Οριακή μου αγάπη Vol. 2

[Poet]

Λοιπόν... ας σπάσω τη σιωπή μου για λίγο, έπειτα από τόσο πολύ καιρό! Διάβασα αρκετά εδώ μέσα, και θα ήθελα να συμπληρώσω τα παρακάτω, σύμφωνα με την τότε εμπειρία μου. Παραισθήσεις, έβλεπε πράματα που δεν υπήρχαν, έντονος φόβος εγκατάλειψης, φάρμακα κάθε ημέρα, και ας λέτε πως δεν χρειάζονται φάρμακα στην οριακή διαταραχή, διαφορετικά μπορούσε να τσακωθεί με όλον τον κόσμο, ψευδαισθήσεις μεγαλείου, πάντα καλύτερη από όλους τους άλλους, πάντα άξιζε περισσότερο, αλλά ήταν άνθρωπος νωχελικός, ποτέ δεν έκανε κάτι, απλά καθόταν και έπαιρνε την ενέργεια και τη σημασία των γύρων της, και τη μετέτρεπε, σε οργή και θυμό επειδή ήθελαν να της δώσουν σημασία, επειδή ένιωθε πως την μείωναν. Σε όλα αυτά προσθέστε τα βουλιμικα επεισόδια, που αυξομειώναν το βάρος της κατά καιρούς, ανάλογα με την ψυχολογική της κατάσταση, αλλά και τα ναρκωτικά που είχε δοκιμάσει σε μικρότερη ηλικία. Επίσης ο παρορμητισμος της δεν αφορούσε μόνο το σεξ, αλλά και την σπατάλη χρημάτων. Πανέξυπνη σε διάβαζε αμέσως, κοινωνική, εντυπωσίαζε τους πάντες, με την καλή της θέληση, με τον καλό της λόγο, μιλούσε ασταμάτητα, συγκινούνταν από κάθε άνθρωπο που υπέφερε, φαινόταν πως έχει υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη, αλλά στην πραγματικότητα την ενδιέφερε μόνο ο εαυτός της. Γνώριζε κάποιον και αμέσως τον αποκαλούσε φίλο, της έλεγε μια κουβέντα παραπάνω, αμέσως γινόταν εχθρός. Κυκλοθυμική σε βαθμό που δεν ήξερες τι θα συναντούσες, αν απλά άλλαζες μεριά το κεφάλι σου για μια στιγμή, και ύστερα την κοιτούσες στα μάτια, ένιωθες ένα ρίγος, από το μίσος που έβγαζε, επειδή λίγο πριν σε κοιτούσε με αγάπη! Χειριστική, αργούσες 5 λεπτά στο ραντεβού, 10 τηλέφωνα, δεν τολμούσες να μην το σηκώσεις, γινόσουν εχθρός, και χρησιμοποιούσε τις αδυναμίες που της είχες εμπιστευτεί για να τις χρησιμοποιεί εναντίον σου, πάντα την κατάλληλη στιγμή! Τη μια οι γονείς της ήταν οι φίλοι της, την άλλοι οι εχθροί της. Οι φίλες της την έκαναν πέρα, οι εραστές της πολλοί, μπορούσε να είναι μαζί σου, και ταυτόχρονα να κοιτάζει άλλον, αλλά να σου κάνει έκρηξη ζήλιας, αν απλά γυρνούσες το κεφάλι σου, χωρίς να σημαίνει πως κοίταξες άλλη! Ότι λάθος έκανε, ήσουν υπεύθυνος εσύ και μόνο! Με αποκάλεσε ναρκισσιστή, πως έχω μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου! Τρομερές ανασφάλειες για την εμφάνιση της, για τις οποίες μπορούσε να κάνει εσένα σκουπίδι, να σε μειώσει, και ύστερα να σου λέει πως αστειεύεται, επειδή σχολίασε ειρωνικά κάτι που δεν της άρεσε στην εμφάνιση σου! Έβαζε λόγια σε όλους, μπορούσε να κάνει όλο τον κόσμο να τσακώνεται γύρω της! Εκείνη δεν έφερε ποτέ καμία ευθύνη!Δοτική στην αρχή, ύστερα ζητούσε τα πάντα! Αν δεν κατόρθωνες να κάνεις κάτι για εκείνη, πετούσε τα πάντα στον κάδο τον αχρήστων! Σε πρόσβαλλε αν φορούσες κάτι που δεν της άρεσε, αν της αγόραζες κάτι που επίσης δεν ήταν του γούστου της! Διπρόσωπη, άλλαζε τρόπο έκφρασης στο πρόσωπο της, και τρόπο ομιλίας, ταυτόχρονα, για κάποιον που θεωρητικά δεν τον συμπαθούσε, μπορούσε να πει τα καλύτερα λόγια. Μπορώ να γράφω μέχρι να ξημερώσει! Έψαξα τα πάντα, διάβασα βιβλία, άρθρα, είδα ταινίες, σχετικά με την οριακή διαταραχή. Δεν περνάει αυτή η ασθένεια! Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια! Δεν υπάρχει αποτελεσματική θεραπεία, ακόμη οι ειδικοί ψυχικής υγείας, ουσιαστικά πειραματίζονται με τς διαταραχές προσωπικότητας! Υπάρχει έντονη κληρονομικότητα, πέρα από το αρρωστημένο περιβάλλον, που θα σπρώξει έναν άνθρωπο να βγάλει κάποια στιγμή την διαταραχή. Ναι κάποιοι άνθρωποι έχουν βιώσει εγκατάλειψη από την οικογένεια τους, κάποιοι ακόμη έχουν βιαστεί σε παιδική ή εφηβική ηλικία, αλλά αυτό δεν είναι ο κανόνας! Το πρόβλημα είναι γονιδιακό, σε συνδυασμό με καταστάσεις που επέτρεψαν να αναπτυχθεί η οριακή διαταραχή! Μια μάνα με οριακή είναι εφιάλτης για ένα παιδί! Το μπερδεύει! Μια το αγαπά υπερβολικά, επειδή στην ίδια έλειψε το αίσθημα της αγάπης από τη δική της οικογένεια, άλλη φορά μοιάζει πως το εγκαταλείπει! Υπάρχουν πολλά άρθρα που μπορείτε να διαβάσετε. Εμένα με βοήθησε να καταλάβω περισσότερα ένα βιβλίο γραμμένο από ειδικούς. Είναι απαισιόδοξο! Αν θέλεις να μείνεις σε μια σχέση με οριακό άνθρωπο, πρέπει να κάνεις ο ίδιος θεραπεία για να αντέξεις την διαταραχή του άλλου! Είναι μαρτύριο! Παιδιά με οριακή διαταραχή, αν ξεκινήσουν θεραπεία, και πάλι θα δίνουν μάχη μια ολόκληρη ζωή! Μπορείτε να το διανοηθείτε αυτό; Αν κάποιος ξεκινήσει θεραπεία στα 17-18, είναι ακόμη πιο δύσκολο! Σημασία έχει πως ο δικός τους πόνος, δεν θεραπεύεται με καμία αγκαλιά! Ένας άνθρωπος αν απλά είναι μελαγχολικός, μια αγκαλιά μπορεί να γίνει το καλύτερο φάρμακο. Η οργή καταγαλιάζει, και παίρνει τη θέση της η αγάπη! Όμως οι οριακοί φεύγουν επειδή φοβούνται την εγκατάλειψη, ακόμη και από εκείνον που τους έχει αγαπήσει! Έχουν μέσα τους πάντα την εικόνα του αποτυχημένου γονιού, που έκανε παιδιά χωρίς ιδιαίτερο λόγο, παιδιά που δεν αγκάλιασε, δεν συμβούλεψε, δεν έδειξε πως τα αγαπά. Νομίζουν πως θα βιώνουν μαζί σου αυτόν τον πόνο, και για αυτό φεύγουν! Και όσο υπέροχοι άνθρωποι να είναι ορισμένοι από αυτούς, η διαταραχή είναι πάντα εκεί, για να σου κάνουν τη ζωή κόλαση!
Αυτά είχα να γράψω, για όσους δεν έχουν διαβάσει παλιότερα θέματα σχετικά με την οριακή διαταραχή. Αν νομίζετε πως υπέρβάλλω απλά διαβάστε το βιβλίο ''μιλώντας για την οριακή δοαταραχή προσωπικότητας''. Δεν πρόκειται να γράψω καμία απάντηση, επειδή δεν θέλω να ασχοληθώ άλλο με το φόρουμ. Απλά έγραψα τα παραπάνω, για τα νέα μέλη που περνάνε δύσκολα στον χωρισμό τους.
Να είστε όλοι καλά!

