Δεν αντεχω αλλο με παραλογες σκεψεις..

[thanosP]

Ούτε εγώ έκανα ψυχοθεραπεία. Λίγη συμπεριφορική θεραπεία για ένα εξάμηνο και με βοήθησε πάρα πολύ.

δεν αμφιβαλλω οτι σε βοηθησε.....εγω εχω κανει αλλα δε με βοηθησε καθολου,μονο φαρμκακα με βοηθησαν

[blackbird]

Υπάρχουν εξάρσεις και υφέσεις αλλά παρατήρησα πως οι υφέσεις σε μένα ήρθαν σε περίοδο που βάζω την ζωή μου σε μια τάξη και δεν έχω καν χρόνο να σκεφτώ όλα αυτά τα παράλογα της ιδψ - σε μένα ήταν σε επίπεδο σκέψης ΚΥΡΙΩΣ (αν και έχω διάφορα) και αυτό από μόνο του έκανε πιο δύσκολη την κατάσταση και τον χειρισμό της. Όταν είχα ένα σωρό πράγματα να κάνω και οι μόνες μου σκέψεις ήταν το πότε θα βρω έστω ένα μισάωρο για ύπνο, ακόμα κι' αν ακούγεται παράλογο, οι ιδεοληψίες δεν με άφησαν αλλά μου έκαναν όμορφη παρεούλα σε φάση "Ναι οκ έχεις δίκαιο και άδικο μαζί, μπορεί να συμβαίνει μπορεί και όχι, αλλά σκασίλα σου κιόλας. Δεν έχεις χρόνο γι' αυτά". Και αυτό θέλει εξάσκηση και το κράτησα και όταν είχα ελεύθερο χρόνο. Πρώτα ηρεμείς το πνεύμα σου πάση θυσία γιατί γίνονται πιο έντονες από το άγχος. Μαθαίνεις όμως με πείσμα και δουλειά να τις αγνοείς. Έχω αποδεκτεί πως θα μου κάνουν πάρεα μέχρι να πεθάνω αλλά δεν με πειράζει πια όσο πριν, και ίσως γι' αυτό δεν τις έχω πια σε έξαρση. Αυτό μου είχε πει παλιά η ψυχίατρος και δεν το αποδεχόμουν. Τι να αποδεχόμουν; Τον παράλογο εαυτό μου; Την πάθηση; Ε όταν βλέπεις πως οι ιδεοληψίες μένουν τόσα χρόνια και δεν σε έπιασαν ούτε φάρμακα, ούτε ψυχοθεραπεία (εννοώ πως δεν εξαφανίζονται με αυτήν, όχι πως δεν μπορείς να μάθεις μεθόδους), αποδέχεσαι πως θα είναι μαζί σου αλλά ότι ΜΠΟΡΕΙΣ να τις παλέψεις, να τις αγνοήσεις και να τις αποδεκτείς σαν απλές σκέψεις που δεν σου κάνουνε πια κακό. Έτσι το βιώνω πια εγώ. Και δεν θα το αφήσω να αλλάξει για να μην ξεσπάσει άλλη έξαρση. Εδώ και 1+ χρόνο είμαι σταθερή και σκαμπανευάσματα διάθεσης λόγω αϋπνίας και θεμάτων υγείας δικών μου προσώπων, υπήρχαν αρκετά. Οπότε σκέφτομαι πως τα δύσκολα πέρασαν και είχα τον έλεγχο, άρα δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας και πως η ψυχίατρος είχε δίκιο.

[Vak]

