Σκεψεις εν ωρα κρισης...

[oboro]

Εφόσον το ξεκαθαρίζεις, όπως τώρα, όχι δεν πειράζει narnia.

[amarylis]

Σ\' αγαπώ!

Είναι τόσο απλό,

είναι απλά δυο λέξεις

είναι κάτι που θέλω να σου πω,

μα δεν ξέρω αν θ\' αντέξεις.

Ούτε ένα βιβλίο σκέψεων

δεν ξέρω αν θα φθάσει

για να εκφράσει τόσα πολλά

όσο αυτή η φράση.

Είναι απλό, τόσο απλό

μα τόσα αισθήματα από πίσω

τίποτε άλλο δεν μπορώ να σκεφτώ,

για να μπορέσω να σε πείσω.

Ότι αυτά που αισθάνομαι

μου έχουν γεμίσει την καρδιά

Ότι μαζί σου χάνομαι

Σε κάθε σου ματιά.

Μα τώρα έφτασε η στιγμή,

η στιγμή για να στο πω.

Καρδούλα μου, αστέρι μου, φατσούλα
Σ \' ΑΓΑΠΩ.:P

[amarylis]

Φιλί στο χέρι - Σε λατρεύω.

Φιλί στο μάγουλο - Θέλω να μείνουμε φίλοι

Φιλί στο λαιμό - Σε θέλω

Φιλί στα χείλη - Σ\' αγαπώ

Φιλί στο αυτί - Ας διασκεδάσουμε λίγο

Φιλί στη μύτη - Ας γίνουμε για λίγο παιδιά

Φιλί στη πλάτη - Πάθος

Φιλί στο πηγούνι - Εκτίμηση

Φιλί στα ματόκλαδα - Στοργή

Φιλί στο μέτωπο - Τρυφερότητα

--------------------------------------------------------

Φιλί σε άλλο σημείο - Και όπου μας βγάλει !!!!!

[anwnimi]

Μάθε...

Ζωή Πως σε ζούμε;

Λέμε πως είσαι γλυκιά
πως τρομάζουμε αν σε χάσουμε
Μα στ\'αλήθεια
πως σε ζούμε;
πόσο σε ζούμε;

Η καρδιά μας τρέμει
όταν θελουμε να ανοίξουμε την ψυχή μας
ο φόβος δε μας αφήνει
να πλησιάσουμε
Το χερι μας διστάζει
να σφύξει δυνατά
το διπλανό μας
το στόμα μας σφραγίζει
να πει τις λέξεις
τις τόσο συναισθηματικές
που παλεύουν να βγουν από τα χείλη

Μα όχι,
μας μάθαν ότι
δεν πρέπει να είμαστε πολύ συναισθηματικοί
πρέπει να δείχνουμε ανεξάρτητοι
χαλαροί
σε μια αποσταση.

Και έπειτα,
όταν κάποια στιγμή
ζωή φεύγεις
τότε έρχεται μια στιγμή
συγκλονιστική
τόσο μα τόσο
συγκλονιστική
που ταράζει
συθέμελα
την ύπαρξή μας

Που πήγαν όλα αυτά τα πρέπει;
Που πήγαν;
Όταν πια δεν υπάρχει
ο άνθρωπός μας
αυτός στον οποίο εφαρμόζαμε όλα αυτά τα πρέπει
τις αποστάσεις.

Και τότε;
Τι;
Τι μένει;
Ένα κενό.
Ένα απόλυτο
ολοκληρωτικό
μεγαλοπρεπές
Τίποτα.

Και το χέρι εκεί,
μετέωρο
ακίνητο
άγαρμπο
απεγνωσμένο
που δεν τόλμησε να σφύξει
και το στόμα εκεί
αόριστο
ασχημάτιστο
παγωμένο
που δεν μπόρεσε να μιλήσει.
Μόνο τα μάτια μιλάνε
τώρα μόνο αυτά μπορούν να μιλήσουν
με τα δάκρυά τους.
Αλλά τώρα
ποιος είναι εκεί να τα δει;
Να τα σκουπίσει;
να τα φροντίσει;
Κανείς...
Είσαι μόνη σου.
Για πρώτη φορά,
από τότε που γεννήθηκες,
από τότε που ήσουν μωρό,
από τότε που έκανες τα πρώτα σου βήματα
από τότε που είπες τις πρώτες σου λέξεις
από τότε που πήγες για πρώτη φορά σχολείο
και ένιωθες μόνη σου
μακριά από τη σπιτική φωλιά σου
Τώρα είσαι αληθινά μόνη σου.
Τώρα.

Τουλάχιστον
μάθε κάτι από αυτό.
Μπορεί κάτι να βγει από αυτό
από την τόση πίκρα
την απόγνωση
την ματαίωση,
τον πόνο.

Μαθε μέσα από το θάνατο
Να ζεις

[weird]

Όμορφα τα λόγια σου,
στάζουν ευαισθησία...

συναίσθημα.
Αναδύεται
τρεμουλιαστό
σαν μετά απο κόπο
αναθρεμένο
Διστακτικό
Μα ευλαβές.

Τρομάζει εκείνη η μοναξιά της άγριας ενηλικίωσης ε?
Κι έρχεται μιαν ώρα που μπορείς την ζωή να την φυσήξεις σε ξένη στήθη μέσα.
Στήθη πλασμένα απο τα σπλάχνα σου.

Στο εύχομαι καλή μου φίλη
με κάθε βήμα
θαρραλέα να βαδίζεις
σε εκείνη την ενηλικίωση
της δημιουργίας.

Όταν εσύ θα είσαι η σπιτική φωλιά
πρώτα για σένα
για άλλους μετά.

όταν θα είσαι η μάνα, η γη και
το φεγγάρι.
Όλα μαζί.

[Arsi]

Ανώνυμη,
χωρίς σχόλια
χωρίς λόγια

κάποιες φορές τα λόγια είναι πολύ φτωχά για να περιγράψουν κάτι.
Απλά θα πω πως μια ανατριχίλα πέρασε από κάθε κύτταρό μου.....

να\'σαι καλά κ να γράφεις....

[anwnimi]

Έφυγες

Έφυγες
και με άφησες
μόνη
πριν μεγαλώσω
πραγματικά.

Με την απότομη
αμετάκλητη
σκληρή φυγή σου
μίκρυνα
συρρικνώθηκα
έγινα και πάλι
ένα μικρό
απεγνωσμένο
φοβισμένο
παιδί.
Ένα παιδί
που σε έχει ανάγκη
οπως τότε,

όπως πάντα.


Με την απότομη
αμετάκλητη
σκληρή φυγή σου
με ανάγκασες
τελικά
να μεγαλώσω
σκληρά
αδυσώπητα
αλλά πραγματικά.

Άραγε,
πως αλλιώς θα μπορούσε να γίνει;
Πως αλλιώς;

Να μεγάλωνα πραγματικά
πλάι σου
δίπλα σου
κοντά σου.
Τι όμορφα που θα\'ταν!
Τι όμορφα
αλήθεια που θα\'ταν
Τί γαλήνια
Σαν παραμύθι θα ήταν

Μα ποτέ εμείς δε ζήσαμε σε παραμύθι
Ένα όνειρο κακό θύμιζαν πολλές στιγμές μας
Λίγες ήταν οι παραμυθένιες.
Τι κρίμα...

Γιατί όμως
όταν σε είχα
πλάι μου
δίπλα μου
κοντά μου
δε σε αισθανόμουν εκεί;
δεν μπορούσα να μεγαλώσω;
να απλώσω τα φτερά μου
που ενώ ήταν πια μεγαλωμένα
ήταν αδύναμα
διστακτικά
ανήμπορα;

Γιατί έπρεπε να σε χάσω
για να συνειδητοποιησω;

Γιατί τόσες
μα τόσες
αντιφάσεις
μεταξύ μας;
Γιατί τόση σκληράδα;
Γιατί;

[anwnimi]

Σας ευχαριστώ κορίτσια μου...

[anwnimi]

Κάθε φορά

σ’ αγγίζω
και πεθαίνω

κάθε φορά
σ’ αγγίζω
κι ανασταίνομαι

να σε κρατήσω ωστόσο
δεν μπορώ

πάντα γλιστράς προς το γαλάζιο
πάντα
ξεφεύγεις
προς την απεραντοσύνη

Και συνεχίζω τους μικρούς θανάτους μου
και τις μικρές μου μάταιες αναστάσεις
πάνω στο φρύδι τού
βαθιού
γκρεμού

Παίζοντας την τυφλόμυγα μαζί σου

Ορέστης Αλεξάκης, Από τη συλλογή Βυθός (1985)

[anwnimi]

Γιάννης Μασμανίδης, Άτιτλο (Διάλεξε τις λέξεις...)

Διάλεξε τις λέξεις
στο σκοτάδι
μη μείνουν άστεγα τα όνειρα,
γέμισε λίγο κόκκινο στις ρωγμές
μόλις μια στάλα ποίηση,
να μην ενδίδουν
στον πειρασμό της πεζότητας.
Μυστήρια,
καθώς σκαλίζει άσκοπα
στις παγωνιές των λέξεων
το ραγισμένο χερούλι τους
σιωπώντας.

Στη Σπάρτη η Τιμαία,
η άφοβη Τιμαία,
λαχταρά το γκρέμισμα,
συμπότης εκείνης της νύχτας
με τους ανύποπτους
διαβάτες της διασποράς.

Από τη συλλογή Φως εν τέλει (1997)

[anwnimi]

Και μη ρωτάς γιατί θλιμμένος είμαι

Είναι που πίσω απ\' τη σιωπή σου ταξιδεύουν
τα καραβάνια
των λησμονημένων

Είναι που μες στα μάτια σου σαλεύουν
σκιές νεκρών
μορφές αγαπημένων

Είναι που μοιάζεις με ταξίδι στο αχανές
Είναι που δρόμους άλλους φανερώνεις

Είναι που κλείνεις τις
καταπακτές
και στο καινούριο θαύμα ξημερώνεις

Είναι που μες στο φέγγος σου αγρυπνώ
σα να πιστεύω πως
υπάρχω ακόμα

Είναι που σου χρωστώ πολύ ουρανό
Κι εγώ δεν έχω παρά λίγο χώμα

Από τη συλλογή Ο ληξίαρχος (1989)

[anwnimi]

Χίλιοι θάνατοι και χίλιες ζωές


Πόσους θανάτους
πόσες αναστάσεις
πόσες ζωές
χωρούν σε μια ζωή;

Χίλιοι μικροί και μεγάλοι θάνατοι
χίλιες μικρές και μεγάλες ζωές
περνούν από το κορμί μου

Χίλιοι θάνατοι
μου έκλεψαν ζωή
μου την πήραν
με γέμισαν πληγές

και χίλιες ζωές
μου χάρισαν λίγη ακόμα ζωή.

Κι αυτός ο αέναος κύκλος
θα συνεχίζεται
να τυραννά
και να γιατρεύει
το κορμί μου.

Θα συνεχίζεται
μέχρι να φτάσει
στην ολοκλήρωσή του
μέχρι να θελήσει
το κορμί να ξεκουραστεί
να γύρει και να κοιμηθεί
στην γη
στην κρύα
αλλά και την τόσο ζεστή
αυτή που μας χαρίζει τη ζωή
αυτή που στην αρχή, στη μέση και στο τέλος
όλους τους αγκαλιάζει.

[anwnimi]

Αγάπη κωδικοποιημένη

Σαν αγάπη κωδικοποιημένη
ανείπωτη
ανέκφραστη
μοιάζουν κάποιες σχέσεις
ποτέ ξεκάθαρη

να αιωρείται
ένα μαύρο
ερωτηματικό
από πάνω της
από πάνω σου.

Ψάχνεις το κλειδί
να την ξεκλειδώσεις
να την αποκωδικοποιήσεις
να την ξεγυμνώσεις
να φανεί η αλήθεια της
να φανεί αν τελικά
είναι αγάπη;

Ψάχνεις και ψάχνεις
και ψάχνεις
και κουράζεσαι
και τα παρατάς

Μα αυτό το ερωτηματικό
σου τριβελίζει το μυαλό
και μπαίνεις πάλι
στην αδιάκοπη προσπάθεια.

Μήπως τη φαντάστηκες
αυτή την πολυπόθητη
την τρυφερή
απλή
αγάπη;
Μήπως την έζησες
σαν ψευδαίσθηση;

Βρίσκεις πρόσωπα
που σου θυμίζουν πράγματα
απο το παρελθόν
κι εκεί ξυπνά ξανά το ερωτηματικό σου
εκεί που καλά το είχες κοιμήσει
και νόμιζες οτι του έδωσες μια απάντηση
ότι το ησύχασες
ότι το ημέρεψες
σα θεριό στο κλουβί του
Ξυπνά και πάλι
στέκεται μπρος σου
για να σε τυραννήσει
να σε ματώσει


Ψάχνεις να δώσεις μια απάντηση
σε αυτό το ερωτηματικό
Η προσπάθειά σου
αλλοτε μοιάζει σαν απαγορευμένος πειρασμός
κι άλλοτε μοιάζει σαν μια μάταιη προσπάθεια
κι άλλοτε σα νόημα ζωής.

Γιατί κάποτε άκουσες τις λέξεις
\"Δεν μπορεί να αγαπάς τόσο
αν δεν πήρες αγάπη\"

έστω και
κωδικοποιημένη.

[sunset]

ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ.

[narnia]

Έχεις απλώσει την ψυχούλα σου και την ποτίζεις θλίψη.
Ανθίζουν οι αναμνήσεις σου και ευωδιάζουν ποίηση.
Γέμισαν τα μάτια μου ευαισθησία και πόνο.
Έρχεται χειμώνας καλή μου και σου λείπει η πιο ζεστή αγκαλιά για να κουρνιάσεις.
Πολλές αγκαλιές σε περιμένουν, βρες τες.