Οριακή μου αγάπη Vol. 2 - Page 2
ICPS banner

[ Όροι Χρήσης Forum - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ] [ Προστασία ανηλίκων ]

Page 2 of 114 FirstFirst 12341252102 ... LastLast
Results 16 to 30 of 1696
  1. #16
    Senior Member
    Join Date
    Mar 2018
    Posts
    176
    Όντας οριακή, εγώ θα πω τούτο. Δεν έχουμε σκοπό της ζωής μας να καταστρεψουμε, χειραγώγησουμε, εκμεταλλευτουμε τους άλλους. Έχουμε ένα ψυχικό προβλημα που προκύπτει καθαρά από τραύμα στην παιδική ηλικία. Εξου και ο έντονος φόβος της εγκατάλειψης. Έχω την επίγνωση ότι ένα οριακό άτομο είναι δύσκολο στον χειρισμό και στην συμβιωση. Όμως ξέρετε κάτι; θέλουμε απλά να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι αξίζει κάποιος να μας αγαπήσει. Όμως, όταν βλέπουμε πως φερομαστε επιβεβαιώνουμε τον εαυτό μας ότι κάνεις δεν μας αγαπά ετσι που κάνουμε και πως όλοι μας εγκαταλειψουν. Γιατί; γιατί δεν είμαστε αρκετά καλοί!
    Φαύλος κύκλος και επαναλαμβανόμενα μοτίβο. Θέλει ψυχοθεραπεια αλλά και ψυχικό σθένος να παραδεχτείς μπροστά σε άλλους πως ο μεγαλύτερος φόβος σου είναι ότι θα μείνεις μόνος σου χωρίς κανέναν να σε αγαπά.
    Αυτά από μια οριακή.

  2. #17
    Senior Member
    Join Date
    Mar 2010
    Posts
    1,663
    Quote Originally Posted by elisabet View Post

    Αυτό που λες ότι αναγνωρίζεις πως δεν είχε κακή πρόθεση, σε μένα λειτούργησε διαφορετικά. Επειδή και εγώ το αναγνώριζα με δυσκόλεψε πολύ στην διαχείριση του χωρισμού γιατί δεν μπορούσα να βγάλω τον θύμο μου. Εγώ ήξερα πως μόλις χώριζα, θα έβγαζα όλον τον θυμό μου, θα ξεσπούσα και μετά μου περνούσε. Σε αυτή την περίπτωση ακριβώς επειδή ήξερα πως ο, τι έκανε δεν ήταν από κακή πρόθεση και δεν είχε καν συνείδηση του πόσο πόνο προκάλεσε, ένιωθα ότι θα σκάσω μη μπορώντας να βγάλω τον θυμό μου και να πω όσα με πλήγωσαν. Νομίζω πως αυτό ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι για μένα.
    Εγώ πάλι τον θυμό μου τον εξέφρασα ειδικά στο τέλος. Δεν ξέρω αν κέρδισα κάτι από αυτό, ή αν με βοήθησε να μειωθεί ο πόνος που νοιώθω. Μάλλον όχι. Περισσότερο ήταν μία ανακούφιση της στιγμής πυο τελικά προκάλεσε μεγαλύτερα προβλήματα. Άσε που βγήκα τελικά ο επιθετικός και ο επικύνδυνος! Η έκφραση των συναισθημάτων βοηθά να ανακουφιστούμε και για πολλά χρόνια θεωρούνταν πανάκεια αλλά αυτό πλέον αμφισβητείται. Περισσότερη έμφαση δίνεται πλέον στην κατανόηση και διαχείριση του θυμού παρά στην έκφρασή του. Σαφώς και νιώθεις ότι καταπίεσες τον θυμό σου, αλλά μπορεί η έκφρασή του, να προκαλούσε άλλα προβλήματα αν έλεγες ή έκανες πράγματα που μετά θα μετάνιωνες. Κάτι τέτοιο αποκτά μεγαλύτερη σημασία αν αναλογιστούμε το τι άτομο είχες απέναντί σου που ενδεχομένως θα χρησιμοποιούσε τα λάθη αυτά εναντίων σου, όπως έγινε στην περίπτωσή μου. Τον θυμό σου μπορείς να τον εκφράσει και τώρα. Δεν είναι ανάγκη να τον εκφράσεις απαραίτητα σε αυτόν. Τώρα θυμήθηκα ότι μετά από τα πολύ απαξιωτικά τελευταία μηνύματα που μου έστειλε, θύμωσα πολύ και ήμουν έτοιμος να απαντήσω με θυμό, να επιτεθώ. Τελικά αρκέστηκα να απαντήσω με ένα "Αντίο!". Δεν μπορείς να φανταστείς το πόσο πολύ χαίρομαι που λειτούργησα έτσι.

    Για το παρελθόν της μιλούσε μανιωδώς; Έτσι έκανε κι ο δικός μου. Χωρίς να ρωτήσω ποτέ τίποτα, είχα μάθει κάθε λεπτομέρεια. Αργότερα κατάλαβα πως αυτό περίμενε κι από μένα και το γεγονός ότι δεν το έκανα ή το έκανα πολύ περιληπτικά και χωρίς λεπτομέρειες, καταλογίστηκε στα στοιχεία εναντίον μου. Εκείνος είχε μια τάση να μιλάει για όλα με συγκεκριμένα στοιχεία αναφέροντας ακόμα και ονόματα (που δεν με αφορούσαν προφανώς αφού ήταν άτομα που δεν γνώριζα) και το ίδιο περίμενε να κάνω κι εγώ.
    Μιλούσε πάρα πολύ για το παρελθόν της χωρίς να ρωτήσω. Και πράγματι υπήρχε γκρίνια που δεν έκανα κι εγώ το ίδιο. Εγώ της έλεγα ότι δεν χρειάζεται να ξέρουμε πολλά από το παρελθόν μας, δεν πίστευα ότι βοηθά σε κάτι αυτό. Γενικώς υπήρχε μία συμπεριφορά που παρέπεμπε σε ταύτιση, σαν να είχε την ανάγκη να σκεφτόμαστε τα ίδια, να νοιώθουμε τα ίδια, να επιθυμούμε τα ίδια, να συμφωνούμε σε όλα, κτλ. Και όλα να είναι κοινά, φίλοι, δραστηριότητες, χρήματα... οκ ως ένα σημείο αυτό στα πλαίσια μίας σχέσης και κοινής ζωής είναι θεμιτό αλλά εδώ υπήρχε υπερβολή. Εγώ τώρα το εκλάμβανω ως μία τάση για συγχώνευση όπου η κάθε διαφοροποίηση προκαλούσε απειλητικά συναισθήματα και αυτό ήταν πολύ περιοριστικό για εμένα και με έβαζε σε μία κατάσταση συνεχούς εγρήγορσης. Πρόσεχα πολύ από ένα σημείο και μετά τι λέω, πως το λέω, τι κάνω, για να μην δώσω ερεθίσματα. Αυτό με έφθειρε πολύ και με κούρασε. Κατι ακόμα που συνδέεται με τα παραπάνω είναι η συνεχής αίσθηση που είχα... σαν να έθετε πάντα ένα δίλημμα του στυλ "είσαι με μένα ή με τους άλλους". Αν δλδ έμπαινα στην διαδικασία να δικαιλογήσω κάποιον ή να μην συμφωνήσω στο ότι κάποιος ή κάποια είχε κακές προθέσεις εναντίων της, αυτό ήταν λόγος χωρισμού! Γινόμουν αυτόματα ο συνήγορος των άλλων, αυτός που δεν σέβεται τα συναισθήματά της, που δεν την κατανοεί, που δεν τη υποστηρίζει και άλλα πολλά. Μαλακίες!