Υπάρχουν εξάρσεις και υφέσεις αλλά παρατήρησα πως οι υφέσεις σε μένα ήρθαν σε περίοδο που βάζω την ζωή μου σε μια τάξη και δεν έχω καν χρόνο να σκεφτώ όλα αυτά τα παράλογα της ιδψ - σε μένα ήταν σε επίπεδο σκέψης ΚΥΡΙΩΣ (αν και έχω διάφορα) και αυτό από μόνο του έκανε πιο δύσκολη την κατάσταση και τον χειρισμό της. Όταν είχα ένα σωρό πράγματα να κάνω και οι μόνες μου σκέψεις ήταν το πότε θα βρω έστω ένα μισάωρο για ύπνο, ακόμα κι' αν ακούγεται παράλογο, οι ιδεοληψίες δεν με άφησαν αλλά μου έκαναν όμορφη παρεούλα σε φάση "Ναι οκ έχεις δίκαιο και άδικο μαζί, μπορεί να συμβαίνει μπορεί και όχι, αλλά σκασίλα σου κιόλας. Δεν έχεις χρόνο γι' αυτά". Και αυτό θέλει εξάσκηση και το κράτησα και όταν είχα ελεύθερο χρόνο. Πρώτα ηρεμείς το πνεύμα σου πάση θυσία γιατί γίνονται πιο έντονες από το άγχος. Μαθαίνεις όμως με πείσμα και δουλειά να τις αγνοείς. Έχω αποδεκτεί πως θα μου κάνουν πάρεα μέχρι να πεθάνω αλλά δεν με πειράζει πια όσο πριν, και ίσως γι' αυτό δεν τις έχω πια σε έξαρση. Αυτό μου είχε πει παλιά η ψυχίατρος και δεν το αποδεχόμουν. Τι να αποδεχόμουν; Τον παράλογο εαυτό μου; Την πάθηση; Ε όταν βλέπεις πως οι ιδεοληψίες μένουν τόσα χρόνια και δεν σε έπιασαν ούτε φάρμακα, ούτε ψυχοθεραπεία (εννοώ πως δεν εξαφανίζονται με αυτήν, όχι πως δεν μπορείς να μάθεις μεθόδους), αποδέχεσαι πως θα είναι μαζί σου αλλά ότι ΜΠΟΡΕΙΣ να τις παλέψεις, να τις αγνοήσεις και να τις αποδεκτείς σαν απλές σκέψεις που δεν σου κάνουνε πια κακό. Έτσι το βιώνω πια εγώ. Και δεν θα το αφήσω να αλλάξει για να μην ξεσπάσει άλλη έξαρση. Εδώ και 1+ χρόνο είμαι σταθερή και σκαμπανευάσματα διάθεσης λόγω αϋπνίας και θεμάτων υγείας δικών μου προσώπων, υπήρχαν αρκετά. Οπότε σκέφτομαι πως τα δύσκολα πέρασαν και είχα τον έλεγχο, άρα δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας και πως η ψυχίατρος είχε δίκιο.

Συμφωνώ με αυτό που λες. Αυτό ήταν το νόημα σε αυτά που λέω πιο πάνω. Κανείς δεν αμφισβητεί τη σοβαρότητα της πάθησης αλλά όπως λες είναι όντως κάτι που θα είναι μαζί σου για πάντα οπότε μαθαίνεις να ζεις με αυτό και βρίσκεις τρόπους να το διατηρείς σε επίπεδα που να μη σε επηρεάζει. Είναι σαφέστατα δύσκολο και θέλει πολύ δουλειά, αλλά το αποτέλεσμα που έχει αξίζει. Στο τέλος είναι μόνο σκέψεις που δεν μπορούν στην ουσία να σου κάνουν κακό, όπως σωστά είπες. Οπότε αν αυτό γίνει κατανοητό, μετά είναι πιο εύκολο να τις μπλοκάρεις.

[thanosP]

Συμφωνώ με αυτό που λες. Αυτό ήταν το νόημα σε αυτά που λέω πιο πάνω. Κανείς δεν αμφισβητεί τη σοβαρότητα της πάθησης αλλά όπως λες είναι όντως κάτι που θα είναι μαζί σου για πάντα οπότε μαθαίνεις να ζεις με αυτό και βρίσκεις τρόπους να το διατηρείς σε επίπεδα που να μη σε επηρεάζει. Είναι σαφέστατα δύσκολο και θέλει πολύ δουλειά, αλλά το αποτέλεσμα που έχει αξίζει. Στο τέλος είναι μόνο σκέψεις που δεν μπορούν στην ουσία να σου κάνουν κακό, όπως σωστά είπες. Οπότε αν αυτό γίνει κατανοητό, μετά είναι πιο εύκολο να τις μπλοκάρεις.

Συμφωνω με τα παραπανω....αλλα μου φενονται δεδομενα.Δηλαδη εννοω οτι το ατομο με ιδψ συμπερενει αυτα που λες οσο περνα ο χρονος.......και ισως εαν εννοεις ψυχοθεραπεια αυτο που μπορει να γινει ειναι η αυτογνωσια κ η γνωση της παθησης αλλα αυτο που βασανιζει το ατομο ειναι η ιδια η υπαρξη των σκεψεων....οπου μπορει με πολυ δουλεια να τις κατανοεις αλλα παραλληλα να ειναι σε δυσλειτουργια σε ολους τους τομεις της ζωης του.Αυτο μπορει να οδηγησει σε καταθλιπτικα συμπτωματα κ μονοπατια.Με ποιος τροπους εσυ θεωρεις οτι το διατηρεις σε επιπεδα να μην επηρεαζει οπως λες....και να τις μπολκαρεις οπως λες?απο άγνεια κ περιεργεια ροτω παροτι κατι εχω μαθει ως πασχων.....Επισης με λιγα λογια αυτο που ηθελα να πω ειναι οτι το ζητουμενο στην ΙΔΨ δεν ειναι μονο η κατανοηση των ιδεοληψιων αλλα και το ''σβησιμο΄''η ελλάτωση της συχνοτητα τους......κατι που μονο με φαρμακα μπορει κ αμφιβολλα ομως να γινει

