Με πιέζουν να πάω Γερμανία ενώ έχω δημιουργήσει ψυχική διαταραχή,και μέσα από αυτά πο

[serios]

Κι αν στραμπουλήξει το πόδι μέσα στην έρημο χωρίς δυνατότητα βοήθειας και αν μείνουν εκεί θα πεθάνουν όλοι δεν πρέπει να προχωρήσει αργά μαζί με τους άλλους να φτάσουν εκεί που υπάρχει πιθανότητα να σωθούν όλοι; Πρέπει να σκεφτεί, "αχ, θα πρηστεί το πόδι μου στο δρόμο, δεν μπορώ να περπατήσω, θέλω να μείνω εδώ και γιατί δεν θέλουν να μείνουν και τι ωραία θα ήταν να εμφανιζόταν από το πουθενά φαγητό και νερό και σωτηρία" ;

Εθεσα ενα παραδειγμα για να συσχετισω δυο ανομοιες καταστασεις που εχουν ενα κοινο.
Αυτο τις δυσκολιας στην φυσιολογικη λειτουργια.

Τωρα αυτο που λες ειναι ατοπο σε περιπτωση που κληθει να εργαστει κ δεν αντεχει να λειτουργησει πχ σε απλα καθημερινα πραγματα.

[Sonia]

Νομίζω ότι δεν καταλαβαινόμαστε. Εγώ δεν αμφισβητώ την ψυχιατρική, ούτε είπα ότι με μια κουβέντα που γράφουμε εδώ μέσα θα λυθούν τα προβλήματα του αλλουνού. Εδώ όμως δεν είμαστε και ψυχολόγοι ή ψυχίατροι κι ο καθένας όπως νομίζει ότι μπορεί να βοηθήσει βοηθάει. Δεν πάει να πει ότι πρέπει να συμφωνούμε ο ένας με τον άλλον σώνει και καλά. Και φυσικά και δεν είπα "κάνε θετικές σκέψεις" κι όλα καλά. Είπα "κάνε προσπάθεια να μην τελματώνεις στις αρνητικές σκέψεις, προετοίμασε τον εαυτό σου να δεχτείς όσο πιο ομαλά γίνεται την νέα πραγματικότητα".

Για το τελευταίο δεν σημαίνει ότι το ένα που λέω εγώ αναιρεί το άλλο που λες εσύ. Αυτές οι παθήσεις είναι πάρα πολύ δύσκολες για τον πάσχοντα, ωστόσο σταθμίζει κανείς και το περιβάλλον που ζει και τις επιλογές του και τους άλλους. Από την εμπειρία μου, το χειρότερο πράγμα συνήθως είναι που αρνείται την οποιαδήποτε αλλαγή στον τρόπο σκέψης του ή στην καθημερινότητά του ο πάσχων. Μπορεί να υπάρξει πισωγύρισμα, αλλά μεσοπρόθεσμα οι αλλαγές βγαίνουν σε καλό. Όταν υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις και πλαίσιο στήριξης και ο άλλος τελματώνει για καιρό ή όταν οι γύρω πρέπει να κάνουν κάποιες αλλαγές γιατί δεν γίνεται αλλιώς, θα ζοριστεί και ο πάσχοντας κάποιο διάστημα ακόμα περισσότερο, πως να το κάνουμε. Δεν είναι όλα μαύρο ή άσπρο.

Στην περίπτωση του Confussed απλά νομίζω ότι περιορίζονται οι περισσότεροι σε ευχολόγια και να αγνοούν την πλευρά των δικών του και του βιοποριστικού ζητήματος.

[Sonia]

Εθεσα ενα παραδειγμα για να συσχετισω δυο ανομοιες καταστασεις που εχουν ενα κοινο.
Αυτο τις δυσκολιας στην φυσιολογικη λειτουργια.

Τωρα αυτο που λες ειναι ατοπο σε περιπτωση που κληθει να εργαστει κ δεν αντεχει να λειτουργησει πχ σε απλα καθημερινα πραγματα.

Και που το ξέρεις; Μπορεί να μην κληθεί καν να εργαστεί άμεσα, ή μπορεί να κλήθεί και να τα καταφέρει, ή ακ'όμα κι αν δεν τα καταφέρει μπορεί κάτι να αποκομίσει από αυτή την εμπειρία.

