Σκεψεις εν ωρα κρισης...

[anwnimi]

Ελευθερία

Πόσο θα\'θελα
το όνομά μου να ήταν
...
ελευθερία!

Ελευθερία μου

Σε φαντάζομαι
σαν ένα δροσερό αεράκι
που δροσίζει και παρηγορεί το πρόσωπο
ένα ζεστό σούρουπο

Σε νιώθω
σαν μια ζεστή φλόγα
που καίει
τα σωθικά μου

Σε φοβάμαι
σαν ένα δυνατό αέρα
που ξεσηκώνει
πολλά στο διάβα του
και πολλά από αυτά
τα παίρνει για πάντα μακριά.

Φοβάμαι το τελευταίο,
το τίμημά σου.

Μα και διψώ
για όλα τα άλλα
τα όμορφά σου.

Δε θέλω να πιαστω από δεκανίκια
για να σ\'αποκτήσω.

Ελευθερία μου
έλα και λούσε με
σαν δυνατη
καθαρή
και υπέροχη
βροχή.

[Arsi]

Originally posted by anwnimi
Άρσι
με άγγιξε πάρα πολύ!
...ίσως γιατί κι εγώ είμαι (μονίμως τον τελευταίο καιρό ) επί ποδος για ενα \"ταξίδι\".
Πολύ πολύ όμορφο και αισιόδοξο!

Σ΄ευχαριστώ ανώνυμή μου....χαίρομαι
κ εμένα μου άρεσε το ελευθερία....
Σ\'ένα ελεύθερο ταξίδι λοιπόν...!!!!

[Arsi]

Originally posted by anwnimi
Ελευθερία μου
έλα και λούσε με
σαν δυνατη
καθαρή
και υπέροχη
βροχή.

Ξέπλυνε από πάνω μου τους φόβους
διώξε τα φαντάσματα που στοίχειωσαν κ με διώχνουν μακριά σου
Καθάρισε με απ\'τα σύννεφα
Άσε την ορμή του νερού σου να διαλύσει ότι μαγκώνει τα πόδια μου

Θέλω να τα βλέπω να κυλάνε όλα μακριά μου
σ΄ένα ορμητικό ρυάκι
Να απομακρυνθούν για πάντα.

Το ποτάμι,δε γυρίζει πίσω.
Εκεί να πάνε να χυθούν.

Κι εγώ να χορεύω μαζί σου,ανέμελα
κάτω απ\'τον ήλιο......
...χαμογελώντας...

[anwnimi]

Έκανες την ευχή μου-μας ακόμα πιο όμορφη και περιεκτική!

Άρσι, σ\'ευχαριστώ!!!

[weird]

ΜΕ ΡΟΥΧΑ ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΑ.


Μια ζητιάνα
Ήτανε θαρρείς
Με ρούχα μεγαλόπρεπα ντυμένη

Από μικρή είχε βγει
Στα δρομάκια των ανθρώπων
Με πόδια ξυπόλυτα
Τότε.

Βρήκε στην διαδρομή της
Πέπλο ολοστόλιστο
Φανταχτερό
Να ντύνει την
Γύμνια της,
Του βλέμματος
Την λαχτάρα
Την σκοτεινή ικεσία της.

Θλιμμένη
Ήτανε θαρρείς
Όλο μάζευε
Κι όλο άδειαζε
Από λέξεις
Και χειρονομίες

Πετράδια των ανθρώπων
Πολύτιμα

Κανένα τους δεν ταίριαζε
Στο δικό της ένδυμα
Μα τι ωραία
Ένιωθε σαν
Τα κράταγε έστω
Για λίγο
Επάνω της

Εξασφάλιζε
Τουλάχιστον
Τροφή
Ένα εισιτήριο
Και λίγη πνοή
Τα στοιχειώδη.

Μα κάθε βράδυ
Το ατένιζε
Με πείνα
Και με δίψα

Γυρεύοντας του
Ύπνου το
Τραγούδι της
Περήφανη και μόνη.

[weird]

Originally posted by anwnimi

Ελευθερία μου
έλα και λούσε με
σαν δυνατη
καθαρή
και υπέροχη
βροχή.

Σαν δυνατή βροχή
γυαλιστερό χαλάζι
και άνεμος
κι ολοδιάφανα
γαλαζωπά αστέρια

Ελα και πάρε με
ψηλά ανέβασέ με
στου ήλιου τα ανάκτορα
να σε περιδιαβαίνω....

[weird]

Μανούλα.

Πεθαίνοντας
μου έδωσες το μάθημα
το πιο σημαντικό απο όλα

αυτό υπο το φως του οποίου
αξίζει να ζει κανείς
την Ελευθερία.

Ετσι κι εγώ
έμβλημα της δικής μου ζωής,
θα κάνω την ελευθερία μου

και μέσα μου
στην καρδιά μου
για πάντα θα υπάρχεις.

[anwnimi]

Originally posted by weird

Originally posted by anwnimi

Ελευθερία μου
έλα και λούσε με
σαν δυνατη
καθαρή
και υπέροχη
βροχή.

Σαν δυνατή βροχή
γυαλιστερό χαλάζι
και άνεμος
κι ολοδιάφανα
γαλαζωπά αστέρια

Ελα και πάρε με
ψηλά ανέβασέ με
στου ήλιου τα ανάκτορα
να σε περιδιαβαίνω....

Αχ καλή μου σε ευχαριστώ κι εσένα. Τι όμορφα που το στόλισες! Σαν να έχω την εικόνα αυτή μπροστά μου...
Άλλοτε την αισθάνομαι μακρινότερη, άλλοτε κοντινότερη.

Σε ευχαριστώ!

[Arsi]

Originally posted by weird
ΜΕ ΡΟΥΧΑ ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΑ.


Μια ζητιάνα
Ήτανε θαρρείς
Με ρούχα μεγαλόπρεπα ντυμένη

Από μικρή είχε βγει
Στα δρομάκια των ανθρώπων
Με πόδια ξυπόλυτα
Τότε.

Βρήκε στην διαδρομή της
Πέπλο ολοστόλιστο
Φανταχτερό
Να ντύνει την
Γύμνια της,
Του βλέμματος
Την λαχτάρα
Την σκοτεινή ικεσία της.

Θλιμμένη
Ήτανε θαρρείς
Όλο μάζευε
Κι όλο άδειαζε
Από λέξεις
Και χειρονομίες

Πετράδια των ανθρώπων
Πολύτιμα

Κανένα τους δεν ταίριαζε
Στο δικό της ένδυμα
Μα τι ωραία
Ένιωθε σαν
Τα κράταγε έστω
Για λίγο
Επάνω της

Εξασφάλιζε
Τουλάχιστον
Τροφή
Ένα εισιτήριο
Και λίγη πνοή
Τα στοιχειώδη.

Μα κάθε βράδυ
Το ατένιζε
Με πείνα
Και με δίψα

Γυρεύοντας του
Ύπνου το
Τραγούδι της
Περήφανη και μόνη.

Ωραίο ποιήμα weird

[weird]

Σ ευχαριστώ Αρσι μου,
χαίρομαι που είσαι η εκτιμήτρια των γραφομένων μου,
επειδή τα νιώθεις....
κι αυτό μετρα

[weird]

Ελευθερία, ελευθερία....
Θα σε βρω
Το ορκίζομαι
θα σε βρω.


Ξέρω την όψη σου
ξέρω την μυρωδιά σου
ξέρω το βλέμμα σου

Τώρα μένει να σε κατακτήσω
αφού σε γεύτηκα.

[weird]

ΦΥΓΑΜΕ ΑΓΑΠΑΚΙ ΜΟΥ!


Θα σε πιάσω
Θα σε ντύσω
και θα σε χρυσοστολίσω

Μ ένα βλέμμα
μια ικεσία
θα σε πείσω
να έρθεις πίσω.

Να γυρίσεις να με βρεις
να σε βρω
να κοιταχτουμε
αχ αγάπη μου
μόνο αυτό
τι ωραία θα περνούμε!

Και μετά να πούμε
Πάμε!
Στου ονείρου την ρότα
σε χρυσό γυαλό
σε ταξίδι ζουμερό
φεγγάρι ολόγιομο
στεφάνι του ήλιου
όλο ρόδα!

Πάμε για τον έρωτα
πάμε για το νιώσιμο!
Προς ολοταχώς
ευθεία και στρίψε

Πιάσε λίγο χαμόγελο
να πασπαλίσουμε με δαύτο
τους εχθρούς
της ευτυχίας
και ξαναστρίψε!

Οπλίσου με δύναμη
όρεξη
κι υπομονή

Είναι μεγάλο το ταξίδι αγαπάκι μου
κι Ακόμα
θάλασσα δεν πιάσαμε
Ούτε η ακτή φάνηκε
χρυσή.

Είναι μεγάλο το ταξίδι
χωρίς επιστροφή
Σε παίρνω αγκαλιά και
Τραγουδάμε
της νιότης την παραζάλη μας
το ανάλαφρο κεφάλι μας
και την ψυχή
που μυρίζει φωτιά!

[Arsi]

O γνωστός άγνωστος τόπος.

Στη ρίζα του κακού.Στη ρίζα του κακού το κακό είναι τόσο δυνατό που δε μ\'αφήνει να πλησιάσω.Τινάζεται το είναι μου κ το πλημμυρίζει πόνο για να φύγει.Ναι,σαν να το πυροβολάει με πόνο,το πολεμάει να υποχωρήσει.

