Οριακή μου αγάπη Vol. 2

[elisabet]

συμφωνω με αυτην την οπτικη του "ηλιος.." και παντα αυτο ,λεω.
διαταραχη η μη διαταραχη, βλεπω αν μου κανει η συμπεριφορα του αλλου. αν ειναι διαταραχη, ας παει να κανει θεραπεια. εγω δεν φταιω να αντιμετωπιζω συμπεριφορες που δεν μου αξιζουν.
απο την αλλη, ειμαι βεβαιη οτι διαφοροι που εχουν δεχτει σκατοσυμπεριφορες, ειτε επειδη δεν ενδιεφεραν καποιους, ειτε επειδη εκτος απο τις διαταραχες, υπαρχουν και οι σκατοχαρακτηρες, ειτε επειδη υπαρχουν πολλες διαταραχες, αλλα τις ονομασαν ολες "οριακη", εχουν ταυτιστει εδω, αλλα τελικα μιλανε για κατι αλλο.

μιας και λειπει λοιπον ο διαολος, και για τους λογους που ειπε και η ελισαβετ πιο πανω, λεω να κανω λιγο τον δικηγορο του.
οκ, λοιπον, ο αλλος ειναι οριακος η μεθοριακος και φερεται τοσο ασχημα και απαλευτα.
τα δικα μας ορια που βρισκονται;;;
στην ποση ανοχη ειμαστε "φυσιολογικοι" και στην ποση ανοχη σημαινει οτι εχουμε κι εμεις καποια αλλη διαταραχη ή ψυχικο προβλημα , δεν ξερω τι ακριβως ΚΑΙ ΚΑΘΟΜΑΣΤΕ;;;;
ολοι εσεις που τους βριζετε (με το δικιο σας υποθετω) ποσο χρονο δικαιολογησατε στον εαυτο σας να ανεχεται τετοιες καταστασεις;;;
διαβασα για χρονια και ζαμανια εδω. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΦΥΓΑΤΕ ΝΩΡΙΤΕΡΑ;;;
εεεε;

Στο πρώτο σκέλος συμφωνώ απόλυτα. Για να διατηρηθεί μια σχέση δεν παίζει ρόλο από ΤΙ προκαλείται μια συμπεριφορά, μετράει μόνο το κάτα πόσο μπορείς να την δεχτείς. Εκεί που παίζει ρόλο (τουλάχιστον για μένα) είναι στο πόσο εύκολα θα μπορέσω να συγχωρέσω και να ηρεμήσω μέσα μου. Είναι διαφορετικό δηλαδή να ξέρω ότι ο άλλος φέρθηκε όπως φέρθηκε γιατί είναι σκατοχαρακτήρας και διαφορετικό να ξέρω πως είχε κάποια διαταραχή και φέρθηκε έτσι.

Στα υπόλοιπα που λες νομίζω έχει απαντήσει ο aeolus, προσπάθησε να εξηγήσει γιατί έμεινε τόσο αν και νομίζω πως είναι πολύ νωρίς για εκείνον ακόμα για να βγάλει συμπεράσματα.
Εγώ που δεν έμεινα χρόνια αλλά και πάλι θεωρώ ότι έμεινα παραπάνω από όσο θα πρεπε, να σου πω πως όλα αυτά που περιέγραψα εδώ με τις χειριστικές συμπεριφορές κτλ, δεν γινόταν αντιληπτά τότε που συνέβαιναν. Ήταν τόσο καλό το υπόλοιπο κομμάτι της σχέσης που είναι σα να κάλυπτε ο, τι άλλο υπήρχε. Για κάμποσους μήνες εγώ ένιωθα πως βρίσκομαι στην τέλεια σχέση και δεν πίστευα στην "τύχη" μου. Όλα τα παρατράγουδα έγιναν αργότερα και μαζεμένα και τόσο γρήγορα που δεν προλάβαινα να καταλάβω από πού μου ήρθαν. Και αν δεν έφτανε στο τελείως άκρο (εκεί που κατάλαβα πια ότι έχει ξεφύγει του φυσιολογικού) είναι πολύ πιθανό τα άλλα να τα δεχόμουν κι άλλο και να περνούσε κάμποσος καιρός έτσι μέχρι να έφτανα να πω ότι φεύγω. Ήμουν "τυχερή" κατά μια έννοια, γιατί λόγω κάποιων συνθηκών του βγήκε όλο αυτό μαζεμένο και έτσι η απόφαση του να φύγω ήταν μονόδρομος.

