Οριακή μου αγάπη Vol. 2

[aeolus74]

Μετά από τέσσερα χρόνια στην σχέση αυτή, δεν έχω πλέον καμία αμφιβολία ότι επρόκειτο για οριακή προσωπικότητα. Πέρα από τα γνωστά συμπτώματα που εκδηλώνονταν με πολύ μεγάλη ένταση, έκταση και συχνότητα, τίποτα άλλο δεν θα μπορούσε να εξηγήσει αυτό που βίωσα σε αυτή την σχέση, πέρα από την ύπαρξη διαταραχής. Η προηγούμενη γνώση μου για το θέμα της οριακής διαταραχής με γλίτωσε από τα χειρότερα αφού από την αρχή είδα κάποιες ενδείξεις ανησυχητικές, γεγονός που ως ένα βαθμό με καθιστούσε κάπως προετοιμασμένο. Η υποψία της αρχικής περιόδου άρχισε να γίνεται βεβαιότητα από τον δεύτερο χρόνο και μετά. Η συνειδητοποίηση αυτή μου επέτρεψε να μην φύγω από αυτή την σχέση έχοντας ενοχές, ούτε νιώθοντας ανεπαρκής ή ασήμαντος ή τέλος πάντως έχοντας αρνητική εικόνα για τον εαυτό μου. Και σε αυτό είμαι τυχερός διαφορετικά τώρα θα με κλαίγανε και οι ρέγγες. Παρόλα αυτά η οριστική διακοπή της σχέσης αυτής πριν δύο εβδομάδες μου δημιούργησε έναν τεράστιο πόνο, μία άίσθηση θανατίλας που δυσκολεύομαι να εξηγήσω από που προέρχεται (ίσως να έχει να κάνει με την σκληρότητα της, η με την ευκολία που μεταπήδησε άμεσα σε νέα σχέση ενεργοποιόντας καβάτζα από την λίστα αναμονής που είχε). Επίσης δυσκολεύομαι να εξηγήσω το γιατί έμεινα παραπάνω στην σχέση αυτή ενώ ουσιαστικά γνώριζα. Ενώ μέχρι τον δεύτερο χρόνο είχα τα όριά μου σταθερά και ένοιωθα ότι μπορώ να διαχειριστώ την κατάσταση και να φύγω σχετικά εύκολα (δεν το έκανα γιατί πάντα επέστρεφε μετά από κάθε φορά που μάζευε τα πραγματά της), μετά η όλη υπόθεση άρχισε να αποκτά έναν χαρακτήρα εμμονής. Κι εκεί θέλω να σταθώ. Τι συνέβει τελικά? Οριακός δεν είμαι, ούτε ζήλευα ούτε φοβόμουν την εγκατάλειψη ούτε επιθέσεις έκανα για μαλακίες. Ούτε νάρκισσος είμαι, ούτε ανάγκη είχα να νιώσω σημαντικός μέσω της απόδοσης φροντίδας, ούτε πήρα τις εξιδανικεύσεις, ούτε ήμουν ξετρελαμένος με το σεξ που μου πρόσφερε, ούτε ήθελα να το παίξω ο σωτήρας, ούτε ταυτίστηκα με το υπαρξιακό της δράμα. Κάτι άλλο συνέβει εδώ.
Κάποια στιγμή έπεσε το μάτι μου σε κάτι που είπε ο φίλος GeorgeGR1 στο forum για την οριακή και το παραθέτω (ας με συγχωρήσει αν το δει αλλά το θεωρώ σημαντικό): "Τελικα ειναι εθισμος λογω των ακραιων και περιοδικων συναισθηματων που σου προκαλουσε, απο την ακρα ευχαριστηση- ικαναποιηση, στο αλλο ακρο της υποτιμησης. Οπως ακριβως λειτουργει ο εθισμος των ναρκωτικων". Εδώ υπάρχει ουσία! Διότι πέρα από τις πεποιθήσεις που πράγματι επηρεάζουν τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο και τον εαυτό μας και άρα επηρεάζουν κατ' επέκταση συναισθήματα, συμπεριφορές, προθέσεις, προβλέψεις κτλ, υπάρχουν και οι εγκεφαλικοί μηχανισμοί του αυτόνομου νευρικού συστήματος, της ανταμοιβής και της σύναψης συναισθηματικών δεσμών οι οποίοι μηχανισμοί εδράζουν σε περιοχές του εγκεφάλου όπου η δυνατότητα ρύθμισης και συνειδητού ελέγχου είναι από αδύνατη ως εξαιρετικά περιορισμένη. Και πράγματι πολλές έρευνες έχουν δείξει ότι ο εθισμός στα ναρκωτικά-τζόγο βασίζεται κυρίως στο κύκλωμα ανταμοιβής του εγκεφάλου το οποίο είναι πολύ ισχυρό! Δεν θα μπορούσε λοιπόν να ισχύει αυτό και στην περίπτωση μία σχέσης τέτοιου είδους όπου υπάρχουν έντονες και συχνές εναλλαγές από την απογοήτευση στην ικανοποίηση και στην οποία συμμετέχουν οι ίδιοι μηχανισμοί? Μήπως τελικά οι οριακές προσωπικότητες "παίζουν" με τον εγκέφαλό μας σε βαθύτερο επίπεδο?

