Οριακή μου αγάπη Vol. 2

[The sound of silence]

Έχεις δίκιο. Καλύτερα να είμαι απλά τυπικός. Είμαι σίγουρος πως θα ξαναπλησιάσει.

[aeolus74]

Φτάνεις σε σημείο να σου προτείνει να πάτε μια βόλτα και σκέφτεσαι για ποιο λόγο να θέλει αυτή τη βόλτα, από κάποιο σημείο και μετά δε μπορείς να χαρείς ανέμελα τίποτε μαζί τους και προσωπικά πιστεύω ότι δεν μπορείς να το διορθώσεις ποτέ όσο κι αν προσπαθήσεις.

Όσο περνάει ο καιρός και θυμάμαι καλύτερα κάποια γεγονότα, αλλά και συνδυάζοντας καλύτερα τα πράγματα σε σχέση με διάφορα που έμαθα τελευταία, συνειδητοποιώ ότι κάποιες "τυχαίες" συμπτώσεις, τελικά δεν ήταν και τόσο τυχαίες.

[Epsilon]

Έχεις δίκιο. Καλύτερα να είμαι απλά τυπικός. Είμαι σίγουρος πως θα ξαναπλησιάσει.

Μη νομίζεις, στα λέω για να τα διαβάζω κι εγώ. Στους άλλους είναι εύκολο να τα λέμε. Στον εαυτό μας είναι το δύσκολο.

[Epsilon]

Όσο περνάει ο καιρός και θυμάμαι καλύτερα κάποια γεγονότα, αλλά και συνδυάζοντας καλύτερα τα πράγματα σε σχέση με διάφορα που έμαθα τελευταία, συνειδητοποιώ ότι κάποιες "τυχαίες" συμπτώσεις, τελικά δεν ήταν και τόσο τυχαίες.

Δηλαδή; Έκανε πράγματα εσκεμμένα και στα παρουσίαζε για τυχαία;

[The sound of silence]

Φίλε αυτή την ιστορία σου με τις λεπτομέρειες φαντάσου ότι σου τις λέει ένας αγαπημένος φίλος η αδερφος αν εχεισ και ζητάει τη συμβουλή σου. Αυτό που θα τον συμβουλευες, αυτό κάνε

Όλοι μου έλεγαν παράτα το κι εγώ λογικά αυτό θα έλεγα σε άλλον. Αλλά αυτό που κατάλαβα είναι ότι το συναίσθημα είναι ικανό να σε κρατήσει. Και σε αυτές τις περιπτώσεις όποιος ερωτεύεται παθαίνει μορφή εξάρτησης. Για αυτό και το πρώτο μου ερώτημα ήταν αν εν τέλει η μη ανάπτυξη έντονης ερωτικής έλξης είναι ο τρόπος να λειτουργήσει κάποια στιγμή με κάποια σταθερότητα μια σχέση με τέτοιο άτομο.

[aeolus74]

Όλοι μου έλεγαν παράτα το κι εγώ λογικά αυτό θα έλεγα σε άλλον. Αλλά αυτό που κατάλαβα είναι ότι το συναίσθημα είναι ικανό να σε κρατήσει. Και σε αυτές τις περιπτώσεις όποιος ερωτεύεται παθαίνει μορφή εξάρτησης. Για αυτό και το πρώτο μου ερώτημα ήταν αν εν τέλει η μη ανάπτυξη έντονης ερωτικής έλξης είναι ο τρόπος να λειτουργήσει κάποια στιγμή με κάποια σταθερότητα μια σχέση με τέτοιο άτομο.

Στο ερώτημα αυτό, αν πρόκειται για περίπτωση BPD μη διαγνωσμένης και μη, θερεπευμένης, η απάντηση είναι ένα ξεκάθαρο όχι (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σε περίτωση που πέρασε από θεραπεία η απάντηση δεν θα ήταν όχι). Κατ' αρχάς το συναίσθημα του έρωτα δεν μπορούμε να το ελέγξουμε. Επίσης στα πλαίσια μιας σχέσης push-pull, με τριγωνισμούς και χειριστικότητα, κάποια στιγμή θα βρεθείς υπό της όλης κατάστασης. Θα ζηλέψεις και θα νοιώσεις ευάλωτος όσο κι αν θέλεις να το αποφύγεις. Τέλος, ο μειωμένος - μη έντονος έρωτας θα είναι λάδι στη φωτιά σε μία τέτοια σχέση καθώς οι σχέσεις αυτές είναι του τύπου "όλα ή τίποτα". Όταν θα γίνει το τελικό discard θα έχεις και τις ενοχές ότι εσύ φταις για τη διάλυση της σχέσης επειδή δεν την αγαπούσες αρκετά.

