Σκεψεις εν ωρα κρισης...

[weird]

ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ

Πέφτω μέσα σου
Βαθια
όλο και πιο πολύ
σ\' έναν λυγμό χωρίς αρχή
και τέλος
μια λαχτάρα
ξένη
για το εύστροφο μυαλό
είσαι σκοτεινό
και άγνωστο
με ορμή χίλιων ανέμων με στροβιλίζεις
σαν ένα φυλλαράκι
μικρό να είμαι
χαμένο σ\' ένα απέραντό δάσος
κίτρινο φθινοπωρινό
μπερδεμένο ολότελα
απο τις αιχμηρές κινήσεις μου
και τις στροφές
που σταματημό δεν έχουν
μέσα στης βροχής τον άγριο χορό
που μ εχεις παρασύρει.

Ήλιε λυπήσου με
θα σε περιμένω
πίσω απο τις πυκνές
λωρίδες της ομίχλης και τις
σκούρες φυλωσσιές!
Δεν σε φοβάμαι
κι ας με ρουφάς στο άγνωστο
από όλα τα σημεία μου
στο πιο εύθραυστο
εκείνο
το πιο παιδικό
το πιο αθώο
το πιο αγνό
το πιο σκληρό
το πιο επιτακτικά
διαψασμένο
για λύτρωση.

[weird]

Μικρέ
γαλάζιε πρίγκιπα
καιρό σε περίμενα
σε κάτι ονειράτα
παιδικά

να κρατήσεις
έστω για λίγο
την ανάσα μου
στο χέρι σου
γιατί κουράστηκα
να αναπνέω μόνη

Κράτα και λίγο
την καρδιά μου
να, μόνο για μερικούς
χτύπους
θα ναι αρκετό

Ισα να ξαποστάσω
λίγο
το βάρος μου
πάνω στα δυο μας
σώματα.

[Arsi]

Originally posted by weird
Μικρέ
γαλάζιε πρίγκιπα
καιρό σε περίμενα
σε κάτι ονειράτα
παιδικά

να κρατήσεις
έστω για λίγο
την ανάσα μου
στο χέρι σου
γιατί κουράστηκα
να αναπνέω μόνη

Κράτα και λίγο
την καρδιά μου
να, μόνο για μερικούς
χτύπους
θα ναι αρκετό

Ισα να ξαποστάσω
λίγο
το βάρος μου
πάνω στα δυο μας
σώματα.

Αυτό με αγγίζει προσωπικά

[weird]

Καλή μου....

έχουμε τόσα κοινά..
κι εμένα με άγγιξε το άλλο, για την κραυγή της ψυχής,
αλλά δεν το διαβάζω...βαθιά γιατί
το άγγιγμα που ήδη είχε επάνω μου ήταν
επικίνδυνα ισχυρο....

[Arsi]

Originally posted by weird
Καλή μου....

έχουμε τόσα κοινά..
κι εμένα με άγγιξε το άλλο, για την κραυγή της ψυχής,
αλλά δεν το διαβάζω...βαθιά γιατί
το άγγιγμα που ήδη είχε επάνω μου ήταν
επικίνδυνα ισχυρο....

Αυτό ήταν ένα μικρό μέρος του διηγήματος κ ένα άλλο ήταν εκείνο που έσβησα(αν το θυμάσαι)που έμπλεκε το σεξουαλικό κομμάτι...
Τόσο παλιό αλλά μερικές φορές τόσο διαχρονικό....
Πάντως πάντα ένας \'πρίγκηπας\' μ\'έκανε να ξεφευγω απ\'όλα, ίσως με ξελάφρωνε όπως γράφεις στο ποιήμα σου.......

[weird]

Originally posted by Arsi

Originally posted by weird
Καλή μου....

έχουμε τόσα κοινά..
κι εμένα με άγγιξε το άλλο, για την κραυγή της ψυχής,
αλλά δεν το διαβάζω...βαθιά γιατί
το άγγιγμα που ήδη είχε επάνω μου ήταν
επικίνδυνα ισχυρο....

