Ήταν ο σύντροφός μου οριακος?

[elisabet]

Η κατάσταση που περιγράφεις ότι βρισκόσουν (χαμηλή αυτοπεποίθηση) ίσως πράγματι έδωσε πάτημα με την έννοια του ότι έδινες το μήνυμα ότι δεν θα τον αφήσεις, ότι είσαι αδύναμη να το κάνεις. Η χαμηλή σου αυτοπεποίθηση του έδινε μία αίσθηση ασφάλειας. Έχω γνωρίσει αρκετούς άνδρες που σκέφτονται έτσι. Τώρα για το θέμα των προβολών είναι βαθιά η συζήτηση. Εγώ συνδέω πάντως την έντονη τάση να προβάλουν τα πάντα στου άλλους, με την παντελή αδυναμία του να οριοθετήσουν τον εαυτό τους, και όταν μιλάω για "οριοθέτηση" εννοώ την πλήρη αδυναμία να αναγνωρίσουν τα όρια του εαυτού τους σε σχέση με τον άλλον. Ο άλλος δεν αναγνωρίζεται ως ένα αυτόνομο και διαφορετικό άτομο με τις δικές του σκέψεις και συναισθήματα, και εκεί είναι που μπερδεύεται το "δικό μου" με το "δικό σου". το ποιός νοιώθει τι δεν είναι ξεκάθαρο. Δεν ξέρω αν το ένιωθες κι εσύ αυτό, αλλά εγώ ένοιωθα μία συνεχή προσπάθεια συγχώνευσης. Υπάρχει μία θεωρία που υποστηρίζει ότι αυτό που ονομάζουμε φόβος εγκατάλειψης, είναι ουσιαστικά φόβος διαφοροποίησης. Το κάθε τι που τείνει να αποσχιστεί από την συγχώνευση, η κάθε προσπάθεια αυτονόμησης και διαφοροποίησης εκλαμβάνεται ως εγκατάλειψη.

Όχι δεν του έδινα το μήνυμα ότι δεν θα τον αφήσω, ίσα ίσα αυτό το είχα πάντα ξεκάθαρο και με αυτόν και με όλες μου τις σχέσεις, ότι είμαστε μαζί όσο περνάμε και οι δυο καλά, αν κάποιος πάψει να περνάει καλά το σταματάμε. Η κατάσταση που ήμουν του έδινε πάτημα στο να μου φορτώνει τα δικά του. Ήμουν (και ακόμα είμαι, αλλά τότε ήταν στο πικ του το θέμα) ενοχική, έχω την τάση να αναλαμβάνω και ευθύνες που δεν είναι δικές μου οπότε αυτό νομίζω ήταν που ήρθε και κόλλησε με τα δικά του θέματα. Κοινώς ήμουν πολύ πρόθυμη να αναλαμβάνω όλο το φταίξιμο.

Στα υπόλοιπα έπεσες διάνα. Κάποια στιγμή , πριν ακόμα φτάσουν στα άκρα τα πράγματα, που ήμασταν μια χαρά μεταξύ μας, όταν αντιλήφθηκα ότι διαστρέβλωνε τα λόγια μου και μου απέδιδε δικές του σκέψεις, το συζητήσαμε και ήμουν τυχερή επειδή υπήρχαν αποδείξεις (είχαν γίνει συζητήσεις μέσω μνμ) που του έδειξα και δεν μπορούσε να αμφισβητήσει. Πέρα από το ότι ξαφνιάστηκε (όντως πίστευε δηλαδή ότι εγώ είχα πει αυτά που εκείνος είχε πει) η εξήγηση που μου έδωσε ήταν ακριβώς αυτή που περιγράφεις. Οτι νιώθει μαζί μου τόση ταύτιση που δεν μπορεί να ξεχωρίσει τον εαυτό του στην ουσία από τον δικό μου. Αυτό το αντιλήφθηκα και αργότερα καθώς προχωρούσε η σχέση σε διάφορα ζητήματα όπως ας πούμε μια απλή διαφωνία για ένα θέμα ακόμα κι αν ήταν άσχετο με την σχέση μας. Εγώ δεν θεωρούσα καθόλου κακό το να διαφωνώ κάπου μαζί του και να έχω άλλη άποψη. Δεν το ένιωθα απειλητικό αυτό για την σχέση κι ούτε οτι ο ένας έπρεπε οπωσδήποτε να πείσει τον άλλον. Εκείνος και σε αυτό αντιδρούσε υπερβολικά και ένιωθα ότι ήθελε πάση θυσία να συμφωνήσουμε, το αντιμετώπιζε σαν πρόβλημα κι ότι απειλούνταν από αυτό, μπορεί να στεναχωριόταν πχ ή να προβληματιζόταν για μέρες. Γενικά έβλεπα ότι είχε την ανάγκη να κάνουμε, να λέμε και να νιώθουμε ακριβώς τα ίδια κι όταν έβλεπε πως εγώ διαχώριζα την θέση μου κι ήμουν πιο χαλαρή στο ότι εσύ θες να κάνεις αυτό γιατί σου αρέσει περισσότερο πχ, οπότε οκ, κάντο αλλά εγώ θα κάνω το άλλο, αυτό το εκλάμβανε ως απόρριψη παρόλο που προσπαθούσα να του εξηγήσω ότι εμένα δεν με πείραζε, δεν ήθελα να γίνει ίδιος με μένα για να τον αγαπώ.