[aeolus74]

Η αλήθεια είναι ότι όντως δε φάνηκε για οριστικό.

Είμαι σίγουρος πως θα ξαναπλησιάσει.

Βλέπεις! στις σχέσεις αυτές, το "κλείσιμο" είναι κάτι που δε θα το νοιώσεις ποτέ. Γι' αυτό και οι σχέσεις αυτές τελειώνουν με δύο τρόπους:

1) Όταν αποφασίσεις να φύγεις από τη σχέση (και το εννοείς) και πας no contact
2) Όταν θα γίνει το τελικό discard. Προϋπόθεση για να γίνει είναι το να έχεις αναλωθεί και φθαρεί πολύ από τη σχέση και όταν γίνει να σέρνεσαι στα πατώματα

Μέχρι να συμβεί ένα από τα παραπάνω η σχέση θα μεταβαίνει από την εξιδανίκευση στην υποτίμηση χωρίς να υπάρχει η αίσθηση ότι κάτι έκλεισε. Διαλέγεις και παίρνεις!

Ο προβληματισμός σου για φιλική σχέση κτλ σε εγκλωβίσει ανάμεσα σε αυτές τις δύο καταστάσεις, και αυτό σημαίνει ότι οδηγείσαι προς το δεύτερο σενάριο.

[aeolus74]

Δηλαδή; Έκανε πράγματα εσκεμμένα και στα παρουσίαζε για τυχαία;

κάπως έτσι

[The sound of silence]

Στο ερώτημα αυτό, αν πρόκειται για περίπτωση BPD μη διαγνωσμένης και μη, θερεπευμένης, η απάντηση είναι ένα ξεκάθαρο όχι (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σε περίτωση που πέρασε από θεραπεία η απάντηση δεν θα ήταν όχι). Κατ' αρχάς το συναίσθημα του έρωτα δεν μπορούμε να το ελέγξουμε. Επίσης στα πλαίσια μιας σχέσης push-pull, με τριγωνισμούς και χειριστικότητα, κάποια στιγμή θα βρεθείς υπό της όλης κατάστασης. Θα ζηλέψεις και θα νοιώσεις ευάλωτος όσο κι αν θέλεις να το αποφύγεις. Τέλος, ο μειωμένος - μη έντονος έρωτας θα είναι λάδι στη φωτιά σε μία τέτοια σχέση καθώς οι σχέσεις αυτές είναι του τύπου "όλα ή τίποτα". Όταν θα γίνει το τελικό discard θα έχεις και τις ενοχές ότι εσύ φταις για τη διάλυση της σχέσης επειδή δεν την αγαπούσες αρκετά.

Πάνω σε αυτό έχω και άλλο ερώτημα γενικό, μήπως λειτουργούν σε σχέσεις εξ αποστάσεως καλύτερα; Το λέω γιατί τα άτομα αυτά έτσι κι άλλωστε δε μπορούν να συνδεθούν ουσιαστικά συναισθηματικά κι έτσι μπορούν να παίρνουν αυτό που θέλουν χωρίς να νιώθουν εξάρτηση από τον άλλο. Γι' αυτό αν ο άλλος δε νιώθει κάτι βαθύ συμβιβάζεται εύκολα. Αλλά κάποια στιγμή, σε επόμενη φάση που θα προχωρήσουν τα πράγματα φαντάζομαι χαλάει το πράγμα, καθώς ανεβαίνουν οι απαιτήσεις κι έρχονται στην επιφάνεια στοιχεία που δε διακρίνονταν με την απόσταση. Συμφωνώ πάντως σε όσα γράφεις.

[Epsilon]

Πάνω σε αυτό έχω και άλλο ερώτημα γενικό, μήπως λειτουργούν σε σχέσεις εξ αποστάσεως καλύτερα; Το λέω γιατί τα άτομα αυτά έτσι κι άλλωστε δε μπορούν να συνδεθούν ουσιαστικά συναισθηματικά κι έτσι μπορούν να παίρνουν αυτό που θέλουν χωρίς να νιώθουν εξάρτηση από τον άλλο. Γι' αυτό αν ο άλλος δε νιώθει κάτι βαθύ συμβιβάζεται εύκολα. Αλλά κάποια στιγμή, σε επόμενη φάση που θα προχωρήσουν τα πράγματα φαντάζομαι χαλάει το πράγμα, καθώς ανεβαίνουν οι απαιτήσεις κι έρχονται στην επιφάνεια στοιχεία που δε διακρίνονταν με την απόσταση. Συμφωνώ πάντως σε όσα γράφεις.