Οπότε μπορώ να καταλάβω και τον θεματοθέτη και άλλους πιθανόν που μένουν και συνεχίζει να τραβάει αυτή η ιστορία σε χρόνο, αν τα δείγματα που δείχνει ο άλλος δεν φτάνουν στα άκρα. Δεν μπορώ να στο εξηγήσω επαρκώς αλλά γίνεται πολύ "ύπουλα" και υπόγεια όλο αυτό, ένας ερωτευμένος άνθρωπος δεν μπορεί να τα αντιληφθεί την στιγμή που συμβαίνουν. Μην ξεχνάς πως οι σχέσεις όλων των ειδών λειτουργούν λίγο και ως ζυγαριά, είναι τα καλά από την μια και τα άσχημα από την άλλη. Στις περιπτώσεις που συζητάμε τα καλά είναι όντως καλά και παρά την ύπαρξη των άσχημων η ζυγαριά αργεί να γείρει.

[aeolus74]

συμφωνω με αυτην την οπτικη του "ηλιος.." και παντα αυτο ,λεω.
διαταραχη η μη διαταραχη, βλεπω αν μου κανει η συμπεριφορα του αλλου. αν ειναι διαταραχη, ας παει να κανει θεραπεια. εγω δεν φταιω να αντιμετωπιζω συμπεριφορες που δεν μου αξιζουν.
απο την αλλη, ειμαι βεβαιη οτι διαφοροι που εχουν δεχτει σκατοσυμπεριφορες, ειτε επειδη δεν ενδιεφεραν καποιους, ειτε επειδη εκτος απο τις διαταραχες, υπαρχουν και οι σκατοχαρακτηρες, ειτε επειδη υπαρχουν πολλες διαταραχες, αλλα τις ονομασαν ολες "οριακη", εχουν ταυτιστει εδω, αλλα τελικα μιλανε για κατι αλλο.

ούτε εγώ θα διαφωνήσω με αυτή την οπτική, η οποία στηρίζεται σε μία πολύ λογική βάση, αλλά δεν φωτίζει καθόλου την συναισθηματική πλευρά του ζητήματος και υπεραπλουστεύει τα πράγματα. Θα πρέπει να λάβουμε υπόψη την χειριστικότητα που υπάρχει και αποπροσανατολίζει. Δεν μιλάμε απλά για μία απλή κωλοσυμπεριφορά, αλλά μία συμπεριφορά που εμπεριέχει μεγάλη ενοχοποίηση και έντονες εναλλαγές. Αυτό που κάνει την διαφορά σύμφωνα με την δική μου οπτική στο αν υπάρχει ή όχι διαταραχή, αφορά την πιθανότητα του κατά πόσο θα μπορούσε να αλλάξει κάτι ή όχι. Όλοι μας θέλουμε να πιστεύουμε στις περιπτώσεις αυτές ότι κάτι θα αλλάξει, θα βελτιωθεί, με προσπάθεια και υπομονή και αγάπη.... Η επίγνωση λοιπόν της ύπαρξης οριακής σκοτώνει κάθε ελπίδα και πίστη προς αυτή την κατεύθυνση και λυτρώνει. Είναι σαν να προσπαθείς να κάνεις έναν ανάπηρο να περπατήσει.

μιας και λειπει λοιπον ο διαολος, και για τους λογους που ειπε και η ελισαβετ πιο πανω, λεω να κανω λιγο τον δικηγορο του.
οκ, λοιπον, ο αλλος ειναι οριακος η μεθοριακος και φερεται τοσο ασχημα και απαλευτα.
τα δικα μας ορια που βρισκονται;;;
στην ποση ανοχη ειμαστε "φυσιολογικοι" και στην ποση ανοχη σημαινει οτι εχουμε κι εμεις καποια αλλη διαταραχη ή ψυχικο προβλημα , δεν ξερω τι ακριβως ΚΑΙ ΚΑΘΟΜΑΣΤΕ;;;;
ολοι εσεις που τους βριζετε (με το δικιο σας υποθετω) ποσο χρονο δικαιολογησατε στον εαυτο σας να ανεχεται τετοιες καταστασεις;;;
διαβασα για χρονια και ζαμανια εδω. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΦΥΓΑΤΕ ΝΩΡΙΤΕΡΑ;;;
εεεε;

