Σκεψεις εν ωρα κρισης...

[anwnimi]

Πονάω

Μπρος μου η ελευθερία
και μέσα μου μια φυλακή

Μπρος μου η ελευθερία
την αγγίζω
την γεύομαι
πόσο χαρούμενη με κάνει
αλλά κι ενίοτε
πόσο τρομαγμένη.

Αυτή τη φυλακή
που μέσα μου κουβαλάω
τόσα και τόσα χρόνια
προσπαθώ
να βρω τα κλειδιά της
και εκεί που νομίζω πως τα βρίσκω
και ανοίγω την πόρτα
και βγαίνω
μετά από λίγο
πάλι μέσα της μπαίνω

γιατί την φυλακή μου
την ξέρω καλά
είναι οικεία
κρύα
και ζεστή μαζί.

[anwnimi]

Μάνα, μανούλα, μαμά.

Θύμα και θύτης μαζί.
Θύμα και θύτης κι εγώ μαζί σου.
Κι όλα τα συναισθήματα ένα κουβάρι.

Ενας στίχος στο μυαλό μου:
\"αυξάνεται και πληθύνεται
του ανθρώπου η συμμορία
ζούγκλα οικογενειακή\"

[anwnimi]

Μια απλή βόλτα

Πόσο ευτυχισμένο
μπορεί να σε κάνει μια απλή βόλτα;
Πόσο μπορεί να σε κάνει
να θες να κλάψεις απο χαρά
μια απλή βόλτα;


Τελικά δεν είχε
και τόσο καλό τέλος
αυτή η βόλτα
αλλά φτάνει που άγγιξες το χέρι,
χαμογέλασες
γέλασες
άκουσες...

Φτάνει που την έκανες
αυτή την απλή βόλτα.
Από το να μην την έκανες ποτέ.

[anwnimi]

Αγάπη και χωρισμός...

Τι σημαίνει με αγαπώ;
Με δέχομαι όπως είμαι, λέει κάποιος.

Τι σημαίνει σ\'αγαπώ;
Σε δέχομαι όπως είσαι, λέει κάποιος.

Μήπως όταν με αγαπώ
ξεχνώ να σ\'αγαπώ;
Μήπως όταν σ\'αγαπώ
ξεχνώ να μ\'αγαπώ;

Κι αφού θέλω όσο τίποτα στον κόσμο
και τα δύο
γιατί σε αγαπώ τόσο βαθιά
και θέλω να με αγαπώ το ίδιο βαθιά
γιατί δεν μπορώ;
Γιατί δεν μπορείς;
Γιατί;
Γιατί;

Φύγε.
Φύγε λοιπόν.
Φεύγω κι εγώ.
Φεύγω.
Κοντοστέκομαι.
Περιμένω να φύγεις πρώτα εσύ.
Να σιγουρευτώ ότι φεύγεις.
Να μη φύγω πρώτη εγώ.
Δεν το αντέχω.
Δεν αντέχω το βάρος της απόφασης.

Μερικές φορές η αγάπη γίνεται αδιέξοδο.
Και οταν υπάρχει ακόμα η φλόγα της
ο πόνος είναι ασήκωτος.

[weird]

τι τρέλα απόψε
έτσι όπως πήρε ο αέρας
την φωνή μου
και την έκανε φωτιά

Τι τρέλα
να σου σβήνουν την ανάσα
ο άνεμος
και η σιωπή

πολύχρωμες ομιλίες
να φουντώνουν απο το πουθενά
μέσα στο σκούρο και το γκρι

Τι τρέλα δυό άγνωστοι εμείς
κι όμως τόσο γνωστοί.

Δώσε μου άλλο ένα τσιγάρο
μπορεί καθώς ρουφαω την στάχτη του
να καταπιώ την νύχτα
Να καταπιώ τα άστρα
και το φεγγάρι
να στα χαρίσω μετά
πιο γυαλισμένα απο πριν
γεμάτα φλόγες πορτοκαλί

Και να μείνουμε για πάντα


Έτσι να μείνουμε
Δυο γνωστοί μεταξύ τους
ξένοι που
γλεντάνε την στιγμή.

[anwnimi]

Ζωές

Θα\'θελα να \'χα
μια ακόμα ζωή
να περιπλανηθώ
παντού και πουθενά
να ψάχνω
να αγωνιστώ
να τη γευτώ
να μην ανήκω πουθενά
να μείνω πάντα νέα
να μην τη ζήσω μαζί σου.

Και μετά από αυτή
Θα\'θελα να \'χα
μια ακόμα ζωή
να ανήκω κάπου σταθερά
να ζήσω όπως όλοι
να κάνω παιδιά
να ακούσω το γέλιο
και το κλάμα τους
να κλάψω και να γελάσω μαζί τους
να γεράσω
και να τη ζήσω μαζί σου.

Θα\'θελα να ζήσω 2 ζωές
ξεχωριστές
για να πω ότι έζησα.
Κι ύστερα να βουτήξω
ήρεμα
γαλήνια
στη θάλασσα της ανυπαρξίας.

Όμως
τι κρίμα
έχω μόνο μία.
Και δε μου φτάνει.
Και αναμένω
για να διαλέξω
ποια από τις δύο να ζήσω.
Και ματώνω
αφού δεν ξέρω ποια να ανακολουθήσω.
Γιατί καμία από τις δύο δε μου φτάνει.
Και καθώς παλεύω μέσα μου
αυτή η μόνη ζωή που έχω
λιγοστεύει κάθε νύχτα
κάθε μέρα.
Λιγοστεύει...
λιγοστεύει.
Η κλεψύδρα του χρόνου μετράει αντίστροφα.
Και μου χαμογελά πικρόγλυκα.

[weird]

Originally posted by anwnimi
Ζωές

Θα\'θελα να \'χα
μια ακόμα ζωή
να περιπλανηθώ
παντού και πουθενά
να ψάχνω
να αγωνιστώ
να τη γευτώ
να μην ανήκω πουθενά
να μείνω πάντα νέα
να μην τη ζήσω μαζί σου.

Και μετά από αυτή
Θα\'θελα να \'χα
μια ακόμα ζωή
να ανήκω κάπου σταθερά
να ζήσω όπως όλοι
να κάνω παιδιά
να ακούσω το γέλιο
και το κλάμα τους
να κλάψω και να γελάσω μαζί τους
να γεράσω
και να τη ζήσω μαζί σου.

Θα\'θελα να ζήσω 2 ζωές
ξεχωριστές
για να πω ότι έζησα.
Κι ύστερα να βουτήξω
ήρεμα
γαλήνια
στη θάλασσα της ανυπαρξίας.

Όμως
τι κρίμα
έχω μόνο μία.
Και δε μου φτάνει.
Και αναμένω
για να διαλέξω
ποια από τις δύο να ζήσω.
Και ματώνω
αφού δεν ξέρω ποια να ανακολουθήσω.
Γιατί καμία από τις δύο δε μου φτάνει.
Και καθώς παλεύω μέσα μου
αυτή η μόνη ζωή που έχω
λιγοστεύει κάθε νύχτα
κάθε μέρα.
Λιγοστεύει...
λιγοστεύει.
Η κλεψύδρα του χρόνου μετράει αντίστροφα.
Και μου χαμογελά πικρόγλυκα.

Πονετικό μα αγγιχτικό...

Ανώνυμη,
δύο θέλω, τόσο αντίθετα μεταξύ τους...
δύο θελω μετωπικά συγρουόμενα
ακραία αντιμέτωπα,
φτιαγμένα για να αντιτίθενται
και να αλληλοαναιρούνται..

Απο ποιά της ψυχής σου βάθη πηγάζουν?

Σου εύχομαι ολόψυχα,
τα κομμάτια να ενώσεις
τις δυο πλευρές σου να γεφυρώσεις,
να σε χωρέσεις ολόκληρη, σε μια ζωή μέσα...

Καμιά φορά λέμε,
θέλουμε μια, δύο ή εκατό ζωές
αλλά θαρρώ,
δεν αρκούνε παρά στιγμές διάσπαρτες σε μια ζωή μονάχα
για να κατακτήσει κανείς την πολυπόθητη τούτη πληρότητα.

[soft]

Μακαρι για λιγο να μπορουσε
να αποκοιμηθει η φωνη μου
στη ληθη να περναγε να μην την ακουω
να μην υπαρχει,δεν την θελω στην ψυχη μου
θελω να κανω ονειρα σαν ολους τους ανθρωπους
αλλα δεν ειναι τα ονειρα για για μενα
τα δικα μου μικρα και σιωπηλα πνιγμενα μες στα μονοπατια μου
χανομαι στα στενα δεν μπορω να βρω το δρομο
μου κοψαν τα φτερα
δεν μπορω να πεταξω
αιμοραγει η καρδια προδομενη
αναζητωντας τον χαμενο χρονο και την αληθεια

[anwnimi]

Δολοφόνος

Ποιος είναι ο χειρότερος δολοφόνος;
Αυτός που φαίνεται πως κρατάει μαχαίρι;
Που φαίνεται η απειλή
η σκοτεινιά του
μες τα μάτια του;

Ή αυτος που σου λέει
λόγια αγάπης
λόγια τρυφερά
που σε αγγίζει
που σε φιλά
που σε αγκαλιάζει
που σε προσέχει
που σε νιώθει
γιατί πραγματικά αγαπά
όχι τόσο εσένα
αλλά το πόση αγάπη του δίνεις
που τον σκλαβώνει
τον εξαρτά
και τον πνίγει
που δεν μπορεί να την ανταποδώσει
σε σένα
που τόσο ολοκληρωτικά του δίνεσαι
γι\'αυτό
έχει στη ζώνη του
ένα ατσάλινο μαχαίρι
που έχει πληγώσει τρυφερά
αλλά πολύ περισσότερο βαθιά
κι άλλους ανθρώπους στο πέρασμά τους.
Που τους πλήγωσε τόσο βαθιά
που αιμορραγούν ακόμη.
Και μαζί τους αιμορραγεί κι εκείνος.

Ποιος είναι ο χειρότερος δολοφόνος σου;
Εγώ!
Εγω...
Εγώ...
Φύγε!
Δε μ\'ακούς;
Δεν ακούς τι σου λέω;
Φυγε...
Να γλιτώσεις
Από την τρυφερή
αλλά θανατηφόρα μαχαιριά μου.
Ίσως δεν ξέρεις πόσο δολοφόνος μπορώ να γίνω
δεν σου το έχω δείξει
και μένεις
ενώ σου λέω να φύγεις
που το λέω τόσο τρυφερά
που δεν το πιστεύεις.
Που δεν το πιστεύω κι εγώ.

Ποιος είναι ο χειρότερος δολοφόνος σου;
Εγώ...
Να πάρει, εγώ.
Ποιος είναι ο χειρότερος δολοφόνος μου;
Εγώ.
Πάλι εγώ.

Μόνο μες στην μοναξιά μου
δεν δολοφονώ κανένα.
Ούτε εσένα
ούτε εμένα.
Μόνο τότε.
Ίσως κάποιοι άνθρωποι
να αξίζουν να μένουν μόνοι.
Για να μην δολοφονούν.

Γι\'αυτό πρέπει να φύγω.
Να βρω τη μοναξιά μου.
Πως θα φυγω
χωρίς να σε μαχαιρώσω άλλο;
Αφού ήδη το έχω κάνει.
Αλλά όχι θανατηφόρα.
Ακόμα.
Γιατί με κρατάς;
Γιατί με αγαπάς;
Μη με αγαπάς,
το κάνεις πιο δύσκολο να φύγω
και πιο εύκολο να σε μαχαιρώσω μένοντας
γιατί κάποια μέρα
θα ξαναβρώ τη δύναμη να φύγω
κι εσύ θα αιμορραγήσεις
και θα αιμορραγώ κι εγώ μαζί σου.

Το έχω ξανακάνει.
Δεν θέλω να το ξανακάνω.
Εαυτέ μου
βοήθησέ με
να μη δολοφονώ άλλο
ανθρώπους.

[Arsi]

\'\'Ο φράχτης\'\'



Στο πιο βαθύ σκοτάδι βρίσκεται το φως.

Πίσω απ\'τον μαύρο φράχτη που πρέπει να περάσω.

Τρόμαξα απ\'το ύψος του,τη βαθιά σκιά του,το αλύπητο γέλιο του.Αυτό που γρυλίζει από ικανοποίηση κάθε φορά που γυρίζω πίσω.


Στο ενδιάμεσο.


Ανάμεσα και μέσα του βαθιά υπάρχει μια ψευδαίσθηση.Του \'πάντα \' και του \'τίποτα\'.Μιάζει με τις σειρήνες που μαγεύουν.Που καλούν σε θάνατο τη μαγεμένη ψυχή.

Ενώθηκε ο φράχτης και έγινε θηρίο.Όσο πιο πολύ φοβάται τόσο πιο πολύ θεριεύει.Τόσο παλεύει να με φοβίσει.Τόσο παλεύω να με φοβίσω.

Κρίσιμη στιγμή στα μέσα του φράχτη.Πάλεται η ύπαρξη να σταθεί ανάμεσα στο ψέμα και την αλήθεια.Πάλεται άστατα και η ζυγαριά της ισορροπίας ψάχνοντας νέο κέντρο.
Σεισμός του είναι.
Που σείει το μέσα απ\'άκρη σ\'άκρη πηδώντας απ\'το ένα όριο στο άλλο.
Τα\'χασε η σκέψη καθώς άλλαξε δρόμο.Και πηδάει απ\'τη μια επιλογή στην άλλη δοκιμάζοντας γεύσεις.


Η ισορροπία έσπασε και μαζί και ο φράχτης.

Μα καθώς πέρασα το φράχτη δεν είδα το φανταχτερό και θεικό φως που φανταζόμουν.Το πλάσμα της φαντασίας του φράχτη.
Είδα απλά τη ζωή.

Τη ζωή χωρίς το φράχτη.
Με τα καλά της και τα κακά της,τα απλά και τα καθημερινά της.

Τίποτα το μεγαλειώδες,τίποτα το σπάνιο,το δυσεύρετο.
Υπάρχει παντού και σε όλους μας

και είναι απλά η ομορφιά της στιγμής χωρίς τον φράχτη.

[keep_walking]

Nice

[Arsi]

[weird]

Originally posted by anwnimi
Δολοφόνος

Ποιος είναι ο χειρότερος δολοφόνος;
Αυτός που φαίνεται πως κρατάει μαχαίρι;
Που φαίνεται η απειλή
η σκοτεινιά του
μες τα μάτια του;

Ή αυτος που σου λέει
λόγια αγάπης
λόγια τρυφερά
που σε αγγίζει
που σε φιλά
που σε αγκαλιάζει
που σε προσέχει
που σε νιώθει
γιατί πραγματικά αγαπά
όχι τόσο εσένα
αλλά το πόση αγάπη του δίνεις
που τον σκλαβώνει
τον εξαρτά
και τον πνίγει
που δεν μπορεί να την ανταποδώσει
σε σένα
που τόσο ολοκληρωτικά του δίνεσαι
γι\'αυτό
έχει στη ζώνη του
ένα ατσάλινο μαχαίρι
που έχει πληγώσει τρυφερά
αλλά πολύ περισσότερο βαθιά
κι άλλους ανθρώπους στο πέρασμά τους.
Που τους πλήγωσε τόσο βαθιά
που αιμορραγούν ακόμη.
Και μαζί τους αιμορραγεί κι εκείνος.

Ποιος είναι ο χειρότερος δολοφόνος σου;
Εγώ!
Εγω...
Εγώ...
Φύγε!
Δε μ\'ακούς;
Δεν ακούς τι σου λέω;
Φυγε...
Να γλιτώσεις
Από την τρυφερή
αλλά θανατηφόρα μαχαιριά μου.
Ίσως δεν ξέρεις πόσο δολοφόνος μπορώ να γίνω
δεν σου το έχω δείξει
και μένεις
ενώ σου λέω να φύγεις
που το λέω τόσο τρυφερά
που δεν το πιστεύεις.
Που δεν το πιστεύω κι εγώ.

Ποιος είναι ο χειρότερος δολοφόνος σου;
Εγώ...
Να πάρει, εγώ.
Ποιος είναι ο χειρότερος δολοφόνος μου;
Εγώ.
Πάλι εγώ.

Μόνο μες στην μοναξιά μου
δεν δολοφονώ κανένα.
Ούτε εσένα
ούτε εμένα.
Μόνο τότε.
Ίσως κάποιοι άνθρωποι
να αξίζουν να μένουν μόνοι.
Για να μην δολοφονούν.

Γι\'αυτό πρέπει να φύγω.
Να βρω τη μοναξιά μου.
Πως θα φυγω
χωρίς να σε μαχαιρώσω άλλο;
Αφού ήδη το έχω κάνει.
Αλλά όχι θανατηφόρα.
Ακόμα.
Γιατί με κρατάς;
Γιατί με αγαπάς;
Μη με αγαπάς,
το κάνεις πιο δύσκολο να φύγω
και πιο εύκολο να σε μαχαιρώσω μένοντας
γιατί κάποια μέρα
θα ξαναβρώ τη δύναμη να φύγω
κι εσύ θα αιμορραγήσεις
και θα αιμορραγώ κι εγώ μαζί σου.

Το έχω ξανακάνει.
Δεν θέλω να το ξανακάνω.
Εαυτέ μου
βοήθησέ με
να μη δολοφονώ άλλο
ανθρώπους.

Αυτός που ξέρει να
φιλά, να αγκαλιάζει, να αγαπά και να φοβάται
να σκλαβώνεται από του άλλου
το δόσιμο
να πνίγεται από την πολλή ποσότητά του
και όμως παρόλαυτά μένει
και υπομένει
και δίνει τρυφερά χαμόγελα
προσπαθώντας να ανταποκριθεί
έστω και το ελάχιστο
σε αυτό που του δίνεται
και που τον πνίγει, μέσα σε όλα τα άλλα...
Αυτός που προσπαθεί να σπάσει της
εξάρτησης τον φαύλο κύκλο
και σου λέει \"φύγε\" απαλά,
μαλακά
φοβούμενος, μην όντως φύγεις,
φοβούμενος μην σε πληγώσει,
μην πληγώσει τον εαυτό του...
Αυτός που νομίζει ότι για όλα ευθύνεται,
ότι κρατά στα χέρια του ένα μαχαίρι
που τραυματίζει
αν και το μόνο που κάνει είναι να παλεύει
για τον ίδιο και για όσους αγαπά,
να σπάσει αόρατα μα ισχυρά δεσμά...
Αυτός που νιώθει ευθύνη για σένα πρώτα,
για κείνον μετά,
Αυτός που κάνει
ξανά και ξανά
τα ίδια λάθη,
αυτός, είναι άνθρωπος.
Άνθρωπος με τα όλα του.
Με τα δυνατά και τα αδύναμά του.
Δεν μπορείς να λέγεσαι άνθρωπος αν δεν πληγώσεις.
Δεν μπορείς να λέγεσαι άνθρωπος αν δεν πληγωθείς.
Δεν είσαι άνθρωπος αν δεν έχεις αδυναμίες.

[weird]

Originally posted by Arsi
\'\'Ο φράχτης\'\'



Στο πιο βαθύ σκοτάδι βρίσκεται το φως.

Πίσω απ\'τον μαύρο φράχτη που πρέπει να περάσω.

Τρόμαξα απ\'το ύψος του,τη βαθιά σκιά του,το αλύπητο γέλιο του.Αυτό που γρυλίζει από ικανοποίηση κάθε φορά που γυρίζω πίσω.


Στο ενδιάμεσο.


Ανάμεσα και μέσα του βαθιά υπάρχει μια ψευδαίσθηση.Του \'πάντα \' και του \'τίποτα\'.Μιάζει με τις σειρήνες που μαγεύουν.Που καλούν σε θάνατο τη μαγεμένη ψυχή.

Ενώθηκε ο φράχτης και έγινε θηρίο.Όσο πιο πολύ φοβάται τόσο πιο πολύ θεριεύει.Τόσο παλεύει να με φοβίσει.Τόσο παλεύω να με φοβίσω.

Κρίσιμη στιγμή στα μέσα του φράχτη.Πάλεται η ύπαρξη να σταθεί ανάμεσα στο ψέμα και την αλήθεια.Πάλεται άστατα και η ζυγαριά της ισορροπίας ψάχνοντας νέο κέντρο.
Σεισμός του είναι.
Που σείει το μέσα απ\'άκρη σ\'άκρη πηδώντας απ\'το ένα όριο στο άλλο.
Τα\'χασε η σκέψη καθώς άλλαξε δρόμο.Και πηδάει απ\'τη μια επιλογή στην άλλη δοκιμάζοντας γεύσεις.


Η ισορροπία έσπασε και μαζί και ο φράχτης.

Μα καθώς πέρασα το φράχτη δεν είδα το φανταχτερό και θεικό φως που φανταζόμουν.Το πλάσμα της φαντασίας του φράχτη.
Είδα απλά τη ζωή.

Τη ζωή χωρίς το φράχτη.
Με τα καλά της και τα κακά της,τα απλά και τα καθημερινά της.

Τίποτα το μεγαλειώδες,τίποτα το σπάνιο,το δυσεύρετο.
Υπάρχει παντού και σε όλους μας

και είναι απλά η ομορφιά της στιγμής χωρίς τον φράχτη.

Η καθαρότητα του βλέμματος
είναι πράγμα σπάνιο
πέρα απο κάθε μαγεία
πέρα απο κάθε φαντασία
η θέαση του απλού
και του αληθινού.
Να τι αξίζει
να ζει κανείς...
την ζωή την ίδια.

[anwnimi]

Μου άπλωσες το χέρι

Μια νύχτα
μια πολύ όμορφη νύχτα
μου άπλωσες το χέρι
μου άνοιξες την ψυχή σου
κατέβασες τα αστέρια
εμπρός στα δυο γυμνά μου πόδια
μου χάρισες το φιλί σου
με μάγεψες
με τον μεθυστικό αξημέρωτο έρωτά σου.

Μα εγώ φοβάμαι
ότι η αγάπη σου θα με κλέισει
σε εκείνο το χρυσό κλουβί
που έκανα τόσα χρόνια να βγω
που πόνεσα τόσο πολύ να αφήσω
τότε.

Γιατί όταν δεν αγαπώ όσο εσύ
νιώθω βάρος
νιώθω τύψεις
νιώθω Ενοχή
νιώθω φυλακή.

Συγνώμη.
Που φεύγω.
Συγνώμη.
Που σε πληγώνω.
Μη μου θυμώνεις.
Καλύτερα να με ευχαριστήσεις
γιατί σε γλιτώνω από πολλές φουρτούνες
και σκοτάδια
που υπάρχουν ακόμα μέσα μου
που είσαι τόσο μαγεμένος
που δεν τα βλέπεις
δεν τα βλέπεις.