[aeolus74]

@elisabet
Θυμήθηκα πάρα πολλά διαβάζοντας το κείμενό σου που είχα ξεχάσει. Που να τα θυμάμαι όλα! Αυτό νομίζω ότι είναι και ένα σημαντικό όφελος όταν μιλάμε για αυτά που ζήσαμε, μας βοηθάει να συμπληρώσουμε την εικόνα για αυτά που ζήσαμε εμείς. Να δούμε πιο ξεκάθαρα την αλήθεια. Σε ευχαριστώ γι' αυτό! Η ικανότητα αυτών των ανθρώπων να δημιουργούν σενάρια που τα πιστεύουν 100%, με αφορμή ερεθίσματα που για έναν νορμάλ θα ήταν απλά ανύπαρκτα, είναι εκπληκτική! Μετά τα πετάνε επάνω σου και τα πολεμούν

[GeorgeGr1]

Σε εμένα αυτό που δεν συγχώρησα και έφερε το τέλος ήταν η κατάμουτρα κοροϊδία. Η ακλονητη επιμονή δηλαδή να μην παραδεχτεί κάποια ψέμματα που είπε, παρόλο που ήμουν 100% σίγουρος και μιλάμε για ψέμματα άνευ ουσίας συνηθως. Ε δε θα ασχοληθώ να αποδείξω ότι δεν πετάει ο ελέφαντας.

[elisabet]

Τι να πω..εγώ δεν ξέρω καν αν ο συγκεκριμένος ήταν οριακός ή όχι κι ούτε με νοιάζει τόσο η ταμπέλα να πω την αλήθεια.
Το θέμα είναι ότι ενώ ήταν όντως ενας αξιαγάπητος άνθρωπος και είχε πολλά να δώσει, τελικά κατέληξε να κάνει την όλη εμπειρία τρομακτική σχεδόν. Είχε μια τρομερή ικανότητα να παίζει με το μυαλό του άλλου, τόσο που από ένα σημείο και μετά ένιωθες ότι τρελαίνεσαι. Κι αν έκανες και το λάθος που έκανα εγώ, να προσπαθήσεις να του αποδείξεις πως αυτά που έλεγε ήταν μόνο στο μυαλό του, τότε την έβαψες.

[aeolus74]

@elisabet
Εγώ πάλι δεν έχω καμία αμφιβολία. Για εμένα δεν είναι θέμα ταμπέλας, έχει να κάνει με την συνειδητοποίηση του τι είχα απέναντί μου. Είναι διαφορετικό να ξοδεύεσαι για κάποιον που δεν σηκώνεται από την καρέκλα του γιατί βαριέται, και άλλο επειδή είναι ανάπηρος αλλά εσύ δεν το ήξερες.

@George
θα μπορούσα αυτό που έγραψες να το γράψω εγώ ακριβώς με τα ίδια λόγια!