[Constantly curious]

Βρισκω καπως ρητορικο το ερωτημα. Καποιος/α στο ταξιδι της ζωης του σχεδον παντοτε θα αναφερθει σε μια σχεση αμφιθυμη. Το Α μελος ξαφνικα αποκοπτεται δημιουργει απελπισια στο Β και μετα επιστρεφει δημιουργωντας λυτρωση αλλά και το σαρακι της ανησυχιας- αυτο αμφισβήτησης, αυτο-υποτιμησης - υπαρξιακης οντοτητος εν τελει. Συμφωνω στο οτι σιγουρα( κατ εμε σιγουρα ) συσχετιζεται με το αισθημα ανταμοιβης στον εγκεφαλο. Εξου και το * Δεν υπαρχει λογικη σε αυτη την συνθηκη σχεσης, υγεια, ηρεμια. Υπαρχει κατα καποιο τροπο μια μονιμη υποσυνειδητη ανησυχια πότε θα ληξει το α ημιχρονο κτλ.

[aeolus74]

Βρισκω καπως ρητορικο το ερωτημα. Καποιος/α στο ταξιδι της ζωης του σχεδον παντοτε θα αναφερθει σε μια σχεση αμφιθυμη. Το Α μελος ξαφνικα αποκοπτεται δημιουργει απελπισια στο Β και μετα επιστρεφει δημιουργωντας λυτρωση αλλά και το σαρακι της ανησυχιας- αυτο αμφισβήτησης, αυτο-υποτιμησης - υπαρξιακης οντοτητος εν τελει. Συμφωνω στο οτι σιγουρα( κατ εμε σιγουρα ) συσχετιζεται με το αισθημα ανταμοιβης στον εγκεφαλο. Εξου και το * Δεν υπαρχει λογικη σε αυτη την συνθηκη σχεσης, υγεια, ηρεμια. Υπαρχει κατα καποιο τροπο μια μονιμη υποσυνειδητη ανησυχια πότε θα ληξει το α ημιχρονο κτλ.

Ναι αλλά... η αποκοπή και η επανασύνδεση δεν προκαλεί σε όλους τα ίδια συναισθήματα. Εγώ για παράδειγμα όπως είπα, στις πρώτες εγκαταλείψεις από την πλευρά της δεσποινίδος, δεν αντιδρούσα με απελπισία, αντιθέτως ένοιωθα περισσότερο ανακούφιση. Δεν υπήρξε μία τόσο ξεκάθαρη κατάσταση αιτίας-αποτελέσματος. Η απελπισία ήρθε πολύ μετά. Αλλά και όταν ήρθε δεν συνοδευόταν από συναισθήματα αυτο-υποτίμησης και αυτο-αμφισβήτισης. Υπήρξε δλδ μία αργή και σταδιακή κλιμάκωση και αλλαγή, μία σταδιακή φθορά που ανεπαίσθητα με οδήγησε από μία κατάσταση ελέγχου και δύναμης σε μία κατάσταση αδυναμίας. Και τότε με γάμησε! Η απορία μου και ο προβληματισμός μου έχει να κάνει στο τι συντέλεσε προς αυτή την αλλαγή δεδομένου του ότι δεν άλλαξε ούτε η εικόνα που έχω για τον εαυτό μου ούτε η εικόνα που έχω για εκείνη

[vickympou]

Πως αντιμετώπιζε την διαταραχή της;

[oboro]