Και η δικιά μου ήταν απάλευτη αλλά πολλές φορές συμπεριφερόταν σαν γατούλα, ξέρεις γιατί? Γιατί είχα άκαμπτα όρια και τα τηρούσα. Οι βασικές συμβουλές που δίνουν οι ειδικοί στους συντρόφους οριακών είναι 1. όρια και 2. μικρές προσδοκίες. Στο δεύτερο δεν τα πήγα τόσο καλά. Αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει μία εμμονή από την πλευρά σου να χαρακτηρίσεις διαταραγμένους όσους είχαν μακροχρόνια σχέση με μία διαταραχή. Αυτό μπορεί να ισχύει μπορεί και όχι. Στις περισσότερες περιπτώσεις η σχέση μεταξύ δύο διαταραγμένων δεν μπορεί να διαρκεί πολύ. Αυτό πάλι δεν σημαίνει ότι κάποιος που είχε μικρή σχέση είναι διαταραγμένος. Υπάρχει όμως και η άλλη περίπτωση, ότι ο σύντροφος μίας οριακής να είχε το ψυχικό σθένος και τα κατάλληλα εφόδια για να σταθεί στην σχέση αυτή για πολύ καιρό. Εγώ ας πούμε ήμουν η μεγαλύτερη σχέση που έκανε ποτέ αυτή η γυναίκα τυχαίο? Μπορεί δλδ να μην έχει να κάνει μόνο με αντοχή αλλά και με την ικανότητα που διαθέτει ο καθένας.

[aeolus74]

Στο πρώτο σκέλος συμφωνώ απόλυτα. Για να διατηρηθεί μια σχέση δεν παίζει ρόλο από ΤΙ προκαλείται μια συμπεριφορά, μετράει μόνο το κάτα πόσο μπορείς να την δεχτείς. Εκεί που παίζει ρόλο (τουλάχιστον για μένα) είναι στο πόσο εύκολα θα μπορέσω να συγχωρέσω και να ηρεμήσω μέσα μου. Είναι διαφορετικό δηλαδή να ξέρω ότι ο άλλος φέρθηκε όπως φέρθηκε γιατί είναι σκατοχαρακτήρας και διαφορετικό να ξέρω πως είχε κάποια διαταραχή και φέρθηκε έτσι.

Στα υπόλοιπα που λες νομίζω έχει απαντήσει ο aeolus, προσπάθησε να εξηγήσει γιατί έμεινε τόσο αν και νομίζω πως είναι πολύ νωρίς για εκείνον ακόμα για να βγάλει συμπεράσματα.
Εγώ που δεν έμεινα χρόνια αλλά και πάλι θεωρώ ότι έμεινα παραπάνω από όσο θα πρεπε, να σου πω πως όλα αυτά που περιέγραψα εδώ με τις χειριστικές συμπεριφορές κτλ, δεν γινόταν αντιληπτά τότε που συνέβαιναν. Ήταν τόσο καλό το υπόλοιπο κομμάτι της σχέσης που είναι σα να κάλυπτε ο, τι άλλο υπήρχε. Για κάμποσους μήνες εγώ ένιωθα πως βρίσκομαι στην τέλεια σχέση και δεν πίστευα στην "τύχη" μου. Όλα τα παρατράγουδα έγιναν αργότερα και μαζεμένα και τόσο γρήγορα που δεν προλάβαινα να καταλάβω από πού μου ήρθαν. Και αν δεν έφτανε στο τελείως άκρο (εκεί που κατάλαβα πια ότι έχει ξεφύγει του φυσιολογικού) είναι πολύ πιθανό τα άλλα να τα δεχόμουν κι άλλο και να περνούσε κάμποσος καιρός έτσι μέχρι να έφτανα να πω ότι φεύγω. Ήμουν "τυχερή" κατά μια έννοια, γιατί λόγω κάποιων συνθηκών του βγήκε όλο αυτό μαζεμένο και έτσι η απόφαση του να φύγω ήταν μονόδρομος.

