Οριακή μου αγάπη Vol. 2

[Dpath]

Μακάρι να είναι οριστικό γιατί σε αυτού του είδους τις σχέσεις δύσκολα υπάρχει το "οριστικό". Σε πολλές περιπτώσεις σε χωρισμούς από συντρόφους με bpd, υποβόσκει μία αίσθηση ότι τίποτα δεν τελείωσε. Αυτό συμβαίνει γιατί συνήθως ο χωρισμός της bpd συντρόφου είναι μέρος ενός χειριστικού παιγνιδιού. Παίζουν το χαρτί του χωρισμού όχι γιατί θέλουν να χωρίσουν αλλά για χειριστικούς λόγους. Συναιπώς, το γεγονός του ότι αυτή ζήτησε τον χωρισμό αλλά εσύ είσαι cool με αυτό, αυξάνει τις πιθανότητες να υπάρξει προσπάθεια επανασύνδεσης από την πλευρά της.

Αυτό το παιχνίδι είναι συνειδητό ή ασυνείδητο?

[Epsilon]

Έψιλον εσύ πως κατάλαβες ότι πρόκειται για οριακή διαταραχή εφόσον δεν έχεις βιώσει από την μεριά του την υποτίμηση;

Γιατί είχα αρκετή απόσταση ώστε να τον παρατηρώ πως φέρεται σε μένα, πως φέρεται στους άλλους κλπ. Τώρα επίσημα δεν το ξέρω κι εγώ αν έχει όντως οριακή διαταραχή, αλλά όλα ταιριάζουν. Από την ώρα που άρχισα να διαβάζω για την οριακή, από εκεί που έμοιαζε ακατανόητος και ασυνάρτητος, ξαφνικά άρχισαν να βγάζουν νόημα όλα όσα έλεγε και τώρα πλέον μπορώ να πω ότι σχεδόν προβλέπω όσα θα πει και όσα θα κάνει σε κάθε περίσταση. Βέβαια ακόμα φυλάγομαι, ακόμα κρατάω αποστάσεις, ακόμα μπαίνω εδώ καθημερινά για να θυμίζω στον εαυτό μου να μην χαλαρώνει. Ο ψυ μου είπε: "ναι, φαίνεται να πηγαίνει καλά τώρα, αλλά πάντα να θυμάσαι ότι το τέλος μπορεί να το δώσει ο ίδιος ξαφνικά, για οποιοδήποτε λόγο και τότε δεν θα μπορείς να κάνεις κάτι γι αυτό".

ΥΓ: Νομίζω ότι δεν είναι τυχαίο που και οι δυο χρησιμοποιούμε τη λέξη "παζλ" όταν μιλάμε για οριακούς. Νομίζω και άλλοι χρησιμοποίησαν την ίδια λέξη. Είναι σαν να προσπαθείς να λύσεις ένα μυστήριο, να ενώσεις τα κομμάτια ενός παζλ. Γι αυτό δεν μοιάζουν με τους άλλους ανθρώπους που ξέρεις και επικοινωνείς - σχετίζεσαι μαζί τους.

[Epsilon]

Από τι εξαρτάται αν θα μπει το τέλος; Γιατί αυτό το τέλος αφού το επιθυμείς δεν το προκαλείς η ίδια;

Κι εγώ αυτό θα σε ρωτούσα, Ivory. Αν δεν τον θες πια "γιατί μένεις και δεν φεύγεις; "

[aeolus74]

Αυτό το παιχνίδι είναι συνειδητό ή ασυνείδητο?

Δύσκολη η απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Ασυνείδητο θα πει "πέρα από τη συνείδηση' δλδ μη αναγνωρίσιμο από την επίγνωση. Οι bpd έχουν επίγνωση της συμπεριφοράς τους; κατά μεγάλο βαθμό όχι αλλά μπορούν να έχουν κατόπιν σχετικής προσπάθειας. Προσωπικά προτιμώ τον όρο "αυτοματική συμπεριφορά" από την "ασυνειδητη συμπεριφορα" γιατί η έννοια του ασυνείδητου παραπέμπει σε μνήμες που έχουν απωθηθεί στο ασυνείδητο και όχι σε συμπεριφορές.

