θα αποφασισεις αν θα φυγεις η θα μεινεις, αλλα αυτα που σου λεει δειχνουν οτι εκεινος θελει να φυγει...
το "δεν σου αξιζει" ειναι το ΜΕΓΑ καμπανακι οτι ο αλλος την κανει... πως σου "αξιζε" 20 χρονια, δηλαδη; τωρα το θυμηθηκε οτι δεν σου αξιζει;

κατα τα αλλα, ναι υπαρχουν ανθρωποι που νοιωθουν ΠΟΛΛΑ χωρις να ειναι εκδηλωτικοι και αλλοι που εκδηλωνουν ΤΑ ΠΑΝΤΑ και πολυ, ακομα κι αν ειναι μικροτερα στην πραγματικοτητα απο αυτα που νοιωθει ο "ανεκδηλωτος"...
ετσι, μπορει ο ενας να εχει κενο και παραπονο στο οτι δεν εκφραζεται αρκετα αυτη η "αγαπη" και ο αλλος να πνιγεται και να πιεζεται απο ενα μονιμα υπερχειλιζον συναισθημα..

θελω να σου πω δλδ, οτι μπορει πραγματι να νοιωθει η να ενοιωθε πολλα ο ανθρωπος σου, αλλα οπως εκεινος σου φαινεται λιγος κι εχεις παραπονο, κι εκεινου εσυ μπορει να του φαινεσαι κουραστικη...
ωστοσο λες οτι ειστε πολλα χρονια μαζι.
δεν ξερω αν αξιζει να το προσπαθησετε κι αλλο. εσεις αποφασιζετε. υπαρχουν και παιδια;

[Nefeli28]

Ρεμεντυ είμαστε 20 χρόνια μαζί. Είναι πολύ μεγάλη η συνήθεια. Ναι υπάρχουν και παιδιά.
Εκείνος έχει κουραστεί από τα δικά μου θέλω κι εγώ από αυτά που δεν μπορεί να δωσει.
Κάπως νιώθω ότι είναι πιο κοντα στην απόφαση αλλά όταν ο σύμβουλος που πηγαίναμε μαζί τον ρώτησε αν είναι σίγουρος για τον χωρισμό είπε όχι. Ενώ εκείνος είχε πει να χωρίσουμε. Γενικά γαι χωρισμούς συζητάμε περίπου μια δεκαετία τώρα.
Σαν φίλοι λειτουργούμε καλά, σαν συγκάτοικοι επίσης. Σαν ζευγάρι εγώ θέλω πράγματα όπως ενδιαφέρον, συναισθημα, νοιαξιμο, τρυφερότητα τα οποία έχει ο ίδιος πει ότι δεν έχει.
Νιώθω πως βρίσκομαι σε αδιέξοδο.

[elisabet]

Καλημερα Νεφέλη

Καταρχάς εμένα μου φαίνεται άνθρωπος που νοιάζεται για την σχέση σας, ας το ξεκινήσω από κει. Για να δεχτεί να κάνετε κοινές συνεδρίες σημαίνει πως έχει την θέληση ή την διάθεση να το φτιάξει όλο αυτό. Και προφανώς για να είστε μαζί τόσα χρόνια κάτι σας δένει.

Η φράση με το ότι δεν σου αξίζει και μένα μου χτύπησε καμπανάκια βέβαια, δείχνει άνθρωπο που έχει κουραστεί ή έχει απογοητευτεί πια και ετοιμάζει το έδαφος για αποχώρηση. Λες πως ο χωρισμός ήταν πάντα στις συζητήσεις σας και προέρχονταν από σένα και τα παράπονα σου για το ότι δεν εκδηλώνεται όσο θα ήθελες. Νιώθεις πως δεν σε θέλει αρκετά ή ξέρεις πως σε θέλει αλλά η διαφωνία σας είναι στον τρόπο που το εκφράζει; Νομίζω εννοείς το δεύτερο κι αν είναι όντως έτσι, τότε είναι σα να του ζητάς να αλλάξει σαν άνθρωπος. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν εκδηλώνονται τόσο πολύ ή με τον τρόπο που μπορεί να θέλει ο άλλος πχ κι αυτό δεν τους κάνει συναισθηματικά ανάπηρους απαραίτητα. Κάποιος μπορεί να εκδηλώνεται περισσότερο με το να σου λέει πόσο σε αγαπάει συνέχεια πχ και κάποιος άλλος μπορεί να σε περιμένει μετά από μια κουραστική μέρα με ένα ζεστό πιάτο φαγητό και έτσι να δείχνει την αγάπη του.
Εσύ καταλαβαίνω πως μένεις ακάλυπτη από την δική του εκδήλωση/ έκφραση αγάπης και εκείνος από την άλλη νιώθει πως ότι κι αν κάνει δεν σου είναι αρκετό.