A, μπράβο, θέλω να δω τι θα μας απαντήσουν εδώ οι άλλοι, καθώς σε τέτοια σχέση βρίσκομαι κι εγώ. Να συμπληρώσω: εξ αποστάσεως και πολυγαμική επίσης. Είναι αδύνατον να περιμένεις να σου είναι πιστοί, καθώς γενικά παίζουν δεξιά αριστερά. Αν το αντέχεις έτσι... Εγώ, για δικούς μου λόγους, το αντέχω. (ως πότε δεν ξέρω κι εγώ).

[Epsilon]

Βλέπεις! στις σχέσεις αυτές, το "κλείσιμο" είναι κάτι που δε θα το νοιώσεις ποτέ. Γι' αυτό και οι σχέσεις αυτές τελειώνουν με δύο τρόπους:

1) Όταν αποφασίσεις να φύγεις από τη σχέση (και το εννοείς) και πας no contact
2) Όταν θα γίνει το τελικό discard. Προϋπόθεση για να γίνει είναι το να έχεις αναλωθεί και φθαρεί πολύ από τη σχέση και όταν γίνει να σέρνεσαι στα πατώματα

Μέχρι να συμβεί ένα από τα παραπάνω η σχέση θα μεταβαίνει από την εξιδανίκευση στην υποτίμηση χωρίς να υπάρχει η αίσθηση ότι κάτι έκλεισε. Διαλέγεις και παίρνεις!

Ο προβληματισμός σου για φιλική σχέση κτλ σε εγκλωβίσει ανάμεσα σε αυτές τις δύο καταστάσεις, και αυτό σημαίνει ότι οδηγείσαι προς το δεύτερο σενάριο.

Αρα, λοιπόν, όσοι έχουμε μπλέξει στο 2, θα πρέπει, αν θέλουμε να αποφύγουμε το τελικό discard να δείχνουμε ότι είμαστε αρκετά δυνατοί και ότι δεν θα πέσουμε στο πάτωμα αν μας αφήσει. Αν δει ότι σερνόμαστε και παρακαλάμε, τότε είναι που θα φύγει (αφού πρώτα βρει ένα τρόπο να κατηγορήσει εμάς).

[aeolus74]

Πάνω σε αυτό έχω και άλλο ερώτημα γενικό, μήπως λειτουργούν σε σχέσεις εξ αποστάσεως καλύτερα; Το λέω γιατί τα άτομα αυτά έτσι κι άλλωστε δε μπορούν να συνδεθούν ουσιαστικά συναισθηματικά κι έτσι μπορούν να παίρνουν αυτό που θέλουν χωρίς να νιώθουν εξάρτηση από τον άλλο. Γι' αυτό αν ο άλλος δε νιώθει κάτι βαθύ συμβιβάζεται εύκολα. Αλλά κάποια στιγμή, σε επόμενη φάση που θα προχωρήσουν τα πράγματα φαντάζομαι χαλάει το πράγμα, καθώς ανεβαίνουν οι απαιτήσεις κι έρχονται στην επιφάνεια στοιχεία που δε διακρίνονταν με την απόσταση. Συμφωνώ πάντως σε όσα γράφεις.

Απαντάς μόνος στο ερώτημα. Αυτό που από απόσταση μπορεί να κρυφτεί καλύτερα, αργά ή γρήγορα θα έρθει στην επιφάνεια. Διαφωνώ στο ότι δεν νοιώθουν εξάρτηση. Αντιθέτως θεωρώ ότι είναι πλήρως εξαρτημένες συναισθηματικά από τους συντρόφους τους, και αυτό είναι που τους δημιουργεί φόβο. Όταν χρησιμοποιούν τη σχέση για να αποκτήσουν ταυτότητα, δεν μπορεί να μην υπάρχει εξάρτηση. Ο κάθε ένας που παίρνει από κάποιον άλλο αυτό που έχει ανάγκη και δεν το διαθέτει ο ίδιος, είναι εξαρτημένος από τον άλλο. Αυτό εμπεριέχει εξουσία από την πλευρά του δότη, την οποία ο ίδιος δεν συνειδητοποιεί ότι έχει, άλλα οι bpd το ξέρουν πολύ καλά από την πρώτη στιγμή. Από τη μία τους τραβά σαν μαγνήτης και από την άλλη τη φοβούνται. Γι' αυτό οι σχέσεις αυτές είναι καταδικασμένες από το ξεκίνημά τους να είναι μια μάχη εξουσίας και καταστροφής, την οποία οι σύντροφοι δεν κατανοούν, πριν καταλάβουν τι είχαν απέναντί τους. Όταν η bpd θα φύγει, δεν θέλει απλά να φύγει, θέλει να κόψει τους δεσμούς εξάρτησης, θέλει να νοιώθει ότι εδώ δεν υπήρχε τίποτα το οποίο είχα ανάγκη, και επειδή αυτό που είχε ανάγκη ήταν ο ίδιος σου ο εαυτός θα καταστρέψει αυτό ακριβώς! Αυτή η αίσθηση "έχασα τον εαυτό μου" που όλοι οι survivors έχουν νοιώσει δεν είναι τυχαία .