Θα αντιγράψω σε αυτό το σημείο ένα κείμενο που έγραψε ένα μέλος πρίν από πολύ καιρό. Ίσως πρόκειται για ότι πιο σωστό διάβασα σχετικά με την οριακή διαταραχή! Θα μπορούσα να το έχω γράψει εγώ ο ίδιος, και πολλοί άλλοι φαντάζομαι!

Αρχικά καταχωρημένο από aeolus74
Τα άτομα αυτά ποτέ δεν θα ξεκινήσουν μια σχέση εάν πρώτα δεν βεβαιωθούν ότι η "άλλη πλευρά" θα τους ερωτευτεί. Δεν ρισκάρουν με τέτοια διότι ο φόβος της εγκατάλειψης είναι τεράστιος. Στην αρχή εξιδανικεύουν τον άλλο σε απίστευτο βαθμό. Πχ "έναν άνθρωπο σαν εσένα περίμενα σε όλη μου την ζωή", "σε θαυμάζω, σε καμαρώνω", " κανείς δεν με έχει πηδήξει καλύτερα ποτέ πριν", "είσαι ο πιο σημαντικός που πέρασε από την ζωή μου", "σε κανέναν άλλο δεν έχω ανοιχτεί όσο μαζί σου" και άλλα παρόμοια. Τότε είναι και η στιγμή που σου "πασάρουν" γλυκά -γλυκά το προσωπικό τους δράμα φορτώνοντας έτσι ανεπαίσθητα το βάρος της ύπαρξής τους στους ώμους σου. Αυτό το "πασάρισμα" καλύπτει κυρίως δύο ανάγκες 1. την ολοκλήρωση της εξιδανίκευσης 2. την μεταβίβαση της ευθύνης και την μείωση της ενοχικότητας όταν θα συμβεί η εγκατάλειψη που είναι δεδομένη (το ήξερες ή σου είχα πει από την αρχή ποια είμαι) τίποτα δεν είναι τυχαίο και όλα γίνονται ασυνείδητα. Η ευθύνη τώρα είναι επάνω σου χωρίς να το ξέρεις. Αλλά εσύ νοιώθει ήδη Θεός, εκεί θα κωλώσεις? Εξάλλου το κορίτσι σε αγαπάει τι έχεις να φοβηθείς? Η δύναμη της αγάπης είναι τεράστια. Θα είσαι εκεί γι'αυτήν και το εννοείς. Μόλις αισθανθούν κάποια αλλαγή συμπεριφοράς "ύποπτη" προτιμούν να φύγουν πρώτοι. Το κάθε τι που δεν τους αρέσει ή μάλλον που τους ξυπνάει τον τεράστιο φόβο που κρύβουν μέσα τους, είναι λόγος εγκατάλειψης. Πως όμως να παρατήσεις χωρίς ουσιαστικό λόγο, έναν άνθρωπο που τον έχεις θεοποιήσει πριν χωρίς ενοχές;- Διότι συνήθως είναι και τρομερά ενοχικοί.- Είναι απλό. Ενοχοποιείς τον άλλον. Όλο και κάποιος λόγος θα υπάρχει. Κανείς δεν είναι τέλειος εξάλλου. Το κάθε τι χρησιμοποιείται, ούτε καρφίτσα πέφτει κάτω, η κάθε φράση, η κάθε χειρονομία, όλα περνούν από επεξεργασία. Αρχίζεις και νοιώθεις ότι κάτι δεν πάει καλά αλλά δυσκολεύεσαι να αντιδράσεις. Την μία νοιώθεις βασιλιάς, την άλλη ζητιάνος. Αυτή η εναλλαγή σε σκοτώνει. Προσπαθείς να καταλάβεις, να βάλεις την λογική σου σε λειτουργία, να κατανοήσεις. Μάταιο. Αρχίζεις και αντιδράς. Έχεις θυμό μέσα σου που δεν εκφράζεται γιατί φοβάσαι την αντίδραση της και τον καταπνίγεις. Το νοιώθεις ότι θα σε παρατήσει για λιγότερο σημαντικούς λόγους, που να θυμώσεις κιόλας. Εάν δεν έχεις τα κότσια να φύγεις θα αρχίσεις να αντιδράς μέσο του παράπονου και της γκρίνιας, διότι είναι η μόνη ισχύς που σου έχει απομείνει μέσο της αδυναμίας σου. Θέλεις να νοιώσεις πάλι βασιλιάς. Θα έδινες τα πάντα γι'αυτό. Οι ρόλοι πλέον έχουν αντιστραφεί. Έχεις αρχίσει να κάνεις λάθη πάνω στην συναισθηματική σου σύγχυση και αυτό είναι κάτι που θα πληρώσεις ακριβά! Το τέλος θα σε βρει να κλαις μπροστά σε μια ταφόπλακα η οποία πάνω της θα γράφει το όνομα του ενόχου, του φονιά αυτής της σχέσης. Το δικό σου όνομα. Θα είσαι απαρηγόρητος για το έγκλημα που διέπραξες. Ωστόσο επρόκειτο για αυτοκτονία.

[αλεξανδρος_77]

επειδη με ειχαν χαρακτηρισει και μενα οριακο καπιοι μπορω να σου πω μερικα πραγματα δεν ειναι οτι με νιαζει ο εαυτος μου μονο απλα καταλαβαινω οτι καπια απο οσα βλεπω στους αλλους δεν ανταποκρινονται στις προσδοκιες μου πχ και μονο η ιδιεα να κανει καπιος θεραπεια για να με αντεξει μου φαινετε το λιγοτερο αστεια πχ οσα πραγματα αφησα απλα δε μου εκαναν ποτε και απλως νομιζα οτι τα γνωριζα

πχ αν σε εβλεπα ως ζητιανο θα σε εβλεπα ετσι συνεχεια το βασιλιας ειναι ψεμα.

τα γλυκα λογια που περιγραφεις αν τα πω σε μια που δε ξερω οτι ειναι ασχετη ειναι σα να μη τα λεω καν

απλα αν εσυ εισαι ακαταληλος γι αυτη και το χαρακτηρα της απορω πως τα βγαζεις περα

[Ήλιος μεγάλος και ζεστός]

Έφαγα μια φλασιά μετά από καιρό που έχω να ασχοληθώ...
Είχατε ποτέ το αίσθημα ότι ,χωρίς να αλλάζετε καμμιά κουβέντα με τον/τη συντροφό σας, αισθανόσασταν ότι ήσασταν σε ένα συνεχές δικαστήριο, όπου νιώθατε στον αέρα μια συνεχή ανάγκη να απολογείστε και να νιώθετε επίκριση;;; Ένα αίσθημα ενοχής ίσως; Σας έχει συμβεί στις περιπτώσεις σας; Τί ήταν αυτό ρε παιδιά;

[aeolus74]

Έφαγα μια φλασιά μετά από καιρό που έχω να ασχοληθώ...
Είχατε ποτέ το αίσθημα ότι ,χωρίς να αλλάζετε καμμιά κουβέντα με τον/τη συντροφό σας, αισθανόσασταν ότι ήσασταν σε ένα συνεχές δικαστήριο, όπου νιώθατε στον αέρα μια συνεχή ανάγκη να απολογείστε και να νιώθετε επίκριση;;; Ένα αίσθημα ενοχής ίσως; Σας έχει συμβεί στις περιπτώσεις σας; Τί ήταν αυτό ρε παιδιά;

Εγώ είχα μόνιμο δικαστήριο, χωρίς απαραίτητα να κατανοώ το κατηγορητήριο. Οι borderlines αποδίδουν πάντα σε εξωτερικούς παράγοντες τα αίτια των αρνητικών τους συναισθημάτων, μη μπορώντας να κατανοήσουν ότι η πηγή είναι κυρίως εσωτερική. Γι 'αυτό και νομίζουν ότι είναι πάντα τα θύματα και οι άλλοι οι θύτες που πρέπει να απολογηθούν για τις κακές τους προθέσεις! Το θέμα είναι ότι αν δεν την κάνεις από νωρίς και φας στη μάπα αυτή την κατάσταση, θα αρχίσεις να πιστεύεις ότι πράγματι φταις. Προς αυτή την κατεύθυνση θα βοηθήσει πολύ και το gaslighting που θα φας. Να λοιπόν και οι ενοχές στις οποίες αναφέρθηκες πολύ σωστά. Αυτός που πιστεύει ότι φταίει για τη διάλυση της σχέσης νοιώθει ενοχές, και αυτό ειναι κάτι πολύ δύσκολο, ειδικά όταν στα πλαίσια μίας τέτοιας σχέσης έχεις χάσει την αίσθηση της πραγματικότητας. Η/Ο BP δεν θα σε αφήσει αν πρώτα δεν βεβαιωθεί ότι φορτώθηκες τις ενοχές αυτές, ότι θα πληγωθείς. Αν νοιώσει ότι δεν ίδρωσε το αυτί σου με την εγκατάλειψη, θα επιστρέψει και θα περιμένει, μπορεί και χρόνια μέχρι να καταφέρει να φύγει από αυτή τη σχέση με τους δικούς της όρους. Όσο περισσότερο νοιώθει ότι θα σε πληγώσει, τόσο ευκολότερα θα φύγει. Γι' αυτό μάλλον λένε ότι τους borderlines και τους νάρκισσους τους κρατάς όταν έχεις το ένα πόδι έξω από την πόρτα.

Τον ρόλο του κατήγορου τον υιοθετούν και οι BP και οι NPD αλλά νομίζω ότι υπάρχει διαφορά ως προς το κίνητρο. O NPD το κάνει για να έχει τον έλεγχο- εξουσία (αυτός που απολογείται στο δικό τους μυαλό είναι σε μειονεκτική θέση, άσχετα αν έχει δίκιο, ή αν είναι αθώος). Οι borderlines νομίζω ότι περισσότερο το κάνουν γιατί ζητούν να απαλλαχτούν από τον φόβο της εγκατάλειψης, ζητούν με επιθετικό τρόπο να τους πείσουμε ότι τους αγαπάμε, ότι οι παράλογες σκέψεις τους δεν ισχύουν. Πολλές φορές όμως κατά την προσπάθεια μας να τους/τις πείσουμε ότι αυτό που σκέφτονται δεν ισχύει ή είναι υπερβολικό, δεχόμαστε εκ' νέου επίθεση διότι δεν κατανοούμε τα συναισθήματά τους ή επειδή ένοιωσαν προσβεβλημένες! Άντε βγάλε άκρη....

[Ήλιος μεγάλος και ζεστός]

Όλοι με έχουν βοηθήσει σ'αυτό το thread αλλά κυρίως εσύ Αeolus74 και σε ευχαριστώ. Έχω ταυτιστεί σε αρκετά απ'όσα έχεις πει. Δυστυχώς, ξανάρχισα να διαβάζω αυτό το thread γιατί τράβηξα σα μαγνήτης πάλι ένα άτομο με έντονα ναρκισσιστικά στοιχεία και κάποιες ομοιότητες με την πρώην οριακή, ευτυχώς για λίγο καιρό, αλλά παρ'όλα αυτά είχε άσχημη κατάληξη και με πόνεσε. Προσπάθησα αυτή τη φορά να το χειριστώ αλλιώς, αλλά στο τέλος η "εμπειρία" της με κέρδισε (γιατί για πόλεμο μιλάμε). Όσο είχα το πάνω χέρι ήτανε γατάκι. Έκανε τα πάντα για να μη χωρίσουμε (κι ενώ με χώρισε αυτή και γω το δέχτηκα δίχως δέυτερη σκέψη, μάλλον αυτό τη τσάτισε ) και μόλις αρχίσαμε να διαπραγματευόμαστε πάλι έγινε επιθετική και έφυγε με τον δικό της τρόπο, βγάζοντάς με απ΄τα ρούχα μου που τη πίστεψα και κάνοντας με να γίνω και γω επιθετικός αλλά και βίαιος. Κάπου είχες γράψει και 'συ κάτι παρόμοιο. Είναι απλά τα πράγματα παιδιά. Είναι κάποιοι που σου βγάζουν το χειρότερό σου εαυτό και κάποιοι άλλοι τον καλύτερο. Είναι θέμα χημείας. Και δυστυχώς εμείς, οι εμπαθείς, συνεξαρτώμενοι, βασανισμένοι δεν ξέρω εγώ τί άλλο, είμαστε το εύκολο θύμα για χειριστικούς και χωρίς ενσυναίσθηση ανθρώπους. Είναι κάτι το οποίο το δουλέυω. Όλα αυτά είναι μαθήματα. Ένα μεγάλο βήμα μέσω της ψυχοθεραπείας είναι ότι άρχισα να μη κατηγορώ τον εαυτό μου και να τον δικαιολογώ για τις πράξεις, τα συναισθήματα και την οργή που βγάζω. Συνήθιζα να αναλαμβάνω την ευθύνη για το καθε τι και τον καθένα. Τώρα απλά ψάχνω ανθρώπους που με δέχονται όπως είμαι και που νιώθω ότι με αγαπάνε. Απλά πράγματα. Ανθρώπους που με ηρεμούν και ξέρω ότι είναι αληθινοί. Έχω μάθει να εμπιστεύομαι τη κρίση μου και το ένστικτό μου, κάτι που δεν έκανα με την οριακή κοπέλα.Αν ο άλλος θέλει να είναι μαζί σου στο δείχνει και δεν παίζει παιχνίδια. Από ναρκισσιστές μη περιμένουμε τίποτα άλλο παρά παιχνίδια και πισώπλατες μαχαιριές.

