Καταθλιψη μοναξια και αλλα....

[Ronin]

Χαιρετω την παρεα του φορουμ.Ειμαι καινουργιος εδω περα και ειμαι 25 χρονων.Εχω καταθλιψη απο την ηλικια των 12,η λεξη αποτυχια συμβαδιζει απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου.Απο το δημοτικο οι δασκαλοι μου ειχαν ενημερωσει τους γονεις μου οτι ειμαι παιδι με μαθησιακες δυσκολιες,οι γονεις μου παλαιας κοπης ανθρωποι που ουτε το δημοτικο δεν ειχαν τελειωσει θεωρουσαν πως οι δασκαλοι προσβαλουν τους ιδιους και εμενα και τους βγαζαν τρελους.Επισης απο μικρο παιδι ενιωθα μεινεκτικα διοτι στην ταξη λογο μαθησιακων δυσκολιων υστερουσα σε σχεση με τα αλλα παιδια.Με τα χρονια το προβλημα διογκωθηκε κλειστηκα στον εαυτο μου,εβλεπα τα υπολοιπα αγορια της ηλικιας μου να ειναι εξυπνα,αριστοι μαθητες,δυνατοι αθλητικοι,ομορφοι με περαση στα κοριτσια, δηλαδη το αντιθετο απο εμενα.Αν και αρκετοι απο εκεινοι ηταν εξαιρετικα παιδια εγω ενοιωθα μειονεκτικα απεναντι τους,με τον καιρο ειχα απιστευτο αγχος με συνεπεια να πηγενα στην τουαλετα συνεχως και να εχω προβλημα στο σχολειο και στην απλη καθημερινοτητα μου,παραλληλα αν και ατομο με μαθησιακες δυσκολιες μου αρεσε το διαβασμα και στα θεωρητικα μαθηματα καπως τα καταφερνα ομως στα μαθηματα που σχετιζονται με μαθηματικα ηταν σκετο βατερλω,οσο και να προσπαθουσα δεν υπηρχε αποτελεσμα και ντρεπομουν πολυ διοτι σιγουρα αρκετοι καθηγητες και συμμαθητες με θεωρουσαν ατομο χαμηλης νοημοσυνης,και εγω τα παρατησα διοτι καλυτερα ειναι να μην κανεις προσπαθεια παρα να προσπαθεις και να αποτυγχανεις.Με την παροδο του χρονου κλειστηκα ακομη περισσοτερο στον εαυτο μου, απο το σπιτι δεν εβγαινα λογο του προβληματος της συχνοουριας,δεν περασα πουθενα σε καμια σχολη αν και ηθελα πολυ να ζησω την φοιτητικη ζωη.Επιπλεον δεν ειχα καμια στηριξη απο τους οικειους μου,οι γονεις μου μου ελεγαν οτι αυτα ειναι στο μυαλο μου,τα ετεροθαλη αδελφια μου ειναι τελειως διαφορετικοι χαρακτηρες και στην πραγματικοτητα τους ζηλευω πολυ διοτι διαθετουν ολα τα θελω των γυναικων ειναι ομορφοπαιδα,ψηλοι,γυμνασμε νοι,εξυπνοι,δυναμικοι χαρακτηρες,κοινωνικοι δηλαδη τα αντιθετα απο εμενα.Και αυτο με κανει να τους αντιπαθω.Μου εχουν δημιουργηθει απιστευτα κομπλεξ βλεπω αντρες οι οποιοι ειτε ειναι φοιτητες η αποφοιτοι εκπαιδευτικων ιδρυματων,ειναι ομορφοι,γυμνασμενοι αθλητικοι,εχουν την δουλεια τους,της κοπελες τους,τους φιλους τους και τους ζηλευω πολυ και μερικες φορες μου βγαινουν αισθηματα μισους προς αυτους,εννοειται πως προσπαθω να τους αποφυγω διοτι νοιωθω κατωτερος απο αυτους και φοβαμαι μη με συκρινουν με αυτους και φανει οτι ειμαι ενα τιποτα.Πριν λιγο καιρο πηγα σε ουρολογο για το θεμα της συχνοουριας εκανα ολες της εξετασεις, ο ιδιος ο γιατρος με παραπεμψε σε αλλο ουρολογο που διεθετε ενα ειδικο μηχανημα για την πληρη εξεταση μου,και το αποτελεσμα ειναι οτι ειμαι απολυτως υγιεις.Και οι δυο ουρολογοι μου ειπαν οτι πρεπει να παω σε ψυχολογο.Ολο αυτον το καιρο σκεφτομουν το θεμα της αυτοκτονιας παρακαλουσα να παθω κανενα καρκινο η να παθω καμια ανακοπη καρδιας και να παω στο δι@ολο.Δεν ειναι οτι φοβαμαι να αυτοκτονησω,απλα ως αποτυχημενος δεν φοβαμαι τιποτα διοτι δεν εχω τιποτα να χασω.Απλα τα μονα αισθηματα που εχω ειναι η ζηλεια και το μισος για τους πετυχημενους ανθρωπους.Η δουλεια που κανω εχει αρκετη συναναστροφη με κοσμο,βλεπω νεαρους αντρες ομορφους,ψυλους,γυμνασμενο υς,φοιτητες η αποφοιτους,και τους ζηλευω αρκετα και νοιωθω μειονεκτικα απεναντι τους και πολλες φορες μου βγαινει ενα μεγαλο μισος απεναντι τους.Μετα την δουλεια η μοναδικη μου παρεα ειναι η μιζερια,η μοναξια,η Ρωσικη λογοτεχνια(ντοστογιεφσκυ,τ ολστοι,νικολαι γκογκολ),τα ποιηματα του Καρυωτακη και το playstion,οταν ειναι αυτο το μηχανημα σε λειτουργια ζω μια εικονικη πραγματικοτητα ειμαι δυνατος,εξυπνος,πετυχημενο ς,γυμνασμενος,δηλαδη ολα αυτα που δεν ζω στην πραγματικοτητα.Η αυτοκτονια ειναι ενα θεμα που με εχει απασχοληση αρκετα, αλλα πολλες φορες φανταζομαι οτι περα απο την αυτοχειρια, απο το μισος και την ζηλεια που εχω ειναι οτι θελω να κανω κακο στους συνανθρωπους μου.Με ολα αυτα εχω καταλαβει οτι ειμαι ενα ανθρωπακι και θα ηθελα πολυ να ξεφυγω απο αυτο το τελμα.Ευχαριστω πολυ προκαταβολικα για οποιον εκανε τον κοπο να διαβασει ολο αυτο το κατεβατο.