Οπότε μπορώ να καταλάβω και τον θεματοθέτη και άλλους πιθανόν που μένουν και συνεχίζει να τραβάει αυτή η ιστορία σε χρόνο, αν τα δείγματα που δείχνει ο άλλος δεν φτάνουν στα άκρα. Δεν μπορώ να στο εξηγήσω επαρκώς αλλά γίνεται πολύ "ύπουλα" και υπόγεια όλο αυτό, ένας ερωτευμένος άνθρωπος δεν μπορεί να τα αντιληφθεί την στιγμή που συμβαίνουν. Μην ξεχνάς πως οι σχέσεις όλων των ειδών λειτουργούν λίγο και ως ζυγαριά, είναι τα καλά από την μια και τα άσχημα από την άλλη. Στις περιπτώσεις που συζητάμε τα καλά είναι όντως καλά και παρά την ύπαρξη των άσχημων η ζυγαριά αργεί να γείρει.

με εκφράζουν απόλυτα τα όσα γράφεις. Και μία ερώτηση: λες ότι: "Είναι διαφορετικό δηλαδή να ξέρω ότι ο άλλος φέρθηκε όπως φέρθηκε γιατί είναι σκατοχαρακτήρας και διαφορετικό να ξέρω πως είχε κάποια διαταραχή και φέρθηκε έτσι.". Τι εννοείς? δλδ η γνώση αυτή σε τι επηρεάζει?

[elisabet]

με εκφράζουν απόλυτα τα όσα γράφεις. Και μία ερώτηση: λες ότι: "Είναι διαφορετικό δηλαδή να ξέρω ότι ο άλλος φέρθηκε όπως φέρθηκε γιατί είναι σκατοχαρακτήρας και διαφορετικό να ξέρω πως είχε κάποια διαταραχή και φέρθηκε έτσι.". Τι εννοείς? δλδ η γνώση αυτή σε τι επηρεάζει?

Μιλώ για το κομμάτι της διαχείρισης του χωρισμού και της προσωπικής μου ηρεμίας μετά το τέλος αυτής της σχέσης. Από αυτή τη σχέση βγήκα διαλυμένη στην κυριολεξία ψυχικά και σωματικά. Πρώτον είχα απίστευτες τύψεις ότι εγώ το προκάλεσα όλο αυτό. Η παραδοχή του ψυχολόγου μου ότι μιλάμε για διαταραχή κι ότι δεν μπορεί να είχε καμιά σχέση με την δική μου συμπεριφορά γιατί προυπήρχε έτσι κι αλλιώς, μπορεί να ακούγεται οξύμωρο, αλλά για μένα ήταν βοηθητικό σε εκείνη την φάση. Και για να καταλάβω ότι δεν έφταιγα και για να με "δικαιολογήσω" στο πώς είναι δυνατόν να μην το πήρα χαμπάρι νωρίτερα.

Σε δευτερο επίπεδο με βοήθησε στο να τον συγχωρήσω. Όσο άρχισα να καταλαβαίνω ότι δεν ήταν η πρόθεση του να με πληγώσει, ότι δεν ήταν κακός άνθρωπος που το έκανε αυτό, ότι αυτός φοβόταν περισσότερο από μένα και ο, τι έκανε το έκανε από φόβο και για να προστατεύσει τον εαυτό του, τόσο περισσότερο μπορούσα να ηρεμήσω απτον θυμό μου και να τον συγχωρήσω (για να είμαι εγώ καλά πια, δεν συζητώ για να γυρίσω πίσω βεβαίως)

[elisabet]

ούτε εγώ θα διαφωνήσω με αυτή την οπτική, η οποία στηρίζεται σε μία πολύ λογική βάση, αλλά δεν φωτίζει καθόλου την συναισθηματική πλευρά του ζητήματος και υπεραπλουστεύει τα πράγματα. Θα πρέπει να λάβουμε υπόψη την χειριστικότητα που υπάρχει και αποπροσανατολίζει. Δεν μιλάμε απλά για μία απλή κωλοσυμπεριφορά, αλλά μία συμπεριφορά που εμπεριέχει μεγάλη ενοχοποίηση και έντονες εναλλαγές. Αυτό που κάνει την διαφορά σύμφωνα με την δική μου οπτική στο αν υπάρχει ή όχι διαταραχή, αφορά την πιθανότητα του κατά πόσο θα μπορούσε να αλλάξει κάτι ή όχι. Όλοι μας θέλουμε να πιστεύουμε στις περιπτώσεις αυτές ότι κάτι θα αλλάξει, θα βελτιωθεί, με προσπάθεια και υπομονή και αγάπη.... Η επίγνωση λοιπόν της ύπαρξης οριακής σκοτώνει κάθε ελπίδα και πίστη προς αυτή την κατεύθυνση και λυτρώνει. Είναι σαν να προσπαθείς να κάνεις έναν ανάπηρο να περπατήσει.