[elis]

Ναι εχεισ δικιο ετσι ειναι τα πραγματα

[aeolus74]

Όλοι με έχουν βοηθήσει σ'αυτό το thread αλλά κυρίως εσύ Αeolus74 και σε ευχαριστώ. Έχω ταυτιστεί σε αρκετά απ'όσα έχεις πει. Δυστυχώς, ξανάρχισα να διαβάζω αυτό το thread γιατί τράβηξα σα μαγνήτης πάλι ένα άτομο με έντονα ναρκισσιστικά στοιχεία και κάποιες ομοιότητες με την πρώην οριακή, ευτυχώς για λίγο καιρό, αλλά παρ'όλα αυτά είχε άσχημη κατάληξη και με πόνεσε. Προσπάθησα αυτή τη φορά να το χειριστώ αλλιώς, αλλά στο τέλος η "εμπειρία" της με κέρδισε (γιατί για πόλεμο μιλάμε). Όσο είχα το πάνω χέρι ήτανε γατάκι. Έκανε τα πάντα για να μη χωρίσουμε (κι ενώ με χώρισε αυτή και γω το δέχτηκα δίχως δέυτερη σκέψη, μάλλον αυτό τη τσάτισε ) και μόλις αρχίσαμε να διαπραγματευόμαστε πάλι έγινε επιθετική και έφυγε με τον δικό της τρόπο, βγάζοντάς με απ΄τα ρούχα μου που τη πίστεψα και κάνοντας με να γίνω και γω επιθετικός αλλά και βίαιος. Κάπου είχες γράψει και 'συ κάτι παρόμοιο. Είναι απλά τα πράγματα παιδιά. Είναι κάποιοι που σου βγάζουν το χειρότερό σου εαυτό και κάποιοι άλλοι τον καλύτερο. Είναι θέμα χημείας. Και δυστυχώς εμείς, οι εμπαθείς, συνεξαρτώμενοι, βασανισμένοι δεν ξέρω εγώ τί άλλο, είμαστε το εύκολο θύμα για χειριστικούς και χωρίς ενσυναίσθηση ανθρώπους. Είναι κάτι το οποίο το δουλέυω. Όλα αυτά είναι μαθήματα. Ένα μεγάλο βήμα μέσω της ψυχοθεραπείας είναι ότι άρχισα να μη κατηγορώ τον εαυτό μου και να τον δικαιολογώ για τις πράξεις, τα συναισθήματα και την οργή που βγάζω. Συνήθιζα να αναλαμβάνω την ευθύνη για το καθε τι και τον καθένα. Τώρα απλά ψάχνω ανθρώπους που με δέχονται όπως είμαι και που νιώθω ότι με αγαπάνε. Απλά πράγματα. Ανθρώπους που με ηρεμούν και ξέρω ότι είναι αληθινοί. Έχω μάθει να εμπιστεύομαι τη κρίση μου και το ένστικτό μου, κάτι που δεν έκανα με την οριακή κοπέλα.Αν ο άλλος θέλει να είναι μαζί σου στο δείχνει και δεν παίζει παιχνίδια. Από ναρκισσιστές μη περιμένουμε τίποτα άλλο παρά παιχνίδια και πισώπλατες μαχαιριές.

Χαίρομαι που βρήκες βοηθητική την κουβέντα εδώ, κι εγώ βοηθήθηκα αρκετά. Συμφωνώ με όσα γράφεις, και θεωρώ ότι μέσα από αυτή την κατάθεση ψυχής, θίγεις πολύ σημαντικά ζητήματα. Λες: "Αν ο άλλος θέλει να είναι μαζί σου στο δείχνει και δεν παίζει παιχνίδια. Από ναρκισσιστές μη περιμένουμε τίποτα άλλο παρά παιχνίδια και πισώπλατες μαχαιριές", και έχεις πολύ δίκαιο. Εδώ κρύβεται όλο το "ζουμί" της υπόθεσης. Μου θυμίζει κάτι που είχα ακούσει από έναν ειδικό σε θέματα ναρκισσιστικής κακοποίησης, που έλεγε: "if there is an ambusuing, the relationship is over"! Εμείς δυστυχώς παρόλο που δεχτήκαμε κακοποίηση δεν τερματίσαμε τη σχέση. Γιατί; Στη δική μου περίπτωση γιατί η συναισθηματική κακοποίηση, η επίθεση, η θυματοποίηση, ο εξευτελισμός, και η υποτίμηση, ήταν κάτι που βίωσα πάρα πολύ στη ζωή μου στα παιδικά μου χρόνια. Ήταν κάτι.... φυσιολογικό! Την αίσθηση του τι είναι φυσιολογικό και τι όχι, δεν την αποκτούμε μέσα από γνωστική επεξεργασία, αλλά μέσα από τη βιωματική συνθήκη: "ότι κάνουν οι άλλοι είναι φυσιολογικό". Η συνθήκη αυτή εξηγεί το γιατί εμείς οι άνθρωποι είμαστε ικανοί να θεωρούμε φυσιολογικές τις πιο γελοίες συμπεριφορές! Ένας άνθρωπος που δεν έχει φυσιολογικοποιήσει το ambusing, στο πρώτο σπλιτάρισμα της borderline ή στο πρώτο gaslite του νάρκισσου θα γίνει Σπύρος Λούης! Στάνταρ!!! Θα του φανεί τόσο αλλοπρόσαλλη αυτή η συμπεριφορά, τόσο αρρωστημένη, και δεν θα τη συνδέσει με υπέρμετρη αγάπη ή ενδιαφέρον ή με πάθος, παρά μόνο με ψυχοπαθολογία.

[aeolus74]

Όλοι με έχουν βοηθήσει σ'αυτό το thread αλλά κυρίως εσύ Αeolus74 και σε ευχαριστώ. Έχω ταυτιστεί σε αρκετά απ'όσα έχεις πει. Δυστυχώς, ξανάρχισα να διαβάζω αυτό το thread γιατί τράβηξα σα μαγνήτης πάλι ένα άτομο με έντονα ναρκισσιστικά στοιχεία και κάποιες ομοιότητες με την πρώην οριακή, ευτυχώς για λίγο καιρό, αλλά παρ'όλα αυτά είχε άσχημη κατάληξη και με πόνεσε. Προσπάθησα αυτή τη φορά να το χειριστώ αλλιώς, αλλά στο τέλος η "εμπειρία" της με κέρδισε (γιατί για πόλεμο μιλάμε). Όσο είχα το πάνω χέρι ήτανε γατάκι. Έκανε τα πάντα για να μη χωρίσουμε (κι ενώ με χώρισε αυτή και γω το δέχτηκα δίχως δέυτερη σκέψη, μάλλον αυτό τη τσάτισε ) και μόλις αρχίσαμε να διαπραγματευόμαστε πάλι έγινε επιθετική και έφυγε με τον δικό της τρόπο, βγάζοντάς με απ΄τα ρούχα μου που τη πίστεψα και κάνοντας με να γίνω και γω επιθετικός αλλά και βίαιος. Κάπου είχες γράψει και 'συ κάτι παρόμοιο. Είναι απλά τα πράγματα παιδιά. Είναι κάποιοι που σου βγάζουν το χειρότερό σου εαυτό και κάποιοι άλλοι τον καλύτερο. Είναι θέμα χημείας. Και δυστυχώς εμείς, οι εμπαθείς, συνεξαρτώμενοι, βασανισμένοι δεν ξέρω εγώ τί άλλο, είμαστε το εύκολο θύμα για χειριστικούς και χωρίς ενσυναίσθηση ανθρώπους. Είναι κάτι το οποίο το δουλέυω. Όλα αυτά είναι μαθήματα. Ένα μεγάλο βήμα μέσω της ψυχοθεραπείας είναι ότι άρχισα να μη κατηγορώ τον εαυτό μου και να τον δικαιολογώ για τις πράξεις, τα συναισθήματα και την οργή που βγάζω. Συνήθιζα να αναλαμβάνω την ευθύνη για το καθε τι και τον καθένα. Τώρα απλά ψάχνω ανθρώπους που με δέχονται όπως είμαι και που νιώθω ότι με αγαπάνε. Απλά πράγματα. Ανθρώπους που με ηρεμούν και ξέρω ότι είναι αληθινοί. Έχω μάθει να εμπιστεύομαι τη κρίση μου και το ένστικτό μου, κάτι που δεν έκανα με την οριακή κοπέλα.Αν ο άλλος θέλει να είναι μαζί σου στο δείχνει και δεν παίζει παιχνίδια. Από ναρκισσιστές μη περιμένουμε τίποτα άλλο παρά παιχνίδια και πισώπλατες μαχαιριές.

Μερικές σκέψεις ακόμα.... δεν μπορείς ποτέ να κερδίσεις μια BPD ή NPD, αλλά το θέμα είναι ότι εμείς ποτέ μας δεν θελήσαμε η σχέση αυτή να είναι ένας πόλεμος που θα πρέπει να κερδηθεί, ένας αγώνας εξουσίας. Προσωπικά, ποτέ μου δεν θέλησα κάτι τέτοιο, όμως, όταν το παιχνίδι της εξουσίας αρχίσει από την άλλη πλευρά, είναι δύσκολο να αποφύγεις τη συμμετοχή, διότι, ότι και να κάνεις στέλνεις ένα μήνυμα στην άλλη πλευρά. Για παράδειγμα, ας υποθέσουμε ότι μένεις "αδιάφορος" απέναντι στον τριγωνισμό που μόλις σου έκανε η BPD. Δεν τσίμπησες και δεν έδειξες ζήλια, όχι απαραίτητα γιατί το παίζεις ότι δεν ζηλεύεις, αλλά γιατί δεν είσαι τόσο ανασφαλής. Το ότι δεν αντέδρασες, δεν σημαίνει ότι δεν έπαιξες το παιχνίδι εξουσίας, αντίθετα χωρίς ίσως να το γνωρίζεις καν, η μη αντίδρασή σου εκλαμβάνεται ως ένδειξη ισχύος, η οποία θα αναζωπυρώσει την ανασφάλεια της bpd και θα χοντρύνει το παιχνίδι, διότι δεν αντέχει να βρίσκεται σε μειονεκτική θέση. Ο ώριμος άνθρωπος θα φροντίσει να μην κάνει τη σύντροφο του να ζηλέψει. Η BP θα το κάνει, γιατί αυτό που επιδιώκει είναι να αγκιστρώσει συναισθηματικά το σύντροφο, ώστε να μην την εγκαταλείψει. Η ζήλεια λοιπόν αποτελεί για αυτές ένδειξη του κατά πόσο έχουν καταφέρει αυτό το στόχο. Στο συναισθηματικά 2 ετών μυαλό της BPD, τα πάντα είναι θέμα ελέγχου και εξουσίας. Η σχέση με αυτά τα άτομα δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο παρά πόλεμος, πισόπλατες μαχαιριές, υποκρισία, και χειριστικά παιχνίδια. οκ για να μην είμαστε και αχάριστοι, υπάρχει και η περίοδος του love bombing, η οποία είναι πολύ καλή για να είναι αληθινή! ;)

[OD1]

Διάβασα πολλά για τις διαταραχές προσωπικότητας σε αυτό το φόρουμ και ακόμη περισσότερα έξω από αυτό. Με βοηθούν πολύ να καταλάβω σιγά σιγά αυτό που μου συνέβη, και σας ευχαριστώ όλους πολύ – ειδικά εσένα, Aeolus74.

Θα ήθελα να σημειώσω δύο πράγματα που θεωρώ σημαντικά:

1. Κάποιοι από τους γράφοντες εδώ φαίνεται πως θεωρούν ότι όσοι πάσχουν από ΟΔΠ ή ΝΔΠ δεν είναι κακοί άνθρωποι, διότι δεν συμπεριφέρονται άσχημα από επιλογή. Μερικοί μάλιστα τους λυπούνται. Νομίζω πως διαφωνώ. Εξηγούμαι: Οι πάσχοντες βεβαίως και είναι προγραμματισμένοι από τη φύση τους να συμπεριφέρονται άσχημα, γι’ αυτό και μιλάμε για «διαταραχή προσωπικότητας», η οποία έχει βιολογική βάση ή αφετηρία. Αναρωτιέμαι, όμως, ποιο είναι το νόημα αυτού του διαχωρισμού ή επισήμανσης, ειδικά στις περιπτώσεις, όπου ο πάσχων γνωρίζει ότι βλάπτει τους άλλους ή, και να μη γνωρίζει, δεν τον ενδιαφέρει να μάθει. ΕΠΙΣΗΣ, οι πάσχοντες έχουν σε κάθε περίπτωση πλήρη συνείδηση των μεθόδων που χρησιμοποιούν για να βλάψουν τους άλλους. Όταν, λοιπόν, κάποιος είναι από τη φύση του κακός (είναι, δηλαδή, «φτιαγμένος» by default να του λείπει ενσυναίσθηση, να συμπεριφέρεται άσχημα κ.λπ.), τι νόημα έχει να λέμε πως δεν συμπεριφέρεται άσχημα από επιλογή και ότι, συνεπώς, δεν είναι παλιοχαρακτήρας;

2. Θεωρώ εξαιρετικά σημαντική την επιμόρφωση του κοινού σχετικά με ζητήματα ψυχικής υγείας και ειδικότερα για τα προβλήματα που συνεπάγονται οι ΔΠ στις διαπροσωπικές σχέσεις. Το ζήτημα είναι τόσο σοβαρό όσο και η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση ή η πρόληψη άλλων ασθενειών και δεν θα πρέπει να αφήνεται στην τύχη του. Ελπίζω κάποτε ως κοινωνία να ευαισθητοποιηθούμε και σε πολιτικό επίπεδο γι’ αυτό.

Τη γνώρισα πριν από 2 χρόνια και γίναμε φίλοι. Η «αλληλεπίδραση» (διότι σχέση, όπως κατανοούσα και γνώριζα εγώ τις σχέσεις ως τότε, δεν ήταν) συνέβη αργότερα και διήρκεσε περίπου 8 μήνες. Στην αρχή νόμισα πως γνώρισα την τέλεια γυναίκα. Κάποιες φορές σκεφτόμουν πως όλο αυτό ήταν ύβρις. Παραήταν τέλειο για να είναι αληθινό. Αλλά από την άλλη σκεφτόμουν, γιατί όχι; Γιατί να είμαι τόσο ενοχικός ή επιφυλακτικός για κάτι καλό που μου συμβαίνει; Μια φιλική, δίχρονη σχέση που εξελίχθηκε σε πρώτης ποιότητας ερωτική σχέση - ευλογία! Πανέμορφη, γλυκειά, με χιούμορ, απίθανο χαμόγελο, έξυπνη, καλλιεργημένη, δημιουργική, υποστηρικτική, περιποιητική. Αγνόησα οτιδήποτε δεν ταίριαζε σε αυτήν την εικόνα (θα εξηγήσω παρακάτω). Αυτά που έλεγε και έκανε για μένα (στην αρχή) δεν τα είχε πει / κάνει καμιά. Προσπάθησα να κρατήσω κάποιο μέτρο ή μια απόσταση ασφαλείας, αλλά σύντομα εγκατέλειψα κάθε προσπάθεια. Από τον 4 μήνα, μετά από έναν τσακωμό για εντελώς γελοίο ζήτημα, άλλαξαν όλα. Έγινε άλλος άνθρωπος. Προσβολές, ειρωνίες, αδιαφορία, εκνευρισμός, απίστευτα νεύρα, αδιανόητη ευθιξία, απομάκρυνση. Πού και πού το κορίτσι που γνώρισα στην αρχή εμφανιζόταν, αλλά σε κάθε περίπτωση όλο και πιο σπάνια. Πώς είναι δυνατόν ένας τόσο γλυκός άνθρωπος να μετατρέπεται σε μια στιγμή σε τέρας;! Προσπάθησα με λογική και κατανόηση να λύσω τα προβλήματα που δημιουργούνταν, αλλά μάταια. Ήταν σαν τη Λερναία Ύδρα. Ένα πρόβλημα (νόμιζα ότι) έλυνα, 2 εμφανίζονταν. Ακόμη και τώρα, έναν μήνα μετά τον χωρισμό μας, προσπαθώ ακόμη να καταλάβω τι έγινε.

Οργή και ντροπή είναι τα συναισθήματα που με συνθλίβουν έκτοτε, επειδή, από τότε που αρχίσαμε να ερχόμαστε πιο κοντά, επέλεξα να αγνοήσω όλα τα σημάδια (και ήταν τόσο απελπιστικά πολλά ...) που έδειχναν πως είναι ανισόρροπη. Επειδή στεκόμουν αποσβολωμένος και έκπληκτος κάθε φορά που έχανε τον έλεγχο για ασήμαντους λόγους (πρώτη φορά βλέπω άνθρωπο να τρέμει και να βγάζει αφρούς στο στόμα από τα νεύρα). Επειδή ζήτησα συγγνώμη και ανέλαβα την ευθύνη για πράγματα, για τα οποία δεν έφταιγα. Επειδή έκανα πράγματα γι’ αυτήν που ήταν εκ διαμέτρου αντίθετα με αξίες που είχα πριν τη γνωρίσω. Επειδή έκανα πράγματα γι᾽ αυτήν που δεν τα είχα κάνει για κοπέλες που πραγματικά το άξιζαν. Επειδή ανέχτηκα να με βγάζει τρελό και να διαστρέφει ό,τι έλεγα χωρίς περιστολή. Επειδή έτρεχα από πίσω της ξεχνώντας ό,τι χαζό και αν έκανε, ακόμη και όταν κάποια στιγμή ήμουν εγώ που της ζήτησα να χωρίσουμε. Επειδή θεώρησα (πριν αρχίσω να διαβάζω για τις ΔΠ) πως θα μπορούσα αγαπώντας την να τη βοηθήσω να αλλάξει προς το καλύτερο (εδώ ήμουν εγώ ο νάρκισσος...). Επειδή ήμουν έτοιμος να τινάξω στον αέρα την καριέρα μου μετακομίζοντας σε τόπο της αρεσκείας της και αλλάζοντας επαγγελματικά σχέδια. Επειδή έχω χάσει την ηρεμία μου και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ στη δουλειά. Επειδή έχω παραμελήσει την υγεία μου. Επειδή πίστεψα ό,τι ψέμα ή μισή αλήθεια μου έχει πει. Επειδή ποτέ δεν την έβρισα για να έχω να λέω «α, τότε τουλάχιστον της μίλησα της μ@λ@κως όπως της άξιζε». Επειδή της επέτρεψα να μου συμπεριφέρεται με απύθμενη αναίδεια και άνευ προηγουμένου αδιαφορία. Επειδή προσπάθησα να την καταλάβω χωρίς να υπάρχει λόγος. Επειδή της επέτρεψα να μεταφέρει τα άγχη της σε μένα. Επειδή της εξομολογήθηκα πράγματα για μένα που χρησιμοποίησε εναντίον μου στις συγκρούσεις μας (ποιες συγκρούσεις δηλαδή… αυτή έλεγε και εγώ έπαιζα άμυνα). Επειδή της εμπιστεύτηκα πληροφορίες για τρίτους που μπορεί να χρησιμοποιήσει εναντίον μου στο μέλλον. Επειδή δεν φρόντισα ποτέ να ενημερωθώ για τα κουσούρια που μου άφησε η κακή σχέση με τους αυταρχικούς γονείς μου και στα οποία προφανώς οφείλεται η «αλληλεπίδραση» τουλάχιστον εν μέρει. Επειδή θεώρησα πως είναι οκ να προσπαθώ να διαχειριστώ μία ενήλικα σα να είναι 6χρονο. Επειδή ακόμη και τώρα, μετά από τόση κακοποίηση, μετά από τόση χειριστική συμπεριφορά, είμαι ερωτευμένος μαζί της, με νοιάζει γι᾽ αυτή και κοιτάζω από συνήθεια στο κινητό αν μου έστειλε μήνυμα, αν και δεν μιλάμε εδώ και έναν μήνα. Επειδή αναρωτιέμαι ακόμη και μετά από τόσα που έχω διαβάσει για ανθρώπους με ΟΔΠ ή ΝΠΔ, τι ήταν αυτό που με χτύπησε.

Παρηγοριέμαι σκεπτόμενος πως κάποια στιγμή όλο αυτό θα τελειώσει και θα ξαναβρώ τον εαυτό μου. Αυτή θα τον βρει; Είχε;

[aeolus74]

@OD1
WOW! ανατρίχιασα διαβάζοντας την ιστορία σου! Ειδικά, εκεί που περιγράφεις τους λόγους για τους οποίους νιώθεις οργή και ντροπή, σκεφτόμουν ότι τα έχω κάνει όλα αυτά που περιγράφεις, και στο τέλος ένοιωθα ακριβώς το ίδιο με εσένα. Οργή και ντροπή. Μια μικρή διαφορά είναι ότι εγώ τουλάχιστον την οργή μου την εκτόνωσα εκεί που έπρεπε. Κατά τα άλλα, καρμπόν! Θεωρώ ότι αυτά τα δύο συναισθήματα, η οργή και η ντροπή δεν είναι τυχαίο που στο τέλος θα τα νοιώσουν όλοι οι πρώην σύντροφοι των bps. H borderline αυτό που κυρίως κάνει μέσα στη σχέση είναι να φορτώνει τα δυσάρεστα συναισθήματά της στους άλλους. Με άλλα λόγια, να κάνει τους άλλους να νοιώθουν αυτά που νοιώθει αυτή. Και τι είναι αυτό που κυρίως νοιώθει μία bp? Είναι οργή και ντροπή! Γι' αυτό το λόγο, μετά από μία σχέση με μία BP αναρωτιόμαστε "τι μας χτύπησε";. Νοιώθουμε ότι έχουμε χάσει τον εαυτό μας, νοιώθουμε κενοί και άδειοι, χωρίς κανένα νόημα, νοιώθουμε θυμό και ντροπή, φερόμαστε παρορμητικά, ακριβώς δλδ όπως οι borderlines. Αλλά δεν είμαστε. Αυτό όλο είναι η συνέπεια της κακοποίησης που δεχτήκαμε. Για ένα διάστημα θα νιώθεις έτσι και ειναι οκ! Εσύ από όσο κατάλαβα δεν ήσουν πολύ καιρό με την κυρία. Θεωρώ λοιπόν ότι σε μερικούς μήνες θα καθαρίσεις με λίγη δουλίτσα, ΑΛΛΑ, να ξέρεις ότι πρέπει να πας no contact.

[aeolus74]

Διάβασα πολλά για τις διαταραχές προσωπικότητας σε αυτό το φόρουμ και ακόμη περισσότερα έξω από αυτό. Με βοηθούν πολύ να καταλάβω σιγά σιγά αυτό που μου συνέβη, και σας ευχαριστώ όλους πολύ – ειδικά εσένα, Aeolus74.

Θα ήθελα να σημειώσω δύο πράγματα που θεωρώ σημαντικά:

1. Κάποιοι από τους γράφοντες εδώ φαίνεται πως θεωρούν ότι όσοι πάσχουν από ΟΔΠ ή ΝΔΠ δεν είναι κακοί άνθρωποι, διότι δεν συμπεριφέρονται άσχημα από επιλογή. Μερικοί μάλιστα τους λυπούνται. Νομίζω πως διαφωνώ. Εξηγούμαι: Οι πάσχοντες βεβαίως και είναι προγραμματισμένοι από τη φύση τους να συμπεριφέρονται άσχημα, γι’ αυτό και μιλάμε για «διαταραχή προσωπικότητας», η οποία έχει βιολογική βάση ή αφετηρία. Αναρωτιέμαι, όμως, ποιο είναι το νόημα αυτού του διαχωρισμού ή επισήμανσης, ειδικά στις περιπτώσεις, όπου ο πάσχων γνωρίζει ότι βλάπτει τους άλλους ή, και να μη γνωρίζει, δεν τον ενδιαφέρει να μάθει. ΕΠΙΣΗΣ, οι πάσχοντες έχουν σε κάθε περίπτωση πλήρη συνείδηση των μεθόδων που χρησιμοποιούν για να βλάψουν τους άλλους. Όταν, λοιπόν, κάποιος είναι από τη φύση του κακός (είναι, δηλαδή, «φτιαγμένος» by default να του λείπει ενσυναίσθηση, να συμπεριφέρεται άσχημα κ.λπ.), τι νόημα έχει να λέμε πως δεν συμπεριφέρεται άσχημα από επιλογή και ότι, συνεπώς, δεν είναι παλιοχαρακτήρας;

2. Θεωρώ εξαιρετικά σημαντική την επιμόρφωση του κοινού σχετικά με ζητήματα ψυχικής υγείας και ειδικότερα για τα προβλήματα που συνεπάγονται οι ΔΠ στις διαπροσωπικές σχέσεις. Το ζήτημα είναι τόσο σοβαρό όσο και η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση ή η πρόληψη άλλων ασθενειών και δεν θα πρέπει να αφήνεται στην τύχη του. Ελπίζω κάποτε ως κοινωνία να ευαισθητοποιηθούμε και σε πολιτικό επίπεδο γι’ αυτό.

Δύσκολη η παραπάνω συζήτηση.... λόγο της πολυπλοκότητας του ζητήματος. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι σαφώς οι αμυντικοί μηχανισμοί όπως το σπλιτάρισμα που τρώνε ή οι προβολές γίνονται σε ασυνείδητο επίπεδο. Όμως όσον αφορά τη συμπεριφορά νομίζω ότι σε γνωστικό επίπεδο γνωρίζουν ότι είναι κακοποιητική, αλλά δεν τις νοιάζει. Διότι όταν η borderline σπλιτάρει και σε έχει στη φάση της υποτίμησης εσύ είναι ένα μίασμα, ένα ανάξιο τιποτένιο σκουλήκι, που σου αξίζει να εξαϋλωθεί κάθε μόριο της ποταπής σου ύπαρξης! Δέχεσαι λοιπόν κακοποίηση γιατί σου αξίζει! Εσύ το προκάλεσες! Έχουν τεράστιας ισχύος μηχανισμούς νοηματοδότησης και κατ' επέκταση διαστρευλωσης των γεγονότων. Εδώ όμως υπάρχει ξεκάθαρη πρόθεση πρόκλησης βλάβης από την φουκαριάρα τη bp, και αυτό είναι που πρέπει να μας ενδιαφέρει. Η πρόθεση! Το rage της bp εναντίων σου είναι η τιμωρία που δικαιολογημένα θα λάβεις επειδή δεν ικανοποίησες τις ανάγκες της, τις οποίες δεν γνωρίζει ούτε η ίδια ποιες είναι, αλλά εσύ θα έπρεπε να τις γνωρίζεις γιατί η bp σε βλέπει σαν τον τροφό γονέα. Οι συνέπειες των πράξεών τους, είναι αναγνωρίσημες σε γνωστικό επίπεδο (αν χτυπήσω κάποιον θα θυμώσει), αλλά όχι σε συναισθηματικό (αν χτυπήσω κάποιον χέστηκα αν θα θυμώσει, εγώ θα νιώσω καλύτερα). Με άλλα λόγια όταν η bp επιτίθεται, θέλει να σε πληγώσει γιατί αυτό θα την κάνει να νοιώσει καλύτερα. Όσο περισσότερο θα σε πληγώσει, τόσο καλύτερα θα νοιώσει. Αν δεν καταφέρει να σε πληγώσει τότε θα γίνει γατούλα για ένα διάστημα μέχρι να ξαναπροσπαθήσει, γιατί αυτό που φοβάται η borderline δεν είναι το να μην είναι μαζί σου, ή μαζί μου. Αυτή έχει λίστα από πίσω που περιμένει. Αυτό που φοβάται είναι να νοιώσει ότι δεν δίνεις δεκάρα γι' αυτή. Ότι δεν σε νοιάζει. Ότι δεν υπάρχει συναισθηματική σύνδεση. Εάν πληγωθείς μετά το ambusing, αν επιτεθείς ή αν έστω αναστατωθείς, αυτό σημαίνει ότι υπάρχει συναισθηματική σύνδεση από την πλευρά σου, οπότε ηρεμεί, ή μπορεί πιο εύκολα να πάει στον επόμενο μπαμπά αν ξεπεράσεις τα όρια της αντίδρασης. Τώρα θυμήθηκα ότι πριν 1 χρόνο τις πρώτες μέρες μετά το τελικό fight διέδιδε παντού ότι: "συναισθηματικά δεν νοιώθω πλέον κάτι" χαχαχα. Νομίζουν ότι όλοι φοβόμαστε τα ίδια. Ε! τώρα... αυτή τη συμπεριφορά εγώ δεν θα τη χαρακτήριζα και τόσο..... ασυνείδητη

Θεωρώ κι εγώ εξαιρετικά σημαντική την επιμόρφωση του κοινού σχετικά με ζητήματα ψυχικής υγείας και ειδικότερα για τα προβλήματα που συνεπάγονται οι ΔΠ στις διαπροσωπικές σχέσεις. Αυτό λόγο του μεγάλου αριθμού cluster B! διαταραχών που κυκλοφορούν αλλά και της σημαντικής ζημιάς που μπορεί να προκαλέσουν. Αν διαβάσετε ιστορίες ατόμων που είχαν την ατυχία να δημιουργήσουν οικογένειες και περιουσίες με τέτοια άτομα, θα κατανοήσετε καλύτερα το μέγεθος του προβλήματος. Να πούμε το πιο απλό: το να βλέπεις τα παιδιά σου που τα μεγαλώνει η πρώην Bp ή η πρώην NPD η οποία σε μισεί, να τα δηλητηριάζει κι αυτά με μίσος για εσένα χωρίς να μπορείς να κάνεις κάτι γι' αυτό.

[proteus]

Διαβάζοντας το νήμα διέκρινα πολύ θυμό. Οι οριακοί "αφήνουν πίσω τους συντρίμμια"...

Έζησα σχεδόν είκοσι χρόνια με μία γυναίκα που ήταν τόσο αντιφατική, που έκρυβε την οριακότητά της (από εμένα μόνο, όπως διαπίστωσα αργότερα). Ξεσπάσματα βίας (λεκτικής) είχε από την αρχή, κατηγοριοποίηση των ανθρώπων σε φίλους και εχθρούς, υποτίμηση, έντονο πατρονάρισμα, ακραία συμπεριφορά, όλο το πακέτο. Αλλά ήταν τόσο γλυκιά, φροντιστική, δυναμική, καλλιεργημένη, αξιαγάπητη. Τελικά όταν έφυγα από αυτή τη σχέση όλοι μου οι φίλοι απόρησαν με τη αντοχή μου. Κανείς από αυτούς δε θέλει ούτε να τη βλέπει.

