Σκεψεις εν ωρα κρισης...

[krino]

διαβαζα μπουκοφσκι απο τα 20 - 20 κατι.
Σαν παρακμιακος με αλητηριο στυλ, σαφως και θα τον ειχα μεσα στα αναγνωσματα μου.

[RainAndWind]

Kι εγώ τον λατρεύω τον αρρωστολάγνο.
Θέλει θάρρος να τα κρατάς τα ωραία σου μέσα σε τόσα πάθη.

[Arsi]

Originally posted by krino
εγω παλι βρισκω ενδιαφερον το παρακατω κειμενο του Μπουκοφσκι.....



\"Όποιον και να ρωτήσετε, θα σας πει ότι δεν είμαι και πολύ καλός άνθρωπος. Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτή η λέξη. Πάντα συμπαθούσα τους παλιανθρώπους, τους παράνομους και τα ρεμάλια... Δε τα γουστάρω εκείνα τα καλοξυρισμένα αγοράκια, με τη γραβάτα και την καλή δουλειά. Μου αρέσουν οι απελπισμένοι άνθρωποι, οι άνθρωποι με τα σπασμένα δόντια, τα σπασμένα μυαλά και τους σπασμένους τρόπους. Αυτοί με ενδιαφέρουν. Είναι γεμάτοι εκπλήξεις και εκρήξεις. Για μένα οι έκφυλοι έχουν περισσότερο ενδιαφέρον απο τους αγίους. Οι αλήτες με ξεκουράζουν, γιατί και γω αλήτης είμαι. Δε γουστάρω τους νόμους, τη θρησκεία, την ηθική και τους κανόνες.

Δε γουστάρω να με φορμάρει η κοινωνία στα μέτρα της...\"

Τσαρλς Μπουκόφσκι

Μου κέντρισε το ενδιαφέρον να διαβάσω Μπουκόφσκι.......(κ δεν είμαι κ του διαβάσματος αυτή την εποχή!)

υ.γ. προτείνετε κάτι να μην ψάχνω στα τυφλά!

[krino]

Σημειώσεις ενός πορνόγερου μετάφραση Τέο Ρόμβος, Απόπειρα, 1984.

[Arsi]

ευχαριστώ

[anwnimi]

Μια σχέση σταθμός

Έχω πέσει και κλαίω
Πάνω στα παιδικά μου σεντόνια.
Πάνω στα ενήλικά μου σεντόνια.
Έχουν γίνει όλα τα σεντόνια ένα κουβάρι.
Αλλά τουλάχιστον υπάρχουν και τα δύο εκεί,
δεν είναι κανένα που να μη με με τυλίγει.
Ενώ δεν ήταν πάντα έτσι.
Πάντα το ένα από τα δύο έλειπε.
Το είχα για πλύσιμο.


Ήσουν σταθμός στη ζωή μου
Και μαζί σου γνώρισα το συναίσθημα
της βαθιάς φιλίας
της βαθιάς ανθρώπινης επαφής.
Γνώρισα κάθε συναίσθημα
κάθε του λεπτή απόχρωση,
όλο το ουράνιο τόξο.
Και με τα θαμπά του
αλλά και με τα πιο λαμπερά
χρώματά του.
Το πιο μοναδικό ουράνιο τόξο.
Στη δική μου ζωή. Για μένα.


Άρχιζα να με γνωρίζω
Μέσα από εσένα
Κι ίσως να μη με έμαθα ποτέ.
Αλλά γνώρισα εσένα.
Κι αυτό μου φτάνει.

Θέλω να είσαι καλά.
Με ή χωρίς εμένα.







Και το δάκρυ αυτό

κάπως παρηγοριέται

με αυτή τη σκέψη.

[Alterego]

\"Άρχιζα να με γνωρίζω
Μέσα από εσένα
Κι ίσως να μη με έμαθα ποτέ.
Αλλά γνώρισα εσένα.
Κι αυτό μου φτάνει.\"


Απλα συγκλονιστικο!

[anwnimi]

Σε ευχαριστώ Αλτερ για τον γλυκό σου λόγο...

Είναι συγκλονιστικό το συναίσθημα, τα λόγια είναι φτωχά

[Alterego]

Μερικες φορες ναι τα λογια ειναι φτωχα να περιγραψουν...

[anwnimi]

Να\'σαι καλά Άλτερ
Ευχαριστώ.

