Σκεψεις εν ωρα κρισης...

[Arsi]

Originally posted by weird

Originally posted by anwnimi
.........
να γίνει ροζ
το ροζ που ποτέ δεν ξέχασα
........

\"Το ροζ που ποτέ δεν ξέχασα\" αγάπη μου,
έχει μέσα του κάτι απο πόνο και κάτι απο ελπίδα.

Σαν κι αυτό που έχει μέσα του το όμορφο ποίημά σου.

Aνώνυμη κ γω όταν διάβασα το όμορφο ποιήμα σου σ\'αυτόν τον στοίχο κόλησα.....
Αυτή η φράση μου σφηνώθηκε...

[weird]

Αρσι μου,
νομίζω, και ίσως κάνω λάθος, οτι αναφέρεται εδώ η Ανώνυμή μας στο βιβλίο \" το ροζ που δεν ξέχασα\" του Ξανθούλη.

Είναι ένα δυνατό απο συναισθηματικής απόψεως έργο, που μέσα του, ο βαρύς πόνος συμβιώνει με την ελπίδα )

[Arsi]

Originally posted by weird

Είναι ένα δυνατό απο συναισθηματικής απόψεως έργο, που μέσα του, ο βαρύς πόνος συμβιώνει με την ελπίδα )

Δεν το ξέρω(έχω χάσει επαφή με το διάβασμα εδώ κ κάμποσο καιρό)αλλά να το έχω υπόψιν μου για όοοοοοταν μου ρθει ξανά η όρεξη...
Πρέπει να είναι ενδιαφέρον.

Πάντως διαβάζοντας αυτόν τον στίχο από ολόκληρο το ποιήμα εκεί κόλησα......

[anwnimi]

Originally posted by antara
ρε κοριτσια γαμωτο...μήπως να τα σταχυολογήσουμε και να τα εκδώσουμε;; με έχετε αφήσει άφωνη! είστε πολύ γενναίες που τολμάτα να εκφραζεστε έτσι! και είστε και έμπνευση !
αρση, weird, anwnymi, είστε πολύ ξεχωριστές κοπέλες. με κάνει να αναρωτιέμαι...αν γνωριζόμασταν σε άλλες συνθήκες , σε αληθινό κοινωνικό περιβάλλον , θα το καταλάβαινα; θα με άφηνα να καταλάβω πόσο ξεχωριστες είστε; εσείς θα αφηνόσασταν; ή θα κρυβόμασταν όλες πίσω από τα κλισε της καθημερινης ζωής;

Αντάρα μου!
Οι ερωτήσεις σου, τα λόγια σου είναι τόσο άμεσα, πηγαία, ευθή, αληθινά, ζητούν αλήθεια και μόνο αλήθεια!
Και είσαι ξεχωριστή κι εσύ - όπως και ο καθένας μας - για αυτόν ακριβώς το λόγο αλλά και για πολλούς άλλους ακόμα που μόνο εσύ και όσοι σε γνωρίζουν το ξέρουν

Η ερώτησή σου με πόνεσε...
Η αλήθεια είναι ότι δεν αφήνομαι όσο θα ήθελα, όσο θα λαχταρούσα. Το εδώ με βοήθησε να αφήνομαι και έξω περισσότερο... Αλλά θέλω μια μέρα να το κάνω οσο ονειρεύομαι!

[anwnimi]

Άρσι,τα πνευματικά δικαιώματα αυτών των δύο στίχων ανήκουν στον Ξανθούλη
Κι εγώ δε θα το ήξερα, σαν και σένα έχω χαθεί με τα βιβλία η weird μου το είχε συστήσει το βιβλίο.

Το χρώμα της πληγής που δε μένει πάντα κόκκινο, αλλά κάποια στιγμή γίνεται ροζ. Μπορεί να μη γινει ποτέ όμοιο με το χρώμα του δέρματος, δε θα μείνει όμως για ΄πάντα κόκκινο, αλλά ροζ.

[weird]

\"ΚΟΡΙΤΣΙ

Δύο συ και τρία γω
πράσινο πεντόβολο

μπαίνω μέσα στον μπαξέ
γεια σου κύριε Μενεξέ

Σιντριβάνι και νερό
και χαμένο μου όνειρο

Τζίντζιρας τζιντζίρισε
το ροδάνι γύρισε

Χοπ αν κάνω δεξιά
πέφτω πάνω στη ροδιά

Χοπ αν κάνω αριστερά
πάνω στη βατομουριά

Το \'να χέρι μου κρατεί
μέλισσα θεόρατη

τ\' άλλο στον αέρα πιάνει
πεταλούδα που δαγκάνει.