Όταν υπάρχουν μικρές αποκλίσεις σε αυτά τα θέματα, παλεύονται, αλλά φαντάζομαι πως αν ήταν μικρές 20 χρόνια τώρα θα το είχατε βρει κάπως. Για να συνεχίζει να υπάρχει ένα συγκεκριμένο θέμα επί 20 χρόνια σημαίνει για μένα πως δεν λύνεται. Οπότε νομίζω οτι φτάνει ο καθένας στο σημείο να μετρήσει τον εαυτό του και να αναρωτηθεί αν μπορεί να ζήσει με αυτό τελικά ή όχι.

[Nefeli28]

Είναι επίσης τρομερά οξύθυμος, φωναζει συνέχεια και χωρίς λόγο. Μετά από τις τελευταίες κουβέντες ππυ του έκανα αποφάσισε να το δει το θέμα με ψυχολογο. Έχει χοντρό θέμα σε αυτό. Έχω περάσει όλη μου τη ζωή πλαι σε έναν άνθρωπο που φωναζει και θυμώνει για τα πάντα. Έχουν αρχίσει πια και εναντιώνονται και τα παιδιά σε αυτή του τη συμπεριφορά.
Κι ένα πρόσφατο περιστατικό «αδιαφορίας» η ενδιαφέροντος με τον δικό του τρόπο (;) : όταν πριν λίγο καιρό έφτασα στο απροχώρητο με το πρόβλημα μου και σκεφτόμουν να πάω στο νοσοκομείο, γυρισε ένα απόγευμα με νεύρα από τη δουλειά και είπε σήκω πήγαινε στο νοσοκομείο. Του ειπα ότι με αγχώνει το ψυχιατρικό νοσοκομειο δρν έχω ξαναπαει και μήπως έπρεπε να έρθει μαζί μου μήπως χρειαστεί και κάτι αν με κρατήσουν μεσα. Και είπε όχι πήγαινε κι αν χρειαστεί θα με πάρεις τηλέφωνο.
Πήγα ολομόναχη με την ψυχή στο στόμα με τις φοβιες μου να έχουν χτυπήσει κόκκινο.
Λες και δεν είχα κανέναν να μου σταθεί.
Όταν κάποιες μέρες μετά του το ειπα σαν παράπονο, δεν το καταλάβαινε. Είχε να πάει κ τα παιδιά σε μια δραστηριότητα και θεώρησε ότι έπρεπε να πάω μόνη μου.
Του εξηγούσα ότι ήταν ψυχολογική η δυσκολία μου και τον ήθελα δίπλα μου σαν στήριγμα, αλλά εκείνος επέμενε πως δεν το έβλεπε έτσι.....

[ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ]

Άρα δηλαδή, όταν εκείνος αρρωσταίνει ή κάτι του συμβαίνει θα θέλει να το αντιμετωπίζει μό
νος του. Αν χρειαστεί π.χ. να κάνει κάποιο χειρουργείο θα πάει μόνος του, δεν θα θέλει βοήθεια και συμπαράσταση. Έτσι το βλέπει;

[believeInYourself]

Γειά σου Nefeli28! Εσύ τι θέματα έχεις ψυχολογικά; Γνωρίζεις πώς μπορείς να τα αντιμετωπίζεις;

[Nefeli28]

Έχω ιδψ και κατάθλιψη.
Παίρνω αγωγή αλλά τις τελευταίες μέρες είμαι πολύ χάλια με μια αλλαγή φαρμάκου.
Παράλληλα κάνω ψυχοθεραπεία αλλά δεν βοηθιεμαι από πουθενά

[believeInYourself]

Έχω ιδψ και κατάθλιψη.
Παίρνω αγωγή αλλά τις τελευταίες μέρες είμαι πολύ χάλια με μια αλλαγή φαρμάκου.
Παράλληλα κάνω ψυχοθεραπεία αλλά δεν βοηθιεμαι από πουθενά

Ρωτάω γιατί έχω τη γνώμη πως σ' αυτές τις περιπτώσεις χρειάζεται και εσύ αλλά και ο σύντροφός σου να γνωρίζετε τι σου συμβαίνει και πως μπορείς να το αντιμετωπίσεις.