Δεν συμφωνώ με την έλλειψη κατανόησης του παλιού καιρού για τις ψυχικές ασθένειες, δεν συμφωνώ και με το να κολλάμε μια ταμπέλα "έχω θέμα" και να μην κάνουμε καμία προσπάθεια προς τη λειτουργικότητα.

Ότι και να λες για ψυχανάλυση και αγωγές -που μπορεί να είναι απαραίτητα-, δεν αρκούν μακροπρόθεσμα. Μία επαφή με την κοινωνία και έστω κάποια βασική λειτουργικότητα στην καθημερινότητα του καθενός είναι απαραίτητη για να δει βελτίωση κάποιος.

Έχω παράδειγμα κοντινό με βαρύτατη κατάθλιψη. Δεν είναι το μόνο, αλλά είναι το πιο τρανταχτό. Μόνο η εύρεση εργασίας μακροπρόθεσμα της επέτρεψε κάποια λειτουργικότητα και μια ασφάλεια για το μέλλον. Ζορίστηκε πάρα πάρα πάρα πολύ τον πρώτο καιρό και δεν λύθηκαν όλα της τα προβλήματα, ωστόσο μετά από 5 χρόνια στο κρεββάτι με εξαίρεση τις επισκέψεις στο γιατρό, τότε μόνο σηκώθηκε και κατάφερε να πηγαίνει για δουλειά, να μιλάει σε 5 ανθρώπους, να κάνει δυο πράγματα και τώρα που όπου να 'ναι οι 90αρηδες γονείς της θα κλείσουν τα μάτια τους, να μπορεί να βγάλει μία σύνταξη και να μην πεθάνει στους δρόμους από ασιτία, να μπορεί να πηγαίνει για ψώνια και να τα καταφέρνει με βασικές λειτουργίες της καθημερινότητας.

[serios]

Δεν πηγαινε προσωπικα σε σενα αυτο με την ψυχιατρικη.
Απλα γραφτηκαν πολλα.

Συμφωνω οτι σε καθε προβλημα κοιτας ολες τις παραμετρους.
Αυτο που παρατηρω ειναι οτι οι δικοι του εχουν αγνοια του προβληματος κ των συνεπειων, ο confused εκοψε μαχαιρι αγωγη με κινδυνο υποτροπης, τα οικονομικα ειναι δυσκολα, κ καλειται να παει εξωτερικο.
Αυτα ειναι τα δεδομενα που παρεθεσε.
Τωρα για να δημοσιευσει ενα θεμα με βαση κ το ιστορικο του συμπεραινουμε οτι βιωνει αδιεξοδο γιατι απο την μια δεν ειδε αποτελεσμα με την αγωγη αρα δυσκολευεται λειτουργικα κ μετα του λενε να πανε εξωτερικο κατι που κ ενας χωρις προβλημα ισως δυσκολευοταν να διαχειριστει.

Γνωμη μου ειναι οτι κ με βαση τις σκεψεις για αυτοκτονια χρειαζεται να βρεθει τροπος για νοσηλεια κ αγωγη.

Το πως θα το χειριστει η οικογενεια του ειναι δικο τους θεμα.

Οταν βλεπεις εναν αρρωστο δεν του λες ανακαλυψε το αγνωστο.
Του προτεινεις να παει σε γιατρο.

[serios]

Και που το ξέρεις; Μπορεί να μην κληθεί καν να εργαστεί άμεσα, ή μπορεί να κλήθεί και να τα καταφέρει, ή ακ'όμα κι αν δεν τα καταφέρει μπορεί κάτι να αποκομίσει από αυτή την εμπειρία.

Δεν συμφωνώ με την έλλειψη κατανόησης του παλιού καιρού για τις ψυχικές ασθένειες, δεν συμφωνώ και με το να κολλάμε μια ταμπέλα "έχω θέμα" και να μην κάνουμε καμία προσπάθεια προς τη λειτουργικότητα.

Ότι και να λες για ψυχανάλυση και αγωγές -που μπορεί να είναι απαραίτητα-, δεν αρκούν μακροπρόθεσμα. Μία επαφή με την κοινωνία και έστω κάποια βασική λειτουργικότητα στην καθημερινότητα του καθενός είναι απαραίτητη για να δει βελτίωση κάποιος.

Έχω παράδειγμα κοντινό με βαρύτατη κατάθλιψη. Δεν είναι το μόνο, αλλά είναι το πιο τρανταχτό. Μόνο η εύρεση εργασίας μακροπρόθεσμα της επέτρεψε κάποια λειτουργικότητα και μια ασφάλεια για το μέλλον. Ζορίστηκε πάρα πάρα πάρα πολύ τον πρώτο καιρό και δεν λύθηκαν όλα της τα προβλήματα, ωστόσο μετά από 5 χρόνια στο κρεββάτι με εξαίρεση τις επισκέψεις στο γιατρό, τότε μόνο σηκώθηκε και κατάφερε να πηγαίνει για δουλειά, να μιλάει σε 5 ανθρώπους, να κάνει δυο πράγματα και τώρα που όπου να 'ναι οι 90αρηδες γονείς της θα κλείσουν τα μάτια τους, να μπορεί να βγάλει μία σύνταξη και να μην πεθάνει στους δρόμους από ασιτία, να μπορεί να πηγαίνει για ψώνια και να τα καταφέρνει με βασικές λειτουργίες της καθημερινότητας.

Το τι προσπαθειες εγιναν απο το συγκεκριμενο ατομο δεν το γνωριζεις κ ας μη βγαζουμε ευκολα συμπερασματα.

Ενα συμπτωμα ειναι η βαθεια απογνωση κ το τελμα.
Μη χαρακτηρισουμε καποιον σ'αυτη την κατασταση οτι δεν προσπαθει αρκετα.
Ας προσπαθησουμε να κατανοησουμε γιατι νιωθει αυτα τα συναισθηματα.

Η εργασια υπο ορισμενες προυποθεσεις σιγουρα μπορει να λειτουργησει θετικα.
Λιγο σπανιο να γινει αυτο στην εξαρση της παθησης.
Ναι,ισως δεν δουλεψει Γερμανια αλλα ισως βρισκεται εκει χωρις δυνατοτητα ιατροφαρμακευτικης περιθαλψης σν δεν ειναι ασφαλισμενος.

Οπως ειπα ειναι καθαρα οικογενειακο προβλημα που θα κληθουν να λαβουν καποιες αποφασεις μονοι τους.

Απο αυτα που γνωριζουμε μπορουμε να πουμε οτι ο confused χρειαζεται περιθαλψη κ ασφαλες περιβαλλον.
Αν αυτα μπορουν να γινουν Γερμανια, μπορει να το σκεφτει.

[Sonia]

Εδώ δεν έχει λεφτά ο ίδιος και οι δικοί του και δεν πάει σε γιατρό και προοπτικές να αλλάξει άμεσα αυτό δεν υπάρχουν. Γιατί το έξω αποκλείει την περίπτωση γιατρού; Αφού θα προσπαθήσει η οικογένεια να βγάλει λεφτά εκεί, γιατροί υπάρχουν κι έξω και σε τελική ανάλυση συμβουλεύονται από τη Γερμανία και κάποιον γιατρό στην Ελλάδα όταν θα μπορούν να τον πληρώνουν, που τώρα δεν μπορούν όπως λένε.

Τεσπα, αν κατάλαβα καλά΄σήμερα είναι η μεγάλη μέρα. Ας μας πει ο Confussed τις εξελίξεις.

[Confused889]

Γεια σας είμαι εδώ βασικα διάβαζα....δεν ξέρω τι να κάνω έχει ναι αλλά βλέπω δύσκολα πράγματα μπροστά μου..και δεν είμαι και full καλά..

[Sonia]

Εγώ τη γνώμη μου στην είπα Confussed. Κάθε δυσκολία κάτι μας μαθαίνει. Προσπάθησε να βλέπεις και τα θετικά μιας αλλαγής, όχι μόνο τα αρνητικά. Κάτι άλλο δεν έχω να σου πω αυτή τη στιγμή.

[Confused889]

Είδη με έχει πιάσει ανγχοσ ...μήπως πάθω κάτι στο αεροπλανο

[geodim]

Στο αεροπλάνο το πολύ πολύ να σε πιάσει καμιά κρίση πανικού. Αν έχεις κάποιο αγχολυτικο πάρε πριν μπεις στο αεροπλάνο και δε θα καταλάβεις πότε έφτασες. Όταν λέω πάρε δεν εννοώ 5 χάπια μαζί ε. Πάρε τη μικρότερη δόση, θεωρώ θα είναι αρκετή