ΧΟΡΟΣ

Βότσαλο μέσα στα νερά
του κοριτσιού η αποθυμιά

Κύκλοι και πως ανοίγουνε
και με τα σένα σμίγουνε

ψηλά στη γλάστρα του βουνού
χρυσό γεράνι τ\' ουρανού

Ήλιε μου και τρισήλιε μου
ένα σου λόγο στείλε μου.



ΑΝΕΜΟΙ

ʼκου κι εμάς που μόλις εγυρίσαμε
νησιά και πολιτείες που γνωρίσαμε

Κρήτη και Μυτιλήνη Σάμο κι Ικαριά
Νάξο και Σαντορίνη Ρόδο Κέρκυρα

Σπίτια μεγάλα κι άσπρα σπίτια βουερά
πάνω στη μαύρη πέτρα πάνω στα νερά

Ξάνθη Θεσσαλονίκη Βέροια Καστοριά
Γιάννενα Μεσολόγγι Σπάρτη και Μιστρά

Καμπαναριά και στέγες μες στη συννεφιά
κι όλα μαζί μια λύπη και μιαν ομορφιά.



Ο ΗΛΙΟΣ

Όμορφη και παράξενη πατρίδα
Ωσάν αυτή που μου \'λαχε δεν είδα

Ρίχνει να πιάσει ψάρια πιάνει φτερωτά
Στήνει στη γη καράβι κήπο στα νερά

Κλαίει φιλεί το χώμα ξενιτεύεται
Μένει στους πέντε δρόμους αντρειεύεται

Κάνει να πάρει πέτρα τηνε παρατά
Κάνει να τη σκαλίσει βγάνει θάματα

Μπαίνει σ\' ένα βαρκάκι πιάνει ωκεανούς
Ξεσηκωμούς γυρεύει θέλει τύραννους

Πέντε μεγάλους βγάνει πάνω τους βαρεί
Να λείψουν απ\' τη μέση τους δοξολογεί. \"





To κορίτσι, ο χορός, οι άνεμοι κι ο ήλιος!
Συναντήθηκαν μέρες πολλές
στιγμές πολλές
μα κάποτε
πάνω σε κάτι άσπρα φύλλα χαρτιού
που γέμισαν με τις γραμμάτινες φιγούρες τους
αφού είχαν πρώτα παρελαύνει
μέσα στο όραμα μιας καθαρής ματιάς...

ποιητικής

[weird]

ΔΩΡΟ ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΠΟΙΗΜΑ

Ξέρω πως είναι τίποτε όλ\' αυτά και πως η γλώσσα που μιλώ δεν
έχει αλφάβητο

Αφού και ο ήλιος και τα κύματα είναι μια γραφή συλλαβική που την
αποκρυπτογραφείς μονάχα στους καιρούς της λύπης και της εξορίας

Κι η πατρίδα μια τοιχογραφία μ\' επιστρώσεις διαδοχικές
φράγκικες ή σλαβικές που αν τύχει και βαλθείς
για να την αποκαταστήσεις πας αμέσως φυλακή και δίνεις λόγο

Σ\' ένα πλήθος Εξουσίες ξένες μέσω της δικής σου πάντοτε

Όπως γίνεται για τις συμφορές

Όμως ας φανταστούμε σ\' ένα παλαιών καιρών αλώνι που μπορεί να
\'ναι και σε πολυκατοικία ότι παίζουνε παιδιά και ότι αυτός που χάνει

Πρέπει σύμφωνα με τους κανονισμούς
να πει στους άλλους και να δώσει μιαν αλήθεια

Οπόταν βρίσκονται στο τέλος
όλοι να κρατούν στο χέρι τους ένα μικρό

Δώρο ασημένιο ποίημα.


Οδυσσέας Ελύτης

[anwnimi]

Βροχή

Βροχή μου εσύ
Μια μέρα κάποτε
ήθελα τόσο να σε νιώσω
που έκλεισα την ομπρέλα μου

να με λούσεις
με τα δάκρυά σου.

Να με κατακλύσεις
ενώ περπατούσα
γεμάτη χαρά
μα και λύπη
σηκώνοντας το πρόσωπό μου
να πέφτεις απαλά, μελαγχολικά
μα και ζωντανά
πάνω του.

Να με ξεπλύνεις.

Χωρίς να νοιάζομαι
για περίεργα παραξεμένα μάτια...

Τώρα σε κοιτώ
χωρίς να σε γεύομαι.
Προστατευμένη
κάτω από την ομπρέλα μου.

Μου λείπεις
βροχή μου εσύ...

[anwnimi]

Θεέ μου

που είσαι;
Σε ψάχνω
μέσα μου
έξω μου.

Δε σε βρίσκω στα κηρύγματα
στις δοξασίες
στα θέατρα
και τις παραστάσεις
των πολλών.


Σε ψάχνω
στις μελωδίες
στα ποιήματα
στους ανθρώπους
στο παλιό
στο καινούριο
στη θάλασσα
στον αέρα
στη βροχή
στον ήλιο
στον ουρανό
και στη ζεστή γη
αυτή που ολους τους αγκαλιάζει
στο τέλος...

Σε ψάχνω στην αγάπη.

Άλλοτε σε βρίσκω
και λάμπω
κι άλλοτε
τις πιο πολλές φορές
σε χάνω...

[weird]

Αχ και να μουν μια θάλασσα,
μια απέραντη,
γαλάζια θάλλασα.

Να μπορώ να σε νιώσω
σαν πουλί
στο νέρινο δέρμα μου
σαν λάμψη
πάνω σε κύμα

Όλα να τα χώραγα
Κι όλα να τα κατάπινα
Να άντεχα να έχω μέσα μου
ερείπια και θησαυρούς

φύκια και αφρούς
και όλων των ειδών τα κοχυλάκια.
Κοπάδια ψάρια
κι αχινούς

Τη μυρωδιά του ιωδίου
και τ αλατιού
κι έναν γλάρο
να μου φιλά τη
χαίτη.

Αχ και να μουν θάλασσα
μια απύθμενη
άβυσσος
και μέσα μου
να βασίλευαν σε αρμονία
η μπόρα και η νηνεμία.

[weird]

Γιατί
γαιτί
ακόμα
ρωτάω
ακόμα

πόσα χρόνια
ακόμα
και πόσες στιγμές
μικρές ή μεγάλες


θα ξεπληρώνω
το βαρύ χρέος
δάνειο
που ποτέ
δεν εζήτησα
ακάλυπτα όλα
στον άνεμο

πόση μέρα ακόμα
πόσες νύχτες ακόμα
θα σε καλώ
χωρίς απόκριση να παίρνω

πόσα αγνωστα
μονοπάτια ακόμα
πόσες θλίψεις ακόμα
πόσος πόνος
ακόμα;

Εσύ απο μέσα μου
ανάβλυζες
σαν το πικρό
φαρμάκι
που στάζει γλύκα
κι εγώ δεν ήξερα
ούτε απο που έρχεσαι
ούτε και που
πηγαίνεις
κι ας πορευόσουν πάνω μου.

[anwnimi]

Μεγαλώνω
σαν κι εσένα μικρή μου ψυχή
παρόλο που οι φορές που πρόλαβες εσύ να αντικρύσεις τον ήλιο και τα αστέρια
είναι πολύ λιγότερες από αυτές που έχω προλάβει εγώ...

Πολλές φορές
έχω τις ίδιες αγωνίες και τους ίδιους φόβους
με εσένα
μικρό μου αγγελούδι

τις ίδιες απαιτήσεις
μικρόψυχες ή ανώτερες
σαν κι εσένα
μόνο που παίρνουν άλλη μορφή
αλλά μοιάζουν
πολυ...

Πόσο μοιάζουμε!

Και με εκστασιάζει
το πόσο ενθουσιάζεσαι
όταν αντικρύζεις κάτι καινούριο
στον κόσμο αυτό.

Με εκστασιάζει
όταν κι εγώ
αντικρύζω κάτι καινούριο
μέσα στο παλιό
στο ήδη γνώριμο
στον κόσμο αυτό.

Και ενθουσιάζομαι
σαν κι εσένα.

Πόσο μοιάζουμε!

[anwnimi]

Λησμονιά

Κάποτε
ορκιζόμουν ότι θα σε επισκεπτόμουν κάθε μέρα ή όσο πιο συχνά γινόταν στο νέο και παντοτινό σου σπίτι.

Κάποτε
θλιβόμουν και ταραζόμουν με το κρύο χιόνι που σε σκέπαζε μες το καταχείμωνο κάνοντάς σε να παγώνεις ακόμα πιο πολύ...

Θλιβόμουν στην ανημποριά μου
να το εμποδίσω να σε σκεπάσει...

Κάποτε
ξέσπασα σε κλάματα όταν είδα τα ένα μικρό ζωύφιο να μπαίνει στο σπίτι σου.

Και τώρα
μετά απο τόσους μήνες ήρθα στο σπίτι σου.
Το αντίκρυσα γεμάτο αγριόχορτα και αγκάθια
τα φυτά της λησμονιάς.

Ήρθα αντιμέτωπη με την υπόσχεση που είχα δωσει κάποτε
και την καταπάτησα.

Λίγο πιο πέρα κατακόκκινες παπαρούνες
σε ένα άλλο σπίτι.
Αχ τι όμορφες που ήταν!
Γιατί δεν ήρθαν και σε μας;

Άρχισα να ξεριζώνω με μανία
τα φυτά της λησμονιάς.

Κι εκεί
ανάμεσά τους
ένα όμορφο
μωβ άγριο ανθάκι.


Δε σε λησμόνησα
Γιατί εκεί δεν είναι το σπίτι σου
ούτε ποτέ πια στη ζωή μου

αλλά μέσα στην καρδιά μου

μόνο...
και για πάντα...

Το ποτέ και το πάντα
πόσο ισοδύναμα μπορεί να είναι κάποιες στιγμές...

[Arsi]

΄το καλό πρόσωπο του φόβου΄



Φεύγοντας από δω δεν ήξερα που θα πάω.Κοιτούσα τον ήλιο,ανέπνεα κ τα ποδια κινούνταν μακριά....Ο αέρας φυσούσε το πρόσωπό μου κ άπλωνε το δάκρυ στα μάγουλα....

Τι ηδονή όταν φεύγω,τι πόνος ο αποχωρισμός.......

Είχα πάρει μαζί μου όλη μου την περιουσία,τον εαυτό μου,την πληγή μου.Ότι έχω κ δεν έχω είναι αυτά.Το σπίτι μου,τα εφόδιά μου,οι επενδύσεις μου.Φίλοι μου αυτός εδώ ο ήλιος,η αγριεμένη θάλασσα,τόσα μάτια που προσπερνάω σ΄αυτό το ταξίδι χωρίς σταματημό.Με αρχές κ τέλη κ εμπειρίες....

Το βήμα μου είναι άπληστο.Το μυαλό μου διψάει να μάθει μέσα απ\'τη ζωή,τα συναισθήματα λαχταράνε να γεννήσουν κι άλλα,κι άλλα...να εξαντληθούν τα όρια τους.....να αισθανθώ ξανά το πρωτόγνωρο,το καινούριο,που πάντα υπάρχει.

Κάποια στιγμή ο φόβος ήρθε κ θέριεψε μπροστά μου.Στάθηκε ακριβώς μπροστά στον ήλιο.
Ορθώθηκε κ άρχισε να μου δείχνει το παρελθόν.Σταμάτησε το άπληστο βήμα μου κ άρχισε να με εξετάζει.
Τι έμαθα?Που πάω?Τι σκέφτομαι?

Ο φόβος με φόβισε.
Το ένστικτο κόπασε.
Θυμήθηκα όλους τους ήλιους αλλά κ τις καταιγίδες που κόντεψαν να με πνίξουν.Οι ήλιοι για να τους βρεις χρειάζονται ρίσκο...αλλά μήπως υπάρχει ένας πιο ασφαλής τρόπος?

Το βήμα σταμάτησε.Κάθησα σε μια δροσερή σκιά κι αποφάσησα να επεξεργαστώ τα όσα έζησα ως τώρα.
Κοιτάζω τον ορίζοντα κ πέρνω δύναμη ότι το νέο μου ταξίδι θα είναι πολύ πιο όμορφο απ\'τα προηγούμενα.

Αυτός ο ορίζοντας μου δίνει δύναμη γι΄αυτή την πολύτιμη στάση......

[anwnimi]

Άρσι
με άγγιξε πάρα πολύ!
...ίσως γιατί κι εγώ είμαι (μονίμως τον τελευταίο καιρό ) επί ποδος για ενα \"ταξίδι\".
Πολύ πολύ όμορφο και αισιόδοξο!


Κρατώ αυτές τις φράσεις...Πολύ δυνατές...

\"Τι ηδονή όταν φεύγω,τι πόνος ο αποχωρισμός.......\"

\"Το βήμα μου είναι άπληστο.Το μυαλό μου διψάει να μάθει μέσα απ\'τη ζωή,τα συναισθήματα λαχταράνε να γεννήσουν κι άλλα,κι άλλα...να εξαντληθούν τα όρια τους.....να αισθανθώ ξανά το πρωτόγνωρο,το καινούριο,που πάντα υπάρχει.\"


\"Θυμήθηκα όλους τους ήλιους αλλά κ τις καταιγίδες που κόντεψαν να με πνίξουν.Οι ήλιοι για να τους βρεις χρειάζονται ρίσκο...\"