Ήταν μιά σχέση εξάρτησης, για μένα. Παράλληλα, μιά σχέση ενηλικίωσης. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που έμαθα να είμαι κύριος της ζωής μου. Που έμαθα να αγαπώ (γιατί και αυτό μαθαίνεται) που ήρθα σε επαφή με τα συναισθήματά μου. Της οφείλω πολλά. Μακάρι να μπορούσε να δει οτι αυτό που την έχει απομονώσει από τους ανθρώπους δεν είναι η κακία τους, αλλά η οριακότητά της. Μπορεί να μην γύριζα σε εκείνη ακόμα και αν ήταν η τελευταία γυναίκα πάνω στη γη, αλλά την αγαπώ ως άνθρωπο,. Κι αυτό δεν αλλάζει...

[Epsilon]

Αν νοιώσει ότι δεν ίδρωσε το αυτί σου με την εγκατάλειψη, θα επιστρέψει και θα περιμένει, μπορεί και χρόνια μέχρι να καταφέρει να φύγει από αυτή τη σχέση με τους δικούς της όρους. Όσο περισσότερο νοιώθει ότι θα σε πληγώσει, τόσο ευκολότερα θα φύγει. Γι' αυτό μάλλον λένε ότι τους borderlines και τους νάρκισσους τους κρατάς όταν έχεις το ένα πόδι έξω από την πόρτα.

Καλημέρα σε όλους. Κι εγώ σας διαβάζω πολύ καιρό και με έχει βοηθήσει κυρίως ο Αίολος με όσα έχει γράψει. Αποφάσισα να κάνω λογαριασμό για να σας μεταφέρω κι εγώ την εμπειρία μου από μια σχέση, μάλλον όχι σχέση, αλλά αλληλεπίδραση, όπως το είπε και ο "Ηλιος μεγάλος και ζεστός", με οριακό άτομο. Είχα και έχω την τύχη να μην είμαι πολύ κοντά του. Ας πούμε υπάρχει κάποια απόσταση, από την οποία μπορώ να τον παρατηρώ, διαβάζοντας παράλληλα αυτά που γράφετε. Σαν να έχω το ένα πόδι έξω από την πόρτα, που λέει και ο Αίολος. Διαφορετικά, θα με είχε ήδη καταπιεί όλο αυτό, όπως συνέβη και με σας.

Εχω σκεφτεί ότι τους οριακούς, όπως και τους νάρκισσους, δεν μπορεί να τους αντέξει ένας άνθρωπος μόνος. Γι αυτό κιόλας κάνουν τριγωνισμούς, πολυγωνισμούς κλπ. Εάν σκέφτεστε να έχετε αποκλειστική σχέση με τέτοιο άνθρωπο ξεχάστε το. Στην πρώτη ευκαιρία θα πάει με άλλον - άλλη, από τη λίστα των θαυμαστών που έχει καβάτζα. Και για να επιβεβαιωθεί, αλλά και επειδή δεν μπορεί να μείνει μόνος - μόνη.

Κατά τη γνώμη μου, ο μόνος τρόπος να σχετιστείς με τέτοια άτομα, χωρίς να καείς, είναι εν γνώσει σου να υπάρχουν και άλλες - άλλοι, αλλά και εσύ να μην έχεις αποκλειστικότητα από την πλευρά σου. Γιατί αν αντιληφθούν ότι η δική σου ζωή περιστρέφεται γύρω τους, ούτε αυτό τους αρέσει γιατί τους πνίγει. Εν ολίγοις, για να λειτουργήσει όλο αυτό πρέπει να συμμετέχουν 5-6 άτομα, ώστε να περνάς πράγματι λίγες ώρες καλά μαζί τους. Αυτό αν θέλεις να έχει διάρκεια η κατάσταση και να μην λυθεί δραματικά σε λίγους μήνες, όπου θα σε αφήσει ισοπεδωμένο.

Γενικά, ξέχαστε ό,τι ξέρετε για τις νορμαλ σχέσεις, όπου αγόρι ερωτεύεται κορίτσι και το ανάποδο και κάνουν μια κανονική σχέση και ζουν καλά κι εμείς καλύτερα. Εδώ μιλάμε για σχέσεις με απίστευτο βαθμό πολυπλοκότητας και πολλά εμπλεκόμενα πρόσωπα. Που για να θέλεις να τις κάνεις, πρέπει να είσαι συνειδητοποιημένος και να διαβάζεις πολύ. Να διαβάζεις οτιδήποτε πέσει στα χέρια σου για την οριακή και για το ναρκισσισμό (αλληλοεξαρτώμενα δοχεία) και να επιμένεις, τόσο όσο. Ούτε πολύ κοντά, ούτε πολύ μακριά. Ούτε πολύ συχνά, ούτε πολύ αραιά.

Κι εγώ που σας τα γράφω, ακόμα ελπίζω να έχει καλό τέλος η ιστορία και να μην την πατήσω αργότερα!

[Epsilon]

Οργή και ντροπή είναι τα συναισθήματα που με συνθλίβουν έκτοτε, επειδή, από τότε που αρχίσαμε να ερχόμαστε πιο κοντά

Φίλε μου, αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα με τους οριακούς (υποθέτουμε ότι ήταν και η κοπέλα). Δεν αντέχουν να έρχονται οι άλλοι πιο κοντά τους. Ενώ το θέλουν πάρα πολύ (να έρθουν πιο κοντά στους άλλους) και νιώθουν μοναξιά και παρακαλάνε να έχουν πιο στενές σχέσεις με τους άλλους, μόλις κάποιος τους πλησιάσει "βγάζουν αγκάθια" και τον διώχνουν. Αυτό είναι ένα τέστ που σου κάνουν για να δουν εάν εσύ αντέχεις τις δοκιμασίες, ώστε να είσαι κοντά τους. Και πόσα να αντέξεις κι εσύ, εάν είσαι ψυχικά υγιής;

Γι αυτό, όσοι από μας επιμένουμε και δεν τους διώχνουμε στην πρώτη αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά, έχουμε και εμείς θεματάκια μέσα μας (συνήθως έχουμε μεγαλώσει σε οικογένεια και συνθήκες που μας έκαναν να δεχόμαστε και τους παραλογισμούς). Αυτό που μας προσφέρει η σχέση - αλληλεπίδραση με τους οριακούς είναι ένα εκπληκτικό ταξίδι αυτογνωσίας, εάν βέβαια μπούμε στη διαδικασία να καταλάβουμε τον εαυτό μας και γιατί τα δεχόμαστε αυτά και γιατί μας ελκύουν. Εμαθα πράγματα για τον εαυτό μου που δεν είχα μάθει και δεν είχα καταλάβει μια ζωή ολόκληρη, μέσα από την αλληλεπίδρασή μου με έναν οριακό. Ακόμα μαθαίνω.

[Epsilon]

Διαβάζοντας το νήμα διέκρινα πολύ θυμό. Οι οριακοί "αφήνουν πίσω τους συντρίμμια"...

Έζησα σχεδόν είκοσι χρόνια με μία γυναίκα που ήταν τόσο αντιφατική, που έκρυβε την οριακότητά της (από εμένα μόνο, όπως διαπίστωσα αργότερα).

Τώρα φίλε μου σε ρωτάω δύσκολα, αλλά πιστεύεις ότι αυτά τα 20 χρόνια ήταν μόνο μαζί σου; Μου έκανε εντύπωση ότι δεν αναφέρεις για τρίτα πρόσωπα...