Βουλιμία=δυστυχία ...

[elsa__]

Καλή σας μέρα.
Σήμερα νιώθω την ανάγκη να μιλήσω, ή μάλλον να κραυγάσω την απελπισία μου.

Παρακολουθώ αθέατη, μήνες τώρα το φόρουμ.

Δεν συμμετέχω, δεν έχω "μούτρα", γιατί έχω αθετήσει την υπόσχεση που είχα δώσει στον εαυτό μου: Να πάψω να είμαι βουλιμική, να ξαναγίνω ανορεξική, να ξαναπέσω σε ΔΜΣ 17,8, να ξανανιώσω ευτυχισμένη...

Τίποτε από αυτά δεν έχει γίνει.
Ο ΔΜΣ καθηλώθηκε στα 22-23.
Η ψυχολογική μου κατάσταση στέκεται σε επίπεδα αξιοπρέπειας, χάρη στα Ladose και στο Geodon...

H ανηδονία, η ασεξουαλικότητα, η κατάθλιψη, γνωστές "κυρίες" απ'τα παλιά (κοντεύουν 6 χρόνια πια).

Η επιδείνωση της βουλιμίας μου έγκειται:

α). Στην καθαρή εξάρτηση απ'τα καθαρτικά (ημερήσια δόση μεταξύ 8-12 δισκίων).
Οποιαδήποτε προσπάθεια για "φυσικές" λύσεις (όπως φυτικές ίνες, φρούτα, βότανα κατά της δυσκοιλιότητας) αποβαίνει άκαρπη.
Η λαχτάρα για να καταπίνω DULCOLAX σαν καραμέλες, με τρομάζει πλέον...

β). Στην ολοήμερη "νηστεία" και στην μεταμεσονύχτια, απελπισμένη αναζήτηση υδατανθράκων
(απ'την καταραμένη λαιμαργία μου δεν γλυτώνει τίποτε.... ούτε οι πιο απίθανοι συνδυασμοί γλυκού-αλμυρού-παγωμένου)

γ). Στις παράξενες διατροφικές μου συνήθειες.
Για παράδειγμα, δεν έχω φάει εδώ και χρόνια σε ταβέρνα ή φαστ-φουντ, αλλά ούτε και στο σπίτι κάθομαι στο τραπέζι για να φάω μεσημέρι ή βράδυ με το παιδί μου....Είναι ήδη 9 ετών και τρώει πάντα μόνη της σε φορητό τραπεζάκι, από τότε που θυμάται τον εαυτό της...

δ). Στην απόλυτη κοινωνική μου απομόνωση. Δεν έχω φίλους, ούτε συγγενείς, ούτε συμμετέχω σε οποιαδήποτε κοινωνική δραστηριότητα. Μόνη μου έξοδος, η βόλτα στο Σ/Μ, στον παιδότοπο και στις παιδικές παραστάσεις της μικρής.

ε). Στο καθημερινό τελετουργικό πλάνο που ακολουθώ:
Ξυπνάω πάντα μέσα στη νύχτα για να φάω.
Ακολουθούν οι ενοχές, ο θυμός, η αυτολύπηση.
Μετά, έρχονται τα καθαρτικά.
Εν συνεχεία γράφω πρόγραμμα για δίαιτα, fasting και ό,τι άλλο θα με αποτρέψει απ'το να φάω εν συνεχεία.
Κρεμάω τα χαρτάκια αυτά απέναντί μου και προσπαθώ να με "ντοπάρω" για το υπόλοιπο της μέρας.

Τα καταφέρνω θαυμάσια μέχρι το βράδυ της επομένης. Τόσο θαυμάσια που κάθε μέρα λέω "Τελείωσε ο εφιάλτης σήμερα! Δεν σκοπεύω να φάω για όσες μέρες αντέξω. Θα χάσω 10 κιλά αυτό το μήνα!". Τα ίδια λέω κάθε μέρα.

Τα ίδια σκ...ά κάνω κάθε νύχτα.... Με ακυρώνω... με ματώνω...

Νιώθω τόσο κουρασμένη, τόσο απελπισμένη που αν δεν ήμουν μητέρα, ΤΙΠΟΤΕ άλλο δεν θα με κρατούσε σε τούτο τον κόσμο. Μόνο η κόρη μου αποτελεί πηγή ζωής πια για μένα.

Ντρέπομαι γι'αυτό που έχω καταντήσει.
Κοιτάζω τα μικροσκοπικά μου ρούχα, αυτά που φορούσα όταν ήμουν ανορεξική και μόλις 54kg με ύψος 1.74... Τι όμορφες μέρες! Θυμάμαι με νοσταλγία πόσο αγωνιούσαν συνάδελφοι και συγγενείς για την υγεία μου... Θυμάμαι το άσαρκο πλάσμα και το εκλιπαρώ να ξαναγυρίσει. Να ξαναβρεί αυτοέλεγχο και αυτοκυριαρχία απέναντι στη συναισθηματική πείνα...

Ας μου πει κάποιος ότι κάποτε θα ΞΥΠΝΗΣΩ, θα ξαναγίνω όπως πριν... Δεν με αντέχω έτσι όπως είμαι πλέον, δεν αντέχω να με κοιτάζω στον καθρέφτη....

Ψεύδομαι στον εαυτό μου (και στους άλλους) ότι φταίει η ορμονική μου δυσλειτουργία για τα κιλά που έχω πάρει. Τι θράσος! Η λαιμαργία φταίει, όχι η θυροξίνη...

Συγχωρέστε με για το μακροσκελές του ποστ... Αλλά δεν άντεχα να τα γράψω πάλι σε μια κόλλα χαρτί και να την κρεμάσω απέναντί μου για να με "ενεργοποιήσω". Νιώθω να πνίγομαι απ'την ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον...

[Ζουζουνάκι]

Μα γιατί να θέλεις να γίνεις ανορεξική. Το βρίσκεις πιο υγιές;

[carrie]

Καταλαβαινεις οτι με αυτο τον τροπο κανεις πρωτα κακο στην υγεια σου?θες να εισαι αδυνατη και αρρωστη ή γεματουλα και αρρωστη?και δεν ειναι μονο το οργανικο που μπορει να σε αρρωστησει, ειναι και το ψυχολογικο. Ξερεις ποσες ασθενειες ειναι ψυχογενεις? Κι εσυ μες στο αγχος, την απομονωση και την απελπισια διατρεχεις αρκετους κινδυνους, και τωρα και αργοτερα στη ζωη σου πιθανον. Προτιμας να συνεχισειες αυτο το μονο πατι με κινδυνο για την υγεια σου και την ζωη σου? Δεν εχεις κατι καλυτερο να ασχολεισαι στη ζωη σου απο το σωματικο σου βαρος? Η αξια σου μετριεται μονο αντιστροφως αναλογα των κιλων σου? και? σε ποιον χρησιμευει αυτο? σε καναν γκομενο που θα του αρεσουν οι ανορεξικες? μη μου πεις σε εσενα, γιατι αυτο σημαινει οτι ολο το νοημα της ζωης σου βρισκεται στη ζυγαρια, και στην κορη σου, που και παλι τι παραδειγμα της δινεις? Τι θα κανεις αμα γινει και αυτη ανορεξικια στα 19 της? θα της τραβηξεις το αυτι? με ποιο δικαιωμα?η ουσια δεν ειναι εξω. η ουσια ειναι μεσα. στην ψυχη μας. και αμα εισαι γαληνια και βρισκεις τον πραγματικο σου εαυτο τοτε θα λαμπεις και θα αρεσεις στους αλλους. μα και σε σενα πρωτα απο ολα. η ομορφια κρυβεται στη σωστη διατροφη, στα φρουτα, τα λαχανικα, το νερο, την ασκηση. Ολο αυτο που εχεις το θεμα πρεπει να καταλαβεις οτι δεν οφειλεται στα κιλα σου. Οφειλεται σε κατι βαθυτερο μεσα σου και εκτονωνεται σε αυτον τον τομεα.αγαπη θες οχι dulcolax. αυτοπεποιθηση θες οχι ανορεξια. μηπως πρεπει να κανεις κατι γιαυτο, περα απο διαιτες? Η καλυτερη διαιτα ειναι να συμφιλιωνεσαι με τον εαυτο σου και να εισαι δημιουργικη. Ολα γινονται.

