Σκεψεις εν ωρα κρισης...

[weird]

Πάντα συγκινούμαι απο την αληθινότητα των γραπτών σου.

Κοίτα να σε φροντίσεις και να βρείς κάποιον να κάνετε το πλησίασμα.
Το πλησίασμα του εαυτού με τον εαυτό σου....

[Arsi]

Originally posted by weird

Κοίτα να σε φροντίσεις και να βρείς κάποιον να κάνετε το πλησίασμα.
Το πλησίασμα του εαυτού με τον εαυτό σου....

Ώρες ώρες γράφεις κάτι ωραία ρε weird!
Κ δε μ΄αρέσει να λέω συνέχεια πόσο μ\'αρέσουν
αλλά δεν άντεξα πάλι....
Νά\'σαι καλά

[weird]

Σ ευχαριστώ καλή μου...

είναι που με εμπνεεις.
Φαντάσου μιαν εικόνα στον καθρέπτη που συναντά την αληθινή οντότητα που αντιγράφει,
ή ένα δωμάτιο να λούζεται μέσα στο άπλετο φως...

\" μυστικό να μην είναι κανένα
ανάμεσα σε μένα
και την αληθινή εμένα\"


Και πάλι, σου το εύχομαι.

[Arsi]

Ο θυμός της ανικανότητας.

Κάθε δε μπορώ και κάθε χτύπημα οργής.
Πως με χτυπάω τόσο?
Που είναι αυτές οι σιδερένιες λέξεις?
Ποια είναι η αλήθεια?

Ένα ψάρι κόντρα στο κύμα.Όχι,τα ψάρια δεν πάνε κόντρα στο κύμα.Προτιμάνε να κρύβονται στο βυθό κ να μένουν ανέπαφα με τα κύμματα.

Δεν είμαι ψάρι λοιπόν?
Μήπως είμαι ένας άνθρωπος που παλεύει με το κύμα να βγει στη στεριά?
Μήπως πάλι τα κύμματα είναι η οργή της απελπισίας μου?
Μα αυτά με καθυστερούν να βγω!!!

[weird]

Η ΝΥΧΤΑ ΣΤΟ ΝΗΣΙ

\'Ολη τη νύχτα κοιμήθηκα μαζί σου
κοντά στη θάλασσα, στο νησί.
\'Ησουν άγρια και γλυκιά ανάμεσα στην ηδονή και στον ύπνο
ανάμεσα στη φωτιά και στο νερό.

\'Ισως πολύ αργά
ενώθηκαν τα όνειρά μας,
στα ψηλά ή στα βαθιά,
στα ψηλά σαν κλαδιά που κουνάει ο ίδιος άνεμος,
στα χαμηλά σαν κόκκινες ρίζες που αγγίζονται.

\'Ισως το όνειρό σου
χωρίστηκε από το δικό μου
και στη σκοτεινή θάλασσα
με έψαχνε
όπως πρώτα
όταν δεν υπήρχες ακόμα,
όταν χωρίς να σε διακρίνω
έπλεα στο πλάι σου,
και τα μάτια σου έψαχναν
αυτό που τώρα
- ψωμί, κρασί, έρωτα και θυμό -
σου δίνω με γεμάτα χέρια,
γιατί εσύ είσαι το κύπελλο
που περίμενε τα δώρα της ζωής μου.

Κοιμήθηκα μαζί σου
όλη τη νύχτα, ενώ
η σκοτεινή γη γυρίζει
με ζωντανούς και νεκρούς,
και σαν ξύπνησα ξάφνου
καταμεσής στη σκιά
το μπράτσο μου τύλιγε τη μέση σου.
Ούτε η νύχτα, ούτε ο ύπνος
μπόρεσαν να μας χωρίσουν.

Κοιμήθηκα μαζί σου
και ξύπνησα με το στόμα σου
βγαλμένο από τον ύπνο
να μου δίνει τη γεύση από τη γη,
από τη θάλασσα, από τα φύκια,
από το βάθος της ζωής σου,
και δέχτηκα το φιλί σου
μουσκεμένο από την αυγή
σαν να έφθανε
από τη θάλασσα που μας περιβάλλει.

Πάμπλο Νερούδα




Έρωτας! Ιδου, η κινητήρια δύναμη της ζωής...

[weird]

ΑΠΟΥΣΙΑ

Μόλις σε άφησα,
έρχεσαι μαζί μου, κρυστάλλινη
ή τρεμάμενη,
ή ανήσυχη, πληγωμένη από μένα
ή ξέχειλη από έρωτα,
καθώς τα μάτια σου
σφαλίζονται πάνω στο δώρο της ζωής
που αδιάκοπα σου αφήνω.