Το πρωτο πραγμα που μου περασε απο το μυαλο ειναι πως τωρα υποφερεις γιατι τωρα ειναι ο χωρισμος πραγματικος και οχι "συμπτωμα" μιας οριακης σχεσης. Οτι δηλαδη τοσα χρονια μπορουσες και αντεχες ολες τις ακραιες διακυμανσεις και συμπεριφορες της, συμπεριλαμβανομενων και των αμυντικων "χωρισμων" της, επειδη ακριβως ως μη οριακος εχεις την ψυχικη ικανοτητα που λειπει απο εκεινη. Καταφερνωντας να "συγκρατησεις" τις φρικες της ολα αυτα τα χρονια, οπως και αν εκδηλωνονταν, λειτουργουσες σαν "κλασσικος" συντροφος οριακης, τωρα ομως που χωρισες πραγματικα, υποφερεις και πραγματικα. Υπολογισε επισης οτι η ιδια ικανοτητα που της λειπει, σου δινει εσενα το βαρος οχι μονο της ολοκληρωμενης εσωτερικευσης, αλλα και της ιστορικοτητας... Βιωνεις τωρα τα τεσσερα χρονια της σχεσης σαν μονομιας, γιατι τωρα μπορεις ανεμποδιστα να τα χωνεψεις ψυχικα. Πενθεις επιτυχως δηλαδη, απο ο,τι καταλαβα... Ενδεχομενως αυτο και να εξηγει γιατι η κοπελα "προχωρησε" τοσο ευκολα, μη εχοντας την ικανοτητα να εσωτερικευσει και να πενθησει αυτο που εχασε.

σκεψεις απλα

[aeolus74]

Πως αντιμετώπιζε την διαταραχή της;

Με το να τα ρίχνει όλα στους άλλους. Δεν γνωρίζει καν ότι είναι διαταραγμένη. Και επειδή θέλω να προλάβω σχόλια του στυλ "και που ξέρεις ότι είναι κτλ" να πω ότι είμαι σε θέση να κάνω διαγνώσεις λόγο αντικειμένου άσχετα που το αν δεν της είπα τπτ. Εδώ δεν μπορούσα ούτε μία παρατήρηση να της κάνω. Πέρα από αυτό, στα 4 χρόνια έχω μαζέψει πλούσιο υλικό όχι μόνο από την παρατήρηση της συμπεριφοράς αλλά και από το ιστορικό και την πορεία της στην ζωή.

[Remedy]

καλησπερα.
αλλη σχεση εχεις στα 2 χρονια, οπου μπορει ακομα απλα να παιζεις και να τσαλαβουτας και να φευγεις ευκολα με την πρωτη στραβη, κι αλλη στα 4 χρονια...
ισως εσυ στα 4 χρονια να ειχες συνδεθει βαθια μαζι της κι εκεινη (ως διαταραγμενη) οχι, εξ ου και η ευκολια που πηγε στην επομενη σχεση κι εσυ εζησες μεγαλο πονο.
δλδ... δεν το βρισκω σαν μερος μιας δικης σου δυσλειτουργιας, αλλα σαν μερος μιας υγιους λειτουργιας που εχουμε με εναν χωρισμο.
ειναι φυσικο να δενομαστε με τους ανθρωπους που εχουμε τοσα χρονια σχεση και να μας λειπουν, ακομα κι αν υπηρχαν προβληματα (δεν μιλαμε για κακοποιηση).
μου κανει εντυπωση ομως που με τοσα χρονια σχεσης δεν της μιλησες ποτε για την κατασταση της.
δεν πιστευω οτι θα σε ακουγε αμεσα, αλλα οταν εφτανε ξανα σε αδιεξοδο (γιατι σιγουρα θα εχει φτασει σε αρκετα) ισως το ξανασκεφτοταν.

[aeolus74]

καλησπερα.
αλλη σχεση εχεις στα 2 χρονια, οπου μπορει ακομα απλα να παιζεις και να τσαλαβουτας και να φευγεις ευκολα με την πρωτη στραβη, κι αλλη στα 4 χρονια...
ισως εσυ στα 4 χρονια να ειχες συνδεθει βαθια μαζι της κι εκεινη (ως διαταραγμενη) οχι, εξ ου και η ευκολια που πηγε στην επομενη σχεση κι εσυ εζησες μεγαλο πονο.
δλδ... δεν το βρισκω σαν μερος μιας δικης σου δυσλειτουργιας, αλλα σαν μερος μιας υγιους λειτουργιας που εχουμε με εναν χωρισμο.
ειναι φυσικο να δενομαστε με τους ανθρωπους που εχουμε τοσα χρονια σχεση και να μας λειπουν, ακομα κι αν υπηρχαν προβληματα (δεν μιλαμε για κακοποιηση).
μου κανει εντυπωση ομως που με τοσα χρονια σχεσης δεν της μιλησες ποτε για την κατασταση της.
δεν πιστευω οτι θα σε ακουγε αμεσα, αλλα οταν εφτανε ξανα σε αδιεξοδο (γιατι σιγουρα θα εχει φτασει σε αρκετα) ισως το ξανασκεφτοταν.

Σε ευχαριστώ για το σχόλιο!
Ήταν πολύ δύσκολο να κάνω την παραμικρή παρατήρηση για οτιδήποτε. Παρόλα αυτά, όταν κάποια στιγμή τέθηκε το ζήτημα για το αν θα βοηθούσε αν έβλεπε κάποιον ειδικό (με εξαιρετικά προσεκτικό τρόπο από την πλευρά μου), ξέσπασε μεγάλος καυγάς διότι θίχτηκε. Μου επιτέθηκε τότε επειδή, όπως είπε, θεωρώ αυτήν υπεύθυνη και ότι αυτή είναι η προβληματική που πρέπει να θεραπευτεί. Τέλος πάντων, κάποια στιγμή αποφάσισε να πάει με δική της πρωτοβουλία. Δύο φορές. Την πρώτη φορά έκανε 3-4 συνεδρίες και τα παράτησε (ουσιαστικά έπεσε ακύρωση στην θεραπεύτρια). Την δεύτερη πήγε μία φορά σε άλλον. Να ξεκαθαρίσω ότι δεν υποστηρίζω ότι τα έκανα όλα σωστά, θεωρώ όμως ότι οι αντιδράσεις από την πλευρά της ήταν πολύ πιο πέρα σε σχέση με τα ερεθίσματα. Προς το τέλος της σχέσης μας της πρότεινα - και το έθεσα ως όρο - ότι αν επιθυμεί να συνεχίσουμε τότε θα πρέπει να απευθυνθούμε σε συμβουλευτική ζεύγους. Το δέχτηκε αλλά ποτέ δεν συνέβει. Γίναμε κώλος πριν καταφέρουμε να πάμε.
Κάτι ακόμα, μιας που αναφέρθηκες σε κακοποίηση, στα πλαίσια αυτής της σχέσης σαφώς κακοποιήθηκα συναισθηματικά αλλά όχι μόνο. Υπήρξε και σωματική κακοποίηση όχι επειδή δεν μπορούσα να αντιδράσω και καθόμουν να τις φάω, αλλά επειδή δεν ήθελα να σηκώσω χέρι επάνω της. Υπήρξαν τέσσερις τουλάχιστον περιπτώσεις που άσκησε σωματική βία και μάλιστα την μία από αυτές παίζει να έφαγα 5-6 γροθιές στο κεφάλι... επειδή σε κάποια στιγμή αγανάκτησης και απόγνωσης μετά από ένα αρχιδοσπάσιμο (με το συμπάθιο) τρίωρο την αποκάλεσα ανισόρροπη! Πονούσε το αριστερό μου αυτί 2 μέρες. Τα σκέφτομαι και γελάω. Μετά την έδιωξα..... ξαναήρθε...και πάει λέγοντας.
Προφανώς δεν συνδεθήκαμε με τον ίδιο τρόπο, όπως δείχνουν οι εξελίξεις. Παρόλα τα προβλήματα... η διαφορά με αυτή την διαταραχή είναι ότι υπάρχει ένα δυνατό μήνυμα ότι είσαι επιθυμητός. Εγώ δλδ ποτέ μου δεν ένοιωσα ότι δεν είμαι επιθυμητός, αλλά δεν άντεχα τις επιθέσεις και την υποτίμηση. Ήξερα ότι ακόμα και οι επιθέσεις αποσκοπούσαν στο να μην φύγω στο δικό της μυαλό....αλλά δεν άντεχα. Πολύς θυμός! Μπερδεύεσαι μέσα σε αυτό και στο τέλος κλονίζεσαι. Να σου πω... στην τελική εγώ νοιώθω καλά με τον εαυτό μου. Αυτός ο πόνος, αυτό το πένθος που νοιώθω πέρα από το αρνητικό του κομμάτι, έχει και ένα θετικό. Με κάνει να νοιώθω αξιοπρεπής, ότι ήμουν αληθινός, ότι προσπάθησα. Δεν έτρεξα να βρώ παρηγοριά σε καμία αγκαλιά, ούτε το σκέφτομαι, ούτε και το επιθυμώ. Θα αφήσω τον εαυτό μου να βιώσει την απώλεια, να κάνει τον κύκλο του και να περάσει