  3. #18
    Senior Member
    Join Date
    Mar 2010
    Posts
    1,663
    Quote Originally Posted by vickympou View Post
    Όντας οριακή, εγώ θα πω τούτο. Δεν έχουμε σκοπό της ζωής μας να καταστρεψουμε, χειραγώγησουμε, εκμεταλλευτουμε τους άλλους. Έχουμε ένα ψυχικό προβλημα που προκύπτει καθαρά από τραύμα στην παιδική ηλικία. Εξου και ο έντονος φόβος της εγκατάλειψης. Έχω την επίγνωση ότι ένα οριακό άτομο είναι δύσκολο στον χειρισμό και στην συμβιωση. Όμως ξέρετε κάτι; θέλουμε απλά να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι αξίζει κάποιος να μας αγαπήσει. Όμως, όταν βλέπουμε πως φερομαστε επιβεβαιώνουμε τον εαυτό μας ότι κάνεις δεν μας αγαπά ετσι που κάνουμε και πως όλοι μας εγκαταλειψουν. Γιατί; γιατί δεν είμαστε αρκετά καλοί!
    Φαύλος κύκλος και επαναλαμβανόμενα μοτίβο. Θέλει ψυχοθεραπεια αλλά και ψυχικό σθένος να παραδεχτείς μπροστά σε άλλους πως ο μεγαλύτερος φόβος σου είναι ότι θα μείνεις μόνος σου χωρίς κανέναν να σε αγαπά.
    Αυτά από μια οριακή.
    Το ξέρω ότι δεν είναι σκοπός της ζωή σας να καταστρέψετε κανέναν. Αυτή επίγνωση όμως δεν μετριάζει τον πόνο και την απόγνωση που θα βιώσει κάποιος που θα σας αγαπήσει. Αλήθεια, και πραγματικά θέλω να το ρωτήσω αυτό, υπάρχει από την πλευρά σας η αντίστοιχη επίγνωση? δλδ μπορείτε να αντιληφθείτε το πως νοιώθουν οι άλλοι όταν επιτίθεστε και υποτιμάτε χωρίς ουσιαστικό λόγο? Αυτό δλδ που ονομάζουμε "ενσυναίσθηση" υπάρχει και σε τι βαθμό?

  4. #19
    Senior Member
    Join Date
    Oct 2016
    Posts
    3,876
    Quote Originally Posted by aeolus74 View Post
    Εγώ πάλι τον θυμό μου τον εξέφρασα ειδικά στο τέλος. Δεν ξέρω αν κέρδισα κάτι από αυτό, ή αν με βοήθησε να μειωθεί ο πόνος που νοιώθω. Μάλλον όχι. Περισσότερο ήταν μία ανακούφιση της στιγμής πυο τελικά προκάλεσε μεγαλύτερα προβλήματα. Άσε που βγήκα τελικά ο επιθετικός και ο επικύνδυνος! Η έκφραση των συναισθημάτων βοηθά να ανακουφιστούμε και για πολλά χρόνια θεωρούνταν πανάκεια αλλά αυτό πλέον αμφισβητείται. Περισσότερη έμφαση δίνεται πλέον στην κατανόηση και διαχείριση του θυμού παρά στην έκφρασή του. Σαφώς και νιώθεις ότι καταπίεσες τον θυμό σου, αλλά μπορεί η έκφρασή του, να προκαλούσε άλλα προβλήματα αν έλεγες ή έκανες πράγματα που μετά θα μετάνιωνες. Κάτι τέτοιο αποκτά μεγαλύτερη σημασία αν αναλογιστούμε το τι άτομο είχες απέναντί σου που ενδεχομένως θα χρησιμοποιούσε τα λάθη αυτά εναντίων σου, όπως έγινε στην περίπτωσή μου. Τον θυμό σου μπορείς να τον εκφράσει και τώρα. Δεν είναι ανάγκη να τον εκφράσεις απαραίτητα σε αυτόν. Τώρα θυμήθηκα ότι μετά από τα πολύ απαξιωτικά τελευταία μηνύματα που μου έστειλε, θύμωσα πολύ και ήμουν έτοιμος να απαντήσω με θυμό, να επιτεθώ. Τελικά αρκέστηκα να απαντήσω με ένα "Αντίο!". Δεν μπορείς να φανταστείς το πόσο πολύ χαίρομαι που λειτούργησα έτσι.



    Μιλούσε πάρα πολύ για το παρελθόν της χωρίς να ρωτήσω. Και πράγματι υπήρχε γκρίνια που δεν έκανα κι εγώ το ίδιο. Εγώ της έλεγα ότι δεν χρειάζεται να ξέρουμε πολλά από το παρελθόν μας, δεν πίστευα ότι βοηθά σε κάτι αυτό. Γενικώς υπήρχε μία συμπεριφορά που παρέπεμπε σε ταύτιση, σαν να είχε την ανάγκη να σκεφτόμαστε τα ίδια, να νοιώθουμε τα ίδια, να επιθυμούμε τα ίδια, να συμφωνούμε σε όλα, κτλ. Και όλα να είναι κοινά, φίλοι, δραστηριότητες, χρήματα... οκ ως ένα σημείο αυτό στα πλαίσια μίας σχέσης και κοινής ζωής είναι θεμιτό αλλά εδώ υπήρχε υπερβολή. Εγώ τώρα το εκλάμβανω ως μία τάση για συγχώνευση όπου η κάθε διαφοροποίηση προκαλούσε απειλητικά συναισθήματα και αυτό ήταν πολύ περιοριστικό για εμένα και με έβαζε σε μία κατάσταση συνεχούς εγρήγορσης. Πρόσεχα πολύ από ένα σημείο και μετά τι λέω, πως το λέω, τι κάνω, για να μην δώσω ερεθίσματα. Αυτό με έφθειρε πολύ και με κούρασε. Κατι ακόμα που συνδέεται με τα παραπάνω είναι η συνεχής αίσθηση που είχα... σαν να έθετε πάντα ένα δίλημμα του στυλ "είσαι με μένα ή με τους άλλους". Αν δλδ έμπαινα στην διαδικασία να δικαιλογήσω κάποιον ή να μην συμφωνήσω στο ότι κάποιος ή κάποια είχε κακές προθέσεις εναντίων της, αυτό ήταν λόγος χωρισμού! Γινόμουν αυτόματα ο συνήγορος των άλλων, αυτός που δεν σέβεται τα συναισθήματά της, που δεν την κατανοεί, που δεν τη υποστηρίζει και άλλα πολλά. Μαλακίες!
    Δεν ξέρω...εγώ είμαι άνθρωπος γενικά που θέλω να έχω καθαρές σχέσεις και πάντα ήμουν πολύ αυθόρμητη. Με πειράζει κάτι που κάνεις, θα στα χώσω και είτε θα το λύσουμε είτε θα πάμε παρακάτω...δεν μπορώ και δεν θέλω να κρατάω πράγματα, νιώθω οτι με τρώνε από μέσα, αρρωσταίνω. Οπότε και στις ερωτικές μου σχέσεις πάντα έτσι ήμουν. Με εκείνον από την αρχή χωρίς να έχω ιδέα περί διαταραχής, διαταραχών κτλ, για κάποιο λόγο που δεν μπορούσα να εξηγήσω δυσκολεύομουν στο να εκφράσω τον θυμό μου. Ίσως επειδή οι δικές του εκρήξεις ήταν πολλές και μεγάλες για λόγους ισορροπίας έπαιρνα τον ρόλο της ήρεμης; δεν γνωρίζω. Στο τέλος δε, που ήταν σαφές για μένα πως τα πράγματα είχαν ξεφύγει πια απ΄το φυσιολογικό και δεν μπορούσε να καταλάβει ακόμα κι αν ήθελε, ένιωθα τον θυμό μου να με πνίγει. Η γνώμη του ψυχολόγου που έκανα συνεδρίες τότε ήταν να αποφύγω τις εντάσεις διότι θεωρούσε ότι εκείνος μπορούσε να γίνει επικίνδυνος. Εξάλλου με είχε απειλήσει και ανοιχτά και με είχε τρομοκρατήσει δεόντως. Παρόλα αυτά, όσο κι αν προσπάθησα να το διαχειριστώ σε χαμηλούς τόνους, δεν το κατάφερα εν τέλει. Κατέληξα να του γράψω ένα κατεβατό με οοοολα όσα θεωρούσα πως έκανε και για τα οποία ήμουν έξαλλη. Θα προτιμούσα σε κανονικές συνθήκες να είχε γίνει face to face και θεωρώ ότι θα είχα νιώσει πολύ καλύτερα, αλλά έστω και έτσι με ηρέμησε αρκετά. Φυσικά τα γύρισε όλα εις βάρος μου, αλλά δεν με ένοιαζε πια.

    Αυτό που λες το "είσαι με μένα ή τους άλλους" είχε γίνει πηγή καβγάδων ουκ ολίγες φορές. Μια φορά μου περιέγραφε έναν καβγά με την πρώην του και το ότι κατέληξε να την χαστουκίσει. Τα δεδομένα (σύμφωνα με τα λεγόμενα του) ήταν οτι η πρώην τον απατούσε και στον καβγά τον είχε βρίσει και τον είχε απαξιώσει μπροστά σε άλλους. Φυσικά εγώ του είπα ότι είχες όλο το δίκιο του κόσμου αλλά το να την χαστουκίσεις ήταν μαλακία κι ότι εγώ αν ήμουν στην θέση της θα σου κανα μήνυση. Δεν είπε πολλά εκείνη την ώρα, προσπάθησε να υποστηρίξει την θέση του βεβαίως μου είπε αυτό το υπέροχο "πως είναι δυνατόν να παίρνεις το μέρος της;" αλλά δεν κατάλαβα και πόσο τον είχε πειράξει. Τελικά μου το κοπάνησε αργότερα ως στοιχείο για το ότι"δικαιολογώ την πουτανιά", μαζί με άλλα παρόμοια που είχε μαζέψει και που στο μυαλό του σήμαιναν ότι μπορεί κάλλιστα να κάνω κι εγώ τα ίδια.

    Ο παραλογισμός για να καταλάβεις έφτανε σε σημείο του να με κατηγορεί για πράγματα αντιφατικά ταυτόχρονα. Ας πούμε αν εκεί που μιλούσαμε το βράδυ στο τηλ του έλεγα να κλείσουμε γιατί είχε πάει χαράματα και το πρωί δουλεύαμε και οι δύο, με κατηγορούσε οτι τον βαρέθηκα, δεν τον θέλω κτλ κτλ. Αν δεν του έλεγα να κλείσουμε και συνέχιζα την κουβέντα κι έφτανε πρωί με κατηγορούσε οτι τον παρασέρνω και αφήνει πίσω τις δουλειές του. Αν ήξερα πως είχε μια συγκεριμένη υποχρέωση μια συγκεκριμένη ώρα και του λεγα ας φυγουμε τώρα να προλάβεις να πας, με κατηγορούσε ότι προσπαθώ να του κάνω την μαμά και να του πω τι να κάνει, αν του λεγα για μια δική μου υποχρέωση και ότι πρέπει να φύγω με κατηγορούσε οτι βάζω τα δικά μου πάνω απο εκείνον. Αν άφηνα μια υποχρέωση μου για να μείνω μαζί του, ερχόταν και μου λεγε ότι αυτό δεν είναι σωστό κι ότι δεν θέλει να αφήνω πράγματα στην άκρη. Γενικά δεν τον έπιανες πουθενά...είχε φτάσει να με κατηγορεί για τα πάντα σε σημείο κανονικής παράνοιας. Ακόμα κι όταν αρρώσταινα έπρεπε να νιώθω ενοχές γιατί αυτό σήμαινε πως υποσυνείδητα δεν τον ήθελα και η ασθένεια ήταν η άμυνα που έβρισκε το σώμα μου για να μην βρεθούμε.