Και η δικιά μου ήταν απάλευτη αλλά πολλές φορές συμπεριφερόταν σαν γατούλα, ξέρεις γιατί? Γιατί είχα άκαμπτα όρια και τα τηρούσα. Οι βασικές συμβουλές που δίνουν οι ειδικοί στους συντρόφους οριακών είναι 1. όρια και 2. μικρές προσδοκίες. Στο δεύτερο δεν τα πήγα τόσο καλά. Αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει μία εμμονή από την πλευρά σου να χαρακτηρίσεις διαταραγμένους όσους είχαν μακροχρόνια σχέση με μία διαταραχή. Αυτό μπορεί να ισχύει μπορεί και όχι. Στις περισσότερες περιπτώσεις η σχέση μεταξύ δύο διαταραγμένων δεν μπορεί να διαρκεί πολύ. Αυτό πάλι δεν σημαίνει ότι κάποιος που είχε μικρή σχέση είναι διαταραγμένος. Υπάρχει όμως και η άλλη περίπτωση, ότι ο σύντροφος μίας οριακής να είχε το ψυχικό σθένος και τα κατάλληλα εφόδια για να σταθεί στην σχέση αυτή για πολύ καιρό. Εγώ ας πούμε ήμουν η μεγαλύτερη σχέση που έκανε ποτέ αυτή η γυναίκα τυχαίο? Μπορεί δλδ να μην έχει να κάνει μόνο με αντοχή αλλά και με την ικανότητα που διαθέτει ο καθένας.

Αυτό που λες για την αντοχή νομίζω ότι έχει μια βάση. Και κρίνω από τον εαυτό μου πάλι που δεν είχα καμιά αντοχή κι ούτε νομίζω ότι τήρησα καθόλου αυτά που λες περί ορίων και χαμηλών προσδοκιών. Ίσως σε μένα δεν κράτησε πολύ και έφτασε γρήγορα στα άκρα γιατί βρήκε πρόσφορο έδαφος στο κομμάτι των ενοχών μου. Ήμουν έτοιμη να δεχτώ ότι φταίω ακόμα και για την τρύπα του όζοντος, του έδινα την άνεση να με κατηγορήσει για οτιδήποτε ανά πάσα στιγμή και έτσι προφανώς του έδωσα την άισθηση ότι μπορεί να κάνει ο, τι γουστάρει χωρίς να βρίσκει αντίσταση. Τώρα που το σκέφτομαι βέβαια, όσες φορές έβαλα σαφή όρια και είπα μέχρι εδώ, εκείνος αντί να θυμώσει περισσότερο όπως θα περίμενα, μαζευόταν , μερικές φορές μου χε δώσει την αίσθηση ότι φοβόταν κιόλας, έκανε πίσω.

[aeolus74]

Η παραδοχή του ψυχολόγου μου ότι μιλάμε για διαταραχή κι ότι δεν μπορεί να είχε καμιά σχέση με την δική μου συμπεριφορά γιατί προυπήρχε έτσι κι αλλιώς, μπορεί να ακούγεται οξύμωρο, αλλά για μένα ήταν βοηθητικό σε εκείνη την φάση. Και για να καταλάβω ότι δεν έφταιγα και για να με "δικαιολογήσω" στο πώς είναι δυνατόν να μην το πήρα χαμπάρι νωρίτερα.

Αυτό ακριβώς! δεν μπορείς να είσαι υπεύθυνη για την αναπηρία κάποιου

[aeolus74]

Τώρα που το σκέφτομαι βέβαια, όσες φορές έβαλα σαφή όρια και είπα μέχρι εδώ, εκείνος αντί να θυμώσει περισσότερο όπως θα περίμενα, μαζευόταν , μερικές φορές μου χε δώσει την αίσθηση ότι φοβόταν κιόλας, έκανε πίσω.

Αυτό ακριβώς!

[αλεξανδρος_77]

Μωρέ ακριβώς έτσι είναι αλλά η απορία είναι γιατί δεν χωρίζει αυτός που δεν θέλει την σχέση??? Κι εγώ δεν ήθελα κάποια μετά από ένα μήνα και το τελείωσα, δε γουστάρω να παραμυθιαζω

γιατι δε πιστευει οτι θα βρει καπιον που να ειναι οπως τον θελει.