[aeolus74]

Το πρωτο πραγμα που μου περασε απο το μυαλο ειναι πως τωρα υποφερεις γιατι τωρα ειναι ο χωρισμος πραγματικος και οχι "συμπτωμα" μιας οριακης σχεσης. Οτι δηλαδη τοσα χρονια μπορουσες και αντεχες ολες τις ακραιες διακυμανσεις και συμπεριφορες της, συμπεριλαμβανομενων και των αμυντικων "χωρισμων" της, επειδη ακριβως ως μη οριακος εχεις την ψυχικη ικανοτητα που λειπει απο εκεινη. Καταφερνωντας να "συγκρατησεις" τις φρικες της ολα αυτα τα χρονια, οπως και αν εκδηλωνονταν, λειτουργουσες σαν "κλασσικος" συντροφος οριακης, τωρα ομως που χωρισες πραγματικα, υποφερεις και πραγματικα. Υπολογισε επισης οτι η ιδια ικανοτητα που της λειπει, σου δινει εσενα το βαρος οχι μονο της ολοκληρωμενης εσωτερικευσης, αλλα και της ιστορικοτητας... Βιωνεις τωρα τα τεσσερα χρονια της σχεσης σαν μονομιας, γιατι τωρα μπορεις ανεμποδιστα να τα χωνεψεις ψυχικα. Πενθεις επιτυχως δηλαδη, απο ο,τι καταλαβα... Ενδεχομενως αυτο και να εξηγει γιατι η κοπελα "προχωρησε" τοσο ευκολα, μη εχοντας την ικανοτητα να εσωτερικευσει και να πενθησει αυτο που εχασε.

σκεψεις απλα

Έχεις πολύ δίκιο! Είχαμε χωρίσει πολλές φορές στο παρελθόν αλλά τώρα είναι η πρώτη φορά που βιώνω τον χωρισμό ως πραγματικό. Τα μηνύματα ήταν ξεκάθαρα αυτή την φορά ακυρώνοντας κάθε ελπίδα. Πραγματικός λοιπόν και ο χωρισμός και ο πόνος αλλά και το πένθος που ελπίζω όπως λες να βιώνεται επιτυχώς. Έχει "πλάκα" πάντως που μέσα σε αυτή την κατάσταση κάνω που και που και μερικές θετικές σκέψεις. Σκέφτομαι π.χ. ότι στο παρελθόν κάτι τέτοιες στιγμές ήταν που με ώθησαν να εξελιχθώ.... γιατί όχι και τώρα?

Παρεπιπτόντως, μου αρέσει πολύ αυτό το ψυχοδυναμικό ύφος σε αυτά που γράφεις με βάζει στην διαδικασία να σκεφτώ διαφορετικά κάποια πράγματα

[aeolus74]

και ένα μικρό σχολιάκι όσον αφορά αυτό που ανέφερα παραπάνω για την σωματική κακοποίηση. Κάποια στιγμή αρκετά μετά από αυτά τα σκηνικά μου λέει: "εσύ είσαι δυνατός άνδρας, αν με χτυπήσεις θα με διαλύσεις, ενώ εγώ και να σε χτυπήσω τι θα σου κάνω? τίποτα". Αυτή η δήλωση δεν είναι τυχαία. Αντικατοπτρίζει την παντελή έλλειψη ικανότητας κατανόησης των συνεπειών κάποιων ενεργειών και κατ επέκταση την ικανότητα αποδοχής της ευθύνης. Πραγματικά, (και αυτό το εξέφρασα πολλές φορές ως παράπονο), μου έκανε μεγάλη εντύπωση που δεν γύρισε μία φορά να παραδεχτεί κάτι που κάνει λάθος. Να ζητήσει συγνώμη για κάτι. Ποτέ!

[elisabet]

Συμφωνώ με την ανάλυση του oboro, νομίζω ότι όντως τώρα βιώνεις τον πραγματικό χωρισμό και βρίσκω πολύ φυσιολογική την αντίδραση σου. Θα ήταν παράλογο να μην είχες κάτι να πενθήσεις μετά από 4 χρόνια. Στην τελική η κοπέλα αυτή, δεν ήταν μόνο η διαταραχή της, προφανώς είχατε και καλές στιγμές σαν ζευγάρι που σου λείπουν και προφανώς για να μείνεις μαζί της τόσο, σου έδινε και εκείνη μέσα στην σχέση, έστω με τον τρόπο που μπορούσε.

Μου δίνεις την αίσθηση - και συγχώρεσε με αν κάνω λάθος, δεν το λέω για να σε προσβάλω- ότι ίσως ένα κομμάτι σου την έβλεπε και λίγο σαν "πειραματόζωο". Εννοώ, αν εσύ όπως λες είχες αναγνωρίσει από νωρίς τα σημάδια και είσαι σε θέση λόγω σπουδών ίσως να κάνεις διάγνωση, ενώ εκείνη δεν γνώριζε, νομίζω ότι ένιωθες και λίγο την σιγουριά ότι το "ελέγχεις", ότι μπορείς να την κουμαντάρεις κάπως.

[αλεξανδρος_77]

εγω το μονο δυνατο μυνημα που βλεπω ειναι οτι δε ταιριαζετε

[aeolus74]

εγω το μονο δυνατο μυνημα που βλεπω ειναι οτι δε ταιριαζετε

αυτό είναι σίγουρο αλέξανδρε!

[aeolus74]

Συμφωνώ με την ανάλυση του oboro, νομίζω ότι όντως τώρα βιώνεις τον πραγματικό χωρισμό και βρίσκω πολύ φυσιολογική την αντίδραση σου. Θα ήταν παράλογο να μην είχες κάτι να πενθήσεις μετά από 4 χρόνια. Στην τελική η κοπέλα αυτή, δεν ήταν μόνο η διαταραχή της, προφανώς είχατε και καλές στιγμές σαν ζευγάρι που σου λείπουν και προφανώς για να μείνεις μαζί της τόσο, σου έδινε και εκείνη μέσα στην σχέση, έστω με τον τρόπο που μπορούσε.

Σαφώς και υπήρξε και η καλή πλευρά και το έχω πει. Αν δεν υπήρχε θα προβληματιζόμουν πολύ με τον εαυτό μου. Επίσης αναγνωρίζω ότι δεν υπήρχε κακή πρόθεση από την πλευρά της και είμαι σίγουρος ότι οι διάφορες συμπεριφορές είτε χειριστικές είτε προσβλητικές ή υποτιμητικές δεν αποτελούν συνειδητή επιλογή αλλά ασυνείδητους μηχανισμούς άμυνας. Γι' αυτό τον λόγο και δεν μπορεί να αναγνωρίσει το ποια είναι η συμπεριφορά της και γινόταν έξαλλη όταν αναφερόμουν σε αυτήν ζητώντας να την αλλάξει. Και αυτό είναι λογικό, διότι όταν μία συμπεριφορά αποτελεί αμυντικό μηχανισμό πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχει για να σε προστατεύσει, τότε δεν επιτρέπεις εύκολα κάποιον να την αγγίξει. Πράγματι λοιπόν έκανε αυτό που μπορούσε με τον τρόπο που μπορούσε. Εξάλλου ακόμα και οι χειριστικές συμπεριφορές δεν είναι όλες ίδιες. Ο νάρκισσος π.χ. χειρίζεται τους άλλους για να κερδίσει κάποιο όφελος που σημαίνει για εκείνον κάτι, ο οριακός για να κερδίσει εσένα, για να μην σε χάσει. Δεν της κρατάω κακία γι αυτό

Μου δίνεις την αίσθηση - και συγχώρεσε με αν κάνω λάθος, δεν το λέω για να σε προσβάλω- ότι ίσως ένα κομμάτι σου την έβλεπε και λίγο σαν "πειραματόζωο". Εννοώ, αν εσύ όπως λες είχες αναγνωρίσει από νωρίς τα σημάδια και είσαι σε θέση λόγω σπουδών ίσως να κάνεις διάγνωση, ενώ εκείνη δεν γνώριζε, νομίζω ότι ένιωθες και λίγο την σιγουριά ότι το "ελέγχεις", ότι μπορείς να την κουμαντάρεις κάπως.