Αγάπη μου,
συναντηθήκαμε
διψασμένοι και
ήπιαμε όλο το νερό και το αίμα,
βρεθήκαμε
πεινασμένοι
και δαγκωθήκαμε
όπως δαγκώνει η φωτιά,
αφήνοντας πάνω μας πληγές.

Αλλά περίμενέ με,
φύλαξέ μου τη γλύκα σου.
Εγώ θα σου δώσω
κι ένα τριαντάφυλλο.

Του ίδιου...

[weird]

Αχ τι καμώματα είναι τούτα,
μέσα στης νύχτας το βαθύ σκοτάδι,
με την παραζάλη του ποτού να ξεθυμαίνει
και τα γιασεμιά να βροντοφωνάζουν την παρουσία τους..

Είσαι πλανεύτρα
μια πανσέληνος όσες και οι ευχές των ανθρώπων.
Όλα τα μάτια πάνω σου στραμμένα, μαγνητισμένα
απο το μυστηριακό σου φως.
Πλέεις καταπέλαγα και χαράζεσαι
πάνω στης θάλασσας την ακούραστη ράχη.
Τεντώνεσαι και πλευρό αλλάζεις βιαστικά
στριφογυρίζοντας του ουρανού το κατωσέντονο.

Σονάτα καλοκαιρινή
έλα να λικνιστώ στον αχό σου
παραμάσχαλα πήρα το τραγούδι σου και
πλέκω νυχτερινά όνειρα στο άκουσμά σου.

Έρωτα, ζωή και πλάση,
τι οπτασίες με κηνυγούν απόψε.

[weird]

Κόκκινο βαθύ
κόκκινο τριανταφυλλί

έλα και γύρε στη ράχη μου
δώσε μου του βράχου το φιλί
όλο άλμη
χρώμα του αίματος
ο πόνος
χωρίς αγάπη δεν έρχεται

Και εσύ μενεξεδί
χάραξέ μου ένα πουλί
πάνω στην πατούσα
να μπορώ να πετάω ελεύθερα

στους ανατέλλοντες ορίζοντες
στα άπατα δειλινά
τα αβαθή όρη της λύπης μου

Βωλόδερνα με τα κύματα
άκουγα τον αχό σου
το σιωπηλό αγκομαχητό
που έβγαινε απο τα μέσα

Σε έψαχνα εψές καταμεσήμερο
ατίθαση ψυχή μου
που πήγες και μου κρύφτηκες
πίσω απο της νύχτας
τον καταφώτεινο ήλιο;

Μας είπαν ψέματα
ενώ μεγαλώναμε
μας έπεισαν
πως το σκοτάδι
υπάρχει.

Μέρες σε έψαχνα
και μέρες αντίκρυζα
πύρινα νεφελώματα
και σκόνη απο άστρα
χλωμά φεγγάρια
και ουρανό σκούρο μπλέ.

Μέσα μας
κατοικεί μονάχα
το απόλυτο σκοτάδι.

[weird]

Έτσι όπως συνηθίζεις
να με αποσπάς απο τη γλυκιά μου ρέμβη
απο του λήθαργου το σύθαμπο

το όναμά μου ψιθυρίζοντας
καλώντας με
ψάχνοντάς με
ανάμεσα απο μυρωδιές
αναστενάγματα
χαιδέματα
μαλλιά

Σαν να θελεις να στιγματίσεις
της στιγμής μας το παρόν
Να το επισφραγίσεις με εκείνη
την παράξενη οικειότητα
που γεύομαι στο φιλί σου

Τι δεσμοί περίεργοι ανάμεσα
στους ανθρώπους.
Αψηφούν τον χρόνο
την απόσταση
και όλα εκείνα τα συμβατικά
προς την καρδιά μας μέτρα.

Για ορισμένες έννοιες
οι λέξεις
δεν έχουν εφευρεθεί ακόμα.

Κι έτσι όπως συνηθίζεις να
με αποσπάς
να με ξεκολλάς
απο τον ειρμό μου
θα εφεύρω εγώ την ονομασία
γι αυτό που νιώθω:

Ανήμερο
Μαγνήτισμα
Ανεξιχνίαστο.

[weird]

ΤΟ ΜΕΓΑΛΩΜΑ.