[Arsi]

Βαθιά αληθινό κ άμεσο ανώνυμη ακόμη μια φορά.
Με άγγιξε.....

[Arsi]

\'\'τρέχοντας κάτω απ\'το δρόμο\'\'


Πολλά χιλιόμετρα.Ατελείωτα.

Παράξενες φιγούρες,γκριμάτσες,αντικε ίμενα εξωπραγματικά.
Ιστορίες,λόγια,σκέψεις,φων� �ς ανύπαρκτα.
Πρόσωπα που μιλάνε,καρδιές που χτυπάνε.
Ο κόσμος μου καθώς τρέχω.

Τρέχω να προλάβω τη ζωή που χάνεται σαν άμμος ανάμεσα στα χέρια μου.
Δυναμώνω το βήμα,ελαττώνω το βήμα ...και ξανά.

Κ καθώς τρέχω κάπου αρχίζει να χύνεται ένα φως.
Κ τότε σταματάω κ βλέπω μια σκιά κάτω απ\'τα πόδια μου.
Η σκιά του δρόμου που δεν περπάτησα ποτέ,όσο κι αν έτρεξα.

Κοιτάω ψηλά και τότε βλέπω φως.
Επειδή σταμάτησα.
Ξεπέρασα την ταχύτητα του φωτός κ τυφλώθηκα μα τώρα που σταμάτησα είμαι εδώ.

Στην αρχή του πραγματικού δρόμου.

Του δρόμου του φωτός.

[Arsi]

\'\'θολά τοπία\'\'

Μαλιά που μπερδεύονται με σκόνη
μαλιά αχτένιστα
ιδρωμένα.

Μάτια υγρά
γυμνά.

Σώμα που καίει σαν πύρινη λάβα.

Κ ψυχή ανεμοστρόβιλος
με την ορμή της οργής.



Κ κάπου εκεί ...
ένας χαμένος εαυτός.

[weird]

ΙΛΙΓΓΟΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟΣ


Με φέρνεις
κοντά σε ίλλιγο
σχεδόν
μετεωρίζομαι.
Ξυπνάς, βλέπεις, μέσα μου
τη θάλασσα.
Στα χείλη μου
αισθάνμαι μια
γεύση απο χάος.
Δαγκώνω λίγο ουρανό
μήπως βρω πυξίδα
να βαδίσω.
Είναι πυκνά τα σύννεφα
μόνο η ομίχλη αναπνέεται
στο βάθος άφαντου
ορίζοντα
εκεί που είμαι σφηνωμένη
Σ\' ένα ανάμεσα στο
σούρουπο και
την αυγή της νέας μέρας.

[anwnimi]

Τέλος;

Πως είναι όταν πλησιάζει το τέλος;
Πως είναι όταν έχει ήδη έρθει;
Πως είναι οταν δεν το συνειδητοποιείς;
Πως είναι όταν το συνειδητοποιείς;

Μοιάζει με το τέλος μιας ζωής;
Που πρέπει να αποδεχτέις
ότι ποτέ πια
δε θα αναπνεύσει
δε θα σου μιλήσει
δε θα σε κοιτάξει
δε θα σου γνέψει
δε θα σου χαμογελάσει
δε θα σε αγγίξει
στον κόσμο τούτο;

Ή το τέλος που αφορά
ζωντανούς
πονάει πιο πολύ;

Κάποτε δεν το πίστευα.
Βιώνοντας το τέλος μιας ζωής.
Πόσο δύσκολο μπορεί να γίνει
το τέλος
το διαφορετικό
των ζωντανών.


Πόσο ατελή και αδύναμα πλάσματα
ειναι οι άνθρωποι
Και πόσο τέλεια και δυνατά γίνονται,
όταν αγαπούν
αληθινά
με όλη τους τη δύναμη
...

Όταν βρίσκουν εκείνον τον κάποιον
που τους απλώνει το δικό του χέρι
που του απλώνουν το δικό τους χέρι
που θα τον αγαπούν
και θα τους αγαπά
γι\'αυτό που είναι
αληθινά.
Απλά.

Η αγάπη τελικά
είναι τόσο περίπλοκη
μα και τόσο απλή.

Φτάνει εμείς να έχουμε
μάτια ανοιχτά
να την υποδεχόμαστε.

Και το τέλος μπορεί
κι αυτό να είναι
κάποιες φορές
αγάπη μεγάλη.