Αυτό ήταν ένα μικρό μέρος του διηγήματος κ ένα άλλο ήταν εκείνο που έσβησα(αν το θυμάσαι)που έμπλεκε το σεξουαλικό κομμάτι...
Τόσο παλιό αλλά μερικές φορές τόσο διαχρονικό....
Πάντως πάντα ένας \'πρίγκηπας\' μ\'έκανε να ξεφευγω απ\'όλα, ίσως με ξελάφρωνε όπως γράφεις στο ποιήμα σου.......

Ποτέ δεν αψήφησα
την δύναμη
που κρυβει μέσα του
ένα \"μαζί\"

Ποτέ δεν αψήφησα
την δύναμη
που κρύβει μέσα του
το πιο βαθύ μωβ
μιας ψυχής

η... τα γαλάζια μάτια
ενός πρίγκιπα

[Arsi]

Originally posted by weird
Ποτέ δεν αψήφησα
την δύναμη
που κρυβει μέσα του
ένα \"μαζί\"

Ποτέ δεν αψήφησα
την δύναμη
που κρύβει μέσα του
το πιο βαθύ μωβ
μιας ψυχής

η... τα γαλάζια μάτια
ενός πρίγκιπα

Πάρα πολύ μου άρεσε!

[weird]

))))
χαίρομαι.

[anwnimi]

Σε κρατώ
καθώς εσύ πίνεις το θρεπτικό και γευστικό για σένα γάλα
την πρώτη σου τροφή
την πρώτη μου τροφή

Σε κοιτώ
μέσα στα ολογάλανά σου μάτια
Πόσο έντονα χρωματιστός θα φαίνεται ο κόσμος μέσα από αυτά τα μάτια σου!

Σε νιώθω
καθώς με το μικρό σου δακτυλάκι
παίζεις τα μαλλιά μου

Σε σκέφτομαι
πόσο γλυκά μελαγχολικός θα φαινόταν ο κόσμος μέσα από αυτά τα ρητιδιασμένα πράσινά σου μάτια!

Τα μάτια σου, τα μάτια μου.
Ίδιο χρώμα εχουν, εσυ μου τα εδωσες,
ίδιο τρόπο να κοιτάζουν;

Μου λείπουν
και πάλι απόψε
καθώς οι σκέψεις μοιάζουν να αφορούν οτιδήποτε άλλο εκτός από εσένα

[weird]

Originally posted by anwnimi
Σε κρατώ
καθώς εσύ πίνεις το θρεπτικό και γευστικό για σένα γάλα
την πρώτη σου τροφή
την πρώτη μου τροφή

Σε κοιτώ
μέσα στα ολογάλανά σου μάτια
Πόσο έντονα χρωματιστός θα φαίνεται ο κόσμος μέσα από αυτά τα μάτια σου!

Σε νιώθω
καθώς με το μικρό σου δακτυλάκι
παίζεις τα μαλλιά μου

Σε σκέφτομαι
πόσο γλυκά μελαγχολικός θα φαινόταν ο κόσμος μέσα από αυτά τα ρητιδιασμένα πράσινά σου μάτια!

Τα μάτια σου, τα μάτια μου.
Ίδιο χρώμα εχουν, εσυ μου τα εδωσες,
ίδιο τρόπο να κοιτάζουν;

Μου λείπουν
και πάλι απόψε
καθώς οι σκέψεις μοιάζουν να αφορούν οτιδήποτε άλλο εκτός από εσένα

Πόση αγάπη και πόσο νοιάξιμο
μπορεί να στάζει ένα ποίημα?
Πολλή....