  5. #20
    Senior Member
    Join Date
    Mar 2010
    Posts
    1,663
    @elisabet
    Κατανάλωσα άπειρες ώρες και τεράστια ψυχική και γνωστική ενέργεια προσπαθώντας να αντιμετωπίσω με λογική παρόμοιους παραλογισμούς που περιγράφεις. Το πόσο πολύ αναλώθηκα μέσα σε όλο αυτό τώρα το καταλαβαίνω. Ήταν όμως αδύνατο με την χρήση λογικής και λογικών επιχειρημάτων να εξηγήσω το οτιδήποτε ή να πείσω για οτιδήποτε. Πραγματικά πρώτη φορά στην ζωή μου ένοιωσα τόση μεγάλη απόγνωση και απογοήτευση. Αυτό που κατάλαβα από ένα σημείο και μετά ήταν το εξής: H κάθε κατηγορία - επίθεση που δεχόμουν για κάτι π.χ. "η τάδε φίλη σου δεν μου φέρεται καλά και είναι εχθρική μαζί μου" δεν αποσκοπούσε στο να διερευνήσει μέσα από την συζήτηση το αν αυτό το σενάριο όντως ισχύει, αλλά το βασικό ζητούμενο ήταν γι' αυτήν το αν εγώ δέχομαι το σενάριο ή όχι. Δλδ δεν επρόκειτο για μία ερώτηση (ένοιωσα αυτό, ισχύει?) αλλά ως μία αναμφισβήτητη πραγματικότητα πάνω στην οποία έπρεπε να πάρω θέση. Αν δεχόμουν το σενάριο τότε θα έπρεπε να σταματήσω να συναναστρέφομαι με την τάδε φίλη γιατί φέρεται εχθρικά στην γυναίκα μου. Αν δεν δεχόμουν το σενάριο, αν έλεγα δλδ "όχι μωρό μου δεν νομίζω ότι έχει κάτι μαζί σου, την ξέρω πολλά χρόνια, απλά είναι περίεργο άτομο μη δίνεις σημασία" τότε κατηγορούμουν για έλλειψη κατανόησης στα συναισθήματά της και πολλά άλλα με μεγάλη σφοδρότητα. Το μοτίβο αυτό ήταν η καθημερινότητα. Παραποίηση της πραγματικότητας, δημιουργία σεναρίων με απίστευτες προεκτάσεις που δεν στηρίζονταν σε κανένα δεδομένο, απόδοση ευθυνών και απαίτηση για σαφή τοποθέτηση από την πλευρά μου. Στην πραγματικότητα εγώ ποτέ μου δεν είδα κανέναν να της φέρεται εχθρικά ή οτιδήποτε άλλο, κι αυτό το ξέρω καλά διότι αν αντιλαμβανόμουν κάτι τέτοιο θα ήμουν ο πρώτος που θα την προστάτευε. Οι ανάγκες που προσπαθούσε να καλύψει μέσα από όλο αυτό ήταν πολύ πιο βαθιές από όσο πίστευα. Μία συνεχόμενη αίσθηση απειλής και μία αίσθηση ότι ότι συνέβαινε στο περιβάλλον είχε ως επίκεντρο αυτήν. Στην πραγματικότητα το περιβάλλον την είχε χεσμένη, κανείς δεν ασχολιόταν μαζί της και καμία απειλή δεν υπήρχε.

    Τον παραλογισμό δεν μπορείς να τον αντιμετωπίσεις με την λογική. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η γνωσιακή προσέγγιση όχι μόνο δεν ταιριάζει στις οριακές προσωπικότητες αλλά μπορεί να επιδεινώσει τα πράγματα. Κηροζίνη στην φωτιά όπως λέει και ο φίλος oboro. Αυτοί οι άνθρωποι θέλουν άλλη προσέγγιση και όχι αυτή των λογικών επιχειρημάτων. Τώρα το γνωρίζω καλά αυτό. Να πούμε επίσης ότι ο παρανοϊδής ιδεασμός αποτελεί βασικό σύμπτωμα της διαταραχής.

  6. #21
    Senior Member
    Join Date
    Mar 2010
    Posts
    1,663
    Να πω επίσης ότι είναι διαφορετικό το να κατανοήσω και να δείξω σεβασμό στα συναισθήματα κάποιου, και είναι διαφορετικό το να αμφισβητήσω την ρεαλιστικότητα με την οποία νοηματοδοτεί και ερμηνεύει τον κόσμο. Στην περίπτωση της οριακής μου αγάπης αυτός ο διαχωρισμός ήταν απλά αδύνατος. Η αμφισβήτηση δλδ ενός σεναρίου επειδή κατά την άποψή μου δεν υπήρχαν ικανά δεδομένα που να το στηρίζουν, σήμαινε αυτομάτως απόρριψη, απουσία συναισθηματικής κατανόησης και κατ επέκταση μάχες για να με πείσει ότι το σενάριο ισχύει. Είναι δλδ σαν να λέμε ότι αν εγώ είμαι κλειστοφοβικός και φοβάμαι να μπω σε ασανσέρ,προκειμένου να νιώσω ότι ο θεραπευτής κατανοεί τον φόβο που νοιώθω θα πρέπει να αποδεχτεί ότι το να μπω στο ασανσέρ είναι πράγματι κάτι το απειλητικό. Άντε βγάλε άκρη!

  7. #22
    Senior Member
    Join Date
    Mar 2017
    Posts
    1,489
    Quote Originally Posted by aeolus74 View Post
    Το ξέρω ότι δεν είναι σκοπός της ζωή σας να καταστρέψετε κανέναν. Αυτή επίγνωση όμως δεν μετριάζει τον πόνο και την απόγνωση που θα βιώσει κάποιος που θα σας αγαπήσει. Αλήθεια, και πραγματικά θέλω να το ρωτήσω αυτό, υπάρχει από την πλευρά σας η αντίστοιχη επίγνωση? δλδ μπορείτε να αντιληφθείτε το πως νοιώθουν οι άλλοι όταν επιτίθεστε και υποτιμάτε χωρίς ουσιαστικό λόγο? Αυτό δλδ που ονομάζουμε "ενσυναίσθηση" υπάρχει και σε τι βαθμό?
    Γραμμένο εδώ μέσα από οριακή όταν άνοιξαν διάλογο με άλλες οριακές και μίλησαν με ειλικρίνεια και χαβαλέ μεταξύ τους:

    Originally Posted by Kassi View Post
    Χαχα...."ΟΔΗΓΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ"-Πώς σουτάρουμε τον άντρα...
    Έτσι..Δεν λέμε 5 σ\'αγαπώ την ημέρα και τον άντρα κάνουμε πέρα...Ένα με φτιάχνεις καλό είναι
    2.Όχι μωρό μου,μπισκοτάκι μου,ατελείωτη αγάπη μου,έρωτά μου.."Έλα, τι γίννεσαι;"και αρκεί..
    3.Μιλάμε ακατάληπτα για τσόντες λες και είμαστε τα φιλαράκια τους.(παλιά το έκανα ασυνείδητα σε έναν και χαιρόμουν.Του έλεγα είχες δει την τάδε με το άλογο;Τρελά γέλια...Μποφ...)
    4.Περίοδο και συνάχι πιάνει έχω να σου πω.
    5.Να σου φέρω και τη φίλη μου μαζί;(και αυτό έπιασε)
    6.Του φέρνεις στο σπίτι του τον κολλητό σου.(έπιασε πρόσφατα)
    7.Του λες ότι είσαι λεσβία....
    8.Φτύνεις στο δρόμο και περπατάς λες και τα\'χεις πολλά και βαριά.
    9.Δεν σε έχω ανάγκη μάγκα του λες και του δείχνεις φτιάχνοντας μόνη σου τα υδραυλικά του σπιτιού.
    10.Είσαι και η πρώτη συνδρομήτρια του Κυνοφιλία,Μαστορέματα,AutoΤρ ίτη και Men\'s health
    11. Του λες πιεστικά επί μια εβδομάδα ότι τα\'χει μ\'άλλη.