[αλεξανδρος_77]

[QUOTE]

Μιλώ για το κομμάτι της διαχείρισης του χωρισμού και της προσωπικής μου ηρεμίας μετά το τέλος αυτής της σχέσης. Από αυτή τη σχέση βγήκα διαλυμένη στην κυριολεξία ψυχικά και σωματικά. QUOTE]

στο μοναδικο πραγμα που ταιριαζετε ειναι οτι ειστε και οι 2 οριακοι οι χαρακτηρες σας ειναι αλανταλα
συμπεριφερεσαι πχ σαν δεχεσαι υποτιθετε οτιδηποτε και αν σου πουν και μετα βγαινεις εκτος ελεγχου αν καπιος δε σου ταιριαζει με αυτο το χαρακτηρα που εχεις σιγουρα θα γινει πολεμος οταν τον πλησιαζεις

[aeolus74]

Όσον αφορά την συμπεριφορά εγώ επιμένω ότι γνωρίζουν τις συναισθηματικες επιπτώσεις σε ότι πουν η ότι κάνουν, αλλά στην πραγματικοτητα δεν θα ήθελαν να το κάνουν. Είναι μια παρόρμηση που δεν ελέγχουν, όντας παρορμητικοι.
.

Παραθέτω ένα κείμενο από ένα site που επιβεβαιώνει το παραπάνω που λες:

"Ειμαι οριακος διάγνωση από 4 ψυχίατρους. Το χειροτερο σε αυτή την ασθένεια είναι η από πραγματοποίηση που νιώθω λες και είναι όλα ψευτικα. Τέλος οι οριακοι έχουν αντιληψη ότι κάτι παει στραβά αλλά είναι τόσες δυνατές οι κρίσεις που παθαινουν που δε μπορουμε να φερθουμε φυσιολογικά. Ξέρω ακριβώς τι κακό κάνω και ότι η παρορμιτηκοτητα και η αστάθεια στην ζωή δεν είναι νορμαλ αλλά δεν μπορώ να κοντρολαρω τις κρίσεις.Μονο ο σχιζοφρενής και ο διπολικός σε μανία δεν έχουν ιδέα τι κάνουν γιατί έχουν ψυχωτικα επεισοδια και χάνουν τελείως την επαφή με την πραγματικοτητα, οι οριακοι έχουν απολυτως αντίληψη τι συμβαίνει γυρω τους αλλά δεν μπορουν να βοηθήθουμε γιατί δεν εμπιστευόμαστε κανέναν."

[aeolus74]

Δεν θα απολογηθούν ομως ευκολα οντας ναρκισσοι.
Θα απολογηθούν και θα παρακαλέσουν μόνο όταν αντιληφθούν ότι όντως θα φύγεις. Εκεί είτε μείνεις είτε φύγεις θα φερθούν εκδικητικά επειδη έριξαν τον εγωισμό και ζήτησαν συγγνώμη, εκεί αναλαμβάνει δράση ο πληγωμένη ναρκισσιστικη πλευρά.

Συμφωνώ πολύ με το παραπάνω!

[GeorgeGr1]

Συμφωνώ πολύ με το παραπάνω!

Είναι όλοι νάρκισσοι, άλλοι σε μεγάλο βαθμό άλλοι σε ήπιο. Γενικά έχουν μια μιξη πολλών διαταραχών, αλλά αυτός που κάνει την μεγάλη ζημιά είναι η ναρκισσιστικη πλευρά. Αν ο οριακος είναι και 100% νάρκισσος την πάτησες, θα υποφέρεις. Αν έχει ήπια μορφή ναρκισσισμου ψιλοπαλευεται.
Εγώ έχω καταλήξει ότι κάποιος που πάσχει μόνο από ναρκισσιστικη διαταραχή (Όχι οριακος) είναι ότι χειρότερο μπορείς να νταραβεριστεις. Τον έχει αποδεχτεί τον εαυτό του, τον αγαπαει και γουστάρει κιόλας, είναι η προσωποποίηση του κακού και έχει τακτική να πετύχει στεγνά αυτό που θέλει ισως και χωρίς να υποψιαστεις κατι για καιρο.
Ο οριακος είναι άλλη περίπτωση, έχει συναίσθημα και αγάπη και όλα αλλά παλεύει με τον νάρκισσο μέσα του, δεν τον θέλει, αλλά δεν μπορεί, δίνει μάχη και συνήθως χάνει. Εκεί κάπου είναι που μπερδεύεσαι και χάνεις την μπάλα, γιατί αυτό το ζεις, το βλέπεις, το νοιώθεις ότι δεν είναι κακος ότι δεν έχει σκοπό να κάνει κακο, παρόλο που τελικά το προκαλεί.