[Vak]

Συμφωνω με τα παραπανω....αλλα μου φενονται δεδομενα.Δηλαδη εννοω οτι το ατομο με ιδψ συμπερενει αυτα που λες οσο περνα ο χρονος.......και ισως εαν εννοεις ψυχοθεραπεια αυτο που μπορει να γινει ειναι η αυτογνωσια κ η γνωση της παθησης αλλα αυτο που βασανιζει το ατομο ειναι η ιδια η υπαρξη των σκεψεων....οπου μπορει με πολυ δουλεια να τις κατανοεις αλλα παραλληλα να ειναι σε δυσλειτουργια σε ολους τους τομεις της ζωης του.Αυτο μπορει να οδηγησει σε καταθλιπτικα συμπτωματα κ μονοπατια.Με ποιος τροπους εσυ θεωρεις οτι το διατηρεις σε επιπεδα να μην επηρεαζει οπως λες....και να τις μπολκαρεις οπως λες?απο άγνεια κ περιεργεια ροτω παροτι κατι εχω μαθει ως πασχων.....Επισης με λιγα λογια αυτο που ηθελα να πω ειναι οτι το ζητουμενο στην ΙΔΨ δεν ειναι μονο η κατανοηση των ιδεοληψιων αλλα και το ''σβησιμο΄''η ελλάτωση της συχνοτητα τους......κατι που μονο με φαρμακα μπορει κ αμφιβολλα ομως να γινει

Σαφώς το βασικό ζητούμενο είναι η ελάττωσή τους αλλά νομίζω πως ένα σημαντικό βήμα για αυτό είναι η κατανόησή τους. Και πάλι σου λέω ότι μιλάω βάσει της δικής μου πείρας, λέγοντας ότι η γνώση του προβλήματος βοηθάει πολλές φορές εμένα. Κάνω εδώ και κάποιους μήνες θεραπεία και έχω βοηθηθεί κυρίως ως προς αυτό το επίπεδο. Θέλω να πω ότι οι σκέψεις και οι καταναγκασμοί είναι πάντα εκεί απλά διαφέρει η έντασή τους, η οποία εννοείται ότι αυξομειώνεται από τη σημασία που δίνω εγώ. Δε μιλάω απόλυτα και ούτε θεωρώ ότι αυτή είναι η λύση για την κάθε περίπτωση. Θέλω να το ξεκαθαρίσω αυτό για να μην παρεξηγούμαι. Κατανοώ ότι υπάρχουν διαβαθμίσεις και καταστάσεις βαρύτερες από τη δική μου. Και κατανοώ την κούραση που νιώθει το μυαλό και το σώμα έπειτα από μία μάχη με καταναγκασμούς. Τον τρόπο ακόμη δεν τον ξέρω απόλυτα γιατί και εγώ το παλεύω. Κάποιες φορές καταφέρνει να αναδυθεί η λογική μου και ο εγωισμός μου μέσα σε αυτό το χάος και καταφέρνω να επιβληθώ. Κάποιες φορές όχι. Αλήθεια δεν εκφέρω κάποια απόλυτη άποψη γιατί κατανοώ ότι υπάρχουν περισσότερο βαριές περιπτώσεις της ΙΔΨ από τη δική μου. Απλά παρουσιάζω αυτό που εγώ έχω καταλάβει και ίσως αυτό βοηθήσει κάποιον. Επίσης είναι σίγουρα δεδομένα όλα αυτά, αλλά δε νομίζεις ότι αν πραγματικά κατανοήσεις τις ιδεοληψίες σου και πραγματικά κατανοήσεις ότι αυτές δεν έχουν ισχύ, τότε θα καταφέρεις να έχεις ένα μικρό προβάδισμα και θα μπορείς με κάποιον τρόπο να τις ελέγξεις? Φυσικά, όταν κάποιος φτάνει σε σημείο που είναι απόλυτα δυσλειτουργικός δεν χωράει αμφιβολία ότι θα πρέπει να ακολουθήσει την κατάλληλη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Φυσικά και δε γίνεται να το ξεπεράσει κανείς από μόνος του. Εννοείται αυτό. Και αυτό που λέω παραπάνω το λέω πάντα σε συνδυασμό με την κατάλληλη θεραπεία. Όχι από μόνος σου. Όμως νομίζω ότι ακόμα και έτσι θα πρέπει πάντα να προσπαθείς, προκειμένου κάποια στιγμή να φτάσεις σε ένα σημείο που να μπορείς να έχεις έναν σχετικό έλεγχο. Δηλαδή νομίζω ότι σε καμία περίπτωση δε θα πρέπει να βγάλεις τον εαυτό σου και τον αγώνα που θα πρέπει να δώσεις έξω από την εξίσωση.