[elsa__]

Θέλω να είμαι αδύνατη κι ευτυχισμένη, γιατί το άρρωστο μυαλό μου έχει συνδέσει την ευτυχία της ψυχής μου με τη ζυγαριά. Ναι, έχεις δίκιο carrie, αντιστρόφως ανάλογα τα κιλά με την αξία μου. Πέφτουν τα κιλά? Αυτοπεποίθηση στο ζενίθ. Ανεβαίνει η ζυγαριά? Αυτομομφή και αυτοεξευτελισμός.

Και σαφώς η διατροφική μου διαταραχή δεν έχει σχέση με το αντίθετο φύλο, όχι μόνο λόγω του προχωρημένου της ηλικίας μου (είμαι ήδη 43 και νιώθω 70, δεν ντύνομαι και δεν βάφομαι γιατί έτσι κι αλλιώς κανείς δεν δίνει δεκάρα για μένα), αλλά και λόγω της 6χρονης σεξουαλικής μου αποχής που προανέφερα.

Όσο για τη δημιουργικότητά μου, αυτή περιορίζεται μόνο σε ό,τι σχετίζεται με το παιδί μου. Εγώ νιώθω πως δεν υπάρχω ως μονάδα, ως οντότητα. Δεν έχω ενδιαφέροντα, ανάγκες, στόχους, πέραν της μικρούλας μου...

[carrie]

Θες να τελειωσει αυτο το πραγμα? Θες να εισαι βουλιμικη, ανορεξικη ή σε αρμονια με τον εαυτο σου? Πρεπει να καταλαβεις οτι εχεις αξια ως ατομο, οχι ως κιλα. Εσυ ξερεις καλυτερα απο ολους πως πρεπει να εισαι και τι να κανεις. Δεν χρειαζεται να κανεις κατι μεγαλο. Κατι μικρο ειναι αρκετο. Μη ζεις μονο για τον εαυτο σου. Ζησε και για τους αλλους. Το να εισαι αδυνατη με κακη διατροφη και ψυχολογια δεν προσφερει τιποτα σε κανεναν, ουτε σε εσενα, ουτε στην κορη σου, ουτε στην κοινωνια. Προσφερε κατι σε καποιον, οχι μονο φαγητο, χαδια και το παραδειγμα προς αποφυγη στην κορη σου.

[Ζουζουνάκι]

Αφού το βλέπεις το πρόβλημα κάνε κάτι............
Για αρχή δες οπωσδήποτε έναν ειδικό. Ολοι θέλουμε μία καλή εμφάνιση αλλά για εσένα τα κιλά είναι όλη σου η \"ζωή\" και αυτό χτυπάει πολλά καμπανάκια. Ασε που ή ανορεξική ή παχουλή πρέπει να είσαι. Το φυσιολογικό δεν έχει θέση στο μυαλό σου;Μόλισ νιώσεις καλύτερα με τον ευατό σου σίγουρα θα προκύψει ένας σύντροφοσ αλλά και τα ενδιαφέροντα. Θα δεις. Αρχισε όμωσ από κάπου. Είναι τόσο κρίμα νέα γυναίκα. Εξάλλου σε χρειάζεται και το παιδί σου και σίγουρα δεν δείχνεισ και η πιο υγιήσ μαμά με όλεσ αυτέσ τισ μεταπτώσεις

[nature]

Ελσα, τι εννοείς ΔΜΣ? Μήπως το ΒΜΙ, δείκτη σωματικής μάζας?
Αν ναι, τότε είσαι κούκλα με το 22-23 που έχεις, γιατί το φυσιολογικό είναι 18,5-24,9. Το κάτω από 18,5 είναι underweight και επικίνδυνο, με επιπτώσεις σε όλα τα συστήματα του οργανισμού. Παθαίνεις οστεοπόρωση, αμηνόρροια και πολλά άλλα....Μόνο και μόνο από την οστεοπόρωση παθαίνεις κάταγμα με το παραμικρό, άσε που καμπουριάζεις από πολύ μικρότερη ηλικία από το φυσιολογικό. Επίσης μέσα στον οργανισμό τότε συμβαίνει ένας καταράκτης βιοχημικών αντιδράσεων και επηρεάζονται πάρα πολλές άλλες παράμετροι.
Τι θα έλεγες στα χαρτάκια που κολλάς απέναντί σου αντί για υποσχέσεις ότι δεν θα φας να γράφεις, είμαι κούκλα, είμαι κούκλα? Επίσης να γράψεις το ΒΜΙ διαφόρων γνωστών και φίλων σου, που ζουν φυσιολογικά και ευτυχισμένα?