[elisabet]

Παραθέτω ένα κείμενο από ένα site που επιβεβαιώνει το παραπάνω που λες:

"Ειμαι οριακος διάγνωση από 4 ψυχίατρους. Το χειροτερο σε αυτή την ασθένεια είναι η από πραγματοποίηση που νιώθω λες και είναι όλα ψευτικα. Τέλος οι οριακοι έχουν αντιληψη ότι κάτι παει στραβά αλλά είναι τόσες δυνατές οι κρίσεις που παθαινουν που δε μπορουμε να φερθουμε φυσιολογικά. Ξέρω ακριβώς τι κακό κάνω και ότι η παρορμιτηκοτητα και η αστάθεια στην ζωή δεν είναι νορμαλ αλλά δεν μπορώ να κοντρολαρω τις κρίσεις.Μονο ο σχιζοφρενής και ο διπολικός σε μανία δεν έχουν ιδέα τι κάνουν γιατί έχουν ψυχωτικα επεισοδια και χάνουν τελείως την επαφή με την πραγματικοτητα, οι οριακοι έχουν απολυτως αντίληψη τι συμβαίνει γυρω τους αλλά δεν μπορουν να βοηθήθουμε γιατί δεν εμπιστευόμαστε κανέναν."

Στο "ψυχωσικό" επεισόδιο του δικού μου (βάζω " " γιατί δεν είμαι σίγουρη ότι ήταν ψυχωσικό, δεν είμαι γιατρός) παρόλο που είχε αναπτύξει διάφορα παρανοικά σενάρια ,βασισμένα σε διάφορα τυχαία γεγονότα που τα συνδύαζε μεταξύ τους, όντως δεν ήταν απολύτως σίγουρος για αυτά με τον τρόπο που θα ήταν πχ ένας που πάσχει απο σχιζο. Τα πίστευε μεν, αλλά άφηνε ένα ενδεχόμενο να κάνει λάθος και γιαυτό απαιτούσε από μένα να του αποδείξω ότι δεν ήταν έτσι με διάφορους τρόπους που σκεφτόταν. Επίσης ήξερε πολύ καλά ότι αν έλεγε σε έναν τρίτο αυτά τα σενάρια θα ακουγόταν "τρελά" και γιαυτό ακριβώς δεν τα αποκάλυπτε σε κανέναν ούτε εγώ ήθελε να τα πω πουθενά, το θεωρούσε προδοσία αυτό. Στις παροτρύνσεις μου μάλιστα να τα πει κάπου -αφού δεν πίστευε εμένα που του λεγα οτι δεν στέκουν- μου λεγε ότι όπου τα πει θα τον περάσουν για τρελό. Σε έναν και μοναδικό άνθρωπο που τα είπε, αφού ο άλλος δεν πήρε το μέρος του, τον ακύρωσε με συνοπτικές διαδικασίες παρόλο που ήταν ο πιο στενός του φίλος.

Άρα όντως είναι σαν ένα κομμάτι του εαυτού του να αναγνώριζε τον παραλογισμό αυτών που έλεγε, όμως ο φόβος, η ανασφάλεια και η καχυποψία για όλους δεν τον άφηναν να τα εγκαταλείψει. Κάθε μου άρνηση να αποδείξω πως δεν είμαι ελέφαντας μεταφράζονταν βεβαίως σε παραδοχή ενοχής. Από την άλλη κάθε συγκατάθεση μου σε αυτό που όριζε ως απόδειξη, γεννούσε ένα καινούργιο σενάριο.

Σε μια απο τις τελευταίες μας μάλιστα συζητήσεις για το θέμα, μου είπε ότι αυτό που τον σκοτώνει είναι ότι δεν μπορεί να καταλήξει σε μια απο τις δύο εκδοχές, όποια κι αν είναι αυτή κι ότι θα μείνει πάντα με την αμφιβολία για το αν εκείνος τα διέλυσε όλα ή εγώ.