[blackbird]

Πάντως έγω έχω πάρει φάρμακα 3ις μήνες και δεν είδα καμία διαφορά στην ιδψ. Ίσως δεν μου ταίριαξαν. Η κάθε περίπτωση διαφέρει γι' αυτό μην λέμε ό,τι θέλουμε. Αν σας τα έχουν πει οι γιατροί αυτά, η δική μου μόλις έγινα χειρότερα με τα φάρμακα και ήθελα να διακόψω μου είχε πει πως η κύρια θεραπεία είναι η ψυχοθεραπεία και ο ίδιος ο εαυτός μου. Επίσης μου ανέφερε περιπτώσεις όπου αν έδινες σε κάποιον φάρμακα και εξαφανίζονταν οι ιδεοληψίες του, μπορεί και να αυτοκτονούσε. Ένα μικρό παράδειγμα που μου είπε. Να νομίζει πως έχει γκόμενο, ότι την επισκέπτεται κάθε 6μηνο και αυτό είναι το νόημα της ζωής της και αυτό που την κάνει ενεργητική.
Σκεφτείτε λοιπόν να εξαφανιστούν αυτές οι σκέψεις και να μείνει στο κενό έτσι ξαφνικά. Εκεί λέει δεν χορηγούμε φάρμακα. Οπότε λοιπόν ας μην το παίζουμε γιατροί και ας μην είμαστε απόλυτοι.

Προσωπικά ανέφερα ήδη με ποιό τρόπο και πότε είχα εγώ τις υφέσεις. Η ψυχίατρος χαρακτήρισε την δική μου διαταραχή μέτριας έντασης προς βαριά, αλλά η κοινή γραμμή για κάθε είδους ιδεοληψίες, σύμφωνα με την γνωσιακή, είναι η κατανόηση, η παρατήρησή τους και η ισχύ που δίνεις κάθε φορά, όπως λέει η/ο Vsk, για να μπορείς να τις αντιμετωπίζεις ευκολότερα ακόμα και σε έξαρση. Δεν θέλει όμως ΣΥΝΕΧΕΙΑ πάλη, γιατί όσο περισσότερο παλεύεις τις ιδέες σου (ή καταφεύγεις σε συμπεριφορές), τόσο περισσότερο ταλαιπωρείσαι και επανέρχονται. Προσωπικά τα βρήκα λιγο κάπως και με τον εαυτό μου, αποδέκτηκα πράγματα, καταστάσεις, παθήσεις και αδυναμίες για να μπορώ τελικά να είμαι πιο ήρεμη και να βλέπω τα πράγματα περισσότερο σαν παρατηρητής χωρίς το πολλύ κύριε ελέησον που σε πνίγει.

[thanosP]