Αυτό λοιπόν που δεν τους επιτρέπει να δουν τη συμπεριφορά τους δεν είναι κάποια απώθηση στο ασυνείδητο αλλά οι ψυχολογικές τους άμυνες που τους θολώνουν την οπτική και διαστρευλώνουν την πραγματικότητα. Είναι για παράδειγμα σαν να προσπαθείς να αλλαξοπιστήσεις έναν θεοσεβούμενο πιστό χρησιμοποιόντας τα πιο λογικά επιχειρήματα για να τον κάνεις να δει το παράλογο των πεποιθήσεων του. Δεν θα το καταφέρεις ποτέ αυτό, γιατί η αποδοχή των επιχειρημάτων σου ισοδυναμεί με την απογύμνωση του πιστού και την κατάρρευση του βολικού κόσμου που έφτιαξε, κάτι που είναι απειλητικό γι αυτόν.

Έτσι λοιπόν και οι bpd, δε βλέπουν τη συμπεριφορά τους ως κακοποιητική ή παράλογη, αλλά, μέσω της διαστρευλωσης της πραγματικότητας, την βλέπουν ως φυσιολογική αντίδραση στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος. Η λέξη "αντίδραση" έχει σημασία. Οι BPD δεν ανταποκρίνονται (responce), αλλά αντιδρούν στα ερεθίσματα (react). Η BPD ακόμα και να σε χτυπήσει, θεωρεί ότι το έκανε γιατί αυτή πληγώθηκε πολύ περισσότερο από εσένα σε σχέση με τη μπουνιά που μόλις έφαγες. Τώρα μέσα σε όλο αυτό, μπαίνει και το ναρκισσιστικό στοιχείο που προσθέτει το στοιχείο της χειριστικότητας σε αυτές τις συμπεριφορές. Χάος με λίγα λόγια.

Συνεπώς, θεωρώ ότι η συμπεριφορά τους είναι κατά μεγάλο ποσοστό αυτοματική, ως εδραιωμένοι μηχανισμοί επιβίωσης από απειλητικά ερεθίσματα αλλά έχουν τη δυνατότητα της αναγνώρισης και του ελέγχου αν το θελήσουν. Αλλά αυτό είναι δύσκολο διότι, ειναι απειλητικό γι' αυτούς να αναγνωρίσουν τη συμπεριφορά τους, διότι θα επιβεβαιωθούν έτσι οι πεποιθήσεις αναξιότητας τις οποίες τρέμουν, και θα έρθουν στην επιφάνεια έντονα συναισθήματα ντροπής. Οπότε κρύβονται και από αυτό δικαιολογόντας τη συμπεριφορά τους. Με άλλα λόγια, ξέρουν κατά βάθος τι κάνουν αλλά προτιμούν να μην το βλέπουν γιατί δεν το αντέχουν.

[Dpath]

Δύσκολη η απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Ασυνείδητο θα πει "πέρα από τη συνείδηση' δλδ μη αναγνωρίσιμο από την επίγνωση. Οι bpd έχουν επίγνωση της συμπεριφοράς τους; κατά μεγάλο βαθμό όχι αλλά μπορούν να έχουν κατόπιν σχετικής προσπάθειας. Προσωπικά προτιμώ τον όρο "αυτοματική συμπεριφορά" από την "ασυνειδητη συμπεριφορα" γιατί η έννοια του ασυνείδητου παραπέμπει σε μνήμες που έχουν απωθηθεί στο ασυνείδητο και όχι σε συμπεριφορές.

Αυτό λοιπόν που δεν τους επιτρέπει να δουν τη συμπεριφορά τους δεν είναι κάποια απώθηση στο ασυνείδητο αλλά οι ψυχολογικές τους άμυνες που τους θολώνουν την οπτική και διαστρευλώνουν την πραγματικότητα. Είναι για παράδειγμα σαν να προσπαθείς να αλλαξοπιστήσεις έναν θεοσεβούμενο πιστό χρησιμοποιόντας τα πιο λογικά επιχειρήματα για να τον κάνεις να δει το παράλογο των πεποιθήσεων του. Δεν θα το καταφέρεις ποτέ αυτό, γιατί η αποδοχή των επιχειρημάτων σου ισοδυναμεί με την απογύμνωση του πιστού και την κατάρρευση του βολικού κόσμου που έφτιαξε, κάτι που είναι απειλητικό γι αυτόν.