Σκέφτηκα πολύ το παραπάνω. Νομίζω ότι η λέξη "πειραματόζωο" δεν περιγράφει αυτό που συνέβει. Δεν πειραματίστηκα με κάτι. Κατ αρχάς να πω ότι τα περισσότερα δεδομένα μου τα έδωσε η ίδια χωρίς καν να την ρωτήσω από πολύ νωρίς. Π.χ. το ότι έχει μεγάλο φόβο εγκατάλειψης, το πόσο την απογοήτευσαν οι πρώην της αλλά και οι γονείς της, το πόσο την ταλαιπωρούν σκέψεις που δεν μπορεί να ελέγξει, το πως έμπλεξε με κόκες σε μία παλαιότερη σχέση της (στα 33 δλδ όχι και πολύ παλαιότερη), για την νευρική ανορεξία που την ταλαιπώρησε πολύ, για τον αλκοολισμό στα φοιτητικά χρόνια, για τον αυτοκτονικό ιδεασμό που είχε στα 17 (κάπου εκεί εκδηλώνεται η οριακή), για τις σχέσεις που είχε με τους γονείς της, για την κατάθλιψη που την συνόδεψε πολλά χρόνια, για τον polyamorus τύπο που τα είχανε όταν ήταν στο εξωτερικό, για τον άλλον που πηδούσε παράλληλα και την πρώην του γιατί είχε κόλλημα εν γνώση της, για τον διαταραγμένο τύπο που τον είχε έτοιμο μόλις χώρισε από τον πρώτο της γάμο, και άλλα πολλά. Δεν ζήτησα να τα ακούσω αυτά και η αλήθεια είναι ότι με χαλούσε να τα ακούω και της το είπα κάποια στιγμή. Δεν σκάλισα κάτι ούτε πήρα συνέντευξη ψυχολογικού προφιλ. Απλά κάποια στιγμή αυτό που έβλεπα ταίριαζε με αυτό που άκουγα. Στην πραγματικότητα είχα μία άρνηση να δω την αλήθεια για αρκετό καιρό μέχρι το σημείο που έπρεπε να προστατέψω τον εαυτό μου. Τώρα όσον αφορά την "σιγουριά" για την οποία μιλάς, δεν νομίζω ότι ένοιωθα σιγουριά. Όσο περισσότερο έβλεπα την διαταραχή να αναδύεται μπροστά μου τόση λιγότερη σιγουριά ένοιωθα γιατί ξέρω ότι η οριακή δεν κουμαντάρεται.

[elisabet]

Σαφώς και υπήρξε και η καλή πλευρά και το έχω πει. Αν δεν υπήρχε θα προβληματιζόμουν πολύ με τον εαυτό μου. Επίσης αναγνωρίζω ότι δεν υπήρχε κακή πρόθεση από την πλευρά της και είμαι σίγουρος ότι οι διάφορες συμπεριφορές είτε χειριστικές είτε προσβλητικές ή υποτιμητικές δεν αποτελούν συνειδητή επιλογή αλλά ασυνείδητους μηχανισμούς άμυνας. Γι' αυτό τον λόγο και δεν μπορεί να αναγνωρίσει το ποια είναι η συμπεριφορά της και γινόταν έξαλλη όταν αναφερόμουν σε αυτήν ζητώντας να την αλλάξει. Και αυτό είναι λογικό, διότι όταν μία συμπεριφορά αποτελεί αμυντικό μηχανισμό πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχει για να σε προστατεύσει, τότε δεν επιτρέπεις εύκολα κάποιον να την αγγίξει. Πράγματι λοιπόν έκανε αυτό που μπορούσε με τον τρόπο που μπορούσε. Εξάλλου ακόμα και οι χειριστικές συμπεριφορές δεν είναι όλες ίδιες. Ο νάρκισσος π.χ. χειρίζεται τους άλλους για να κερδίσει κάποιο όφελος που σημαίνει για εκείνον κάτι, ο οριακός για να κερδίσει εσένα, για να μην σε χάσει. Δεν της κρατάω κακία γι αυτό



Σκέφτηκα πολύ το παραπάνω. Νομίζω ότι η λέξη "πειραματόζωο" δεν περιγράφει αυτό που συνέβει. Δεν πειραματίστηκα με κάτι. Κατ αρχάς να πω ότι τα περισσότερα δεδομένα μου τα έδωσε η ίδια χωρίς καν να την ρωτήσω από πολύ νωρίς. Π.χ. το ότι έχει μεγάλο φόβο εγκατάλειψης, το πόσο την απογοήτευσαν οι πρώην της αλλά και οι γονείς της, το πόσο την ταλαιπωρούν σκέψεις που δεν μπορεί να ελέγξει, το πως έμπλεξε με κόκες σε μία παλαιότερη σχέση της (στα 33 δλδ όχι και πολύ παλαιότερη), για την νευρική ανορεξία που την ταλαιπώρησε πολύ, για τον αλκοολισμό στα φοιτητικά χρόνια, για τον αυτοκτονικό ιδεασμό που είχε στα 17 (κάπου εκεί εκδηλώνεται η οριακή), για τις σχέσεις που είχε με τους γονείς της, για την κατάθλιψη που την συνόδεψε πολλά χρόνια, για τον polyamorus τύπο που τα είχανε όταν ήταν στο εξωτερικό, για τον άλλον που πηδούσε παράλληλα και την πρώην του γιατί είχε κόλλημα εν γνώση της, για τον διαταραγμένο τύπο που τον είχε έτοιμο μόλις χώρισε από τον πρώτο της γάμο, και άλλα πολλά. Δεν ζήτησα να τα ακούσω αυτά και η αλήθεια είναι ότι με χαλούσε να τα ακούω και της το είπα κάποια στιγμή. Δεν σκάλισα κάτι ούτε πήρα συνέντευξη ψυχολογικού προφιλ. Απλά κάποια στιγμή αυτό που έβλεπα ταίριαζε με αυτό που άκουγα. Στην πραγματικότητα είχα μία άρνηση να δω την αλήθεια για αρκετό καιρό μέχρι το σημείο που έπρεπε να προστατέψω τον εαυτό μου. Τώρα όσον αφορά την "σιγουριά" για την οποία μιλάς, δεν νομίζω ότι ένοιωθα σιγουριά. Όσο περισσότερο έβλεπα την διαταραχή να αναδύεται μπροστά μου τόση λιγότερη σιγουριά ένοιωθα γιατί ξέρω ότι η οριακή δεν κουμαντάρεται.

οκ, εσύ ξέρεις καλύτερα, μπορεί να είπα βλακεία. Είχα την εντύπωση πως κατάλαβες από την αρχή περί διαταραχής κι έκανα αυτή τη σκέψη.

Αυτό που λες ότι αναγνωρίζεις πως δεν είχε κακή πρόθεση, σε μένα λειτούργησε διαφορετικά. Επειδή και εγώ το αναγνώριζα με δυσκόλεψε πολύ στην διαχείριση του χωρισμού γιατί δεν μπορούσα να βγάλω τον θύμο μου. Εγώ ήξερα πως μόλις χώριζα, θα έβγαζα όλον τον θυμό μου, θα ξεσπούσα και μετά μου περνούσε. Σε αυτή την περίπτωση ακριβώς επειδή ήξερα πως ο, τι έκανε δεν ήταν από κακή πρόθεση και δεν είχε καν συνείδηση του πόσο πόνο προκάλεσε, ένιωθα ότι θα σκάσω μη μπορώντας να βγάλω τον θυμό μου και να πω όσα με πλήγωσαν. Νομίζω πως αυτό ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι για μένα.

Για το παρελθόν της μιλούσε μανιωδώς; Έτσι έκανε κι ο δικός μου. Χωρίς να ρωτήσω ποτέ τίποτα, είχα μάθει κάθε λεπτομέρεια. Αργότερα κατάλαβα πως αυτό περίμενε κι από μένα και το γεγονός ότι δεν το έκανα ή το έκανα πολύ περιληπτικά και χωρίς λεπτομέρειες, καταλογίστηκε στα στοιχεία εναντίον μου. Εκείνος είχε μια τάση να μιλάει για όλα με συγκεκριμένα στοιχεία αναφέροντας ακόμα και ονόματα (που δεν με αφορούσαν προφανώς αφού ήταν άτομα που δεν γνώριζα) και το ίδιο περίμενε να κάνω κι εγώ.