[weird]

Elsa
να σου πω την αλήθεια, ελεγα αυτές τις μέρες δεν θα γραφω στο φόρουμ...
Έδωσα τόση και τόση ενέργεια να στηρίξω τον τελευταίο καιρό που με απορρόφησε κι εμενα την ίδια! Χρειαζόμουν παύση, διάλειμμα.... ενέργεια να λάβω κι όχι να δώσω.

Διάβασα πολλά απο το πρωί μα το δικό σ ου το μήνυμα, κάνει την καρδιά μου να χτυπά έντονα και να πονάει και δεν θα πω όχι στην έκκλησή σου για συντροφιά και για βοήθεια.

Ελσα, σε παρακολουθώ απο καιρό και πρέπει να σου πώ ότι είμαι πολύ χαρούμενη που αποφάσισες και πάλι , να κάνεις το βήμα, να ανοιχτείς και να μας γράψεις! Ξέρω πόσο δύσκολο είναι για σένα, να ζητήσεις βοήθεια.
Μπράβο σου για το βήμα αυτό.

Ομως, επέτρεψέ μου καλή μου,
με αφορμή αυτό σου το βήμα, πρώτον , να σου πω κάποια πράγματα για εμένα και δεύτερον να σε ρωτήσω κάποια άλλα για εσένα...

Την λαχτάρα σου να ξαναγίνεις εκείνο το λιπόσαρκο πλάσμα , την καταλαβαίνω.
Εχω φλερτάρει κι εγώ με την ανορεξία... τι επικίνδυνη έξη....
Εβλεπα τον κόσμο αλλιώτικα, με το στομάχι μου να μουρμουρίζει πεινασμένους σκοπούς, έχοντας όμως αρχίσει το ίδιο να αγνοεί την ίδια του την πείνα...

Με το σώμα μου να μου φαίνεται τόσο ελαφρύ κι ελκυστικό που να μην αντέχω να φύγω απο τον καθρέπτη... Με τα βλέμματα των άλλων να σχολιάζουν το πόσο αδύνατη είμαι και να το θαυμάζουν ( φλέρταρα αναίμακτα, δεν έφτασα σε αποκρουστικά επίπεδα, δεν έφτασα στα άκρα, μόνο τα άγγιξα ).. μάλιστα πολλόί άντρες με ρώταγαν με ένα ίχνος επαίνου αν τρώω καθόλου κρέας... φαντάσου..

Το βλέμμα των φίλων ήταν πιο κολλημένο πάνω μου απο ποτέ, η ανησυχία σε όλο της το μεγαλείο. Φάνε να μου λένε, κάτι δεν πάει καλά με την ..... να λένε και να ασχολούνται όλοι μαζί μου.

Εκείνη την εποχή της πείνας, ήμουν... κοιμισμένη. Ένα έρμαιο ήμουν που απλά περιφερόταν και του άρεσε να δείχνεται και να τραβά τα βλέμματα. Καμία ουσιαστική επαφή δεν είχα με το μέσα μου, παρά με υπνώτιζα με της πείνας το τραγούδι για να μην ακούω τον πόνο και τη μαυρίλα που με έζωναν...
Όταν πια άρχισε να πονά το στομάχι μου, με αποτέλεσμα να διπλώνομαι στα δύο όπου κι αν βρισκόμουν,
όταν άρχισα να νιώθω ζαλάδες και λιποθυμίες
όταν ήρθαν οι αδυναμίες και οι φοβίες και τα άγχη,
εκεί σταμάτησα να μαστιγώνω το σώμα μου κι άρχισα να τρώω υγιεινά
γιατί ήθελα με κάθε τρόπο να νιώθω δυνατή για να στέκομαι στα πόδια μου και καθαρή απο τοξίνες κτλ...