[weird]

ΓΛΥΚΙΑ ΘΑΛΠΩΡΗ



Θέλω πίσω
τη θαλπωρή
των πρώτων εκείνων χρόνων
την αίσθηση
του αφρού πάνω στο κύμα
την γαλήνη
της αμόλυντης ασφάλειας
θέλω την τρικυμία της ανεμελιάς
και το γυμνό μικρό μου σώμα
να το ρίχνω
σε δοκιμασίες

με την ύλη
με το δέρμα
να φωνάζω
να τσιρίζω
φράγμα να μην είναι κανένα
ανάμεσα σε μένα
και την αληθινή εμένα
τόσο απλά
και τόσο φυσικά
μια πληρότητα
σαν βότσαλο
στο χέρι
με το πέπλο της θολούρας
την υφή της χαραυγής
και την περιέργη γεύση που
εχει το σκοτάδι
και η ημέρα.

Θύμησες
των παλιών στιγμών
εκείνων
που έμειναν ανεξίτηλες
για πάντα
τόσο
μελαγχολικά
αιώνια.


http://www.youtube.com/watch?v=8AwxXQZt8DA

[anwnimi]

Σε ευχαριστώ και εσένα weird μου και την Άρση για τα όμορφα λόγια σας

αλλά και για τα τόσο αγγιχτικά ποιήματα σας που όταν τα διαβάζω δεν βρισκω τα λόγια που να είναι ταιριαστά και αντάξια για να δείξω τι έντονα συναισθήματα μου βγάζουν...

Με εμπνέετε κι εμένα καμιά φορά, όπως χτες το βράδυ

[Arsi]

Εμένα ανώνυμη μου αρέσει που γράφεις ΠΟΛΥ άμεσα,πολύ αληθινά.Στα λίγα ποιήματα που έγραψες εδώ είναι σαν να μην υπάρχει ούτε ένα περιττό(ψεύτικο) \'και\'.
Είναι αληθινά κ στο αληθινό υπάρχει πάντα πολύ μεγάλη ομορφιά.Ειδικά το άλλο που σου έγραψα με άγγιξε πολύ,ήταν σαν να το ζούσα.
))))

[anwnimi]

Σ\'ευχαριστώ Άρση μου! Νιώθω πολύ όμορφα που μου το λέτε αυτό, αλήθεια

[weird]

ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΠΟΥ ΔΙΑΒΗΚΑΜΕ


Αχ εκείνοι οι ατελείωτοι
δρόμοι
τότε που ακόμα συναντιόμασταν
κάτι πρωινά του Σαββάτου
και μύριζε ο αέρας
λεβάντα και άνθη
ουράνια που
κατέβηκαν στη γη

τότε που λίγο ακουμπήσαμε
ο ένας τον άλλο
στην άκρη
κι ήταν απαλά τόσο
που δεν τρόμαξε κανείς
απο τη σιωπή
της επαφής και
της στιγμής το βλέμμα

τότε που
πλάθαμε τραγούδια με τον
πόνο μας
και κάναμε
την πληγή
εναν μικρό χαρταετό
φτιαγμένο απο
το ίδιο χέρι

κάθε βδομάδα τον πετούσαμε
και μετά
εμεινε το έθιμο
για να θυμόμαστε
τις φορές τις τόσες
που το τότε
ήταν τώρα
που ερχότανε
της αγκαλιάς
η ώρα
και του μαζί.

Πόσο ψεύτικα
μοιαζουν απο μακριά
τα αλλοτινά
καμώματά μας
και πως ξεθωριάζει
έτσι το χρώμα
η απόσταση
τόσο
που τα συναισθήματα
μαραίνονται
σαν τριαντάφυλλα
αποξηραμένα
όμορφα θλιμμένα.

κι η θαλπωρή
μένει μια στάλα μνήμης
μέσα στον χώρο
του μυαλού
να ανεμίζει σαν σημαία
για τους παλιούς αγώνες
τότε που ακόμα
ήμαστε παιδιά

χαμένοι στις αλήθειες μας
μακριά απο τον κόσμο
δοσμένοι
ολόψυχα
αναμεταξύ μας
δεθήκαμε
κι έμεινε η θηλή
να ξεμακραίνει..