Έτσι λοιπόν και οι bpd, δε βλέπουν τη συμπεριφορά τους ως κακοποιητική ή παράλογη, αλλά, μέσω της διαστρευλωσης της πραγματικότητας, την βλέπουν ως φυσιολογική αντίδραση στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος. Η λέξη "αντίδραση" έχει σημασία. Οι BPD δεν ανταποκρίνονται (responce), αλλά αντιδρούν στα ερεθίσματα (react). Η BPD ακόμα και να σε χτυπήσει, θεωρεί ότι το έκανε γιατί αυτή πληγώθηκε πολύ περισσότερο από εσένα σε σχέση με τη μπουνιά που μόλις έφαγες. Τώρα μέσα σε όλο αυτό, μπαίνει και το ναρκισσιστικό στοιχείο που προσθέτει το στοιχείο της χειριστικότητας σε αυτές τις συμπεριφορές. Χάος με λίγα λόγια.

Συνεπώς, θεωρώ ότι η συμπεριφορά τους είναι κατά μεγάλο ποσοστό αυτοματική, ως εδραιωμένοι μηχανισμοί επιβίωσης από απειλητικά ερεθίσματα αλλά έχουν τη δυνατότητα της αναγνώρισης και του ελέγχου αν το θελήσουν. Αλλά αυτό είναι δύσκολο διότι, ειναι απειλητικό γι' αυτούς να αναγνωρίσουν τη συμπεριφορά τους, διότι θα επιβεβαιωθούν έτσι οι πεποιθήσεις αναξιότητας τις οποίες τρέμουν, και θα έρθουν στην επιφάνεια έντονα συναισθήματα ντροπής. Οπότε κρύβονται και από αυτό δικαιολογόντας τη συμπεριφορά τους. Με άλλα λόγια, ξέρουν κατά βάθος τι κάνουν αλλά προτιμούν να μην το βλέπουν γιατί δεν το αντέχουν.

Απίστευτα κατατοπιστικό σχόλιο.
Ευχαριστώ.

[Epsilon]

Κι εμένα μου άρεσε το σχόλιο του Αίολου. Γράφεις πάντα τα πιο αναλυτικά και κατατοπιστικά ποστ. Σαν να λέμε λοιπόν "εθελοτυφλούν".

[Ivory]

Θα απαντήσω στο ερώτημα σας σε δεύτερο χρόνο. Η αλήθεια είναι πως με την πρώτη εντύπωση (ενώ γνωρίζω τους λόγους που το ρωτήσατε) ένιωσα σα να έπρεπε να απολογηθώ στο γιατί δεν φεύγω. Η λογική μου λέει ότι είμαι «στα σκατα» αλλά δε ξέρω αν νιώθω οίκτο ή κάποιο άλλο συναίσθημα.. εσφαλμένη προσδοκία ίσως; Θα τα αναπτύξω περισσότερο όμως στη συνέχεια. Κάπου ντρέπομαι που υπομένω όλο αυτό το μαρτύριο σίγουρα. Επικοινώνησα με ψυ σήμερα γιατί με εκείνη που έχω ακόμα συνεδρίες και ξεκίνησα κυρίως για την απώλεια του πατέρα μου και επειδή ο τύπος με έπεισε ότι έχω θέμα επικοινωνιακό και να ανοιγομαι συναισθηματικά μας μένουν άλλες δυο όπου δεν έχουν ξεκινήσει για τη νέα σεζόν (είναι δωρεάν παροχή αυτό το προγράμμα). Το θέμα μου είναι και θα ήθελα τη γνώμη της έψιλον (είσαι από τις ψυχές του thread) κατά πόσο εσένα ο ψυ σου το δέχθηκε ότι ο τύπος πάσχει από οριακή γιατί ενώ της εξήγησα την επιφυλακτικότητα μου να βάλω στον άνθρωπο εξαρχής «ταμπέλα» αναφερόμενη σε κάποια περιστατικά που αντιμετώπισα είπε την γνωστή γενικότητα ότι ψυχιατρικοποιούμε τα πάντα και ένιωσα λίγο άσχημα αρχικά με την στάση αυτή. Θέλω να πω, θα με βοηθούσε μια παραπάνω κατανόηση γιατί για να φθάσω σε αυτό το σημείο πέρασα πολλά, του τύπου να αμφιβάλλω για τον εαυτό μου, για τη μνήμη μου, την ηθική μου.. είναι κρίμα αυτή η αντιμετώπιση και θα ήθελα να ρωτήσω μήπως είναι μάταιος κόπος σε κάποιες περιπτώσεις να ψάχνουμε ψυχολογική υποστήριξη από τη στιγμή που (δείχνει να) ακούμε την «καραμέλα» το θέμα είναι να μιλήσουμε για εσένα και δεν μας απασχολεί τι έχει και αν ο άλλος ενώ εδώ μέσα αν μπορώ να θυμηθώ αρκετά από τα γραφόμενα, μας χρειάζεται το να ακούσουμε ότι ο άλλος δεν είναι ένα ανθρωποειδές αλλά πάσχει από κάτι σοβαρό «που δεν φταίει».