Θέλει να μείνει μόνο του.Εκεί εγκλωβισμένο,κρυμμένο,να μην το δει κανείς ποτέ.

Φτιάχνω σκέψεις,εξασκώ την αντοχή μου ν\'αντέξω αυτό το όπλο κ όμως είναι τόσο δυνατό.
Το νιώθω να με παίρνει ξώφαλτσα κ αποχωρώ ακόμα μια φορά.
Όλος μου ο πόθος είναι να το δω,να το πλησιάσω.Αυτό το άγνωστο μέρος.Το έχω μαζί μου,το κουβαλάω πάνω μου,χώνεται στις σκέψεις μου,στις κινήσεις μου,στις επιλογές μου,στο χαμόγελό μου στα μάτια μου,παντού.

Μύθος.Νομίζει ότι είναι κρυμμένο αλλά είναι τόσο φανερό.

Νομίζει ότι είναι άγνωστο κ όμως παρουσιάζεται παντού.
Κοροιδεύει ακόμα κ μένα πως δεν υπάρχει αλλά είναι αυτό που με γεμίζει πόνο όταν απειλείται η κρυψώνα του...

[weird]

Originally posted by Arsi
O γνωστός άγνωστος τόπος.

Στη ρίζα του κακού.Στη ρίζα του κακού το κακό είναι τόσο δυνατό που δε μ\'αφήνει να πλησιάσω.Τινάζεται το είναι μου κ το πλημμυρίζει πόνο για να φύγει.Ναι,σαν να το πυροβολάει με πόνο,το πολεμάει να υποχωρήσει.

Θέλει να μείνει μόνο του.Εκεί εγκλωβισμένο,κρυμμένο,να μην το δει κανείς ποτέ.

Φτιάχνω σκέψεις,εξασκώ την αντοχή μου ν\'αντέξω αυτό το όπλο κ όμως είναι τόσο δυνατό.
Το νιώθω να με παίρνει ξώφαλτσα κ αποχωρώ ακόμα μια φορά.
Όλος μου ο πόθος είναι να το δω,να το πλησιάσω.Αυτό το άγνωστο μέρος.Το έχω μαζί μου,το κουβαλάω πάνω μου,χώνεται στις σκέψεις μου,στις κινήσεις μου,στις επιλογές μου,στο χαμόγελό μου στα μάτια μου,παντού.

Μύθος.Νομίζει ότι είναι κρυμμένο αλλά είναι τόσο φανερό.

Νομίζει ότι είναι άγνωστο κ όμως παρουσιάζεται παντού.
Κοροιδεύει ακόμα κ μένα πως δεν υπάρχει αλλά είναι αυτό που με γεμίζει πόνο όταν απειλείται η κρυψώνα του...

Με άγγιξε πολύ αυτό που γράφεις.
Ανατρίχιασα...
Στον τόπο εκείνο, στου κακού την ρίζα,
υπάρχει ένα όπλο αδιόρατο, που φτύνει πόνο.
Μικρές φλογίτσες, καυτερες, που σου λαβώνουν κατεύθείαν την ψυχή...

Κι εσύ τόσο ποθείς, να το γνωρίσεις, να τ αγκαλιάσεις, όσο άσχημο κι αν θα ναι, αυτό το τόσο δικό σου μέρος,
που διαποτίζει έντονα το είναι σου,
που κρύβεται πίσω απο το δάχτυλό του
με τις φαρμακερές του δαγκάνες...

Μα πώς να αντέξεις?
Τον πόνο
τη βουή
του μέσα
άγρια αγκυλώματα
γδαρσίματα
αναστεναγμοί
πώς να αντέξεις την κραυγή?

Σου εύχομαι ολόψυχα, μαζί με την εξάσκηση της αντοχής, να βρεις και μιαν ασπίδα, ή έναν πιστό ιππότη, έναν συνοδοιπόρο.

Μόνο ένα όπλο αντέχει τα βλήμματα του θεριού.
Λέγεται, \" η δύναμη του μαζί\".

[Arsi]

Originally posted by weird
Σου εύχομαι ολόψυχα, μαζί με την εξάσκηση της αντοχής, να βρεις και μιαν ασπίδα, ή έναν πιστό ιππότη, έναν συνοδοιπόρο.

Μόνο ένα όπλο αντέχει τα βλήμματα του θεριού.
Λέγεται, \" η δύναμη του μαζί\".

Xαίρομαι που σε άγγιξε weird μου.Μου δίνει δύναμη που με καταλαβαίνεις.
Κ η συνέχεια που έγραψες μου άρεσε.

Μα πιο πολύ η ευχή σου.Είναι πολύ σημαντική για μένα κ ένιωσα πως την ένιωθες.Σε ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου.