Ψυχοσωματικά sos

[Giotech]

Είναι όντως δύσκολο..1 χρόνο παλεύω κι εγώ με αυτό και δεν μπορώ να ηρεμήσω. Μόλις χαλαρώνω είναι σαν κάτι να υπάρχει που να με ενεργοποιεί να αγχωθώ και να ασχολούμαι πάλι με αυτό για να μπορώ να ηρεμώ. Προσπαθώ να το αγνοώ αλλά όταν βγαίνουν τα ψυχοσωματικά είναι δύσκολο..

[nightlost]

Καλησπέρα Βικυ79.

Έχω βιώσει για αρκετά χρόνια μια από τα ίδια. Μουδιάσματα στον αριστερό κορμό του σώματος μου, αίσθημα καψίματος στο πρόσωπο, ανατριχίλες σε όλο μου το κορμί, μυϊκές συσπάσεις με έντονη τάση, κεφαλαλγίες τάσεως, μυϊκές συσπάσεις ματιών (ως και σήμερα) κτλ.
Όσο αγχωνόμουν για αυτή τη συμπτωματολογία, τόσο τα ίδια τα συμπτώματα είχαν αυξητικό ρυθμό. Ώσπου αποφάσισα και εγώ να μπω στη διαδικασία αναζήτησης ιατρικής βοήθειας. Είδα νευρολόγο (όχι έναν, πολλούς), είδα καρδιολόγο, είδα παθολόγο και όποια άλλη σχετική ειδικότητα υπάρχει εκεί έξω. Έκανα ένα σωρό εξετάσεις και το αποτέλεσμα ήταν μεν αρνητικό το αποτέλεσμα αλλά η διάγνωση κοινή από όλους. Άγχος τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.
Όταν πια άρχισα να βιώνω κρίσεις πανικού, από την συνεχή ενασχόληση μου με το σώμα μου και στο να εστιάζω συνεχώς στο πρόβλημα και αυτό να επιμένει ακόμη πιο άγρια από κάθε άλλη φορά, αποφάσισα να επισκεφτώ ψυχολόγο. Και να δώσω χρόνο στον εαυτό μου να κάνει έναν ολοκληρωμένο κύκλο θεραπείας και να μη περιμένω αποτελέσματα από την επόμενη μέρα.
Έμαθα λοιπόν, πως όλα είναι θέμα εστίασης. Όσο περισσότερο εστιάζεις στο ψυχοσωματικό που σου συμβαίνει εκείνη τη στιγμή, τόσο αυτό επιμένει και νιώθεις χειρότερα από κάθε φορά. Μετά από 6 μήνες (και συνεχίζω) θεραπείας έχουν μετριαστεί πολλά από τα συμπτώματα, κάποια επανεμφανίζονται αλλά αδιαφορώ πια, ή κάποια έχουν σταματήσει τελείως και κάποια τέλος επιμένουν αλλά σε μικρότερο βαθμό.
Χωρίς να είμαι ειδικός, λοιπόν, θεωρώ πως πρέπει να μπεις σε μια ψυχοθεραπευτική διαδικασία και θα δεις σύντομα βελτίωση. Αν αυτό δε συμβεί, μπορεί να σημαίνει ότι δε σου ταιριάζει, μπορεί και όχι. Όπως και να χει όποια μέθοδο θεραπείας και αν ακολουθήσεις θα σου πρότεινα να την κάνεις ολοκληρωμένα.

[kostas62]

Eχει και επιστημονική βάση αυτό που προτείνεις.
Όσο επικεντρώνεσαι στα συμπτώματα, δημιουργούνται νευρωνια στον εγκέφαλο που εκπέμπουν μηνύματα απειλής, και ο υποθαλαμος ενεργοποιεί το ορμονικα συστήματα για να την αντιμετωπίσει.
Έτσι αισθάνεσαι όλα αυτά που περιγράφεις.
Όσο πιο συχνά συμβαίνει αυτό, τόσο και πιο πολύ αυτά θα ενισχύονται!

Όταν και εάν καταφέρεις να βρεις τρόπο να τα αγνοείς, και να επικεντρώνεσαι σε θετικές σκέψεις, σιγά σιγά ο εγκέφαλος θα πάψει να θεωρεί ότι απειλείται.

Αυτό θα έχει ως συνέπεια, τα αρνητικά νευρωνικά κυκλώματα να αδρανοποιηθουν, αφού δεν θα λαμβάνουν πλέον ηλεκτρικές ωσεις ώστε να ενισχύονται, και δεν θα εκπέμπουν τα μηνύματα απειλής.

Αντιθέτως, οι θετικές σκέψεις θα αναπτύξουν νέα νευρωνια τα οποία θα καθησυχαζουν τον υποθαλαμο, και θα πάψει έτσι να ενεργοποιεί την έκλυση των ορμονών που σε κάνουν να αισθάνεσαι όλα αυτά.

Μόνο εσύ μπορείς να διορθώσεις την κατάσταση , γιατί με λίγα λόγια, τελικά είμαστε ότι σκεπτόμαστε!

[ΒΊΚΥ 79]

Ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας !!!Πραγματικά όσο δεν επικεντρωνουμε στα συμπτώματα τόσο καλύτερα. Τήν τελευταία εβδομάδα έχω λίγη βελτίωση. Περνώ και αντ seroxat 30 mg. Πιστεύω ότι να τα καταφέρω και εσείς μού δώσατε πολύ κουράγιο !!!!!!

[Layla123]

Καλησπέρα, ίσως Νιώθατε στο κεφάλι και αστραπιαιους πολύ δυνατούς πόνους σαν σουβλια;;

[ΒΊΚΥ 79]

Για σού Layla sorry πού απαντάω μετά από τόσες μέρες. Σουβλιες και δυνατούς πόνους δεν έχω , έχω αίσθηση καψίματος και φαγουρας στο κεφάλι , κάποιες φορές σαν να με περπατάει κάτι. Έχεις πάει σε κανένα γιατρό ?

[Lina_kik]

Γειά σας κι από εμένα! Ένας χρόνος περίπου πέρασε που έχω να γράψω εδώ.. Όταν πρωτοεμφανιστηκαν όλα τα συμπτώματα του άγχους.. Τα ίδια με εσάς,έκανα ένα tour από όλες τις ειδικότητες των γιατρών και το πόρισμα ήταν άγχος.. Το μόνο που δεν έκανα ήταν μαγνητική.. Γιατι δεν με άφησε κανένας.. Ακολούθησα λοιπόν μια 6μηνη θεραπεία ssris και όλα ήταν μια χαρά! 2 μήνες μετά άρχισα να έχω πάλι κάποια μικρά σημάδια άγχους τα οποία αναγνώρισα και δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία.. Εδω και 3 εβδομάδες όμως έχω έντονη μυϊκή ενόχληση στην μια πλευρα του κορμού μου από αυχένα μέχρι μέση.. Μέση πιάνει και τις δύο πλευρές κάποια στιγμή.. Ξυπνάω με άγχος, έχω ταχυκαρδία, μούδιασμα, εσωτερικό τρέμουλο και γενικώς ψάχνομαι κάθε μέρα σε όλο το σώμα μου.. Πηγα σε ορθοπεδικο αλλά δεν ασχολήθηκε.. Πηρα λοιπόν απόφαση να ξεκινήσω κανονικό κύκλο ψυχοθεραπειας μόνο, χωρίς αγωγη.. Νομίζω ότι πρέπει να βρω το πρόβλημα και να το χτυπήσω στη ρίζα του.. Βεβαια το άλλο μισό μου φοβάται.. Και μου λέει να αρχίσω πάλι να τρέχω σε γιατρούς.. Ειμαι στο τσακ..πείτε μου τη γνώμη σας.. Λέτε να είναι κάτι και να το αφήνω στο έλεος?

[kostas62]

Το πιο πιθανό είναι ότι έχεις τα συμπτώματα του protracted withdrawal, από την διακοπή τoυ ssri, τα οποία μπορεί να εμφανισθούν ακόμη και πολλούς μήνες μετά την διακοπή του, ενώ στο μεσοδιάστημα αισθανόμαστε μια χαρά!
Ανάλογα εάν τα σταμάτησες απότομα η πολύ πολύ σιγά, είναι και η ταλαιπωρία που υφίστατασαι, μέχρι να ξανααποκτισει ο οργανισμός νέα ομοιοσταση, χωρις το ssri.
Συνήθως συνέρχεσαι , αλλά ο χρόνος αποκατάστασης είναι απτοσδιοριστος, και εξαρτάται από πολλούς παράγοντες.

[Lina_kik]

Τα σταμάτησα σε διάστημα ενός μήνα.. Δεν το λες και πολύ πολύ σιγά... Δηλαδή? Τι ακριβώς είναι αυτό που λες? Δεν είναι άγχος? Τα σταμάτησα Μάιο.. Τα πρώτα συμπτώματα εμφανίστηκαν τελος Ιουλίου..εκανα μια μικρή αγωγή με bespar για ένα μήνα.. Και μετά πάλι τίποτα..

[kostas62]

Απο την έρευνα που έχω κάνει, και από προσωπική εμπειρία με το seropram, φαίνεται ότι ο ένας μήνας είναι πολύ μικρό διαστημα!
Εγώ 20 mg seropram που έπαιρνα, κατάφερα τελικά να τα διακόψω πολύ πολύ σιγά παλεύοντας 3 χρόνια,αφου 4 φορές που προσπάθησα προηγουμένως σε μικρότερο χρονικό διάστημα, είχα ότι και εσύ και ακόμη χειρότερα!
Έτρεχα από γιατρό σε γιατρό με μυικους πόνους, εκνευρισμό, κούραση, ταχυπαλμιες, τρεμούλα κλπ, μετά από αρκετούς μήνες αφού τα είχα διακόψει, και κανεις δεν μπορούσε να με βοηθήσει!
Ευτυχώς ήμουν τυχερός (δεν είναι όλοι τόσο τυχεροί!) , και οπότε τα ξανάρχιζα γινόμουν πάλι καλά.
Τότε κατάλαβα ότι μάλλον έφταιγε η γρήγορη διακοπή τους και από ένστικτο τα διεκοπτα λίγο λίγο, και προχωρούσα στην επόμενη ελάττωση της δόσης, μόνο όταν αισθανόμουν καλά τουλάχιστον για ένα πενταμηνο!
Κανένας ψυχίατρος δεν το παραδεχοταν, και μου έλεγαν ότι πρέπει να παίρνω το φάρμακο σε όλη μου την ζωή!
Τώρα είμαι χωρίς κανένα φάρμακο 6 χρόνια, και τα τελευταία 3 είμαι απολύτως καλά, έχοντας κάνει και στο μεταξύ ριζικές αλλαγές στην ζωή μου.
Εάν ξέρεις καλά αγγλικά, δες και το site survivingantidepressants.org για σχετική βοήθεια.
Καλή συνέχεια.

[Layla123]

Καλησπέρα. Τα τελευταία δύο χρόνια που πάσχω κι εγώ από γαδ έχω πάει σε αρκετές ειδικότητες, όχι ακόμα σε νευρολόγος. Εξ αιτίας ενός πολύ πόδα που έχω στην μύτη μου έκανα πριν 2 χρόνια αξονική. Τώρα τελευταία έχω κολλήσει ότι εχω κάτι κακό στο κεφάλι μου και παλεύει η λογική μου με την ήδη υπάρχουσα αξονική να με ηρεμήσει και το '' προαισθημα'' ότι ίσως κάτι έχει αλλάξει σε αυτά τα δύο χρόνια και δεν το έχω αντιληφθεί.
Επίσης από τον Δεκέμβριο του 2018 κάνω ψυχοθεραπεία, και τώρα έχουν ξεκινήσει και αγγίζονται ιδιαίτερα ευαίσθητα θέματα τα οποία θεωρούσα ότι έχω ξεπεράσει, έχοντας τα αφήσει στην άκρη για χρόνια.
Δυστυχώς η εμμονή μου, οι σούβλιες στο κεφάλι συχνά πυκνά και συγκεκριμένα στην αριστερή πλευρά, η αίσθηση αδυναμίας στα αριστερά μου άκρα με καθηλωνουν από τον φόβο. Και ναι μεν η λύση θα ήταν πιθανόν να επαναλάβω την εξέταση ή να επισκεφθώ γιατρό αλλά προσπαθώ να μαζέψω γνώμες και σε περίπτωση που είναι ψυχοσωματικο να κρατηθώ όσο πιο μακριά μπορώ γιατί πραγματικά δεν λύνει το πρόβλημα μου η επίσκεψη πάρα μόνο προσωρινά, μετά εστιάζω αλλού.

[Lina_kik]

Αυτό ακριβώς που λες... Η επίσκεψη σε γιατρούς είναι απλά προσωρινή λύση.. Εκ πρώτης εγώ προσωπικά φεύγω από εκεί ικανοποιημενη και μετά από μερικές ώρες ή την επόμενη μέρα αρχίζω να αμφιβάλλω.. Γι αυτό αποφάσισα να κάνω την ψυχοθεραπεία μέρος της ζωής μου.. Αυτό διάστημα εγώ παλεύω με πονακια σε διάφορα σημεία στο σώμα μου.. Πότε εδώ και πότε εκεί.. Και πιασμένα νεύρα επίσης που δεν μου απαγορεύουν τις κινήσεις αλλά τα νιώθω για κάποια ώρα και μου δημιουργούν μεγάλη ανησυχία.. η ψυχολόγος μου μου είπε να μην πάω πουθενά.. Πηγα όμως πάλι σε νευρολόγο.. Με εξέτασε και δεν βρίσκει κάτι να τον ανησυχεί.. Εμένα Με προβληματίζει το γεγονός ότι οι νευρολογικές-μυικες ασθένειες δεν αναγνωριζονται εύκολα και συνήθως όχι στην αρχή... Στην ουσία δώρον αδωρον και οι επισκέψεις και η ανησυχία.. Αλλα δυστυχώς δεν μπορω να ηρεμήσω.. Τα συμπτώματα είναι εδώ να μου το θυμίζουν συνέχεια..

[Layla123]

Αυτό ακριβώς που λες... Η επίσκεψη σε γιατρούς είναι απλά προσωρινή λύση.. Εκ πρώτης εγώ προσωπικά φεύγω από εκεί ικανοποιημενη και μετά από μερικές ώρες ή την επόμενη μέρα αρχίζω να αμφιβάλλω.. Γι αυτό αποφάσισα να κάνω την ψυχοθεραπεία μέρος της ζωής μου.. Αυτό διάστημα εγώ παλεύω με πονακια σε διάφορα σημεία στο σώμα μου.. Πότε εδώ και πότε εκεί.. Και πιασμένα νεύρα επίσης που δεν μου απαγορεύουν τις κινήσεις αλλά τα νιώθω για κάποια ώρα και μου δημιουργούν μεγάλη ανησυχία.. η ψυχολόγος μου μου είπε να μην πάω πουθενά.. Πηγα όμως πάλι σε νευρολόγο.. Με εξέτασε και δεν βρίσκει κάτι να τον ανησυχεί.. Εμένα Με προβληματίζει το γεγονός ότι οι νευρολογικές-μυικες ασθένειες δεν αναγνωριζονται εύκολα και συνήθως όχι στην αρχή... Στην ουσία δώρον αδωρον και οι επισκέψεις και η ανησυχία.. Αλλα δυστυχώς δεν μπορω να ηρεμήσω.. Τα συμπτώματα είναι εδώ να μου το θυμίζουν συνέχεια..

Δεν ξέρω τι θα συμβεί, κι εμένα η ψυχοθεραπεία είναι μέρος της ζωής μου. Στην αρχή μάλιστα που ημουν πολύ άσχημα, φοβόμουν να κοιμηθώ μην πεθάνω ή δεν είχα δύναμη να σηκωθώ να πάω στο σαλόνι έκανα δύο φορές την εβδομάδα για περίπου 6 μήνες. Και από τον Ιούλιο και μετά κάνω εβδομαδιαία πάλι. Ειλικρινά απελπιζομαι, δεν ξέρω αν υπάρχει λύση, τα πονακια που λες τα έχω κι εγώ στο σώμα μου αλλά και στο κεφάλι μου, όλη μέρα, και μου τραβούν την προσοχή και με καθηλωνουν. Έχω αλλάξει τρόπο ζωής, έχω ξεκινήσει παράλληλα με την ψυχοθεραπεία και γυμναστήριο για να πάω κόντρα σε όλο αυτό και να βλέπω ότι μπορώ να κάνω πράγματα, αλλά όταν με πιάνει πόνος την ώρα της γυμναστικής που υποτίθεται ξεσπάει το σώμα εκεί είναι που απελπιζομαι ακόμα περισσότερο. Είναι απαίσια η σημερινή ημέρα, είναι από τις μέρες που νιώθω ότι είτε έχω όντως κάτι και δεν το ξέρω είτε είμαι συον φαύλο κύκλο της αρρωστοφοβιας και δεν θα βγω ποτέ.

[Lina_kik]

Σε νιώθω... Παρά πολύ! Κι εγώ επέστρεψα στο γυμναστήριο μετά από 3 μήνες απουσίας και δεν μπορώ να κάνω καθόλου... Χθες νόμιζα η καρδιά μου θα βγει έξω.. Δεν μπορούσα να κάνω κινήσεις γιατί πονουσα... Ή νόμιζα ότι πονουσα.. Και απεπλιζομαι όπως λες.. Οι 2 τελευταίες σου προτάσεις... Ταυτίζομαι!! Τι θα κάνουμε?? Είσαι σε κάποια αγωγή? Έχεις κάνει?

[Layla123]

Όχι δεν πήρα φαρμακευτική αγωγή ποτέ. Είναι ψυχίατρος αυτός που με παρακολουθεί. Είχαμε πει από την αρχή ότι θα προσπαθήσουμε χωρίς και αν δούμε τα πολύ σκούρα θα συζητήσουμε για να ξεκινήσουμε φαρμακευτική αγωγή. Την απόφαση αυτή την πήραμε από κοινού, γιατί έχω έντονα τραυματική παρελθόν στην παιδική ηλικία (28 είμαι σήμερα), οπότε είπαμε επειδή εξηγούνται πολλά από αυτά που περνάω να το πάω έτσι.
Τον Ιανουάριο κάπου ήμουν οριακά, επιβίωνα ουσιαστικά κάθε μέρα με 2 τουλάχιστον κρισαρες πανικού, οπότε είπαμε πάμε για δύο φορές την εβδομάδα και αν δεν ξεκινάμε αγωγή.

Έπιασε τον Ιούνιο επέστρεψα στην 1 φορά την εβδομάδα, όλο τον Αύγουστο δεν έκανα συνέδρια (διακοπές του ψυχιάτρου) και ήμουν καλά. Δεν ήμουν μια χαρά αλλά ήμουν πολύ καλά.

Τώρα αυτόν τον μήνα έχουν ξεκινήσει οι πόνοι στο κεφάλι και έχουν ξεκινήσει οι άσχημες σκέψεις, οι φοβίες και οι πιθανές πολύ κακες αρρώστιες να κάνουν πάρτυ στο κεφάλι μου.

Αυτό που λες για την καρδιά το είχα, η έναρξη της άρρωστο φοβίας μου, μετρούσαν τους παλμούς μου όλη μέρα, ο παραμικρός πονος στον θώρακα ή στην πλάτη για εμένα σήμαινε καρδιά. Το ξεπέρασα. Με πιάνουν πόνοι στο θώρακα και λέω, α! Από το γυμναστήριο. Το λέω και δεν το πιστεύω πήγα μέσα σε ένα 6μηνο δύο φορές στον καρδιολόγο και άλλες 2 σε παθολόγο για το θέμα αυτό.
Είχα βάλει και μετρητή στο χέρι για τους παλμούς, έβλεπα τους παλμούς μου να ανεβοκατεβαινουν κατά τη διάρκεια της προπόνησης, φρίκη. Παρ όλα αυτά το κοντρατα, ίσως γιατί το συζητούσα πολύ ίσως γιατί είχα πάει 2 φορές στον καρδιολόγο καιε διαβεβαίωσε. Ήταν επίπονο σαν διαδικασία αλλά για την ώρα έφυγε ο φόβος της καρδιάς, αλλά τι να το κάνεις ρε συ γύρισε στο κεφάλι πιο εδραιωμενος από ποτέ. Και φοβάμαι να πάω σε νευρολογο γιατί θεωρώ ότι κάτι έχω και πάλι.
Μια αξονική πριν δύο χρόνια που δεν έδειξε κάτι αν και την είχα κάνει για άλλο λόγο και μια χρονιά αλλεργική ρινίτιδα που έχω είναι ουσιαστικά τα όπλα μου τώρα να σκέφτομαι και να αποδίδω τα πονακια εκεί. Και όταν δεν τα νιώθω μπορεί να πιάνει. Αλλά όταν νιώθω τα πονακια, όλα παραλύουν. Νιώθω ότι έχω όγκο, θα πάθω εγκεφαλικό και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.

Δεν ξέρω τι θα κάνουμε αλήθεια, εσύ παίρνεις κάποια αγωγή;