    Σου φαίνεται να μην κατανοούν τι κάνουν και τι προκαλούν?
    Μια χαρά καταλαβαίνουν τι προκαλούν και γνωρίζουν πολύ καλά τις συνέπειες αυτών που πρατούν, διαφορετικά δεν μπορείς να χειριστείς καποιον οταν δεν ξερεις τι κανεις και τι προκαλει και ο χειρισμός είναι βασικό στοιχείο του οριακου.
    Εγώ έχω καταλήξει ότι η διαταραχή έχει να κάνει με το γεγονός ότι τρέμουν την εγκατάλειψη αλλά ταυτόχρονα την επιδιώκουν. Ακούγεται παράλογο αλλά ταυτόχρονα εξηγεί και την όλη παράνοια που επικρατεί στη σχέση και τον τρομερό βαθμό δυσκολίας να μπορέσεις να την διατηρήσεις.

  8. #23
    Senior Member
    Join Date
    Oct 2016
    Posts
    3,876
    Quote Originally Posted by aeolus74 View Post
    @elisabet
    Κατανάλωσα άπειρες ώρες και τεράστια ψυχική και γνωστική ενέργεια προσπαθώντας να αντιμετωπίσω με λογική παρόμοιους παραλογισμούς που περιγράφεις. Το πόσο πολύ αναλώθηκα μέσα σε όλο αυτό τώρα το καταλαβαίνω. Ήταν όμως αδύνατο με την χρήση λογικής και λογικών επιχειρημάτων να εξηγήσω το οτιδήποτε ή να πείσω για οτιδήποτε. Πραγματικά πρώτη φορά στην ζωή μου ένοιωσα τόση μεγάλη απόγνωση και απογοήτευση. Αυτό που κατάλαβα από ένα σημείο και μετά ήταν το εξής: H κάθε κατηγορία - επίθεση που δεχόμουν για κάτι π.χ. "η τάδε φίλη σου δεν μου φέρεται καλά και είναι εχθρική μαζί μου" δεν αποσκοπούσε στο να διερευνήσει μέσα από την συζήτηση το αν αυτό το σενάριο όντως ισχύει, αλλά το βασικό ζητούμενο ήταν γι' αυτήν το αν εγώ δέχομαι το σενάριο ή όχι. Δλδ δεν επρόκειτο για μία ερώτηση (ένοιωσα αυτό, ισχύει?) αλλά ως μία αναμφισβήτητη πραγματικότητα πάνω στην οποία έπρεπε να πάρω θέση. Αν δεχόμουν το σενάριο τότε θα έπρεπε να σταματήσω να συναναστρέφομαι με την τάδε φίλη γιατί φέρεται εχθρικά στην γυναίκα μου. Αν δεν δεχόμουν το σενάριο, αν έλεγα δλδ "όχι μωρό μου δεν νομίζω ότι έχει κάτι μαζί σου, την ξέρω πολλά χρόνια, απλά είναι περίεργο άτομο μη δίνεις σημασία" τότε κατηγορούμουν για έλλειψη κατανόησης στα συναισθήματά της και πολλά άλλα με μεγάλη σφοδρότητα. Το μοτίβο αυτό ήταν η καθημερινότητα. Παραποίηση της πραγματικότητας, δημιουργία σεναρίων με απίστευτες προεκτάσεις που δεν στηρίζονταν σε κανένα δεδομένο, απόδοση ευθυνών και απαίτηση για σαφή τοποθέτηση από την πλευρά μου. Στην πραγματικότητα εγώ ποτέ μου δεν είδα κανέναν να της φέρεται εχθρικά ή οτιδήποτε άλλο, κι αυτό το ξέρω καλά διότι αν αντιλαμβανόμουν κάτι τέτοιο θα ήμουν ο πρώτος που θα την προστάτευε. Οι ανάγκες που προσπαθούσε να καλύψει μέσα από όλο αυτό ήταν πολύ πιο βαθιές από όσο πίστευα. Μία συνεχόμενη αίσθηση απειλής και μία αίσθηση ότι ότι συνέβαινε στο περιβάλλον είχε ως επίκεντρο αυτήν. Στην πραγματικότητα το περιβάλλον την είχε χεσμένη, κανείς δεν ασχολιόταν μαζί της και καμία απειλή δεν υπήρχε.

    Τον παραλογισμό δεν μπορείς να τον αντιμετωπίσεις με την λογική. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η γνωσιακή προσέγγιση όχι μόνο δεν ταιριάζει στις οριακές προσωπικότητες αλλά μπορεί να επιδεινώσει τα πράγματα. Κηροζίνη στην φωτιά όπως λέει και ο φίλος oboro. Αυτοί οι άνθρωποι θέλουν άλλη προσέγγιση και όχι αυτή των λογικών επιχειρημάτων. Τώρα το γνωρίζω καλά αυτό. Να πούμε επίσης ότι ο παρανοϊδής ιδεασμός αποτελεί βασικό σύμπτωμα της διαταραχής.
    Συμφωνώ, και στην δική μου περίπτωση αυτό ήταν σαφές, ένιωθε απόρριψη όταν δεν πίστευα κάποιο από τα σενάρια.

    Προσωπικά επειδή δεν είχα ιδέα για όλα αυτά και τα περισσότερα τα άκουσα μαζεμένα παθαίνοντας σοκ, το μεγαλύτερο λάθος που έκανα ήταν αυτό που περιγράφεις στην τελευταία σου παράγραφο. Προσπάθησα με την λογική να του αποδείξω πως όλα αυτά ήταν στο κεφάλι του. (ενδεικτικά να σου αναφέρω πως εκτός ότι τον απατώ, άκουσα ότι του χα κάνει μάγια και γιαυτό δεν μπορούσε να ξεκολλήσει, πως του χω βάλει κοριό στο λαπτοπ κι άλλα εντελώς παρανοικά) Όσο προσπαθούσα να του αποδείξω πως δεν είμαι ελέφαντας λοιπόν, τόσο έφτιαχνε καινούργια σενάρια πιο ευφάνταστα από τα πρώτα. Έφτασε να σταματήσει απτην δουλειά για να με παρακολουθεί, να μην τρώει, να μην κοιμάται και γενικά πιστεύω πως σε εκείνη την φάση είχε χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα, έδειχνε ακόμα και δείγματα ψευδαισθήσεων (μπέρδευε άγνωστα πρόσωπα με οικείους). Εκεί κατάλαβα πως όχι μόνο δεν είχε νόημα η επίκληση της λογικής αλλά του κανε και κακό. ΦΥσικά το ότι δεν δεχόμουν πια να του "αποδείξω" την αθωότητα μου, παρόλα τα παρακάλια του, ερμηνεύτηκε και αυτό ως παραδοχή ενοχής.