Χιλιάδες ζωές
Πέρασαν μέσα από το κορμί
Μονοπάτια διανύθηκαν
Άλλοτε ήρεμα
Με ψευδή σιγουριά
Άλλοτε απεγνωσμένα

Το μεγάλωμα…
Ένα κυνηγητό είναι στου χρόνου
Τα χνάρια
Και μια γέννηση
Σαν κάτι μέσα σου
Που σαλεύει
Kαι θέλει να βγει

Νομίζεις κάθε φορά
Πως έβλεπες
Πως ήξερες
Αλλά το παρελθόν
Αλλάζει ανάλογα
Με της ματιάς σου
Το ύφος
Λες και το κοιτάς
Μέσα από καλειδοσκόπιο
Άλλα τα σχέδια και άλλα τα νοήματα
Με του χρόνου το πέρασμα.

Και πόσα μυστικά
Αποκαλύπτονται
Και λες
Τώρα κατάλαβα
Για να πεις αργότερα
Πως τίποτα δεν είχες καταλάβει

Το μεγάλωμα…
Επώδυνη αργή συνειδητοποίηση
Σαν ανάδυση
Από σκοτεινά
Δύσκολα νερά
Σαν επαναφορά
Από βαθύ λήθαργο

Αχ κι όταν εκείνα
Τα καρφιά
Έχουν συλλάβει τον Χρόνο
Ακινητοποιώντας τον
Κι εσένα μαζί
Σ’ ένα κομμάτι παλιό
Στο ατόφιο Παρελθόν
Τότε που μάτωσες
Χωρίς ποτέ να φροντίσεις την πληγή.

Μαγκωμένος έτσι προχωράς
Και λειψός
Με τη μισή καρδιά στο τώρα
Και την άλλη μισή στο τότε
Σαν σε άγριο διχασμό
Ανάμεσα
Στην μέρα και τη νύχτα
Στην χαρά και την λύπη.

Σαν σε μια χαρμολύπη.
Όλα ανάκατα και όλα θολά
Και τα συναισθήματα μορφές γιγαντωμένες

Και η βροχή να θολώνει το τζάμι
Και της λογικής σου οι υαλοκαθαριστήρες
Να δουλεύουν αδιάκοπα
Μα κάποτε χωρίς να επαρκούν

Μέχρι μέσα σου να ξημερώσει
Εκείνος ο άτακτος Ήλιος
Παλλόμενος
Ολοζώντανος
Το Φώς…

Το γέννησες
Σε πόνεσε
Μα τώρα βλέπεις!
Έχεις όραση μικρή μου
Μεγάλωσες, με τόση
Απότομη
Βραδύτητα.

[Arsi]

Αγγιστρώθηκα απ\'την τελευταία μου ελπίδα μα κι αυτή μου γύρισε την πλάτη.
Δε μπορώ να σπάσω την ατσάλινη μάσκα.Δε μπορώ να την ξεκολήσω από πάνω μου.Δε μπορώ καν να γράψω.

Κ αναρρωτιέμαι ο πιο μεγάλος πόνος είναι νεκρός?

Τον νιώθω μέσα μου,ακούω το σφυγμό του μα είμαι ανέκφραστη,ανίκανη να βγάλω ένα δάκρυ.Ατσάλινο πρόσωπο,ατσάλινη φωνή,ατσάλινες σκέψεις,ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ.

Τον κουβαλάω μέσα μου χωρίς να με διαλύει...κι αυτή είναι μια αίσθηση γλυκιά....Τον βλέπω,μιλάμε μα δε με πληγώνει,δε μου τρώει τα σωθικά...παράξενη αίσθηση.....

κι εγώ αναρρωτιέμαι φοράω μάσκα ή γίναμε φίλοι?

Τόσα χρόνια άλλα ήξερα.Έκλαιγα,έπεφτα στο πάτωμα,γινόμουν ένα μαζί του,τον άφηνα να καίει την ψυχή μου,να διαπερνάει κάθε κύτταρό μου,να με ρίχνει στην κόλαση...να βρίσκει δρόμο πάνω απ\'το κορμί και την ψυχή μου για να φύγει.Ποτέ δεν έφευγε για πάντα όμως.Ξαναγυρνούσε ο ίδιος πόνος μεταμφιεσμένος σε άλλον.
Τώρα ο δρόμος είναι ανοιχτός μα αυτός αρνείται να περάσει.Κάθεται κάπου βαθιά μέσα μου και μου δίνει δύναμη να τον αντέξω.Μου χάρισε αυτή την ατσάλινη μάσκα να παλέψω στα δύσκολα.

Αλλά δεν τη φοράω,λάθος έκανα......νιώθω δυνατή γιατί απλά μου τη χάρισε......
γιατί κατάλαβα πως ο πόνος δεν έχει σκοπό να με πονέσει.