Μετά φυσικά, απέκτησα ένα κανονικό για το ύψος μου βάρος και οι παλιές μέρες του αδύνατου έφυγαν μακριά.
Υπήρχαν στιγμές που απορούσα με την έλξη που ένιωθα για εκείνη την κατάσταση στέρησης και τότε άρχιζα να πλακώνω ότι έβρισκα μπροστά μου..
Θυμάμαι κάποια εποχή πυο έγραφα με αγωνία στο φόρουμ και ρωτούσα τον Νίκο \'έφαγα πάρα πολύ γρήγορα 2 πιάτα με ρεβύθια και μετά έφαγα.... είναι βουλιμικό επεισόδιο?\"
Μετά λοιπόν, άρχισε η εποχή, τρώμε πολύ και πάμε και τα καίμε( ευτυχώς για μένα αν και αποπειράθηκα να κάνω εμετό πολλές φορές δεν τα κατάφερα).
Ωρες επι ωρών στο γυμναστήριο,
ώρες στο κρεβάτι προσπαθώντας να χωνέψω ότι είχα καταβροχθίσει.

τα κιλάκια μου ανέβηκαν.
Ξέρεις πόσες φορές έβρισα τον εαυτό μου? Μου ερχόταν αν αρχίσω αν με χτυπάω με δύναμη, τέτοιο θυμό.....

Όλα αυτά μου φαίνονται τόσο μακρινά....

Με το που άρχισα να δουλεύω με τα συναισθήματά μου,
άρχισα αν γεμίζω την ζωή μου με ουσία...
η διαταραγμένη μου σχέση με το φαγητό βρήκε τις ισορροπίες της...
Μιλάς για συναισθηματική πέίνα, κι έχεις τόσο δικιο...

όταν ταισα με τα άυλα πράγματα το συναίσθημά μου, σταμάτησε να αποζητά τα υλικά, όπως το φαγητό.

Σήμερα πια, είμαι κανονική προς το αδύνατο, η ζυγαριά μου αυξομειώνεται 1-2 κιλά , κατα βάση όμως δεν έχω τις διακυμάνσεις που είχα παλιότερα και
φυσικά δεν περνάω τη ζωή μου σκεφτόμενη το φαγητό.

ΕΧΩ ΕΛΕΥΘΕΡΩΘΕΙ απο αυτό.

Μπορείς κι εσύ να το κάνεις...
Αλλα, μην μας μιλάς για φαγητό μόνο...
Υπάρχουν κι άλλα πράγματα για την Έλσα που προσωπικά θέλω να μάθω. Μπαίνεις εδώ και μιλάς με ακρίβεια και αυτογνωσία για την διαταραχή σου,
μα γιατί δεν μιλάς και για τα άλλα...
αναφέρεις βέβαια και την κορούλα σου, το πιο σημαντικό σου πρόσωπο... αλλα το κανεις παρενθετικά.

Εισαι 43 χρονών.
Θα υπάρχει κάποιο σημείο στην μέχρι τώρα ιστορία σου, που ίσως θεωρείς αρκετό να το μοιραστείς μαζί μας...

Περιμένω να σε ακούσω, αν το θέλεις:)

[weird]

Βουλιμία = δυστυχία
Αλλά ανορεξία = δυστυχία ( παρόλο που όντας εθισμένη στην στέρηση του φαγητού, σε εκστασιάζει και ενθουσιάζει το ράψιμο του στόματος και η απώλεια βάρους)... Δεν ξέρω πόσο καιρό έχεις υπάρξει ανορεκτική, μα να είσαι σίγουρη οτι σε βάθςο χρόνου η \"ευτυχία\" που νιώθεις θα γίνει δυστυχία.

Αλήθεια, έχεις απευθυνθεί σε κάποιο κέντρο που ειδικέυεται στις διατροφικές διαταραχές?
μετά τα αυξανόμενα κρόυσματα τέτοιων ασθενειών, υπάρχουν πολλά στην Ελλάδα.
Αν κατάφερνες να παρακολουθήσεις κάποια ομαδική θεραπεία,
θα αρχιζες να σχετίζεσαι και με άλλους,
πράγμα πολύ θετικό για την δική σου, γεμάτη μοναξιά και απόγνωση, κατάσταση.
Εχεις δοκιμάσει;

[Helena]

http://www.e-psychology.gr/forum/viewthread.php?tid=1209

θυμασαι?

ωραιες οι προτασεις των κοριτσιων γιατι να μην δοκιμαζες κατι τετοιο αληθεια?

[weird]

Elsa,
πιστέυω οτι μέσα σου υπάρχουν οι καλές και οι κακές σκέψεις.... οτι γίνεται μια πάλη που σε διχάζει.

Φαντάζομαι οτι μέσα στο κεφάλι σου θα κυκλοφορούν σκέψεις όπως \" Τι ωραία που ήταν όταν τα κατάφερνα και ήμουν ανορεξική! Τι ωραίες μέρες!\" \"Θαυμάζω όλες τις αδύνατες κοπέλες που τα καταφέρνουν , οχι σαν εμένα, την ασυγκράτητη\" \"Η ευτυχία μου είναι το να ξαναγίνω ανορεξική\" \" Είμαι ένα τίποτα, μια άχρηστη, μια χοντρή κακάσχημη, ανάξια για μάνα\".
Φαντάζομαι όμως οτι που και που θα κυκλοφορούν μέσα σου σκέψεις όπως \" Πρέπει να κάνω κάτι για να βοηθήσω τον εαυτό μου και να βγώ απο το λούκι\"
\"Ας το κάνω τουλάχιστον για το παιδί μου\"
\"Μα σοβαρολογώ τωρα? Δεν θέλω να είμαι ούτε βουλιμική, ούτε ανορεξική, θελω επιτέλους να ειμαι ΥΓΙΗΣ.\"
\"Θελω να μην έχω αυτό το μίσος και τον φόβο για το φαί, θέλω να τρώω όπως όλος ο κόσμος!\"
\"Πρέπει να γίνω καλά για την κορούλα μου\"

Μέσα σου είναι, και η δύναμη, και η αδυναμία...Και ο καλός και ο κακός σου εαυτός. Και ο υγιής και ο διαταραγμένος...Το θέμα είναι ποιος θα νικήσει την μάχη καλή μου, κατι που είναι ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στο δικό σου χέρι ( εστω κι αν αυτό σημαίνει να σε κατευθύνεις σε΄ένα εξειδικευμένο κέντρο θεραπείας)
Εγω θα είχα να προτείνω το εξής.

Αρχισε σε κάθε σκέψη σου, να βάζεις μια ταμπέλα.
Καλή, βοηθητική, θετική, υγιής σκέψη
και αντίστροφα,
κακή, παράλογη, αρνητική, προϊόν της διαταραχής.


Αρχισε να καταγράφεις τις σκέψεις, και να παρατηρέις καλύτερα την μάχη πυο μένεται μέσα σου...
τόσα χρόνια πια...

[sabb]

Elsa, συνυπογράφω κι εγώ όσα οι καλές μας φίλες είχαν να σου πουν στα πόστ που προηγήθηκαν. Στ\' αλήθεια, απέναντι στη βουλιμία το αντίδοτο δεν είναι η ανορεξία όπως και τούμπαλιν . Είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Είναι διαταραχές για τις οποίες η λύση, δεν είναι να γράφεις τα χαρτάκια και να τα βλέπεις . Η λύση είναι να πάρεις την ΑΠΟΦΑΣΗ πως θέλεις πια να είσαι ΥΓΙΗΣ, κι όχι μόνο για την κορούλα σου - που ναι , για τον γονιό είναι η απόλυτη προτεραιότητα - αλλά και για τον εαυτό σου !
Έχεις δικαίωμα στη ζωή. Είσαι μόνον - ναι καλά το διαβάζεις - 43 χρονών. Εγώ είμαι 48 και συμπεριφέρομαι σαν 35 άντε 40αρης το πολύ - κι όχι από παλιμπαιδισμό σε βεβαιώνω..Πέρασα πολλά στη ζωή μου, θα μπορούσα να γράφω δυο μέρες συνέχεια και να μη φτάνουν, για να λέω σήμερα πόσο χαρούμενος είμαι που είμαι καλά, που ρουφάω τη ζωή σταγόνα-σταγόνα, που την χαίρομαι μαζί με τα παιδιά μου, κάνω πράγματα που μέχρι πριν 3 χρόνια ούτε καν θα μπορούσα να τάχα φαντασθεί πως θα τάκανα, παίζω με τα παιδιά μου, κάνω σπορ, ΖΩ...

Δες το μόνο απ\' αυτή την πλευρά. ΑΝΑΛΟΓΙΖΕΣΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΝΟΙΩΘΕΙΣ ΟΤΑΝ ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΥΓΙΗΣ ? Τι θα μπορείς να κάνεις ? Να αποκτήσεις τέτοια αυτοεκτίμηση που να μπορείς - τώρα που σε λίγο θα μπαίνει στην εφηβεία η κόρη σου - πως εκτός από μαμά θα είσαι και φίλη με το παιδί σου, θα κάνετε πράγματα μαζί, θα χαίρεσαι με την χαρά της κι αυτό είναι μεγάλο κέρδος, πίστεψε με. Να μεγαλώνεις μαζί με το παιδί σου, είναι τόσο όμορφο !!!

Κάνε το μεγάλο βήμα. Πίστεψε το και πολέμησε το, για την κόρη σου για σένα. Αν πιστέψεις πως είσαι μαχητής, έχεις βάλει ένα πόντο στο θέμα της αυτοεκτίμησης. Σιγά σιγά θα φτάσεις στη κορυφή, θα δεις τον κόσμο από κει πάνω και θα πεις στον εαυτό σου, πως ναι , άξιζε τον κόπο. Δες έναν ειδικό, τόσα κέντρα υπάρχουν για την διαταραχή πρόσληψης τροφής αν το θέμα είναι οικονομικό. Μην το αμελείς...

Το ότι έγραψες εδώ, ίσως είναι η αρχή που το πρόβλημα σου σε λίγο καιρό, θα αποτελεί παρελθόν. Έβγαλες από μέσα σου αυτό που σε βασανίζει και το κοινοποίησες στο φόρουμ. Είναι ξέρεις , κάτι σαν ψυχοθεραπεία το να κοινοποιεί κανείς - έστω κι ανώνυμα - τα εσώψυχα του..
Ο δρόμος δεν θα είναι εύκολος. Έχει σίγουρα όμως ένα τέλος, στην κορυφή του κόσμου, αυτό μην το ξεχνάς...

Σου εύχομαι να βρεις το κουράγιο να τον περπατήσεις ως το τέλος του....Θα είμαστε εδώ, συνοδοιπόροι στην προσπάθεια σου, να περιμένουμε με αγωνία τα νέα σου...

[elsa__]

Πόσο καλύτερα νιώθει πραγματικά κανείς, όταν κάποιοι άγνωστοι διαθέτουν λίγα λεπτά για ν\'ασχοληθούν μαζί του!!

Weird, Helena, Sabb, Nature, σας ευχαριστώ από καρδιάς για τα λόγια σας, που μόλις σήμερα βρήκα χρόνο να \"καταβροχθίσω\", λόγω χθεσινού φόρτου εργασίας.

Μου κάνει πραγματικά καλό!! Η σιωπή και η ατελείωτη μοναξιά μου (που σπάει μόνο απ\'την αγάπη της μονάκριβής μου) έχουν τόση ανάγκη αυτή την \"αόρατη\" παρέα...

Και πιστέψτε με (κυρίως, πίστεψέ με ΕΣΥ, Μαρία) κάθε μέρα ΠΡΟΣΠΑΘΩ.
Παλεύω χρόνια τώρα ολομόναχη και το ότι είμαι ακόμη όρθια, ακόμη ζωντανή δίπλα στην κόρη μου, το ότι μπορώ ακόμα να γελάω με τα αστειάκια της, να λέω \"ναι ρε γμτ, αυτό είναι ζωή! όχι οι υδατάνθρακες, αλλά το χαμογελάκι της!\", όλα αυτά για μένα είναι μικρές, καθημερινές νίκες.
Μπορεί το μισό βήμα μπροστά να ακολουθείται από 3 βήματα πίσω. \'Ομως το βλέμμα μου το έχω στραμμένο μπροστά κι ας κουτσοπροχωράω...

Σας ευχαριστώ απ\'τα βάθη της καρδιάς μου.!! Να έχετε πάντα γαλήνη και υγεία στο κορμί και ΚΥΡΙΩΣ στην καρδιά σας.-

[Ζουζουνάκι]

Με συγκίνησες, προσπάθησε όμως σκληρότερα. Σίγουρα μπορείς πρώτα για εσένα και μετά για τουσ άλλους. Τα καλύτερα θα έρθουν να είσαι σίγουρη, μην αφήνεσαι όμως. Οταν βγείσ από αυτό θα καταλάβεισ πωσ είναι να είσαι καλά. Καλή διαδρομή!!:)

[nature]

Elsa, άνοιξες μια χαραμάδα και μπήκε μία ακτίνα που σε έκανε να νοιώσεις καλύτερα. Χαίρομαι τόσο πολύ για αυτό. Χαίρομαι που έβαλα και εγώ ένα πετραδάκι ΄σ\' αυτό το απότέλεσμα αλλά μην ξεχνάς, εσύ άνοιξες την χαραμάδα. Εσύ είδες ότι πρέπει να κάνεις κάτι, δεν πάει άλλο, έστω και μόνο για την κορούλα σου.
Δεν σου κρύβω ότι δυσκολεύομαι πάρα πολύ να κατανοήσω αυτή τη διαταραχή. Δεν χωράει στη λογική μου, αν και έχω προσπαθήσει δεδομένου ότι έχω και 2 αγαπημένες φίλες με παρόμοιο θέμα. Η μία ανορεξική και η άλλη ανορεξική και βουλιμική. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να τους μιλήσω αλλά γίνομαι κακιά και εχθρός τους. Υποθέτω πως ενώ έχουν τέλειο σώμα βλέπουν τον εαυτό τους χοντρό. Επίσης δεν βλέπουν πως οι άνθρωποι που είναι απαλλαγμένοι από αυτό το άγχος ζούνε πού πιο όμορφα. Προτιμώ να τους μιλάω στο τηλέφωνο παρά να βγαίνω μαζί τους. Για να είμαι ειλικρινής όταν βγαίνω ή πάω διακοπές μαζί τους είναι μαρτύριο. Χρειάζομαι ασκήσεις γιογκα για να το αντέξω. Καθόμαστε σε ταβέρνα και παραγγέλνουν νερό, μου κόβεται εκτός από την όρεξη και η διάθεση των διακοπών. Η μία μου τηλεφωνεί και με προσκαλεί συχνά αλλά όλο βρίσκω δικαιολογίες να μην πάω. Η άλλη κατάλαβε ότι μου έκανε κόλαση τις τελευταίες διακοπές που πέρασα μαζί της και η σχέση μας έχει καταντήσει μόνο τηλεφωνική. Μήπως νοιώσει έτσι αργά ή γρήγορα και η κόρη σου?
Συγνώμη αν σε στεναχώρησα αλλά ήθελα να πω πως αισθάνεται και η απέναντι πλευρά. Και δεν σε αφορούν τα παραπάνω μιας και ευτυχώς δεν τα έχεις ακόμα καταφέρει να γίνεις ανορεξική παρά τις προσπάθειές σου.
Το καλό είναι όπως σου είπα παραπάνω ότι εσύ άνοιχες τη χαραμάδα, έκανες την αρχή για να σταματήσει αυτή η πορεία. Μήπως θα μπορούσες μία μέρα αύριο ας πούμε, μία και μόνο μέρα να φας κανονικά, υγιεινά μεν αλλά σε σωστή κατανομή, δηλ. πρωί, ενδιάμεσα, μεσιμέρι, ενδιάμεσα και βράδυ? Δεν είναι ανάγκη να είναι γαλακτομπούρεκα, έτσι και αλλιώς βλάπτουν. Ας είναι φρούτα και όσπρια ή κρέας μαγειρεμένο με ελάχιστο λάδι. Επίσης μεσημέρι και βράδυ στο τραπέζι μαζί με την κόρη σου. Για μία μόνο μέρα και την επόμενη να μας γράψεις πως νοιώθεις. Ίσως να χαρούμε όλοι και εσύ πρώτα απ\'όλα πολύ.