[elisabet]

@elisabet
Εγώ πάλι δεν έχω καμία αμφιβολία. Για εμένα δεν είναι θέμα ταμπέλας, έχει να κάνει με την συνειδητοποίηση του τι είχα απέναντί μου. Είναι διαφορετικό να ξοδεύεσαι για κάποιον που δεν σηκώνεται από την καρέκλα του γιατί βαριέται, και άλλο επειδή είναι ανάπηρος αλλά εσύ δεν το ήξερες.

@George
θα μπορούσα αυτό που έγραψες να το γράψω εγώ ακριβώς με τα ίδια λόγια!

Εννοώ ότι στο τέλος της μέρας αυτό που έχει σημασία είναι αν μπορείς να ζήσεις με έναν άνθρωπο με αυτά τα χαρακτηριστικά ανεξάρτητα για ποιο λόγο τα έχει.

Προσωπικά αυτό που με θύμωσε πάρα πολύ τότε είναι ότι δεν με είχε ενημερώσει, δεν μου είχε μιλήσει για το θέμα που είχε (όπως κι αν ονομάζεται αυτό) ώστε να γλιτώσω το σοκ και να είμαι κατά το δυνατόν προετοιμασμένη. Θα με γλίτωνε από πολλές τύψεις και αμφισβήτηση του εαυτού μου κτλ.

Παρόλα αυτά αν θέλω να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, ακόμα κι αν μου το είχε πει δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να ζήσω έτσι. Πάλι την ίδια κατάληξη θα είχε η σχέση. Μου ήταν αδύνατο να ζήσω με έναν άνθρωπο χωρίς να με εμπιστεύεται. Ο ίδιος είχε τόσες ανασφάλειες και φοβίες που δεν μπορούσε να εμπιστευτεί κανέναν.

[αλεξανδρος_77]

εγω πιστευω οτι η αλαγη αυτη που παρατηρησες οφειλετε στο οτι προσπαθουσες να τον αλαξεις με το ζορι

και νομιζω οτι για ολα αυτα ευθυνετε η εντονη ταση σου να ακους τους γκουρου ψυχολογους που σου λενε οτι ολα ειναι δυνατα αγνοωντας το τι θελει ο αλλος μηπως πρεπει να σε απασχολησει η εντονη ταση σου να χαφτεις το παραμυθι που σου ειπανε οτι μπορεις να εξουσιασεις τους αλλους επειδη το πιστευεις η νομιζεις οτι δε το ξερουν

[elisabet]

Δεν προσπάθησα να αλλάξω κανέναν Αλέξανδρε. Το αντίθετο, θέλω σε μια σχέση να νιώθω ελεύθερη να είμαι όπως είμαι και το ίδιο θέλω και για τον άλλον.
Και με ψυχολόγους δεν είχα καμιά σχέση μέχρι να με φρικάρει με τις παράνοιες που κόντεψα να ξεχάσω ποια είμαι.

[aeolus74]

Εννοώ ότι στο τέλος της μέρας αυτό που έχει σημασία είναι αν μπορείς να ζήσεις με έναν άνθρωπο με αυτά τα χαρακτηριστικά ανεξάρτητα για ποιο λόγο τα έχει.

Έχεις πολύ δίκιο σε αυτό!

Προσωπικά αυτό που με θύμωσε πάρα πολύ τότε είναι ότι δεν με είχε ενημερώσει, δεν μου είχε μιλήσει για το θέμα που είχε (όπως κι αν ονομάζεται αυτό) ώστε να γλιτώσω το σοκ και να είμαι κατά το δυνατόν προετοιμασμένη. Θα με γλίτωνε από πολλές τύψεις και αμφισβήτηση του εαυτού μου κτλ.

Αναγνώριζε ότι κάτι τρέχει με την συμπεριφορά του? Με τους οριακούς αυτό που συμβαίνει (αν είναι) είναι ότι δεν αναγνωρίζουν ότι η συμπεριφορά τους είναι προβληματική και όλα τα ρίχνουν στους άλλους. Θεωρούν ότι τα ξεσπάσματά τους είναι δικαιολογημένα επειδή ο άλλος τους προκάλεσε. Στις περισσότερες περιπτώσεις απευθύνονται σε ειδικό μετά από έναν δύσκολο χωρισμό και εκεί είναι που ενδέχεται να προκύψει διάγνωση αν δεν προλάβουν να τον ακυρώσουν πρώτα, και αν ο ειδικός έχει τις απαραίτητες γνώσεις, κάτι που δεν συμβαίνει πάντα. Γι αυτό τον λόγο κυκλοφορούν πολλοί οριακοί που δεν έχουν διαγνωστεί. Προσωπικά η προηγούμενη επαφή μου με όλα αυτά με γλύτωσε από τα χειρότερα.