[Eagle guy]

Μμη ζηλεύεις τους όμορφους, πετυχημένους με γκόμενες κλπ γιατί όλα αυτά είναι μόνο εικόνα, συνήθως μέσα τους νιώθουν άδειοι. Κι εγώ δεν έχω κοπέλα αλλά το έχω συνηθίσει και δε με νοιάζει, απλά θα ήθελα να έχω την ψυχική μου υγεία μόνο. Πάντως αν δεν έχεις άλλα ψυχολογικά και αφού έχεις και δουλειά, σπίτι και μπορείς να διαβάζεις Ντοστογιέφσκι έχεις πολλά περισσότερα από πολλούς. Δεν είναι όλοι φτιαγμένοι για ζωή με μπουζούκια, κλαμπ και γκόμενες. Και μη σκέφτεσαι την αυτοκτονία, είναι λάθος! Άσε που μπορεί να σημαίνει και αιώνια καταδίκη, αλλά και να μην το πιστεύεις αυτό ποιος σου εγγυάται ότι μετά την αυτοκτονία θα τελειώσουν τα βάσανα?

[Ronin]

Το θεμα των γυναικων δεν με απασχολει τοσο.Ποιο πολυ με απασχολει το θεμα των σπουδων,των πτυχιων,της δουλειας με κυρος,τα πολλα λεφτα, αν διαθετεις αυτα εισαι πολυ ελκυστικος στις περισσοτερες γυναικες (δεν εννοω ολες φυσικα) ακομα και αν εισαι ασχημος και κοντος οπως εγω.Οσον αφορα την αυτοκτονια θεωρω πως ειναι ο ιδιος ο θανατος και ο ξαδελφος του θανατου ειναι ο υπνος,δηλαδη ενα απεραντο μαυρο.Εγω πιστευω πως ο θανατος ειναι η συνεχεια της ζωης χωρις εμενα αλλα στην πραγματικοτητα κανεις μας δεν ξερει τι θα συμβει μετα την αυτοχειρια.

[stefamw]

Μμη ζηλεύεις τους όμορφους, πετυχημένους με γκόμενες κλπ γιατί όλα αυτά είναι μόνο εικόνα, συνήθως μέσα τους νιώθουν άδειοι. Κι εγώ δεν έχω κοπέλα αλλά το έχω συνηθίσει και δε με νοιάζει, απλά θα ήθελα να έχω την ψυχική μου υγεία μόνο. Πάντως αν δεν έχεις άλλα ψυχολογικά και αφού έχεις και δουλειά, σπίτι και μπορείς να διαβάζεις Ντοστογιέφσκι έχεις πολλά περισσότερα από πολλούς. Δεν είναι όλοι φτιαγμένοι για ζωή με μπουζούκια, κλαμπ και γκόμενες. Και μη σκέφτεσαι την αυτοκτονία, είναι λάθος! Άσε που μπορεί να σημαίνει και αιώνια καταδίκη, αλλά και να μην το πιστεύεις αυτό ποιος σου εγγυάται ότι μετά την αυτοκτονία θα τελειώσουν τα βάσανα?

Αυτο. Απλα για μενα ισχυει το οτι ουτε να ζω θελω, ουτε να πεθανω θελω. Αν ηξερα 1000% τι ακολουθουσε μετα το θανατο ισως δεν θα ημουν εδω τωρα. Η ζωη για μενα ειναι ενα πιατο φαγητο που δεν μπορω ουτε να το μυρισω, αλλα πρεπει να το φαω για να επιβιωσω και γω δεν ξερω γιατι. Σταματησα προ πολλου να παιρνω ευχαριστηση απο κατι ή να νιωθω εστω και λιγο χαρουμενος.