Σαφώς το βασικό ζητούμενο είναι η ελάττωσή τους αλλά νομίζω πως ένα σημαντικό βήμα για αυτό είναι η κατανόησή τους. Και πάλι σου λέω ότι μιλάω βάσει της δικής μου πείρας, λέγοντας ότι η γνώση του προβλήματος βοηθάει πολλές φορές εμένα. Κάνω εδώ και κάποιους μήνες θεραπεία και έχω βοηθηθεί κυρίως ως προς αυτό το επίπεδο. Θέλω να πω ότι οι σκέψεις και οι καταναγκασμοί είναι πάντα εκεί απλά διαφέρει η έντασή τους, η οποία εννοείται ότι αυξομειώνεται από τη σημασία που δίνω εγώ. Δε μιλάω απόλυτα και ούτε θεωρώ ότι αυτή είναι η λύση για την κάθε περίπτωση. Θέλω να το ξεκαθαρίσω αυτό για να μην παρεξηγούμαι. Κατανοώ ότι υπάρχουν διαβαθμίσεις και καταστάσεις βαρύτερες από τη δική μου. Και κατανοώ την κούραση που νιώθει το μυαλό και το σώμα έπειτα από μία μάχη με καταναγκασμούς. Τον τρόπο ακόμη δεν τον ξέρω απόλυτα γιατί και εγώ το παλεύω. Κάποιες φορές καταφέρνει να αναδυθεί η λογική μου και ο εγωισμός μου μέσα σε αυτό το χάος και καταφέρνω να επιβληθώ. Κάποιες φορές όχι. Αλήθεια δεν εκφέρω κάποια απόλυτη άποψη γιατί κατανοώ ότι υπάρχουν περισσότερο βαριές περιπτώσεις της ΙΔΨ από τη δική μου. Απλά παρουσιάζω αυτό που εγώ έχω καταλάβει και ίσως αυτό βοηθήσει κάποιον. Επίσης είναι σίγουρα δεδομένα όλα αυτά, αλλά δε νομίζεις ότι αν πραγματικά κατανοήσεις τις ιδεοληψίες σου και πραγματικά κατανοήσεις ότι αυτές δεν έχουν ισχύ, τότε θα καταφέρεις να έχεις ένα μικρό προβάδισμα και θα μπορείς με κάποιον τρόπο να τις ελέγξεις? Φυσικά, όταν κάποιος φτάνει σε σημείο που είναι απόλυτα δυσλειτουργικός δεν χωράει αμφιβολία ότι θα πρέπει να ακολουθήσει την κατάλληλη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Φυσικά και δε γίνεται να το ξεπεράσει κανείς από μόνος του. Εννοείται αυτό. Και αυτό που λέω παραπάνω το λέω πάντα σε συνδυασμό με την κατάλληλη θεραπεία. Όχι από μόνος σου. Όμως νομίζω ότι ακόμα και έτσι θα πρέπει πάντα να προσπαθείς, προκειμένου κάποια στιγμή να φτάσεις σε ένα σημείο που να μπορείς να έχεις έναν σχετικό έλεγχο. Δηλαδή νομίζω ότι σε καμία περίπτωση δε θα πρέπει να βγάλεις τον εαυτό σου και τον αγώνα που θα πρέπει να δώσεις έξω από την εξίσωση.

καταλαβαινω τι λες,ολο αυτο που περιγραφεις μου βγαζει μια διαρκη διανοητικη ενδοψυχικη συγκρουση κ παλη ατερμονη που κ μονο που το ακουω μ φερνει δυσφορια....ισως αυτη ειναι κ η ουσια της διαταραχης...αν δε σταματησει με καπιο τροπο σε καποιον βαθμο δεν μπορουμε να μιλαμε για βελτιωση ή ζψη έξω απ τα δεσμα της ιδψ

[thanosP]

Πάντως έγω έχω πάρει φάρμακα 3ις μήνες και δεν είδα καμία διαφορά στην ιδψ. Ίσως δεν μου ταίριαξαν. Η κάθε περίπτωση διαφέρει γι' αυτό μην λέμε ό,τι θέλουμε. Αν σας τα έχουν πει οι γιατροί αυτά, η δική μου μόλις έγινα χειρότερα με τα φάρμακα και ήθελα να διακόψω μου είχε πει πως η κύρια θεραπεία είναι η ψυχοθεραπεία και ο ίδιος ο εαυτός μου. Επίσης μου ανέφερε περιπτώσεις όπου αν έδινες σε κάποιον φάρμακα και εξαφανίζονταν οι ιδεοληψίες του, μπορεί και να αυτοκτονούσε. Ένα μικρό παράδειγμα που μου είπε. Να νομίζει πως έχει γκόμενο, ότι την επισκέπτεται κάθε 6μηνο και αυτό είναι το νόημα της ζωής της και αυτό που την κάνει ενεργητική.
Σκεφτείτε λοιπόν να εξαφανιστούν αυτές οι σκέψεις και να μείνει στο κενό έτσι ξαφνικά. Εκεί λέει δεν χορηγούμε φάρμακα. Οπότε λοιπόν ας μην το παίζουμε γιατροί και ας μην είμαστε απόλυτοι.

Προσωπικά ανέφερα ήδη με ποιό τρόπο και πότε είχα εγώ τις υφέσεις. Η ψυχίατρος χαρακτήρισε την δική μου διαταραχή μέτριας έντασης προς βαριά, αλλά η κοινή γραμμή για κάθε είδους ιδεοληψίες, σύμφωνα με την γνωσιακή, είναι η κατανόηση, η παρατήρησή τους και η ισχύ που δίνεις κάθε φορά, όπως λέει η/ο Vsk, για να μπορείς να τις αντιμετωπίζεις ευκολότερα ακόμα και σε έξαρση. Δεν θέλει όμως ΣΥΝΕΧΕΙΑ πάλη, γιατί όσο περισσότερο παλεύεις τις ιδέες σου (ή καταφεύγεις σε συμπεριφορές), τόσο περισσότερο ταλαιπωρείσαι και επανέρχονται. Προσωπικά τα βρήκα λιγο κάπως και με τον εαυτό μου, αποδέκτηκα πράγματα, καταστάσεις, παθήσεις και αδυναμίες για να μπορώ τελικά να είμαι πιο ήρεμη και να βλέπω τα πράγματα περισσότερο σαν παρατηρητής χωρίς το πολλύ κύριε ελέησον που σε πνίγει.

υπαρχουν διαφορες περιπτωσεις....και συννοσυροτητα ιδψ με αλλης παθησης...κ εμενα μ ειπε για μια κυρια η οποια μετα απο αναφρανιλ νομιζε οτι τρελαθηκε γιατι εχασε μια ιδεοληψια της.......αυτα ειναι πολυ σπανιες περιπτωσεις και αφορουν συνυθως μια μονο ιδεοληψια....δεν ειμαι ειδικος δε μπορω να ξερω......αλλα οσο τα ''βρίσκεις '' με τις ιδεοληψιες κ ζεις με αυτες οδηγεισε σε αλλα ψυχοπαθολογικα μονοπατια......επισης οι ιδεοληψιες δεν εξαφανιζονται ξαφνικα κ ουτε μενεις στο κενο.........Συνυθως ο πασχων εχει τεραστια δυσφορια απ τις σκεψεις και ενω εχει μαθει να ζει με αυτες για καποιο διαστημα μετα δυσφορει κ θελει να φυγουν......αν δεν φυγουν συχνα ειναι η συννοσηροτητα καταθλιψης....ενω σε αυτο που ανεφερες το παραδειγμα συννοσηροτητα με αλλες διαταραχες και διαταραχες προσωπικοτητας......με το να σηκωνει τα χερια ψηλα η γιατρος αυτη που στο ειπε μαλλον αγνοια δηλωνει ή αλλιως καλο δεν κανει.ειναι σαν να αφηνεις τον μανιακο σε μανια επειδη του αρεσει η μανια.τεσπα........Η υφεση κ εξαρση μπορει να ειναι και τυχαια και οχι απαραιτητα απο εξωτερικα γεγονοτα κ συνθηκες ζωης αλλα κ εσωτερικα................Τελος λες οτι δε θελει συναιχεια παλη....αυτο ειναι κατι που δεν ελεγχεται στην ιδψ.....Εχεις κανει ψυχοθεραπεια,αν ναι με ποιο τροπο βοηθησε παραπανω απ την κατανοηση της διαταραχης?

[joanna22]

thanoPΚ εγω στη θεση σου ημουν κα απαξιωνα την ψυχοθεραπεια βοηθαει γτ ισως σ αλλαξει κ σ βρει την πηγη των σκεψεων πολλες φορες υπαρχει πηγη. εγω πολλες φορες ηελω να ζω με ιψδ γτ αλλιως δν ξερω τι αλλο να κανω γενικα δν εχω ενδιαφεροντα κ ενιωθα δυστυχισεμνη μικρη. οποτε σε βοηθαει να αλλαξεις τροπο να δεις τον εαυτο σου απο αλλη πλευρα και σε βοηθαρι να μην κανεις τους ψυχαναγκασμους με εκθεση κ παρεμποδιση στο αντικειμενο. επισης εχεις λαθος τροπους η συνειρμους μπορει να τους βρει κ να μεσα απο συζητηση να καταλαβαεις. δν λεω οτι δν ειναι κ γονιδιακο βασικα ειμαι πεποισμενη ομως οχι σε ολους απλα πυροδοτειται εγω εχω βαρια ιψδ αλλα ισως αμα φτιαξεις χαρακτηρα να σαι καλυτερα λιγο εγω οταν ενιωθα καλα δν ειχα τοσουε ψυχαναγκασμους κ σε καποια στιγμη μ χαν φυγει αλλα τους φημιουργουσα ξανα γτ δν ηξερα τι να κανω χωρις αυτους κατι ενιωθα. ανασφαλεια; κενο; δν εχω ιδεα

[joanna22]

πιστευω οτι οι ανθρωποι χωρις ocd εχουν περισσοτερες δυνατοτητες σε ολους τους τομεις βεβαια καποια εχουν κ αυτοι αλλα προβληματα μιλαω γ αυτους π ειναι νορμαλ. θα ναι τελειο ν μην εχεις ocd. οσο λιγο το χω βιωσει δλδ να σαι κοινωνικος κ ν μην μπορεις λογω ocd να συναναστραφεις να σαι εργασιομανης κ ν μην μπορεις ν πετυχεις να σαι ενας νορμαλ ανθρωπος.. αν ειχα μισ ευχη θα ταν να μην ειχα ocd.

