Παιδί χωρισμένων γονιών στην εφηβία.

[kutchunie]

Remedy δεν θα έρθει σε μένα, το έχω ξεκαθαρίσει. Όχι επειδή με παίρνει τηλέφωνα αλλά επειδή δεν μπορώ. Εννοείται πως ενδιαφέρομαι και ρωτάω αλλά μόνο αυτό. Ούτε συμβουλές ούτε γενικότερα ανακατεύομαι. Από κει και πέρα, σήμερα μου πήρε και μου είπε η ίδια ότι να μην στεναχωριέσαι και όταν τα λέω αυτά το κάνω για να κάνω το χατήρι της μαμάς που μου λέει ότι σε αγαπώ πιο πολύ από εκείνη κ την έχω προδώσει. Της μίλησα πολύ σκληρά. Της είπα πως μέχρι να μου φερθεί με σεβασμο σταθερά δεν θέλω να επικοινωνήσω ξανά. Δεν της άρεσε αλλά δεν μπορώ να φερομαι παράλογα κι εγώ.

[Remedy]

Ευτυχως, κουτσουνι. Ευχομαι να καταφερει ο πατερας να την βοηθησει οπως πρεπει κι αν δεν μπορει, ενθαρυνε τον να ζητησει για τον εαυτο του βοηθεια ειδικου.

[kutchunie]

Sonia δεν την έχει αφήσει εκεί. Τα λέω κι εγώ μπερδεμένα ίσως, αλλά έφυγαν από Κρήτη μαζί και θα επιστρέψουν μαζί. Και ναι, επειδή μεγάλωσε εντελώς διαφορετικά ο πατέρας, δε μπορεί να συλλάβει το μέγεθος της ζημιάς που μπορεί να γίνει. Δεν έπρεπε να πάει το παιδί πάνω, έπρεπε η μανα να έρθει. Δεν έπρεπε η επαφή να είναι καθημερινή, είτε πριν είτε μετά την επαφή. Είναι πολλά τα λάθη. Ακόμα και το ότι με χρησιμοποιεί βρίζοντας με για να την δεχτεί η μάνα της και το θεωρεί φυσιολογικό είναι παντελώς λάθος. Ένα χρόνο προσπάθειας πήγε στράφι. Για το λόγο αυτό θα απέχω παντελώς, διότι πρέπει ο πατέρας να αναγκαστεί να δει την αλήθεια και την πραγματικότητα

[kutchunie]

Constantly curious ευχαριστώ πολύ για την σύντομη αλλά πολύ περιεκτική απάντηση. Δεν θα συνεχίσω έτσι, δεν υπάρχει λόγος να εξαφανίσω προσπάθεια τόσων ετών. Στην τελική δεν έχω δημιουργήσει καμία κατάσταση και εάν έχω υποχρέωση σε παιδιά αυτά είναι κυρίως τα δικά μου, τα οποία ούτε με επέλεξαν ούτε και σκοπεύω ποτέ να μην φροντίσω.

[WhyAlwaysMe?]

Μπορώ να προτείνω κάτι,που ίσως σε ηρεμήσει?

[kutchunie]

Ρεμεντη αυτός πηγαίνει τακτικά στο θεραπευτή, μιλάει συνέχεια. Το θέμα είναι πως φοβάται μην στιγματίσει το παιδί, ήδη η μάνα του του είχε πει πως σε πάνε στον τρελό γιατρό για να σε βγάλουν τρελή και να σε κάνουν ότι θέλουν. Πράγμα που δεν ισχύει 1000%. Και επίσης, άνθρωποι που οι ίδιοι δεν έχουν βιώσει την κακοποίηση δεν μπορούν να καταλάβουν πόσο σημαντικό είναι να υποστηριχθεί το άτομο. Ο πατέρας της αρχικά νόμιζε πως αφού είναι ήρεμο το περιβάλλον όλα καλά, πράγμα που δεν ισχύει και μπορούμε να το καταλάβουμε όλοι όσοι έχουμε δεινοπαθησει με ψυχολογικά θεματα. Δεν μπορεί να καταλάβει πως το παιδί από τόση ανοησία και τόσο παράλογο έχασε κάπου επαφή με την πραγματικότητα. Πχ να θεωρεί φυσιολογικό και σωστό να βρίζει εμένα για ν την αγαπά η μάνα της.

[kutchunie]

Πες το βρε why

[WhyAlwaysMe?]

Πες το βρε why

Πάρε μια αγκαλιά τα παιδιά σου.
Ναι ξέρω,ακούγεται κλισε,συνηθισμένο,αλλά πιστεύω μια αγκαλιά έχει μια ''θεραπευτική'' ικανότητα.

Πάρε τα για να ξεχαστεις από όλη αυτήν την περιπέτεια.
Πάρε τα για να νιώσεις καλύτερα.