[aeolus74]

Εκεί κάπου είναι που μπερδεύεσαι και χάνεις την μπάλα, γιατί αυτό το ζεις, το βλέπεις, το νοιώθεις ότι δεν είναι κακος ότι δεν έχει σκοπό να κάνει κακο, παρόλο που τελικά το προκαλεί.

Ακριβώς εκεί!

[aeolus74]

παρόλο που είχε αναπτύξει διάφορα παρανοικά σενάρια ,βασισμένα σε διάφορα τυχαία γεγονότα που τα συνδύαζε μεταξύ τους, όντως δεν ήταν απολύτως σίγουρος για αυτά με τον τρόπο που θα ήταν πχ ένας που πάσχει απο σχιζο. Τα πίστευε μεν, αλλά άφηνε ένα ενδεχόμενο να κάνει λάθος και γιαυτό απαιτούσε από μένα να του αποδείξω ότι δεν ήταν έτσι με διάφορους τρόπους που σκεφτόταν. Επίσης ήξερε πολύ καλά ότι αν έλεγε σε έναν τρίτο αυτά τα σενάρια θα ακουγόταν "τρελά" και γιαυτό ακριβώς δεν τα αποκάλυπτε σε κανέναν ούτε εγώ ήθελε να τα πω πουθενά, το θεωρούσε προδοσία αυτό. Στις παροτρύνσεις μου μάλιστα να τα πει κάπου -αφού δεν πίστευε εμένα που του λεγα οτι δεν στέκουν- μου λεγε ότι όπου τα πει θα τον περάσουν για τρελό. Σε έναν και μοναδικό άνθρωπο που τα είπε, αφού ο άλλος δεν πήρε το μέρος του, τον ακύρωσε με συνοπτικές διαδικασίες παρόλο που ήταν ο πιο στενός του φίλος.

Στην δική μου περίπτωση δεν νομίζω ότι υπήρχε μεγάλη αμφιβολία από την πλευρά της για το αν τα σενάρια στέκουν ή όχι. Ίσως γι' αυτό, η πίεση που δεχόμουν δεν αποσκοπούσε στο να αποδείξω ότι δεν είναι έτσι, αλλά, να αποδεχτώ ότι είναι έτσι. Να βεβαιώσω δλδ την ρεαλιστικότητα των σεναρίων, κάτι που μου ήταν αδύνατο να κάνω. Αν το έκανα, θα είχε μεγάλη επίπτωση στην κοινωνική μου ζωή, θα έπρεπε να απομακρυνθώ από όλους τους φίλους και γνωστούς.

Άρα όντως είναι σαν ένα κομμάτι του εαυτού του να αναγνώριζε τον παραλογισμό αυτών που έλεγε, όμως ο φόβος, η ανασφάλεια και η καχυποψία για όλους δεν τον άφηναν να τα εγκαταλείψει. Κάθε μου άρνηση να αποδείξω πως δεν είμαι ελέφαντας μεταφράζονταν βεβαίως σε παραδοχή ενοχής. Από την άλλη κάθε συγκατάθεση μου σε αυτό που όριζε ως απόδειξη, γεννούσε ένα καινούργιο σενάριο.

Σε μια απο τις τελευταίες μας μάλιστα συζητήσεις για το θέμα, μου είπε ότι αυτό που τον σκοτώνει είναι ότι δεν μπορεί να καταλήξει σε μια απο τις δύο εκδοχές, όποια κι αν είναι αυτή κι ότι θα μείνει πάντα με την αμφιβολία για το αν εκείνος τα διέλυσε όλα ή εγώ.

Μία φορά μόνο χαρακτήρισε ως "παραλήρημα" κάποια μηνύματα που μου είχε στείλει στην προσπάθειά της να με ενοχοποιήσει και να δικαιολογήσει το σουτάρισμα που μου έριξε. Γιατί έκανε τον χαρακτηρισμό? Γιατί δεν της βγήκε όπως ήθελε ο χωρισμός, γιατί κατάλαβε ότι δεν βγαίνω με ενοχές από την σχέση ούτε με τις ευθύνες που ήθελε.

Από ότι καταλαβαίνω, βίωσες ένα μόνιμο δικαστήριο, απέναντι σε έναν κατήγορο που το μόνο που ήθελε ήταν να σε παγιδεύσει και να σε καταδικάσει.