[Epsilon]

Θα απαντήσω στο ερώτημα σας σε δεύτερο χρόνο. Η αλήθεια είναι πως με την πρώτη εντύπωση (ενώ γνωρίζω τους λόγους που το ρωτήσατε) ένιωσα σα να έπρεπε να απολογηθώ στο γιατί δεν φεύγω. Η λογική μου λέει ότι είμαι «στα σκατα» αλλά δε ξέρω αν νιώθω οίκτο ή κάποιο άλλο συναίσθημα.. εσφαλμένη προσδοκία ίσως; Θα τα αναπτύξω περισσότερο όμως στη συνέχεια. Κάπου ντρέπομαι που υπομένω όλο αυτό το μαρτύριο σίγουρα. Επικοινώνησα με ψυ σήμερα γιατί με εκείνη που έχω ακόμα συνεδρίες και ξεκίνησα κυρίως για την απώλεια του πατέρα μου και επειδή ο τύπος με έπεισε ότι έχω θέμα επικοινωνιακό και να ανοιγομαι συναισθηματικά μας μένουν άλλες δυο όπου δεν έχουν ξεκινήσει για τη νέα σεζόν (είναι δωρεάν παροχή αυτό το προγράμμα). Το θέμα μου είναι και θα ήθελα τη γνώμη της έψιλον (είσαι από τις ψυχές του thread) κατά πόσο εσένα ο ψυ σου το δέχθηκε ότι ο τύπος πάσχει από οριακή γιατί ενώ της εξήγησα την επιφυλακτικότητα μου να βάλω στον άνθρωπο εξαρχής «ταμπέλα» αναφερόμενη σε κάποια περιστατικά που αντιμετώπισα είπε την γνωστή γενικότητα ότι ψυχιατρικοποιούμε τα πάντα και ένιωσα λίγο άσχημα αρχικά με την στάση αυτή. Θέλω να πω, θα με βοηθούσε μια παραπάνω κατανόηση γιατί για να φθάσω σε αυτό το σημείο πέρασα πολλά, του τύπου να αμφιβάλλω για τον εαυτό μου, για τη μνήμη μου, την ηθική μου.. είναι κρίμα αυτή η αντιμετώπιση και θα ήθελα να ρωτήσω μήπως είναι μάταιος κόπος σε κάποιες περιπτώσεις να ψάχνουμε ψυχολογική υποστήριξη από τη στιγμή που (δείχνει να) ακούμε την «καραμέλα» το θέμα είναι να μιλήσουμε για εσένα και δεν μας απασχολεί τι έχει και αν ο άλλος ενώ εδώ μέσα αν μπορώ να θυμηθώ αρκετά από τα γραφόμενα, μας χρειάζεται το να ακούσουμε ότι ο άλλος δεν είναι ένα ανθρωποειδές αλλά πάσχει από κάτι σοβαρό «που δεν φταίει».

Αχ, ακριβώς τα ίδια μου είπε κι εμένα ο ψυ. Οτι δεν μπορεί να πει αν αυτός ειναι οριακός η όχι. Μόνο για μένα μπορεί να μιλήσει με σιγουριά. Κι εγώ το ίδιο με σένα απάντησα. Οτι θα ήθελα να ξέρω, για να καταλάβω πως να τον αντιμετωπίζω. Δεν βγάλαμε άκρη με αυτό. Ομολογώ οτι το παρόν θρέντ με έχει βοηθήσει πολύ περισσότερο και ειδικά τα σχόλια του Αίολου (σε ευχαριστώ και για τα δικά σου καλά λόγια).

[Ivory]

Πάντως η απάντηση του δικού σου «το τέλος θα το δώσει όταν θέλει εκείνος και εσύ τότε δε θα μπορέσεις να κάνεις τίποτα γι αυτό» δείχνει σα να σε δικαιώνει για την αντίληψη να το πω; Το ένστικτο σου να το πω; Προβλέπει δλδ στο τέλος που αποδείξει μια συμπεριφορά οριακού χωρίς να «σε αμφισβητεί».

[Epsilon]

Πάντως η απάντηση του δικού σου «το τέλος θα το δώσει όταν θέλει εκείνος και εσύ τότε δε θα μπορέσεις να κάνεις τίποτα γι αυτό» δείχνει σα να σε δικαιώνει για την αντίληψη να το πω; Το ένστικτο σου να το πω; Προβλέπει δλδ στο τέλος που αποδείξει μια συμπεριφορά οριακού χωρίς να «σε αμφισβητεί».

Ναι, έχεις δίκιο σε αυτό που λες. Ισως μου το είπε αυτό ο ψυ με βάση τη δική μου σιγουριά ότι έχουμε να κάνουμε με οριακό άτομο. Πριν από λίγο διάβασα αυτό το άρθρο και μου φαίνεται πολύ καλό και σας το συστήνω: λίγα λόγια και απλά... Βασικά λέει να αποφεύγουμε πάση θυσία τον καυγά μαζί τους και γενικά να μην έχουμε πολλά πολλά.


Οι δύσκολοι άνθρωποι εστιάζουν στο ότι δεν ποτέ αισθάνονται λανθασμένοι ή ελλιπείς ή ότι οι άλλοι προσπαθούν να τους εκθέσουν δημόσια ή για τις αδυναμίες ή τους περιορισμούς τους, έτσι πρέπει να λήξουν μια σύγκρουση με την αίσθηση ότι έχουν κερδίσει και επικρατήσει. Δεν θα κερδίσετε ποτέ κάποιον του οποίου η αυτοεκτίμηση εξαρτάται εξ ολοκλήρου από την έκβαση μιας σύγκρουσης, οπότε η μόνη στρατηγική για τη διατήρηση της λογικής είναι να αποφύγετε την υπερβολική εμπλοκή μαζί τους.

[Ivory]

Εμένα με μπέρδευε πολύ το ότι υπήρχαν φορές σε συζητήσεις όπου αναγνώριζε τα σφάλματα του και έκανε παραδοχές του εαυτού του ζητούσε και συγνώμη.. βέβαια είχε πει πολλές φορές «ότι τον απογοητεύει ο εαυτός του» και όποτε τον βόλευε διευκρίνιζε ότι «δεν κάνουμε τη συζήτηση για να κερδίσει κάποιος από τους δυο» που πλέον θεωρώ ότι το έκανε στα πλαίσια χειραγώγησης και σα να ήταν κουβέντες που είχε αντιγράψει από προηγούμενες σχέσεις του. Δε θεωρώ ότι πραγματικά συνειδητοποιούσε τι έλεγε. Είχε προσπαθήσει να του πω ότι ο τρόπος που φερόταν ήταν ουσιαστικά αχρείαστος γιατί καταλάβαινα από πριν να φθάσει σε εκείνο το σημείο ότι είχε πληγωθεί και είχε νιώσει ότι τον καταλαβαίνω. Φυσικά η οποία συγνώμη και όλα τα παραπάνω έχουν νόημα όταν ένας μέσος άνθρωπος προσπαθεί μην να τα επαναλάβει. Και όποτε προσπαθούσα να του υπενθυμίσω κουβέντες παλιότερες και την πόσο όμορφη έκβαση τους εφθανε στην ακύρωση εφόσον ήθελε να με υποτίμηση λέγοντας ότι τελικά έλεγε μαλακιες πχ ότι η δουλειά που κάνω με τον ψυ μου πάλι δεν είναι καλή ενώ είχα φθάσει στο σημείο να προσπαθώ να είμαι όσο αναλυτική μπορούσα. Παρόλα αυτά εφθανα να ανοιγομαι όλο και παραπάνω σε αυτή μου τη προσπάθεια για να ακούω λόγια απαξίωσης πως «του τα παρουσιάζω χαοτικά» ότι του λέω μόνο λόγια και δεν κάνω πράξεις ότι τον έχω αποκόψει από τον κύκλο μου (που δεν ισχύει γιατί πάντα όταν κανονιζα και του ζήταγα να έρθει και εκείνος ενώ μπορεί να ήταν ετοιμος να έρθει και τελευταία στιγμή θα μου έλεγε πάω να ξαπλώσω) μετά ακολουθούσε ξανά το ίδιο μοτίβο πως δεν είναι πουθενα στις δικές μου παρέες ενώ εγώ είμαι παντού και μου τα έχει δείξει όλα για τη ζωή του. Μάταια προσπαθούσα να του πω ότι εγώ σχεδόν πάντα θέλω και ακολουθώ. Η απάντηση στο τέλος κατέληγε του τύπου «το αποτέλεσμα μετράει» ή ότι «δεν ένιωσα πραγματικά ότι με ήθελες μαζί σου». Ειχα άρχισε να πιστεύω ότι όντως έχω πρόβλημα και δεν του επικοινωνώ εγώ πράγματα με απλό τρόπο. Παράνοια πραγματική. Από ένα σημείο και ύστερα προσπαθούσα να μην θυμώσω και εμπλακώ σε καβγά αλλά πραγματικά δεν σε αφήνουν σε ησυχία, θέλουν να σε δουν να αντιδράς με τον οποιοδήποτε τρόπο. Με νεύρα; Με κλάματα; Αφού κάποιες φορές για να λήξει πιο γρήγορα αυτό το στάδιο είχα προσπαθήσει να δείξω πολύ νωρίτερα μια θλίψη μήπως και ξεπεραστεί και ξεμπερδεύουμε με το οποίο του κόλλημα. Και φυσικά πάντα όταν βρισκόταν εκτός εαυτού για το οποίο μικροπράγμα ξεκινα φωνάζοντας «εντάξει τώρα; Πήρες αυτό που ήθελες;» Νομίζω πως αυτή η ατάκα θα μου γυρνάει στα αυτιά για χρόνια. Χαχα Από χθες κρατούσε τη στάση της σιωπής και γύρισε προς το βράδυ μέχρι και σήμερα το πρωί με γλύκες. Δεν του έδωσα πολλές ελπίδες. Έχω κανονίσει με μια φίλη μου να έρθει να πάρουμε κάποια πράγματα από το σπίτι αλλά πραγματικά δεν σας κρύβω ότι ενώ πλέον είμαι πολύ συνειδοποιημενη πριν λίγο έβαλα και τα κλάματα. Δεν του έχω πει κάτι ακόμα. Νομίζω πως πρώτα θα πάρω κάτι λίγα που δε θα ήθελα να μείνουν εδώ και μετά θα του πω κάτι του τύπου «δεν μπορώ να σε κάνω ευτυχισμένο» γιατί αν του πω ότι εγώ δε θέλω αποκλείεται να υπάρχει σωτηρία. Όχι ότι δε θα γίνει πάλι ανελέητος αλλά λέμε τώρα..

[Ivory]

Οι δύσκολοι άνθρωποι εστιάζουν στο ότι δεν ποτέ αισθάνονται λανθασμένοι ή ελλιπείς ή ότι οι άλλοι προσπαθούν να τους εκθέσουν δημόσια ή για τις αδυναμίες ή τους περιορισμούς τους, έτσι πρέπει να λήξουν μια σύγκρουση με την αίσθηση ότι έχουν κερδίσει και επικρατήσει. Δεν θα κερδίσετε ποτέ κάποιον του οποίου η αυτοεκτίμηση εξαρτάται εξ ολοκλήρου από την έκβαση μιας σύγκρουσης, οπότε η μόνη στρατηγική για τη διατήρηση της λογικής είναι να αποφύγετε την υπερβολική εμπλοκή μαζί τους.

Σε αυτόν ισχύει φουλ αυτό γιατί μου έχει πει πολλές φορές πως όλοι του λένε ότι είναι παράξενος αλλά όχι δεν είναι καθώς ζητάει πολύ συγκεκριμένα πράγματα και επίσης έτσι όπως φέρεται χωρίς φίλτρα εγώ γνωρίζω με τι έχω να κάνω και πως εκείνος είναι πάντα αληθινός. Βέβαια μια μέρα που κλασσικά με ζάλιζε του τύπου τι σκέπτομαι τώρα του είπα τι να σου πω «αυτή τη στιγμή μου περνάει από το μυαλό χωρίς να λέω ότι ισχύει πως είσαι ένα κάθαρμα και μισό» ε και έγινε της κακομοίρας παιδιά. Ενώ από εκείνον έχω ακούσει τα άπειρα. Την επόμενη μέρα από το πρωί κρατούςε μούτρα γιατί του είπα τώρα αυτό μετά από την τέλεια μέρα που περάσαμε και πρέπει να του πω τον λόγο που το έκανα αυτό και όλη μέρα δεν μου έδινε σημασία. Ήξερα το εργάκι και προσπαθούσα να του ανοίξω φυσικά όλη την ημέρα δίαυλο γιατί μετά θα το γύριζε εις βάρος μου. Ήθελε ξεκάθαρα δλδ να επιβεβαιωθεί από την δίκη μου προσπάθεια να του δώσω σημασία. Τι να κάνω είναι που το αντικείμενο μου έχει να κάνει με εκπαίδευση είναι που η βασική μου επιστήμη είναι στις θετικές επιστήμονες και έπαθα το μικρόβιο του ερευνητή να λύσω το πείραμα, ερωτηματικό, πρόβλημα; Τι να σας πω! Χαχα προσπαθώ να το γυρίσω όποτε μπορώ στη πλάκα, τι να κάνω

[Epsilon]

Σε αυτόν ισχύει φουλ αυτό γιατί μου έχει πει πολλές φορές πως όλοι του λένε ότι είναι παράξενος αλλά όχι δεν είναι καθώς ζητάει πολύ συγκεκριμένα πράγματα και επίσης έτσι όπως φέρεται χωρίς φίλτρα εγώ γνωρίζω με τι έχω να κάνω και πως εκείνος είναι πάντα αληθινός. Βέβαια μια μέρα που κλασσικά με ζάλιζε του τύπου τι σκέπτομαι τώρα του είπα τι να σου πω «αυτή τη στιγμή μου περνάει από το μυαλό χωρίς να λέω ότι ισχύει πως είσαι ένα κάθαρμα και μισό» ε και έγινε της κακομοίρας παιδιά. Ενώ από εκείνον έχω ακούσει τα άπειρα. Την επόμενη μέρα από το πρωί κρατούςε μούτρα γιατί του είπα τώρα αυτό μετά από την τέλεια μέρα που περάσαμε και πρέπει να του πω τον λόγο που το έκανα αυτό και όλη μέρα δεν μου έδινε σημασία. Ήξερα το εργάκι και προσπαθούσα να του ανοίξω φυσικά όλη την ημέρα δίαυλο γιατί μετά θα το γύριζε εις βάρος μου. Ήθελε ξεκάθαρα δλδ να επιβεβαιωθεί από την δίκη μου προσπάθεια να του δώσω σημασία. Τι να κάνω είναι που το αντικείμενο μου έχει να κάνει με εκπαίδευση είναι που η βασική μου επιστήμη είναι στις θετικές επιστήμονες και έπαθα το μικρόβιο του ερευνητή να λύσω το πείραμα, ερωτηματικό, πρόβλημα; Τι να σας πω! Χαχα προσπαθώ να το γυρίσω όποτε μπορώ στη πλάκα, τι να κάνω

Υποθέτω ότι η μέρα που είχατε περάσει μαζί ήταν τέλεια μόνο για εκείνον, αλλιώς εσύ δεν θα έκανες τέτοιες σκέψεις... Βέβαια αυτό που του είπες κλόνισε τελείως την αυτοεκτίμησή του, γι' αυτό έκανε χαμό.

Φυσικά, ο ίδιος μπορεί να λέει τέτοια και χειρότερα, τα οποία δικαιολογεί στον εαυτό του ως "ειλικρίνεια" ενώ στην ουσία είναι αγένεια και χοντροκοπιά. Και ο δικός μου τσακώνεται διαρκώς με πολύ κόσμο, και το μοτίβο είναι πάντα το ίδιο: όλοι αυτοί "τον υποτιμούν" και "δεν του μίλησαν καλά", ενώ ο ίδιος έχει πει πολύ χειρότερα για όλους, αλλά αυτό το δικαιολογεί.

Βέβαια το ότι έχουμε να κάνουμε με άντρες borderline νομίζω μπερδεύει τα πράγματα. Γιατί συνήθως είναι γυναίκες όσες έχουν οριακή προσωπικότητα. Νομίζω ότι τα κλασικά μοτίβα του "ανδρισμού" ενισχύουν την φυσική τάση του άντρα borderline να είναι χοντροκομμένος και να προσβάλλει τους πάντες.

[Ivory]

Α, εννοεται πως όλοι του χρωστάνε. Όταν φθανει σε συναισθηματικό μπούκωμα γκρινιάζει και γενικεύει πως βέβαια όλοι έτσι είναι όλοι κάτι θέλουν να πάρουν από εκεί κλπ πιστεύα ότι το δούλευε γιατί πολλές φορές λέει ατάκα πως για όλα φταίει η μητέρα του που πάντα του έλεγε πες μου τι σου έκαναν και όλοι τον αδίκησαν. Η μέρα ήταν όντως καλή μέχρι που μου έκανε τη διαπίστωση ότι με βλέπει αγχωμένη και έκανα το λάθος να του πω ότι ενώ θέλω πολύ να εκφράζομαι και να του λέω τι με προβληματίζει αυθορμητα έχω φθάσει στο σημείο να δικαιολογώ εκατό φορές την μια μου πρόταση για να μην με παρεξηγήσει και να ψάχνω τις κατάλληλες λέξεις. Εκεί φαίνεται η τεράστια τους ανάγκη για οικειότητα γιατί με ρώτησε αν είμαι έτσι και τις φίλες μου. Του απάντησα ότι ακόμα και εκεί με έχει επηρεάσει αρνητικά γιατί πάλι έχω φθάσει σε σημείο να δικαιολογώ φράσεις και σκέψεις μου όπου όμως είναι φυσικά αχρείαστο. Από εκεί ξεκίνησε μια συζήτηση κάποια στιγμή μου είπε πως τον χάλασα με κάτι που είπα του είπα κι εγώ να το αφήσουμε για τώρα που ήμασταν από έξοδο και είχαμε πιεί νορμαλ όχι κάτι φοβερό κρασί-μπίρα φάση και δεν μαζευόταν με τίποτα. Φυσικά όλη τη συζήτηση την πριν την ακύρωσε και έφθασε να με ρωτάει επίμονα γιατί του είπα ότι του είπα. Που δεν εκτίμησα ότι μετά από μια τέτοια μέρα δουλειάς του μίλησα με αυτό τον τρόπο και είναι επειδή δεν έχω αφήσει πίσω μου παλιωτερα σκηνικά και πολλά πολλά που ευτυχώς με μπέρδεμα μυαλού που σου κάνουν φθάνεις να μη τα θυμασαι στο τέλος.

[Epsilon]

Α, εννοεται πως όλοι του χρωστάνε. Όταν φθανει σε συναισθηματικό μπούκωμα γκρινιάζει και γενικεύει πως βέβαια όλοι έτσι είναι όλοι κάτι θέλουν να πάρουν από εκεί κλπ πιστεύα ότι το δούλευε γιατί πολλές φορές λέει ατάκα πως για όλα φταίει η μητέρα του που πάντα του έλεγε πες μου τι σου έκαναν και όλοι τον αδίκησαν. Η μέρα ήταν όντως καλή μέχρι που μου έκανε τη διαπίστωση ότι με βλέπει αγχωμένη και έκανα το λάθος να του πω ότι ενώ θέλω πολύ να εκφράζομαι και να του λέω τι με προβληματίζει αυθορμητα έχω φθάσει στο σημείο να δικαιολογώ εκατό φορές την μια μου πρόταση για να μην με παρεξηγήσει και να ψάχνω τις κατάλληλες λέξεις. Εκεί φαίνεται η τεράστια τους ανάγκη για οικειότητα γιατί με ρώτησε αν είμαι έτσι και τις φίλες μου. Του απάντησα ότι ακόμα και εκεί με έχει επηρεάσει αρνητικά γιατί πάλι έχω φθάσει σε σημείο να δικαιολογώ φράσεις και σκέψεις μου όπου όμως είναι φυσικά αχρείαστο. Από εκεί ξεκίνησε μια συζήτηση κάποια στιγμή μου είπε πως τον χάλασα με κάτι που είπα του είπα κι εγώ να το αφήσουμε για τώρα που ήμασταν από έξοδο και είχαμε πιεί νορμαλ όχι κάτι φοβερό κρασί-μπίρα φάση και δεν μαζευόταν με τίποτα. Φυσικά όλη τη συζήτηση την πριν την ακύρωσε και έφθασε να με ρωτάει επίμονα γιατί του είπα ότι του είπα. Που δεν εκτίμησα ότι μετά από μια τέτοια μέρα δουλειάς του μίλησα με αυτό τον τρόπο και είναι επειδή δεν έχω αφήσει πίσω μου παλιωτερα σκηνικά και πολλά πολλά που ευτυχώς με μπέρδεμα μυαλού που σου κάνουν φθάνεις να μη τα θυμασαι στο τέλος.

Αχ ναι. Κι εγώ μετράω τα λόγια μου πάρα πολύ. Σε σημείο που προτιμώ πλέον να τον αφήνω να μιλάει αυτός κι εγώ να λέω απλώς ναι, συμφωνώ, τέλεια όλα, πόσο δίκιο έχεις.

Φυσικά δεν θα άντεχα να το κάνω κάθε μέρα αυτό, γι αυτό επιμένω στην απόσταση...