[V for vendetta]

Είναι πολύ σημαντικό να εξηγείς ορισμένα πράγματα στο παιδί, πάντα επιλέγοντας την κατάλληλη στιγμή και τα κατάλληλα λόγια. Είναι πολύ δύσκολο, όχι μόνο για μια 14χρονη, αλλά και για τους μεγάλους να αναγνωρίσουν ότι έχουν κακοποιητικους γονείς. Η μικρή βρίσκεται σε σύγχυση. Πώς γίνεται να πιστέψει η μικρή ότι η μάνα αντί να προστατεύει και να φροντίζει το παιδί της, το κακομεταχειριζεται; Και από την άλλη, γίνεται να μην αγαπάς την μάνα σου, ακόμα και αν ήταν κακοποιητικη; Κ όμως, η λύτρωση δεν έρχεται πάντα μέσα από την συγχώρεση. Η αγάπη δεν εκβιάζεται.

[kutchunie]

Ευχαριστώ για την απάντηση. Βασικά έχεις δίκιο σε αυτό που λες σχετικά με τα συναισθήματα που μπορεί να έχει για τη μητέρα του. Από την άλλη όμως, για να είμαι ειλικρινής, τώρα που αποστασιοποιηθηκα αρχίζω να βλέπω και πράγματα, τα οποία δεν ξέρω πως αλλάζουν, αν αλλάζουν, και εάν είναι αποτέλεσμα κακοποίησης ή επιλογής.

Η μικρή ήρθε από την μάνα της, πήγε κατασκήνωση, έπαιρνε κάθε μέρα να πει πόσο χάλια περνάει και πόσο το μετάνιωσε που πήγε, αλλά να φύγει βέβαια νωρίτερα δεν ήθελε. Έψησε τον πατέρα της να πάνε διακοπές οι 2 τους. Καλά μέχρι εδώ. Όταν επέστρεψε μου έκανε νύξη να πείσουμε τον πατέρα της να την φέρει σπίτι μου. Εγώ της είπα πως δεν θεωρώ πως μπορώ να την φιλοξενήσω διότι δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε, ότι ίσως στο μέλλον μείνει κάποιο βράδυ αλλά το σπίτι της δεν είναι το δικό μου. Τελος πάντων δε θ αναφέρω διαλόγους, θα πω μόνο πως διακρίνω έτσι μια ηττοπάθεια στη συμπεριφορά της, επιλεκτικά, τύπου κλαφτηκα για την κατασκήνωση για να με πάνε και διακοπές, επειδή τους κοροϊδεύω μέσα στη μούρη τους και τους κάνω ότι θέλω επειδή είμαι πιο έξυπνη από όλους. Λέει αρκετά έως παρα πολλά ψέμματα και συνεχώς προσπαθεί να τους βάλει να τσακώνονται, τον πατέρα της και την γυναίκα του. Από την άλλη η κοπέλα του πατέρα της μου λέει δε θα μαλώσω ποτέ το παιδί, απλώς έχω η υπομονή έχει όρια κι εγώ μου λέει δεν ξέρω αν έχω αλλά αποθέματα.
Βέβαια, θεωρώ τον πατέρα της πλέον υπεύθυνο για όλα αυτά. Σε συζήτηση μαζί του, ο ίδιος πιστεύει πως αν την πηγαίνει βόλτες και της κάνει τα χατήρια θα είναι καλα, πράγμα παντελώς λάθος Κατ την άποψη μου. Είναι καλές οι βόλτες κτλ αλλά αφού ένα 14χρονο μπαίνει στη διαδικασία να χειρίζεται ανθρώπους μεγαλύτερους για να νοιώσει ασφάλεια, φαντάσου πόσο φόβο κρύβει μέσα του. Δεν μπορεί να αφεθεί. Χωρίς βόλτες ψώνια κ ξόδεμα γκρινιάζει κλαίει κτλ. Κι δεν κάνει τπτ για τον εαυτό της η ίδια, ούτε καν τα λερωμένα ρούχα της δεν βάζει στο καλάθι των άπλυτων.

Ξαναλεω, δεν ξέρω αν όλα αυτά είναι μόνο θέμα κακοποίησης ή επιλογής, δεν είμαι ψυχολόγος, αλλά κρίμα, τσάμπα ο κόπος η όλη φαση

[Sonia]

Πριν χρόνια έγραφα σε ένα άλλο site. Μπαίνει λοιπόν μία κοπελίτσα η οποία έγραφε ότι ο πατέρας της της φωνάζει, της ρίχνει που και που κανένα χαστούκι, του ζήτησε 5 ευρώ να βάλει κάρτα στο κινητό και της είπε ότι δεν είχε λεφτά και εκείνη να μην τα πολυλογώ, είπε ότι πήγε έκλεψε λεφτά από το παντελόνι του, βγήκε και τα χάλασε όλα, έμεινε έξω ως αργά και τα ήπιε και δεν γύρισε σπίτι και δεν ήθελε να γυρίσει. Πολύ συνοπτικά όλα αυτά που σας λέω και η κοπελίτσα, νομίζω γύρω στα 13-14, έβριζε τον πατέρα της και την μάνα της και εκφραζόταν σαν λιμενεργάτης που λένε και δεν είχε γράψει σωστά ούτε μία λέξη.