    Δεν πιστεύω πως τίποτα από όλα αυτά γινόταν συνειδητά και με σκοπό να πληγώσει κάποιον, ο ίδιος πληγωνόταν πολύ περισσότερο εξάλλου. Επίσης πιστεύω πως ήταν τόσο απασχολημένος με τα δικά του συναισθήματα που ήταν αδύνατο να καταλάβει τι προκαλούσε στους άλλους αυτή η συμπεριφορά. Είχε μια εντελώς διαστρεβλωμένη εικόνα για τον εαυτό του και για τους άλλους.

    Αυτό που μου φαίνεται παράξενο στην δική σου περίπτωση, είναι πώς κράτησε αυτή η σχέση 4 χρόνια! Βαθμιαία αυξάνονταν τα συμπτώματα; Θεωρείς ότι τα έκρυβε/καταπίεζε στην αρχή;

  9. #24
    Senior Member
    Join Date
    Mar 2010
    Posts
    1,663
    Quote Originally Posted by GeorgeGr1 View Post
    Σου φαίνεται να μην κατανοούν τι κάνουν και τι προκαλούν?
    Μια χαρά καταλαβαίνουν τι προκαλούν και γνωρίζουν πολύ καλά τις συνέπειες αυτών που πρατούν, διαφορετικά δεν μπορείς να χειριστείς καποιον οταν δεν ξερεις τι κανεις και τι προκαλει και ο χειρισμός είναι βασικό στοιχείο του οριακου.
    Εγώ έχω καταλήξει ότι η διαταραχή έχει να κάνει με το γεγονός ότι τρέμουν την εγκατάλειψη αλλά ταυτόχρονα την επιδιώκουν. Ακούγεται παράλογο αλλά ταυτόχρονα εξηγεί και την όλη παράνοια που επικρατεί στη σχέση και τον τρομερό βαθμό δυσκολίας να μπορέσεις να την διατηρήσεις.
    Έχεις πολύ δίκιο! Τελικά μερικές φορές χανόμαστε μέσα στην προσπάθεια να αναλύσουμε κάποια πράγματα, ενώ μπορεί να είναι πολύ απλά. Η χειριστική συμπεριφορά σαφώς και προϋποθέτει την γνώση του τι αυτή η συμπεριφορά θα προκαλέσει και του τι είναι αυτό που θα "κερδηθεί" μέσα από αυτό. Άρα δεν μπορούμε να μιλάμε τελικά για τόσο ασυνείδητη συμπεριφορά. Δεν είναι δλδ ότι δεν κατανοούν τον πόνο που προκαλούν, είναι ότι δεν τους νοιάζει, τρέφονται από αυτόν.

    Εγώ πάντως δεν βρίσκω παράλογο αυτό που λες για την επιδίωξη της εγκατάλειψης. Η συμπεριφορά αποσκοπεί στην διατήρηση της διαταραχής, δημιουργώντας τις συνθήκες αυτές που θα επιβεβαιώσουν την αναγκαιότητα της ύπαρξής της. Το περιγράφει πολύ ωραία η Vickympou παραπάνω :"θέλουμε απλά να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι αξίζει κάποιος να μας αγαπήσει. Όμως, όταν βλέπουμε πως φερομαστε επιβεβαιώνουμε τον εαυτό μας ότι κάνεις δεν μας αγαπά ετσι που κάνουμε και πως όλοι μας εγκαταλειψουν. Γιατί; γιατί δεν είμαστε αρκετά καλοί! Φαύλος κύκλος και επαναλαμβανόμενα μοτίβο" με άλλα λόγια "συμπεριφέρομαι με τρόπο που θα επιβεβαιώσει τον βαθύτερο φόβο ότι δεν αξίζω να αγαπηθώ". Σε ασυνείδητο επίπεδο μπορεί να λειτουργούν τα βαθύτερα κίνητρα της συμπεριφοράς αλλά όχι η ίδια η συμπεριφορά. [/QUOTE]

  10. #25
    Senior Member
    Join Date
    Mar 2010
    Posts
    1,663
    Σε σχέση με το προηγούμενο έχω να προσθέσω από προσωπική εμπειρία ότι η συμπεριφορά φαίνεται να είναι αποκομμένη από τα βαθύτερα κίνητρα (όπως π.χ ο φόβος εγκατάλειψης ή οι διάφορες πεποιθήσεις για τον εαυτό και για τους άλλους). Και αυτό είναι το ασυνείδητο κομμάτι. Η οριακή σύντροφος αποκομμένη από τα βαθύτερα κίνητρα αποδίδει τα αίτια της συμπεριφοράς της σε εξωτερικούς παράγοντες και ερεθίσματα π.χ. τις προθέσεις των άλλων που ωστόσο αποτελούν προϊόν προβολής. Και εδώ είναι που κάνω τον διαχωρισμό: η προβολή είναι ασυνείδητη διεργασία, ο τρόπος όμως που θα πολεμήσουν την προβολή στο πρόσωπό σου είναι συνειδητός, στοχευμένος, μεθοδικός, και ανελέητος.

  11. #26
    Senior Member
    Join Date
    Mar 2017
    Posts
    1,489
    Επίσης οι οριακοι θέλουν και μπορούν να χειριστούν ανθρώπους που νοιώθουν τύψεις για τους άλλους. Έχουν και αυτοί τύψεις αλλά ναρκισσιστικες τύψεις.
    Εσύ ας πούμε θα νοιώσεις τύψεις και στενοχωρια ότι της έκανες κακο, την παράτησες κτλ και θα ξαναενδωσεις σε μια ακόμη προσπάθεια, ειδικά αν το ρίξει και λίγο στο δραματικό, ενώ ο οριακος θα νοιώσει τύψεις και στενοχώρια ως προς τον εαυτό του, ως οτι εχει προβλημα, ως οτι δεν ειναι αρκετος, ως προς την απόρριψη, ισως και την συμπεριφορα του, πονάει αυτός για τον εαυτό του ενώ εσύ θα πονέσεις πιο πολύ για τον άλλον.