Όμως τώρα που ξεκίνησα να γράφω αναρρωτιέμαι... μήπως όλα αυτά είναι λόγια της μάσκας?
Θα φανεί,γιατί οι μάσκες αργά ή γρήγορα πέφτουν.

[weird]

Originally posted by Arsi
Αγγιστρώθηκα απ\'την τελευταία μου ελπίδα μα κι αυτή μου γύρισε την πλάτη.
Δε μπορώ να σπάσω την ατσάλινη μάσκα.Δε μπορώ να την ξεκολήσω από πάνω μου.Δε μπορώ καν να γράψω.

Κ αναρρωτιέμαι ο πιο μεγάλος πόνος είναι νεκρός?

Τον νιώθω μέσα μου,ακούω το σφυγμό του μα είμαι ανέκφραστη,ανίκανη να βγάλω ένα δάκρυ.Ατσάλινο πρόσωπο,ατσάλινη φωνή,ατσάλινες σκέψεις,ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ.

Τον κουβαλάω μέσα μου χωρίς να με διαλύει...κι αυτή είναι μια αίσθηση γλυκιά....Τον βλέπω,μιλάμε μα δε με πληγώνει,δε μου τρώει τα σωθικά...παράξενη αίσθηση.....

κι εγώ αναρρωτιέμαι φοράω μάσκα ή γίναμε φίλοι?

Τόσα χρόνια άλλα ήξερα.Έκλαιγα,έπεφτα στο πάτωμα,γινόμουν ένα μαζί του,τον άφηνα να καίει την ψυχή μου,να διαπερνάει κάθε κύτταρό μου,να με ρίχνει στην κόλαση...να βρίσκει δρόμο πάνω απ\'το κορμί και την ψυχή μου για να φύγει.Ποτέ δεν έφευγε για πάντα όμως.Ξαναγυρνούσε ο ίδιος πόνος μεταμφιεσμένος σε άλλον.
Τώρα ο δρόμος είναι ανοιχτός μα αυτός αρνείται να περάσει.Κάθεται κάπου βαθιά μέσα μου και μου δίνει δύναμη να τον αντέξω.Μου χάρισε αυτή την ατσάλινη μάσκα να παλέψω στα δύσκολα.

Αλλά δεν τη φοράω,λάθος έκανα......νιώθω δυνατή γιατί απλά μου τη χάρισε......
γιατί κατάλαβα πως ο πόνος δεν έχει σκοπό να με πονέσει.


Όμως τώρα που ξεκίνησα να γράφω αναρρωτιέμαι... μήπως όλα αυτά είναι λόγια της μάσκας?
Θα φανεί,γιατί οι μάσκες αργά ή γρήγορα πέφτουν.

Προστασία... ατσάλινη.

Μου θυμίζεις μια φράση...

\"και κάτι μέσα σου
ζεστό
....

θέλει να βρει το
δρόμο του...

να αποδράσει...

δειλά δειλά...

τον ασβέστη σου να σπάσει\"

Σου εύχομαι να ελευθερωθείς, να μαλακώσεις...

Με την μουσική,
με τον χορό,
με την επαφή,
με ότι έχει ανάγκη αυτήν την ώρα η ψυχή σου.

[Arsi]

Σ΄ευχαριστώ weird
ακριβώς έτσι νιώθω....μαζί με τον πόνο που διώχνει το ατσάλι,διώχνει και πολλά γλυκά και ζεστά συναισθήματα που δε θα μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτά.Μ΄αρέσει το φωτεινό χρώμα της ευαισθησίας μου και ούτος ή άλλος ξέρω ότι υπάρχει μέσα μου.Όπως κάνω συνήθως,ζω και το τωρινό μου κομμάτι παρατηρόντας το όμως κιόλας.Τι έχει να μου πει?Γιατί αυτήν την περίοδο παργκώνισε κάπως την ευαισθησία μου?κ.λ.π.κ.λ.π.
Αλλά μ΄αρέσει αυτό το ταξίδι......

[weird]

Μια χαρά σε βλέπω!

Πάνω σε ανθισμένη άμαξα, τα άλογα να τρέχουν
τα μαλλιά τους να χαιδεύει ο άνεμος
κι εσύ να παρατηρείς τους καλπασμούς,
τα άλματα,
τα ρυάκια,
κι όλα τα ωραία.

Ηρεμα και ατάραχη.

Συνέχισε το ωραίο σου ταξίδι Άρσι!

[Arsi]

Βρίσκει ρωγμές η ευαισθησία και εκφράζεται....αχ πόσο το έζησα νοερά αυτό που έγραψες.....
να΄σαι πάντα καλά και εσύ και το ταλέντο σου να αγγίζει ψυχές)