Όταν λοιπόν εγώ απάντησα ότι ο πατέρας της δεν είναι σωστό να την χτυπάει ή να βρίζει και ότι πρέπει να μιλήσει σε κάποιον να ζητήσει βοήθεια, αλλά αυτός δεν είναι λόγος να συμπεριφέρεται σαν μαλακισμένο, να βρίζει κι αυτή και να κλέβει, σας πληροφορώ ότι τα άλλα μέλη του φόρουμ πέσαν να με φάνε.Το τι άκουσα δεν περιγράφεται. Ήταν σαν να λένε ότι επειδή η κοπέλα έχει περάσει αυτά που έχει περάσει, δικαιολογείται να κάνει ότι της κατέβει. Αφού το θυμάμαι τόσα χρόνια μετά.

Λοιπόν, έχω διαπιστώσει ότι πολύς κόσμος σκέφτεται έτσι. Για αυτό τελικά άνθρωποι που έχουν δύσκολα παιδικά χρόνια με κακοποιητικούς γονείς ή άλλες δυσκολίες, παρόλο που μετά μπορεί να βρουν αγάπη και κατανόηση και τις καλύτερες συμπεριφορές από ανθρώπους καταλήγουν κι αυτοί κακοποιητικοί ή απατεώνες ή εγκληματίες. Δεν είναι σε αυτές τις περιπτώσεις ότι δεν γνωρίσαν την αγάπη αργότερα κτλ. Ή μόνο ότι δεν μπορέσαν να ξεπεράσουν τις δύσκολες εμπειρίες. Είναι ότι γίνονται εύκολα χειριστικοί με τους άλλους εκμεταλλευόμενοι το παρελθόν και δεν βρέθηκε κανείς να τους βάλει όρια και να τους εξηγήσει ότι στη ζωή όπως υπάρχουν δικαιώματα υπάρχουν και υποχρεώσεις κι ότι ο καθένας άσχετος δεν τους χρωστάει επειδή περάσαν ότι περάσαν. Ή ότι μπορεί να τους χρωστάει σε συγκεκριμένα πράγματα αλλά σε άλλα να χρωστάνε οι ίδιοι.

Έτσι νομίζω ότι ο πατέρας πέφτει σε αυτή την παγίδα στην περίπτωσή σου. Δεν καταφέρνει να της βάλει όρια και να της εξηγήσει ότι όχι, δεν της ανήκει όλος ο κόσμος και δεν μπορεί να γίνεται μόνο το δικό της και να την νταντεύουν. Ότι την αγαπάει, αλλά έχει κι αυτή υποχρεώσεις, όχι μόνο δικαιώματα.

[kutchunie]

Κοίταξε, έχεις δίκιο σε αυτό που λες. Ότι δηλαδή τα κακοποιημένα παιδιά μπορεί να γίνουν όσα λες. Και έτσι είναι. Υπήρξα κι εγώ κακοποιημένα παιδί και σαφώς εκμεταλλευομουν. Είναι ζωτικής σημασίας ένα παιδί που μεγαλώνει και αναπτύσσετε σε ένα κακοποιητικο περιβάλλον να μάθει να χειρίζεται τους άλλους, γιατί διαφορετικά δεν θα επιβιώσει με κανένα τρόπο. Και για να το κάνω πιο λιανά, ένα παιδί που μεγαλώνει σε λογικό και φυσιολογικό πλαίσιο, έχει κίνητρο και κριτήριο στις αντιδράσεις του την κοινή λογική, δηλαδή δεν θα κάνει κάτι που δεν του αρέσει επειδή δεν του αρέσει, θα πει άφοβα την γνώμη του, θα ζητήσει κάτι που θέλει, θα μάθει να υπακούει σε κανόνες γιατί εκεί θα νοιώθει ασφάλεια, και άλλα πολλά. Ένα κακοποιημένο παιδί έχει ως μοναδικό κίνητρο και κριτήριο το τι αρέσει και τι δεν αρέσει στον κακοποιητη του. Μπορεί ας πούμε εν παιδί να χτυπήσει κάποιο άλλο για να πάρει αποδοχή από τον γονέα, μπορεί να κάνει συνέχεια αταξίες γιατί μόνο έτσι θα ασχοληθεί ο γονέας, η στον αντίποδα θ είναι φοβερά ήσυχο κι αμίλητο γιατί θ φοβάται τις αντιδράσεις του γονέα. Το παιδί δηλαδή το κακοποιημένο από την ώρα που θα αρχίσει να αντιλαμβανεται υποσυνείδητα βάζει στόχο να σκοτώσει τον εαυτό του ψυχικά και να γίνει ο καθρέφτης των επιθυμιών του γονέα του. Όσο πιο έντονη η βία τόσο πιο έντονος είναι ο ευνουχισμός.
Από εκεί και πέρα, αυτό που λες για την αγάπη, είναι σχετικό γιατί όλη η κακοποίηση στη λέξη αγάπη στηρίχθηκε η οποία δεν είναι συναίσθημα είναι κατάσταση. Και χαρην της "αγάπης" προσπαθεί να σκοτώνει τον εαυτό του για να είναι αποδεκτός. Πως είναι δυνατόν ένα πλάσμα που πχ αγάπη είναι να σε σαπίσει κάποιος στο ξύλο επειδή ας πούμε έπαιξες και έκανες φασαρία, να αποδεχτεί πως κάποιος άλλος δέχεται την φασαρία του, την ανάγκη του παιδιού να εκφράσει κάτι μέσω της φασαρίας. Λείπει στη δεύτερη περίπτωση ο ετεροπροσδιορισμος της πράξης κια το παιδί μπερδεύεται, το χάνει δε μπορεί να το δεχτεί και ο φόβος και η ανασφάλεια σαφώς μεγαλώνουν. Νοιώθει ξεκρέμαστοι γιατί το να το κριτικαρει κάποιος για την οποία επιθυμία, είναι εδραιωμένο στο μυαλό του κι συνεπάγεται πως κάποιος ασχολείται και νοιάζεται.

Από κει και πέρα, επειδή κι εγώ είχα άσχημες συμπεριφορές, άδικα άσχημες, δεν το χαιρόμουν. Και επειδή δεν αντιλαμβανομουν πως όλο αυτό ήταν μια νοοτροπία αλλά έλεγα πως όντως ήμουν κακία, και μου άξιζε η κακοποίηση, αλλά επειδή δε την άντεχα έπρεπε να φύγω από τους δικούς μου, στα 14 μου δούλευα, διάβαζα πολύ και δεν απαιτούσαν τίποτα. Έβρισκα διέξοδο στο διάβασμα. Άλλος μπορεί να βρει αλλού, στις τέχνες, στον αθλητισμό κτλ. Το κορίτσι μας αυτό δεν το κάνει. Δηλαδή όλη μέρα γκρίνια, ψέμματα, τσακωμοι και τα χέρια σταυρωμένα και δείχνει να το χαίρεται. Εκεί προβληματιζομαι.

Αν ήμουν πατέρας της θα την έβαζα να "κερδίζει" πράγματα με το να είναι συνεπής, να συνεχίσει κάποια δραστηριότητα, να συνεχίσει με τους ψυχολόγους. Να αρχίσει Ν εκτιμά τον εαυτό της για όσα κερδίζει, να καταλάβει πως μπορεί να έχει τα πάντα επειδή μπορεί να τα πετύχει όχι επειδή μπορεί να αναγκάζει τους άλλους.

[Sonia]

Δεν διαφωνώ σε ότι λες, απλά λέω ότι χρειάζονται και όρια και κυρίως μέσα από πράξεις. Με αγάπη, αλλά να δείξεις στον άλλον ότι έχει ευθύνες απέναντι στους άλλους και στον ίδιο τον εαυτό του. Φυσικά και δεν γίνεται από τη μία μέρα στην άλλη.

[kutchunie]

Μια από τα ίδια χθες. Συν το ότι η γυναίκα του πατέρα της τους άφησε.

Ζώντας την όλη φάση αυτή, με κάνει να σκέφτομαι ότι δεν μπορώ να καταλάβω από που βρήκα δύναμη ή την λογικη κ ξέφυγα η ίδια από την κακοποίηση, δεν εγινα κακοποιητικη η θυματοποιημενη.

Μία δεύτερη σκέψη είναι, πως όποιος θέλει να ξεφύγει κ δώσει τον εαυτό του σε αυτό θα τα καταφέρει.

[Sonia]

Νομίζω ότι ισχύει σε μεγάλο βαθμό αυτό που λες. Είναι και να το θες, οι αλλαγές ξεκινάνε κυρίως από εμάς τους ίδιους. Ίσως είναι και θέμα συγκυρίας και συνδυασμός παραγόντων βέβαια, μπορεί μεθαύριο να δεις μεταστροφή μεγάλη εκεί που νόμιζες ότι έχει προδιαγεγραμμένη πορεία αυτή η κοπέλα...