[thanosP]

thanoPΚ εγω στη θεση σου ημουν κα απαξιωνα την ψυχοθεραπεια βοηθαει γτ ισως σ αλλαξει κ σ βρει την πηγη των σκεψεων πολλες φορες υπαρχει πηγη. εγω πολλες φορες ηελω να ζω με ιψδ γτ αλλιως δν ξερω τι αλλο να κανω γενικα δν εχω ενδιαφεροντα κ ενιωθα δυστυχισεμνη μικρη. οποτε σε βοηθαει να αλλαξεις τροπο να δεις τον εαυτο σου απο αλλη πλευρα και σε βοηθαρι να μην κανεις τους ψυχαναγκασμους με εκθεση κ παρεμποδιση στο αντικειμενο. επισης εχεις λαθος τροπους η συνειρμους μπορει να τους βρει κ να μεσα απο συζητηση να καταλαβαεις. δν λεω οτι δν ειναι κ γονιδιακο βασικα ειμαι πεποισμενη ομως οχι σε ολους απλα πυροδοτειται εγω εχω βαρια ιψδ αλλα ισως αμα φτιαξεις χαρακτηρα να σαι καλυτερα λιγο εγω οταν ενιωθα καλα δν ειχα τοσουε ψυχαναγκασμους κ σε καποια στιγμη μ χαν φυγει αλλα τους φημιουργουσα ξανα γτ δν ηξερα τι να κανω χωρις αυτους κατι ενιωθα. ανασφαλεια; κενο; δν εχω ιδεα

καταλαβα τι λες...παλια φοβομουν για το πως θα ζησω χωρις ιδψ,,,και οτι χανεις τον εαυτο σου κ τα σχετικα.....προς το παρων ειμαι σε αλλη φαση και οταν ειχα γινει σε ενα καλο βαθμο καλα δε με ενοχλησε που ζουσα χωρις ιδεοληψιες.....Πιστευεις οτι ισως υπαρχει συννοσυροτητα με καταθλιψη σε τετοια περιπτωση???οπως αυτο που ανεφερες εσυ οτι θες να ζεις με ιδψ καποιες φορες?

[joanna22]

κατι που πρει να ξερετε ολοι με σοβαρη ocd ειναι οτι πρεπει να φτασετε τις μεγιστες δοσεις ουτε εγω το ηξερα ακομα κ να τις ξεπερασετε εγω παιρνω 200μγ πανω απο τη μεγιστη δοση. κ ο θεος βοηθος. η γιατρος ομως μετα ειπα οτι τα αντιψυχωσικα δν συστηνονται γ ιψδ τα σσρι κανουν τη δουλεια. μονο δυο μ προτεινε π βοηθουσαν σε ιψδ.

[damien!!!]

πιστευω οτι οι ανθρωποι χωρις ocd εχουν περισσοτερες δυνατοτητες σε ολους τους τομεις βεβαια καποια εχουν κ αυτοι αλλα προβληματα μιλαω γ αυτους π ειναι νορμαλ. θα ναι τελειο ν μην εχεις ocd. οσο λιγο το χω βιωσει δλδ να σαι κοινωνικος κ ν μην μπορεις λογω ocd να συναναστραφεις να σαι εργασιομανης κ ν μην μπορεις ν πετυχεις να σαι ενας νορμαλ ανθρωπος.. αν ειχα μισ ευχη θα ταν να μην ειχα ocd.

Joanna22 έχοντας ιψδ χρόνια και εγώ από προσωπική μου εμπειρία φυσικά παρατήρησα ότι παίρνοντας αγωγή πέτυχα πολύ περισσότερα πράγματα από όσα έχω πετύχει στην ζωή μου.μην κοιτσς τι κάνουν οι άλλοι,ο κάθε άνθρωπος έχει τους δικούς τους στόχους και τα δικά του όνειρα.και επίσης όσοι έχουν ιψδ είναι νορμάλ,το άγχος και οι σκέψεις τους δεν είναι νορμάλ![emoji2]

[thanosP]

κατι που πρει να ξερετε ολοι με σοβαρη ocd ειναι οτι πρεπει να φτασετε τις μεγιστες δοσεις ουτε εγω το ηξερα ακομα κ να τις ξεπερασετε εγω παιρνω 200μγ πανω απο τη μεγιστη δοση. κ ο θεος βοηθος. η γιατρος ομως μετα ειπα οτι τα αντιψυχωσικα δν συστηνονται γ ιψδ τα σσρι κανουν τη δουλεια. μονο δυο μ προτεινε π βοηθουσαν σε ιψδ.

αυτο μου ειπαν κ εμενα φετοοτι η βαση ειναι τα σσρι.....απο αντιψυχωτικα αναφερεσε σε risperdal κ abilify?

[blackbird]

υπαρχουν διαφορες περιπτωσεις....και συννοσυροτητα ιδψ με αλλης παθησης...κ εμενα μ ειπε για μια κυρια η οποια μετα απο αναφρανιλ νομιζε οτι τρελαθηκε γιατι εχασε μια ιδεοληψια της.......αυτα ειναι πολυ σπανιες περιπτωσεις και αφορουν συνυθως μια μονο ιδεοληψια....δεν ειμαι ειδικος δε μπορω να ξερω......αλλα οσο τα ''βρίσκεις '' με τις ιδεοληψιες κ ζεις με αυτες οδηγεισε σε αλλα ψυχοπαθολογικα μονοπατια......επισης οι ιδεοληψιες δεν εξαφανιζονται ξαφνικα κ ουτε μενεις στο κενο.........Συνυθως ο πασχων εχει τεραστια δυσφορια απ τις σκεψεις και ενω εχει μαθει να ζει με αυτες για καποιο διαστημα μετα δυσφορει κ θελει να φυγουν......αν δεν φυγουν συχνα ειναι η συννοσηροτητα καταθλιψης....ενω σε αυτο που ανεφερες το παραδειγμα συννοσηροτητα με αλλες διαταραχες και διαταραχες προσωπικοτητας......με το να σηκωνει τα χερια ψηλα η γιατρος αυτη που στο ειπε μαλλον αγνοια δηλωνει ή αλλιως καλο δεν κανει.ειναι σαν να αφηνεις τον μανιακο σε μανια επειδη του αρεσει η μανια.τεσπα........Η υφεση κ εξαρση μπορει να ειναι και τυχαια και οχι απαραιτητα απο εξωτερικα γεγονοτα κ συνθηκες ζωης αλλα κ εσωτερικα................Τελος λες οτι δε θελει συναιχεια παλη....αυτο ειναι κατι που δεν ελεγχεται στην ιδψ.....Εχεις κανει ψυχοθεραπεια,αν ναι με ποιο τροπο βοηθησε παραπανω απ την κατανοηση της διαταραχης?

Ώπα. Άγνοια η γιατρός και ξέρεις εσύ καλύτερα ε;

Δεν νομίζω πως έχει και πολλύ νόημα η συζήτηση αν ό,τι λέω το ακυρώνεις.

Τυχαία μπορεί να είναι ναι, αλλά όπως έγραψα έκανα και εσωτερική αναζήτηση όπως αναφέρεις για να αλλάξω τον εαυτό μου.

Άλλο μανία που αναφέρεις (που είναι ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ), και εντελώς άλλο οι ιδεοληψίες. Μην συγρίνεις ανόμοια πράγματα. Όταν έχεις συμφιλιωθεί με τις ιδεοληψίες σου και δεν σου κάνουνε πια κακό ή ο γιατρός καταλάβει πως έφτασες στο επίπεδο που μπορείς να το κάνεις χωρίς φάρμακα, με το ζόρι να σε ξαναποτίσει; Άγνοια όμως ε... Να προσέχουμε λίγο και τι λέμε.

Όταν φτάνεις σε δυσφορία και είσαι σε έξαρση, θες να τις ΕΞΑΦΑΝΙΣΕΙΣ. Δεν την παλεύεις με ocd. Όμως όσο το παλεύεις άλλο τόσο χειροτερεύεις. Αυτό μου το είπε η ίδια η ψυχολόγος. Μου το τόνιζε ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ όταν της έλεγα πως δεν με αντέχω πια και ήθελα να εξαφανίσω πάση θυσία τις ιδεοληψίες που με γονάτιζαν. Ε έτσι δεν γίνεται όμως δουλειά. Και όμως ελέγχεται με δουλειά. Ή λες να είναι κι' αυτό τυχαίο; :D

Εκτός από την κατανόηση έμαθα να μπορώ να τις αγνοώ όσο γίνεται ώσπου να φτάσω σε βαθμό να μην με επηρεάζουν. Αυτό όχι μόνο κατά την διάρκεια (6 μήνες έκανα μόνο) αλλά κυρίως μετά, έχοντας πλήρη συνειδητοποίηση και με προσωπική δουλειά όταν έφερνα τα λόγια της κάθε φορά στο μυαλό μου. Είναι πράγματα προσωπικά και ξεχωριστά για τον καθένα καθώς η δουλειά που κάνεις και η κάθε μέθοδος - προσέγγιση καλύτερα, διαφέρει για τον κάθε άνθρωπο όπως ακριβώς και οι ιδεοληψίες.

Καλή δύναμη και συνέχεια.

Να είσαι λίγο πιο αιδιόδοξος και όλα θα πάνε καλά.