Παρόλα αυτά αν θέλω να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, ακόμα κι αν μου το είχε πει δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να ζήσω έτσι. Πάλι την ίδια κατάληξη θα είχε η σχέση. Μου ήταν αδύνατο να ζήσω με έναν άνθρωπο χωρίς να με εμπιστεύεται. Ο ίδιος είχε τόσες ανασφάλειες και φοβίες που δεν μπορούσε να εμπιστευτεί κανέναν.

Θα συμφωνήσω πολύ και με αυτό. Ένα μόνιμο παράπονο που είχα, και το εξέφρασα πολλές φορές ήταν ακριβώς αυτό! Το ότι δεν με εμπιστεύτηκε ποτέ, ενώ αυτή απολάμβανε ένα περιβάλλον πλήρους εμπιστοσύνης από την πλευρά μου. Αργότερα κατάλαβα ότι ακόμα και η εμπιστοσύνη που της έδειχνα (δεν ρωτούσα, δεν έψαχνα, δεν αγχωνόμουν) εκλαμβανόταν από αυτήν ως ένδειξη ότι δεν ενδιαφέρομαι και άρα αργά ή γρήγορα θα την παρατήσω. Χάος!

[elisabet]

Έχεις πολύ δίκιο σε αυτό!



Αναγνώριζε ότι κάτι τρέχει με την συμπεριφορά του? Με τους οριακούς αυτό που συμβαίνει (αν είναι) είναι ότι δεν αναγνωρίζουν ότι η συμπεριφορά τους είναι προβληματική και όλα τα ρίχνουν στους άλλους. Θεωρούν ότι τα ξεσπάσματά τους είναι δικαιολογημένα επειδή ο άλλος τους προκάλεσε. Στις περισσότερες περιπτώσεις απευθύνονται σε ειδικό μετά από έναν δύσκολο χωρισμό και εκεί είναι που ενδέχεται να προκύψει διάγνωση αν δεν προλάβουν να τον ακυρώσουν πρώτα, και αν ο ειδικός έχει τις απαραίτητες γνώσεις, κάτι που δεν συμβαίνει πάντα. Γι αυτό τον λόγο κυκλοφορούν πολλοί οριακοί που δεν έχουν διαγνωστεί. Προσωπικά η προηγούμενη επαφή μου με όλα αυτά με γλύτωσε από τα χειρότερα.



Θα συμφωνήσω πολύ και με αυτό. Ένα μόνιμο παράπονο που είχα, και το εξέφρασα πολλές φορές ήταν ακριβώς αυτό! Το ότι δεν με εμπιστεύτηκε ποτέ, ενώ αυτή απολάμβανε ένα περιβάλλον πλήρους εμπιστοσύνης από την πλευρά μου. Αργότερα κατάλαβα ότι ακόμα και η εμπιστοσύνη που της έδειχνα (δεν ρωτούσα, δεν έψαχνα, δεν αγχωνόμουν) εκλαμβανόταν από αυτήν ως ένδειξη ότι δεν ενδιαφέρομαι και άρα αργά ή γρήγορα θα την παρατήσω. Χάος!

ΤΟ μόνο που αναγνώριζε ότι τρέχει με την συμπεριφορά του ήταν οι εκρήξεις θυμού τις οποίες θεωρούσε πως είχε λύσει κι ότι το είχε ύπο έλεγχο. (όντως δεν έγινε ποτέ βίαιος πχ, ούτε έβριζε. Μια και μοναδική φορά έβρισε και ήταν και η τελευταία που μιλήσαμε) Προσπαθούσα να του εξηγησω ότι θα είναι πολύ καλύτερα αν κάτι τον πειράζει να το λέει εκείνη την στιγμή και να μην τα μαζεύει και γίνονται τεράστια (πολλές φορές μου έλεγε πράγματα που τον πείραξαν πχ κ επειδή είχαν περάσει μέρες εγώ δεν τα θυμόμουν καν!!!). Αυτό το δεχόταν ως σωστότερο αλλά έλεγε πως δεν μπορεί να το κάνει διότι δεν θέλει να χαλάσει την στιγμή και νομίζει πως μπορεί να το αφήσει στην ακρή αλλά μετά φουντώνει μόνος του όταν το σκέφτεται. Ακόμα κι αυτά που τα αναγνώριζε όμως, με τον τρόπο του τα έριχνε σε μένα. Οτι εγώ προκαλώ τις εκρήξεις θυμού γιατί δεν τον καταλαβαίνω, έκανα ή είπα το τάδε που τον πρόσβαλε κτλ κτλ Οτι δεν μου είχε εμπστοσύνη, ότι φοβόταν, ότι είχε ανασφάλειες κτλ...αυτά δεν τα δεχόταν με τίποτα. Ειδικά για τον φόβο, έλεγε πως δεν το χει νιώσει ποτέ και πως δεν φοβάται τίποτα.

Για το τελευταίο και μένα το ίδιο έκανε. Την εμπιστοσύνη που του έδειχνα εγώ στην αρχή δεν την δεχόταν (υποστήριζε πως δεν τον εμπιστεύομουν) θεωρούσε πως με το που τον γνώρισα πχ έπρεπε να τον έχω εμπιστευτεί 100% και μου το χρέωνε αυτό όσο κι αν του εξηγούσα ότι η εμπιστοσύνη έρχεται σιγά σιγά, δεν τον ήξερα κι απο χθες! Και αργότερα , την εμπιστοσύνη μου την θεωρούσε αδιαφορία. Το θεωρούσε πολύ κουλό ας πούμε γιατί δεν τον είχα ψάξει ποτέ στο νετ πχ. Όταν του το λεγα έλεγε πως είτε είσαι αδιάφορη και το έκανες αυτό, είτε λες ψέματα.

[elisabet]

ΤΟ μόνο που αναγνώριζε ότι τρέχει με την συμπεριφορά του ήταν οι εκρήξεις θυμού τις οποίες θεωρούσε πως είχε λύσει κι ότι το είχε ύπο έλεγχο. (όντως δεν έγινε ποτέ βίαιος πχ, ούτε έβριζε. Μια και μοναδική φορά έβρισε και ήταν και η τελευταία που μιλήσαμε) Προσπαθούσα να του εξηγησω ότι θα είναι πολύ καλύτερα αν κάτι τον πειράζει να το λέει εκείνη την στιγμή και να μην τα μαζεύει και γίνονται τεράστια (πολλές φορές μου έλεγε πράγματα που τον πείραξαν πχ κ επειδή είχαν περάσει μέρες εγώ δεν τα θυμόμουν καν!!!). Αυτό το δεχόταν ως σωστότερο αλλά έλεγε πως δεν μπορεί να το κάνει διότι δεν θέλει να χαλάσει την στιγμή και νομίζει πως μπορεί να το αφήσει στην ακρή αλλά μετά φουντώνει μόνος του όταν το σκέφτεται. Ακόμα κι αυτά που τα αναγνώριζε όμως, με τον τρόπο του τα έριχνε σε μένα. Οτι εγώ προκαλώ τις εκρήξεις θυμού γιατί δεν τον καταλαβαίνω, έκανα ή είπα το τάδε που τον πρόσβαλε κτλ κτλ Οτι δεν μου είχε εμπστοσύνη, ότι φοβόταν, ότι είχε ανασφάλειες κτλ...αυτά δεν τα δεχόταν με τίποτα. Ειδικά για τον φόβο, έλεγε πως δεν το χει νιώσει ποτέ και πως δεν φοβάται τίποτα.