    Δειχνουν όπως βλέπετε όλοι ίδιοι λόγω διαταραχής, αλλά δεν είναι ίδιοι. Διαθέτουν χαρακτήρες που μπορείς να συναντήσεις σε οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο. Από ψυχαρες μέχρι κοινωνιοπαθεις και επικίνδυνα εκδικητικους.

    Elisabet ο οριακος που λες εσύ που σε κατηγόρησε για μαγιά η ότι του παρακολουθείς κινητό κτλ, είναι μια παράνοια που απορρέει από την μεγάλη ιδέα που έχουν για τον εαυτό τους. Νομίζουν ότι είναι υπερβολικά έξυπνοι και μπορούν να σε χειριστούν χωρίς να καταλάβεις τίποτα, να λένε σωρηδόν ψέμματα χωρίς να πάρεις χαμπάρι κτλ, ενώ η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές απλά κάνεις τα στραβά μάτια, η δεν θέλεις να τον εκθέσεις και από ένα σημείο και ύστερα γίνονται προβλέψιμοι, ξέρεις τι θα κάνει, ακόμη και τι θα πει. Το μυαλό του όμως δεν δέχεται ότι εσύ πιθανώς να είσαι εξυπνοτερη από αυτόν και να μην μπορεί να σε χειριστεί, οπότε ρίχνει την ευθυνη στην παρακολούθηση η ακόμη και σε μαγια. Οτιδήποτε του επιτρέπει η μεγαλομανία του, δηλαδή ειμαι τόσο έξυπνος που για να μην μπορέσω να σε χειριστώ εσένα, θα το καταφέρεις μόνο αν παρακολουθείς τις κινήσεις μου ή αν με μπλοκάρεις πχ με μάγια.

  12. #27
    Senior Member
    Join Date
    Oct 2016
    Posts
    3,876
    Quote Originally Posted by GeorgeGr1 View Post
    Επίσης οι οριακοι θέλουν και μπορούν να χειριστούν ανθρώπους που νοιώθουν τύψεις για τους άλλους. Έχουν και αυτοί τύψεις αλλά ναρκισσιστικες τύψεις.
    Εσύ ας πούμε θα νοιώσεις τύψεις και στενοχωρια ότι της έκανες κακο, την παράτησες κτλ και θα ξαναενδωσεις σε μια ακόμη προσπάθεια, ειδικά αν το ρίξει και λίγο στο δραματικό, ενώ ο οριακος θα νοιώσει τύψεις και στενοχώρια ως προς τον εαυτό του, ως οτι εχει προβλημα, ως οτι δεν ειναι αρκετος, ως προς την απόρριψη, ισως και την συμπεριφορα του, πονάει αυτός για τον εαυτό του ενώ εσύ θα πονέσεις πιο πολύ για τον άλλον.

    Δειχνουν όπως βλέπετε όλοι ίδιοι λόγω διαταραχής, αλλά δεν είναι ίδιοι. Διαθέτουν χαρακτήρες που μπορείς να συναντήσεις σε οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο. Από ψυχαρες μέχρι κοινωνιοπαθεις και επικίνδυνα εκδικητικους.

    Elisabet ο οριακος που λες εσύ που σε κατηγόρησε για μαγιά η ότι του παρακολουθείς κινητό κτλ, είναι μια παράνοια που απορρέει από την μεγάλη ιδέα που έχουν για τον εαυτό τους. Νομίζουν ότι είναι υπερβολικά έξυπνοι και μπορούν να σε χειριστούν χωρίς να καταλάβεις τίποτα, να λένε σωρηδόν ψέμματα χωρίς να πάρεις χαμπάρι κτλ, ενώ η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές απλά κάνεις τα στραβά μάτια, η δεν θέλεις να τον εκθέσεις και από ένα σημείο και ύστερα γίνονται προβλέψιμοι, ξέρεις τι θα κάνει, ακόμη και τι θα πει. Το μυαλό του όμως δεν δέχεται ότι εσύ πιθανώς να είσαι εξυπνοτερη από αυτόν και να μην μπορεί να σε χειριστεί, οπότε ρίχνει την ευθυνη στην παρακολούθηση η ακόμη και σε μαγια. Οτιδήποτε του επιτρέπει η μεγαλομανία του, δηλαδή ειμαι τόσο έξυπνος που για να μην μπορέσω να σε χειριστώ εσένα, θα το καταφέρεις μόνο αν παρακολουθείς τις κινήσεις μου ή αν με μπλοκάρεις πχ με μάγια.
    Αυτό με την μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του είναι πολύ σωστό. Είναι το πρώτο που σκέφτηκα όταν μου είχε πει όλα αυτά τα σενάρια. Για να φτάνεις να πιστεύεις πως κάποιος έχει στήσει ολόκληρη συνωμοσία για να σε ρίξει και καλά, σου κάνει μάγια να σε κρατήσει, σου χει βάλει παντού κοριούς, ταυτόχρονα έχει κι άλλους γκόμενους αλλά κρατά και εσένα, έχει βάλει τους φίλους του να σε κοροιδεύουν για να σε τρελάνουν....ε σιγά ρε φίλε ποιος νομίζεις πως είσαι στην τελική που ο άλλος θα ασχολείται όλη μέρα μαζί σου; Άλλη ζωή δεν έχει;

    Η μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του επεκτείνονταν κιόλας ακόμα και στο ότι προσπαθούσε να με πείσει ότι έχω πρόβλημα. Όταν - προσπαθώντας βλακωδώς να τον πείσω με λογικά επιχειρήματα- του εξηγούσα ότι σε καμιά προηγούμενη μου σχέση δεν είχα παρόμοια προβλήματα, κανείς ποτέ δεν με κατηγόρησε πχ ότι τον απατώ ή ότι είμαι ζηλιάρα , τον παρακολουθώ κτλ ενώ αντίθετα οι δικές του προηγούμενες σχέσεις δείχνανε προβληματικές και πάνω κάτω με το ίδιο μοτίβο άρα κάτι σήμαινε αυτό, εκεί η θέση του ήταν ότι όλοι οι προηγούμενοι σύντροφοι μου δεν με είχαν πάρει χαμπάρι και ότι τους είχα του χεριού μου κι ότι στην ουσία μόνο αυτός κατάφερε να με ξεμπροστιάσει!!!