Δεν είναι ας πούμε έχω σπασμένο πόδι, δε μπορώ να περπατήσω, ο άλλος το βλέπει, το καταλαβαίνει και με βοηθάει. Όταν έχεις κάποια ψυχολογικά θέματα ο άλλος πολύ πιθανόν να μη μπορεί να καταλάβει, να μη μπορεί να αποδεχτεί αυτά που λες, αυτά που κάνεις, να του φαίνονται παράλογα.

Και ο σύντροφος εννοείται πως πρέπει να σε βοηθήσει σε ο,τι περνάς, σίγουρα όμως επηρεάζεται κι εκείνος. Δεν είναι νοσοκόμος, γιατρός, ψυχολόγος, άνθρωπος είναι που έχει κι εκείνος κάποιες ανάγκες όπως κι εσύ. Δεν είσαι μαζί του για να σε σώσει. Μόνη σου θα σώσεις τον εαυτό σου. Εκείνος απλά θα σε βοηθήσει. Τα ίδια χρειάζεται να κάνεις κι εσύ για αυτόν.

Δε δικαιολογώ τον άντρα σου, απλά λέω πως πρώτα χρειάζεται κι εσύ κι εκείνος να ξέρετε τι σας συμβαίνει. Νομίζω πως έτσι είναι καλό να κινηθείτε και με τον ψυχολόγο προκειμένου να καταλάβετε ο ένας τον άλλο.

[Remedy]

Άρα δηλαδή, όταν εκείνος αρρωσταίνει ή κάτι του συμβαίνει θα θέλει να το αντιμετωπίζει μό
νος του. Αν χρειαστεί π.χ. να κάνει κάποιο χειρουργείο θα πάει μόνος του, δεν θα θέλει βοήθεια και συμπαράσταση. Έτσι το βλέπει;

σε αυτο συμφωνω.
δειχνει πολυ αποστασιοποιημενος απο εσενα, για να σου λεει να μπεις μονη σου στο νοσοκομειο.
η δεν μπορει να καταλαβει οτι ενα ψυχικο προβλημα ειναι ενα προβλημα υγειας, ακριβως οπως θα μπορουσε καποιος να μπει στο νοσοκομειο γιατι κατι εσπασε η για να κανει μια εγχειρηση, η ειναι ηδη φευγατος απο την σχεση σας και λειτουργει μηχανικα..

[GeorgeGr1]

Κοπελιά μην παρακαλάς για αλλαγές κτλ, παντα ετσι θα ειναι. Η το αποδέχεσαι και ζεις μαζι του ως εχει ή το λήγεις και χωρίζετε. Θα σου φανεί κουλό αλλα για να δεις εκ μέρους του εκδήλωση ενδιαφέροντος θα πρεπει να γινεις εσυ ψυχρή και αδιάφορη , να γινεις ομως οχι να προσποιήθεις.
Γενικως δεν ειναι καταστασεις αυτες, απαράδεκτος ο τυπος, ακομη και να σκεφτεσαι να χωρισεις με καποια, θα τη συνοδεύσεις στο νοσοκομειο, ποσο μαλλον οταν εχεις και παιδια μαζι της. Τσαντιστηκα τωρα, απορω με την υπομονη σας

[elisabet]

σε αυτο συμφωνω.
δειχνει πολυ αποστασιοποιημενος απο εσενα, για να σου λεει να μπεις μονη σου στο νοσοκομειο.
η δεν μπορει να καταλαβει οτι ενα ψυχικο προβλημα ειναι ενα προβλημα υγειας, ακριβως οπως θα μπορουσε καποιος να μπει στο νοσοκομειο γιατι κατι εσπασε η για να κανει μια εγχειρηση, η ειναι ηδη φευγατος απο την σχεση σας και λειτουργει μηχανικα..

Συμφωνώ ότι δείχνει αποστασιοποιημένος αλλά διαφωνώ ως προς το ότι ένα ψυχικό πρόβλημα είναι το ίδιο με το να σπάσει κάποιος το πόδι του ή να μπει για ένα χειρουργείο. Θεωρώ πως είναι εντελώς διαφορετικά και απαιτεί πολύ μεγαλύτερα ψυχικά αποθέματα και αντοχές και κατανόηση από έναν άνθρωπο ώστε να μπορέσει να σταθεί δίπλα σε κάποιον με ψυχικό πρόβλημα.

Αν ο σύντροφος μου σπάσει το πόδι του, δεν θα αλλάξει η συμπεριφορά του απέναντι μου, θα ξέρω πως είναι για ένα συγκεκριμένο διάστημα και μετά θα επανέλθει. Τα ψυχικά προβλήματα επηρεάζουν την συμπεριφορά του ανθρώπου που νοσεί, μπορεί να υπάρξουν στιγμές που δεν αναγνωρίζεις τον άνθρωπο σου και επίσης δεν ξέρεις ποτέ πότε θα τελειώσουν. Μην το παρουσιάζουμε ως εύκολο αυτό. Δεν έχουμε όλοι οι άνθρωποι αυτές τις αντοχές. Εγώ φίλη έχω που πέρασε κατάθλιψη κάποιο διάστημα και κοντέψαμε να σκοτωθούμε, με έκανε να αναρωτιέμαι αν αξίζει να προσπαθώ, η κοπέλα το ξεπέρασε και μπόρεσε και αναγνώρισε εν μέρει τα κομμάτια στην συμπεριφορά της που προκαλούσαν την απομάκρυνση των άλλων, αλλά δεν ξέρω τι θα γινόταν αν συνεχίζοταν για χρόνια αυτό.

Δεν ξέρω τι συμβαίνει με τον σύντροφο της Νεφέλης, μπορεί όντως να είναι γαιδούρι ο άνθρωπος και να μην έχει καμιά διάθεση να της σταθεί αλλά ακριβώς επειδή δεν ξέρω τα επιμέρους (πόσο καιρό κρατάει όλο αυτό, τι σκαμπανευάσματα μπορεί να έχει η ίδια στην συμπεριφορά της ως σύντροφος εξαιτίας των προβλημάτων κτλ) δεν ξέρω, σκέφτομαι ότι ο άλλος μπορεί και να μην είναι γαιδούρι, μπορεί απλά να εχει κουραστεί. Μην ξεχνάμε πως η Νεφέλη μιλά για οικογένεια, δεν είναι μια απλή σχέση, υπάρχουν παιδιά, δεν γνωρίζουμε τι βάρος έχει επωμιστεί ο άλλος και τι ευθύνες ώστε να μπορεί να σταθεί. Δεν της είπε ότι δεν πάει μαζί της στο νοσοκομείο γιατί θέλει να ξεκουραστεί και να δει τηλεόραση, επειδή έπρεπε να πάει κάπου τα παιδιά της το είπε.

[oboro]

Οντως ενα επειγον ψυχιατρικο προβληματα ειναι πολυ καλυτερο τεστ νοιαξιματος/γαϊδουροσυνης απο ενα σπασμενο ποδι...

Δε μου φαινεται εμενα απλη (!) συναισθηματικη αναπηρια αυτο που περιγραφει ο αντρας σου, Νεφελη. Το να μη μπορεις να επεξεργαστεις και να μεταδωσεις τα συναισθηματα σου και σε αυτο το επιπεδο να νοιαστεις/σταθεις στον αλλον ναι, ειναι. Μπαινουν ενδεχομενως και τα ξεσπασματα θυμου σ' αυτο, στο κομματι αδυναμιας διαχειρισης. Το να μη σκεφτεσαι καν να συνοδευσεις τον ανθρωπο σου στο νοσοκομειο, αυτο ειναι αναπηρια ενσυναισθησης και παντως πιο στοιχειωδων δομων του χαρακτηρα καποιου. Σιγουρα ειναι θεμελιωδες και ανυπερβλητο κενο σε μια σχεση πραγματικη. Εικοσι χρονια εισαι με αυτον τον ανθρωπο δηλαδη; Νομιζω οτι η ενταση των συμπτωματων και οι δυσκολιες που συναντας αυτον τον καιρο ειναι μιας πρωτης ταξεως ευκαιρια να αναθεωρησεις ποιοι ειναι οι αληθινοι ανθρωποι στη ζωη σου.