Για το τελευταίο και μένα το ίδιο έκανε. Την εμπιστοσύνη που του έδειχνα εγώ στην αρχή δεν την δεχόταν (υποστήριζε πως δεν τον εμπιστεύομουν) θεωρούσε πως με το που τον γνώρισα πχ έπρεπε να τον έχω εμπιστευτεί 100% και μου το χρέωνε αυτό όσο κι αν του εξηγούσα ότι η εμπιστοσύνη έρχεται σιγά σιγά, δεν τον ήξερα κι απο χθες! Και αργότερα , την εμπιστοσύνη μου την θεωρούσε αδιαφορία. Το θεωρούσε πολύ κουλό ας πούμε γιατί δεν τον είχα ψάξει ποτέ στο νετ πχ. Όταν του το λεγα έλεγε πως είτε είσαι αδιάφορη και το έκανες αυτό, είτε λες ψέματα.

Για τους ειδικούς, ο δικός μου είχε ιστορικό. Πρώτον επειδή είχε στο παρελθόν θέμα με εξαρτήσεις από ουσίες και είχε ακολουθήσει διάφορα προγράμματα απεξάρτησης, σε αυτή την διαδικασία είχε έρθει σε επαφή με ψυχολόγους/ψυχιατρους κτλ. Σε αυτά δεν γνωρρίζω κατά πόσο μπορεί να γίνει διάγνωση ή αν η θεραπεία μένει μόνο στο κομμάτι της απεξάρτησης.

Αργότερα, σύμφωνα με τα λεγόμενα του πάντα, είχε κάνει ψυχοθεραπεία για μεγάλο διάστημα προσπαθώντας να "σώσει" μια σχέση που είχε τότε. Αν έγινε σε εκείνη την φάση κάποια διάγνωση δεν το γνωρίζω.

Με μένα πάντως ήταν εντελώς αρνητικός στο θέμα ψυχολόγων κτλ. ¨Οταν του είπα να πάμε μαζί ή μόνος του έγινε έξαλλος και μου είπε ότι αυτός είχε πάρει δίπλωμα απ΄τους ψυχολόγους. Θεωρούσε πως τα είχε μάθει όλα πια και δεν χρειάζόταν τίποτα άλλο. Εξαλλος έγινε και όταν του είπα ότι τελικά πήγα μόνη μου. Το θεώρησε προδοσία εκ μέρους μου. Μου είπε "με έδωσες βούτυρο στο ψωμί των ψυχολόγων".

Αργότερα βέβαια και ενώ είχαμε χωρίσει μου στελνε μνμ κ έλεγε ότι τάχα πηγαίνει σε ψυχολόγο. Δεν το πίστεψα ποτέ.

[aeolus74]

Συνήθως στις δομές απεξάρτησης δεν επικεντρώνονται στις διαταραχές ή τουλάχιστον προσπαθούν να το αποφύγουν, γιατί δεν βοηθά. Εστιάζουν περισσότερο σε ενδυναμωτικές πρακτικές, υποστήριξη και επικέντρωση στα δυνατά σημεία και όχι στις αδυναμίες. Εξάλλου, το βασικό θεραπευτικό εργαλείο είναι η θεραπευτική ομάδα και οι ατομικές συνεδρίες είναι πολύ πολύ περιορισμένες. Μέσα στην ομάδα η κάθε αναφορά σε διαταραχές θεωρείται χαρακτηρισμός και ταμπέλα και είναι κάτι που δεν επιτρέπεται, όπως και στο forum

[oboro]

Και φυσικα η ομαδικη θεραπεια για τους οριακους, ειναι κηροζινη στη φωτια...

[aeolus74]

Και φυσικα η ομαδικη θεραπεια για τους οριακους, ειναι κηροζινη στη φωτια...

xaxaxa μπουρλότο!

[aeolus74]

Και φυσικα η ομαδικη θεραπεια για τους οριακους, ειναι κηροζινη στη φωτια...

οκ πέρα από την πλάκα, μπορεί να είναι έτσι, αλλά είναι και κάπως σχετικό.... εξαρτάται από την ένταση της διαταραχής, από το πόσο έμπειρος είναι ο συντονιστής, τα δυναμικά στην ομάδα, το πόσο οριοθετημένο είναι το πλαίσιο κα. Εξάλλου πρέπει να δούμε και το ότι οι οριακοί κυρίως εκδηλώνουν την διαταραχή τους μέσα στις ερωτικές-συντροφικές τους σχέσεις. Για αυτό οι περισσότεροι από αυτούς μπορεί να είναι λειτουργικοί στην επαγγελματική τους ζωή με σπουδές και απαιτητικές δουλειές.