[Epsilon]

Γι' αυτό οι σχέσεις αυτές είναι καταδικασμένες από το ξεκίνημά τους να είναι μια μάχη εξουσίας και καταστροφής, την οποία οι σύντροφοι δεν κατανοούν, πριν καταλάβουν τι είχαν απέναντί τους .

Κι αν η κατάσταση ακροβατεί από απόσταση, μεταξύ έρωτα και φιλίας; Μου κάνει εντύπωση που ο φίλος silence κατέληξε στα δικά μου συμπεράσματα, σε μια προσπάθεια να διατηρήσει κάπως τη σχέση. Ή απλά ματαιοπονούμε και παρατείνουμε χρονικά το τέλος;

[The sound of silence]

Ισχύει αυτό που λες για την ταυτότητα. Μέσω του άλλου ατόμου αναζητούν την ταυτότητά τους, οπότε ψάχνουν κάποιον που να λειτουργεί ως πρότυπο και καταλήγουν να αγαπάνε την εικόνα (ή την κατάσταση) που δημιουργούν στο μυαλό τους και όχι τον άλλον ως άνθρωπο (κι εδώ ταιριάζει και ο ρόλος του πατέρα που αποκτά στα μάτια τους ο σύντροφος). Κι αυτό οδηγεί στην υποτίμηση αν κάτι αλλοιώσει αυτήν την εικόνα. Και στις σχέσεις εξ αποστάσεως είναι πιο δύσκολο να συμβεί αυτό σύντομα, γι' αυτό σκέφτηκα πως σε αρχικά στάδια λειτουργεί η σχέση χωρίς ιδιαίτερα σκαμπανεβάσματα, οπότε η άλλη πλευρά, ειδικά αν το βλέπει χαλαρά, δε διακρίνει έντονα προβληματικά στοιχεία. Αλλά όπως λες όλο αυτό λειτουργεί πιο πολύ σαν ψευδαίσθηση και έχει καταστροφικές συνέπειες σε επόμενα στάδια. Εξάρτηση νιώθουν αλλά την πολεμάνε μέσα τους γιατί έχουν φόβο εγγύτητας (καθώς η εγγύτητα τους δημιουργεί φόβο μελλοντικής εγκατάλειψης). Ένα βασικό συμπέρασμα που προκύπτει από όλα αυτά είναι το ότι δεν μπορούν να αγαπήσουν τον εαυτό τους γιατί δεν τον έχουν αποδεχτεί. Κι εκεί έρχεται ο άλλος που θα πρέπει να λειτουργήσει ως σωτήρας.

[The sound of silence]

Κι αν η κατάσταση ακροβατεί από απόσταση, μεταξύ έρωτα και φιλίας; Μου κάνει εντύπωση που ο φίλος silence κατέληξε στα δικά μου συμπεράσματα, σε μια προσπάθεια να διατηρήσει κάπως τη σχέση. Ή απλά ματαιοπονούμε και παρατείνουμε χρονικά το τέλος;

Σε αυτή τη φάση νιώθω αρκετά σίγουρος για το ότι δεν πρέπει να έχω καμία επαφή, για να το λήξω μέσα μου το ερωτικό κομμάτι και σε αυτό με βοηθάει η συνειδητοποίηση και οι γνώσεις που απέκτησα. Το θέμα είναι ότι απ' ότι φαίνεται ποτέ δεν μπορεί να είναι σίγουρος κανείς ότι μια πιθανή φιλική αλληλεπίδραση δε θα φέρει πισωγύρισμα. Οπότε ακόμα και σε ανθρώπινο επίπεδο μάλλον θα έπρεπε να παραμείνουμε ψυχροί απέναντί τους.