    Θεωρώ ότι τα άτομα με τόσες ανασφάλειες, άσχετα με το αν οφείλεται στην τάδε διαταραχή ή στην άλλη, δημιουργούν αυτές τις μεγάλες ιδέες για τον εαυτό τους ως άμυνα και προσπαθώντας να καλύψουν την κάκιστη εικόνα που έχουν οι ίδιοι για τον εαυτό τους. Εγώ όσο κι αν έβγαζε αυτή τη μεγαλομανία από πίσω έβλεπα έναν άνθρωπο που διψούσε για αποδοχή και αγάπη και δεν ήξερε πώς να το εκφράσει. Δεν θα ξεχάσω ποτέ κάποια στιγμή που είχαμε ένα ραντεβού και θα ερχόταν να με βρει σε ένα μαγαζί όπου εγώ ήμουν ήδη με την παρέα μου. Προτίμησε να μην μπει μέσα και μου τηλεφώνησε όταν έφτασε απ έξω για να φύγουμε κατευθείαν κι όταν τον ρώτησα γιατί δεν μπήκε να χαιρετήσει και τα παιδιά μου είπε ότι ντράπηκε γιατί το μπουφάν του ήταν "κάπως" και θα τον κακοχαρακτήριζαν και δεν ήθελε να με φέρει σε δύσκολη θέση. Μου έκανε τόση εντύπωση γιατί εγώ μια χαρά τον έβλεπα ντυμένο και δεν θα το σκεφτόμουν ποτέ αυτό και μου δώσε την αίσθηση σα να νόμιζε ότι θα ντρεπόμουν για αυτόν ενώ αυτό δεν είχε καμιά σχέση με την πραγματικότητα βεβαίως. Είμαι απολύτως σίγουρη ότι το γεγονός ότι τον θαύμαζα για πολλά στην ζωή του, δεν μπόρεσε ποτέ να το πιστέψει γιατί ο ίδιος δεν εκτιμούσε τον εαυτό του καθόλου.

  13. #28
    Banned
    Join Date
    Feb 2013
    Location
    σε 1 λιμνουλα!
    Posts
    14,042
    το προβλημα που εχεις ειναι οτι συνεχιζεις το βιολι με σχεσεις που δεν θελεις ενω φαινομενικα δε φαινεται τιποτα απ ολα αυτα στους αλλους που τους δινεις μια εικονα του εαυτου σου που δεν εχει καμια σχεση με οτι σκεφτεσαι πολες φορες πχ εχω την εντυπωση οτι το μονο που σε ενδιαφερει ειναι το τι θα δουν οι αλλοι μαλον εχεις συνηθισει να κανεις οτι σου λενε και μετα σκεφτεσαι αν αυτο το θες

  14. #29
    Senior Member
    Join Date
    Mar 2010
    Posts
    1,663
    Quote Originally Posted by elisabet View Post
    ...Για να φτάνεις να πιστεύεις πως κάποιος έχει στήσει ολόκληρη συνωμοσία...
    Μόνιμη κατάσταση. Πάντα οι άλλοι θα σκεφτόντουσαν κάτι για αυτήν ή θα συζητούσαν για αυτήν, ή θα κατέστρωναν σχέδια απειλητικά, η θα συνωμοτούσαν εναντίων της. Νομίζουν ότι όπως σκέφτονται αυτοί, με τον ίδιο τρόπο σκέφτονται και όλοι υπόλοιποι. Άλλη δουλειά δεν είχαν οι άλλοι να κάνουν

  15. #30
    Senior Member
    Join Date
    Mar 2017
    Posts
    1,489
    Quote Originally Posted by aeolus74 View Post
    Μόνιμη κατάσταση. Πάντα οι άλλοι θα σκεφτόντουσαν κάτι για αυτήν ή θα συζητούσαν για αυτήν, ή θα κατέστρωναν σχέδια απειλητικά, η θα συνωμοτούσαν εναντίων της. Νομίζουν ότι όπως σκέφτονται αυτοί, με τον ίδιο τρόπο σκέφτονται και όλοι υπόλοιποι. Άλλη δουλειά δεν είχαν οι άλλοι να κάνουν
    Εξ ιδίων κρίνεις τα αλλότρια, λέγαν οι αρχαίοι φιλόσοφοι. Απο τη στιγμή που ζει κάποιος σκεπτόμενος πως θα χειριστεί τους άλλους στεγνά για να κερδίσει αυτό που θέλει αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις, φυσικό είναι να νομίζει πως όλοι κάνουν το ίδιο. Οι άλλοι δηλαδή είναι όλοι μια απειλή για αυτούς.
    Από αυτή τη λογική της δεν εξαιρείται ούτε ο σύντροφός, άντε μετά να κάνεις χωριό με έναν άνθρωπο που σε βλέπει εξ αρχης απειλητικά.

    Ευθύνη δεν αναλαμβάνουν ποτέ και για τιποτα και δεν μπορούν να συγχωρήσουν στον εαυτό τους ένα λάθος. Για να πάρουν πρωτοβουλία να φύγουν οριστικά από μια σχέση θα την παιδεψουν όσο δεν πάει ώστε να αγανακτήσει ο άλλος και να φερθεί άσχημα για να βρουν πάτημα και να μεταθεσουν την ευθύνη. Οσο δεν το καταφέρνουν αυτό, δηλαδή να παραπλανήσουν τον εαυτό τους και νοιώθουν ότι φέρουν ευθύνη η μήπως έκαναν λαθος, πάντα θα ξαναπροσεγγιζουν.
    Με λίγα λόγια πιο πολύ αισθάνεσαι σαν γονιός που προσπαθείς να μεγαλώσεις ένα κακομαθημενο 5χρονο, παρά ότι βρίσκεσαι σε σχέση.

    Υπάρχουν βέβαια και μεγαλύτερης ηλικίας που έχουν κατανοήσει την κατάσταση τους, που θα κάνουν και λίγο πίσω. Σε μικρή ηλικία ούτε που θέλω να φανταστώ πως φέρονται.

Page 2 of 114 FirstFirst 12341252102 ... LastLast

Similar Threads

  1. Οριακή προσωπικότητα
    By Kassi in forum Οριακή - Μεταιχμιακή Διαταραχή Προσωπικότητας
    Replies: 758
    Last Post: 21-03-2022, 20:14
  2. Πώς καταφέρατε να ξεπεράσετε την "οριακή" σας αγάπη;;;
    By M.a.i.r.y. in forum Οριακή - Μεταιχμιακή Διαταραχή Προσωπικότητας
    Replies: 159
    Last Post: 04-05-2021, 20:49
  3. Οριακή μου αγάπη
    By aeolus74 in forum Οριακή - Μεταιχμιακή Διαταραχή Προσωπικότητας
    Replies: 436
    Last Post: 04-12-2017, 14:46
  4. οριακή?
    By fortuna in forum Οριακή - Μεταιχμιακή Διαταραχή Προσωπικότητας
    Replies: 23
    Last Post: 24-07-2017, 12:03
  5. Οριακη vs ψυχωση
    By kavkaz in forum Ψυχώσεις & Σχιζοφρένεια
    Replies: 13
    Last Post: 28-05-2017, 22:05

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •